{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Nathan Morgan
Nogmaals kijk ik de kamer rond. De kamer is niet overdreven groot, maar ook niet klein. Het heeft nog genoeg spullen liggen van de mensen die hier sliepen. Rebecca en de rest van de groep zouden het vast niet erg vinden als ik deze kamer... claim.
Ik stop de mesjes in mijn tas en hang deze om mijn schouder heen. Ik loop naar de deur van de kamer en gooi hem open. Ik kijk nog een keer achterom door de kamer en loop dan de deur uit. Als ik de deur sluit hoor ik ineens gegrom. Mijn nekharen gaan overeind staan. Verschrikt draai ik me om. Een paar meter van me vandaan komt een walker op me af gestrompeld. Aan zijn lichaamsbouw te zien is het een man geweest. Snel trek ik het grote mes tussen mijn riem uit. Ik slik en zet een paar passen achteruit. Als de walker met zijn armen, die alleen nog op botten met een beetje vel eraan lijken, naar me graait duik ik er snel langs en ga achter hem staan. Nog voordat hij zich kan omdraaien steek ik het mes in zijn achterhoofd. Ik duw het lichaam weg zodat het niet richting mij valt. Ik zucht geïrriteerd. Heb ik net een nieuwe kamer, ligt er al zo'n rottend lijk voor. Toch versleep ik hem niet. Het is toch niet te voorkomen. In deze wereld waar we nu leven liggen die dingen overal. Met het mes in mijn handen loop ik de gang door, weer richting de keuken, om daar de nooduitgang naar buiten te nemen.

[Kan iemand me even bijpraten? dan kan ik ook weer even een post schrijven]

[Rebecca, Daryl en Rowan zijn buiten, Nathan heeft een kamer gevonden en heeft daar een walker vermoord en Xari is in haar slaapkamer.]

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Het siert hem zeker niet, zonde hoor..." mompelt ze. Tsja, dat krijg je met stadse mensen.. die lijken toch een heel ander soort leven gewend te zijn. "Kijk er maar niet naar dan," grom ik haar toe. In het afgelegen dorp, aan de bosrand van Georgia waar ik woonde, had je alleen maar blanken. De haat jegens andere rassen was voornamelijk gevoed door mijn vader, en Merle heeft dat volledig overgenomen. Het is niet voor niets dat hij mot kreeg met die zwarte T-Dog op het dak in Atlanta.. Mijn broer is niet op zijn mondje gevallen en zegt precies wat hij op dat moment van iemand denkt of vindt. Als kind vond ik het fijn dat hij dat deed. We kwamen in aanraking met louche types, maar ik wist dat ze ons toch niets zouden doen omdat ik met Merle was. Niet dat hij nooit misbruik van me maakte. Als klein broertje deed ik vaak wat hij van me vroeg. Ik heb meer dan eens drugs voor hem gesmokkeld of de wacht voor hem gehouden wanneer hij iemand in elkaar sloeg. Het heeft er destijds toe geleid dat Merle van instelling naar instelling ging en ik voornamelijk op mezelf aangewezen was.. Thuis kreeg ik vooral veel klappen van mijn vader, en om die reden besteedde ik mijn tijd liever in het bos. Ik sta op en leg de lap terug in het zadel. "Je weet veel van motors, Rowan. Maar kun je rijden?" vraag ik met een halve grijns. Dat zou nog eens een grap zijn. Ik moet mijn sleutels wel twee keer zo goed in de gaten gaan houden mocht ze daadwerkelijk met dit schatje om kunnen gaan.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 16:04 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Kijk er maar niet naar dan." Vooral door de manier waarop hij me dit toe gromt weet ik al zeker dat het gewoon een slap excuus was. Mijn blik schiet dan ook op een iets 'are you fucking kidding me' manier naar Daryl door de vijandigheid, maar ik trek die al snel weer terug. Ik denk niet dat hij er zoveel aan kan doen en dat ga ik hem dan nu ook niet kwalijk nemen. Eigenlijk zorgt het er wel voor dat ik zin krijg om hem uit te dagen hierdoor, maar dat bewaar ik wel voor later, als hij nog eens lastig gaat doen. Ik grijns iets in mezelf, zwakke punt, check. Ik kijk op uit mijn gedachten als hij op staat en de lap terug op het zadel legt. Het leer ziet er erg goed uit voor zo'n oud ding, misschien is het wel vervangen. "Je weet veel van motors, Rowan. Maar kun je rijden?" De uitdaging schijnt door in zijn halve grijns, waardoor ik snel en abrupt met mijn hoofd begin te schudden. "Nee, nee dat is niets voor mij." antwoord ik dan ook snel. Ik ga die uitdaging al helemaal niet aan, ik vind het al eng genoeg om sommige op die dingen rond te zien scheuren. Voor mij blijft het bij kijken en een beetje kennis. Sleutelen eraan kan ik nog wel, zolang het niet te ingewikkeld wordt tenminste. De basis heb ik al vroeg van mijn vader geleerd, maar als meisje zijnde deed je er gewoon verder weinig mee, zeiden mijn vriendinnen. Hierdoor heb ik het later groot en deels aan de kant gezet.

