RPG || Everybody's crazy! -BFL 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 21:29 ]

Dont say why me, say try me

[Mijn topics]

That is a perfect copy of reality.

James Julian Mathers
Argessie, geen respect voor het medemens
Mijn vader reed de oprit van de cliniek op. Bij de ingang stond een begeleider. Het was een jonge vrouw van ongeveer 20 schatte ik, iets ouder. Mijn vader stapte uit de auto en ik deed hetzelfde. Voordat hij me kon helpen met de achterbak openen en mijn koffers er uit te halen deed ik het zelf al. Ik wou niks met die eikel te maken hebben!. Met een harde klap sloeg ik de achterbak dicht en ik hoorde mijn vader naast me zuchten. Waarom had die vent me hier heen gestuurd? Had me dan op straat geschopt, het kon me niet schelen! Alleen ik wou niet met een zooitje achterlijke mensen opgesloten zitten. Mischien liepen er nog wat interesante meiden rond, zoals die begeleidster. Ik liep op haar af om te vragen waar mijn kamer was zodat ik mijn koffer kwijt kon. 'Kamer 2', zei ze. Ze legde me kort uit waar het was en zodra ik het begrepen had liep ik zo snel mogelijk weg zodat ze me niet nog iets kon vragen. Achter me hoorde ik dat mijn vader in gesprek met haar kwam. Ik was blij dat ik weg was, met hem hoefde ik niet meer te praten. Ik trok de deur van mijn kamer open en keek om me heen. Mijn koffer zette ik voor een kast en ik klom in het bovenste bed. Ik was eerst dus ik koos eerst en ookal was ik niet eerst, koos ik toch wel. Aangezien er nog 2 bedden stonden ging ik er van uit dat er nog 2 mensen in deze kamer zoude komen. Helaas, ik hield niet van delen. Zeker niet met onbekende. Ze konden maar beter naar me luisteren anders kregen ze een gratis enkele reis naar het ziekenhuis.

Dont say why me, say try me

[Mijn topic, reacties komen vanmiddag na school.]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[mijn Topics.]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

(mijn topic)

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Michael Oliver Clarkson ||Trauma's en angsten door mishandelingen
Met slome passen ga ik voorzichtig de auto uit. Sinds een week is alles zo plots verandert.
Ik zag voor het eerst in 5 jaar weer eens andere mensen en het zonlicht. Mijn vader draaide de bak in en ik werd hierheen gestuurd.
Mijn blauwe ogen keken naar het gebouw. Ik wist heus wel dat het een gekkeshuis was en niet een psychisch center zoals ze me proberen uit te leggen.
De vrouw die zich mijn advocate noemt loopt achter me. Als ze een poging wil doen me aan te raken ,kijk ik haar bang aan en klam mijn handen stevig om de valiezen die ik vast heb.
Ik was bang voor lichamelijk contact ,alles deed gewoon pijn ,zowel fysiek als mentaal. Hadden ze dan niet door dat ik het liefst gewoon alleen wilde zijn. Dat was is de voorbije 5 jaar ook ,behalve als de avond viel dan.
Ze slaat het idee me aan te raken af en loop nu voor me en gaat dan het gebouw binnen.
Ik zucht diep en ga ook binnen. Alles was hier zo fel en wit... Een man van rond de 30 jaar stond met haar te praten. Voorzichtjes liep ik ook naar hun toe.
Ik hoorde ze praten over waar ik moest slapen."Michael je hebt kamer 2 ,moet ik mee gaan of..."Ik schudde mijn hoofd en mompelde iets binnensmond van nee en liep dan verder naar de gang. Alles was hier zo...Groot...
ALs ik een deur vind met nummer 2 bij open ik hem voorzichtjes en piep ik even binnen.
Er stonden 3 bedden ,een normaal bed en dan zo'n stapelbed. Ook was er al iemand. Fijn ,daar ging het idee van alleen zijn.
Ik doe de deur meer open en ga voorzichtjes naar binnen. Aangezien er nog 2 bedden over waren en de jongen op het bovenste bed van het stapelbed zit ,besluit ik het apparte bed te nemen en leg ik er mijn koffers op.
Ik plof me ook op het bed neer en keek even de jongen aan. Hij zag er jonger uit dan mij.
"Hoi."kwam er heel zacht uit mijn mond.Deze keer keek ik de kamer rond. Ik kon er eigenlijk echt niet aan wennen ,dat ik nu op een bed kon slapen.
Terwijl ik de kamer bekijk frunnik ik met mijn vingers aan mijn mouw en trek ze over mijn handen ,dat komt omdat ik niet wil dat ze al die nare nachtmerries aan mijn handen konden zien.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 19:43 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Anthony Von Monroe
Adhd, woedeaanvallen en aanhankelijk
'Laat me los!' Verzetten had geen zin, da had ik allang door. Brandon daarentegen probeerde zich nog steeds met alle kracht te verzetten tegen de grote man. Het was onmogelijk geweest voor onze moeder om ons bij haarzelf te brengen, omdat Brandon en ik de auto dan waarschijnlijk uit elkaar hadden getrapt. Dus waren we opgehaald met een busje, dor twee gigantische mannen. Het leek net of we naar de gevangenis werden gebracht. Ik snapte er niets van. 'Breng ze naar hun kamer.' Er werd wat gecommuniceerd met anderen mensen en ik werd weer opgetild. Alsof ik een veertje was, zo makkelijk ging het. Mijn lichaam begon automatisch spastisch te doen en ik begon te gillen. Ik wilde hoe weg. Dit was niet wat ik gewent was, dit kende ik niet.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 10:55 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

mooie stukjes
ik moet zo naar school dus kan niet veel zeggen, maar ik zal daar wel even een plategrondje tekenen

