Verhaaltje afmaken.. - Forum spelletjes

Hallo, hallo, hallo. Ik dacht even na en ik zei tegen mezelf 'zal ik eens een nieuwe spel maken?'. En mijn antwoord was ja . Oké, genoeg.. Nu de uitleg.

Ik schrijf een stukje verhaal en jij maakt het af. Je maakt het verhaal zo lang mogelijk tot dat je niks meer weet. Dan maakt de volgende het af . Makkelijk toch?
Het verhaal gaat over een meisje genaamd Hysanne. Ze komt uit Zuid-Afrika maar ze had geld genoeg om naar Nederland te gaan. Daar ontmoette ze haar vrienden: Billy, Reggie en Suzanne. Ze gaan naar een doodnormale school en wonen in een doodnormale huis. Maar als Hysanne's nieuwe buurman aanbelde en vroeg hoelang Hysanne hier woonde, voelde Hysanne zich hier niet meer veilig. Niet alleen door de enge ogen van de man, maar ook door de stemmen die ze 's nachts thuis hoorde. Haar broertje Fasik had de geluiden ook gehoord en wou toen nog alleen maar bij zijn ouders slapen. Jammer genoeg had Hysanne wel de antwoord voor de vraag van de man. 'Een paar weken,' zei Hysanne langzaam. De man keek haar aan en de ogen van de man veranderde van kleur. Zijn ogen werden rood. 'Al jaren heeft hier niemand gewoond..' zei de man, 'sommigen zeiden dat het huis behekst is.' Hysanne durfde niet meer naar de man te luisteren. 'Genoeg informatie over dit huis,' zei Hysanne en deed de deur stevig dicht voor de neus van de man. Hysanne liep meteen naar Fasik toe om het hem te zeggen. Maar Fasik lachte. 'Dit huis behekst? Ha-ha,' zei hij, 'hij wilt jou vast bang maken zodat je gaat verhuizen en deze wijk alleen van hem is!'
'Alleen van hem? Zijn wij de enige die hier wonen?' vroeg Hysanne.
'Ja, met de man erbij,' zei Fasik. Hysanne's ooghoeken werden zwart. Nee toch?! Ze rende naar haar kamer en deed de deur dicht. 'Moe-hahahaahahha..' was er te horen. Het was een stem van een kwaadaardige man. Hysanne werd bang en kroop in haar bed. Vlug verstopte ze zich onder de dekens...
i]Wordt vervolgd op de volgende reactie[/i

---

Some people are art and do art at the same time

Dit werkt niet, want als ik bijvoorbeeld hier iets neer zou schrijven en ik doe daar vijftien minuten over en ik plaats de reactie dan kan iemand mij ook al voor zijn geweest :')

---

Pretty is just a pretty word.

CURLYMONSTER schreef:
Dit werkt niet, want als ik bijvoorbeeld hier iets neer zou schrijven en ik doe daar vijftien minuten over en ik plaats de reactie dan kan iemand mij ook al voor zijn geweest :')

Moet je gewoon snel schrijven en hopen dat niemand voor je is geweest. En als iemand voor je is geweest, pas je je bericht gewoon aan.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 13:12 ]

---

Some people are art and do art at the same time

Hysanna was best bang. Zijn rode ogen bleven maar in haar gedachten ronddwalen. Zijn lach leek zich maar te herhalen in haar oren. Ze kneep in haar arm. Kom op, wees niet zo bangerik dacht ze. Ze haalde diep adem. Ze kneep in haar deken tot haar knokkels wit kleurde. Ze zuchtte. Ze hoorde opeens voetstappen. De schrik ontnam haar adem, maar het was Fasik maar.
'Gaat het zus?' vroeg hij bezorgd. Ze gaf hem een waterige glimlach. 'Natuurlijk' zei ze vastberaden, maar vanbinnen was ze doodsbang. Hij ging naast haar zitten. Hij pakte haar hand en gaf er een kneepje in.
Ze kneep terug. Ze bleven samen zitten op de bed.
'Hysanna, Fasik kom eten' riep haar moeder.
'Kom we gaan' moppelde ze. We liepen naar beneden. Haar moeder zat in de keuken. Het eten stond op de tafel. Rook kringelde omhoog.
Ze ging zitten.
'Wie was er aan de deur?' vroeg ze. Moest ze het zeggen of niet. Dat een angsaanjagende man voor de deur stond. Dat hij opeens andere kleur ogen kreeg. Over zijn doodenge lach.
Ze zuchtte. 'Uh' zei ze onzeker. Haar moeder zou haar voor gek verklaren. Dat was zeker.
'Niemand' zei ze toen maar.

hier een stukje, het leek me een leuk idee. Ik hoop dat het je bevalt

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 20:30 ]

