Niemand weet iets over opvoeden en iedere ouder klooit gewoon wat aan, in de hoop het goed te doen. Ongeacht leeftijd, of je nu 15, 25, 35 of 45 bent. Dat was vroeger zo, dat is nu zo en dat zal in de toekomst ook zo zijn. Je hebt mensen die er alles vanaf denken te weten en schrijven er boeken over, maar in de 8 van de 10 gevallen hebben ze zelf niet eens kinderen. Je krijgt echt geen handleiding wanneer je kind geboren wordt.
Natuurlijk, er staan altijd wel nuttige tips in de boeken waar je iets aan hebt, maar ieder kind is anders en ieder kind heeft een andere aanpak nodig. Geen enkele ouder is perfect, ongeacht leeftijd. Het ene kind is een kasplantje en aan het vegeteren, zo rustig is het (deze moet je dan ook juist motiveren iets te ondernemen) en anderen zijn juist hyperactief (die je dus weer moet temperen) en daar tussen in heb je nog vele karakters die echt elk hun eigen aanpak hebben.
Vooraf weet je echt niet wat voor kind je krijgt en hoeveel je ook leest en hoeveel tips je ook krijgt van mensen die het beter DENKEN te weten, je hebt er als beginnende ouder geen donder aan en je leert gaandeweg met vallen en op staan.
Je hebt inderdaad jonge ouders die geen fuck om hun kind(eren) geven, maar hoe ligt dat bij de oudere generatie? Dat is net zo. Jongeren gebruiken drugs en kijken niet naar hun kinderen om... goh de oudere generatie hebben een groot drankprobleem en mishandelen hun kinderen... één pot nat dus en daarbij, niet ALLE ouders zijn zo.
Dat kinderen in de puberteit tegenwoordig steeds erger worden met gedrag, criminaliteit, zelfmoordneigingen en ga zo maar door, heeft echt niet enkel en alleen met de ouders zelf te maken. (in deze gaat het ook niet meer om hele jonge ouders zoals in de stelling, maar vooral om de oudere generatie)
Heel veel kinderen hier blijken te denken dat alles aan hun ouders ligt... ik had van de week eens een rekensommetje gemaakt aangezien ik en m'n vriend een kleine discussie hebben betreft naar welke school hij moet na de kerstvakantie. Weten jullie dat school juist een haast grotere rol in de opvoeding speelt dan de ouders zelf?
Mijn kleine gaat van kwart voor 9 's morgens tot half 4 'smiddags naar school. Dit geld voor iedere schoolgaande die op de basisschool zit tot zijn 12de. Dat is effectief 6 uur en 3 kwartier dat je als kind niet thuis bent (pakt 7 uur dus met naar school gaan en terug naar huis komen) in die - bijna - 7 uur neemt de school dus de opvoeding over.
Je kind komt thuis, ontspant zich door de lange schooldag (hier is dat dus op de bank liggen en tv kijken, maar dat zal overal wel zo zijn, ofwel is het bij de ouderen waarschijnlijk de pc :'D), eten komt op tafel en dan zal het gauw 6 uur, half 7 zijn. Mijn kleine gaat om half 8 naar bed... goh ja, hoeveel zie ik nu werkelijk mijn kind (betreft echt opvoeden) aangezien ik ook moet eten koken, hem in bad moet doen en een verhaaltje doe voorlezen voor het slapengaan... toen ik 12 was mocht ik opblijven tot 9 uur en twee keer in de week tot half tien. Dus dat is maar 1,5 tot 2 uur... naar mijn inziens ook niet echt een vetpot.
Mijn kind wordt dus 5 dagen in de week door school opgevoed zoiezo tot zijn 12de, wat evenzeer telt voor alle andere kinderen hier in Belgie en Nederland. Dat ligt niet aan de ouders, nee, de maatschappij en hogerop hebben dat doodleuk besloten zoveel jaar geleden. Een ouder ziet dus enkel 's avonds zijn kind, in het weekend en in de vakanties... nu gaat de kleine hier ook zo nu en dan logeren bij de oma en opa, of bij de bomma en tantekes en met ouder worden vast ook nog bij vriendjes...
Ik ben dan ook van mening dat het belangrijk is wat voor soort en welke basisschool je kiest voor je kind. Mijn vriend heeft zoiets van, hier een minuutje vandaan heb je een basisschool, dat is voor mij meer dan prima. Ik zie die school niet zitten aangezien het gewoon problemen gaat geven met de kleine en zijn karakter. Ik weet nu al dat ik meer bij de directeur op bezoek kan gaan komen dan iets anders aangezien ik een actief ventje hebt die geen blad voor zijn mond neemt en zegt wat hij denkt, iets wat ik over het algemeen zo wil houden aangezien ik dat absoluut geen verkeerde eigenschap vind. hij moet zijn kaas niet van zijn brood laten eten :'D Ik ben zelf dan ook van mening dat een freinetschool één van de betere aanpakken heeft en veel betere doelstellingen nastreeft. Heel veel kinderen zouden echt wel beter af zijn naar mijn inziens en veel zelfmoordneigingen zouden ermee voorkomen worden, maar er zijn teveel mensen(ouders - jong en ouder) die vastgeroest zijn en zich aan het oude en bekende vastklampen.
Tegenwoordig ben je ook verplicht om met 2 te werken aangezien je het anders fininacieel gewoon niet redt. Dat is gewoon zo en het wordt financieel alleen maar erger. Al zullen veel kinderen er echt niet bij stil staan, ook de meesten hier niet, aangezien ouders hun kinderen hiermee niet willen belasten. Ik kreeg pas op m'n 18de het financiele stukje bij m'n ouders te horen.
Veel mensen hier geven ouders de schuld dat ze zoveel moeten werken of dat ze met 2 werken en nooit thuis zijn... hebben jullie er aleens bij stilgestaan waarom beiden ouders in de meesten gevallen moeten werken? Hier bij ons werkt alleen mijn vriend en geloof me, financieel is dat echt niet gemakkelijk en om iedere maand rond te komen en om daarbij ook nog een simpel extraatje te kunnen doen in een weekend zou ik ook moeten gaan werken. En geloof me, dat geldt voor alle standaardgezinnen met een standaard inkomen.
Nu schuif ik niet alle schuld van de ouders af, absoluut niet. Iedere ouder heeft zijn gebreken en het is een feit dat er vaak te laat wordt ingegrepen wanneer er iets fout is bij een kind. Ik ga ervan uit dat we hiermee de leeftijd van 12 - 16 bedoelen nu aangezien dit het meest voorkomende is met de problematiek die hier gegeven wordt. Niet de meest gemakkelijke leeftijd aangezien puberende tieners eveneens een echte pain in the ass zijn :'D
Ouders horen inderdaad te praten met hun kinderen, maar wat ik heel veel zie, is dat ouders dat simpelweg niet kunnen omdat het hen ook niet geleerd is. Ouders zijn het voorbeeld van hun ouders en dat stukje zie je in ieder huishouden terug. Er begint verandering te komen en er zijn al een boel taboe's verdwenen, maar praten over gevoelens is nog altijd een groot heikelpunt. De meesten kinderen kunnen zelf ook niet praten over hun gevoelens, simpelweg omdat het hen niet geleerd is. Hoe wil je dan uberhaupt praten over gevoelens, als beide kanten het niet kunnen? (Ik zeg nu niet dat dit effectief voor iedereen geldt, maar zeker wel voor het overgrote deel)
Ook dit punt zal langzaam aan veranderen aangezien men toch gaat inzien dat er te weinig wordt gepraat en de nieuwe generatie over 10 jaar zal het geheid anders aanpakken met hun kinderen door de ervaringen die ze hebben opgedaan en het inzien ervan dat er toch iets mankeert aan de samenleving.
Zoals ik al zei, alle ouders hebben hun gebreken en er zijn ook velen die fouten maken, maar in alle eerlijkheid. Ouders zijn ook mensen, en mensen maken nu eenmaal fouten. Dat is iets menselijks. Daarbij, je hebt er de rotte appels tussen en dat is zwaar klote.
Heel veel dingen heb ik graag anders gezien, ook in m'n eigen leven, maar ik kan niet meer doen dan het beter willen doen en dit nastreven met mijn eigen kind.
Ik weet dat dit dus niet enkel op de stelling is, maar eveneens mijn mening over sommige reacties die gegeven zijn.
If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.
Krullebol
24 dec 2012 - 18:06
