[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

James - wezen

Athan lacht geamuseerd. "Weet je dat echt héél zeker James. Ik dacht even een glimp uit je ogen op te vangen dat je iets anders bedoelde en wat anders zou willen." grijnst hij. Ik grom zacht naar Athan. "Ik weet het heel zeker, ja." antwoord ik bot. "Toen jullie bezig waren zag het er anders uit alsof je het maar al te leuk vond." zegt ze en er klinkt een jaloerse klank door in haar stem, waar door ik kort frons. "Eigenlijk was het ook erg leuk, maar voor één keer." antwoord ik haar.
"Zullen we weer gaan Watson?" komt Athan tussendoor. Ik kijk hem even niet begrijpend aan. "Of gaat het niet meer zo goed tussen jou en Xavier, is dat het misschien? Hebben jullie wat probleempjes?" vraagt hij vervolgens. Hij steekt zijn hand uit naar Willow, die hem twijfelend aan neemt. Ik bal mijn vuisten door zijn opmerking, maar probeer er niets van te laten merken. "Dat zou je wel willen, hé Athan?" vraag ik op een sarcastische toon aan hem. "De enige met wie ik enig probleem heb op het moment ben jij. Xavier is helemaal niet belangrijk." sis ik hem toe.

---

Your make-up is terrible

Athan Romanescu.

Ik keek hem aan en wilde eigenlijk : Hebben we altijd al gehad toch? Zeggen, maar dat zou mijn dekmantel verpesten. 'Het spijt me dan. ' zei ik en toen Willow mijn hand pakte glimlachte ik even gemeend naar haar.
Ik vond het nog al vaag dat mijn bedoelingen gemeend waren en ik trok haar naar me toe. Mijn housig was nogal nonchalant en ik keek James dan ook zo kalm en emotieloos aankijken.
'Maar als je het niet erg vindt. ' zei ik en gebaarde naar mij en Willow. 'Gaan we nu. '
Ik had een simpele grijns in zijn ogen. Ik wist dat ik. James tot waanzin kon laten drijven als ik Willow bij me kon houden, en als hij dat deed zou ze zeker niet terug gaan.
Zijn zwakke plek was zijn mentale kracht. Iets wat bij mij juist sterker was dan mijn fysieke. James en ik konden elkaar aan, maar we wisten na alle honderden jaren hier wonen hoe we elkaar ook zo gemakkelijk uit oonden schakelen.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
'Eigenlijk was het ook erg leuk, maar voor één keer,' zegt James.
Ik trek mijn wenkbrauw op maar zeg niks, mooi niet dat ik hem geloof.
'Dat zou je wel willen, hé Athan?' vraagt James sarcastisch aan Athan. 'De enige met wie ik enig probleem heb op het moment ben jij. Xavier is helemaal niet belangrijk,' sist hij.
'Het spijt me dan,' zegt Athan tegen hem waarna hij mij naar zich toe trekt. 'Maar als je het niet erg vindt gaan we nu'. Ik zucht even en kijk van Athan naar James en weer terug. 'Laten we gaan,' zeg ik waarbij ik een paar stappen bij James vandaan doe en Athan mee trek. 'Amberlynn en Damien zijn vast al terug bij de open plek. James moet maar ander vermaak zien te vinden'.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Het spijt me dan." zegt Athan en ik trek mijn wenkbrauwen wat verbaasd op. Waarom zegt hij nu weer dat het hem spijt? Alsof hij ergens spijt van zal hebben. Daarna trekt hij Willow naar zich toe. "Maar als je het niet erg vindt gaan we nu." Ik kijk even van Willow naar Athan, net als Willow doet. Ik wil haar nog helemaal niet laten gaan. "Laten we gaan." zegt ze waarbij ze een paar stappen bij mij vandaan doet en Athan mee trekt. "Amberlynn en Damien zijn vast al terug bij de open plek. James moet maar ander vermaak zien te vinden."
Ik schud lichtjes met mijn hoofd. "Ze zijn nog niet terug, er is niemand op de open plek op het moment." Ik sluit mijn ogen voor een ogenblik en luister. "Xavier loopt terug met een meisje, Amberlynn en Damien flikflooien zo half. Maar niemand is op de open plek." herhaal ik mezelf. "Willow, ik moet echt even met je praten, alleen." zeg ik en kijk haar smekend aan. Tegelijk steek ik mijn hand naar haar uit. "Alsjeblieft. Als je niet meer wilt of vind dat ik onzin zeg, mag je gelijk terug naat Athan en zal ik jullie beiden niet meer lastig vallen." beloof ik haar.

