{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

-

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 18:44 ]

Nathan Morgan.
Ik zucht geïrriteerd. Ik kan binnen komen door het raam in te gooien, maar dat geeft zo'n lawaai. Het zou alle walkers aantrekken die hier rondlopen.
Waarschijnlijk is het omdat ik nog niet echt voor mezelf kan denken of omdat ik jong ben, maar ik besluit het gewoon te doen. Als er walkers aankomen vermoord ik ze toch gewoon? Ik pak een steen uit de voortuin die er ligt en zet een paar stappen achteruit. Ik slik en geef dan een zwaai met mijn arm, waardoor de steen door het raam slingert. Schichtig kijk ik om me heen en houd mijn hand strak om het handvat van mijn mes vast. Voor zover nog geen walkers.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 18:53 ]

Daryl Dixon
De motor doet haar werk. "Die klinkt nog erg goed," hoor ik Rowan achter me bewonderend zeggen. Vervolgens voel ik hoe er een klein beetje gewicht op de motor bijkomt. Mijn poncho krijgt wat weerstand waardoor ik weet dat ze achter me zit. Mijn handen knijpen iets dieper in het stuur wanneer ze een stukje tegen me aanleunt. "Klaar?" vraag ik boven het geluid van de motoren uit. "Klaar," zegt ze vastberaden. Ik laat mijn voet het gaspedaal indrukken en geef de handvaten een draai waardoor het beest dat heerlijke, rauwe startklare geluid maakt. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe een Walker uit de bosjes geïnteresseerd naar de motor toe komt lopen. Ik draai de motor om en begin langs de bosrand te rijden. Een stukje naar links zie ik Rebecca in elkaar gedrukt tussen de rotsen zitten waar ik gisteren nog heb gezwommen. Als we verder rijden, zie ik twee magere figuren staan. Dat moeten die twee jongens uit de groep zijn. Ik rijd door naar de verharde weg. "Hou je vast," roep ik boven de brullende motor uit. Vervolgens gas ik 'em flink bij, en scheuren we de weg over. De adrenaline giert nog altijd door mijn buik wanneer ik in volle snelheid over de weg raas. De wind vliegt wild door mijn haren, maar mijn poncho blijft strak om mijn lichaam heen. Misschien kwam dat mede dankzij Rowan, die zich aan me vast klemde. De weg leidt als scheiding tussen twee stukken bos. Enorme bomen torenen boven ons uit. We passeren ze allemaal. Het geluid is hard genoeg om flink wat Walkers aan te trekken, maar voor die kneuzen ons in de gaten hebben, zijn we alweer honderd meter verder. Daarbij leg ik graag wat extra Walkers om puur en alleen om op deze motor te kunnen blijven rijden.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 17:52 ]

---

ars moriendi

[Wowow wacht Nathan is in een straat bij een huis, klaar om een ruit in te slaan. Niet bij het schip... ;d]

Swizzle schreef:
[Wowow wacht Nathan is in een straat bij een huis, klaar om een ruit in te slaan. Niet bij het schip... ;d]

[Ja zag het, heb het al aangepast ]

---

ars moriendi

Apocalyptic schreef:
(...)
[Ja zag het, heb het al aangepast ]

[huh oh sorry dan heb ik een post gemist denk ik hahaha, pas die van mij ook wel even aan]

Rowan Ava Carter

Enkele seconden na mijn duidelijke 'klaar' trapt hij met zijn voet het pedaal in en draait hij aan de handvaten, wat ik zorgvuldig observeer. Het geluid wat eruit komt zorgt voor een spontane glimlach op mijn gezicht. Ik heb amper oog voor de omgeving, zeker niet als hij de motor draait en langs de bosrand begint te rijden. Wat ik wel zie zijn de twee jongens van het schip, maar ik besteed er geen aandacht aan. Al snel komen we aan bij de verharde weg en kan het pas echt beginnen. "Hou je vast." roept hij boven de brullende motor uit, waardoor ik zijn poncho nog wat steviger vast pak. Vervolgens gast hij hem flink bij en scheuren we de weg over. De glimlach op mijn gezicht word enkel nog breder, tot hij niet verder kan en mijn wangen gaan er zelfs pijn van doen. In mijn buik voel ik de kriebels omhoog borrelen van het goede gevoel dat dit oplevert en ik merk de kou amper tot niet op daardoor. De lange vlecht wappert achter ons aan en ik zorg ervoor dat ik Daryl goed vasthoud, omdat ik het eigenlijk toch wel een beetje eng vind, vooral als hij zo snel gaat. Toch wil ik ook niet dat het ophoud. Ik kijk naar de bomen die ons voorbij razen, de enkele walkers die opkijken en een poging doen om achter ons aan te komen, wat uiteraard niet lukt omdat we zo snel gaan. Op mijn wangen ontstaan voor het eerst sinds lange tijd natuurlijke blosjes, van plezier en van de koude wind. Het moment voelt als zorgeloos aan, alsof we niet midden in een apocalyps zitten en we niet opzoek moeten naar levensmiddelen. Alsof we gewoon een plezier ritje maken, al weet ik wel dondersgoed dat ik in elke andere situatie nooit met iemand zoals Daryl op zou trekken. Niets tegen hem, maar we zijn gewoon te verschillend in onze eigen omgevingen. Hier doet dat er niet eens toe.

---

Your make-up is terrible

[Iemand voor Rebecca? :'D Al lijkt het me dat iedereen even bezig is]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[ ik ga anders wel naar rebecca, pas nu mijn stuk aan haha ]

[Okay ^^]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Het is heerlijk om door de warmte te rijden, aangezien de temperatuur tijdens het rijden niet koud maar lekker aanvoelt. We rijden lang over de verharde weg. Dan zie ik een eenzaam bordje staan. "Welcome to St Simons". Even ben ik totaal van mijn stuk gebracht. Ik weet dat ik ver weg ben gereden, maar dat ik nu aan het randje van Georgia zit, slaat toch even flink in. Ik weet niet in welke plaats Hershell's boerderij lag, maar ik weet wel dat Atlanta mijlen en mijlen ver van het dorpje St Simons af ligt. Mijn oma woonde in St Simons. Ik ging er zelden tot nooit heen, maar wist daardoor wel af van dit dorp. Ik laat de motor langzamer ronken en rijd het dorpje rustig in. Het is er spookachtig leeg. Ik scan het gebied met mijn ogen vanaf mijn motor. De kruidenierszaak is volledig overhoop gehaald, net als de apotheek. "Fuck," grom ik en ik zet mijn motor stil. Ik stap van het voertuig af en tuur tussen mijn wimpers door in de verte. De supermarkt ziet er verlaten uit, maar ik kan me niet voorstellen dat daar niets meer te halen valt. Dan kijk ik naar Rowan. Er staan wat plukjes uit haar lange vlecht. "En? Hoe voelde dat?" vraag ik met een glimlach. Haar ogen stralen en er staan eindelijk blosjes op haar wangen.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 18:44 ]

---

ars moriendi

Tyler Grey

Langzaam loop ik langs het strand weer terug richting het schip, ik was al behoorlijk vroeg weggegaan, voor zover ik wist was er nog niemand wakker toen ik vertrok maar het licht wat door het kleine raam op mijn gezicht scheen zorgde er voor dat ik niet meer in mijn bed kon blijven liggen. Ik besloot dan ook naar buiten te gaan, gelukkig was ik geen walkers tegen het lijf gelopen. Ik had een behoorlijk stuk langs de kust gelopen, een ontspannen wandeling kon je het niet noemen en ik was dan ook enorm alert, toch was ik minder gestrest als de dagen hiervoor. Het was fijn om weer andere mensen om me heen te hebben. Ik had nog even langs het bos gelopen om te kijken of ik nog voor wat eten kon zorgen, ik was een behoorlijk stuk van het schip weg gelopen zodat ik kon schieten als het nodig was zonder walkers richting het schip te lokken. Na een halfuur had ik twee konijnen geschoten en besloot terug te lopen aangezien ik ook niet teveel kogels wou verspillen. Als ik weer terug op het schip was zou ik even kijken of er spullen waren waar ik eventueel vallen van kon maken. Dit was iets wat ik vroeger had geleerd van mijn vader, het zou goed van pas komen nu. Langzaam kom ik steeds dichter bij het schip en even stop ik met lopen als ik een groepje zie staan. Al snel zie ik wie het zijn, eigenlijk is het ook bijna niet te missen, het magere meisje, die waarschijnlijk wel een stuk ouder zou zijn als ik haar schat en de gespierde kerel waarvan ik zo snel niet de namen kan noemen, ik heb ze dan ook niet echt gesproken, en de wat kleinere Rebecca. Ik ben benieuwd wat er aan de hand is aangezien ze daar allemaal zo staan maar besluit eerst nog even van een afstandje te kijken voor ik erheen loop. Het magere meisje met het lange blonde haar stapt achterop de motor bij de gespierde vent en Rebecca loopt alleen weg richting een groepje rotsen, ik begin ook weer verder te lopen. De motor passeert me maar de twee lijken me nauwelijks te zien, even kijk ik hun richting op om vervolgens weer strak vooruit te kijken. Ik besluit even langs Rebecca te lopen voor ik het schip weer op ga, als ik voorbij de rotsen ben gelopen zie ik haar daar zitten met haar hoofd op haar knieën. Voorzichtig zet ik nog een paar stappen om daarna even stil te staan "Hey, gaat alles wel goed?" Vraag ik haar dan.

Rebecca Morgan

"Hey, gaat alles wel goed?" Ik keek betrapt op en verwrong mijn gezicht weer tot een glimlach.
“Hey!” Ik probeerde vrolijk te klinken, maar het lukte niet echt. “Ja, het gaat wel. Met jou?”
Ik klopte naast me in het zachte zand en ritste mijn vest wat verder dicht. Ik zag de twee konijnen op zijn schouder en zuchtte. Waarom had hij nu gewoon niet aan Tyler gevraagd om met hem te gaan jagen in plaats van wat Daryl zei letterlijk te nemen en er alleen op uit te trekken.
Ik had sorry tegen Daryl gezegd, maar ik voelde nu al dat dit niet voorbij ging zijn. Hij was gewoon zo’n ongezellig persoon en ik… Misschien had ik gewoon iets tegen hem. Onze karakters botsten gewoon.
Met mijn vingers probeer ik de losse flokken weer in mijn dot te stoppen, maar toen het uiteindelijk niet wilde lukken liet ik ze maar gewoon hangen.
Ik pulkte een steentje van de grond, waarna ik hem lusteloos in het water gooide en naar achteren leunde.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 18:52 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik heb mijn post nu ook aan moeten passen. Hij is kort, maar het kon even niet anders ;X]