[RPG] The New Kingdom [één] - Speeltopics

Ver weg, in een ander decennium, is er een koninkrijk met een koning die nooit de steun van zijn volk had gekregen, was het niet dat ze bang voor hem waren. Deze koning heeft namelijk de echte, oorspronkelijke koningin van dit land vermoord.

Er zijn in dit koninkrijk tegenwoordig twee volken: het ene is trouw aan de nieuwe koning en leeft op het land in de buurt van het paleis.
Maar diep in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, leeft er nog een groep mensen: mensen die allemaal hun eigen reden hebben om de nieuwe koning te haten, allemaal op de één of andere manier in aanraking zijn geweest met de gruwelijke daden van deze nieuwe koning. De mensen strijden, vechten, trainen, wachtend tot het moment dat ze de strijd aan kunnen gaan met de koning.

Het bos:
Het verboden bos is niet voor niks verboden gebied. Al generaties lang gaan er verhalen over dit duistere bos, alleen gekken zouden er naar binnen lopen. Daarom zal de koning ook niet vermoeden dat de verzet strijders hier verscholen zitten.

Maar dat is juist iets waar deze maar al te graag gebruik van maken.
Zij zijn er namelijk achter gekomen dat je, als je langs de meest angstaanjagende waterval ooit gaat, in een hele nieuwe, hele mooie wereld terecht komt: een perfecte plek om je schuil te houden voor gevaar van buitenaf.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 13:38 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Summer 'Yesenia' Yesenia West~Verboden bos.
'Ik heb je toch niet laten schrikken of wel?' Terwijl hij een mes uit zijn riem haalt. Summer keek hem aan en werd helemaal rood. Als ze rood werd, werd ze gelukkig geen tomaat als sommige mensen. Ze had meer een rode tint op haar gezicht. Als het om met vreemde mensen praten ging was haar keel dicht.'Ik ben zo weer weg, maar ik heb honger dus ik dacht: laat ik maar even wat gaan jagen,' Zei hij weer tegen haar. Summer keek hem nog steeds verlegen aan. Ze kwam hem niet bekend voor. 'Hebbes,' Zei hij opeens en Summer schrok heel lichtjes, maar liet dat niet merken. Summer at nooit vis, maar dat was best wel een grote en ze had eigenlijk wel zin in vis. Ze kon alleen zelf geen vis vangen. 'Wil.....uhm' zo kwam de eerste woord uit haar keel.
'M-mi-sc-schien e-en stukje....,' Ze stopte weer. 'R-rui-len?' Vroeg ze iets stiller, maar hard genoeg zodat hij het kon verstaan. Ze slikte even en was blij dat er ieder geval 1 zin uit haar keel kwam.

Sam 'Sammie' Coleman ~ winkel in het dorp
'Dat komt vanwege de worst' Zei moeder. 'Die moeten van de koning altijd snel de deur uit,' Slaperige Amy en Sam keken elkaar aan. 'O,' Zeiden ze in koor.
'Hoe laat is het eigenlijk?' Vroeg Amy. 'Nog niet laat genoeg. Je hoeft pas over een anderhalf uur op school te zijn,' Zei Sam. Amy moest nog naar school van haar ouders. De meeste 15 jarige gingen niet naar school, maar Paps en Moeder vonden het belangrijk dat ze goed kon lezen, spellen en rekenen. En al die andere dingen zijn handige extra's. 'Nog zo lang!'Zei ze hard en haar hoofd viel weer op de tafel. 'Normaal slaap je ook langer door Amy,' Amy keek hem aan. 'Hoe heb jij dat overleefd Sam?' Sam nog een slok van zijn melk. 'Ik hielp Paps in de winkel,' Amy zakte weer met haar hoofd op de tafel. 'Daar heb ik helemaal geen zin in,'
Moeder zuchte. 'Ga jij maar paps helpen in de winkel. Ik ruim hier wel op,' Sam stond op en dronk zijn melk op. Hij liep naar beneden de winkel in. 'Hallo Paps,'Zei hij. Paps was net klaar met een klant te helpen. 'Goedemorgen Sammie,' Zijn vader noemde hem nog steeds Sammie. Sam hoorde opeens een geblaf en Rey rende naar hem toe. Sam ging op zijn knieën zitten en aaide hem.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Alexo "Alex" Damon Braxton || Verboden Bos
'Wil.....uhm. M-mi-sc-schien e-en stukje....R-rui-len?' ik kijk haar aan en kijk dan naar de vis die nog een beetje in mijn handen sparteld.
'Twee vissen voor wat van die bessen?' vraag ik aan haar, 'en als je wil kan ik je -uhm- wel leren vissen?' zeg ik, ik ben blij dat ze net zo onhandig is met andere mensen als ik ben. Ik leg de vis op de grond een eindje van het meer vandaan zodat hij niet terug kan springen en ga weer in het water staan om de volgende vis te vangen.
'Wat heb je nog meer? Aan eten bedoel ik dan?' zeg ik een beetje onhandig.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Summer 'Yesenia' Yesenia West~Verboden bos.