---

Your make-up is terrible

Crappy, crappy. ;x

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Er is nog niemand op de lege plek wanneer we terugkomen bij het kamp, ten minste dat was het gemakkelijkste om zo te noemen. Net zoals mij kijkt Sage om zich heen, ik vroeg me af waar ze aan dacht. Na mijn vraag over wie de gelukkige is, trekt zij haar wenkbrauw op, maar ik liep al naar de tijdmachine. Vaag hoor ik haar achter me aan sloffen.
“Chris.” Antwoord ze er kort op, een antwoord welke niet zo chagrijnig klinkt, zoals ze bijna de hele reis gehad had. Er klinkt zelfs een lichtelijke bewondering doorheen, waardoor ik haar enkel verbaasd aan kan staren. De triestheid overheerst echter, wat bij mij een opgetrokken wenkbrauw oplevert. Wat is er gebeurd met Sage en die Chris-gast dat ze zo klinkt? Het klinkt zo tegenstrijdig.
Hierna werpt ze een blik op de tijdmachine, laat haar blik afdwalen naar het luik en kort volg ik haar blik. Opeens vraag ik me dan ook af waar James is, maar dat is voor enkele seconden en dus gemakkelijk om weg te duwen. “Wie is jouw type?” vraagt ze, een moment dat ik het niet verwacht had. “Degene met wie je seks had?” vraagt ze er snel achteraan, mijn adem stokt. “Nee,” grom ik zelfs, abrupt overgenomen door jaloezie of ongeloof. Iets dat daarop leek. Ik kon dan ook niet geloven dat ik seks met James had gehad. “dat zou hij willen,” grom ik zachtjes, iets wat ik eigenlijk niet had willen zeggen, maar het floepte er gewoon uit. Mijn mond was ondertussen vertrokken, aangezien ik nog niet doorhad wat ik had gezegd.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sage Evangeline Clark

Ik merk Xaviers blik heus wel op, hoe verbaasd hij kijkt, zijn opgetrokken wenkbrauw. Maar ik ga nooit van mijn leven meer loslaten en als hij er iets over zal vragen, zal hij binnenkort stervende zijn. In ieder geval mentaal, want ik maak hem kapot, aangezien ik al spijt heb van mijn eerste antwoord. Ik word al woest als ik er over na denk, gelukkig gaat hij er ook niet verder op. Zijn adem stokt alleen maar als ik iets vraag aan hem. Hier door let ik extra goed op, op wat hij gaat zeggen. Als ik hem hier op aan kan spreken vergeet hij mijn antwoord van daarnet vast en zeker, hoef ik me daar ook verder niet druk om te maken.
"Nee." gromt hij als antwoord. "dat zou hij willen." gromt hij zacht en mijn wenbrauwen schieten omhoog. Zijn mond is ondertussen vertrokken en ik begin zacht te lachen. "Serieus Xavier, je kon wel gelijk zeggen dat het een jongen was hoor. Dan had ik tenminste niet gedacht dat je iets met Willow gedaan zou hebben. Het leek me al zo onlogisch." grinnik ik op een plagerige toon. "Dan hebben we er nog maar een paar over..." grijns ik vervolgens, mijn gezicht vervalt al snel weer in zijn oude, chagrijnige trek. Daarna loop ik de tijdmachine in en vis ik het gereedschap uit het gat. "Laten we dit varkentje eens wassen." mompel ik.

---

Your make-up is terrible

-dubbel-

[ bericht aangepast op 8 okt 2012 - 20:49 ]

---

Your make-up is terrible

Amberlynn Jefferson.

Het was zo vaag, hij was ineens een klein verlegen jongetje terwijl hij drie minuten hiervoor heel anders was. "Nou gewoon..." Zijn stem was acht en hij keek me nog niet aan. "Normaal kom ik niet eens zover. Dus ja.." Hij keek me aan en ik glimlachte zacht, het was lief.
"Sorry als het stom overkomt."
"Sorry is nergens voor nodig." zei ik toen met een klein lachje. "Ik begrijp je wel, maar het verbaasd me nogal." zei ik toen en mijn hand ging van zijn wang naar zijn kin zodat hij me recht in mijn ogen aan kon kijken. Ik glimlachte en boog rustig voor over waarna ik een zachte en tedere kus op zijn lippen drukte.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Athan Romanescu.

Ik zie dat James verward is en ik schud mijn hoofd. "Laten we gaan." zegt Willow waarbij ze een paar stappen bij James vandaan doet en me mee trekt. Ik knik en loop met haar mee. "Amberlynn en Damien zijn vast al terug bij de open plek. James moet maar ander vermaak zien te vinden." Hij schudt zijn hoofd en ik lach zachtjes. "Ik had het niet beter kunnen zeggen.
"Ze zijn nog niet terug, er is niemand op de open plek op het moment." Voor een ogenblik sluit hij zijn ogen en ik weet wat hij nu doet, zijn zintuigen op scherp stellen. "Xavier loopt terug met een meisje, Amberlynn en Damien flikflooien zo half. Maar niemand is op de open plek." Bij Damien en Amber schud ik mijn hoofd. "Hmm, lekker dan.. Maar het betekent niet dat wij niet kunnen gaan. " Ik wil weer doorlopen als hij weer begint te praten. "Willow, ik moet echt even met je praten, alleen." Zijn blik staat smekend en hij reikt zijn hand naar haar uit. "Alsjeblieft. Als je niet meer wilt of vind dat ik onzin zeg, mag je gelijk terug naat Athan en zal ik jullie beiden niet meer lastig vallen." Het klinkt als een belofte, maar James en een belofte?
Ik keek van Willow naar James en keek hem doordringend aan. "Ga maar, ik blijf hier en als je me nodig hebt sta ik hier." zeg ik dan met een gemeend lachje.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
James schudt zijn hoofd en ik slaak een wat geërgerde zucht. Wat nu weer? 'Ze zijn nog niet terug, er is niemand op de open plek op het moment,' vertelt hij waarna hij zijn ogen sluit. 'Xavier loopt terug met een meisje, Amberlynn en Damien flikflooien zo half. Maar niemand is op de open plek,' zegt hij. Ik kijk hem twijfelend aan, geen idee of hij wel of niet de waarheid spreekt. Ik wil net zeggen dat Athan en ik dan nog wel kunnen gaan als Athan het al zegt. 'Hmm, lekker dan.. Maar het betekent niet dat wij niet kunnen gaan,' zegt hij. Ik loop al verder al James nog wat zegt. 'Willow, ik moet echt even met je praten, alleen'. Ik draai me om en zie dat hij me aankijkt met een smekende blik en zijn hand naar mij uitsteekt. 'Alsjeblieft. Als je niet meer wilt of vind dat ik onzin zeg, mag je gelijk terug naat Athan en zal ik jullie beiden niet meer lastig vallen,' belooft hij. Het liefst wil ik nu gewoon terug naar de open plek, maar eigenlijk ben ik ook wel benieuwd naar wat hij wil zeggen. 'Ga maar, ik blijf hier en als je me nodig hebt sta ik hier,' zegt Athan. Ik knik, laat zijn hand los en pak die van James vast. 'Ik zie je zo wel weer,' zeg ik tegen Athan. Vervolgens trek ik James wat verder mee het bos in en als ik stilsta laat ik zijn hand weer los. 'Wat wilde je zeggen?' vraag ik nieuwsgierig.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Hmm, lekker dan... Maar het betekent niet dat wij niet kunnen gaan." zegt Athan. Ze lopen alweer verder als ik iets zeg. Daarop draait Willow zich om. Maar Willow is niet degene die antwoord. "Ga maar, ik blijf hier en als je me nodig hebt sta ik hier." zegt Athan, met een glimlachje die iets te gemeend is. Ik frons, maar Willow knikt, laat zijn hand los en pakt vervolgens die van mij vast. "Ik zie je zo wel weer." zegt ze tegen Athan. Ik grijns even triomfantelijk naar Athan.
Vervolgens trekt Willow mij wat verder mee het bos in en als ze stilstaat laat ze mijn hand helaas weer los. "Wat wilde je zeggen?" vraagt ze nieuwsgierig. Ik kijk haar voor een moment onderzoekend aan, iets verwonderd zelfs. Daarna word mijn blik duister. "Ik ben blij dat ik niet te laat ben." mompel ik gemeend, vooral tegen mezelf en mijn mondhoeken krullen iets omhoog. "Het is gevaarlijk om er met Athan alleen op uit te gaan, je moet oppassen voor hem." vertel ik haar vervolgens serieus.
Ik zucht diep, haal mijn hand door mijn haar heen en kijk haar aan. "Eerlijk gezegd ben ik lichtelijk verbaasd om je levend aan te treffen. Hij hoort namelijk helemaal niet bij jullie, ik moet al heel wat jaren samen met die lul hier samen leven. Dat is nog best moeilijk, aangezien we nogal aan elkaar gewaagd zijn." Met deze woorden leun ik tegen de boom naast mij, het is duidelijk te zien dat ik echt opgelucht ben dat ze helemaal neits heeft.

