• Ik loop daar dus al vaker tegenaan. Normaal gesproken ben ik iemand met wie mensen best wel goed kunnen praten over hun problemen, maar als het gaat over het verlies van een dierbare hebben ze eigenlijk niet veel meer aan mij. Ik heb nog nooit iemand die mij lief was verloren en kan me ook niet voorstellen hoe dat is, en dus weet ik niet hoe ik moet reageren als iemand zijn of haar hart bij me uitstort... Ik weet gewoon niet wat ik dan moet zeggen.
    Kunnen jullie me er misschien meer over vertellen, over hoe dat dan gaat en zo? Je eigen ervaringen zijn hier ook van harte welkom, als je erover wilt praten (:


    This is the part of me, that you're never ever gonna take away from me.

    I know how you feel. I suck at that, never knew a situation like that as well.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Ik heb alleen mensen die me lief waren, zoals m'n opa en oma, verloren toen ik te klein was om het ook echt te kunnen onthouden. Dus ik weet het ook niet precies..


    "Robbing someone of their smile and putting it on your face doesn’t make you happy." - Tablo

    Ik heb al dierbaren verloren en ik blijf slecht op dat vlak. Ik kan gewoon niet omgaan met dierbaren verliezen, zelfs niet als het niet die van mij zijn. Dus aan mij heb je niets (:


    Stop being afraid of what could go wrong and start being positive about what could go right

    Ik weet het ook niet precies. Laatst nog, een vriendin van mij had haar oma verloren en ze moest huilen waar ik bij was. Ik had toen echt geen idee wat ik moest zeggen. In de meeste gevallen probeer ik me in te leven in de situatie, dus hoe ik wil dat anderen zouden reageren als mijn oma/opa etcetera was overleden, maar dan nog vind ik het lastig om een juiste reactie te kunnen geven..


    You always have a choice in life, it's sometimes just

    Ik denk dat de begrafenis/crematie van dat persoon daar het beste voor is.
    Mijn opa overleed in het begin van dit schooljaar. Hij had prostaatkanker en was al 93, dus echt een enorme verrassing was het gewoon niet. Maar toch doet het pijn.
    Echt huilen moest ik pas op de crematie, ik kreeg het te horen op school en weigerde het toen gewoon.


    "Do you believe monsters are born or made?"