'Ja,'Zei ze met een vriendelijke glimlach. Ze voelde zich al wat meer op haar gemak. 'Ik k-kan netten mak-ken al-leen,' Ze zinnen kwamen makkelijker uit haar mond.
'Heb ge-e-en fl-a-uw idee hoe je moet vi-ssen,' Zei ze weer met een vriendelijke glimlach. Summer was altijd onhandig met mensen. Ze heeft vroeger bijna altijd alles zelf moeten doen. Met of zonder ouders. Toen haar ouders er nog waren had ze geen vrienden en eigenlijk nu nog steeds niet. Ze heeft heel veel dingen zelf geleerd, maar sommige dingen zijn nou eenmaal niet zelf te leren. 'Wat heb je nog meer? Aan eten bedoel ik dan?' Vroeg hij een beetje onhandig. Summer slikte even. 'Alleen een paar bessen, aardbeien en eerbare en oneetbare planten ,' Zei ze zacht. Ze kon gelukkig nu wel normaal hele zinnen uit haar keel krijgen.
'Ik weet wel bijna alles over de bessen. Alleen niet hoe ze heten en de eetbare planten ook. De oneetbare planten zijn weer handig als medicijn of om een zalfje te maken voor verwondingen en ontstekingen,' Zei ze. Summer had altijd haar eigen mandje. Waar ze alles in stopte. Ze nam het altijd over mee, om zeker te zijn dat niemand wat stal. Al was ze hem soms wel kwijt bij haar slaap plek.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Bella Lily Cruz. || Kasteel.
"Bella, ik wil dat je Bo wakker maakt. We moeten een bezoek brengen aan het dorp," de stem van de koning klonk door haar kamer en Lily keek geiriteerd op. "Je weet dat ik geen Bella word genoemd!" schreeuwde ze terug, waarna ze even checkte of haar jurk goed zat. Lily had als enigste van haar familie geen bediende, omdat ze het liefst alles zelf wou doen, net als vroeger. Toen haar vader een doodnormale boer was die werkte voor de vroegere koning. Ze haatte haar familie. Waarom zou je iemand vermoorden om de macht te hebben? Ze wist ook helemaal nergens van af, en toen was ze in een keer de prinses. Niet dat ze er naar gedraagt. Dat deed ze om haar vader te irriteren. En Bo. Met een zucht liep Lily naar de kamer van haar broer, die een paar gangen verder op lag.
"Bo, je moet over 10 minuten klaar staan! We gaan naar het dorp," schreeuwde Lily, hopend dat Bo zou luisteren. Ze wist ook dat Bo liever prins Cruz word genoemd, bij onze achternaam. Maar ze deed er alles aan, om niet bij haar familie te horen.

"Look, I Didn't Want to be a Half-Blood."

Alexo "Alex" Damon Braxton || Verboden Bos
Ze verteld dat ze niks weet over vissen, maar wel over oneetbare planten en bessen.
'Ik kan je er het een en ander over vertellen, ik heb leren jagen van uhm... mijn vader,' zeg ik, ik kijk snel een andere kant op om de pijn in mijn gezicht te verbergen.
'Met planten en bessen ben ik minder goed, dus een les jagen in ruil voor een les planten en bessen?' vraag ik aan haar, het is altijd goed om nieuwe dingen te leren. Ik ben normaal niet het soort persoon dat zoiets voorstelt, maar aangezien zei net zo onhandig is met andere mensen als ik stelt het me een stuk beter op mijn gemak.
'En verder kan ik ook vechten, maar dat is niet heel veel anders dan jagen,' zeg ik en ik haal mijn schouders op, 'ik denk alleen niet dat je dat graag wil leren.'
'

