• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.

    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Mily 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Mily 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14

    Josephine Eve "Josy" Valo - 19 - Telekinese - Hatsumomo 1,2
    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Fortunatis 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Fortunatis 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 1 okt 2013 - 21:15 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Nathan James Gibson
    Net voordat ik zonder om te kijken de kamer uit kan stormen loopt Myrcella naar me toe. Ze pakt mijn pols en trekt me mee terug naar het bed. ‘Riskeer een nacht isoleercel niet, Nathan.’ Ze ontwijkt mijn blik. ‘Sorry voor wat ik deed. Ik had het niet moeten doen. Ik beloof dat ik het niet nog eens doe, maar natuurlijk vertrouw je een monster niet.’ Ze duwt me terug op het bed en klimt weer op mijn schoot.
    ‘Waarom zou jij meer monsterachtig zijn dan de anderen hier, of in ieder geval ik?’ vraag ik hees. Ik doe niet meer stoer. Ik kan het niet. De druk op mijn borst is te groot. Weg masker.
    Bij wijze van demonstratie stop ik een paar dingen in haar hoofd, en trek ze dan weer terug. Een pijnscheut, wat emoties, een herinnering aan mijn broertjes, omdat dat de eerste is die in me opkomt.

    Ik ben elf. Tyler en Mason nog maar zeven. De tweeling speelt buiten met een bal. Ik kijk toe vanaf de veranda. Ik zou wel mee willen doen, maar ik weet dat ze bang voor me zijn. Bang voor mijn woede-uitbarstingen en de stekende pijnen in hun geest die ze opleveren, dus kijk ik toe. Ik glimlach. Ze zijn schattig, met hun donkere roodbruine haren en kleine sproetjes, een duidelijke mix tussen mama en papa. Mama’s rode, papa’s bruine haar. Mam’s sproeten. Ik mis haar.

    Met haar handen op mijn schouders drukt Myrcella haar lippen op de mijne. Het voelt verkeerd en fijn tegelijk. Ik heb dit gemist, maar het is het verkeerde meisje. Haar lippen zijn fijn, maar anders. Kort kus ik haar terug, mijn handen in haar haar.
    Ik kreun even zachtjes, gekweld. Laat haar dan weer los. Mijn handen glijden van haar af, en ik sla ze voor mijn gezicht. ‘Ik kan dit niet.’ Mijn ademhaling raspt door mijn keel. Ik ben zo moe, en ik heb honger.
    Ik laat mijn handen weer zakken en leg mijn voorhoofd tegen dat van Myrcella. ‘Het spijt me, schoonheid. Kun je dat alsjeblieft niet meer doen? Het is uitputtend, en echt een enorme turn-off.’
    Een schim van een lach vliegt mijn mond uit. Het voelt ver weg. Onecht. Een andere dimensie.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Handen strijken over mijn rug, mijn armen, mijn haar. Ze aaien over mijn littekens. Mijn eerste reactie is hard weg te rennen en ze te verstoppen, maar ik weet mezelf ervan te weerhouden. Degene die dit doet heeft toch al lang door dat ze er zijn, en ergens is het wel prettig. Het geeft me het gevoel dat het iemand kan schelen dat ze er zijn, dat er iemand om me geeft. Lippen in mijn haar. Ik gloeiend warm lichaam tegen mijn wang.
    Het is maar een fluistering. ‘Alexander? Het is ochtend, wakker worden.’
    Verdomme. Nu kan ik mezelf niet meer voorhouden dat ik slaap. Nu moet ik wakker zijn, en me erom bekommeren wie er in mijn bed ligt, en dat betekent waarschijnlijk dat het hier morgenochtend weer net zo koud en hard is als normaal. Ik kreun. ‘Ik wil niet.’ mompel ik tegen de heerlijk zachte huid van de hals van deze persoon. Mijn lippen strijken erlangs, en ik ril. Ik heb hier geen ervaring mee.
    ‘Wakker worden.’ fluistert hij. Dit heb ik ondertussen al wat meer gedaan, en ik begin de stem te herkennen. Ik ben echter nog teveel in een roes om zo in paniek te raken als gisteren. Met mijn hand strijk ik over zijn rug, en vind daar het bewijs. Zijn vleugels. Ze zijn dus echt zo zacht. Nieuwsgierig, maar voorzichtig friemel ik de witte en groene veertjes tussen mijn vingertoppen.
    ‘Raffaël.’ Ik open mijn ogen, en kijk naar hem op. Mijn wang glijdt langs zijn borst, en ik ril nog eens. Een puur lichamelijke reactie, maar toch wil ik meer. Het ligt nu zo voor het grijpen. Ik wil zo graag weten hoe het is om geliefd te zijn, en vanbinnen wens ik dat ik snel verliefd word op deze jongen. Bij hem lijk ik tenminste een kans te maken, al weet ik niet waarom.
    ‘Wat doe je in mijn bed?’ Het is moeilijk mijn ogen open te houden, zo vroeg. Ik sluit ze weer, en geniet nog even van zijn lichaam tegen het mijne. ‘Heel even nog.’
    Ik doe mijn best niet weer in slaap te vallen, zodat ik zijn antwoord kan horen.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Mette! Als jij nou voor Elliott post, dan kan ik een het-is-nu-ochtend-bamf-post voor Val schrijven. ;p ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Drie-dubbel post! *O*]

    [ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 17:25 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Drie-dubbel post *O* Sorry!]

