A twisted fairytale - 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 19 okt 2012 - 22:38 ]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

(Mijn topics)

Happy Birthday my Potter!

(Mijn topics)

Aan niets denken is ook denken.

Rider schreef:
(Mijn topics)

[Mijn topics:Y)]

I don't want you to die, I want you to suffer.

Mijn topics

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Mijn topics

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Scarlett Jane Hunter

Met een diepe zucht boog ik me over het saaie boek dat ik aan het lezen was.
Waarom moesten we in hemelsnaam een boek lezen achter de bedoeling van sprookjesfiguren?
Niet in staat om me te concentreren, bladerde ik verveeld wat door het boek en bleef hangen bij een prentje van een prachtige dame met mooie blonde lokken die uit een hoge toren hingen.
De lokken reikten tot op de grond en hadden een mooie glans waar elk meisje jaloers op zou zijn.
Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen toen ik het sprookjesfiguur herkende als Rapunzel.
Ze was vroeger één van mijn favoriete figuren.
Net op het moment dat ik het boek wilde dichtslaan, meende ik enige beweging in het prentje te zien.
Met opgetrokken wenkbrauwen, bestudeerde ik het plaatje en wachtte af tot ik weer wat zou zien.
Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik wel degelijk iets had gezien.
Het meisje in de toren, keek me aan en stak haar hand naar me uit, alsof ze me iets wilde laten zien.
"Wat krijgen we,.." Zei ik ademloos en voelde hoe een lichte wind op kwam steken in mijn kamer.
Ik kreeg niet eens de kans om het stomme boek toe te slagen want voor ik het wist zoog het boek me op.
Uit alle macht probeerde ik me er tegen te verzetten maar dat hield al snel op toen ik een suikerzoete stem hoorde. "Geniet van je reis."
Ik was verlamd vanaf mijn hoofd tot aan mijn tenen en voor ik er erg op had, raakte ik de harde ondergrond van een bos.
Paniekerig krabbelde ik recht en klopte het vuil wat van me af, mijn hartslag was ongezond hoog en ik dacht even dat ik een beroerte zou krijgen.
Toen ik naar mijn kleren keek, merkte ik dat de gewaagde outfit die ik eerder aanhad, plaats had gemaakt voor een kort paars jurkje dat bezet was met kleine diamantjes waardoor ik schitterde als een discobal.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Fynn Sion Rhine
Verveeld staarde ik wat uit mijn raam. Mijn moeder en zusje waren boodschappen aan het doen, dus ik had niemand om mee te praten. Ik zette de muziek aan en neuriede zachtjes mee. Buiten was het stil. Bijna te stil. Er was wel wind, maar de bomen bewogen niet. Er liepen wel mensen, maar ze maakten geen geluid. Er reden auto's, maar het geluid van de banden op het asfalt was niet te horen. Dat was raar, want het raam stond open. Ook woonde ik in één van de meest luidruchtige straten van de stad. Ik werd er onrustig van, en begon ongecontroleerd te ijsberen. Uren leken voorbij te gaan, maar de klok tikte niet verder. Het leek onrealistisch. Alsof de wereld stil stond. Tot ik een apart geluid hoorde buiten. Ik kon het niet plaatsen en keek naar buiten. Wat ik zag, was onvoorstelbaar. Een harde wind trok de bomen uit de grond. Huizen bliezen weg, en auto's vlogen door de lucht. Maar niets leek kapot te gaan. Het werd als het ware een zwart gat in getrokken, en alleen ik bleef over in een lege wereld. Ik sloot mijn ogen om er zeker van te zijn dat het nep was, maar toen ik ze opende was ik niet meer in de lege wereld, of mijn huis. Ik was beland in een bos. Ik kneep mezelf een paar keer en schudde gefrustreerd met mijn hoofd. Hoe kon dit? Ik keek om me heen, maar zag niks bekends. Het was een bos waar geen einde aan leek te komen. Ik liep door, en zocht naar een plek die ik zou herkennen. Maar het bos maakte me bang, dus ik klom in een boom, en besloot daar na te denken over wat er was gebeurd.

| zoiets? |

[ bericht aangepast op 14 okt 2012 - 16:14 ]

[Is leuk gevonden (:]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Sunita “Sunny” Evelynne Cleveland - Pocahontas

Ik wiebelde met mijn tenen, die net over de rand van de plank staken. Voorzichtig keek in naar beneden, waar het wateroppervlak lichtjes heen en weer golfde. Ik stond minstens acht meter hoog. Misschien nog wel meer. Ik was geen watje, maar toch merkte ik dat mijn hart sneller was gaan kloppen door de zenuwen die door mijn lijf gierden.
'Dat durf je toch niet, Sunny!' hoorde ik iemand vanaf beneden roepen. Ik zag dat het Alex Johnsen was, een jongen die bij mij in de klas zit. Hij had een grote scheve grijns op zijn gezicht en vond het blijkbaar prachtig dat ik hier zo stond. Niet dat hij het zou durven, maar hij was dan ook niet naar boven geklommen, om het te proberen.
'Stiekem ben je helemaal niet zo'n stoere meid.' Ik trok mijn wenkbrauwen op bij het horen van Angelina's stem. De blondine was niet bepaald iemand die ik nou aardig vond. Ik haatte haar eerder en zij deed dat net zo hard bij mij. Ik was natuurlijk al van plan te duiken, maar Angelina maakte mij nog wat zekerder. Ik keek haar uitdagend aan, al wist ik niet of ze het überhaupt kon zien. Niet iedereen had immers zulke goede ogen als ik en aangezien ze vaak nogal blind, dom, of laat van begrip was, ging ik er maar niet vanuit.
'Willen jullie wedden?' riep ik naar beneden, wat gejoel opleverde van de mensen die al in het water lagen en van een minder hoge duikplank af waren gesprongen. 'Als ik het doe, moeten jullie ook,' zei ik en zonder er nog woorden aan vuil te maken, liep ik iets terug richting de trap. Ik nam een aanloop, zette af en vloog een paar tellen recht door de lucht. Vervolgens dook ik met een snelle vaart naar beneden.

Het water was koud, té koud. Niet dat mijn lichaam het niet prettig vond, nee, er klopte gewoon iets niet. Zwembadwater hoorde verwarmt te zijn en dat was dit zeker niet. Ik opende mijn ogen en zwom snel weer naar het oppervlak. Toen mijn gezicht weer boven was, haalde ik diep adem en keek om mij heen. Het was stil, doodstil. Ik hoorde alleen wat geritsel van bladeren en af en toe gefluit van een vogel. Ik bevond mij dan ook niet meer in het zwembad. Achter mij was een hoge rotswand en voor mij zag ik een bos. Ik lag in een meer met helder water.
Vlug zwom ik naar de kant en hees mijzelf uit het water. Ik kneep mijn lange donkere haren uit en keek nog een keer om mij heen. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Was ik net niet in een zwembad geweest met mijn nieuwe vrienden? Had ik net niet een weddenschap gewonnen met Alex? Hoe kon ik hier dan nu zo plots zijn, in de middle of nowhere?
Besluiteloos bleef ik staan. Ik kon natuurlijk gewoon rond kijken waar ik terecht was gekomen, maar misschien zou ik het meer dan kwijtraken. Misschien was dat wel de enige plek waar ik weer terug kon komen in de gewone wereld. Een zucht verliet mijn lippen en ik besloot toch maar om rond te gaan kijken. Eigenlijk was ik te nieuwsgierig om dat niet te doen.

(Is dit goed?)

[ bericht aangepast op 14 okt 2012 - 16:37 ]

Happy Birthday my Potter!

Katherine Pierce.

Mijn muziek denderde door de kamer terwijl ik met een glimlach nog een keer mijn spiegelbeeld kritisch bekeek. Mijn rode lokken had ik losjes over mijn schouder laten hangen en mijn groene ogen waren omrand met zwarte wimpers en een dun zwart lijntje. Ik draaide me om en liep de badkamer weer uit. Toen ik eenmaal in mijn kamer stond liep ik richting mijn radio en draaide de volumeknop wat zachter voor dat de buren zouden komen klagen. Het geluid van de vogels die voor mijn raam in de grote, bruine eik zaten werd weer hoorbaar en ik kon het niet laten om er even naar te kijken. Ik pakte bij het voorbij lopen mijn mobiel van mijn nachtkastje en stopte die diep ik mijn broekzak terwijl ik mijn weg vervolgde naar mijn kledingkast om mijn standaard zwarte jasje te pakken. Waarom het zo was wist ik niet, maar ik was zo gehecht aan het ding dat ik het eigenlijk dagelijks aanhad. En zo niet, dan zat het in mijn tas voor als ik het nodig zou hebben. Ik zag het jasje hangen en wou het pakken, maar toen ik uit alle haast naast het jasje greep voelde ik niet de verwachte kastwand. Ik voelde helemaal niks. Een gat, meer niet. Ik probeerde of ik mijn hand toevallig verder kon steken en dat lukte. Hoe groot mijn nieuwsgierigheid ook was ik trok mijn hand terug en pakte het jasje vast. Het probleem was alleen dat ik daarna mijn hand wel verder door kon drukken, maar niet meer terug kon trekken. Hoe hard ik ook probeerde, het lukte niet. Ik nam een diepe hap adem en schoof wat van mijn andere kleren aan de kant. Ik zag echter niks, geen want, alleen mijn hand die in het niets vast zat en alleen maar verder werd getrokken. Noodgedwongen stapte ik met beide voeten de kast in en liep mijn hand achterna het niets in wat veranderde in een prachtig bos. Mijn hand was weer vrij, maar toen ik me omdraaide zag ik niet meer mijn kast, zover als ik kijken kon zag ik niks anders dan bomen en struiken. Met een zwaar gevoel in mijn maag begon ik toch maar te lopen, hopend dat ik snel terug thuis uitkwam.



Jaja ik heb gisteren narnia gekeken vandaar de kast xdd

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

[Ik probeer zo wel even iets uit, ik zie wel xp]

Scarlett Jane Hunter

Net wanneer ik wilde wandelen, struikelde ik over iets en voelde hoe het zich rond mijn lichaam wikkelde.
Panisch begon ik als een gek om me heen te slaan in de hoop weer vrij te komen, wat niet lukte.
Toen ik beter keek, zag ik dat ik gewikkeld lag in mijn eigen haar, dat plots een stuk langer was geworden.
Voor de zekerheid trok ik er even aan, om te kijken of het wel degelijk van mij was.
Roerloos bleef ik op de grond liggen en staarde naar de duistere hemel die in mijn ogen niet veel goeds kon betekenen.
Waarom was ik hier en waarom had ik deze vreselijke transformatie ondergaan?
Was het soms een test om te kijken of ik mijn verstand zou verliezen?
Om mijn kalmte enigszins te houden, begon ik een vrolijk liedje te fluiten, hoewel ik me alles behalve vrolijk voelde.
Nog steeds verstrikt in het web van mijn eigen haren, probeerde ik recht te krabbelen, wat maar een dom zicht was.
Ik leek wel een haarbal met spastische trekken gelukkig kon niemand me zien.
Na een tijdje slaagde ik er in om mijn rechterarm vrij te maken waardoor ik uit alle macht me los probeerde te wringen.
"Dit gaat lang duren," Mompelde ik tegen mezelf en probeerde het haar voor mijn ogen weg te halen.



[Alles wat ik tot nu toe heb gelezen is erg goed (: Doe zo voort en ik denk dat het nog erg leuk kan worden.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Ik ga er eentje doen geïnspireerd op Alice in Wonderland ]

I don't want you to die, I want you to suffer.

{Mijn Topic, mijn stukje komt zo..Ik wou ook iets met water doen, maar ik verzin nu wel iets anders }

[ bericht aangepast op 14 okt 2012 - 17:16 ]

Credendo Vides