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Summer 'Yesenia' Yesenia West~Verboden bos.
'Met planten en bessen ben ik minder goed, dus een les jagen in ruil voor een les planten en bessen?' Summer dacht na. Het is wel handig. Als zij hem leert over het vinden van planten en bessen en zij hem jagen op vis is een eerlijke ruil. Summer knikte 'Oké, Dan leer ik jou over bessen en planten,'En verder kan ik ook vechten, maar dat is niet heel veel anders dan jagen,' Zei hij en haalde zijn schouders op, 'ik denk alleen niet dat je dat graag wil leren.' Summer schudde haar hoofd. 'Ik ben geen van het vechten. Meer van het wegrennen en verstoppen. Dat werkt ook als je in problemen zit,' Zei ze met een kleine glimlach. Summer heeft nooit echt gevecht. Ze is ook niet echt sterk. Summer is meer creatief en slim. Wie niet sterk is moet slim zijn hadden haar ouders gezegd. Maar pas na een paar jaar wist ze dat, dat zinnetje bij haar paste. Echt verdedigen met vechten kan ze ook niet. Heeft ze het überhaupt een keer geprobeerd? Dacht Summer na.
Volgens haar niet. 'Ik ben Summer, Summer Yesenia West. De meeste mensen hier noemen me Yesenia, omdat het de naam van mijn moeder was en ik op haar lijk,' Dat zei ze altijd als ze iemand ontmoette. Dat was geen geheim, want iedereen zag dat haar moeder en Summer net 2 druppels water waren.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Azaiah Gaspar

Misschien moet ik vandaag eens iets nuttigs gaan doen, behalve mezelf verwonden door iets verkeerds te doen... Het is lastig, ik wil wel helpen maar ik loop vaak gewoon in de weg, nog een reden waarom ik mezelf zo terug trek. Ze denken nu gewoon dat ik een loner ben, de enige met wie ik echt praat is Ciara, die zich als iemand anders voordoet. Ik zal haar nooit verraden, aangezien zij ervoor gezorgd heeft dat ik kon vluchten met haar. Zonder haar was ik waarschijnlijk ook dood geweest.
Ik word uit mijn gedachte gehaalt door iemand die over mij heen struikelt. Het is een meisje met lichte lokken, als de op kijkt, zie ik dat het Dahlia is. "Sorry." murmelt ze. Ik doe een poging om mijn mondhoeken wat omhoog te trekken in een glimlach, wat nogal faalt. Mijn mondhoeken trillen en trekken weer naar beneden. "Geeft niet." mompel ik en probeer mezelf er al van te overtuigen dat mijn benen niet gewoon in de weg lagen en dat zij moet uitkijken, maar dat lukt niet erg. "Heb je pijn?" vraag ik. Mijn stem klinkt nog wat hees van de slaap.

