RPG ll Academicus Vampyrus ll 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 juni 2013 - 20:19 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Alison June Archer ~ Moroi
Tevreden keek Alison nog een keer in de spiegel. Ze was zoals ze elke morgen deed vroeg opgestaan om te gaan hardlopen. Ze droeg een kort, zwart hardloopbroekje met daarop een paars hemdje. Haar inmiddels steile haren had ze in een hoge staart vastgebonden, strak naar achteren zodat ze geen last zou hebben van haren in haar gezicht. Vanmorgen was ze ijverig in de weer geweest met de stijltang waardoor haar wilde bos krullen getemd was. Alison had van nature gekruld haar en vond het alles behalve praktisch. Haar haren klitten ontzettend snel en zaten altijd in de weg, bovenal vond ze het zichzelf niet staan. In haar eerste jaar op school had een kind dat ze op het eerste gezicht al niet had gemogen haar wel eens uitgemaakt voor poedel. Ze had zich nog nooit zo geschaamd en sindsdien was de stijltang haar grootste vriend.
Voordat Alison haar kamer verliet pakte ze nog gauw haar MP3-speler mee. Hardlopen zonder muziek was geen succes wist ze uit ervaring, daarom deed ze ook nu weer haar oortjes in en binnen enkele seconden dreunde de muziek al in haar oren. Al sinds Alison op Academicus Vampyrus zat deed ze aan hardlopen, het was al heel lang een hobby van haar en ze rende dan ook onder alle weersomstandigheden. Wind, regen en zelfs sneeuw konden haar niks. Gelukkig was het vandaag beter weer. Toen ze buiten kwam was de zon nog niet volledig op wat haar stemming des te meer verbeterde. Van de zon was enkel een smal, oranje streepje te zien en toch was de temperatuur buiten erg aangenaam. "Perfect," zei ze zachtjes tegen zichzelf en glimlachte kort.
Het was al vijf jaar geleden dat Alison voor het eerst naar Academicus Vampyrus kwam, ze had er toentertijd ontzettend naar uitgekeken. Ze vond het spannend en zag het als een groot avontuur, maar tegenwoordig kende ze de school en de leerlingen net zo goed als haar broekzak. Er was nog weinig spannends aan en daarom was ze vaker buiten het schoolterrein te vinden dan erop. Zodra ze ook maar even de tijd had ging ze er al op uit en dit deed ze meestal alleen. Het was niet zo dat ze geen vrienden had. Alison ging altijd een beetje met alles en iedereen om. Één échte vriendof vriendin waar ze altijd op kon rekenen en waar ze alles mee samen deed had ze niet echt. Dit vond ze echter geen probleem. Al die jaren op deze school hadden er voor gezorgd dat ze bijna iedereen kende en met de meesten had ze dan ook wel een redelijke band. Ook waren er maar weinigen waar Alison echt problemen mee had en als ze problemen had probeerde ze het altijd wel bij te leggen. Al had ze in haar eerste jaar op de school meer vijanden dan vrienden gehad. Alison was van nature ontzettend nieuwsgierig en ze had iedereen het hemd van hun lijf gevraagd wat zorgde voor grote ergernissen, nu ze ouder was wist ze wel beter en hield ze haar vragen zo veel mogelijk voor zichzelf.
Alison werd uit gedachten gehaald toen haar blik plots op haar schoenveter viel die losgeraakt was. Even stopte ze met rennen en hurkte neer om haar veter opnieuw te strikken, maar toen ze opstond vond ze dat ze nu net zo goed even een pauze kon nemen, ze was nu immers toch al uit haar ritme. Op een rustig tempo liep ze verder door het parkje waar ze inmiddels terecht was gekomen en na een paar meter deed Alison ook even haar oortjes uit. Voor een moment was ze haast overdonderd door de plotselinge stilte. Het was nog vroeg en dus erg rustig in het park, maar 's middags was het altijd een drukte van jewelste in het park, jengelende kinderen, blaffende honden en mopperende ouders. Ze stoorde zich er nooit aan, maar de rust was ook wel eens een welkome verrassing.
Gauw wierp ze een blik op haar horloge en zag dat het inmiddels tijd was om terug te gaan. Helaas, haar eerste les was namelijk meteen haar minst favoriete les. Elemental Control, het was in het verleden al meerdere malen voorgekomen dat ze anderen verwond had. Haar trainer bleef er steeds maar op hameren dat dat kwam doordat ze bang was voor haar eigen element en dat ze het moest leren accepteren, maar tot heden was haar dit nog nooit gelukt. Daardoor ging ze nog altijd met lood in haar schoenen naar de les toe. Ze slaakte een zachte zucht en deed opnieuw haar oortjes in zette het weer op een rennen. Ze was niet erg ver verwijderd geweest van de school en binnen 20 minuten liep ze dan alweer het terrein op. Er waren inmiddels al meer studenten wakker wat er voor zorgde dat de school er levendiger uit zag dan toen ze vertrok. Ze begroette een klasgenoot die ze passeerde toen ze naar binnen liep en neuriede zachtjes terwijl ze door de gangen richting haar kamer liep.