---

Your make-up is terrible

(U...)

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Willow Nastya Reyes
James kijkt me onderzoekend en wat verbluft aan. Hierna wordt zijn blik ineens duister. 'Ik ben blij dat ik niet te laat ben,' hoor ik hem mompelen en ik zie zijn mondhoeken ietsjes omhoog krullen. Verbaasd trek ik één wenkbrauw op, vooral omdat het nogal gemeend klinkt. 'Het is gevaarlijk om er met Athan alleen op uit te gaan, je moet oppassen voor hem,' zegt hij op een serieuze toon. 'Eerlijk gezegd ben ik lichtelijk verbaasd om je levend aan te treffen. Hij hoort namelijk helemaal niet bij jullie, ik moet al heel wat jaren samen met die lul hier samen leven. Dat is nog best moeilijk, aangezien we nogal aan elkaar gewaagd zijn'. Hij leunt tegen de boom die naast hem staat, en op een één of andere manier ziet hij er opgelucht uit, alsof hij blij is dat ik niks heb. Maar waarom zou het hem iets uitmaken als Athan me iets aan zou doen?
Bedenkelijk tuit ik mijn lippen terwijl ik nadenk over James worden. Athan kan geen wezen als James zijn toch? Hij komt zo menselijk over, maar aan de andere kant...De meeste herinneringen van hem zijn vaag, ik weet dat we gepraat hebben maar ik zou niet weten waarover. De gesprekken worden pas duidelijk op het moment dat hij iets zei toen ik bij Damien en Amberlynn zat. 'Hoe kan ik zo zeker weten dat jij de waarheid spreekt?' vraag ik aan James. 'Als ik eerlijk ben zie ik je er nog wel voor aan om erover te liegen dat Athan ook van hier is, waarom zou ik niet weten maar ik weet wel dat jij dat zou doen'. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem afwachtend aan. 'En als ik mag vragen: Waarom zou je blij zijn dat je niet te laat bent?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