Dont say why me, say try me

Annabeth Mai Musso II Twee persoonlijkheden.
Stil en in elkaar gedoken zat ik op de achterbank naar buiten te kijken. Oortjes, waar zachte, klassieke muziek door speelde zaten in mijn oren en mijn grote grasgroene ogen waren op de voorbij zoevende bomen gericht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn moeder me meerdere medelijdende blikken toewerpen, maar ik reageerde er niet op. Ik had al lang geaccepteerd dat ik mijn lichaam met een ander moest delen en vond het niet erg, ik was het tenslotte gewent. Wat ik wel erg vond was dat ik dadelijk opgesloten zat in een of andere inrichting, waarvan ik wist dat ik er niet meer uit zou komen. Mijn ouders konden zeggen wat ze willen, met hun 'Schat, je hoeft er maar een tijdje te zitten, je mag vast zo weer naar huis en dan ben je beter,' maar het klopte niet. Ik zag het aan hun ogen, zij wisten net zo goed als ik dat ik voorlopig niet meer thuis zou komen. En daarbij vond ik het vreselijk als ze zeiden dat ik weer beter zou worden. Ik was niet ziek, ik moest mijn lichaam alleen delen! De lange rij van bomen hield op en we draaiden een grote parkeerplaats op, voor een groot wit gebouw. Mijn ogen verwijdde even toen ik ernaar keek. Het leek verdorie wel een gevangenis! De auto stopte en mijn vader stapte uit om voor mij de deur open te houden, alsof ik het zelf niet kon. Ik stopte mijn oortjes en Ipod in mijn broekzak voor ik uit de auto stapte en mijn koffers uit de kofferbak van de auto haalde. Met z'n drieën, mijn ouders kwamen aan weerskanten van me lopen, liepen we het gebouw binnen, waar een jonge vrouw ons groette. Ze vertelde me dat ik in kamer 3 sliep en wees me de weg, zodat ik alvast mijn spullen op mijn bed kon leggen. Ik knikte zacht en greep mijn schoudertas nog wat beter vast, voor ik door de gang liep. Met grote ogen keek ik rond, het zag er hier echt uit als een gevangenis.

[Mijn reactie met Justin komt straks, zit nog op school. Iemand die Annabeth tegen wilt komen? (: ]

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 18:23 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Pebble schreef:

[Mijn reactie met Justin komt straks, zit nog op school. Iemand die Annabeth tegen wilt komen? (: ]

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 22:08 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Justin Allejandro Rodrigez II Vele angsten.
Zacht trommelde ik met mijn vingers op de grijze tafel en keek ernaar. Om de zoveel seconden schoot mijn blik door de lege kamer, of ik iets zag bewegen. Op mij na was er niemand. Het was compleet stil, op het gedempte geluid van het gesprek tussen mijn moeder en een begeleider na. Ik deed niet eens de moeite naar het te luisteren, ik wist al lang waarom ik hier zat. Om van mijn angsten af te komen. Na al die tijd was mijn moeder erachter gekomen dat ik niet voor niets altijd in mijn kamer zat, maar ik me er opsloot voor alle dingen waar ik bang voor was. En dat waren er een hoop. Totaal niet mannelijk, dat wist ik ook wel, maar ik kon er gewoon niets aan doen. Iedereen was wel ergens bang voor toch?
Ik keek op toen ik geluid hoorde en zag hoe mijn moeder op me afliep. Gelijk stond ik op en sloeg mijn armen om het magere vrouwtje heen. 'Ze gaan je helpen lieverd,' vertelde ze me, haar stem gedempt. Ik wist dat ze het moeilijk vond me hier achter te laten, ondanks ik al achttien jaar was. Ze moest mijn vader al missen, die in Italië woonde voor zijn werk en dus niet bij ons kon wonen. Nu raakte ze mij ook al kwijt. 'Ik hoop het mam,' antwoordde ik en steunde met mijn voorhoofd op haar hoofd. Ze trok me mee naar een stoel en ik zakte weer neer, waarna zij naast me kwam zitten. 'Je bent hier op een goede plek Justin, onthoudt dat. Er is hier niet engs en ze zullen je helpen met je angsten.' Ik knikte ernstig en keek naar mijn handen, die ik in elkaar gevouwen op tafel had liggen. 'Ik kom je zo vaak opzoeken als ik kan, samen met je zusjes, oké?' Met een ruk keek ik terug naar haar gezicht en zag dat er tranen in haar donkere ogen waren ontstaan. Ik schudde mijn ogen en beet hard op mijn lip. Ik wilde niet dat mijn zusjes me zo zagen, hier in een gesticht. Ze keken naar me op alsof ik hun held was en dat ik hun voor alle gevaren zal beschermen en dat wilde ik graag zo houden. Ze hadden me nog nooit zien huilen, op mijn jongste zusje na. Bree, die nog maar zes was, was eens mijn kamer binnengestapt toen ik huilend op mijn bed zat. Lief dat ze was had ze me getroost en nergens naar gevraagd, maar dat was dat. Ik ging ze niet mijn zwakke kanten tonen. 'Ik wil niet dat ze me zo zien,' mompelde ik zachtjes, de blik van mijn moeder ontwijkend. 'Maar ik kan ze ook niet missen,' ging ik verder terwijl een frons mijn gezicht sierde. Een begeleider kwam de kamer binnen en vertelde mijn moeder dat ze moest gaan. Ik trok mijn moeder in een laatste knuffel en voelde de tranen prikken in mijn ogen, die zodra ze me alleen achterlieten in de kamer zachtjes over mijn wangen vloeiden.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mufinn schreef:
(...)
De tweeling, als ze durft.

Brandon von Monroe
Geen controle hebben over je eigen lichaam en geest was verschrikkelijk en maakte me alleen maar gefrustreerder. 'Laat me eruit!' mijn vuisten lagen onderhand open, door het slaan tegen de muur en het deed pijn. 'Bam, hij is gewoon open!' Ik schok op en mijn hoofd draaide ik razendsnel naar Anthony die bij de deur stond en deze was inderdaad open. Meteen voelde ik iets van de rust terugkomen, maar voelde me nog steeds totaal niet op mijn gemak. Anthoyn daarintegen huppelde nog net niet naar buiten. twijfelend bleef ik staan. Ik wist niet wat er buiten deze kamer was. wist niet eens wat er in deze kamer was. Anthoyn zijn hoofd pijlde weer om het hoekje en hij lachten. 'Kom nou!' Hij greep mijn pols vast en trok me de witten gangen door. Angst bekroop me en ik probeerde me los te trekken uit Anthony zijn knellende greep om mijn pols. 'Antz, ik wil niet!' Gilde ik, maar hij luisterde niet. 'Nou en, we gaan toch!' Ik zetten mijn hakken in de vloer en beet uiteindelijk hard in Anthony zijn schouder, zodra ik daar de kans voor had. Nu bleef hij wel staan en giftig keek hij mijn kant op. Maar zodra hij me zag verzachten deze blik alweer. 'Kom, vrienden maken, is leuk!' probeerde hij me te overtuigen. Met zijn grote, twinkelende, speese ogen keek hij me aan en licht knikte hij met zijn hoofd. 'Oke.' Piepten ik uiteindelijk.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

ik ben bezig met de plategrond, maar hij wil niet echt

Dont say why me, say try me

okey ze staan er! het is allebij hetzelfde, maar voor het geval dat er op 1 van ze iets niet duidelijk is heb ik ze allebij neergezet
overigens als je nogsteeds vragen hebt dan maag je ze aan mij stellen en de schaal is 1 cm (hokje op het papier) is 1 meter

en over dat alles symetries is sorry, maar ik kan het neit hebben als het dat niet is :c Weet iemand of er een of andere stoornis is die dat verklaart? ik heb het al mijn hele leven vroeger zocht ik zelfs kleding stukken die evenlang waren om links 1 en rechts een te hangen in mijn klerenkast..... de gene die geen even lange partner hadden werden in een hoekje van mijn kamer gepropt

Dont say why me, say try me

Riley June Fraser || Te veel fantasie en ze wil met niemand praten
Zuchtend zit ik in de auto, op weg naar een of andere kliniek, hoe konden ze, hoe konden mijn vrienden me zooets flikken, ik dacht dat ze mijn beste vrienden waren, maar ik had het mis, beste vrienden halen je ouders niet over om je naar een of ander gekkenhuis te sturen, dat doen alleen slechte vrienden, zoals ik heb. Boos staar ik uit het raam, ik negeer mijn ouders al vanaf mijn veertiende, toen ze begonnen te klagen over mijn wereld, mijn onzinnige fantasie, dat het een en al onzin is. 'Het helpt je echt van je onzinnige fantasie af, en zo kan je weer normaal praten' hoor ik mijn moeder zeggen. Ik negeer haar nog steeds. Niemand komt aan mij of mijn fantasie, dat is een deel van mij dat niet weg mag. Als we er zijn stap ik zonder hun een blik waardig te gunnen de auto uit, pak ik mijn spullen en loop ik naar de kliniek, die trouwens heel erg op een gevangenis lijkt, als ik voor de deur sta zegt een vrouw welke kamer ik heb en ik loop naar binnen.
[Wie wil Riley meeten?]

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 21:34 ]

That is a perfect copy of reality.