Pfft, eerste posts zijn altijd de ergste.

[ bericht aangepast op 8 juni 2013 - 20:02 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

[My topics. My hair is being dyed. I'll write as soon as Azrael's mentor has posted.]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Boomshakalaka.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Javert schreef:
[My topics. My hair is being dyed. I'll write as soon as Azrael's mentor has posted.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Wolfheart schreef:
(...)

[Azrael heeft geen mentor, hij is een Moroi.]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

[Mon topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Javert schreef:
(...)

[Assddfghjkl I knew that o.o Sorry, mn hoofd is echt niet hier vandaag.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Dimitri Nathan Benois ll Mentor

Ik doe mijn ogen open en sta op. Mijn ogen nemen mijn omgeving even in me op, en loop dan naar mijn kast toe. Daar pak ik een grijs T-shirt uit, een zwarte joggingbroek en een zwart vest.
Snel kleed ik me aan en kijk even uit het raam, terwijl mijn ogen wennen aan het licht.
Heel even gaap ik en wrijf de slaperigheid uit mijn ogen.
Dan loop ik de gang op, op weg naar mijn training met een Dhampier. Ze is de eerste leerling die ik krijg, ik heb gehoord dat ze Eden heet.
Ik haal een hand door mijn haar, en loop de zaal binnen waar ik samen met haar moet trainen.
Dan ga ik op een stoel zitten en wacht tot ze komt.

[Ugh, mijn post is echt kort. Maar ik haat beginposten.]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Azrael Voda
Azrael droogde zijn haar af met zijn handdoek en smeet het op zijn bed. De hele kamer was rommelig. Boeken, CD's en notities lagen overal verspreid. Van het bureau tot onder het bed. Azrael neuriede zachtjes en trok een shirt over zijn hoofd. Als hij niet op zou schieten, zou hij te laat komen. Dus hij trok snel zijn jeans aan over zijn boxers en greep zijn jacket. Niet dat het koud leek buiten, alleen wat donker. Maar het was zijn favoriete jacket en hij nam het altijd met zich mee.
“I'm gonna wash that man right outa my hair, I'm gonna wash that man right outa my hair, and send him on his way.” Azrael's gewoonte om te zingen was best irritant voor sommige mensen, maar hij kon er niets aan doen. Het maakte hem vrolijk. Over haar gesproken... Hij nam een kam van zijn bureau en keek in de spiegel. Yup, kraaiennest. So kon hij zeker de deur niet uit.
De tien minuten die hier op volgde waren gespendeert aan zijn haar. Azrael wist dat hij behoorlijk ijdel was, maar het kon hem weinig schelen. Hij wilde er goed uitzien en daar was niet mis mee. Zodra zijn haar goed lag, verliet hij zijn kamer. Helaas, zodra hij de deur open deed, vloog er een klein briesje zijn kant op. Waardoor zijn haar weer in de war lag. Azrael zuchtte zachtjes.
“Hasa Diga Eebowai,” zong hij zachtjes. Okay, normaal vloekte hij niet, maar The Book of Mormon was een van zijn favoriete musicals. En dat liedje was gewoon heel erg catchy.
Hij ging terug naar zijn spiegel, en verspilde tien extra minuten aan zijn haar. Daarna vertrok hij eindelijk naar zijn eerste klas. In zijn agenda had hij zijn rooster, maar hij kende het uit zijn hoofd. In de ochtend had hij Elemental Control Air - Level 3, Ancient Poetry, Russian 3 en American Colonial Literature. Dan was het lunch en daarna had hij lessen samen met de Dhampires. Advanced Calculus, Moroi culture 4, Slavic Art en Culinary Science. Omdat hij toch al laat was sloeg hij het ontbijt over.
“It;s time to try defying gravity,” zong hij zachtjes terwijl hij de deur opende. Er was nog bijna niemand. “I think I'll try defying gravity. And you won't pull me down...” Letterlijk. “I'm through accepting limits... Cause someone says they're so. Some things I can not change, but till I try I'll never know..” Ik nam mijn boeken uit mijn tas en gooide ze op de tafel.


