[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

Damien Hunter

"Denk je?" vroeg ze aarzelend, "Want ik heb wel wat herinneringen van hem, hoe kan ik die hebben als hij hier vandaan komt?" Ze liet zich op de grond zakken en zuchtte eventjes. "Die herinneringen heb ik ook, maar ze zijn zo vaag en raar. Alsof iets niet klopt. Ik zou met hem gepraat hebben tijdens het roken, maar ik kan me niet herinneren waarover, terwijl ik het van de rest nog wel weet." legde ik uit. "Misschien kan hij iets met ons geheugen doen? Ik weet het niet." Ik legde onderarmen op mijn benen en keek haar aan.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

James - wezen

Daarop kijkt Athan mij lacherig aan en het balletje, dat daarnet gekrompen is, word weer groter. Hij probeert me te intimideren, maar ik ben er niet meer bang voor. Het doet mij ook vrij weinig, een schroeiplek met uiteindelijk nog een litteken, dat is het. Ik hoef niet voor mijn leven te vrezen.
"Het is wat je wil doen James." zegt hij en hij haalt zijn schouders op. "Voor mij staat mijn beslissing vast, probeer haar maar bij me weg te kapen. Je mag Damien van mij part martelen als dat je wil. De rest ook, maar Willow die is voor mij." zegt hij dan. Hier grom ik zacht op omdat ik het er alles behalve mee eens ben. Dat is ook duidelijk te zien aan mijn ongeduldige en hebberige uitdrukking.
"We zien het nog wel, we hebben blijkbaar beiden onze zinnen op haar gezet." is mijn antwoord, mijn armen zijn over elkaar geslagen. zelfbewust maar ook erg zeker van mijn zaak kijk ik hem doordringend aan. "Ga dan, of heb je soms geen voorsprong nodig? Ik denk niet dat je het anders wint van mij." grom ik.

---

Your make-up is terrible

Sage Evangeline Clark

"Hm, als ik het zo hoor, zou ik die wetenschapper van jullie een trap tegen zijn reet geven." grinnikt hij plagerig, maar ik geef hem alleen een chagrijnige blik. Hij gaat vrijwel gelijk wat rechter zitten en kucht waarna hij zijn ogen even afwend.
"Dat heb ik geprobeerd, maar ik kom er niet bij omdat hij er zo graag op zit." is mijn wat botte antwoord. "Daarom werd het zijn bovenbeen." Na mijn vraag trekt hij vragend zijn wenkbrauw op. Ik sla mijn armen verdedigend over elkaar heen terwijl ik hem afwachtend aankijk. Ik moet ook niet bezorgd gaan doen, Xavier is een man en ouder dan ik ben, hij red het waarschijnlijk beter dan ik.
"Vannacht heb ik niet goed geslapen." meld hij dan. "En jij dan?"
"Uh... Ik was tenminste niet aan het slapen, ik heb vannacht goed geslapen." mompel ik wat verbaasd, aangezien ik deze vraag niet had verwacht. "Ik zocht de anderen, die plotseling allemaal verdwenen waren. Ik heb nog steeds geen idee waar ze uithangen, heb jij ze toevallig gezien?" vraag ik, mezelf totaal niet bewust van wat zich allemaal afgespeeld heeft.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Die herinneringen heb ik ook, maar ze zijn zo vaag en raar. Alsof iets niet klopt. Ik zou met hem gepraat hebben tijdens het roken, maar ik kan me niet herinneren waarover, terwijl ik het van de rest nog wel weet. Misschien kan hij iets met ons geheugen doen? Ik weet het niet,' zegt Damien. Ik knik lichtjes. 'Dat zou best nog wel eens kunnen, maar dan kan je ook verder denken: Sage, Xavier of wie dan ook, zou dan ook een wezen kunnen zijn die iets met herinneringen kan'. Ik trek een bedenkelijk gezicht. Eigenlijk is, als je er goed over nadenkt, niemand hier te vertrouwen.

[Ugh, ik wist niks]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Damien Hunter

"Dat zou best nog wel eens kunnen, maar dan kan je ook verder denken: Sage, Xavier of wie dan ook, zou dan ook een wezen kunnen zijn die iets met herinneringen kan" zei ze, waarna ze een bedenkelijk gezicht trok.
Ik knikte, ze had zeker gelijk. "Dat klopt, maar van hun kan ik tenminste alles herinneren." Ik dacht nog even na, schudde toen mijn hoofd en haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet, maar ja. Er is iets mis met Athan. Dat weet ik wel."

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Dat heb ik geprobeerd, maar ik kom er niet bij omdat hij er zo graag op zit.” Antwoord ze bot terug waarop ik mijn mond open in een nep beledigde vorm, waarna ik grinnikte. “Daarom werd het zijn bovenbeen.” Verdedigend slaat ze erna haar armen over elkaar terwijl ze me afwachtend aankijkt.
“Uh… Ik was tenminste niet aan het slapen, ik heb vannacht goed geslapen.” Mompelt ze wat verbaasd, alsof ze het niet van me verwacht had. “Ik zocht de anderen, die plotseling allemaal verdwenen waren. Ik heb nog steeds geen idee waar ze uithangen, heb jij ze toevallig gezien?” vraagt ze en ik kijk nog steeds naar haar op, waardoor mijn nek iets pijn begon te doen.
“Je hebt vannacht goed geslapen, maar je bent met het verkeerde been uit bed gestapt?” stelde ik vragend met een plagende toon erin verworven, al zal ze dit vast niet van harte nemen. Ik klopte naast me terwijl ik weer neer keek. “Kom zitten, ik krijg nekpijn van het omhoog kijken naar je,” verklaarde ik en zuchtte vervolgens. Ik was echt in een kutbui gewoon. “En eh,” Dit keer kreeg ik een afwezige blik in mijn ogen. “De anderen moeten nu wel terug zijn bij het kamp, maar je hebt ze dus niet gezien?”

---

†

Sage Evangeline Clark

"Je hebt vannacht goed geslapen, maar je bent met het verkeerde been uit bed gestapt?" stelt hij vragend, met een plagende toon erin verworven. Hij klopt naast zit, ik moet blijkbaar naast hem komen zitten omdat hij niet van plan is om weg te gaan hier. Best, waarom ook niet? "Kom zitten, ik krijg nekpijn van het omhoog kijken naar je." verklaart hij en hij zucht. Met tegenzin ga ik naar Xavier zitten, op de harde bomen.
"Als ik een bed zou hebben zou het een mogelijkheid kunnen zijn." grom ik naar hem. "Maar volgens mij is dit nog mijn goede been, het kan nog veel erger." merk ik vervolgens op, alsof hij er blij mee moet zijn dat ik nog zo mild chagrijnig ben. Ik ben de laatste tijd wel erger geweest, weet ik van mezelf. Dat komt omdat ik het niet kan verdragen om weg te zijn van Chris. Ik ben ook zo'n idioot dat ik hier aan mee heb gedaan want nu ben ik verder dan ooit van hem verwijderd.
"En eh." begint hij met een afwezige blik in zijn ogen, wat mij uit mijn gedachte over Chris haalt. Ik moet toegeven dat ik graag aan hem denk, hoe vervelend de herinneringen misschien kunnen zijn. "De anderen moeten nu wel terug zijn bij het kamp, maar je hebt ze dus niet gezien?" Nu kijk ik verbaasd naar Xavier.
"Nee, er was echt niemand. Jij hebt ze dus blijkbaar wél gezien. Hadden jullie een gezellige picknick in het bos waar ik niets van weet ofzo?" Het eerste klinkt nog verbaasd, daarna klinkt er alweer een duistere en chagrijnige ondertoon in door. Waarom ging ik ook alweer op zoek naar anderen? Blijkbaar irriteerd iedereen mij mateloos en weet ik dat het best weg kan blijven van elk contact met iedereen. Volgens mij zou één van die enge wezens hier nog wegrennen van het contact met mij.

---

Your make-up is terrible

[-prikt het topic- Somebody alive?]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Vast wel, ooit. Ik wacht op Maia en Amparo.

---

Your make-up is terrible

Sorry, ik heb nogal koppijn, daarom duurde het zo lang. Zal zo snel mogelijk reageren.

---

†

Geeft niet heur. Ik probeer alle 15 levels van mijn spel op brilliant te halen en dat is veel werk! Muh.

---

Your make-up is terrible

Oh god sorry. Ik sta online en ik kijk half mee dus reageerde op twee topics meer niet. Ik zal zo wat schrijven.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ik kan zien dat ze niet graag naast me wilt zitten, of ze wilt gewoonweg niet zitten, maar het maakte me niet veel uit. Dit aangezien ik in een vervelende, geïrriteerde bui was wat gevolgd word door plagerijen. “Als ik een bed zou hebben, zou het een mogelijkheid zijn, maar volgens mij is dit nog mijn goede been, het kan nog veel erger.” Gromt ze naar me, waardoor ik enkel een diepe zucht laat horen. Ik ben nog steeds moe en ik weet niet of ik het moet laten merken of dat het juist niet handig is.
Na mijn woorden kijkt ze abrupt verbaasd naar me op, waardoor ik haar afwachtend en lichtelijk nieuwsgierig aankijk. “Nee, er was echt niemand. Jij hebt ze dus blijkbaar wél gezien. Hadden jullie een gezellige picknick in het bos waar ik niets van weet ofzo?” Het eerste klinkt nog verbaasd, maar dat gaat al snel over in een andere stem waar een duistere en chagrijnige ondertoon in door komen.
Eigenlijk moest ik gelijk mijn gezicht schaamvol afwenden als ik opeens terug denk aan de tijd met James. Toen ik de woorden van Sage hoorde moest ik gelijk aan hem denken, terwijl ik dat niets eens wilde! Dit was één van de dingen waar ik zo moe van werd, want hoe kon hij me zo ver drijven? Ik gromde lichtelijk toen de er weer aan terugdacht. “Nee, dat hadden we niet,” antwoordde ik, opeens nogal geïrriteerd. “En anders hadden we je echt niet vergeten, believe me.” Zuchtte ik vermoeid en sloot mijn ogen weer.

---

†

Sage Evangeline Clark

Ik schrik er lichtelijk van op als Xavier ineens lichtelijk gromt. Ik dacht juist dat hij in een veel betere bui was dan ik ben. In ieder geval, zo kwam hij over. En voor zover ik weet heb ik niet echt iets raar gezegd of gedaan... Ach, misschien is mijn chagrijnige bui wel overdraagbaar of besmettelijk. Zou me niets verbazen.
"Nee, dat hadden we niet." antwoord hij, opeens nogal geïrriteerd. "En anders haden we je echt niet vergeten, believe me." Hij zucht vermoeiend en hij sluit zijn ogen. Op mijn lippen vormt zich echter een heel klein glimlachje, die je amper kan ontdekken. Alleen mijn mondhoeken zijn lichtelijk omhoog gekrult. Toch is het voor mijn altijd chagrijnige gezicht een hele opklaring en ik ben bang dat mijn mondspieren er pijn van gaan doen, ik lach niet veel de laatste tijd, behalve mijn sarcastische glimlachjes.
"Ik denk toch dat jullie me liever wel vergeten." is mijn antwoord, waarna er een plotselinge leegte door mij heen schiet. Toch maak ik het er zelf naar, dat weet ik donders goed. Ik heb dan ook het recht niet om te klagen. "Als je wilt slapen kan je beter mee terug gaan, denk ik. Hier is het echt te gevaarlijk maar volgens mij weet jij dat beter dan ons, jij waarschuwt ons er altijd voor." Misschien klinkt het wel een beetje beschuldigend, dat is nou ook weer niet mijn bedoeling.
"Ik kan je moeilijk hier slapend achterlaten." ga ik verder en ik bijt even op mijn lip. Oké, waarom doe ik alsof ik op hém moet passen? Hij moet op ons passen, niet andersom. Toch vouw ik demonstratief mijn benen onder mijn lichaam als teken dat ik nergens heen ga als hij niet mee gaat. Mijn armen sla ik over elkaar heen en ik blijf afwachtend naar hem kijken.

[ bericht aangepast op 20 sep 2012 - 0:07 ]

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Ik denk toch dat jullie me liever wel vergeten.” Is haar antwoord, waardoor mijn ogen weer langzaamaan opengaan en ik mijn hoofd haar richting op kantel, waar een vermoeide blik op stond. Ik had geen zin in dit gedoe, maar blijkbaar voelde Sage zich buitengesloten. Zo leek het tenminste en ik vroeg me af hoe dat kwam, al wist ik wel dat er nu al bepaalde groepjes waren en Sage klaarblijkelijk nergens bij hoorde.
“Misschien sommige, maar ik zal je overal bij betrekken, eer het goed is natuurlijk. Je hoort net zoals de andere bij de groep en ze mogen je niet buitensluiten, voel je – je zo?” stelde ik haar de vraag naar mijn gedachten terwijl ik haar geduldig aankeek.
“Als je wilt slapen kan je beter mee terug gaan, denk ik. Hier is het echt te gevaarlijk maar volgens mij weet jij dat beter dan ons, jij waarschuwt ons er altijd voor.” Het klinkt ietwat beschuldigend, maar ik lette er niet op, misschien was het haar bedoeling niet. En dan nog, ze had gelijk, dus ik ging er niet heftig op in.
Ik knikte enkel en krabde even aan mijn achterhoofd terwijl ik deze daarna tegen de boom liet leunen. “Ik kan je moeilijk hier slapend achterlaten.” Gaat ze verder en in mijn ooghoeken zie ik hoe ze haar armen over elkaar slaat. “Dat kan je wel,” begon ik op een normale, maar iets zakelijke, nette toon, waarna ik vervolgde, “Alleen het is aan jouw de keuze of je het doet of niet, ik kan wel voor mezelf zorgen,” verklaarde ik, ook al wist ik dat het iets was dat ze heus wel zelf wist. “En ik denk niet dat het handig voor me is als ik nu terugga, waarschijnlijk zijn ze nu niet bepaald blij met me,” doelend op de andere mensen van de groep.

---

†