RPG Stilstaand in het heden, achtervolgd door het verleden --- speeltopic - Speeltopics

Heyy iedereen!
Dit is het speeltopic van het verhaal (:
Als je het verhaal wil lezen, of wil kijken of er nog rollen zijn, kijk dan hier: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=149637&page=1

Een boodschap buiten het verhaal om , gebruik dan haakjes alsjeblieft!

Liefs Lynn xxxx(H)


We maken er een leuk verhaal van

[ bericht aangepast op 12 april 2013 - 15:50 ]

Cause after rain there is sun. And sun + water makes you grow up .

Georgina 'Gina' Avery Porsche McFinnegan
Een diepe zucht verliet mijn mond. Drie dagen duurde de vermistheid van mijn beste vriendin Sofia al, en nog nooit had ik zo lang in afwezigheid van haar geleefd. Samen met Lore was het nog steeds wel gezellig, maar het was anders, niet leuk, anders. Er was een zekere leegte ontstaan, die niet opvulbaar leek te zijn. Op verschillende plaatsen had ik al gezocht, maar het was tervergeefs geweest: Sofia was spoor- en spoorloos verdwenen. Ik liet mijn rugtas over mijn schouders glijden. Het was bijna tijd voor school, maar sinds drie dagen kon ik mijn concentratie niet bewaren voor dingen zoals school. Ik stapte op mijn fiets: Ik had immers nog een lange tocht voor de boeg.

De frisse lente wind vloog door mijn haren en liet ze opspringen alsof ze aan het dansen waren. De wind was net niet warm genoeg voor een lentejas, en net niet koud genoeg voor een winterjas. Wispelturig weer, maar ik had toch besloten mijn zomerjas aan te trekken. Kippenvel vormde zich over mijn armen, en ik schoof mijn koptelefoon iets verder over mijn oren, en keek onderweg uit naar een teken, of signaal van Sofia.

[ bericht aangepast op 12 april 2013 - 19:53 ]

Tijd voor koffie.

Lucas Lars Giovanni van Anderes:

Het is nou al een week geleden dat Sofia is verdwenen. Spoorloos verdwenen. Ik kan niet verder. Niet verder zonder mijn zusje. Mijn zusje was mijn alles. Nu ben ik een en maal leegte. ''Lucas kom je eten?'' vroeg Mam. ''Nee, ik heb geen honger!'' riep ik terug. ''Kom op Lucas, je moet eten. Zo wordt je er niet beter van.'' Zei Mam toen ze mijn kamer binnen kwam gelopen. ''Oké, oké.'' mompelde ik en ik liep naar de keuken. Ik pakte mijn bord eten en at het op. Opeens ging de bel. Mam liep naar de deur en deed open. ''Lucas, Diëm is er!'' riep ze en ze liep met Diëm naar binnen. Shit.

I Gotta A Freezgun, So I Stop The Time

Daria Emiley van Anderes

het is nu al een week dat we niks meer van mijn kleine meid hebben gehoord,niks zelf geen briefje of een sms helemaal niks! M'n ogen voelden vochtig,ik kon elk moment instorten.Misschien moet ik toch maar eens de politie bellen.Lucas begint er ook onder te leiden gelukkig is Diem er,om Lucas wat te steunen. ik zal bellen naar Georgina of Lore ik hoop dat zij al iets meer weten.Vastbesloten loop ik naar de telefoon, en typ het nummer van Lore in.Na een paar seconden wachten neemt Lore nog steeds niet op. Ze zal toch ook niet verdwenen zijn?Snel typ ik het nummer van Georgina in.en wacht ongeduldig tot ze eindelijk opneemt."hallo met Georgina"hoorde ik plots.met een opgeluchte stem antwoordde ik:"hallo Georgina?,het is de moeder van Sofia".ik slikte even en ging verder."heb jij misschien als iets meer gehoord van haar?" "het spijt Daria",hoorde ik haar gebroken zeggen.ik bedankte haar en legde de telefoon neer.zij wist ook al niets."snik"

Do what you love, love what you do

Diëm Brianna van Anderes

Op mijn hoge hakken wandel ik over het witte stenen pad naar de voordeur van het gezin Anderes' huis. Het was lente, en zodra het lente was en de zon zich liet zien, droeg ik meteen zomerkleding. Het klinkt misschien raar, maar ik voel me altijd zo opgesloten in die verstikkende winterjassen, sjaals en schoenen. Nee, dat koude seizoen is niets voor mij. Ik loop liever met zomerkleren in de kou rond dan in zo'n wollige trui, dus nu draag ik een eenvoudige rode jurk met nu nog een bruin jasje eroverheen en zwarte hakken. Mijn nagels zijn bijpassend rood gelakt, en ik ben redelijk dik opgemaakt. Tsja, natuurlijk moet ik er goed uitzien wanneer ik dit huis binnenga..