[Ik schrijf Nathaniel wel nadat ik gegeten heb.]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Eden Danica Ivanov
Ik vloek zacht wanneer ik de tijd op mijn wekker zie. Dat verdomde ding is weer eens niet afgegaan. Zodra ik tijd heb moet ik maar eens een nieuwe zien te krijgen, ik kan tenslotte lastig elke dag te laat komen. Snel rol ik mijn bed uit en pluk mijn joggingbroek uit de kast, terwijl ik met één hand mijn slaaphemdje over mijn hoofd trek. Nadat ik me in mijn joggingbroek heb gewurmd, trek ik een sport-bh en een zwart, strak sporthemdje aan. Vervolgens gooi ik de inhoud van mijn rugzak op de grond, pluk ik het flesje van de grond, waarmee ik naar de badkamer ga en die snel vul. Wanneer ik dat gedaan heb loop ik terug naar de slaapkamer, waar ik het flesje in de rugzak gooi. Meer heb ik niet echt nodig. Ik wil al bijna de deur uit lopen als ik me bedenk dat ik nog geen schoenen aan heb. Ik gooi snel mijn kastdeuren weer open en moet er meerdere dingen uitgooien voordat ik ze vind. De veters zijn nog gestrikt, wat scheelt omdat ik zo alleen me voet er nog maar hoef in te proppen. Wanneer ik echt alles heb, pak ik nog elastiekje van het nachtkastje en loop ik haastig de kamer uit. Mijn make-up heb ik niet kunnen doen, maar dat is toch nog niet nodig aangezien ik eerst training heb.
Terwijl ik naar de eetzaal loop, in de hoop dat er nog iets ligt, aangezien ik niet wil trainen op een lege maag, maak ik een staartje in mijn donkere lokken. Bij de eetzaal aangekomen zie ik tot mijn vreugde dat er inderdaad nog wat dingen liggen. Ik pluk twee appels bij het buffet vandaan, waarvan ik er één in mijn tas doe en de ander gelijk op eet, terwijl ik alweer richting de trainingszaal begin te lopen, op een iets sneller tempo nu. Vlak voor de trainingszaal gooi ik de appel weg, waarna ik naar binnen loop. Mijn mentor, die er nog erg jong uitziet, is er al, maar als ik een blik op de klok werp zie ik dat ik nog op tijd ben. Net op tijd.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ryan Jax García.

