[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

Damien Hunter

Ik en Willow liepen terug naar de tijdmachine. Terug naar ons 'kamp' als je het al zo noemen mocht. "Ik denk dat we een andere waterbron zullen moeten vinden. Ik ben in elk geval niet van plan dat water daar te drinken, wie weet wat James en Xavier er in uitgespookt hebben." Ik knikte bevestigend. "Graag." zei ik rillend, "Wat als een van hun in dat water is klaargekomen." Ik trok een gezicht alsof ik moet kotsen. "Nee, dankje."

[ bericht aangepast op 17 sep 2012 - 21:53 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

( Amber is niet met jullie. Die is zonder ms te denken ergens nasrtoe gelopen. Xd )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

[Oh okay. Ik verander het snel.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
Damien knikt op wat ik zeg. 'Graag,' zegt hij rillend. 'Wat als een van hun in dat water is klaargekomen'. Hij trekt een vies gezicht. 'Nee, dankje'. Mijn gezicht betrekt ook. 'Bedankt voor dat in mijn gedachten te stoppen,' mompel ik wat sarcastisch. Ik ben er nog steeds niet over uit wat er nu tussen Xavier en James gebeurt is. Van Xavier wist ik al wel dat hij homo is alleen achter James had ik het nooit gezocht. Deze hele dimensie is gewoon fucked up met z'n rare wezens. Dat doet me weer denken aan waarom James zo nodig met Athan moest praten. Tenzij James Athan wel ziet zitten en daarom met hem wilde praten in privé, maar dat lijkt me sterk. Dan had hij vast niet zo geïrriteerd gekeken. Verward schud ik mijn hoofd. Ik vraag het wel aan hem als hij weer terug is.
'Ik haat het hier,' zucht ik. Ergens is het hier nog wel beter als thuis, maar niet veel beter. Ik bijt op mijn lip en probeer de herinneringen te verdwingen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

"Bedankt voor dat in mijn gedachten te stoppen." mompelde ze sarcastisch. Ik grinnikte. "Alsjeblieft." Nadat we een stuk hadden gelopen zag ik verder op de tijdmachine staan. "Nou daar zijn we dan weer." zei ik met een duidelijke ondertoon dat het me hier niet beviel.
"Ik haat het hier." zuchtte Willow. Ik keek haar aan en glimlachte kort. "Je bent niet de enige hier. Als ik dit had geweten was ik wel in mijn eigen dimensie gebleven." zei ik hoofdschudden waarna ik ook diep zuchtte.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Willow Nastya Reyes
Damien kijkt me aan en glimlacht kort. 'Je bent niet de enige hier. Als ik dit had geweten was ik wel in mijn eigen dimensie gebleven,' zegt hij hoofdschuddend. Ik haal alleen mijn schouders op en zeg maar niet wat ik er echt van denk. Dan heb je de kans dat ze doorgaan vragen en mijn thuis situatie gaat ze niks aan.
Mijn blik glijdt even over de open plek en het valt me nu pas op dat Amberlynn er ook niet meer is. Die is vast onderweg een andere kant op gelopen, maar ik denk dat ze uit zichzelf de weg wel weer terug kan vinden. Xavier was bij het meertje volgens mij al weggegaan. Als dat is zodat hij ons nu niet onder ogen hoeft te komen zal dat me niks verbazen.
Mijn gedachten dwalen weer af naar Athan en James. Aarzelend bijt ik op mijn lip. 'Waar zullen ze het over hebben?' vraag ik aan Damien. 'Athan en James bedoel ik'.

[ bericht aangepast op 18 sep 2012 - 7:08 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Zal ik anders Sage naar Xavier toe laten gaan?

---

Your make-up is terrible

Yes, please. (:

---

†

Damien Hunter

We waren op het kamp aangekomen en ik ging op een boomstronk zitten die in de buurt stond. Willow beet op haar lip en ik keek haar vragend aan. "Waar zullen ze het over hebben?" vroeg ze, "Athan en James bedoel ik." Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet, maar ik betwijfel eerlijk gezegd of Athan menselijk is. Waarom zou James anders met hem willen praten." Ik streelde door mijn haar en bleef haar aankijken.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Sage Evangeline Clark