Na mijn haren nog even te hebben gefatsoeneerd druk ik kort maar krachtig op de deurbel, die ik meteen door het huis hoor snerpen. Ik wacht even met mijn handen in mijn zij tot de deur open wordt gedaan door Daria. Met een stralende glimlach kijk ik haar aan, groet haar vriendelijk en stap het huis binnen. Daria wandelt naar de telefoon en begint te bellen, terwijl ik mijn jas aan de kapstok in de gang hang. Nieuwsgierig luister ik mee met het gesprek, dat over Sofia blijkt te gaan. Tenminste, dat denk ik, want er wordt een 'haar' genoemd. Is ze nog steeds weg? Aangedaan loop ik de woonkamer in, ga in de bank zitten en wacht tot het gesprek over is. Wat alles nog erger maakt, is dat Daria ook nog eens begint te snikken. Ik sta op van de bank, stap op haar af en sla behulpzaam een arm om haar heen. Die arme vrouw, ik snap haar verdriet.
'Zal ik wat drinken voor u inschenken?' vraag ik aan haar. Ik glimlach geruststellend. 'Waar is de rest van de familie eigenlijk? Hoe gaat het met hen?'

Oké, ik weet niet of dit mag, maar ik ga even tijd bepalen:
Het is lente, een winderige dinsdagmorgen. Er is school, mits jouw personage les heeft (bijv: Ouders hebben geen les, Diëm heeft een dag vrij). Je kunt dit zelf bedenken. Op dit moment is het half tien in de ochtend (je kunt ook eerste twee uur vrij zijn voor school, natuurlijk).

Quinn Easton

Tijd voor school! Tijd voor school! Daar doet mijn wekker me 's ochtends altijd aan denken als ik wakker wordt: Nemo, het hyperactieve visje uit de gelijknamige film Nemo. Het diertje heeft geluk, want het is geen echt diertje maar slechts een klokje dat staat te bliepen en ook erg makkelijk uitgaan als je erop slaat. En dat is dus ook wat is doe: BEMMMM. Probleem opgelost, weltrusten allemaal.

Tijdelijk probleem opgelost, want zodra mijn moeder toch maar even mijn kamerdeur open doet om te vragen of ik niet naar school moet, vlieg ik overeind alsof ik gestoken ben door een wesp en racete naar de hoop kleren op mijn bureaustoel. Natuurlijk heb ik wel school! Mam verlaat hoofdschuddend mijn slaapkamer met de opmerking: 'Daar gaan we weer' en gaat de trap af, naar beneden. Binnen een mum van tijd heb ik mijn ontbijt naar binnen geschrokt, mijn tas gepakt, tanden gepoetst en spring ik snel op mijn fiets. Waarom, vraag ik me af. Waarom heb ik die wekker nu weer uitgeslagen? Waarom werk ik mezelf altijd in de nesten? Waarom ben ik nooit eens georganiseerd?

In mezelf denkend fiets ik in een flink tempo over de wegen. Ik ga allerlei dingen af die van enig belang kunnen zijn vandaag:
Het is dinsdag. Ochtend. Half tien.
Vandaag hebben we een SO Frans.
Vandaag ben ik om half vier uit.
Vandaag is Sofia een week verdwenen. Week al?
Vandaag heb ik een iets ander rooster dan normaal, ik heb de eerste twee uur vrij.
Eerste twee uur vrij?
'Verdomme!' schreeuw ik luid. Ik maak een wilde, boze beweging met mijn arm waardoor mijn voorwiel zwenkt en ik bijna van mijn fiets val. 'Wat ben je toch een stomme oen!' Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Oen, oen, oen, stomkop. Meteen fiets ik een stuk langzamer terwijl ik mezelf inwendig de huid vol scheld met zinnen zoals: 'Ga nu eens op tijd naar bed!' en 'Print je rooster voortaan uit!' etcetera.