Al uren was ik wakker, slapen had ik niet gedaan – in elk geval niet genoeg. Toch voelde ik me op de een of andere manier uiterst vol energie. Vandaag kon ik er weer tegenaan!
Mijn donkergroene ogen gleden door de kamer, terwijl ik de badkamer uit was gestapt met enkel een boxer aan. Waterdruppels gleden over mijn ontblote, gespierde bovenlijf omdat ik de handdoek wat oppervlakkig over mijn lichaam had gehaald. Eenmaal mijn poelen op de donkere trainingsbroek waren gevallen, liep ik er naartoe en greep het ding van de vloer af. Het was van de stoel af gevallen die ernaast stond, maar er lagen wel meerdere kledingstukken op de grond die ik nog droeg. Dat boeit me geen moer.
Ik tuurde verder door de kamer tegelijkertijd dat ik de zwarte broek aandeed, waarbij ik mee humde met de muziek die opstond. Eminem galmde door de kamer heen en ik deunde mijn hoofd er iets op mee. Een wit shirt zonder mouwen volgde, die ik aan het uiteinde van mijn bed had gegrist. Dit deed ik regelmatig aan als het weer tijd was om spieren te kweken.
De deur smakte ik met een knal dicht, de muziek van Eminem stond nog aan. Zo konden die mofo’s hier lekker mee luisteren en genieten ervan. Goede deal, vond ik.
‘I’ll do anything for you to see you smile, and if that mockingbird don’t sing and that ring don’t shine… I’mma break that birdie’s neck.’ Rapte ik zachtjes met de muziek mee.

Tien minuten later was ik eveneens klaar met mijn haar en andere dingen die elke dag deed om me klaar te maken. Daarna vervolgde ik mijn weg met de rugzak richting de trainingszaal. Er zaten wat flesjes water, een handdoek en zelfs een trainingsbroek in – voor de zekerheid.
Hier stond Misha vanzelfsprekend al te wachten, en gelukkig voor mij was ik nog op tijd. Deze man hield er namelijk niet van als er iemand te laat kwam en dat zat denk ik bij mij wel snor. Al zeg ik het zelf, ik was een uitstekende leerling. Goed, goed, ik kwam zo nu en dan wel wat later, maar hey, dit geweldige uiterlijk kwam er niet zomaar hé? Ik moest er wat voor over hebben, man.
‘Yo,’ begroette ik hem toch op mijn nonchalante manier. ‘Let’s get it started. I’m pumped, helemaal klaar!’ Om het te laten merken, gooide ik mijn tas ergens neer, deed ik een body builder pose en begon me alvast op te drukken.

[Ik weet dat mijn post suckt, maar mijn brein wil niet mee werken en die koppijn houdt maar niet op. Ik ga toch afsluiten.
Gooodnight.]

[ bericht aangepast op 9 juni 2013 - 18:46 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Weten jullie, ik voel me echt heel erg onervaren vergeleken jullie.]