---

Hell is empty..al the devils are here

''Hysanne, ik weet best dat er iemand voor de deur was,'' zei haar moeder, ''anders kon er niet aangebeld worden.'' Boos keek Fasik naar zijn bord met eten. ''Stomme eten,'' mompelde hij waardoor Hysanne moest lachen. ''Fas, het is maar eten, ze leven niet,'' fluisterde Hysanne in Fasik's oor. Fasik knikte. ''Waarom is het dan zo vies?''
Hysanne kon geen antwoord bedenken. Ze at haar bord gewoon op. Toen het leeg was, durfde ze niet naar boven te gaan. Ze was te bang. Dus ze wachtte maar af of iemand met haar meeging. Ze wachtte geduldig af tot Fasik zijn bord leeg was. ''Fasik, kom je mee naar boven?'' vroeg Hysanne. Fasik keek verbaasd. ''Waarvoor?'' vroeg hij.
''Ik ben bang om alleen te gaan,'' zei Hysanne fluisterend, want ze schaamde zich ervoor. ''Ik kom wel met je mee. Ga maar,'' zei Fasik. Hysanne werd toen een stuk gelukkiger. Samen liepen ze naar boven en Hysanne trilde een beetje. Ze liepen naar Hysanne's kamer. Opeens zag Hysanne het gezicht van de enge man die voor de deur stond weer voor haar gezicht. Ze viel flauw.
Na een uur of twee gingen haar ogen open. Ze zag bezorgde gezichten: van Fasik, haar moeder, haar vader (die zo duidelijk net thuis is gekomen), haar buurvrouw en haar buurman. ''Hysanne!'' riep mam. ''Je viel flauw!''
''Ehflabla-eh,'' kon Hysanne alleen uitspreken, ''vampier..enge..deur..''
''Vampier enge deur?'' lachte Fasik. Hij schoot zó hard in de lach, dat hij op de grond zag te rollen. Hij kon zijn lach niet inhouden. En terwijl hij lachte, riep hij ''VAMPIER ENGE DEUR'' er tussendoor. Hysanne voelde zich gepest maar toch bleef ze liggen. Opeens besefte ze dat ze niet in haar huis was. Ze keek om zich heen. Ze lag op een grote, witte en stoffige matras. Dit is sowieso niet het huis van haar buurman en buurvrouw. Dit huis kende ze niet. ''W...waar zijn we?''
''In het huis van onze buurman,'' zei Hysanne's moeder. Hé? Dit lijkt niet op het huis van de buurman. Maar dan bedacht ze iets. Natuurlijk! De andere buurman! Die zojuist voor haar deur stond!
''O..o..'' zei Hysanne langzaam. Ze stond op en verkende het huis. Nergens was de buurman te zien. Ze ging weer terug naar de kamer waar Hysanne's moeder zat. Opeens kwam er een man te voorschijn. ''Koffie is klaar,'' zei de man vriendelijk. Hysanne keek verbaasd naar de man. Toen herkende ze hem. De man keek ook haar aan, en blijkbaar herkende hij haar ook. Maar dat liet hij niet merken. Snel keek hij weg en wandelde de kamer in. Hij zette een paar glaasjes koffie op een tafel en kwam erbij zitten. ''Dus...'' zei hij langzaam.
''Ben jij zojuist flauwgevallen?'' vroeg hij toen terwijl hij Hysanne's gezicht aankeek. Hysanne's hart klopte in haar keel. Boemboem. Ze slikte even.
''J...'' begon ze. Verder kon ze niks meer zeggen.
De man lachte. ''Je hoeft niet bang te zijn, hoor,'' zei de man ''zogemaand'' vriendelijk.
Maar Hysanne kon aan zijn mond zien dat hij geen mens was. Maar een wezen. Een gevaarlijk wezen. Plotseling bedacht ze iets. Zou hij een vampier zijn? Nee, Hysanne, dat is het niet, dacht ze.
Iedereen nam een glaasje koffie behalve Hysanne en Fasik. Die lustten het niet.
~ Wordt vervolgd.

---

Some people are art and do art at the same time

Ze wierp steeds blikken op de man. Hij beantwoordde haar blikken met een glimlach. Ze huiverde.
'Voel je je al beter?' vroeg hij. Ze zei niks. Ze was bang. Iemand porde in haar zij. Het was haar moeder. Ze keek haar aan met een blik die zei: 'Antwoord.'
'Goed' mompelde ze. Hij knikte.
'Wil je wat koekjes?' zei hij, terwijl hij me de bord aanreikte waar de koekjes op lagen. Ze schudde beleefd haar hoofd. Misschien zat er wel gif in of zoiets.
Hij haalde zijn schouders op en legde het weer terug op de tafel. Ze wierp een blik naar mijn broer. Hij zat daar rustig, waarom was ze dat niet. Ze haalde diep adem.
Ontspan.
Ze stond op. 'Ik voel me al beter, zullen we naar huis gaan?' vroeg ze. Ze keek haar moeder smekend. Ze knikte.
'Dank u voor u gastvrijheid' zei haar moeder met een glimlach. Hij knikte. 'Kom gerust nog een keer langs, mijn deuren staan altijd wijd open' zei hij.
Ze pakte Farik bij zijn arm en liep met hem naar buiten.
'Ik weet niet waarom, maar ik krijg de kriebels van die man' zei Hysanna. Farik haalde zijn schouders op.
'Kom' zei haar moeder. We liepen snel achter haar aan. Ik draaide me nog een keer om en zag hem daar staan. Hij stond daar bij de deur. Een glimlach speelde op zijn lippen. Ik draaide me gelijk om. Toen we bij onze huis waren aangekomen deed ik snel de deur dicht. Ik gluurde door de raam, maar zag hem niet meer staan.

---

Hell is empty..al the devils are here