Ik klingel met mijn fietsbel om de fietser voor mij aan te geven dat ik hem of haar ga passeren. Nadat ik de persoon voorbij ben gereden, kijk ik eventjes over mijn schouder en herken ik Gina, een vriendin van Sofia. Ik ken haar wel een beetje, Sofia was een soort connectiepunt die nu is verdwenen. Ik begin nog langzamer te fietsen totdat zij weer naast me fietst en probeer haar aan te spreken. Wat ik niet doorheb is dat ze een koptelefoon opheeft.
'Hee Gina,' begin ik kalmpjes, 'Ook te laat opgestaan en je gerealiseerd dat je de eerste twee uur vrij had?'

[ bericht aangepast op 13 april 2013 - 22:27 ]

Sofia Jeannette van Anderes

Ik kijk omhoog. Het stukje vlees boven me beweegt zich te snel, ik kan me niet focussen op de snelheid van dat wat iedereen een vogel noemt. Het beestje gaat op een stabiele tak zitten, ik knik kalm en beweeg me richting de boom, rustig en ingehouden. Als die vogel zou weten, dat ik zo'n ontzettende honger had, zou hij het vast niet erg vinden als hij nu mijn eten werd. Ik voelde mijn ogen langzaam veranderen. Ik zuchtte. Waarom was ik zo? Het voelt alsof ik dit al mijn hele leven ben. Maar dat is niet zo! Ik ben pas een week een vampier. Niemand weet het. Net als die vogel. Die ziet me aan voor menselijk meisje. Hij fluit vrolijk en hipt opzij richting mijn hand. Hij vliegt een stukje en land op de knokkels van mijn hand. Ik voel mijn lichaam zeuren om het te vermoorden en het bloed op te drinken. Ik grom zachtjes, de vogel kijkt omhoog. Ik kijk ook, ik zie niets. Vreemde vogel. Hij is vast uit de groep gezet of zo. Niemand mag hem, hij is gestoord, zoiets. Een echte alleenstaande vogel, en dat wordt nu mijn levensmiddel. In een snelle beweging weet ik de vogel te bijten en drink ik al het bloed uit hem. Nu was de vogel niet al te groot en ben ik dus al snel uitgedronken. Een kleine vloed bloed stroomt naar binnen, nog steeds niet genoeg. Ik klim in een boom en kijk, zodra ik boven ben, uit over de stad. Ik zie mijn huis. Hoe zou het daar zijn? Zou ik terug kunnen? Of ben ik te erg veranderd.. Ik zucht diep en een klein boertje verlaat mijn mond. Een druppel vogelbloed ligt op mijn lip. Ik lik het er weer af en slik. Niets zou ooit weer normaal zijn.. Want ik ben niet meer normaal..

Cause after rain there is sun. And sun + water makes you grow up .

Lore Megan Kimpe

Ik zit hier rustig te eten terwijl m'n beste vriendin al een week is verdwenen.Wat ben ik een goede vriendin zeg! Plots komt m'n vader aangestormd en zegt dat ik meteen moet vertrekken naar school. Wat was hij gespannen zeg! Ik doe dan maar wat hij zegt en loop naar de garage om mijn fiets te nemen.Als ik eenmaal ben weggereden van huis gaat m'n telefoon. Ik had even echt geen zin om met iemand te praten,ik wou gewoon alleen zijn voor 1 minuut, only 1 minute,was dat zoveel gevraagd? Sinds Sofia weg is heb ik leren voor mezelf opkomen. Voor me zag ik Gina en Quinn samen fietsen, zouden die twee iets hebben?Het zou wel een leuk koppel zijn.Zou Gina Sofia ook zo hard missen,ze doet de laatste tijd ook zo anders. Zou ik naar hen fietsen of of niet?Hmm als ze geen koppel zijn zou ik beter naar hen fietsen en haar redden voor hij weer een grap uithaalt,maar als ze wel een koppel zijn zou ik beter niet naar hen gaan. Ik ga gewoon gaan.Snel fiets ik een beetje hard tot ik ze bijna ingehaald heb.