Dimitri Nathan Benois ll Mentor

Ik haal een hand door mijn haren terwijl ik een deuntje voor me uit neurie. Even gaap ik weer, en ik wrijf in mijn ogen.
Ik heb super slecht geslapen vannacht. En nee, dat heeft niets te maken met zenuwen. Dat ik mijn eerste leerling krijg betekent niet meteen dat ik helemaal in de zenuwen ben.
Als ik voetstappen hoor stop ik met neuriën en kijk op. Een meisje met bruine haren staat in de zaal. Ze werpt een blik op de klok. Ik doe het ook en zie dat ze net op tijd is.
Ik sta op en loop naar haar toe. Als ik bij haar ben merk ik gelijk dat ik een stukje naar beneden moet kijken om haar aan te kunnen kijken. Maar tja, dat moet ik bij veel mensen.
"Heey Eden," zeg ik tegen haar. "Ik ben Dimitri Benois, je mentor." Heel even kijk ik om me heen, maar dan kijk ik haar weer aan.
"Kom, we gaan naar buiten toe." Zeg ik tegen haar, terwijl ik naar de deur toeloop die toegang geeft tot de buitenwereld.
Als we buiten op het sportveld staan zeg ik tegen haar:
"Je moet twee rondjes gaan rennen om het veld." Elk rondje is zo'n 500 meter.
Ik kijk haar afwachtend aan.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Nathaniel Durand
Het is ochtend, wat dus betekent dat de zon net onder is gegaan. Het is meer dan honderd jaar geleden sinds ik voor het laatste heb geslapen, maar ik hou me nog steeds aan het nachtelijke schema van de Moroi en Dhampires. In stilte kijk ik uit het raam. Geen zonlicht meer. De dodelijke stralen zijn verdwenen voor de rest van de dag. Ik verdwijn in mijn badkamer, waar ik een snelle douche neem. Ijskoud water druppelt over me heen. Het is geen krachtige straal, maar het zal moeten voor nu. De flat was klein en viel van alle kanten uit elkaar. Het had twee slaapkamers, een badkamer, een kleine woonkamer en een piepklein keukentje. Niet dat we een keuken nodig hadden, aangezien de Strigoi niet eten. Natuurlijk had ik het geld wel voor een betere flat. Maar dit was het dichtste bij de school. Het was de perfecte plek om een aanval te plannen.
Nadat mijn haar gewassen is, droog ik mezelf af en kleed me aan. Boxers, zwarte jeans, wit overhemd, en mijn duster. De duster ziet er verlseten en oud uit, maar dat kan me niets schelen. Het is warm, comfortabel en van mij.
“Rayna!” Het was 7 uur, wat misschien vroeg was, maar het was tijd om haar nest uit te komen. Ik bonk op haar deur en ga terug naar de woonkamer. De tv laat me een muziek kanaal zien, genaamd Scuzz. Het is een heavy metal kanaal, dus zet ik het volume wat harder. “Get up!”
Niet dat ze aan het slapen was. Maar zodat we niet 24/7 op elkaars lip zitten, spenderen we behoorlijk wat tijd in onze kamers. Ik ken Rayna nauwelijks, maar we hebben hetzelfde doel. Om zoveel mogelijk bloed van de Royale Moroi te verzamelen. Hoe meer Royaal bloed, hoe sterker we zouden worden. En dan komt er de hele hap warin we de humans en de Moroi onderwerpen, to rule the world, en al die rotzooi. Dat komt later wel. Voor nu moeten ik weten hoe sterk Rayna is en wat haar zwakke punten zijn. Ze is natuurlijk niet zo sterk als mij, hoewel ik haar persoonlijk verandert heb. Maar ze zal zeker niet zwak zijn.
"Rayna!"

[ bericht aangepast op 9 juni 2013 - 17:51 ]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Niccolo Ivashkov