    [ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 17:25 ]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Raffaël Seager-Hybride
    Alexander komt langzaam in beweging, eerst gaan zijn ogen even open, kijkt hij me aan, zegt hij mijn naam... Ik voel me mogelijk nog warmen worden. Zijn handen glijden over mijn rug en vinden daar mijn vleugels. Er gaan huiveringen door Alexander heen, ik weet niet waarom, zou ik me zorgen moeten maken?
    'Wat doe je in mijn bed?' Ik doe mijn mond open om te antwoorden, maar zelf weet ik het antwoord eigenlijk ook niet. Wat doe ik hier?
    'Ik... ' Tja, het is echt een goede vraag. 'Ik wou bij je zijn,' fluister ik dus. Het is een raar antwoord, ik heb iemands privé genegeerd om gewoon bij hem te zijn?
    'Heel even nog.' Aan Alexander kan ik zien dat die nog heel moe is. Zelf voel ik me echter hyper. In plaats van me weg te sturen heeft wil hij nog even blijven liggen, dit is een goed teken toch?
    'Oké,' fluister ik in zijn oor, en ik leg mijn wang op zijn hoofd terwijl ik mijn arm verplaats en langs zijn oren strijk. Ik weet niet waar ik al die bewegingen vandaan haal. Mijn vinger verplaatst zich en gaat langs zijn wang, langs zijn kin, naar zijn lippen, daar wrijf ik een paar keer over heen en dan dwaalt hij weer af langs zijn wang naar zijn neus. Alles in zijn gezicht word aangeraakt, geaaid. Wat is deze jongen toch mooi.
    En hij is van mij. Helemaal van mij. Alles van hem is van mij.
    Ik schrik een beetje van mijn bezitterige ideeën, waardoor ik even op hou met aaien. Zonder dat ik het door heb gehad is ook mijn adem sneller gegaan.
    Wat is er toch met me aan de hand?
    Zonder het door te hebben is mijn hand onder Alexanders hoofd terecht gekomen, verbaast til ik het een beetje op, zodat hij me aan kijkt. Ik heb hem al eerder gekust, maar dat was in zijn slaap, hij kon er niets tegen doen. Zou ik...
    Nadenken zit er niet meer in. Mijn hoofd beweegt zich al naar voren en mijn mond gaat een beetje open.
    Mijn ogen sluiten en mijn lippen raken de zijne.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    ‘Ik… Ik wou bij je zijn.’ Hij fluistert het, alsof hij het er hardop niet uit krijgt. Ik lach zachtjes. God, mijn stem is echt nog niet wakker. ‘Heel even nog.’ mompel ik tegen zijn zachte hals. ‘Oké.’ klinkt het in mijn oor. Zijn vingers glijden langs mijn oor, wang, kin. Ze blijven even liggen op mijn lippen, en ik kus ze. Er komt een laag geluidje uit mijn keel, en ik huiver. Het is verkeerd. Ik weet dat het verkeerd is. Ik ken deze jongen niet eens, maar hij is de eerste die ooit geïnteresseerd in me is, en het voelt zo fijn. Ik leg mijn hand op de zijne, die weer naar mijn wang gekropen is.
    Raffaëls adem is langzaam versneld. Zijn mond bevindt zich nog steeds dicht bij mijn oor. Zijn hand schuift onder mijn hoofd, ligt in mijn hals. Gaat hij…?
    Met grote ogen kijk ik hem aan, mijn mond valt een beetje open, net als de zijne, en dan is de afstand ertussen plotseling weg. Even lig ik daar, verstijfd, niet wetend wat ik moet doen. Dan sluit ik mijn ogen, en trek hem dichter tegen me aan. Mijn lippen sluiten zich om de zijne, en ik rol me bovenop hem, terwijl ik met mijn handen zijn vleugels bescherm. Ik wil niet dat zijn veren dubbel gaan. Mijn handen verplaatsen zich over zijn bovenlichaam tot in zijn haar, en ik duw mijn lippen dichter op de zijne.

    En dan ben ik wakker. Echt wakker.
    Poef! Binnen een seconde sta ik in mijn badkamer naar adem te happen. Wat… wat?
    Ik draai de kraan aan en gooi een paar flinke plensen water in mijn gezicht.
    Daarna zet ik mijn handen op de wasbak en staar mijn spiegelbeeld met grote ogen aan, terwijl ik in mijn hoofd het laatste half uur opnieuw afspeel. Ik werd wakker met een knul in mijn bed, die ik nog helemaal niet goed ken, die mij lijkt te stalken, die ik niet in mijn bed uitgenodigd had en die nu al al mijn littekens kent. Denk ik. Ik sla een hand voor mijn mond en gebruik de andere om mijn voorhoofd zo goed mogelijk te verbergen.
    Hoe dan ook. Die jongen kuste mij, en ik kuste hem terug. Gretig zelfs. En nu ben ik weg geteleporteerd en ligt hij nog steeds in mijn bed. Ik moet sorry zeggen.
    Ik haal diep adem en loop dan terug naar de kamer, waar ik, nog steeds shirtloos, een beetje blijf staan drentelen. Ik durf bijna niet dichterbij te komen.
    ‘Ik… Ik.. Sorry! Ik sliep nog half. Ik had niet… Ik…’
    Ik heb de neiging mijn kop tegen de muur te slaan. In plaats daarvan leg ik mijn hand ertegenaan voor steun.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Raffaël Seager-Hybride
    Alexanders handen woelen door mijn haar en drukken met dichter tegen hem aan. Wat is dit een heerlijk gevoel, dit mag niet stoppen!
    Vlak na die gedachte verdwijnt de levendige droom en zit ik alleen in het bed. Mijn ene hand zweeft vlak voor mijn gezicht in de lucht en mijn mond is nog altijd een beetje open. Verbaast staar ik naar mijn hand. Kan dit een droom zijn geweest? Huh?
    'Wat... ?' Van slag kijk ik om me heen, hij is zomaar... Wacht... Teleportatie. Het was geen droom, het was echt! Even zucht ik tevreden, maar dan bedenk ik me dat al is het een droom, hij hier niet meer is. Waarom is hij weg gegaan? Verdrietig til ik zijn kussen op, ik moet hem gaan zoeken, waar zou hij zijn? Ik druk het kussen tegen mijn borst aan en verberg mijn gezicht erin. Het ruikt naar Alexander. Zijn heerlijke zoete geur. Zou hij terug komen?
    Voordat ik kan besluiten om weg te gaan of te blijven gaat de deur open.
    De nog altijd shirtloze wonderschone Alexander komt binnen, hij bloost een beetje.
    'Ik... ik... Sorry! Ik sliep nog half. Ik had niet... Ik... ' Wat probeert hij te zeggen? Met het kussen tegen me aangedrukt staar ik hem aan.
    Zijn ontblote boven lichaam trekt mijn aandacht. Al die... littekens... Woede komt even omhoog, maar verdwijnt. Heeft hij het niet koud?
    Een beweging van Alexander brengt me weer terug bij zinnen, ik volg de hand die hij tegen de muur legt.
    Ik sta op en wankel zijn kant op, met de deken van het bed in mijn armen. Voordat Alexander weg kan gaan sla ik de deken om hem heen.
    Daarna bloos ik en zet ik weer een stapje naar achteren, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Hij zit daar maar, mijn kussen tegen zich aangedrukt, starend. Ik volg zijn blik en sla ongemakkelijk mijn armen om mijn bovenlichaam. Niet dat dat ook maar iets helpt om mijn littekens te verbergen. Het biedt hem alleen maar beter uitzicht op mijn tatoeages, en ik heb liever niet dat hij ook die beter bekijkt. Niet dat hij vanaf daar de kleine ronde brandwondjes zou kunnen zien, maar die tijd komt nog wel. Dat heb ik nu wel door.
    Ik lach ongemakkelijk. Het klinkt alles behalve blij. ‘Oh, dat. Het is niets. Mijn grootvader…’ zeg ik, nog steeds naar mijn eigen lichaam starend. Ik zie mijn ribben. Met mijn hand wuif ik het weg. Die laatste twee woorden hadden er niet bij gehoeven.
    Raffaël staat op van mijn bed. Het kussen heeft hij neergelegd. In plaats daarvan komt hij nu met de deken op me af. Ik wankel een stukje achteruit en steek mijn handen op om hem tegen te houden, maar hij slaat alleen de deken om me heen en stapt dan weer achteruit. Ik had helemaal niet gemerkt dat het zo koud was. Nu zie ik mijn eigen kippenvel pas.
    Ik durf Raffaël niet aan te kijken, maar als ik dat langzaam, voorzichtig toch doe zie ik dat hij bloost. Ik trek de deken dichter om me heen.
    Ik probeer het nog eens. ‘Ik.. Um.. Ik had je niet zo moeten kussen. Dat spijt me. Ik bedoel.. Jij begon, maar ik draafde een beetje door.. En.. En ik denk dat ik je eerst moet leren kennen en… en verliefd op je worden… of zo….. Mochten we dat nog eens doen.’
    Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan om hoe knullig dat eruit kwam. In plaats daarvan wrijf ik ongemakkelijk met mijn hand langs de achterkant van mijn nek, een irritante gewoonte.
    ‘Wil- wil je misschien douchen?’ Ik gebaar naar de badkamer achter me. ‘Niet samen natuurlijk.’ Voeg ik er snel aan toe. ‘Ik bedoel gewoon.. Je wordt hier wakker, en dat zou wel zo gastvrij van me zijn. Je kunt van mij schone kleren lenen. Ze voelen toch niet echt persoonlijk hier.’
    Als ik zenuwachtig ben praat ik echt teveel.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [BromoneaPulp heeft zich helaas uitgeschreven. ):
    Is er iemand die zijn rollen over wil nemen of wil vervangen? Het wordt wel weinig zo, maar anders is het spijtig. Het is niet strikt noodzakelijk.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Mycrella Baratheon.

    Ik slaak een verlichtende zucht en laat me zowat naast hem vallen. "For god's sake. Ik dacht dat je het niet eens zou zeggen." Hij zou weten dat ik daarmee de kus bedoelde. Mijn ogen keken even kort naar hem. " Je mist je familie he? - " Ik kijk naar de grond, het is een stilte. Geen genante, maar ook niet een waarvan je zou zeggen dat deze fijn was. Voorzichtig keek ik op naar hem. " Niet iedere ouder houd van zijn kind als jouw moeder van jouw deed, Nathan. " Mijn paarsige ogen laten precies hetzelfde zien als hij deed, maar dan van mijn kant. En het was niet precies prettig te noemen.

    Een wat oudere man, duidelijk de walm van Alcohol met zich meedragend, inslaand op een jonger meisje met blonde haren. "Please Daddy! I didn't let it fall cause i wanted to!" De wanhopige stem van het meisje sloeg over van de angst, maar de man had geen medelijden met het kind. De moeder van het meisje, welke een stukje verderop lag met open ogen en een grote plas bloed was duidelijk haar moeder, ze hadden namelijk beide een blonde haarkleur en paarsige ogen welke zo indringend konden kijken. Het meisje was afgeleid geraakt, en de man wie de vader van haar was leek dat niet prettig te vinden en in een soort van vlaag kwam een stuk metaal, afkomstig van een mes in de buik van de 13-jarige meid welke schreeuwde van pijn.


    Rasperende ademhaling van mijn kant is het enige wat je hoort. Evenals de pijn die uit mijn ogen leek te stralen op dit moment. Ja, het was mijn vader wier mijn moeder had vermoord, had geprobeerd mij ook om te leggen. Maar ik was gered, mijn vader opgepakt en mijn moeder had de begrafenis gekregen die ze verdiende. Duidelijk een soort van mentale steun zoekend kwam mijn hoofd tegen Nathan's schouder te hangen, terwijl de tranen rijkelijk vloeide over mijn bleke huid. Ik had die nacht opnieuw beleefd, tevens was dat de nacht wier mijn leven had veranderd. Het was de nacht dat ik hier was terechtgekomen en dat mijn leven een grote puinzooi waren geworden. Mijn waterige ogen keken naar Nathan. "Sorry dat is zo gemeen ben, niemand verdiend met mij om te gaan." Het was zacht en uiterst breekbaar, zoals ik er nu ook bij zat. In elkaar gedoken, bang klappen op te vangen wier me pijn zouden doen. Maar god wist wanneer die klappen opnieuw zouden komen. Echter sloeg ze haar armen wel om hem heen en een paar snikken lieten de stilte in de kamer verbreken. De tranen liepen nu vlekkeloos naar beneden langs mijn witte gezicht.

    [ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 21:14 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Umm.. Zij hoort dat toch niet te kunnen?
    Haar gave is het uitvergroten van emoties en ze zijn geen zielsverwanten.
    Nathan kon dat alleen omdat zijn gave het in iemand anders hoofd stoppen van dingen die er nog niet waren is. x) ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ ze denkt het ? xd excuses excuses]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Geen probleem! Kun je er nog een maken waar ik wat makkelijker op kan reageren?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik probeer mijn vriendje, jasonreina, hier in te slepen. XD
    Alleen hij schrijft nu nog niet, maar maar maar... Ja. It would be fun. Helpen jullie? c: ]

    [ bericht aangepast op 29 sep 2013 - 21:02 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.