Jep, dit wordt een zeiktopic, maar het moet er gewoon uit.
Mensen dwingen mij steeds om onmogelijke keuzes te maken. Het verhaal is te lang om uit te leggen, maar het komt er dus op neer dat ik me dit jaar genoeg heb laten afblaffen. Ik werk mij het hele jaar kapot om vorderingen te maken, en zorgen dat alles goed gaat, krijg ik niet eens één complimentje. Maar als ik ook maar één foutje maak is dat net het einde van de wereld. Ze verwachten maar steeds van me dat ik goed presteer, maar ze hebben nooit genoeg geduld, het moet zo snel mogelijk gaan, en dan zijn ze verwondert dat het misloopt.
Nou gisteren was dus de druppel die mijn emmer deed overlopen. Ik heb mijn gedacht gezegd en ben ermee gestopt. Een deel van mij heeft er spijt van, want dit was toch een deel van mijn leven, maar het andere deel is opgelucht. Want al die commentaar en constante ontevredenheid (terwijl ik er zo hard voor gewerkt heb) waren het mij niet waard.
Mensen zullen nu wel slecht over mij gaan praten achter mijn rug, maar ze kennen het verhaal niet, dus ik laat ze gewoon praten :').
Sorry voor deze zeik, maar ik kan nu elk moment in tranen uitbarsten. Ik verwacht niet van jullie dat jullie mij gaan begrijpen of zo, maar het moest er gewoon een keer uit want ik ben deze gevoelens al zo lang aan het opkroppen..
Maar om het topic toch iets nuttig te houden; waar worden jullie vrolijk van ?
Happiness can be found, even in the darkest of times.
<33
. Het is altijd leuk om te weten dat er WEL nog aardige mensen zijn hier..