Your make-up is terrible

Maya Roslaie More
Ik zucht. Ik verveelde me dood. Ik hoorde vogels fluiten door de grotten en vleermuisen zag ik aan de bovenkant. Lost verveelt zich ook aangezien zijn hoofd op de grond ligt. Ik doe mijn zwarte mantel om me heen. Tijd om ergens anders geen te gaan. Lost kijkt op en staat in een beweging op ik grinnik en aai hem over zinn wang. Zijn manen vallen over zijn nek heen en zijn ogen waardoor ik het tot een pluk maak zodat het niet zijn zicht belemert. Hij loopt met me mee en ik aai hem over zijn nek waardoor ik zacht glimlach. Zijn manen waren zo zacht en hij was zo lief tegen me. Ik glimlach waardoor ik hem knuffel en hij met me meeloopt. Ik was niet bang dat hij wegliep want dat deed hij niet. Hij was zo tam. Ik kijk naar de waterval en doe het water in mijn hand terwijl ik Lost zijn vacht een beetje schoonmaakt. Zijn vacht zat onder het zand en haal het er een beetje af. Lost zelf drinkt van het water net als ik. Dan heft hij zijn hoofd op en zie ik soms door de spetters een persoon waardoor ik stiller ben. Hij zou me toch niet horen door devwaterval bedenk ik me snel dus ik pak nog een beetje water. Ik doe het in mijn gezicht en aai Lost over zijn manen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Alexo "Alex" Damon Braxton || Verboden Bos
Ik knik instemmend.
'Ik ben Alexo, maar meestal word ik gewoon Alex genoemd,' zeg ik tegen haar als ze zich voorstelt als Summer.
'Dus, beginnen met jagen?' vraag ik aan haar, 'ik heb nu toch al mijn spullen hier en zo te zien zitten er genoeg vissen dus dat wordt een eitje.'
Geen glimlach, geen enkel teken van een lach niets. Ik lach nooit, of glimlach mijn gezicht staat altijd strak. Altijd gefocust op wat ik moet doen, dat heb ik van mijn vader en na de dood van mijn ouders is dat alleen maar erger geworden.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Er leek niet veel leven in de groep te zitten. Nathaniel had in het begin gedacht dat hij te maken zou krijgen met mensen die graag anderen leerden kennen, spraakzaam waren, en nieuwsgierig naar wat hen hier bracht. Hij was er echter al snel achter gekomen dat dit weer een naïeve gedachte van hem was, hij had gedacht dat dit hoopje bijeen gevonden mensen dezelfde motieven hadden, omdat ze allemaal wat tegen de koning hadden, maar ze leken niet erg nieuwsgierig naar elkaar te zijn. Hij vond het niet heel vervelend, al hoopte hij af en toe op wat meer leven. Spraakzaam was een deel niet, en hij verwachtte ook niet op dit moment dat er iemand iets zou zeggen. Of een gesprek zou beginnen waar de hele groep wat aan zou hebben. Hij mompelde nog wat tegen de groep, dat hij iets ging doen, puur uit beleefdheid, want hij verwachtte niet dat iemand erop zou reageren. Hij pakte zijn bruine afgesleten schoudertas en begon te lopen. Waarheen wist hij niet, dat maakte hem niet uit, de frisse lucht was goed om zijn gedachten te ordenen. Hij dacht terug aan het moment wanneer hij hier was gekomen. Nog steeds razend op zijn ouders, had hij zich maar al te graag aangesloten bij het eerste beste groepje vreemdelingen die hij tegenkwam. Veel geld had hij niet gehad, onderweg had hij het meeste uitgegeven, en dus hoopte hij bij dat die groep wist waar ze eten konden halen en dergelijke. Dat was zo gebleken en tot zijn verrassing had hij zich sneller dan verwacht zich een soort van op zijn plek in de groep gevoelt. Aan zijn familie dacht hij in het begin vaak, dan lag hij wakker van schuldgevoel. Maar al snel zette hij die gedachten van zich af en nu dacht hij haast nooit meer aan hen. Het was bijna alsof hij zelf geloofde in die leugen, die hij tegen iedereen vertelde die erom vroeg, dat hij een wees was en zijn echte familie niet kende. In gedachten hadden zijn voeten hem naar de waterval geleid, waar hij toevallig een meisje zag. Misschien wilde ze alleen zijn, dacht hij even uit haar houding op te merken, maar dat boeide hem niet zoveel. Hij verveelde zich en zij was het enige levende wezen dat hij zo snel mogelijk trof, dus liep hij naar haar toe. Hij klom behendig over die paar rotsen die tussen hem en het meisje instonden. Haar naam wist hij zo even niet. ‘Toe maar, een paard, dat is iets waar niet iedereen hier over beschikt’ zei hij tegen haar, het eerste wat in hem opkwam.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 16:38 ]

Aan niets denken is ook denken.

