Galactik Football. || A New Generation. || Eén. - Speeltopics

Dit verhaal speelt zich duizenden jaren later af op de planeet Saena, een planeet die volledig bedekt is met grasgroen en vele wateren. Saena is natuurlijk bevolkt door de mens, een wezen dat is moeten vluchten van de aardbol omdat deze niet meer bewoonbaar was.
Een populair spel in de Melkweg is voetval, Galactik Football om precies te zijn. Iedere planeet heeft zijn eigen voetbalteam geproduceerd en stuurt ze nu door het hele planetenstelsel om wedstrijden tegen andere planeten te spelen. Er is één dingetje anders aan Galactik Football dan het gewone voetbal… De spelers bezitten een speciale kracht, ofwel de Flux. Op Saena wordt deze kracht benoemd als Solar, een Flux die als witfel wordt gezien en de tegenstander tijdelijk kan verblinden. Deze Flux geeft daarbij ook nog de kracht om vrij hoog te kunnen springen en een hoge snelheid aan te nemen. Het nadeel van de Flux, als je hem overmatig gebruikt zal je lichaamstemperatuur te hoog worden en loop je de kans op om van binnenuit verbrandt te worden.
Saena zoekt nieuwe spelers voor hun team, aangezien de Solar uitgestorven lijkt te zijn. Er wordt een nieuw team samengesteld en deze mensen zullen het gaan opnemen tegen allerlei andere teams in de Melkweg. Het team zal worden benoemd als de Solars, gebaseerd op hun Flux. Er zal veel op het spel staan voor de nieuwe spelers. Het enige wat ze weten is dat hun leven voorgoed zal veranderen. In positieve, of negatieve zin.

Regels:
- Ik verwacht dat iedereen minimaal vijf regels schrijft, minder dan dat accepteer ik niet.
- 16+ is toegestaan.
- Off-topic gaan mag enkel als je een samenvatting wilt vragen of iets anders kleins. De rest bespreek je maar in een gastenboek.
- Perfecte personages keur ik niet goed. Dit geldt ook voor personages die extra gaven hebben.
- Maximaal twee rollen per persoon, van het verschillende geslacht.
- Voor geen handelingen voor anderen uit, schrijf de naam van je personage boven je post en wees redelijk, ook al is dit een RPG gebaseerd op fantasie.
-De Solar is nog niet bekend bij de spelers en ze hebben er dus geen ervaringen mee! Enkel de coach en de trainer weten wat de Solar precies inhoudt en hoe je deze moet leren toepassen.

Rollen:
De spelers –Vier meisjes en vier jongens.-
- Hayley Cheryl Summers. || Middenvelder. || Praelectio.
- June Moore || Spits. || SPECS.
- Faye Jo Williams. || Spits. || Sicam.
- Catarina Silver Valentine. || Keeper. || Crazylove4.
- Zain Samir Saoudi. || Verdediger. || Praelectio.
- Jongen, Gereserveerd. || Crazylovex.
- Terra Johnson. || Middenvelder. || Destined.

Overig:
- Gideon Anderson. || Coach. || Destined.

Het begin:
Iedereen gaat op zijn eigen manier naar Altara, de grootste stad van Saena. Het is de bedoeling dat iedereen zichzelf moet kwalificeren voor het team. Dit kunnen ze doen door aan de kwalificatiewedstrijd mee te doen in een grote sportzaal, waar een simulator is opgezet zodat iedereen zichzelf kan bewijzen. Iedereen wordt als vanzelfsprekend gekozen en hierna zullen de jongeren beginnen aan verschillende trainingen, waarbij ze hun teamgenoten kunnen leren kennen en ze een schema krijgen van de wedstrijden die ze door de hele Melkweg moeten gaan spelen.

Rollentopic.

[ bericht aangepast op 24 feb 2013 - 21:32 ]

---

Reading a good book is like taking a journey.

Hayley Cheryl Summers.