Ik haat ochtenden met een diepe passie. Alhoewel het misschien beter avonden kunnen zijn in mijn geval, maar dat zijn details die er niet toe doen. Het moment dat de wekker afgaat, trek ik dan ook mijn kussen over mijn hoofd en probeer wanhopig op dat stomme rotding te meppen. Blind gaat dit echter geheel gesmeerd en ik eindig op de grond, verstrikt in mijn deken, met de wekker die boven me nog steeds af gaat.
      Met een diepe zucht wikkel ik me uit mijn deken, rek me uit en kom overeind, om eindelijk die verrotte wekker af te zetten. Mijn moeder heeft een geweldige uitgekozen. Doet helaas altijd zijn werk. Vermoeid haal ik een hand langs mijn gezicht en gaap, om vervolgens naar de badkamer te strompelen. Het zicht wat mijn spiegel mij biedt, staat mij wel aan.
      Mijn bruine haren liggen ietwat door de war, maar het geeft me een speelse uitstraling. En ik ben dan ook zeer speels. Meow. Okay, de vroegte doet mijn hersenen geen goed. Maar ik ben nog steeds geweldig. Mijn gezicht is wallenvrij en mijn ogen zijn zo lichtgrijs als het maar kan. Ik kon wel uren in die diepe poelen blijven staren. Maar wie zou dat nou niet kunnen? Het is haast zonde dat ik onder de douche moet springen en de perfectie van deze morgen moet verpesten. Niet dat het uitmaakt, want ik zal ook perfect die douche weer uit komen, al dan niet met een iets ander kapsel.
      Dus zet ik de douche aan, op de precieze temperatuur van 38 graden, en spring er onder. De stralen kletteren op mijn hoofd en schouderbladen en het duurt niet lang of mijn hele lichaam is kletsnat van de waterdruppels. Ik neem de tijd, ik hoef echt niet een kwartier van tevoren bij mijn les te zijn. Mijn haar wordt uitgebreid gewassen, twee keer shampoo en dan nog conditioner om het zijdezacht te houden, en ik schrob mijn huid goed. De geur van mijn shampoo blijft nog lang in mijn neus hangen, zelfs als ik onder de douche vandaan stap en het met een handdoek snel droog maak. Ik hou niet van vochtig haar, dus besluit ik vals te spelen. De lucht rondom me begint zich te bewegen en ik dirigeer het richting mijn haar. De wind blaast al die nare waterdruppels weg en het duurt niet lang of mijn haar is droog. Tevreden haal ik er een hand doorheen om vervolgens naar mijn kledingkast te gaan. Ik pak mijn gebruikelijke kleding. Zwarte broek, wit overhemd, niet ingestopt natuurlijk en de bovenste knoopjes open, en een zwarte blazer. Daarna ga ik weer terug naar de badkamer om mijn toch al perfecte uiterlijk iets bij te stellen.
      Ik smeer wat spul in mijn haar, breng het iets meer in model dan mijn geweldige element het had gedaan en zie er vervolgens geweldig uit. Hmm, dat klopt niet. Ik zie er altijd al geweldig uit. Ik poets uitgebreid mijn perfect witte en rechte tanden en besluit dan dat ik voor vandaag wel klaar ben. Een snelle blik op de klok laat me weten dat ik precies op schema loop. Nog langs de kantine om wat fruit te stelen en daarna naar mijn les, waar ik precies op het moment van de bel aan zou horen te komen.
      Ik pak mijn tas en controleer de boeken die er in zitten. Ik begin met elemental control, gezellig met alle kneuzen proberen een blaadje papier van het bureau te blazen. Serieus, alsof ik dát niet al kan. Defensieve magie, we leren geen ene flikker hier. Niks om jezelf of degene waar je van houdt te beschermen, in ieder geval. Gelukkig ben ik perfect in staat om zélf offensieve magie te leren.
      Ik zucht als ik de rest van de vakken zie. Eeuwenoude poëzie, russisch en Amerikaanse koloniale literatuur was waar mijn ochtend uit bestond. Tussen die lessen en de middaglessen zou ik misschien maar eens wat bloed moeten regelen. De middag bestaat uit wiskunde, Moroi cultuur, Slavische kunst en culinary science. Geloof het of niet, maar dat laatste heb ik vrijwillig gekozen. Altijd leuk om eventuele vuurgebruikers per ongeluk hun eten in de fik te zien zetten.