---

Your make-up is terrible

Nathan Morgan
Als ik buiten kom schijnt de zon in mijn ogen. Ik sluit mijn ogen en geniet ervan. Als ik ze open doe zie ik een stukje verderop Daryl en Rowan (het meisje dat net ook in de keuken was) staan. Ook Rebecca zie ik. Ik trek mijn schoudertas nog wat extra op en loop hun richting uit. Het mes duw ik weer tussen mijn riem. Als ik dichterbij kom zie ik ook een motor bij Daryl staan. Zou die van hem zijn? De motor ziet er aardig ruig uit. Echt het type wat je bij Daryl verwacht. Ik merk hoe Rowan en Daryl staan te praten.
"Uhm... Ik ga. Ik zie jullie straks weer... misschien. Ik neem eten mee," mompel ik. Daarna loop ik maar gelijk door langs de drie. Ik weet nog niet echt waar ik heen wil gaan, maar ik weet wel dat ik de weg niet kwijt moet raken. Ik besluit om gewoon een stukje rond te gaan lopen en te kijken of ik ergens dieren zie. Ik hou mijn hand dicht bij het handvat van het mes onder mijn riem. Voor het geval een walker een verrassingsaanval maakt. Je weet maar nooit.

Daryl Dixon
Rowan staart me ongelovig aan wanneer ik zeg dat ze dan maar niet naar de sticker moet kijken. Wat had ik dan moeten zeggen? Ik kan niet doen alsof ik dusdanig veel last heb van die sticker en dat hij er af moet.. Als ik vraag of ze motor kan rijden, begint ze heftig nee te schudden. "Nee, nee dat is niets voor mij," antwoordt ze net iets te snel snel. Waarschijnlijk zou ze als een blaadje in de herfstwind van het zadel afwaaien als ze er in haar eentje op zou rijden. Ik draai mijn hoofd schuin en kijk haar uitdagend aan. "Zou je wel een ritje willen maken op een.." Ik stop en klop op het zadel ".. echte 650?" Ik grijns als ik haar bedenkelijk naar de motor zie kijken. Ze lijkt een beetje uit haar comfortzone gerukt. Toch vreemd dat ze zoveel van motors weet maar er niet op kan rijden. "Misschien is het een idee het dorp in te rijden om te zien of er nog wat te plunderen valt?" We zaten in een vrij afgelegen stuk van het land; de steden waren uiteraard al volledig leeggeroofd, maar misschien viel er hier in de dorpswinkels nog wat te halen. Plots komt de reden van de ruzie tussen Rebecca en mij aanlopen. "Uhm.. ik ga. Ik zie jullie straks weer.. misschien. Ik neem eten mee," murmelt hij. Misschien indeed. Ik vraag me af hoelang hij het zal uithouden, in zijn eentje op jacht. Mijn ogen gaan met een lichte "zie-je-nu-wel-blik" naar Rebecca. Haar kleine broertje wil zelf op jacht, en ik had hem op geen enkele manier gepusht. Dat heeft hij zojuist zelf duidelijk gemaakt. De jongen loopt snel door en ik stel mezelf de vraag of hij zal worden opgevreten door een Walker of een beer.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 16:31 ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl houd op mijn snelle antwoord zijn hoofd schuin en die uitdagende blik beloofd volgens mij niet veel goeds. "Zou je wel een ritje willen maken op een..." Hij stopt ineens en klopt op het zadel, waardoor mijn blik daar even naartoe getrokken word. "... echte 650?" Ik zie hem grijnzen en ik bijt even op mijn lip. Natuurlijk zou ik dat wel willen, maar... eigenlijk ben ik er bang voor. "Misschien is het een idee het dorp in te rijden om te zien of er nog wat te plunderen valt?" stelt hij voor. Het klinkt zo aanlokkelijk, maar ik hou me in om meteen volmondig ja te zeggen en lik bedenkelijk langs mijn droge lippen. Hoe kan ik zoiets nou afslaan? Ik bedoel, ik moet toch ooit over mijn angst heen komen? Iemand geeft me plotseling de tijd om na te denken hierover. "Uhm.. ik ga. Ik zie jullie straks weer... misschien. Ik neem eten mee." Het is die gast waarmee Rebecca rondhangt. In ieder geval, één van de twee. Ik kijk hem even bedenkelijk aan, ik zie het hem toch echt niet doen, vooral niet alleen. Daryl geeft Rebecca een blik wat mij laat beslissen. De jongen is ondertussen toch al verder gelopen. "Ja." antwoord ik dan snel. "Ja, dat wil ik wel." Ik grijns er even iets nerveus bij. "Ik zou me er alleen niet alleen op zetten, dan is dat ding zo in de prak." En ik ook, waarschijnlijk. Als ik al durf gas te geven. Ik weet wel hoe dat werkt, hoe alles werkt. Maar zie je mij alleen al het stuur vast houden? Nou, ik niet.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan

"Uhm.. ik ga. Ik zie jullie straks weer.. misschien. Ik neem eten mee.” Nathan haalde me uit mijn gedachten. O god, dit kon hij niet menen. Maar ik vond dat ik hem niet tegen mocht houden, ik was zijn moeder niet. Misschien vond hij het wel helemaal niet fijn om betutteld te worden.
Mijn ogen bleven op Daryl hangen, die me met zijn “zie-je-nu-wel”-blik aankeek. Ik zuchtte. Hij mocht maar beter blij zijn, want hij ging nu een historisch moment meemaken. “Fine,” gromde ik. “Het is niet jouw schuld.”
Mijn blik bleef Nathan achtervolgen en ik moest me inhouden om hem geen dingen als: “Wees voorzichtig!” toe te roepen. Ik mocht hem niet betuttelen, daar werd hij niet hard van. Maar ik kon het gewoon niet verbergen: ik was bezorgd om hem.
Mijn vingers losten eindelijk het handvat van mijn mes, maar mijn handen bleven nog steeds trillen toen Nathan verder liep. Als het hem een goed idee leek, moest hij het maar doen. Ik deed ook enkel wat mij een goed idee leek en hij was er ook niet om te voorkomen dat er erge dingen zouden gebeuren en hé, ik stond hier nog steeds.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Fine. Het is niet jou schuld," gromt Rebecca. Ik kijk haar strak aan. "Misschien is het handig als je de volgende keer wat beter research doet naar wat wat er aan de hand is voordat je bedreigd iemand zijn hand af te hakken," grom ik gevaarlijk. "Ja," antwoordt Rowan dan. Ik draai me om en zie haar nog altijd bedenkelijk kijken. "Ja, dat wil ik wel." Haar zenuwachtige lachje doet het hem. Ze heeft nog nooit op een motor gezeten hoewel ze wel degelijk geinteresseerd in de voertuigen is. Dit gaat ze leuk vinden. "Ik zou me er alleen niet alleen op zetten, dan is dat ding zo in de prak," vervolgt ze nerveus. Ik schud mijn hoofd. "Je gaat achterop. Goed kijken hoe ik het doe, dan mag je de terugweg misschien wel zelf," grijns ik. Rebecca staat ondertussen trillend naast me. Haar gezicht staat vol zorgen, maar ik kan me er niet druk om maken. Ik grijp mijn hemd van de grond en trek het over mijn blote bovenlichaam heen. Vervolgens grijp ik naar mijn motorjack en kijk ik bedenkelijk naar Rowan. "Ben je warm genoeg? Je mag mijn jack lenen voor op de motor als je wilt. Het gaat nogal hard." Ik open de klep van mijn motor weer en sla zelf de bontgekleurde poncho om die er al tijden in ligt.
[Oké, die awesome poncho moest ik er gewoon inschrijven.]

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 17:05 ]

---

ars moriendi

Nathan Morgan
Voordat ik de hoek van de straat omloop kijk ik eerst voorzichtig om het hoekje. Als ik een walker zie lopen bijt ik even op mijn lip. Daarna besluit ik eropaf te gaan. Ik moet hier toch beter in worden. Ik trek het mes weer tussen mijn riem uit. Ik loop de hoek om en ga regelrecht op het ding af wat mijn aanwezigheid inmiddels ook opgemerkt heeft. Het gromt even en komt op me af lopen. Mijn hart begint hoger in mijn keel te kloppen als ik merk dat het best wel snel loopt. Even aarzel ik of ik nu stil moet blijven staan om het ding op mij af te laten komen, of gewoon door moet lopen. Ik besluit het laatste te doen en loop er op af. De walker pakt me vast bij mijn schouder, maar nog voor het iets kan doen plant ik mijn mes in haar voorhoofd. Als de walker neervalt zucht ik.
De het verbaast me dat de walker zo snel kon lopen, aangezien het hakken aan heeft. Ik gniffel zachtjes. Toch wel grappig. Een walker met hakken.
Ik kijk om me heen. De straat staat vol met kleine huisjes. Ik twijfel wat ik nu zal doen. De huizen af op zoek naar eten, of verder lopen op zoek naar wild? Ik check even de omgeving om me heen af of er walkers zijn, maar ik zie niks. Uiteindelijk besluit ik een paar huizen te checken.
Ik loop het pad op van het een huisje wat het dichtst bij me staat. De voordeur zit helaas dicht. Dat was te verwachten.

[Speciaal voor Apocalyptic ^^]

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 17:10 ]

Rowan Ava Carter

Gelukkig schud hij met zijn hoofd. Ik hoef dus niet zelf te rijden, dat scheelt weer. "Je gaat achterop. Goed kijken hoe ik het doe, dan mag je de terugweg misschien wel zelf." grijnst hij en mijn ogen worden iets groter. Zelf rijden? Vroeger zou ik ervan gedroomd hebben, maar nu weet ik het zo net niet. "Nee, doe maar niet." murmel ik dan, geen idee of hij het nog hoort, aangezien hij zijn hemd van de grond af grist en het over zijn bovenlichaam heen trekt. Soms is die neiging van jongens om hun bovenlichaam niet te bedekken erg hinderlijk, dus ik ben blij dat hij die weer aan doet. Als hij zijn motorjack heeft gepakt, ontmoet ik de bedenkelijke blik van Daryl. "Ben je warm genoeg? Je mag mijn jack lenen voor op de motor als je wilt. Het gaat nogal hard." Ik schiet spontaan in de lach als hij zelf een felgekleurde poncho uit de klep van zijn motor haalt en druk mijn hand tegen mijn mond aan om niet harder te lachen. "Ga je dat serieus dragen? Je kan zo wel bij het circus als gekke indiaan!" grinnik ik. "Ik ben heus wel warm genoeg gekleed, en anders zit jij toch wel voor me." Op mijn lippen staat een grijnsje als ik dat zeg. In mijn blonde lokken maak ik een snelle vlecht zodat de plukken niet doelloos door de lucht zullen vliegen. Naast dat het irritant is, krijg ik er ook nog eens klitten van. Ietwat zenuwachtig, maar toch met een klein grijnsje, staat ik naar de prachtige motor. Wauw, het gaat dan uiteindelijk toch nog gebeuren! Dat had ik echt nooit van mijn leven verwacht, mijn vader verbood het me dan ook streng altijd, tot ik 40 zou zijn geweest en dan nog zou hij er tegen protesteren.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 17:13 ]

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Misschien is het handig als je de volgende keer wat beter research doet naar wat wat er aan de hand is voordat je bedreigd iemand zijn hand af te hakken," gromde hij.
Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Jij bedreigde ermee om Nathan iets aan te doen. Dus tuurlijk zeg ik iets in defensie..." Ik klonk al een heel stuk kalmer, maar toch was ik opgelaten. "Sorry," mompelde ik. Heel zacht en bijna onhoorbaar. Meer zou hij niet te horen krijgen, geen uitleg niets. Het was al een hele opdracht om die woorden eruit te krijgen voor een persoon wiens nek je zo graag met je blote handen zou omwringen. Ik had nu zelf ook wel door dat ik mijn bezorgdheid op iemand moest uitwerken en hij was nu juist mijn slachtoffer geweest omdat hij het vel al onder mijn nagels uit had gehaald. Ik deed het niet expres, het gebeurde gewoon.
Ik draaide me om en liep al terug. "Veel plezier," mompelde ik nog zacht en knikte nog vriendelijk naar Rowan. Daarna liep ik naar de kustlijn, om achter een paar rotsen te gaan zitten en mijn benen op te trekken. Het was vloed aan het worden en het water raakte nog net mijn voeten niet. Er was ook een klein windje ontstaan, die door mijn vest heen trok. Ik legde mijn hoofd op mijn knieën en probeerde niet in huilen uit te barsten. Ik wist niet wat ik de laatste tijd had. Misschien lokte ik het wel zelf allemaal uit? Ik snapte niet wat ik altijd fout deed, het gebeurde gewoon.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 17:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
"Veel plezier," mompelt Rebecca. Ze knikt nog even naar Rowan voordat ze zich omdraait en wegloopt. Hopelijk heeft ze hieruit geleerd, maar ik wist diep van binnen dat dit niet ons laatste conflict zou zijn. Rowan begint te lachen als ik de poncho omsla en ze slaat direct haar hand voor haar mond. Oké, ik weet ook wel dat dit niet mijn number 1 tough guy outfit is, maar het is wel warm. "Ga je dat serieus dragen? Je kan zo wel bij het circus als gekke indiaan!" roept ze uit. Ik bijt op mijn onderlip en sla de poncho nog iets dichter om me heen. "Het zit lekker, oké?" murmel ik. Ik wil haar het jack in mijn handen geven, maar ze slaat het aanbod af. "Ik ben heus wel warm genoeg gekleed, en anders zit jij toch wel voor me," zegt ze met een speelse grijns op haar gezicht. Ik draai mijn hoofd weg zodat ze niet ziet dat mijn jukbeenderen wel erg warm worden van die opmerking en sla mijn been over de motor. "Hou je goed vast. Aan mij," zeg ik tegen Rowan, die met een nerveuze maar verheugde blik naar de motor kijkt terwijl ze haar haren invlecht. Vervolgens start ik de motoren en laat ik het beestje fijn ronken. Een mooier geluid kan ik me niet bedenken.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Veel plezier." mompelt Rebecca op een bijzonder vriendelijke toon, waardoor ik haar een klein, zeldzaam glimlachje schenk, één die gemeend is. Daryl is degene die zich echt grappig gedraagt en ik moet dan opnieuw lachen als hij op zijn lip bijt. "Het zit lekker, oké." murmelt hij. Als hij zo door gaat kan ik niet meer stoppen met lachen, toch probeer ik het omdat de zenuwen nu toch groter zijn dan mijn lach-vermogen. Ik had eigenlijk wel van Daryl verwacht dat hij op die opmerking van mij in zou gaan, toch doet het me meer plezier dat hij gewoon zijn hoofd weg draait op een wat verlegen lijkende manier. Het zorgt er tenminste voor dat het geen afwijzing lijkt. Zijn been slaat hij over de motor heen. "Hou je goed vast. Aan mij." zegt hij waardoor ik opnieuw moet grijnzen. Misschien zat ik er daarnet dan toch helemaal naast. Hij start de motoren en ik heb op dat moment mijn vlecht klaar, waardoor ik even zucht bij het geluid. "Die klinkt nog erg goed." zeg ik iets bewonderend, waarna ik achter Daryl op de motor klim en de rand van zijn gekke poncho vast pak. Daar zou ik nou wel eens een foto van willen. Ik grinnik in mezelf en maak het mezelf gemakkelijk achterop, zodat ik iets tegen hem aanleun voor de zekerheid. "Klaar." zeg ik, als teken dat ik goed zit en hij weg kan rijden. Ik voel de zenuwen nu al extreem door mijn lichaam razen, maar het zijn zeker wel goede en verwachtingsvolle zenuwen. Ik vertrouw Daryl dan ook helemaal, dat hij geen ongelukken gaat veroorzaken.

---

Your make-up is terrible