[RPG] Greenfields Coven || 1 - Speeltopics

Greenfield California, 2012. Population: 16,330. In dit relatief kleine stadje gebeurd iets bijzonders, iets wat al jarenlang aan de gang is. Een coven gevuld met heksen, goedaardige heksen en een enkele kwaadaardige. Daarnaast heb je degene die op hun jagen, de hunters. Dit word al jaren overgedragen en zij geloven dat ze het goede doen, net zoals de heksen geloven dat zij het goede doen. Wie wint en blijft overeind staan en wie moet het opgeven?

[ bericht aangepast op 22 juni 2013 - 17:04 ]

Your make-up is terrible

Delice Emory Blaire

Met mijn vuist bonsde ik op de deur in de hoop dat hij me deze keer wel zou horen, ik stond namelijk al bijna een uur te wachten totdat Marius zijn deur zou openen. "Marius Donovan Simics" Riep ik zwaar geïrriteerd en bonsde nogmaals op zijn voordeur terwijl ik met mijn vrije hand voor de zoveelste keer aan de deurbel hing. "Verdomme, Simics! Doe open, straks zijn we te laat!"
Na een kleine zucht gaf ik het op en keek ik snel even om me heen om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was. Wanneer dit niet het geval was, wees ik met mijn wijsvinger naar het slot en maakte hierbij een sierlijke beweging waardoor de deur van het slot ging. Normaal gezien was dit niet iets wat ik deed, maar aangezien ik het wachten beu was en ik niet de schuld van het te laat komen op mij wilde nemen, had ik geen andere keuze.
Een zachte klik was hoorbaar waardoor ik moeiteloos de deur onder een zacht gekraak opende en het donkere huis naar binnen ging. "Marius?" Riep ik nieuwsgierig en was me er van bewust hoe de geur van alcohol en zweet mijn neus binnen drong. "Wat krijgen we-"
Om de misselijkmakende geur tegen te gaan, sloeg ik een hand voor mijn gezicht en liep voorzichtig verder het huis in. Hoe dichter ik bij de woonkamer kwam, hoe erger de stank werd. Ik kon nog net verhinderen hoe een kokhalzend geluidje uit mijn keel ontsnapte. Toen ik uiteindelijk de woonkamer binnenging, leek het wel alsof er een bom was ontploft. Overal waar je keek lagen lege flessen drank, sommige zelfs met nog een kleine klets in.
Het was daar dat ik hem dan ook vond, tussen de lege flessen whiskey, op zijn rug met alleen maar een boxer en zijn sokken aan. Zijn ogen waren, in tegenstelling met zijn mond, gesloten waaruit ik kon afleiden dat hij gewoon sliep door de vele alcohol die in zijn lijf had gezeten.
Voorzichtig boog ik wat over hem heen en stak hierbij mijn hand naar hem uit om hem in zijn gezicht te porren maar voor ik het wist, vloog ik door de woonkamer en knalde hierbij tegen de muur waar ik uiteindelijk ook bleef tegen hangen zonder dat ik de grond kon raken. Geschrokken hapte ik naar lucht terwijl ik probeerde te begrijpen wat er zonet was gebeurd.
"Wat moet je?" Met kleine oogjes ging Marius rechtop zitten en rekte zich even uitgebreid uit voordat hij eindelijk mijn kant opkeek. Mijn ogen schoten bijna vuur. "Zet me neer, Marius!" Beet ik hem toe en klemde mijn tanden kwaad op elkaar.
Als ik wilde, kon ik me verdedigen, maar dat leek me niet erg verstandig omdat hij allereerst veel sterker was dan mij en dat het verkeerd zou zijn om iemand aan te vallen die niet volledig nuchter was. Als er dan iets mis zou lopen, zou het door mij komen.
"Ok, het is al goed." Zonder waarschuwing brak hij zijn greep af waardoor ik met een klap op de grond terecht kwam en nog net kon verhinderen dat ik hierbij een tafeltje omver kegelde. "Hoe laat is het?" Vroeg Marius terwijl hij zijn broek van de zetel graaide en deze nonchalant aan begon te trekken.
"Zes uur," Zei ik gepikeerd nadat ik weer recht was gaan staan. "We zijn dus bijna te laat." Van op een afstandje keek ik toe hoe hij even over zijn buik wreef en de rommelige kamer doorzocht. "Op de televisie," Zei ik en wees met een slanke vinger naar de televisie waar zijn shirt op een klein hoopje lag.
Een kleine grijns verscheen op zijn gelaat. "Bedankt."
Ongeduldig wierp ik een blik op mijn horloge en keek vervolgens weer een blik op Marius die net zijn shirt aan had getrokken en nu bezig was aan zijn schoenen. "Slechte nacht gehad?" Rustig knoopte hij zijn veters en liep vervolgens, zonder een antwoord te geven op mijn vraag, de deur uit.
Omdat ik toch geen andere keuze had dan mee te gaan, volgde ik hem niet veel later en trok achter me de deur in het slot om samen met Marius naar de anderen van de coven te gaan.
Zwijgend liepen we naast elkaar, tot ik eindelijk Hael, Diana en Zane in het vizier kreeg. "Morgend," Mompelde Marius droogjes en liet zich uitgeput op de trapjes van de veranda zakken. "Sorry dat we later zijn," Verontschuldigde ik me bij de anderen en wierp vervolgens een koude blik op Marius. "Iemand hier vond het niet nodig om wakker te worden."

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Olive Charlotte Malloy

Olive mepte op goed geluk naar haar wekker en raakte het juiste knopje waardoor het gepiep van haar wekker uitging. Ze kwam langzaam overeind en zat een tijdje met een gebogen rug en haar gezicht in haar handen in bed. Ze geeuwde diep en kreunde daarna in leed. Ze was totaal geen ochtendmens en het liefst bleef ze ook tot laat liggen. Jammer genoeg had ze al gauw moeten leren dat vroeg opstaan nodig was voor haar werk en nu was ze wel gewend aan de lange dagen. Daarbij, als ze na een uur eenmaal op gang was gekomen kon ze ook de dag wel weer doorkomen.

Een uur later zat ze met een schaaltje ontbijt-cereal op de bank terwijl ze via naar haar favoriete muziek luisterde. Ze was nooit erg bezig met het ochtendnieuws of de krant en vond het altijd fijner om haar dag te beginnen met de relaxende tonen van haar muziek. Met haar mond vol kon ze alleen neuriën en dit deed ze tot ze klaar was met eten en naar de keuken liep om haar schaaltje in de gootsteen te zetten. Op de klok zag ze dat het bijna tijd was om te gaan en gelukkig stond haar schoudertas al klaar. Deze was standaard uitgerust met een flesje water, haar portemonnee, haar telefoon, iPod en enige make-up spulletjes. Haar tas met de spullen voor haar werk erin lag altijd in de kofferbak van haar auto.

Toen ze het huis binnenkwam nam ze haar zonnebril af en gooide ze die zorgeloos in haar tas. Haar, in haar ogen, beste vriend zat waarschijnlijk al binnen; hij was nooit te laat.Door de aangename buitentemperatuur had ze alleen een wit vestje te aan en ze hoefde dus niks uit te doen en op te hangen. In een rechte lijn liep ze door naar de vergaderzaal en daar zag ze dat Angelica en Manu er al waren. Ze wenste haar twee collega’s een goede morgen toe en ging zitten op haar gebruikelijke plaats naast Manu. De robuuste Nieuw-Zeelander mompelde haar gedag.
“Nog steeds kwaad over gisteren, brombeer?”
Hij snoof. Het was duidelijk dat hij er nog steeds behoorlijk mee zat. Ze zag dat zijn donkere wenkbrauwen een frons hadden gevormd en dat zijn kaken stevig op elkaar geklemd waren. Hij had het zelf waarschijnlijk niet eens door.
“Ah, kop op. We krijgen ze wel,” Ze pauzeerde. “Uiteindelijk.”
“Dat zullen ze ook wel over ons zeggen, denk je niet?”

[ bericht aangepast op 13 juni 2013 - 20:42 ]

Caution first, always.