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 12:50 ]

Do what you love, love what you do

Georgina 'Gina' Avery Porsche McFinnegan
Een fietsbel doet me opschrikken, en ik haal mijn koptelefoon van mijn oren af. De muziek vervaagd langzaam tot de geluiden van de weg weer dichterbij komen. De beller rijd me voorbij, maar kijkt dan om. De jongen in kwestie ken ik, ooit heeft Sofia ons aan elkaar voorgesteld, maar verder heb ik weinig met hem gesproken. Hij begint langzamer te fietsen, en even vraag ik me af wat er gebeurt tot hij naast me gaat fietsen. "Hee Gina. Ook te laat opgestaan en je gerealiseerd dat je de eerste twee uur vrij had?" Zegt hij, en ik kijk hem eerst verbaasd, maar dan lachend aan. "Nee, ik heb eigenlijk gewoon Natuurkunde vanochtend." Ik haal mijn schouders op, "Het wilde vanochtend niet bepaald lukken." Een simpele zucht voldoet aan het beschrijven van mijn gevoelens van vanochtend. Vermoeiend, saai, en verschrikkelijk. "Ik moet morgen om zeven uur op school zijn. Alweer." Vervolg ik mijn verhaal. Tijd is niet iets waar ik bijzonder veel waarde aan hecht.

Tijd voor koffie.

Aylinn de Koster

Weer had ik me overslapen. Kreunend stond ik op en ik kreeg al hoofdpijn, mijn moeder begon aan mijn hoofd te zagen dat ik mijn alarm moest gebruiken.
"Mam! Roep niet zo!" jammerde ik en ging naar de badkamer, om mij op te frissen. Ik hoorde haar zuchten en rolde met mijn ogen.
"En dan vraag jij je af waarom je leerkrachten jouw niet mogen!" Ik zuchtte."Mam, ze mogen me wel, behalve als ik te laat kom." zei ik en wuifde haar gezeur weg. Ik trok mijn gescheurde jeans broek aan, mijn Iron Maiden T-shirt aan en bracht gel aan in mijn korte rode haren.
"Kom, haast je, als papa je ziet..!" Ik nam mijn tas nadat ik had ontbeten.
"Ik ben al weg, ik ben al weg..." mompelde ik en sloot de deur achter me. Ik nam mijn fiets en fietste dan richting school.

Ik vond het maar al te raar. Sofia verdween plotseling, terwijl ze er normaal altijd is. Zonder haar, is er geen fun!
Ik zuchtte, sinds dat Sofia verdwenen was, begon mijn gedrag te veranderen, zoals vroeger..
Ik was weer onrespectvol tegenover leerkrachten en kwam weer te laat, zoals ik vroeger kon doen.
Eergens had ik al een voorgevoel dat ik eruit zou worden gegooid, door mijn gedrag of hoe dan ook...
Voor mij zag ik Gina en Lore fietsen, Sofia haar beste vriendinnen. Ik glimlachte en fietse sneller, tot dat ik uiteindelijk bij hen kwam.

[ bericht aangepast op 19 april 2013 - 18:09 ]

Those who break the rules are scum, but those who abandon their comrades are worser than scum!

{Wachten op Quinn ;P}

Tijd voor koffie.

(3 weken na de verdwijning.)

I Gotta A Freezgun, So I Stop The Time

Sofia Jeannette van Anderes

Ik keek het klaslokaal in, ik voelde mezelf veranderen. Mijn ogen, mijn tanden, mijn gevoelens bij hun. Ik werd er gek van.
Eerst waren het mijn vrienden, nu waren het gewoon stukken vlees wat ik ooit als vrienden heb gezien. Ik draaide mijn hoofd en mijn haar wurmde zich door de uitstekende takken heen. Ik haalde mijn hand door mijn haar zodra ik stond. Ik wilde naar binnen, terug naar de mensen. Zou het me lukken? Zou het echt werken? Was ik niet te erg veranderd? Ik zuchtte en wreef in mijn ogen, hopend dat het irritatie gevoel van binnen weg zou gaan, net als de rode ogen. Ik keek nogmaals de klas in. Ik zag ze allemaal zitten. Allemaal! En wat als ik er bij kwam? Dan was ik een ander, niet meer normaal. Niet zoals allemaal en iedereen...
Ik hoestte zacht en kwam langzaam uit het bos lopen, dit moest! Ik liep over de straat, zag mensen kijken. Was ik anders? Ik schudde mijn hoofd zodra ik mezelf zag in een ruit, ik was hetzelfde. Maar dunner, bleker, mensen zouden denken dat ik anorexia heb. Dat is ook niet goed, maar beter dan een vampier..
Ik draaide richting het klaslokaal van mijn klas, mijn vrienden, en bleef kijken hoe 'de stukjes vlees' zich bewogen, praten en menselijk waren met hun kloppende hart...