Rachelle Cliff • Jonkvrouwe
Ik loop buiten, het is nog niet zo heel laat, en ik geniet van de geluiden om me heen. Ik ben een buitenmens, ik spendeer graag mijn tijd buiten. Binnen is het altijd zo bedrukkend en ik voel me op de een of andere manier dan opgesloten. Wellicht kan dat ook te maken hebben met het feit dat ik ooit vastgezeten heb in een kast. Het was een grapje van een paar meisjes, en goedgelovig als ik ben trapte ik erin. Sindsdien heb ik graag grote, openlijke ruimtes.
Ik loop naar de winkels en besluit als eerst wat brood te halen voor vanavond, we hebben niet zo heel veel nodig en aangezien moeder weet dat ik graag wandel en inkopen doe halen we altijd eten in huis voor hoogstens twee dagen. Tenzij het heel slecht weer voorspelt te worden, of er sneeuw ligt. Dan haal ik wel voor vier dagen, heel soms zelfs vijf. En dat is redelijk bijzonder bij ons.
Ik begroet de man van het brood en ik hoef niet eens een bestelling te doen, hij weet welk brood wij graag lusten en hoeveel we nodig hebben. Ik geef de man zijn geld en verlaat na een gedag gezegd te hebben de winkel weer. Dit is toch een heerlijk leven? Zo wandelen op een prachtige dag door een eerbiedig koninkrijk.
Misschien dat ik zo dadelijk even langs een andere jonkvrouw ga, Fajah. Ze is een goede bekende van ons gezin en altijd wel in voor een praatje. Zij maakt tenminste geen grapje over me, zoals velen wel doen. Daarom mag ik haar ook zo graag.
Ik loop met het brood richting de markt waar ik een visje ga halen. Mijn ouders en ik zijn dol op vis, dus dat eten we ook vaak. Ik krijg een vis voor een goede prijs en bedank dan de vrouw ervoor. Op mijn gemak loop ik weer richting huis en roep door het huis heen dat ik er weer ben. Gauw ga ik richting de keuken en leg het eten op het aanrecht.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Maya Rosalie More
Ik hoorde iemand in de verte, maar zoals vele wou diegene gewoon doorlopen naar buiten en iets gaan doen. Ik daarin tegen was Lost aan het verwennen. De appel uit mijn zak aan mijn heup voerde ik hem en ik hoorde hem smakken waardoor ik grinnik en mijn hoofd in zijn hals druk. Door Lost voelde ik mezelf en hij was ook het enige levende wezen dat me echt kende. Hij kon niet praten ofzoiets, maar we begrepen elkaar als geen ander. Comminucatie zonder worden. Veel begrepen het niet, maar wij beide konden niet leven zonder elkaar. Ik hoor diegene achter me over de rotsen komen. Ik lette goed op mijn omgeving en na even wennen van de mooie waterval kon ik me op andere dingen consentreren. ‘Toe maar, een paard, dat is iets waar niet iedereen hier over beschikt’ zegt een jongen tegen me. Doordat er iemand achter me staat draai ik me om en kijk naar de jongen. Ik kende hem niet. Ik had hem wel eens gezien, maar ik kende niemand zijn naam aangezien ik me nogal vaak afsloot. Behalve Mila, maar ze zorgde overal voor dus eerlijk gezegt vond ik dat vanzelfsprekend. Ik bekijk de jongen even vluchtig en Lost briest even terwijl zijn hoofd over mijn schouder gaat. Ik aai hem over zijn neus heen en kijk de jongen aan. 'Ik heb hem al sinds ik klein was.' Zeg ik rustig, maar emotieloos. Ik pak nog een appel en voer het dier weer waarna hij het opsmikkelt terwijl ik een glimlach over mijn lippen laat glijden. 'Ik geloof niet dat ik jou naam weet. Ik ben Maya.' Zeg ik met nog een beetje een vriendelijke ondertoon. Lost trappelde een beetje en liep naar de waterfel om er even onder te staan. Al het zand van hem af of viezigheid. Ik deed zo meteen wel mijn warme mantel over hem heen om hem droog te krijgen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Hij keek toe hoe ze haar paard verzorgde en hem vertroetelde alsof het, bij wijze, haar vriendje was. Blijkbaar gaf ze erg veel om het dier, want ze leek er helemaal in op te gaan. Hij wilde haar dan ook niet meteen al te veel storen en luisterde even naar de waterval. Dat geluid, het geluid van water wat zich zo snel van rotsen af laat vallen, daar hield hij van. Op deze plek kwam hij graag, al was het wel een ietwat gevaarlijke plek. Hij wist dat het water verraderlijk koud kon zijn en zelfs dodelijk kon zijn. Als je er te lang in bleef zou je zo onderkoeld raken. Toch trok deze plek hem, misschien ook wel door het ruige landschap, het gevaar, en kwam hij er altijd weer terug. Toen ze zich omdraaide keek hij haar aan. Hij registreerde even haar gezicht maar kon het niet aan een naam koppelen. Vreemd, hij dacht op de hoogte te zijn van iedereen in de groep. Ze moest zich vaak buiten de groep begeven, want anders zou hij haar wel herkennen. Hij keek nog even naar het paard. Werkelijk een prachtbeest, en hij kon niet geloven dat ze hem zomaar bij deze waterval liet lopen. De rotsen waren glad en glibberig en hij zou zomaar zijn enkel kunnen verstuiken. ‘Ik zou hem niet al te dichtbij de waterval laten komen..’ zei hij tegen haar, maar het paard was al in de richting van de waterval gelopen. Ach, het was toch zijn verantwoordelijkheid niet. Ze had emotieloos gesproken, wat hij ook wel logisch vond aangezien een vreemdeling zich opeens met haar ging bemoeien, maar hij had enkel en alleen haar even met een kleine grijns aangekeken. ‘Nee, ik heb jou ook niet eerder gezien, geloof ik..’ ‘Nathaniel’ zei hij tegen haar, haar stem klonk al iets vriendelijker. ‘Je mengt je zeker niet vaak in de groep, of wel soms?’ vroeg hij aan haar, nieuwsgierig. Hij wilde weten wat haar verhaal was, want iedereen had een verhaal.