Geïrriteerd door de rest steek ik nog een sigaret op. Willow is weer bij de rest gaan zitten en ik blijf in mijn eentje hier. Aan erbij komen zitten denk ik niet eens, ik ben veel te chagrijnig. Wanneer niet eigenlijk? Samen met mijn sigaret werk ik nog zo'n vrucht naar binnen. Ik zucht, als ik omkijk is iedereen plotseling weg. Waar zijn ze heen? Ik sta op van de steen waar op ik was gaan zitten en kijk om me heen. Geen spoor! Hadden ze me dan niet even kunnen waarschuwen?
Humeurig sta ik op, ik heb helemaal geen zin om hier in mijn eentje te blijven rondhangen. Kan mij het wat schelen dat hier niemand is om overal op te letten, hadden ze me maar niet alleen moeten achterlaten. Ik gooi mijn donkerblonde haar over mijn schouders naar achteren en begin te lopen. Ik weet niet zo goed waarheen of wat ik van plan ben, maar ik hoop toch echt dat ik iemand tegen kom, die ik ken. Niet één van die enge wezens die hier rondhangen.
Ik ben al zeker tien minuten onderweg als ik nijdig tegen een stuk hout trap. Ik hoop maar dat ik de weg terug nog weet want zoals het er nu naar uit ziet, ben ik de verkeerde kant opgelopen. Geen spoor, van niemand niet. Ik zucht nog eens geïrriteerd, ik kan de rest hun nek wel omdraaien nu! Helaas zal ik niet één van de sterksten zijn, eerder één van ze zwakkeren.
Ik heb de moed al opgegeven als ik dan toch eindelijk iets hoor. Ik blijf even stilstaan en loop dan voorzichtig die kant op. Er zit iemand tegen een boom aan! Als ik dichterbij kom, zie ik dat het Xavier is, een slapende Xavier. Ik frons, waarom slaapt hij tegen een boom aan? Ik loop op hem af, duw een paar keer met mijn voet tegen zijn bovenbeen om hem wakker te maken.
"Wakker worden, schone slaapster." mompel ik. "Anders word je opgevreten door de monsters."

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Een zwarte leegte omhelsde me, waarna er een flits kwam en ik opeens in een soort park was. De vrouwelijke stem die ik toen hoorde herkende ik uit duizenden. “Je bent stil.” Het klonk als een helder gezang, echter lichtelijk verdrietig. Ze had lange, donkerbruine haren met een lichte slag erin, waar ze haar slanke, blanke vingers door haalde. “Er is iets gebeurd,” meldde ze de jonge man die ik als mezelf herkende, ik stond werkelijk gewoonweg op een afstandje toe te kijken naar de gebeurtenis. “Ga je het me nog vertellen?” In de droom knikte ik, al was het niet op haar woorden, maar de kristalblauwe, heldere ogen die mij afwachtend aankeken. Ik kon er niet tegen, nu nog steeds niet. “Kayla…”
Abrupt voelde ik iets tegen mijn been aan, waardoor ik even gromde en toen weer verder droomde. Ik kwam niet heel ver, want het kwam weer een paar keer tegen mijn bovenbeen, waardoor ik met mijn ogen knipperde en de droom die ik had vervaagde. Het was het moment dat onze vriendschap en relatie alles weg was gegaan, ik herinner het me, ik hoef het niet nog een keer te zien.
“Wakker worden, schone slaapster.” Mompelde iemand. “Anders word je opgevreten door monsters.” Langzaamaan opende ik mijn ogen, waardoor ik een gestalte wazig zag staan. Kort wreef ik de slaap in mijn ogen weg en probeerde haar te identificeren. Groen bruinige ogen, blond halflang haar, een lang, dun meisje. Een klein glimlachje kwam er op mijn gezicht terecht. “Sage, wat een aangename verassing,” mompelde ik ietwat slaperig naar haar, met een vaag grijnsje op mijn lippen. “Wil het lukken met de machine?” Mijn stem klonk een beetje schor, dus schraapte ik kort met mijn keel om het weg te krijgen.

---

†

Sage Evangeline Clark

Xavier opent langzaam zijn ogen, hij wrijft in zijn oog en hij neemt me in zich op. Volgens mij duurt het eventjes tot hij beseft wie ik ben. Er verschijnt een klein lachje op zijn gezicht en ik vraag me af waarom, hij kan onmogelijk blij zijn om wakker gemaakt te worden door mij. Het is nou niet echt precies het leukste wat ik kan bedenken.
"Sage, wat een aangename verassing." mompelt hij wat slaperig, met een vaag grijnsje op zijn lippen die mijn wenkbrauw vragend omhoog laat schieten. "Wil het lukken met de machine?" vraagt hij, zijn stem klinkt schor. Hij schaapt zijn keel eventjes, waarna ik lang zucht en neer blijven kijken op de slaperige Xavier.
"Niet echt, onze wetenschapper heeft besloten om weg te gaan en tegen een boom aan te slapen." antwoord ik mompelend, waarna ik een hand door mijn halflange haar heen haal. "Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet doen, hoor." Ik zet mij handen een beetje beledigd in mijn zij, hij moet eraan werken, niet ik. "Waarom slaap je hier eigenlijk? Dat is hartstikke gevaarlijk!" bijt ik hem dan lichtelijk bezorgd toe.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
Damien haalt zijn schouders op. 'Ik weet het niet, maar ik betwijfel eerlijk gezegd of Athan menselijk is. Waarom zou James anders met hem willen praten'. Hij haalt een hand door zijn haar terwijl hij me aanblijft kijken. Ik kijk bedenkelijk terug. 'Denk je?' vraag ik aarzelend. 'Want ik heb wel wat herinneringen van hem, hoe kan ik die hebben als hij hier vandaan komt?' Ik laat me op de grond zakken en zucht even. Ergens heeft Damien een punt. Het is lastig te verzinnen waar James met Athan over zou moeten praten als Athan geen wezen is...Maar het kan ook nog zo zijn dat Athan een één of andere deal met James heeft gemaakt zodat hij niet opgegeten wordt, alleen lijkt me dat niks voor hem.

[ bericht aangepast op 18 sep 2012 - 16:29 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Athan Romanescu.

James kijkt me voor een moment verbaasd aan, maar begint dan zachtjes te lachen. Ik rolde met mijn ogen en de vuurbal werd alleen maar grote door mijn irritatie en woede.
In zijn ogen waren pretlichtjes verschenen en hij veegde een gespeelde traan uit zijn gezicht.
"Ik heb haar al verteld wat ik van plan ben maar die meid kan geweldig reageren. Ze beseft niet echt wat het gevaar is, of het maakt haar allemaal niet uit. Gewoonweg geweldig." Zegt hij met het o zo irritante grinnikje.
Toen hij dat zij speelde er een grijnsje op mijn gezicht en de vuurbal werd kleiner. "Hmm, dat is een goed begin." zeg ik terwijl ik nadacht, Willow was toch goed gezien een goeie prooi. "Daarentegen weet ze niet wat jij allemaal van plan bent met haar. Ik kan dat ook wel voor je vertellen als je dat wilt, of niet wilt." Gaat hij vervolgens een stuk serieuzer verder waardoor ik weer uit mijn gedachte word geholpen.
Ik kijk hem lacherig aan en het balletje wordt weer groter. "Het is wat je wil doen James." zei ik en haalde mijn schouders op. "Voor mij staat mijn beslissing vast, probeer haar maar bij me weg te kapen." zeg ik simpel.
Ik zou nog wel wat verzinnen om het voor Willow, Amber en zeker voor Damien geloofwaardig over te komen. "Je mag Damien van mij part martelen als dat je wil. De rest ook, maar Willow die is voor mij." zeg ik dan. Als ik mijn zinnen op iets had gezet zou het moeilijk worden om me nog op andere ideeën te brengen.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Haar wenkbrauw schiet vragend omhoog, waardoor ik wel weet dat ze verbaasd is door mijn reactie. Ze zucht lang en blijft op me neerkijken, en eigenlijk wil ik het niet toegeven, maar ze is best intimiderend… voor een vrouw.
“Niet echt, onze wetenschapper heeft besloten om weg te gaan en tegen een boom aan te slapen.” Antwoord ze mompelend, waarna ze een hand door haar halflange haar heen haalt. “Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet doen, hoor.” Deze reactie kon ik wel verwachten, maar ik was nu niet bepaald in een serieuze bui na de hele situatie van net. Eerder in een bui waarin ik zin had om grapjes te maken. Al wist ik niet zeker of het wel zo’n goed idee was nu ze haar handen ietwat beledigd in haar zij zette.
“Hm, als ik het zo hoor, zou ik die wetenschapper van jullie een trap tegen zijn reet geven,” Grinnikte ik plagerig, maar ging vrijwel gelijk wat rechter zitten toen ik merkte dat ze het niet waardeerde. Ik kuchte terwijl ik kort mijn ogen afwendde. “Waarom slaap je hier eigenlijk? Dat is hartstikke gevaarlijk!” bijt ze me lichtelijk bezorgd toe, waardoor ik vragend mijn wenkbrauw optrok. “Vannacht heb ik niet goed geslapen,” meld ik dan, gedeeltelijk de waarheid, aangezien ik al langere tijd niet goed slaap. “En jij dan?”

---

†