[ bericht aangepast op 24 april 2013 - 18:17 ]

Cause after rain there is sun. And sun + water makes you grow up .

Georgina 'Gina' Avery Porsche McFinnegan
Wij, en de hele groep die achter ons fiets, bereiken het schoolplein. Ik glimlach naar Quinn. Hij is behoorlijk leuk, Sofia doet zelfs na haar verdwijning nog goede dingen. Zonder haar was ik hem nooit tegengekomen. Niet dat Quinn op mij is, zo snel gaat dat niet. Ik wil mij zelf ook richten op de zoektocht. Ik weet dat het drie weken geleden is sinds haar verdwijning, maar opgeven zal ik nooit. De rest loopt al naar het lokaal, maar ik blijf staan. Mijn hand rust op het zadel, en ik bijt op mijn onderlip. Waar kan ze zijn? Waar, Sofia, waar? Ik geef een trap tegen het fietsenrek, waarbij ik mijn teen bezeer. Scheldend in mezelf huppel ik op een voet heen en weer, maar merk dan dat er ergens achter me iemand staat, en onopvallend, alsof ik mijn haar uitschud, kijk ik even achterom. Was dat... Ik blijf staan, verstijfd. Sofia? Ik kan me niet meer inhouden, en draai me om. Een dunne, bleke gestalte kijkt terug. Is dat haar? Was Sofia ook zo dun? Snel, ren ik naar haar toe, en zie dan dat het Sofia écht is. Ik omhels haar, waardoor we allebei op de grond vallen. Maar ze is koud, en lijkt niet hetzelfde. Ik til mijn hoofd op. "Sofia?"

Tijd voor koffie.

Georgina 'Gina' Avery Porsche McFinnegan
Wij, en de hele groep die achter ons fiets, bereiken het schoolplein. Ik glimlach naar Quinn. Hij is behoorlijk leuk, Sofia doet zelfs na haar verdwijning nog goede dingen. Zonder haar was ik hem nooit tegengekomen. Niet dat Quinn op mij is, zo snel gaat dat niet. Ik wil mij zelf ook richten op de zoektocht. Ik weet dat het drie weken geleden is sinds haar verdwijning, maar opgeven zal ik nooit. De rest loopt al naar het lokaal, maar ik blijf staan. Mijn hand rust op het zadel, en ik bijt op mijn onderlip. Waar kan ze zijn? Waar, Sofia, waar? Ik geef een trap tegen het fietsenrek, waarbij ik mijn teen bezeer. Scheldend in mezelf huppel ik op een voet heen en weer, maar merk dan dat er ergens achter me iemand staat, en onopvallend, alsof ik mijn haar uitschud, kijk ik even achterom. Was dat... Ik blijf staan, verstijfd. Sofia? Ik kan me niet meer inhouden, en draai me om. Een dunne, bleke gestalte kijkt terug. Is dat haar? Was Sofia ook zo dun? Snel, ren ik naar haar toe, en zie dan dat het Sofia écht is. Ik omhels haar, waardoor we allebei op de grond vallen. Maar ze is koud, en lijkt niet hetzelfde. Ik til mijn hoofd op. "Sofia?"

Tijd voor koffie.

Lore Megan Kimpe

Toen ik bijna bij hen aangekomen was viel ik.Dat moest ook weer mij overkomen.toen ik weer recht stond merkte ik dat m'n ketting eraf lag.Ik ben echt niet zo handig
met fietsen dus na een paar keer proberen besloot ik maar te voet verder te gaan naar school.Ik zal Gina wel nog tegenkomen vandaag op school.
Als ik eindelijk aangekomen ben op school.Zet ik m'n fiets aan de kant ik zal vanavond wel bellen naar mijn broer,hij zal me wel willen helpen,hoop ik.
Als ik me omdraai zie ik Gina en Sofia op de grond liggen!Was het echt Sofia,had ik dit goed gezien Sofia was terug! Verbaasd stond ik te staren naar hen.Toen ik eindelijk door had dat ze daar echt was liep ik op hem af!

Do what you love, love what you do