[RPG] The New Kingdom [één] - Speeltopics

Ver weg, in een ander decennium, is er een koninkrijk met een koning die nooit de steun van zijn volk had gekregen, was het niet dat ze bang voor hem waren. Deze koning heeft namelijk de echte, oorspronkelijke koningin van dit land vermoord.

Er zijn in dit koninkrijk tegenwoordig twee volken: het ene is trouw aan de nieuwe koning en leeft op het land in de buurt van het paleis.
Maar diep in de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, leeft er nog een groep mensen: mensen die allemaal hun eigen reden hebben om de nieuwe koning te haten, allemaal op de één of andere manier in aanraking zijn geweest met de gruwelijke daden van deze nieuwe koning. De mensen strijden, vechten, trainen, wachtend tot het moment dat ze de strijd aan kunnen gaan met de koning.

Het bos:
Het verboden bos is niet voor niks verboden gebied. Al generaties lang gaan er verhalen over dit duistere bos, alleen gekken zouden er naar binnen lopen. Daarom zal de koning ook niet vermoeden dat de verzet strijders hier verscholen zitten.

Maar dat is juist iets waar deze maar al te graag gebruik van maken.
Zij zijn er namelijk achter gekomen dat je, als je langs de meest angstaanjagende waterval ooit gaat, in een hele nieuwe, hele mooie wereld terecht komt: een perfecte plek om je schuil te houden voor gevaar van buitenaf.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 13:38 ]

Keep your head up, keep your heart strong

Ayelle Ivy Stern

Met een open mond en verwijde ogen kijk ik naar de kleding die mijn moeder voor me klaar had gelegd op het bed in de tijd dat ik in bad zat.
Dacht ze serieus dat ik dit aan ging doen ?
Straks ziet iedereen me nog als één van haar courtisanes en daar had ik dus echt geen zin in.
Ik ben dan wel de dochter van de bordeelhoudster, maar zo wil ik er zelf niet bijlopen !
Nukkig gooide ik de kleren onderin mijn klerenkast, waar ik zelf een makkelijk zittende jurk uitviste waarover ik een mantel aantrok.
Zo, dit is al veel beter, het is niet te dik bepakt, dus mijn moeder had niets te klagen, maar voor mij was het toch nog genoeg stof om mijn lichaam heen dat ik er goed mee kon leven.
Beneden hoorde ik een aantal vrouwen speels lachen, wat erop wees dat er een aantal mannen binnen waren gekomen, waarschijnlijk soldaten die klaar waren met hun dienst en hier even hun stoom af kwamen blazen.
Ik liet me op het bed zakken, zolang ik wist dat er beneden mannen waren bleef ik altijd op mijn kamer, straks werd ik wel meegetrokken door één van hen en dan zou ik er niet aan moeten denken wat er allemaal kon gebeuren.
Muisstil luisterde ik aandachtig en na een tijdje hoorde ik niets meer beneden afgezien van het constante geroezemoes van de vrouwen die niet gekozen waren en zo de rest van hun tijd door zaten tot ze wel een klant kregen.
Alle vrouwen hadden zich vrijwillig aangemeld, of ze wouden het echt of ze hadden het geld nodig en dit leek hen dan de makkelijkste baan.
Ik snoof, ik zou nooit mijn lichaam verkopen om aan geld te komen.
Met snelle en zachte voetstappen liep ik de trap af.
"Ayelle !"
Even kromp ik ineen door de harde stem van mijn moeder die op mij af kwam lopen vanuit haar kantoortje.
"Ik zie dat je de kleding die ik voor je had klaar gelegd niet aan hebt."
"Moeder, met die kleren aan kan ik niet over straat, wat zullen mijn vrienden wel niet zeggen?" Antwoordde ik zachtjes.
Ze bleef stil, standaard voor haar als ze een situatie goed aan het overdenken is.
"Vooruit, maar de volgende keer als ik wat voor je klaar leg doe je het aan, je zou ooit aan een man moeten komen, laat dan ook wat van je zien."
Ik plukte aan het lage hals van de jurk die ik nu aanhad. "En daarvoor is dit niet goed genoeg ?"
Maar mijn moeder lette al niet meer op me waarna ik nog weer zuchtend het gebouw verliet en snel een andere straat in sloeg.
En wat ze zei was niet geheel waar, ik werd vaak gevraagd voor een relatie, maar ik wees ze altijd af.
Ik wachtte tot de juiste jongen en vele voelden gewoon meer aan als vriend, wat ze ook waren.
"Ayelle !"
Bij de fontein zat mijn beste vriendin Saphira.
Saphira word juist altijd gemeden door jongens, waarschijnlijk puur omdat ze te vurig is over dingen en vele jongens haar niet aankunnen als ze in een temperamentvolle bui haar emoties uit.
Met een brede glimlach omhelsde ik haar waarna ik naast haar plaats nam en direct begon te praten over allerlei zaken die zich de ronde deden in dit stadsdeel.
"Dames, mag ik erbij komen zitten ?"
Daar hebben we Zouwe, onze goede vriend en daarmee de derde van ons clubje, wat bestaat uit vijf.
Maar de andere twee waren een tweeling en momenteel even de stad uit voor een familiebezoek in een andere stad.
Saphira bleef maar duimen voor ze, doordat ze langs de rand van het verboden bos moesten reizen, en dan weet je maar nooit wat je allemaal tegenkomt.
"Oké, wat hebben we voor vandaag op het programma staan ?" vroeg Zouwe toen hij tussen ons in plofte en om ons allebei een arm om de schouders heen sloeg.
Ik zuchtte. "Ik ga denk ik maar naar echt werk op zoek, voor mijn moeder besluit me in haar bedrijf in te werken."

Credendo Vides

Rowan James || Kasteel
Door de vogeltjes die floten, buiten het kasteel, werd ik gewekt. Geeuwend kwam ik overeind en rekte me uit. Daarna stapte ik uit mijn houten bed. Het enige wat ik aanhad, waren een grauw hemd en een korte onderbroek. Honger had ik nog niet, dus ik besloot eerst maar wat aan te trekken. Op zoek naar wat fatsoenlijke kleding stootte ik verschillende dingen om, die ik dan weer snel rechtop zette.
Eenmaal aangekleed, verliet ik mijn kamer, de gangen op. Het was vandaag niet zo'n drukke dag, dus ik had niet veel te doen. Ik zat te twijfelen over wat ik zou gaan doen. Of naar de keukens van het kasteel om voedsel te scoren of opzoek naar Bo of een van de andere ridders. Ik had niet zo'n zin in alleen door het paleis te strompelen. Ik kwam ook helemaal niemand tegen, wat ik best vreemd vond, voor dit deel van het kasteel. Ze waren vast nog bezig met opstaan en klaarmaken voor deze dag.
Ik besloot toch maar eerst even naar de keukens te gaan, mijn maag begon nu toch wel te grommen. Linksaf, rechtdoor, weer linksaf, trap af en dan rechts. Zonder te kloppen of een ander teken van mijn bestaan stormde ik de keuken binnen.
'Hallo!' kondigde ik mijn aanwezigheid aan. Een paar kokshulpjes keken verstrooid op, maar gingen daarna na een strenge blik van de hoofdkok weer verder met waar ze mee bezig waren. 'Zou ik wat brood kunnen krijgen?' Iemand kwam aan met wat brood, een stuk kaas en een mok met drinken. Ik dronk de melk op en liep toen weg, naar de deur. 'Nog bedankt!' Daarna verliet ik de ruimte. Op weg naar buiten, even wat frisse lucht halen.

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Het was hem opgevallen dat haar paard op haar leek. Haar donkere zwarte krullen hadden precies dezelfde kleur als de vacht van haar paard. Ze zei tegen hem dat hij wel wist wat hij deed, en hij geloofde haar deels. Zij kende haar paard als geen ander maar hij vond paarden altijd maar onvoorspelbare wezens. Zolang het beest maar niet te veel in zijn buurt kwam, vond hij het best. Het verbaasde hem niets dat het beest al snel onder de waterstraal vandaan kwam, zo’n hoeveelheid koud water was zelfs voor een beest niet prettig. Zijn ogen gingen weer naar het meisje voor zich. Hij ging zitten op een van de rotsen, met zijn knieën opgetrokken. Ze leek niet echt in een goede stemming te zijn, maar dat kon hem niet schelen. Misschien was ze niet gewend aan gezelschap. Hij knikte alleen op haar woorden, als teken van respons. Ze leek niet geamuseerd te zijn van zijn vraag, hij verborg de glimlach op zijn gezicht echter niet. ‘Je hoeft ook niet je levensverhaal te vertellen, een beetje communiceren kan toch geen kwaad?’ zei hij tegen haar, nog steeds was er een restje glimlach op zijn gezicht te bekennen. Misschien dat hij zich hiermee in gevaarlijk gebied waande. Haar woorden leken in tegenstrijdigheid te zijn met de appel die ze hem aanbod. Vriendelijkheid in woorden was misschien niet haar sterkste punt. ‘Dankjewel’ zei hij gemeend en hij nam de appel aan. Hij nam er een kleine hap uit en keek even naar de waterval en het meertje. Een andere plaats, waar niet al te veel mensen zouden komen, om zich te kunnen wassen, was hij nog niet tegengekomen. Maar hij had hier nog nooit iemand echt zien zwemmen, en plots kwam er iets in hem op. ‘Ooit wel eens onder een waterval gezwommen?’ vroeg hij haar, ietwat uitdagend, doelend op de enorme watermassa voor hen.

Aan niets denken is ook denken.

Coockies schreef:
Rosalie Elizabeth Flow || Bediende

Hoewel hij elke dag wel zo'n opmerking naar me maakt, worden mijn wangen als nog een beetje lichtjes gekleurd. Ik draai mijn hoofd even weg en kijk hem weer aan als hij me eten aanbiedt. Ik glimlach even en neem het beleefd aan. 'Dank u,' zeg ik zachtjes, maar wel duidelijk. Ik bijt op mijn lip en begin het eten op te eten. Hoewel ik het niet heel lekker vond, had ik honger en was ik Bo erg dierbaar dit te mogen eten. Ik loop weg bij zijn bed en begin de dingen te doen die ik elke dag doe. 'Heeft u nog plannen vandaag, dan kan ik me daarop aanpassen,' zeg ik en als ik het zeg draai ik me om, zodat ik hem aankijk. Dat moest, met je rug naar iemand toestaan die je bediend is zeer ongepast, iemand aanstaren ook, maar enigszins een beetje oogcontact mocht nog wel. Ik begin de kussens op te kloppen, zodat die weer goed zijn. Vervolgens zet ik het raam open voor frisse lucht. Dan richt ik me weer tot Bo en wacht tot hij zegt wat ik nog meer wilt doen. Ik weet niet of hij nog in bed wilt blijven liggen of zijn kleding al aangereikt wil krijgen. Of dat ik het bad klaar moet maken. Er zijn heel veel dingen die ik zou kunnen moeten doen. Ik moet alles doen wat hij wilt, dus besluit ik gewoon af te wachten. De basis dingen had ik nu wel gedaan. Ik kijk naar het eten dat op het tafeltje staat. Dat moest ik zo ook nog opruimen. Als hij uitgegeten was, natuurlijk.

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Maya Rosalie More // Verboden Bos, waterval
Hij knikte en nam de appel aan. ‘Je hoeft ook niet je levensverhaal te vertellen, een beetje communiceren kan toch geen kwaad?" Zegt hij met een klein glimlachje. Hij ging zitten op de rots en pakte de appel beet. Lost kwam weer naast me staan en deed zijn neus in mijn tas waar hij een appel uitstal. Ik grinnik en duw hem weg. 'Dief.' Zeg ik met een grijns waarna ik me weer op de jongen richt. 'Ik ben laat ik het zo zeggen. Niet echt een sociaal persoon. Ik ben eerder een beetje afstandelijk bij iedereen.' Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal, maar de jongen wel aan blijf kijken. ‘Ooit wel eens onder een waterval gezwommen?’ Ik kijk hem in een ruk aan en trek mijn wenkbrauw op. Iets wat een tik was net als op mijn lip bijten. Nu bijt ik op mijn lip. 'Niet echt. Ik hem wel eens van een waterval afgesprongen om Lost te redden. Aangezien deze slimmerik hier het op wou nemen tegen een beer.' Zeg ik met een kleine grinnik. 'Hij bleef ongedeert aangezien ik hem hielp.' Zeg ik terwijl Lost hinnikt en zijn hoofd tegen mijn wang aanschuurt. 'Maar eigenlijk voor alles een eerste keer.' Zeg ik met een kleine grijns. Ik kijk hem even aan. 'Jij wel dan?' Kaats ik de vraag eigenlijk terug. Ik kon wel anders zijn alleen pas als ik iemand mocht of deels vertrouwde. Ik vertrouwde Nathaniel nog niet, maar hij leek me aarsig dus hij berdiende het niet dat ik me bits zou gedragen. Ik kon me misschien wel ietsje meer openen. Dat was vast ook wel wat fijner voor hem, maar ik opende me nooit echt bij iemand. Ik was net een bloem. Eerst een groen knopje. Dan krijg je kleur en dan gaat hij open. Al ging ik niet open omdat ik niet wou dat iemand me ooit zou gaan lezen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Nathaniel nam nog een klein hapje van de appel en kauwde er een eeuwigheid op, zoals hij altijd deed. Een sappige rijpe appel, het was een lange tijd geleden dat hij een appel had gegeten, laat staan zo’n smakelijke appel. De appel had echter niet lang zijn aandacht, hij had zijn ogen nog steeds op het meisje gericht. Ze leek zich nog niet helemaal op haar gemak te voelen. Op de een of andere manier zag hij het altijd als een spelletje, om mensen op hun gemak te laten voelen terwijl ze zich ongemakkelijk voelden, of dit juist andersom. Of om ze uit te dagen, of te weten komen wat er echt achter hen zat. Achter dat masker wat men uiterlijk noemde maar wat werkelijk niets verteld over wat daaronder heerst. Hij verbaasde zich enigszins over haar eerlijkheid, die hij wel op prijs stelde. Hij ging er niet verder op in. Op het moment dat ze op haar lip beet, keek hij haar met een klein grijnsje aan. ‘Ah, dat telt dan voor een halve keer’ zei hij tegen haar. Haar woorden ‘maar voor alles een eerste keer’ zorgden er bij hem voor dat hij niet van het impulsieve idee in zijn hoofd afweek. Hij vroeg zich af of ze het zou durven. Haar vraag deed hem even weer doen grijnzen, een soort van kwajongensachtig grijnsje. ‘Hmm, een paar keer’ zei hij tegen haar, een antwoord wat niet geheel duidelijk was maar helder genoeg. ‘Maar niet van zo’n waterval’ zei hij en hij was al opgestaan. Zonder enig gevoel van schaamte deed hij zijn sweater uit, die hem nu ook wat te warm was. Hij gooide hem zo op een rots achter hem, waar het water nog niet spatte. Het hemd wat hij daaronder aan had was lang genoeg om net onder zijn kont te komen, zijn broek trok hij net zo snel uit als dat hij zijn sweater uit had getrokken en belandde op diezelfde rots. Hij had wel een short aan, en zijn hemd viel daar net niet overheen, dus compleet naakt kon je het niet noemen. Hij klom soepeltjes over de rotsen die dichterbij het water stonden en keek achterom. ‘Kom je nog?’ zei hij tegen haar, uitdagend.

Aan niets denken is ook denken.

Miles Seth Carter, verboden bos.
Opeens zag hij twee personen bij de waterval verschijnen, een vrouwelijke en een mannelijke. Hij knipperde wazig met zijn ogen om zijn beeld scherp te krijgen toen hij vervolgens ook een paard dacht te zien. Waren er hier paarden dan? Het was niet iets om uit te stellen, maar nog altijd had hij hier geen paard verwacht, wel anderen, engere, dieren.
      Zacht grinnikte hij nog om wat hij hierover dacht, maar probeerde toen weer op de mensen te letten. Hierdoor kwam hij ook wat overeind, ging vervolgens toch echt recht staan en bedacht zich dat hij wat verderop stond en dus ook, jammer genoeg, niet kon horen wat ze zeiden. Dat was niet zo erg, beeld was al genoeg. Dit waren de eerste mensen die hij hier in het verboden bos was tegen gekomen, dus liet hij ze ook niet zo snel weer weggaan. Miles moest alleen een plan bedenken om ze niet weg te jagen, soms konden mensen bange dieren zijn en al bij het minste geringste weg gejaagd worden.
      Met een wenkbrauw opgetrokken keek hij toe hoe het mannelijke personage zich half uitkleedde en vervolgens naar beneden baande om wat naar de jonge vrouw te roepen. Gaan ze zwemmen, in dat water? Bij het zien ervan kreeg hij het al koud, maar ach, hij was geen watje, als hij moest oversteken in dit water om daar te komen zou hij het doen. Miles kon echter ook omlopen, maar voor zijn geval zou dit veel te lang duren. ‘Hey!’ Riep hij toen vervolgens, zo hard en duidelijk met zijn handen naast zijn mond om woorden wat harder te maken, dat dacht hij tenminste. Hij vroeg zich af of iemand het wel zou horen. ‘Hey!’ Riep hij weer, nog harder, terwijl hij nog wat naar voren liep.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Maya Rosalie More
Het leek alsof hij me op mijn gemak laten voelen. Een halve keer dus. Nou beter als niets. Ik was eigenlijk altijd eerlijk geweest. Ik loog niet aangezien ik het haatte als mensen logen tegen mij. Dus ik deed het ook niet andersom. Zo was ik namelijk niet opgegroeit. Ik was altijd eerlijk en had altijd een mening over iets. Eigenlijk over alles. 'Hmm een paar keer.' Zegt Nathaniel een beetje mysterieus. Hij deed zijn kleding uit waardoor ik eigenlijk even schrok. Ik deed als enige mijn laarsen uit. Mijn zwarte pak dat ik aan had was waterdicht. Goed voor in de regen vond ik altijd. Zo kon ik 's avonds of in de regen of als het vochtig was altijd rijden of jagen. Mijn schoenen leg ik bij Lost neer en ik maak mijn cape vast bij hem. Ik loop naar Nathaniel en stap over de rotsen, maar haal mezelf niet open. Ik laat mijn voeten in het water rusten. Het was koud, maar deerde me simpelweg niet. Hij was uitdagend en trok bijna geen grenzen waardoor ik besloot hem te mogen hem aardig te vinden. Ik voelde me iets meer op mijn gemak bij deze jongen. Ik besloot hem alleen nog niet te vertrouwen. Dat was ik niet namelijk. Ik bertouwde niemand behalve mijn trouwe paard Lost. Niemand meer. Ik kijk hem aan. 'Gaan we?' Vraag ik hem. Ook uitdagend, maar iets speelser en met een grote grijns rond mijn lippen. 'Hey!' Hoorde ik dan zacht in de verte. Ik keek ervan op net als Lost. 'Hey!' Hoorde ik nu harder. Ik schrok er niet van en keek tussen het water door. Ik zag een gedaante. Ik fluit even dn lost schud mijn mantel af om vervolgens naar me toe te lopen. Hij zet zijn hoeven vielig neer. Met vreemdelingen in de buurt hield ik hem het liefst zo dichtbij mogelijk. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Wie was dat. Ik kijk Nathaniel aan. Ik aai Lost en duik het water in om onder de waterval te komen. Het water is koud en geeft me kippenvel en ik kom al snel boven. Mijn haar is nu nat maar hangt soepeltjes over mijn schouders. Ik bekijk de jongen deze herkende ik niet. Mijn hand hou ik bij mijn handvat van mijn zwaard. Ik kijk hem aan. 'Ja?' Vraag ik schichtig, maar toch ook emotieloos.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 19:05 ]

I'm finally back, Finally after a Year break

Azaiah Gaspar

Dahlia schud met haar hoofd als ik vraag of ze pijn heeft. "Oh, ik heb geen pijn hoor, het gaat best wel." zegt ze erna met een glimlach en ik knik met een ernstig gezicht. "Heb ik je pijn gedaan toen ik over je heen viel?" vraagt ze en haalt haar hand door haar haren heen. Ik keek net langs haar heen naar de anderen en richt mijn blik iets verbaasd op het meisje, waarna ik kort naar mijn benen kijk. Ze veegt wat stof van haar kleding af wat er op is gekomen doordat ze op de grond is beland.
"Eh..." begin ik wat stuntelig. "Nee." antwoord ik daarna met een iets zachtere stem. Haar volgende vraag verbaasd me nog meer. "Lekker geslapen?" Ze probeert een praatje aan te knopen, weet ze dan niet dat ik over het algemeen niet zoveel praat en mezelf vaak afzijdig houd? Volgens mij wel en volgens mij heb ik dat zeker wel eens laten merken. "Ja." antwoord ik dus kortaf, zonder te vragen of zij ook lekker heeft geslapen.

Your make-up is terrible

Nathaniel Carter (/Verselli)~ Verboden bos
Hij had gekeken hoe ze naar beneden was gekomen, richting hem. Hij wilde haar eventueel kunnen helpen als ze neigde uit te glijden over die gladde rotsen. En je kon zo makkelijk je voeten hier aan die scherpe punten openhalen. Over zichzelf maakte hij zich niet zorgen, maar aan anderen dacht hij wel altijd. Hij vond het enigszins jammer dat ze niet haar kleren uitdeed, een deel ervan dan, maar verwachtte ook niet van haar dat ze dat zou doen. Zelf had hij die dingen vooral uitgetrokken omdat ze veel te warm en te zwaar waren, dan zou hij zich niet goed kunnen voortbewegen in het water. Het voelde ook als een soort bevrijding, zo zonder die warme en lange kleding die hij altijd aanhad. Het liefst liep hij ook iedere dag op blote voeten, wat hij de laatste dagen ook vaak gedaan had. Ze was wel slim, moest hij haar nageven, dat ze zo’n pak aanhad. Zo zou ze het een stuk minder snel koud krijgen dan hem. Hij voelde even met zijn voet in het water, maar schrok er niet van. Hij wist dat dit water koud was. Een stem deed hem even doen kijken naar de andere kant van het meer, waar een figuur te zien was, maar hij nam niet de moeite om hem goed te bekijken of op zijn geroep te reageren. Vast een figuur dat vond dat ze hier niet mochten komen. Als hij maar niet hun kleding zou stelen, nee, dat zou hij vast het figuur niet voor zijn. ‘Ja, maar natuurlijk’ zei hij tegen haar, grijnzend. Hij had haar het water in willen duwen, of in ieder geval samen met haar erin willen springen, om haar te laten schrikken, maar ze was hem voor. Ze ging meteen naar het onbekende figuur, wantrouwend als ze was. Hij keek haar even na, en dook het water in. Het was koud, ijskoud kon je wel zeggen, en hij voelde de tinteling van koud water op zijn blote huid maar al te goed. Meteen begon hij te zwemmen, om het warm te krijgen, maar hij had geen zin om naar die onbekende te gaan, die interesseerde hem niet. Hij dook onder water, het koude gevoel dat door zijn aderen stroomde gaf hem een kick.

[ bericht aangepast op 9 dec 2012 - 20:32 ]

Aan niets denken is ook denken.

Dahlia Farrah Bellafonte
Wat verbaasd kijkt Azaiah me weer aan waarna hij naar zijn eigen benen kijkt. 'Eh...' begint hij wat onhandig. 'Nee,' antwoordt hij met een zachtere stem. Ik glimlach, deze keer oprecht, en als ik aan hem vraag of hij lekker geslapen heeft lijkt hij nog verbaasder dan net. 'Ja,' antwoordt hij kortaf. Ik trek mijn wenkbrauwen iets op. Hoewel ik al een behoorlijke tijd bij deze groep ben, heb ik nooit echt met Azaiah gesproken, en dacht ik dat mensen aan het overdrijven waren als ze zeiden dat Azaiah haast niks zegt, en vaak kortaf reageert maar blijkbaar hadden ze wel gelijk. Ik laat me er echter niet door uit het veld slaan en begin vrolijk, zij het iets wat geforceerd, verder te praten. 'Oh, mooi dat je lekker geslapen hebt,' begin ik. 'Meestal slaap ik hier niet echt lekker, omdat de grond nogal hard is enzo, maar goed, mijn bed thuis was ook niet heel erg zacht, hoewel het nog wel echt een stuk zachter was als dit, daar kon je tenminste fatsoenlijk in slapen. Van het slapen op deze grond word je nogal snel stijf, vind je niet?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dante Batelle - Verboden Bos

Ik lag in een hoek van de grot te slapen tot ik wakker werd van een druppel die op mijn voorhoofd viel. Langzaam knipperde ik mijn ogen en rolde licht kreunend op mijn rug tot ik op mijn ellebogen kon steunen. Slaperig ging ik met een hand door mijn gezicht en keek naar boven waar dat ineens vandaan kwam. Waarschijnlijk had het pas geregend, aangezien het overal in de grot wel een beetje droop. Ik zuchtte even en gromde binnensmonds toen ik mijn rug voelde. Die ondergrond deden mijn spieren en rug echt geen deugd. En dan had ik het nog niet eens over de trainingen die ze moesten doorstaan. Ik keek de grot even rond en zag dat de meeste mensen al aan het eten waren. Waarschijnlijk had ik als een blok doorgeslapen toen ze me wakker maakte. Dat deed ik wel vaker, omdat ik 's nachts wel eens durfde wegblijven in het bos. Daar vond ik tenminste een moment rust, zonder de hele groep bij me. Oké, het kon wel eens gevaarlijk worden, maar tot nu toe was er nog niets gebeurd en ik kon me heus wel zelf verdedigen. Soms vroeg ik me wel eens af waarom ik me hier had aan aangesloten. Zoveel hadden ze niet aan me. En eerlijk gezegd, had ik hen ook niet nodig. Mijn blik ging even langs de etende mensen. Ik zou straks wel eten, nu had ik geen honger. Met gesteun stond ik recht en liep de grot uit, naar een meer afgelegen plaats in het bos, mijn hanger in mijn hand geklemd. Ik knielde neer bij een paar omgevallen bomen dat ondertussen mijn vaste bidplaats was geworden. De takjes in de bosgrond prikten in mijn knieën, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik sloot mijn ogen, vouwde mijn handen en begon zachtjes mijn ochtendgebed te doen.

Tell me, my friend. Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Ciara Mila Marylin Dubois
Nadat al het eten uitgedeeld was, had ik zelf ook iets te eten genomen dat ik langzaam, in alle rust, op wou eten. Helaas kwam van die rust vrij weinig toen Dahlia over Azaiah heen viel en een gesprek met hem probeerde te beginnen. Hoewel hij maar al te duidelijk liet blijken dat hij niet zo'n zin had om te praten, bleef ze gewoon door gaan. Heel even liet ik haar haar gang gaan, maar al snel richtte ik me op Azaiah. 'Azaiah, zou ik je zo even kunnen spreken?' onderbrak ik hun gesprek. Deels om hem te helpen aan haar enthousiaste gesprek te ontsnappen, maar deels ook omdat ik echt even met hem moest praten. Van elke persoon die we hier in de groep opnamen, had ik namelijk verwacht dat ze zich aan de situatie aan zouden passen en elkaar zoveel mogelijk zouden proberen te helpen. Maar helaas was dat niet het geval gebleken. Er waren veel te veel mensen in de groep aanwezig die niet voor de strijd bestemd waren of alleen aan zichzelf dachten

Keep your head up, keep your heart strong

Miles Seth Carter, verboden bos.
De vrouwe deed enkel haar laarzen uit, in tegen stelling tot de jonge man, die zich half uitkleedde. Miles wist niet zeker of ze een paar waren of dat hij de vrouw probeerde te versieren, maar waar hij enkel nu op uit was, was naar zijn broertje zoeken.
Toen ik riep, keken ze alle twee, plus het paard, op. Hij was blij dat ze het gehoord hadden en de vrouw keek nu ook zijn richting op. Miles liet zijn handen zakken. De vrouw deed iets, maar van zo’n afstand was alles gewoonweg te vaag om het echt te kunnen volgen.
De vrouw aaide het paard, dook het water in en kwam onder de waterval vandaan. Het water was koud, dat wist ik zeker. Het zou lang duren voordat ik helemaal om gelopen had, en daar had ik ook echt geen zin in. De jonge vrouw komt boven, maar mijn blik dwaalde even richting het andere personage. Hij deed helemaal niets, behalve in het water blijven.
Miles haalde nonchalant zijn schouders op vanwege dit, hij was al blij dat de vrouw blijkbaar naar hem toe kwam. Haar haar was nat, echter hing dit soepel over haar schouders. Miles herkende haar niet, maar vond haar een prachtige verschijning. Haar hand hield ze bij het handvat van haar zwaard, waardoor Miles achteloos toekeek. Hij was niet bang, maar wilde gewoon antwoorden.
‘Ja?’ vroeg ze schichtig, echter ook emotieloos. Miles glimlachte charmant. ‘Het spijt me dat ik u en uw vriend stoor, tenminste als dat het geval is, maar ik ben op zoek naar iemand en heb een paar vragen…’ begon hij. Hierna liep hij een paar passen naar voren, boog even verleidelijk en grijnsde lichtelijk. ‘Om me eerst even voor te stellen: Ik ben Miles Carter, wat is de naam van deze prachtige dame?’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bo Cruz
Toen Roselie mij vroeg wat ik vandaag wou gaan doen zuchtte ik even. Moest ze me echt zo'n moeilijke vraag stellen op de vroege morgen. 'Ik heb zo een training met de ridders' herringerde ik me 'Zou je daarvoor mijn ridder kleding klaar willen leggen?' Erg veel zin om naar het veld te gaan had ik eerlijk gezegd niet, maar het was altijd beter dan om met mijn zusje, die mij dit beveelde, mee de stad in te gaan. Vader zou het wel snappen als ik daarvoor niet met hem mee zou gaan. Ik mocht natuurlijk niet mijn ridderschap verwaarlozen voor een simpel bezoek aan het dorp. Soms was het wel leuk te gaan om in het dorp te zijn, als ik tenminste met de ridders ging. Maar één van die saaie bezoekjes met mijn vader sloeg ik het liefste gewoon over. 'Ik wil dat je straks mee gaat, dan kan je namelijk mijn spullen bij je houden als ik aan het trainen ben.'

Keep your head up, keep your heart strong