Ik wachtte nog enkele minuten en bleef gespannen naar Ginger kijken, die verveeld op haar moderne mobiel zat te tikken. Nou ja, tikken? Het dingetje leek alles op automatisme te vervullen terwijl zij gewoon wat commando's tikte.
Ik keek eventjes verveeld, maar laaiend van de zenuwen rond. En opeens zag ik mijn nummer verschijnen op het grote scherm, waardoor ik slikte. Ik tikte mijn zus aan en ze keek op, maar aan mijn blik zag ze al genoeg.
"Succes." was haar enige woordje.
Ik nam er genoegen mee en kwam overeind, waarna ik mijn weg zocht tussen de vele mensen door en uiteindelijk bij een soort simulator terecht kwam en een tenue kreeg. Het leek sterk op een trainingstenue en was zwart van kleur. De officiële tenues zouden vast een wittere tint hebben, aangezien dat de kleur van Saena was.
Ik trok het over mijn hoofd en bond mijn lange staart nog iets strakker vast, voordat ik de simulatie instapte en uitkwam op een groot voetbalveld. Alleen, zonder mensen om me heen. Ik kreeg een verbaade uitdrukking op mijn gezicht en keek peilend rond, voordat ik me dood schrok van een stem.
"Hayley, je gaat drie testen afleggen. De bal afnemen, hierna overspelen en als laatste in het doel schieten. Het wijst zich allemaal vanzelf, succes."
Ik knikte stilletjes en keek peinzend toe, totdat ik een aantal personen zag verschijnen. Het was vreemd, maar niet opmerkelijk. Hier in Saena was toch alles vrij modern, dus hier keek ik niet van op. Er verscheen ook een bal aan de voeten van één van de vreemde personen, die opeens begonnen te rennen en... overspelen.
"Aha." mompelde ik, voordat ik mezelf concentreerde en me afzette. Ik begon te rennen en focuste me af en toe even op mijn regelmatige ademhaling, terwijl ik mijn ogen op de bal richtte en hem zo snel mogelijk probeerde af te nemen. Het vervelende was dat de virtuele poppen overspeelden en ik dus moeilijk aan de bal kon geraken, maar na een paar mislukte pogingen had ik hem toch voor mijn voeten liggen.
Ik keek af en toe vluchtig rond terwijl ik de bal vooruit speelde door te dribbelen, iets waar ik geen moeite mee had. Ik hield mijn hoofd een tikkeltje schuin en trapte de bal in de richting van een of ander figuur dat dezelfde kleuren als mij droeg.
Ik remde een tikkeltje af en hoorde mezelf lichtjes hijgen. Normaal gesproken rende je niet zulke stukken aan één stuk door, dan speelde je samen als een team. Maar nu moest ik even doorbijten.
Ik verhoogde mijn snelheid weer en verlengde mijn passen toen ik de bal toegespeeld kreeg en zo verder dribbelde, waarbij ik wat spelers moest ontwijken.
Gelukkig zag ik al snel het doel voor me en op goed geluk schoot ik maar. Op het doel schieten was nooit mijn beste kant geweest, maar in het doel staan liep des te slechter af. Helaas miste ik op één haartje na. Ach, leuk geprobeerd.
"Je bent klaar." hoorde ik over het veld galmen, waardoor ik een zachte zucht slaakte en al snel weer buiten de simulatie stond, waar ik de tijd nam om even bij te komen. Ik was best zenuwachtig, vooral om het feit dat ik het laatste stuk volledig had verpest. We zouden het snel merken.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder
Door een luxe porche werd ik naar de sporthal gebracht en doordat de auto's reden op een magnetische baan, kwam ik sneller dan ik had gedacht aan. Het was erg druk bij de sporthal en de man die in naam van Gideon mij afzette, zei dat ik alvast naar binnen moest gaan, terwijl hij opzoek zou gaan naar een parkeerplek. Ik stapte de stoep op, dat lager lag dan ik dacht. De auto's hier zweefden ook en daardoor was het altijd moeilijk inschatten waar er vast grond onder de voeten was. Nog even zwaaide ik de boodschapper gedag en ging naar binnen, het grote gebouw in.
Snel trok ik me capuchon over me hoofd, want ik had er geen trek in dat bekenden me zouden herkennen of zien. Het allereerste wat me opviel was dat de hele zaal gevuld werd met een enorme menigte van mensen, maar het tweede wat me opviel was dat eigenlijk meer dan de helft hier weinig te zoeken hadden. Vlak voor me passeerde een groep meiden die met elkaar praatte over alles behalve voetbal. Met hun dikke lagen make-up, hoge hakken en slecht gevoel voor humor zag ik ze telkens voorbij lopen. Het interesseerde mij niet echt wat zij hier deden, het enige wat er toe deed, was mij nog voor één keer bewijzen. Ik liep langs een aantal wachtende groepen en wist dat ik nog heel lang had voor ik aan de beurt was. Eerst moesten al deze mensen nog en dan pas was ik. Bij een bankje zag ik achter een groep jongens die hun spieren lieten zien, dat de simulator daar stond met daarboven een groot bord, waar de nummers op stonden van wie er aan de beurt was. Ik pakte mijn muziek tevoorschijn en ging in een lege stoel zitten wachten, terwijl ik een oogje hield op het grote bord.
Pas na tweeënhalf uur wachten, zag ik dat ik eindelijk aan de buurt was en liep rustig tussen de menigte die ik vriendelijk aan de kant duwde, door naar voren waar ik de simulator inging. Ik moest me eerst van tevoren omkleden en een soort trainingstenue aan die zwart van kleur was. De capuchon die aan het tenue zat, legde ik op mijn hoofd en verborg daarmee mijn ogen, terwijl ik de simulator binnenliep. Om heen was alles sneeuwwit, maar dat veranderde plotseling in een gigantisch, uitgestorven speelveld wat ongelofelijk was om te zien. Ik gaf mijn ogen even de kost en bestudeerde de omgeving, tot ik vanuit het niets een stem hoorde.
"Terra Johnson, er zijn drie testen die je gaat afleggen, balbeheersing, controle en afwerken. Bij de eerste oefening is simpel dribbel de bal langs de verdedigers. Bij de tweede oefening is het de bedoeling om de bal af te pakken en terug te brengen naar je eigen kant. Bij de derde en tevens laatste oefening krijg je een bal voorgezet en het is jouw doel om elke bal te scoren. Ik wens je veel succes."
"Nou, bedankt, denk ik," zei Terra glimlachend.
Vervolgens verscheen er een bal voor me voeten waarmee ik langs de verdedigers moest proberen te komen. Met mijn voet gaf ik de bal een klein wippertje en zag ik de bal vlak voor me ogen komen, waarna die door de zwaartekracht naar de grond daalde. Ik gaf de bal gelijk opnieuw een tik en begon de bal een paar keer hoog te houden, terwijl achter mij drie verdedigers verschenen.
"Nou, dit is niet zo lastig," zei ik tevreden. Plotseling kreeg ik een flinke duw van achteren en viel ik op de grond, terwijl de verdedigers er met mijn bal vandoor gingen. Snel ging ik achter hen aan om mijn bal terug te halen en zo snel als ik kon, rende ik naar ze toe, hoewel rennen niet mijn specialiteit was. Ik beukte de verdediger met de bal omver en heroverde zo mijn bal. Het enige probleem was dat ik nog langs twee andere verdedigers moest en de derde verdediger achter me opstond. Ik keek niet naar de gezichten van de verdediger, maar naar hun benen en probeerde zoveel mogelijk ruimte te veroveren. Ik wachtte op het juiste moment dat de benen ver genoeg open waren, zodat ik de bal er doorheen kon spelen en in een flits van een seconde brak dat moment aan. Zo snel als ik kon, speelde ik de bal tussen de benen van de eerste verdediger en passeerde hem vervolgens links om mijn weg terug te beginnen. Ik zette weer mijn sprint in om langs de verdedigers te komen, maar ik voelde dat mijn spieren nog aardig stijf waren en alles niet zo soepel ging als ik wilde. Al snel haalden de verdedigers me daarom ook al weer in en probeerden met tackles de bal van me af te pakken. De eerste tackle wist ik te ontwijken door de bal tussen mijn enkels te klemmen en erover heen te springen, maar de tweede tackles onderschepte de bal tussen mijn benen en ik zag hoe de tweede verdediger onder mijn benen door gleed.
Ik ging weer achter de verdediger aan en het was een gevecht tegen mij en de verdedigers. Ik rende de verdediger zo snel als ik kon voorbij en tikte de bal vlak toen ik voor de verdediger was over zijn voet heen, terwijl ik er zelf achteraan rende. Met wijde ogen zag de verdediger hoe de bal van zijn voet verdween en ik ermee vandoor ging, maar net toen ik bijna in het zestienmetergebied was van mijn doel, werd ik door een tackles onderschept. Ik vloog een paar meter de lucht in en landde naast de bal op de grond, terwijl ik mijn longen voelde dichtklappen. Zo diep als ik kon, nam ik even adem, maar ik voelde een hele drukkende pijn op me borst. Ik keek naar de lucht en hoorde de verdedigers dichterbij komen. De bal zag ik een eindje voor me liggen vlak voor de streep en ik wist dat als ik voor deze test wilde slagen, dat ik de bal over die lijn moest krijgen van het zestienmetergebied. Op mijn handen en ellebogen kroop ik naar de bal toe om hem met mijn hoofd een flinke kopstoot te geven, wat uiteindelijk genoeg bleek te zijn om hem over de lijn te krijgen voor de verdedigers de bal konden raken.
"Dat ging bijna mis, zeg," zei ik, terwijl ik even over me voorhoofd wreef. Langzaam probeerde ik weer op te staan en zag hoe het veld werd aangepast aan de volgende oefening.
"Breng de bal nu terug naar je eigen kant," zei de stem ergens van boven.
"Zoals u wenst stem van daarboven," zei ik grijnzend en zonder nog één seconde te rusten, rende ik op het doel aan de andere kant af, terwijl ik zag dat onderweg allerlei hindernissen verschenen. Eerst kwam er een serie ijzeren paaltjes, wat ik op volle snelheid moest passeren. Eigenlijk kwamen de paaltjes net iets vroeger dan ik had verwacht, maar dat maakte niet uit. Mijn coördinatie was erg goed en ik kon gemakkelijk langs de paaltjes komen door mijn feilloze techniek. Ik liet de balen langs de paaltjes slingeren, alsof de bal volledig onder mijn beheersing was. Ik stapte met mooie overstapjes en draaibewegingen over de bal heen, waardoor alles er net iets indrukwekkender eruit zag. Het was voor ik het wist dat ik de eind streep al bereikte, waar de bal onder mijn voeten verdween.
"Je krijgt nu ballen vanuit alle kanten en het is de bedoeling dat je vanaf zestien meter de bal in het net schiet," hoorde ik de stem weer brommen. Ik wachtte geduldig op de zestien meter af wanneer de eerste bal kwam en alsof het niets was, nam ik hem perfect aan en stond de bal doodstil onder mijn voet.
"Je moet de bal in één keer op goal schieten," zei de stem van boven weer.
"Jaja, jij je zin," zei ik en kreeg een beetje een zeur gevoel bij de stem. Vervolgens schoot ik de eerste drie ballen over het goal, alsof de bal een strandbal was waar ik tegenaan schopte. De vierde bal raakte eindelijk het net hoog in de bovenhoek, maar de vijfde bal knalde weer keihard tegen de bal naar buiten. Van de tien ballen raakte ik er uiteindelijk vijf en daar was ik voor mijn doen aardig tevreden over. Ik was ook niet echt een speler die de bal afmaakte, maar meer die ervoor zorgde dat anderen een bal af konden maken. Soms pikte ik weleens een goaltje mee, maar dat kwam niet al te vaak voor.
Na de derde test werd alles om me heen weer wit, de stem vertelde me dat het erop zat voor vandaag en ik me om kon kleden. Ik had een goed gevoel over de try-out's, hoewel ik moest toegeven dat mijn conditie erg te wensen over liet. Ik had me best gedaan en meer kon ik niet doen. Ik liep de simulator uit en de volgende deelnemer was aan de beurt.

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

June Moore || 16 || Spits :

Het plein voor de sporthal was nog voller afgeladen met tieners die een plek in het team van Saena wouden veroveren en hun ouders, broers, zussen en vrienden die hen kwamen aanmoedigen dan de straten van de overbevolkte stad.
Mijn ouders zouden dat ook doen, mits ik het ze verteld zou hebben, maar dit was iets wat ik zelf moest doen om meer zelfstandigheid en vrijheid van mijn ouders te krijgen.
Ik hield van mijn ouders maar ze waren veel te beschermend over mij waardoor ik mezelf niet kon ontwikkelen, ergens was ik dat deels zelf schuld doordat ik me altijd in de watten liet leggen, maar vanaf nu niet meer.
Ik schudde met mijn hoofd om mijn gedachten weer op een rijtje te krijgen en stak het immens grote plein over om vervolgens door de op sensor werkende deur die vanzelf open ging toen het mij detecteerde te lopen.
Ik belande in een ontvangst hal die relatief klein leek in verhouding naar het hele gebouw wat van buiten gigantisch leek.
Pijlen wezen de weg naar kleedruimtes en de sporthal zelf waar iedereen die deel wou nemen aan de try outs zich moest melden.
Ik verplaatste mezelf naar de hal waar honderden deelnemers en nog meer familieleden en vrienden van hen zich verzameld hadden.
Nadat ik een nummer van de grote rol af had getrokken liep ik verder de zaal in waar vele houten bankjes waren neergezet om alle mensen die op het evenement af kwamen een zit plek te kunnen bieden.
Ik liep door de nu al overvolle ruimte heen opzoek naar een vrije plek om te kunnen zitten en vond deze uiteindelijk ook waarna ik neer plofte op het praktische maar oncomfortabele houten bankje.
Na een tijdje stilletjes gezeten te hebben op het bankje en mensen vanaf een afstandje te hebben bestudeerd voelde ik een licht bonkende hoofd opkomen zetten.
Wetende dat dit misschien door mijn ziekte kon komen keek ik argwanend om mij heen voor ik een klein apparaatje uit mijn tas viste waarmee ik mijn bloedsuiker spiegel kon controleren.
Met gehaaste bewegingen en het ongemakkelijke gevoel dat ik bekeken werd maakte ik alles klaar waarna ik de prikpen aan mijn vinger zetten.
Na een korte seconde verscheen er een druppel bloed op mijn vinger die ik vervolgens in het stripje veegde wat uit het meet apparaatje stak dat mijn bloedsuiker spiegel aan moest geven.
Ik wachtte de vijf seconden ongeduldig af terwijl ik nog eens om me heen keek om te zien of iemand zag waarmee ik momenteel bezig was.
Ik deed hier nooit zo gestrest over behalve nu, dat was omdat ik geen speciale behandeling wou enkel omdat ik een ziekte had.
Nee ik wou gewoon behandeld worden zoals ieder ander en als ze wisten dat ik een ziekte had, dan zouden ze me anders behandelen dan andere mensen, dat ging in de meeste gevallen ook nog eens onbewust ook.
Het korte piepje van het apparaat dat aangaf dat hij klaar was haalde me uit mijn gedachte.
Toen ik opkeek naar het kleine apparaat en zag dat ik een bloedwaarden van vijfentwintig had, beet ik hard op mijn onderlip en greep direct naar mijn insuline pomp om de bloedwaarden te laten dalen door het apparaat dat via een slangetje aan een naald in mijn been gekoppeld zat, een sein te geven waardoor ik insuline toegediend kreeg.
Als mijn bloedwaarde niet snel zou dalen naar rond de zeven zou dit mijn prestaties inde try out ernstig kunnen beïnvloeden.
Toen ik klaar was borg ik alle spullen weer op in mijn tas en keek nogmaals om mij heen.
Ik zag niemand in mijn richting kijken en toch voelde ik me op dit moment ontzettend bekeken.

---

You were born original, don't die as a copy.

June Moore || 16 || Spits :

Enkele uren en een telefoontje van Susan dat het geregeld was met mijn ouders later verscheen mijn nummer dan eindelijk op het grote scherm.
Met nog een snelle blik op het papiertje in mijn handen om te controleren of het echt mijn nummer was, stond ik op.
Vervolgens baande ik me een weg door de mensenmassa naar de plek waar de try outs zich binnen deze muren zouden afspelen.
Hoe dichter ik bij de aangewezen plek kwam hoe meer ogen ik op me voelden branden.
Ik boog mijn hoofd nog iets verder en verborg mijn gezicht op die manier achter mijn half lange bruine haren.
Eenmaal daar werd ik verzocht om een zwart uniform aan te trekken wat ik in een pashokje mocht doen voordat ik een witte wat een simulator bleek te zijn moest betreden.
Ik was nog nooit van mijn leven in een simulator geweest maar ik had er wel vaak genoeg van gehoord omdat professionele galactik football spelers er ook gebruik van maakte bij team trainingen, hierdoor wist ik gelukkig wel waarmee ik te maken had.
Eerst was alles fel wit om me heen voordat er opeens vormen en kleuren om me heen verschenen.
Ik knipperde een enkele keer met mijn ogen en toen was het al gebeurt, een voetbal veld was verschenen en ik stond in het midden ervan.
Verwonderd door dit alles keek ik om me heen tot er plots uit het niets een stem klonk, "Welkom June, we gaan je zo meteen testen op drie dingen, deze dingen zijn aanvallen, passen en scoren, ik wens je veel succes." werd er gezegd.
Ik keek om me heen maar zag niemand die er gesproken kon hebben, plots verschenen er mensen en een bal, echter werd deze bal niet aan mijn voeten maar aan die van wat blijkbaar mijn tegenstander was geplaatst.
Een paar seconde gebeurde er niks totdat ik zelf in beweging kwam met de bedoeling om de bal af te pakken, echter kwamen toen alle spelers in beweging en doordat ik dit niet had verwacht, passeerde mijn tegenstander mij me gemak.
Het duurde een korte seconde voor ik door had wat er gebeurde en ik mijn verbazing aan de kant kon schuiven, ik draaide me razendsnel om en ging achter mijn tegenstander aan om de bal te veroveren.
Met een tackle gericht op de bal veroverde ik deze en ging er daarna zo snel mogelijk vandoor met de bal aan mijn voeten.
Echter werd het me niet al te gemakkelijk gemaakt om mijn aanval voort te zetten en kwamen er enkele verdedigers in mijn weg.
Bij de eerste tackle die ik van een verdediger die de bal wou hebben te verduren kreeg ontweek ik door de bal tussen mijn voeten te klemmen en over de verdediger heen te springen.
Toen ik de grond weer onder mijn voeten voelde rende ik zo snel mogelijk verder met de bal aan mijn voeten.
Mijn conditie moest bijgeschaafd worden en dat wist ik ook, maar mijn felheid en doorzettingsvermogen compenseerde dat momenteel meer dan genoeg.
Een korte seconde keek ik opzij om te zien of er aan mijn rechter kant een medespeler vrij was.
Echter voelde ik hoe mijn voet ergens achter bleef haken, door de snelheid die ik had gemaakt vloog ik enkele meters door de lucht heen voor ik de grond raakte en nog even om mijn as door rolde voor ik stil kwam te liggen op grond.
Happend naar zuurstof liet ik een kreun los voor ik met moeite wankelend overeind kwam en naar mijn hoofd greep omdat ik duizelig was.
Toen ik opkeek zag ik een aanvaller van het andere team wegrennen met de bal richting de goal.
Dat zorgde ervoor dat ik mijn wilskracht terugvond en begon te rennen, terug naar mijn eigen helft.
Ik was niet op tijd om te voorkomen dat er een schot op de goal plaats vond, maar wel om de bal weg te koppen voordat deze over de lijn van de goal kon komen.
De bal viel van mijn hoofd omlaag waarna ik er een harde trap tegen gaf toen de bal op de juiste hoogte was.
De bal schoot naar een middenvelder en ondanks dat mijn hoofd nog steeds duizelde door de klap die ik zojuist had gekregen toen ik was gestruikeld over een obstakel, begon ik toch te rennen.
Met alles wat ik nog in me had op dit moment trok ik een sprintje en rende zo langs de middenvelder en rende na enkele seconde voor hem uit waarna ik de bal in ontvangst nam toen de middenvelder me deze aanspeelde op het moment dat ik vrij voor de goal stond.
Zo hard en gericht mogelijk schoot ik de bal links bonen in het net van de goal.
Toen dat gebeurd was verdween de bal net als de spelers en storten ik mijzelf vermoeid en hijgend van de inspanning op de grond.
"Je try out is voorbij, je kunt gaan uitrusten. Over enkele uren hoor je de uitslag." Sprak dezelfde stem als in het begin van deze try out tegen me.
Ik knikte enkel, momenteel te buiten adem om te spreken en krabbelde overeind om vervolgens naar de deur te lopen die verscheen om vervolgens uit de simulator te stappen.
Eenmaal buiten keken mensen me nieuwsgierig aan maar ik negeerde het en ging mij omkleden in het pashokje.
Na dit gedaan te hebben zocht ik de eerste de beste vrije zit plek op die ik kon vinden en zakte vermoeid, pijnlijk en duizelig neer op de na deze try out, nog veel oncomfortabele houten bankjes.

---

You were born original, don't die as a copy.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder
Na mijn try-out na mijn gevoel voldoende te hebben afgerond, liep ik weer de sporthal in, waar ik iedereen zag wie nog wachtte op de try-out's of op de uitslag ervan. Ik behoorde tot de laatste groep en besloot even wat drinken te halen bij de automaat voor ik me op verdere zaken zou concentreren. Ik liep naar de zijkant van de sportzaal, duwde een muntje in de automaat en drukte vervolgens op de knop van een verfrissende sportdrank. Net op het moment dat ik de kruin van de frisdrank tegen me lippen zette, verscheen plotseling de man weer die me hier had afgezet.
"Hoe ging de try-out?" vroeg de man, terwijl hij bij me kwam staan.
"Nou, ik denk wel goed," zei ik nuchter. "Ik heb in ieder geval me best gedaan. Alleen voelde ik me wel wat stijfjes, maar voor de rest voelde het wel weer fijn om op het veld te staan. Maar wacht eens even, wie bent u nou eigenlijk? En waarom wilt u dat ik weer ga voetbal? En hoe kent u Gideon? Ik wil eens wat antwoorden."
"Ik heb je eerder verteld; Gideon is een goede vriend van mij," zei de man die het niet zo had op het prijs geven van informatie. "Ik heb je een paar jaar terug zien spelen in het stadion. Oefenwedstrijd tegen een jeugdelftal waar jullie met 3-1 verloren, maar dat ene doelpunt werd wel door jouw gemaakt in de blessuretijd. Vanaf dat ene doelpunt wist ik dat er meer in jou zat dan dat je altijd liet zien. Jouw probleem is dat je lui bent en graag anderen laat lopen om zelf niet te hoeven lopen. Dat is echt zonde, maar nu kun je er nog iets aan doen."
"Waarom geef je daar zo veel om?" vroeg ik verbaasd. "Net of het jou uitmaakt of ik een superster word of beland in de goot."
"Ik geef daarom, omdat ik precies zo was als jij," zei de man kalm. "Ik heb altijd moeten werken voor me geld, om mij en me zusje in leven te houden. Ik had talent, veel talent zelf, maar ik maakte de grootste fout van me leven door te kiezen voor mijn studie in plaats voor voetbal."
"Je bent nu toch rijk?" vroeg ik verbouwereerd.
"Rijk, maar niet gelukkig," zei de man deprimerend. "Ik kan alles in de wereld kopen wat ik maar wil, maar niets kan op tegen het enorme verlies dat ik heb geleden. Nu ben ik alleen en te oud om te voetballen. Ik zou willen dat ik al mijn geld kon inruilen voor nog één keer op dat veld te staan en een wedstrijd te spelen."
"Ze hebben vast ergens een bejaarden team," zei ik sarcastisch en toonde geen medeleven met de man. "Het maakt me niet eens uit wie je bent, het enige wat ik wil weten is waarom. Waarom doet je dit?"
"Ik doe dit, omdat ik je ken, weet wie je bent en ook weet hoe het met je gaat eindigen als je deze kans niet grijpt," zei de man iets geïrriteerd. "Je kunt van mijn part nu best de deur uitlopen en nooit meer terugkeren, maar geloof me, je krijgt er spijt van. Voetbal is je passie en laat niemand dat ooit van je afpakken."
Hoe graag ik de man ook wilde wijzen op zijn ongelijk en dat wat hij zei onzin was, kon ik dat niet, want de man sprak de waarheid en met veel kennis over deze zaak. Hij leek me beter te kennen dan iemand anders me kende, wat ik in eerste instantie onmogelijk achtte voor een man als hij.
"Hoe weet u wie ik ben?" vroeg ik verbaasd en de man lachte vervolgens en liep weer weg naar buiten, terwijl hij tegen me zei: "Ik kan het zien aan je ogen."

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Catarina Silver Valentine.
Ik liep door het gras en zocht naar mijn steentje waar ik al de hele tijd tegen aan het schoppen was. Zo kon ik tenminste nog even oefenen voor de simulator zo meteen. Al ging ik als keeper auditie doen, maar keepers moesten ook tegen een bal aan kunnen schoppen leek mij. Ik schopte hard tegen het steentje aan waardoor het steentje een stukje de lucht in ging. Het steentje ging de kant op van de straat waar de auto’s boven zweefden. Ik hield me schrap om een tik te horen die aan zou geven dat mijn steen tegen een van de auto’s aan was komen. Ik zuchtte op gelucht toen de steen net onder een van de ‘’vliegende’’ auto’s kwam. De auto toeterde even maar reed gelukkig zonder enige beschadeging door.
Na redelijk lang gelopen te hebben kwam ik eindelijk aan bij mijn bestemming. Gelukkig woonde ik redelijk dicht bij anders zou ik nu helemaal uit geput hier aan komen. En ik zou al mijn energie nodig hebben om door te komen als Keeper. Ik stapte het gebouw binnen en een warme gloed begroette me. Ik trok een nummertje en wachtte geduldig af. Er stonden veel meer mensen dan ik had verwacht, maar ik mocht de hoop niet opgeven. Mijn nummer verscheen op een bord. Na de weg aan een paar personen hier gevraagd te hebben kwam ik eindelijk aan bij de simulator. Ik kreeg een zwart tenue in mijn handen gedrukt die ik moest aan trekken. Het tenue voelde zacht aan en al was het niet het echte tenue die je zou krijgen als je door kwam, toch voelde het speciaal en kreeg ik het gevoel of ik er al bij zat. Ik stapte de witte simulator binnen en wachtte zenuwachtig af. Nog nooit was ik echt zenuwachtig geworden, maar dit kon mijn toekomst bepalen. Langzaam kwam een voetbalveld te voorschijn en ik kon een kleine ‘wow’ niet meer onder drukken.
‘Welkom in deze simulator, fijn dat je auditie komt doen voor het team van Saena‘ Zoekend keek ik rond, waar kwam die stem opeens vandaan?
‘Je word getest op de volgende drie dingen: Keepen, de bal afpakken en passen. Succes’ Ik schrok van het laatste, ik was nou eenmaal niet zo heel erg goed om de bal netjes voor iemand zijn of haar voeten te krijgen. Al was dit wel erg belangerijk voor een keeper. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen er vage personen ontstonden en met een bal kwamen aan rennen. Ik keek achter mij en zag dat er ook een doel was verschenen. Ik zakte door mijn knieën en ging klaar staan om de ballen tegen te kunnen houden. Ik sprong naar links en belande op de grond waardoor er een pijnlijke scheut door mijn elleboog ging. Ik had geen tijd om te kijken wat er aan de hand was, ik had het te druk om op en neer te springen om ballen tegen te houden. Steeds sneller vlogen de ballen naar het doel toe en moest ik dus ook steeds sneller reageren. Ik rende van links naar het doel naar rechts. Ik wist bijna zeker dat ik op elk plekje in het doel was geweest. De ballen werden minder en het schieten op het doel stopte. Ik bukte even voor over om uit te hijgen. Normaal zou je nooit zo vaak op en neer moeten rennen in het doel. Niet dat het doel zo groot was, maar de plotselinge en snelle bewegingen waren toch erg uit puttend. Opeens verscheen een rij vlak voor mij met ballen waar tegen ik moest trappen en naar mijn team moest passen. Ik slikte even en nam een kort aan loopje. Seven van de tien had ik goed aan gespeeld, maar de andere drie had ik tegen de spelers hun hoofden of er helemaal naast geschopt. Nu kwam het ballen afpakken gedeelte. Zo snel als ik kon rende ik op de persoon af die de bal op dat moment bezat. Gelukkig ging dit onderdeel een stuk beter als het passen. Het veld verdween langzaam en de witte kamer kwam weer te voorschijn. Hijgend ging ik naar buiten en ging tegen een muur aan zitten waar ik weer even op adem kon komen. Ik had verwacht dat mijn zenuwen nu wel zouden afnemen, maar het tegendeel gebeurde. Het werd alleen maar erger.

---

Everyone is perfect in his or her own way.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder
Het wachten op de mensen die de try-out's nog moesten afleggen, duurde mij veel te lang en ik begon me te ergeren aan het feit dat ik hier nog zat te wachten op die gekheid, terwijl ik veel nuttigere dingen had kunnen doen. Ik wilde hier niet wachten, maar voetballen. Ik was hier gekomen voor één ding en dat was voetbal. Al deze mensen die ik om me heen zag, waren niet zo verbonden met het spelletje met de bal als ik was. Ze wisten vrijwel weinig ervan en ik begin me af te vragen of er hier wel mensen waren die het spel kende, zoals ik het kende. Of ze dezelfde betrokkenheid hadden als ik. Galactik football was iets waar je voor moest leven, je moest het voelen en het door en door kennen. Je begon het ook pas te zien als je het door had, zo was het bij galactik football.
Ik pakte stiekem een bal van een kar aan de zijkant voor ik naar buiten ging, liep door een achter deur naar buiten en besloot over een uur terug te komen, want het wachten tot iedereen in deze zaal geweest was, duurde mij gewoon te lang. Ergens begon het me ook geen eens meer te interesseren of het mij zou lukken deze try-out's te redden. Ik besloot uiteindelijk naar buiten te gaan, zocht ergens een veld op waar ik nog even met de bal ging spelen en ook mijn gedachten op rijtje kon zetten. Het maakte me hoofd altijd leeg als ik even met de bal bezig was en mijn techniek bijwerkte. Ik liet de bal een eindje voor me op de grond komen en dribbelde met de bal aan me voet verder naar het veld achter de sportzaal. Het was niet moeilijk om de bal bij me te houden en langs het oude vuil heen te dribbelen, omdat de bal nooit verder dan een meter van me voet vandaan sprong. Het was de gave die mij was aan geboren om de bal dichtbij me te houden en de controle erover te hebben.
Het was net als in mijn leven dat ik graag de controle over dingen hield, maar dat niet altijd kon wat mij soms weleens bang maakte. Vaak heb ik gedacht hoe ik nou verder moest. Waarom ik nog verder moest, maar ik wist dat er een groter doel voor mij in het verschiet lag. Ik liet de bal langzaam op ooghoogte komen, wanneer die vervolgens weer naar beneden viel, terwijl ik mijn handen in me broekzak deed. Hooghouden was altijd iets waar ik sinds mijn zevende al heel goed in ben geweest. Ik kon de bal makkelijk een paar honderd keer hooghouden zonder moeite, maar het was ook mijn specialiteit. De controle die ik had over de bal was iets waar veel mensen jaloers op konden zijn, maar alleen mijn snelheid en mijn uithoudingsvermogen was waardeloos. Ik was totaal geen speler om de bal heen en weer te brengen of met een individuele actie iemand voorbij te spelen. Daarom speelde ik ook voor het team en niet voor mezelf, omdat als het team goed speelde ik ook goed speelde. Mijn belang en vorm waren dezelfde als die voor het team. Het enige probleem was alleen dat als dit team geen team werd, ik ook waardeloos speelde en alles nog sneller voorbij kon zijn dan ik had gedacht. Ik had zoveel zorgen in me kop en voelde me zo roekeloos om dit zomaar op het spel te zetten, dat ik voor een moment dacht om weg te lopen en nooit meer terug te komen. Ik wilde gewoon zekerheid en controle over mijn leven.
Ik hield de bal nog een paar keer hoog op het achterveld, terwijl ik hoorde hoe de speakers van binnen nummertje voor nummertje opnoemden van degene wie aan de beurt was. Als het zo ver was dat de uitslag bekend werd gemaakt, dan zou ik het vanaf hier kunnen horen en via dezelfde weg weer naar binnen kon gaan. Voor de uitslag zou ik nog even verschijnen en misschien zou ik daarna nooit meer iets van me laten horen.

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Faye Jo Williams || 18 || Spits.
'De naam is Zain trouwens, en jij?' zei hij. Hij beet op zijn lip en keek inschattend. 'Faye.' zei ik. Ik vond mijn naam totaal niet bij mijn innerlijk passen. Het was echt zo'n tuttige, rokkendragende meisjes-naam. In tegenstellig, droeg ik nooit rokken of hakken, en had ik een sport-verslaving. Hij leek zelfverzekerd en niet bang voor een trap tegen zijn schenen, wat ik wel mocht. Ik hoopte dat hij mij niet zag als iemand die alleen maar een beetje braaf kon doen en zwak voetballen. Want als hij dat dacht, zou ik hem wat laten zien. Ik wist het niet zeker, maar volgens mij moest ik zo de simulator in. Ik was er helemaal klaar voor, en het liefst zou ik er nu gewoon in stappen knallen. Ik beet ook op mijn lip en keek richting de simulator. Misschien zat er wel een van mijn toekomstige teamgenoten in. Als ik al in het team zou komen. Daar ging ik natuurlijk wel vanuit, maar er was altijd een kleine kans op tegenslag.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Christian McKnee || 17 || Reserve

Met een maag die samentrok van de zenuwen liep ik het grote plein voor het trainingscentrum op. Overal zag ik hoe jongeren nog een keer een knuffel ontvingen of een laatste aanmoediging toegeschreeuwd kregen voordat ze de grote sporthal in verdwenen. Iedereen hier werd gesteund door ouders, vrienden, familie. Niemand leek alleen te zijn. Even voelde ik een steek. Wat had ik graag gewild dat er iemand was die me aan kwam moedigen. Maar die gedachte schudde ik snel van me af. Ik was hier om te voetballen. Om te bewijzen dat ik toch wel iéts kan. En dat was ook zeker wat ik ging doen.

---

In my life I had so many setbacks, but oh darling, recovery is so much better.

June Moore || 16 || Spits :

Ik wist dat mijn bloedsuikerspiegel onderhand wel weer gedaald zou zijn en misschien nog wel te laag zou worden doordat ik net gesport had, daarom haalde ik uit mijn tas een rood uitziende appel. Al rondkijkend en wachtend tot dat de uitslag eindelijk zou komen knabbelde ik kleine hapjes van mijn appel af. Toen ik mijn appel op had wist ik niet meer wat ik nou moest doen, ik had wel een boek meegenomen maar ik had op dit moment helemaal de rust niet in me om een boek te gaan lezen. Ik stond op en hing mijn tas over mijn schouder waarna ik door de grote ruimte heen liep en mijn appel onderweg in een van de vele vuilnisemmers gooide. Ik wist niet wat ik ging doen, maar alles was beter dan stil zitten op een bankje en nerveus afwachten ook al was ik nog zo moe. Ik stapte over een van de vele tassen heen die hier en daar verspreid lagen over de grond van de sporthal toen ik opeens een bekend gezicht zag vanaf een afstandje.
Mijn hart sloeg een slag over en ik bevroor eventjes van schrik, mijn adem stotterde en toen werd ik omver gelopen door iemand.
Degene bood nog stotterend zijn excuses aan en bood me volgens mij een hand aan om me overeind te helpen van de grond, maar ik lette er al totaal niet meer op, ik was namelijk al overeind gekrabbeld en draaide me razend snel om waarna ik er van door ging in de hoop dat de persoon die ik had gezien mij niet had opgemerkt.
Helaas voor mij hoorde ik achter me iemand mijn naam roepen waarop mijn hart nog sneller begon te slaan en ondanks dat ik al ontzettend moe was van de try outs en mijn spieren momenteel liever even wat rust hadden, rende ik toch zo hard mogelijk door. Ik sprong over tassen en mensen heen op mijn vlucht en die ene keer dat ik over mijn schouder keek zag ik dat ze inderdaad achter me aankwamen.
Mensen keken verstoord op en riepen me dingen na zoals dat ik uit moest kijken, echter lette ik daar helemaal niet op en zocht ik alleen maar naar een goede vlucht route.
Toen ik een deur zag die op een kiertje stond rende ik daar naar toe en gooide deze met alle kracht open waardoor die tegen de muur van het gebouw knalde, dit was blijkbaar een deur naar buiten toe.
Ik ving een korte glimp van bomen en gras op voordat ik met een harde knal tegen de grond werd geslagen door een bal die op hoge snelheid in mijn maag belande, de lucht werd uit mijn longen geslagen toen ik plat op mijn rug op het gras belande.
Ik kon niks doen, ik lag weerloos en pijnlijk op de grond naar adem te happen met een tollende hoofd die het echt niet toe zou laten dat ik overeind zou komen uit deze positie, tenminste niet op mijn eigen kracht.
De tranen in mijn ogen van de pijn die ik had van de klap van de bal maakten zich langzaam los uit mijn ogen en rolde over mijn wangen heen.

[ bericht aangepast op 8 maart 2013 - 18:58 ]

---

You were born original, don't die as a copy.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder
Verbaasd keek ik om me heen opzoek naar mijn bal die ik per ongeluk ongecontroleerd wegschoot. Ik was boos op mezelf, dat ik die bal zo roekeloos van me voet liet springen en wilde het liefst tegen iets rammen om de frustratie kwijt te kunnen. Misschien was het achteraf gezien geen eens de boosheid om de ongecontroleerde trap die mij op deze gedachte bracht. Ik keek snel naar de kant waar de bal was heen gelopen en zag dat het in de verte een meisje had geraakt die snikkend op de grond lag.
Zo snel als ik kon, haastte ik me naar haar toe en sprong onderweg over wat vuilnisbakken en houten pellets heen. Ik was immers voor het grootste deel van me leven opgegroeid op straat en doordat ik vaak had moeten ontsnappen uit handen van de politie, wist ik me gemakkelijk langs obstakels voort te bewegen.
"Hé, het spijt me," zei ik en stak me hand naar haar uit. "Het was mijn schuld. De bal kwam verkeerd op me voet en... kwam op jou af... het spijt me echt verschrikkelijk. Ik had beter op moeten letten. Is alles oké?"
"Ja, het gaat wel," zei June wat teruggetrokken. Ik kon uit haar ogen aflezen dat ze mensen niet snel vertrouwde, want er was iets waardoor ze zich wat teruggetrokken opstelde. Het benieuwde me wat het kon zijn.
"Ik heb je toch nergens pijn gedaan?" vroeg ik bezorgd.
"Nee nee, alleen wat schaafwonden," zei June nuchter. Ik keek bestudeerd naar haar wonden op haar ellebogen en knieën, maar zag dat er niet veel ernstigs aan was. Ze pakte mijn hand vast die ik naar haar uitreikte vast en ik trok haar vervolgens omhoog, zodat ze weer overeind stond.
"Ben je hier voor de try-out's?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik wist dat zich hier veel mensen hadden verzameld wie allemaal hetzelfde doel deelden als ik en dat was door de try-out's zien te komen. Waarschijnlijk was dit een van mijn concurrente, hoewel ik dat niet zeker wist, want ze had meer het postuur voor een sprinter of een aanvaller. In ieder geval geen verdediger, omdat ze zich anders niet zo gemakkelijk op de grond wist te krijgen.
"Ja," antwoordde June. "Ik ben hier om de nieuwe aanvaller te worden."
"Ah ja, aanvaller," zei ik grijnzend. "Dus jij gaat de doelpunten maken voor het team."
"Haha, ja," zei June iets zekerder. "Maar waarvoor ben jij hier?"
"Middenvelder," zei ik zelfverzekerd. "Ik ga ervoor zorgen dat jij die doelpunten kan maken."
"Nou, niet als je zo schiet als net," zei June grijnzend. Vervolgens schoot ik in de lach en daardoor kon June het ook niet laten om te lachen. Het was fijn om iemand te hebben ontmoet die net als ik de try-out's had gedaan en even met haar erover te kunnen praten. Het was vreemd, maar doordat we samen in een lachbui waren uitgebarsten, leek ik haar meer te vertrouwen dan voor het gesprek.
Vervolgens controleerde ik de bal onder mijn voet, wipte hem een stukje omhoog tot borsthoogte en ving hem in mijn arm, waar ik hem onderhield. Ik hield de bal onder mijn arm en wendde me daarna weer naar June.
"Hé, laat me je naar binnen brengen," zei ik glimlachend. "Het is namelijk nogal koud buiten."

[ bericht aangepast op 8 maart 2013 - 13:21 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

June Moore || 16 || Spits :

Ik wierp een blik over mijn schouder naar de achterdeur van de sporthal waar ik zojuist uit gestormd was en was allang opgelucht dat ik mijn achtervolgers blijkbaar had afgeschud in mijn vlucht want ze waren -gelukkig- in geen velden of wegen meer te bekennen, het was dom van me dat ik zo onvoorzichtig was geweest want zoals ik al had gedacht waren hier inderdaad mensen van thuis aanwezig die ik liever niet tegen wou komen. Snel keek ik weer recht voor me en schudde gehaast met mijn hoofd wat ik beter niet had kunnen doen want mijn hoofd die vandaag al twee harde klappen te voortduren had gehad van de grond, waardeerde het niet echt en liet dat dan ook merken door nog wat heviger te gaan bonken en mijn zicht draaierig te maken. "Nee.....nee dat is niet nodig bedankt." zei ik en wierp hem met wat moeite door de pijn een glimlach toe in de hoop dat mijn lichtelijk nerveuze gedrag over terug naar binnen gaan hem niet op zou vallen. "Ik wou juist eventjes buiten zijn, daarbinnen is het zo druk en warm met al die mensen op elkaar." voegde ik daar nog aan toe. Ik wierp een inspecterende blik op de bomen achter de jongen waar hij zojuist uit was komen rennen toen hij me geraakt had met zijn bal, hij kon in ieder geval hard schieten, dat was iets wat ik wel gevoeld had toen de bal contact maakte met mijn lichaam en ik wist ook zeker dat het nog een tijdje pijn zou blijven doen en dat de geraakte huid waarschijnlijk alle kleuren van de regenboog zou zijn als ik morgen wakker zou worden "Wat dacht je er van om een stukje te gaan lopen? Kun je me meteen je naam vertellen en ik jou de mijne." zei ik met een knikje naar de bomen achter hem en wierp hem een grijns toe in de hoop dat hij in zou stemmen met mijn voorstel en dat hij met me mee zou gaan want ik wou hier liever niet nog langer blijven staan treuzelen om te wachten tot ze me gevonden hadden en me een kopje kleiner zouden komen maken. Ik was geen watje en was zeker ook niet slap maar als ze met vijf tegen een op me zouden duiken zou ik niks kunnen beginnen, dat zouden ook maar weinig mensen wel kunnen, maar toch voelde ik me altijd zwak, klein en weerloos op momenten zoals deze waarop ik moest vluchten en rennen. Echter was dat gevoel nog veel erger als ze me ook echt te pakken kregen en me ook daadwerkelijk een kopje kleiner deden maken, iets wat ik liever niet nog een keer mee wou maken want de laatste keer had ik een week nauwelijks kunnen lopen. Ik huiverde lichtjes toen ik terugdacht aan dat moment, maar herstelde me al snel en zette weer een glimlach op mijn gezicht om niet te laten merken dat ik op het punt stond om gillend weg te rennen van deze plek omdat ik bang was dat ze me zouden vinden.

[ bericht aangepast op 8 maart 2013 - 22:49 ]

---

You were born original, don't die as a copy.