      Mijn voeten leiden me automatisch naar de kantine. De meeste leerlingen zijn al weg, bang om te laat te komen, maar enkelen hangen nog rond. Omdat ze geen les hebben of net als mij zich niet zo’n zorgen maken over te laat komen en eventuele consequenties die er bij komen. Ik loop naar de fruithoek en na kort beraad, besluit ik te gaan voor een appel en een banaan. De banaan prop ik in mijn tas voor later en ik zet mijn tanden in de appel. Even vertrek ik mijn gezicht, zowel door de zuurgraad van de appel en de vieze smaak dankzij de tandpasta. Na twee happen is dat echter voorbij. Ik doe een hand in mijn broekzak en loop, op mijn appel kauwend, verder naar mijn lokaal.
      Precies zoals uitgemeten, gaat de bel het moment dat mijn voet over de deurpost stapt. Ik kijk het lokaal even rond, haast precies uitgemeten op het aantal leerlingen dat het moet houden. Veel plek is er niet meer. Mijn ogen vallen op een blonde jongen wiens naam ik na al die jaren nog steeds niet kan onthouden. Ik geloof dat het een Voda is. De plek naast hem is nog vrij en hij ziet er beter uit om naast te zitten dan de kwetterende huppelkutten en gasten die doen alsof ze stoer zijn maar hun woorden niet naast daden kunnen leggen. Dus ik kies er voor om naast de, haast overvrolijke, Voda te gaan zitten.
      Dus loop ik vol vertrouwen, want hoe kan ik géén vertrouwen hebben, ik ben immers geweldig, naar hem toe en blijf naast hem staan.
“Bezwaar als ik op die vrije plek naast je ga zitten?” Ik stuur hem één van mijn meest charmante glimlachen. Of ik zin had opgescheept te zitten met de idioten van mijn jaar? Nee. Maar ik bezit manieren. En hij is van een Royal family, dus verschil in rang bestaat er niet echt. Natuurlijk ben ik beter, maar we kunnen in ieder geval spreken van een draagvlak.

If you don't stand for something, you'll fall for anything.

Eden Danica Ivanov
De jongeman, met nadruk op jong, werpt ook een blik op de klok, waarna hij opstaat en naar me toeloopt. Het valt me op dat zijn lichte ogen in contrast zijn met zijn donkere haren en dat hij een behoorlijk stuk langer is. Hoewel ik er inmiddels al wel aangewend ben dat mensen, of misschien beter gezegd: vampiers, langer zijn dan ik ben, met al die Moroi die hier rond lopen, vind ik het niet erg fijn dat ik vaak omhoog moet kijken wanneer ik met iemand praat.
'Heey Eden,' zegt hij. 'Ik ben Dimitri Benois, je mentor.'
'I figured that,' grinnik ik zacht.
'Kom, we gaan naar buiten toe.' Ik knik en volg hem gedwee naar de deur, die uitkomt op de velden buiten de school. Niet veel later staan we op het sportveld. 'Je moet twee rondjes gaan rennen om het veld.'
'Komt voor elkaar,' glimlach ik, waarna ik me omdraai en begin te rennen. Twee rondjes maar, ik weet nu haast wel zeker dat hij een nieuwe mentor is, anders had ik waarschijnlijk wel meer rondjes moeten rennen. Toch doe ik het rennen om een niet al te snel tempo, aangezien ik de hele ochtend nog bezig zal zijn met trainen, en je weet maar nooit wat er nog gaat komen. Tijdens het rennen warm ik gelijk mijn arm op, en het duurt niet voordat ik twee rondjes heb gerend en weer stil sta voor Dimitri.

Rayna Arwen Zaretsky
Verveeld lig ik op het verrotte bed, in mijn “slaapkamer”, in de krakkemikkige flat. Het is niet dat ik niet kan snappen waarom Nathaniel deze flat heeft uitgekozen, de flat is tenslotte niet erg ver van de school vandaan, maar aangezien we ons toch snel voort kunnen bewegen had hij net zo goed een flat kunnen huren die iets meer in centrum ligt. Over het centrum gesproken, het wordt weer eens tijd om daar heen te gaan. Ik begin steeds meer te verlangen naar wat bloed. Bij de gedachte aan vers bloed, dat uit de nek van een aantrekkelijke jongeman stroomt, lik ik kort over mijn volle lippen heen.
Dan word ik uit mijn heerlijke gedachten gestoord. 'Rayna!' klinkt het, gevolg door gebonk op de deur. Nathaniel, die gast is soms zo ontzettend ongeduldig. Waarschijnlijk is de zon voor nog maar een paar seconden verdwenen. Niet veel later klinkt er luide heavy metal muziek uit de woonkamer. 'Get up!' Ik slaak een geïrriteerde zucht. 'Ik ben bezig!' schreeuw ik terug. Natuurlijk ben ik niet echt bezig, ik ben slechts wat doelloos in één van die slechte tienerblaadjes aan het bladeren. De “zielige” verhalen die er instaan zijn vaak wel erg lachwekkend, dat is eigenlijk ook de enige reden waarom ik af en toe zo'n ding aanschaf. Voor de rest staat er alleen maar troep in over van die menselijke beroemdheden, in dit nummer staat bijvoorbeeld een heel zeikverhaal over de bruiloft van zo'n tv-sloerie, en nog meer gezeik over één of ander kereltje die de verkeerde kant op gaat. Ze zouden er alleen van die zielige verhalen in moeten stoppen, dan zouden ze vast veel meer exemplaren verkopen.
'Rayna!' klinkt het weer.
'Ja ja, ik kom er al!' Ik kan toch maar beter naar hem toe gaan, voordat hij straks mijn kamer in komt en me meesleurt. Geïrriteerd rol ik van het bed af en loop ik mijn kamer uit, naar de woonkamer, waar de heavy metal muziek nog harder klinkt. 'Zet die pokkenherrie eens zachter,' brom ik terwijl ik naar de afstandsbediening zoek. Ik kan die echter niet vinden, en druk daarom maar op de knopjes van de tv zelf, om de muziek een heel stuk zachter te zeggen. Ik houd wel van muziek, alleen niet van dit soort muziek. 'Dus,' begin ik, als de muziek zo zacht staat dat het nauwelijks nog te horen is, 'gaan we vanavond nog naar het centrum?' Er is duidelijk een hoopvolle toon in mijn stem te horen.

Damian Ivor Lamoureux
Ik word wakker van de begintonen van Radioactive die door mijn kamer klinken. Gelijk druk ik op het snooze knopje van mijn iPod, die ik als wekker gebruik, waarna ik uit bed stap. Veel mensen blijven nog even liggen zodra hun wekker is gegaan, ik ga er echter altijd gelijk uit. Het heeft voor mij geen zin om die vijf minuten nog te blijven liggen, aangezien ik meestal toch klaarwakker ben wanneer mijn wekker is afgegaan. Bovendien kan ik dan vijf minuten langer aan het ontbijt zitten, oftewel: dan kan ik meer eten.
Ik haal een hand door mijn warrige haar en loop naar de badkamer, waar ik onder de douche spring. De temperatuur van water heb ik niet erg hoog staan, 's ochtends geef ik de voorkeur aan koud douchen. Nadat ik gedoucht heb loop ik de slaapkamer weer in en pluk een schone boxer uit de kast en een zwarte joggingbroek van de grond. Het is best wel erg dat mijn kamer nu al zo rommelig is, gezien dat ik nog niet zolang terug ben. Maar goed, als er ooit eens een dame langs komt, dan zorg ik er natuurlijk voor dat mijn kamer netjes is. Ik pluk ook een shirt van de grond, die ik aantrek, waarna ik terugloop naar de badkamer om wat gel in mijn haar te doen. Zodra ik daar ook klaar mee ben is het tijd om naar het ontbijt te gaan. Ik schep een hele lading met eten op mijn dienblad en schuif daarna aan bij een stel andere Dhampier jongens. Al snel gaat gesprek van de dingen die we in de vakantie gedaan hebben over naar de vraag of er nog nieuwe meisjes op school zijn gekomen. Ja, natuurlijk een stel dertienjarigen, maar daar begin ik niet aan.
Wanneer de eerste bel gaat zeg ik de andere jongens gedag en begeef ik me richting een van de trainingszalen, waar mijn mentor al op me staat te wachten. Ik heb hem hier al wel eerder rond zien lopen, maar zijn naam weet ik niet zo 1, 2, 3. Mijn tas laat ik op de grond vallen, waarna ik naar de man toelopen en mijn hand naar hem uitsteek. 'Damian Lamoureux,' stel ik mezelf voor. Altijd beleefd zijn, zei mijn moeder vroeger altijd tegen me.

[ bericht aangepast op 9 juni 2013 - 22:12 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered