Xavier Hush Gray, wetenschapper.
‘Zoute popcorn?’ Vroeg ik, half grijnzend. Ik hield niet eens van zoute popcorn, maar ik at die rotzooi vanwege haar, omdat zij deze beter vond dan het zoete. Daarentegen was ik een echte zoetekauw, wat niet veel mensen van mij bleken te geloven. ‘Check.’ Klonk er, de lieflijke, vrouwenstem van Kayla. Ze was mijn beste vriendin en bovendien eerste, als zowel laatste, vrouw waarmee ik in een relatie was geweest. We stonden in de huiskamer die we samen deelden, aangezien we samen woonden, al voordat we überhaupt overwogen om een relatie te starten. Iets dat ik eigenlijk niet had moeten doen, of in elk geval de eerste keer niet met haar, want nu was de hele band tussen ons naar de haaien, terwijl zij me als enige snapte. Het was een herinnering die ik niet graag terug in mijn gedachten had gewild.
‘Frisdrank?’ Weer de vermakelijke toon die er in mijn diepe, mannelijke stem klonk. De jonge vrouw met de lange, bruine haren waarin een lichte slag zat, moest erom grinniken en knikte toen. ‘Check.’ Ze tikte de flessen frisdrank die ze net uit de supermarkt tas had gehaald aan op de dop en haar lange, gekleurde nagels lieten hierdoor een zacht getik horen. ‘Alcohol?’ vervolgde ik snel, dit keer erg nonchalant, terwijl ik hoopte dat ze het niet op zou merken. In elk geval had ik mijn ogen voor de zekerheid iets af gewend, omdat ik anders zeker wist dat ze het direct zou weten. Helaas was dit al het geval, want nog voordat ik mijn ogen iets kon laten afdwalen – bijvoorbeeld door de kamer en blijven hangen op een fotolijstje – keek ze me al aan met haar wenkbrauwen opgetrokken.
‘Alcohol?’ Haar vragende, nieuwsgierige stem liet me grinniken, maar ik probeerde het in te houden en daarom knikte ik dus achteloos, zonder iets te zeggen. Bovendien wilde ik niet in lachen uitbarsten op dit moment, dan zou ze gelijk weten dat het niet op het lijstje stond, al was ze sowieso slimmer dan dat, en ging ze het verbieden. Ik kende haar, soms nog veel beter dan zij zichzelf kende, hoe eng dat ook was – het tegenovergestelde was ook het geval: zij kende mij goed. ‘Kijk mij eens aan, Meneer Gray.’ Verslagen liet ik een geluid van tussen mijn tanden horen, terwijl ik haar aankeek met mijn liefste blik, of dat was mijn bedoeling althans. Het lukte niet, zoals ik al had gedacht. ‘Nee dus, dat stond er niet op en dat heb ik dus ook niet gehaald.’ Glimlachte ze triomfantelijk, waardoor ik haar met een droge blik als gezichtsuitdrukking aankeek.
Nadat we alles hadden nagecheckt of we niets vergeten waren en echt wel alles hadden wat we wilden, ploften we op de zachte bank neer. Zoals elke keer wilde zij bij de leuning in de hoek zitten, zodat ik naast haar plaats moest nemen, maar het deerde mij niet veel. Het was ongeveer een uur of negen en buiten was het al redelijk donker, wat we konden zien door het grote raam tegenover ons. De gordijnen daarvan waren namelijk nog niet dicht, deze hadden een donkerblauwe kleur.
Op een gegeven moment pakte ze mijn arm weer vast, om deze achter haar hoofd en over haar schouders te leggen als een soort steun. Zacht hummend liet ze haar hoofd toen op mijn gespierde borstkas rusten, waardoor ik mijn blik even kalm en teder op haar richtte. Op de kleur van haar haren en de zachtheid ervan, aangezien ik er met mijn hand strelend doorheen ging. Ook lette ik op haar gezichtsuitdrukking en hoe ze uiteindelijk iets slaperig begon te worden, of ze vond de film gewoonweg drie keer niets. ‘Zav, blijf je nog lang naar me kijken?’ begon ze abrupt, zo verbrak ze de lange stilte die er al was geweest – op het geluid van de film na. Enkele keren knipperde ik iets met mijn ogen, omdat het leek alsof ik in trance was geweest. Misschien begon ik wel moe te worden, in plaats van haar. ‘Anders voel ik me straks ongemakkelijk en dat wil je toch niet op je geweten hebben?’
Zav was de bijnaam die Kayla me had gegeven en welke alleen zij mij zo mocht noemen, bij anderen accepteerde ik dat botweg niet. Ze wist dat en gebruikte dat maar al te veel naar mijn smaak, maar verder kon het me niet schelen. Ik hield van haar, ik kwam er alleen later achter dat het niet datgene was waarnaar ik op zoek was. ‘Wat, wil je niet dat ik je in verlegenheid breng?’ Mijn stem klonk quasi-verontwaardigd, terwijl zij al haastig “nee” met haar hoofd schudde en mij met grote, bruine puppyoogjes aan keek. Haar blik was op dat moment zo betoverend dat ik er even in verdronken was, echter al snel wist ik weer wat ik wilde doen en begon haar bij haar buik te kietelen. ‘Dan heb je pech dame, je zou toch moeten weten dat ik tegen je puppyogen kan!’ gniffelde ik, terwijl er een lieflijke schaterlach door de woonkamer klonk.
Hierbij waren we de film vergeten en na enkele draaiingen van de kieteldood verder, lag Kayla onder me op de bank en was mijn shirt op de één of andere manier uit gegaan. Ik had werkelijk waar geen idee meer hoe dat zo was gekomen, maar we waren beide in het moment op gegaan, waardoor we op het punt waren dat we hadden gekust en zelfs met elkaar naar bed waren geweest. De film hadden we niet eens uitgezet en vergeten, welke dus de gehele tijd door had gespeeld. Er stond één of andere vage actie film slash roman op. Het was niet mijn ding, maar hey, in die tijd deed ik alles voor Kayla. Precies om de reden dat ik van haar hield.
De volgende ochtend was zij als eerste wakker, hoewel ik eigenlijk diegene had moeten zijn die het ontbijt klaar had moeten maken. Dat had ik mezelf nog voorgenomen wanneer het gebeurde, maar zij was altijd al koppig geweest, had altijd al een eigen wil. Het was dus ook te verwachten dat deze ochtend anders zou verlopen dan ik überhaupt had gewild, maar ik had niets te klagen, want op dat ogenblik was ik gelukkig. Het soort gelukkig dat later weer in zou storten, want naarmate de relatie tot een eind naderde, ging het steeds slechter en was ik verward geworden over mijn geaardheid. Toen ik haar dat vertelde, brak alles in wat resulteerde dat we geen contact meer hadden, zelfs momenteel niet meer.
Ze was nog altijd diegene geweest die me als enige snapte, waardoor ik het niet kon handelen en mijn emoties op een andere manier probeerde te uiten. Eigenlijk probeerde ik ze helemaal niet te uiten en zocht ik naar een andere oplossing. Daarna ging ik over op de fles alcohol, steeds meer en meer, alsof ik mijn troost daar nu in kon vinden. Ondanks dat ik altijd had kunnen praten met Kayla, dat was nu helaas kapot en ik had er een raar idee bij gehad dat de drank dan misschien wel zou kunnen helpen. Natuurlijk kon dat het niet, drank was helemaal niet te vergelijken met mijn beste vriendin in the first place – Kayla was velen malen beter. Niemand wist het, ik had het ook aan niemand verteld en dat zou niet gebeuren in de nabije toekomst.
Met dit alles in mijn hoofd, de herinneringen en gedachten aan haar slenterde ik terug met een lege fles rum in mijn hand. Onderweg nam ik weer een grote slok eruit en pakte een slaapzak die van mij afkomstig was van de grond af, echter niet zonder flink te wankelen en eerst een keer op de grond te vallen, voordat ik deze eindelijk had en deze de tijdmachine in sleepte. Momenteel had ik geen zin om buiten te slapen en omdat Willow nergens te bekennen was, sliep ik nu binnen. Ik zou me er niet meer mee bemoeien en dat was de precieze reden dat ik haar ook niet achterna ging om haar te zoeken, die koppige jonge, vrouw. Ze wilde met James mee, dat moest zij weten, leuk voor haar. Ga dat wezen maar achterna, die je elk moment op kunt eten met zijn smoesjes over het niet doen.
Stiekem wilde ik gewoon niet erkennen dat ik jaloers was, echter niet op een manier die ze zouden denken. Ik was jaloers dat ze klaarblijkelijk wel met James mee wilden, wie dan ook, maar niet mij vertrouwden of mochten. James was verdomme een wezen, klaar om ze elk moment wat aan te doen en ik doe niet eens een vlieg kwaad! Nee, oké, dat is dan weer gelogen, maar het gaat om het principe ervan. Dan was er ook nog de aantrekkingskracht van James die ik niet wilde erkennen: wat betekende het nu? Ik zou het nooit toegeven. Het was zo verwarrend dat ik er hoofdpijn van kreeg, of was dat gewoon de drank die zijn werk deed en me wazig liet? In elk geval had ik nog meer drank nodig en ik had zeer zeker niet genoeg aan dit beetje, dus ging liet ik de slaapzak en de halfvolle fles drank voor wat het was en ging wankelend op zoek naar meer.
In de tas vond ik nog een fles en nam deze mee naar de tijdmachine, maar ik dronk er nog niet uit en liet deze enkel heel dicht bij me, zodat niemand eruit zou kunnen drinken of het überhaupt afpakken. Mijn schoenen deed ik uit, wat niet echt lukte, want ik viel op mijn kont en draaide vervolgens op mijn zij om de donkere schoenen uit te trappen. Weer een grote slok van de drank uit de halfvolle fles, nog een paar slokken en deze was leeg. Mijn broek liet ik aan, maar mijn donkere blouse die van een zijden stof was, opende ik hiervan eerste paar knoopjes. Hoewel het vast niet warm was, begon de hitte in mijn lichaam toch op te bouwen, waardoor mijn lijf dan ook warmer werd. ‘Welfurst- fur- trusten.’ Sprak ik met een dubbele tong enkele keren uit en stak zwaaiend mijn hand op, waarna ik de flessen dicht tegen mijn borst hield en de andere kant van de slaapzak om me heen legde.
Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt
[ bericht aangepast op 20 dec 2012 - 21:36 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