"Sorry is nergens voor nodig." zei ze met een klein lachje en dat haalde toch echt een deel van mijn onzekerheid weg wat je terug zag in een glimlach. "Ik begrijp je wel, maar het verbaasd me nogal." zei ze toen en ging met haar hand van mijn wang naar mijn kin. Ze duwde hem iets naar beneden waardoor ik haar recht in haar ogen aankeek. Ze glimlachte liefelijk en kust kuste me zachtjes en teder.
Ik sloeg mijn armen om haar heen en liet me helemaal gaan in de kus. Het leek alsof de wereld onder mijn voeten verdween en ik door de ruimte vloog met Amberlynn aan mijn zijde. Ik drukte haar dichter tegen me aan en hield de kus nog iets langer aan. Uiteindelijk werd de kus verbroken en verloor ik nog net niet mijn evenwicht. "Wauw." was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik zag er vast weer uit als iemand die nog nooit gekust had, how embarresing.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Wanneer ik zacht gelach hoor, schrik ik op uit mijn eigen wereldje en vraag me af waar we het ook alweer over hadden. Dat wordt echter al snel duidelijk als Sage verder begint te praten en ik haar woorden in mijn geheugen prent. “Serieus Xavier, je kon wel gelijk zeggen dat het een jongen was hoor. Dan had ik tenminste niet gedacht dat je iets met Willow zou hebben. Het leek me al zo onlogisch.” Haar woorden vanaf het moment dat ze Willow’s naam zei, kwamen niet echt binnen. Meerdere malen moest ik het in mijn gedachten laten afspelen voordat ik het wilde snappen of überhaupt begrijpen waar ze op doelde.
Dacht ze serieus dat ik het met Willow zou doen? Ik moet er niet aan denken… Elke keer als ik haar naam nu ook maar hoor krijg ik rillingen, maar niet zoals bij James, het is meer… Ze is zo verdomde eigenwijs en koppig dat het gewoonweg irritant word. Wacht, wat had ik ook al weer gemeld over jongens? Had ik gezegd dat het James was? Nee, nee, vast niet. Ik zuchtte diep en wreef kort, maar ruw in mijn ogen. Sage wist nu dat het een jongen was en dat ik niet meiden viel? Ongelooflijk, dat ik mezelf in dit stomme gedoe had gewerkt, ik had gewoon die andere sukkel mee moeten laten gaan.
“Dan hebben we er nog maar een paar over…” Grijnsde zij, waarna haar gezicht alweer snel vervalt in haar oude, chagrijnige uitstraling. Zou ze misschien ongesteld zijn, dat ze zo snel veranderd? Ze moest ten minste ergens zo humeurig van worden. Misschien stond ze wel een lange tijd droog en was dat de reden van haar gedrag. Totale speculaties natuurlijk, er was nog niets zeker. Opeens herinner ik me de toon van haar stem toen ze die naam zei, van de jongen. Het klonk nogal triest, zou het door hem komen? Ik schudde mijn hoofd, ik dacht weer eens te veel niet, terwijl het me allemaal niet aanging.
Ze was al naar de tijdmachine gelopen, het gereedschap uit het luik gevist. “Laten we dit varkentje eens wassen.” Mompelt ze, waardoor ik grinnikte en bij haar ging staan terwijl ik het inspecteerde en door mijn knieën zakte. Haar eerdere opmerkingen negeerde ik, als ze er verder over door zou vragen, zou ik ook niets loslaten. Net doen alsof mijn neus bloed, laten we het zo zeggen. “Iemand heeft in elk geval met de draden geknoeid,” vertel ik haar op een geïrriteerde, zakelijke toon, “Dit gaat nog een lange tijd duren voordat het klaar is,” verklaarde ik toen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.