Een leerkracht bedankt via een mail?
Ik wil het graag, maar ik durf het niet. Klinkt misschien vreemd, maar het ligt nogal emotioneel.
Ik hoop dat iemand misschien raad heeft.
Sorry voor wie geen zin heeft om veel te lezen, maar wat achtergrond info is misschien wel noodzakelijk om het te begrijpen.
Het zit zo, in het tweede jaar van de middelbare school ben ik van biologie gaan houden. Toen ik naar het derde ging had ik een leerkracht die dit doorhad en daar extreem is op gaan inspelen. Mijn interesse ontplofte en werd vanaf dat moment een echte passie. Ik ben haar ook erg graag gaan mogen en was teleurgesteld dat ik toen ik in het vierde niet terug had. In plaats van een lief aardig blond klein vrouwtje van een jaar of 50, kreeg ik haar collega voorgeschoteld, een modieuze, goeduitziende, bruinharige vrouw van een jaar of 35 met nogal veel air en energie. In het begin mocht ik haar niet. Ze gaf me soms commentaar omdat ik nooit meewerkte in de les. Maar eigenlijk was ik gewoon enorm verlegen en zweeg meestal ook om kwetsende opmerkingen van mijn verschrikkelijke klasgenoten ze vermijden. Het was niet dat ze niet vriendelijk was, maar haar opmerkingen waren gewoon frustrerend wanneer je van een leerkracht kwam die er openlijk op in had gespeeld en je gewoon gepassioneerd was door haar vak. Ze kon wel prachtig les geven en biologie was de reden waarom ik zelf graag naar school ging, ook al was het buiten dat een hel, want ik kreeg in mijn klas constant op mijn kop omdat ik verlegen was en mijn "vrienden" negeerden me, roddelden waar ik zo goed als bij stond, waardoor ik al helemaal niets meer uit mezelf ging zeggen. Het was niet leuk, maar mijn zelfvertrouwen was sterk genoeg om het aan te kunnen en op dagen dat we biologie hadden ging ik zelf graag naar school. Ik werd steeds meer bezeten en op een dag, na een extreem goede toets had ze het door. Ik sprak niet veel met haar, maar omdat ik de enige geïnteresseerde was, en dan nog extreem, extreem hard geïnteresseerd was in een klas van onuitstaanbare leerlingen, mocht ze me plots. Dit liet ze een tijdje blijken, maar ik zei uit verlegenheid niet veel tegen haar. Het geringe contact ebde na een tijdje ook weg, op sommige kleine momenten na en ik begon me soms weer te ergeren aan haar air.
Tot ze op een les niet kwam. Een leerkracht kwam melden dat ze de dag ervoor door een motorfiets was aangereden. Ze was volledig buiten bewustzijn en er was een grote kans dat haar beide benen geamputeerd zouden moeten worden. Uiteindelijk is dit niet gebeurt en is het gewoon terug goed met haar gekomen, maar ik had spijt dat ik me soms had geërgerd, want in feite was het een geweldige en lieve vrouw geweest. Het jaar daarna veranderde ik voor mijn richting van school en heb ik haar een hele tijd niet gezien. Ik kreeg een vreselijke leraar- dit keer écht vreselijk- hij kon geen les geven, hij verpestte het vak met zijn oppervlakkigheid. Zodanig zwaar dat ik haast negatief ging voelen bij biologie. Terwijl dit altijd al mijn passie geweest was, en nog steeds was. Daarom was het zo kwellend dat hij het verpeste. Ik mistte haar goede lessen zo verschrikkelijk hard. Ze had de meest prachtige en beste lessen die ik ooit had gehad en ik heb nog nooit zo hard iets gemist in mijn leven dan dat. Het deed gewoon pijn. Ik ben haar en haar collega van in het derde ook verschrikkelijk dankbaar omdat ze zo goed waren en ik daardoor zo'n grote passie voor biologie er aan heb overgehouden. Ik leef van biologie en ga ook biologie verder te studeren.
Ik wil haar hiervoor gewoon bedanken. Want het betekend zo ontzettend veel voor me, maar ik wil het aan de andere kant ook totaal niet. Ik heb sowieso al wat moeite met gevoelens uitten en dit ligt bij mij gewoon erg emotioneel, ik vind het moeilijk en vreemd om dit te doen. Ik wil het ook niet echt. Doordat ik vroeger zo verlegen was heb ik ook nooit erg veel met haar gesproken en vind het daarom nog vreemder om haar iets die gevoelig ligt toe te mailen. Ik voel me er serieus ongemakkelijk bij, maar wil haar toch bedanken. En aan de andere kant dan totaal weer niet. Het lijkt me te vreemd. Ik weet trouwens ook niet wat ze erbij zal denken.
Wat zouden jullie doen? Wel of niet?
Heeft iemand misschien ervaring met zoiets dergelijks? Iemand ooit een leraar een bedankingsmail gestuurd?
[ bericht aangepast op 11 jan 2013 - 18:03 ]
La Vita est Bella