Aan niets denken is ook denken.

Maya Rosalie More
Ik keek hoe Lost onder de waterval ging staan. Het dier wist wat hij deed. Hij was zo ongelofelijk slim. Hoe voelde altijd aan als er wat zou gebeuren. Hij waarschuwde me altijd als er iets zou gebeuren en ikluisterde altijd waardoor ik soms net van de dood ontsnapte. Laatst trok hij me aan mijn kraag terug en er viel een stronk om. Hierdoor was ik net aan niet verpletterd, maar de boom was dood geweest geen leven in zich. ‘Ik zou hem niet al te dichtbij de waterval laten komen..' Zegt de jongen doelend op Lost. Ik kijk hem aan. Een kleine grijns siert zijn lippen. 'Hij weet wel wat hij doet.' Zeg ik. Lost gaat helemaal onder de straal en ik debk door de kou spring hij eronderuit en land naast me waarna hij naar achter loopt en zich uitschud. Ik doe mijn mantel af en doe het om hem heen zodat hij het niet te koud zou krijgen. ‘Nee, ik heb jou ook niet eerder gezien, geloof ik..’ ‘Nathaniel’ Zegt Nathaniel dan. Ik knik. Ik had mijn naam net genoemt dus ik ging het niet herhalen. Alleen voor lost liet ik mijn andere kant zien. Was ik lief en teder. Mijn andere kant die ik nu had was emotieloos of duivels. Soms een klein glimlachje. ‘Je mengt je zeker niet vaak in de groep, of wel soms?’ Zegt hij weer. Ik trek een wenkbrauw op. 'Nee niet echt. Ik ben liever allen met Lost of jaag met hem. Ik ben niet bepaalt goed gezelschap aangezien ik meestal niet praat.' Zeg ik rustig. In mijn stem klonk niet veel emotie. Nee ik was niet van de lieve glimlachjes en de vrolijkheid. 'Plus niemand hoeft me te kennen. Ze weten allemaal mijn doel dus ze hoeven niet mijn levensverhaal te weten.! zeg ik rustig terwijl ik nog een appel uit mijn tas haal. Ik neem er een hap uit en pak er big een die ik aanbied aan Nathaniel. Ik was misschien niet bepaald leuk gezelschap, maar ik had wel manieren.

I'm finally back, Finally after a Year break

Dahlia Farrah Bellafonte
Ik zit dat Azaiah's mondhoeken iets omhoog trekken, en zo een zwakke glimlach vormen, die er nogal gemaakt uit ziet. Zijn mondhoeken trillen en zwakken weer naar beneden. Ik vraag me af of ik hem ergens bij gestoord heb. 'Geeft niet,' mompelt hij. 'Heb je pijn?' Ik merk dat zijn stem nog wat hees klinkt, wat waarschijnlijk komt doordat hij nog maar net wakker is, zoals de meeste. Ik schud mijn hoofd en krabbel overeind. 'Oh, ik heb geen pijn hoor, het gaat wel,' zeg ik waarna ik snel glimlach. Mijn hand doet wel degelijk pijn, maar daar kan ik hem lastig de schuld van geven. Ik had gewoon zelf beter op moeten letten waar ik liep. 'Heb ik je pijn gedaan toen ik over je heen viel?' Een hand haal ik door mijn donkere lokken, die nu wel weer erg warrig zullen zitten. Ik besluit het maar op te geven even en veeg wat stof van mijn kleren af, wat er op is gekomen toen ik net op de grond lag, terwijl ik nog op een antwoord van Azaiah wacht.
'Lekker geslapen?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered