• Een prachtig eiland, ergens midden in de oceaan. Sinds een aantal jaar is dit een toeristische plek geworden, met een prachtig hotel erop. Het gehele jaar door is het hier tussen de twintig en de veertig graden, alleen tijdens de regenseizoenen is het toerisme iets minder, voor de rest is het druk bezocht. Tijdens het drukste seizoen gebeurd het onmogelijke, een virus uitbraak. Zodra het gesignaleerd is, wordt het eiland afgesloten van de buitenwereld. Er wordt een stel wetenschappers op af gestuurd, maar verder komt niemand het eiland meer af. Er breekt paniek uit, er vallen doden, maar het ergste is als de doden terug komen, the living dead. Maar een handjevol mensen weet het te overleven en zijn op zichzelf aangewezen. Zullen ze samenwerken, of wordt het ieder voor zich?


    Dit is het hotel en het staat op dit eiland. Zoals je kan zien is het redelijk groot, maar vooral bebost gebied. Er zijn simpele zandwegen die over het eiland leiden tussen de bomen door, maar dat is niet meer veilig. Het hotel heeft meerdere gebouwen en elders op het eiland woonden ook nog mensen. Het dichtstbijzijnde vasteland is honderden kilometers verderop, boten zijn allemaal meegenomen door wanhopige toeristen die probeerden weg te komen, hoewel de boten niet geschikt waren voor de open zee. De enige mogelijkheid om er te komen bestond uit een vliegtuig, maar het vliegveld is ondertussen een verlaten gebied.

    De regels:
    - Minimaal 250 woorden per post, hier wordt ook op gelet.
    - Je schrijft de naam van je personage boven je post.
    - Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden.
    - Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel. Als er behoefte aan is open ik een praattopic.
    - Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
    - 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
    - Maximaal 2 rollen per persoon.
    - Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!


    Overlevende wetenschappers:
    - Dana Estelle Nixon ~ Tyrion
    - Kathalena Ann Petrova ~ Ophilia
    - Nick Lincoln ~ Chiron

    Overlevenden:
    - Marisa Langdon ~ Assassin
    - Rhiannon Ivy Murray ~ Maniae
    - Valentina Alamo ~ Lupone
    - William James Lawrence ~ Tyrion
    - Hunter Stone ~ Chiron
    - Manuel Rosenthal ~ Ribery
    - Bei Ming Tian ~ DarkSavior

    Doden:
    - Gwendolyn Verselli ~ Lexus - wetenschapper
    - Yenthe Maïté Kear ~ Aestas - wetenschapper
    - Sarah Kate Vasquez ~ Anguish - overlevende
    - Cain Noah Philips ~ Anguish - wetenschapper

    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 23 juni 2013 - 14:17 ]


    Your make-up is terrible

    [Mijn topics]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    [mijn topics]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Het begin!
    De grootste chaos is voorbij, de overlevenden hebben amper een idee van wat zich afgespeeld heeft en doen hun best om zich te verstoppen of te overleven, wat ze ook maar willen. Ze kunnen elkaar nu tegen gaan komen. Voor de wetenschappers, ook onder hen heerst paniek. Ze hebben een lab opgezet aan het het begin in het hotel, maar zitten daar zelf ook vast.


    Your make-up is terrible

    Marisa Langdon

    Het was waarschijnlijk niet het beste idee geweest om nu al de kamer uit te komen en een beetje op onderzoek uit te gaan. We wisten beiden niet wat we aan zouden treffen in het hotel, of erbuiten, aangezien we er al dagen zaten. Maar we waren honger en nieuwsgierig, ik wilde mijn eigen kamer terug vinden met mijn eigen spullen, en daarbij begon ik me flink aan die gast te irriteren en hij irriteerde zich volgens mij ondertussen ook flink aan mij. Ik ben gewoon niet het type om zolang op één plek vast te zitten, ik krijg er gewoon de kriebels van. En hij kreeg de kriebels van mij. Ik vond wel andere dingen om te doen, maar het hield me gewoon niet lang genoeg bezig in zo’n hotelkamer.
    Uiteindelijk zijn we weggegaan uit die kamer, de gang leek redelijk rustig te zijn. We hadden nog steeds geen idee van wat er nou eigenlijk aan de hand was, behalve dat het erg vreemd was. Iedereen leek elkaar te willen vermoorden en elkaar aan te vallen, mijn moeder was al ten prooi gevallen aan deze moordenaars. Ze zagen er vreemd uit, anders. Niet menselijk. Vlak erna ontmoette ik Milan, toen ik weg vluchtte van de agressieve menigte. Het was een man van midden dertig, het gamerstype met flink wat theorieën over wat hier was gebeurd. Na een tijdje stopte ik met luisteren naar zijn geratel omdat het toch nergens op leek te slaan.
    Het begon met een waarschuwing om het hotel niet meer te verlaten. Mensen werden daardoor al onrustig, maar de vakantie ging voor velen gewoon door. Enkele mensen probeerden van het eiland af te komen, maar er werd gezegd dat het nergens voor nodig was en dat alles snel terug bij het oude zou zijn. Helaas werd het alleen maar erger. Ik heb het zelf niet gezien, maar ze kwamen het resort binnen, op klaarlichte dag bij het zwembad. Toen brak de paniek uit. In alle wanhoop in de uren erna probeerde ik mijn moeder te vinden, maar net zo snel als ik haar vond, werd ze alweer van me afgenomen.
    En nu zijn we hier, rennend voor ons leven. De gangen leken relatief rustig te zijn geworden, we hadden al uren geen geluiden meer gehoord waardoor we besloten hadden weg te gaan. Op weg naar beneden door het hotel heen werden we onoplettend, we dachten dat het alweer voorbij moest zijn ondertussen, dat er wel iets aan gedaan was nu. Helaas hadden we het mooi mis, want nu rennen we door de lobby heen, weg van de groep ... tsja, wat zijn het eigenlijk? Pas als ik er oog in oog mee sta besef ik het, op het moment dat Milan is gestruikeld en ik hem overeind probeer te helpen. Maar het is te laat, ze hebben hem te pakken en ik kijk recht in een gelig geworden oog. De stank van verrotting overvalt me en ik word op slag misselijk, gewoon omdat ik die geur niet had verwacht.
    "Marisa..." fluistert Milan als ik zijn hand verstard vast houd en verstijft in de ogen van een hongerige zombie kijk. Ik had hem nog geprobeerd weg te trekken, maar het is te laat nu. Ik schud enkel kort met mijn hoofd, een spijtige blik in mijn ogen, waarna ik zijn hand uit de mijne probeer te wurmen. Hij houd me stevig vast, maar het lukt me uiteindelijk. De rest omringt hem, ik hoor het misselijkmakende geluid van huid dat verscheurd wordt. Hoe had ik ooit kunnen denken dat het gewoon moordenaars waren? Zodra mijn hand los is, zet ik het opnieuw op een rennen.


    Your make-up is terrible

    [Mijn topics]


    ars moriendi

    [Mijn topics.
    Straks maar eens wat verzinnen.]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    |Mijn topics. Morgen of overmorgen een post. (: |


    Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

    [Mijn topics]


    Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

    [Mijn topics!]


    Aan niets denken is ook denken.

    Manu Rosenthal

    Ik voel me precies als Lennox en Julius de allereerste dag in hun nieuwe huis. Doodsbang waren ze, met zijn tweetjes. Lennox piepte, maar Julius bleef stil als een muis. Het heeft een halve dag en een heel blik snoepjes geduurd voordat de twee puppy's eindelijk volledig onder de bank uit durfden te kruipen. Het enige verschil is dat de twee hondjes niets hadden om bang voor te zijn. Als ze onder de bank uit kropen, zouden ze worden opgewacht door een stel liefdevolle mensen die voor hen wilde zorgen. Als ik vanachter deze bank vandaan zou kruipen, zou ik worden opgewacht door een stel rottende monsters die me aan zouden vallen nog voor ik "Donnerwetter" kan roepen. Een ander verschil is dat mijn honden samen waren toen ze bang weggedoken zaten.
    Voorzichtig leg ik mijn vingers op de rand van de bank en kom ik zachtjes overeind. Mijn ogen ogen komen net boven het meubel uit. Daar strompelen ze dan. De wezens, die nog het meeste weg hebben van de zombies uit Felix' stripboeken, lopen met gebroken nekken, raar uitstekende armen en een ondoordringbare walm van stank door de entreehal. Mijn blauwe ogen kijken schichtig rond voor ik me weer volledig achter de bank verstop. Vier stuks wandelen er rond, en ik zit hier, helemaal alleen, zonder wapens om me mee te verdedigen. En al had ik die wel.. Ik heb nog nooit van mijn leven een vuurwapen in mijn hand gehad. Hooguit een plastic variant bij het spelen van cowboy en indiaantje vroeger. In de verte hoor ik plots voetstappen mijn kant op rennen. Ik veer direct overeind en dwing mezelf me toch weer klein te maken. Die monsters mogen me echt niet zien, want dan is het einde verhaal. Maar rennende voetstappen.. Tot nu toe heb ik die monsters nog nooit zien rennen. Dus dat betekent dat..
    Op dat moment spurt er een slank silhouet de ruimte in. Haar lange haren dansen achter haar aan. Sheiße, ze rent recht op die dingen af. Weer kom ik even besluiteloos overeind om meteen weer terug te zakken. Wat moet ik in godsnaam doen nu?


    ars moriendi

    [Wie nu? (:]


    ars moriendi

    [ik wil posten maar heb het druk en moet ook nog nodig een ak po maken.., dus ik post even niet]


    Aan niets denken is ook denken.

    [En ik ben nog een het bedenken hoe ik in kan vallen. Ik post straks of morgenvroeg. (:]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    [Hetzelfde als Shana ^^]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Ik ben deze RPG niet vergeten, maar ik denk dat het, het beste is dat ik bij mijn terugkomst iets ga posten aangezien ik niet wil dat mensen vastlopen met één van mijn personages doordat ik 2 weken weg ben.]


    Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.