[Speeltopic] Kostschool Het Hunderen 01 - Speeltopics

Het verhaal speelt grotendeels op de school en het terrein zelf af. Het begint tijdens het kerstgala. Uiteraard is de school vrij streng en zijn alcoholische consumpties alleen toegestaan voor leerlingen boven de zestien jaar. Tijdens het gala wordt door de adjunct-directrice mevrouw De Waard een aankondiging gedaan.
Enkele jongeren uit een paar Engelse internaten zullen in het nieuwe jaar enkele maanden op de kostschool verblijven. Het zijn stuk voor stuk probleemjongeren die uit huis zijn geplaatst, maar zich zo goed hebben gedragen dat de scholen ze een plaatsje op Het Hunderen hebben aangeboden om hun gedrag te belonen en in de hoop dat ze wat van de manieren van de welgestelde, Nederlandse kinderen zullen overnemen.
De Britse jongeren komen bij de Nederlanders in de klas. Veel lessen zullen daarom in het Engels worden gegeven. Zo hoopt Het Hunderen ook de Nederlandse leerlingen het een en ander bij te brengen over de Engelse taal en cultuur.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 22:27 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hoe heet je eigenlijk?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Toby bleef het een stomme vraag vinden als je in gesprek was met iemand, maar was blij dat de jongen hem stelde. 'Toby. Jij?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Colten. Gelukkig, Toby is een beetje uit te spreken. Ik heb sommige Nederlandse namen gezien die ik écht niet kan zeggen!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Mijn vader komt uit de Verenigde Staten,' verklaarde Toby. 'Mijn zus en ik heb beiden geen Nederlandse naam.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat maakt het voor mij een stuk gemakkelijker!' grinnikte Colten. 'Ik ben er ook nog steeds niet uit hoe je dit hier uit moet spreken. Et Hundearn?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Hou het daar maar op,’ grinnikte hij. ‘Het is maar een stomme naam. ’t Betekent helemaal niks.’

Every villain is a hero in his own mind.

Colten grinnikte. Hij schoot nog een keer in de basket en keek Toby toen aan. 'Ga je mee naar binnen?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cadeline sloeg de deur van de auto dicht. Nadat ze vol nieuwe moed naar huis was gegaan, kreeg ze daar ter plekken te horen dat ze de kerst alleen door zou moeten brengen en haar moeder, als ze geluk had, wel één keer zou zien. Ze begon zich te realiseren dat ze totaal geen heimwee had gehad naar huis, maar juist naar hier. Ze had een kleine tas mee die ze zorgvuldig had volgepropt met de beste likeuren die ze kon vinden, daar had ze in de auto al gebruik van gemaakt. Toen ze duizelig werd was ze gestopt, aangezien ze liever niet dronken rondliep op school. Bij binnenkomst liep ze direct naar haar kamer zonder op te letten of om haar heen te kijken. Na de drank te hebben opgeborgen, een aantal glazen water achterover had geslagen, en wat over de duizeligheid heen was, viel het haar pas op dat er een paar spullen lagen op het andere bed. Een nieuw kamergenootje? Ze liep de trap af naar de ontvangsthal, de enige manier om daarachter te komen, was om te zoeken, en gezien het merendeel toch thuis zou zitten zou het wel op moeten vallen.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Tracey had het grootste deel van haar tijd in haar eentje gespendeerd. Ze vond het niet erg en had er misschien wel bewust voor gekozen. De meiden waren erg aardig, maar het waren haar types niet en ze vond ze erg druk. Vandaag zouden Tony en Melody weer terugkomen. Ze keek ernaar uit, want het waren de enigen die ze vertrouwde.
Ze slenterde naar het meer toe, maar toen ze er aankwam, zag ze dat er wederom iemand zat. Ze onderdrukte een zucht. Het was steevast haar plekje geweest, totdat er ineens Engelse studenten door hun school zwermden. Ze was echter niet van plan zich weg te laten jagen.
‘Hé.’ Ze zakte naast hem neer en stak een sigaret op.
Hij keek opzij, knikte even en keek weer over het meer uit. Blijkbaar zat hij niet op gezelschap te wachten, wat Tracey mooi uit kwam. Ze kwam hier ook niet om gezellig met een Engelsman te kletsen. Cooper en Scarlett hadden al op deze jongen gewezen en gezegd dat iedereen beter uit zijn buurt kon blijven – net als een andere jongen met net zulk zwart haar.
Tracey had er niet op door gevraagd, maar was wel op haar hoede. Ze had immers niet zulke fijne ervaringen met jongens, al leek hij geenszins in haar geïnteresseerd. Hij blikte onafgebroken voor zich uit, met een onverschilligheid die haar aan zichzelf deed denken.

Blake had het idee dat het meisje naast hem ook een aardig verleden had, gezien haar gezicht verminkt was. Ze gooide haar peuk op de grond, trapte hem uit en stak weer een nieuwe op. Hij had het gevoel dat hij iets moest zeggen. Hij wilde niet helemaal als een kluizenaar overkomen, hoewel hij dat natuurlijk wel was. Maar als hij een nieuwe start wilde maken, was dit misschien wel een goed begin. Ze leek hem geen populair type en misschien had ze wel helemaal geen vrienden. Niet dat hij medelijden met haar had, maar ze zou niet te hard van stapel lopen.
‘Ik zit op je plek, niet waar?’
Ze leek verbaasd dat hij tegen haar begon te praten en hij vroeg zich af of zijn klasgenoten haar al voor hem gewaarschuwd hadden. In dat geval leek ze zich er weinig van aan te trekken en dat stemde hem wel gunstig.
‘Er hangt geen bordje bij,’ antwoordde ze zonder hem aan te kijken. ‘Maar ik zit hier wel vaak, ja.’
Hij keek naar de sigaretten op de grond en vroeg zich af of ze allemaal van haar waren. Ontvluchtte ze hier de drukte, net als hij?
Ze had een verbitterde blik in haar ogen en hij vroeg zich af of ze gepest werd en daarom de afzondering zocht. Het leek hem geen type dat alles over zich heen liet komen, maar als men in de meerderheid was, viel daar niet altijd wat aan te doen. Ze was door haar beschadigde oog in ieder geval een makkelijke prooi.
‘Je bent Blake toch?’ vroeg het meisje na een tijdje.
‘Ja.’
‘Ze vinden je gevaarlijk.’
Hij snoof. ‘Dat heb je snel ontdekt.’
Tracey grinnikte, maar het klonk een beetje hol. ‘Ik heb Cooper en Scarlett gesproken. Zij hebben over iedereen een mening klaar.’
‘Hmm.’
Die twee wisten helemaal niks over hem en praatten de verhalen van anderen na. Ze verspreidden leugens, zonder het zelf te weten.
‘Ze zeiden niet veel, hoor.’
‘Ze weten ook niet veel.’
Een glimlachje speelde om haar lippen en Blake keek haar aan.
‘Jij denkt dat ze overdrijven?’
Ze blikte geringschattend in zijn ogen. ‘Ja.’
Een bijna onhoorbare zucht van opluchting ontglipte zijn lippen. Dan had ze al een stap verder gezet dan alle anderen – uitgezonderd Charlie dan.
Godzijdank vroeg ze niet verder, want hij had geen zin om zijn verleden met haar te delen en alles wat er gebeurd was weer op te rakelen. Waarschijnlijk kwam ze dan terug op haar eerste oordeel.

Every villain is a hero in his own mind.

Katie wachtte ongedurig in de kantine. De school stroomde langzamerhand vol met Nederlandse leerlingen, maar Katie had nog geen van haar vrienden gezien.
De afgelopen dagen had ze zich een beetje vermaakt op de sportvelden, aangezien ze het laatste jaar in Amerika bijster weinig naast dansen had gedaan. Het was dan wel koud, maar Katie vond het heerlijk om buiten te zijn.
Ondertussen had ze kennis gemaakt met verscheidene Engelsen en ze had ontdekt dat er nog best wat normale mensen tussen zaten. Haar kamergenootje leek haar een best aardig meisje en dus was Katie erg tevreden. Vanavond, als iedereen er was, zou er iets speciaals zijn, maar wat voor verrassing de Waard in petto had was onbekend. Morgen zouden de lessen weer beginnen en Katie kon nu eindelijk eens oprecht zeggen dat ze er zin in had, al vermoedde ze dat die gevoelens snel zouden verdwijnen.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Annie had een fijne kerst en Oud en Nieuw gehad thuis. Ze had wel haar vrienden gemist tijdens de jaarwisseling, maar samen zijn met familie was haar ook dierbaar. Ze trok haar koffer achter zich aan en ging de school binnen. Tijdens kerst en Nieuwjaar had ze continu op het punt gestaan Aidan een berichtje te sturen of te bellen. Ook met hem had ze niet het nieuwe jaar in kunnen luiden. Annie hoopte maar dat ze hem niet steeds zou tegen komen, al zou dat al ontzettend moeilijk zijn, gezien ze samen les hadden. Bovendien moest ze nu iemand anders zoeken die haar kon helpen met wiskunde. Ze liep de kantine in en zag daar ineens een bekend gezicht.
'Jeetje, Katie!' Voor het eerst sinds weken voelde ze een oprechte blijdschap en ze vloog haar vriendin om de hals. 'Wat fijn om je eindelijk weer te zien!'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Annie!' riep Katie blij toen een rode waas op haar afstormde. 'Wat zie je er leuk uit! Hoe gaat het met je?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had natuurlijk wel wat informatie gekregen toen ze weg was, maar de laatste tijd had ze het zo druk gehad, dat ze amper met haar vriendinnen gebeld had.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

'Eh, het gaat wel,' zei Annie, die een glimlach tevoorschijn wist te toveren. 'Jij ziet er heel goed uit, juist,' zei ze bewonderend. 'Vertel me eerst maar eens hoe het met jou gaat? Hoe was Amerika?' vroeg ze nieuwsgierig.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Amerika was zo groot en vooral zo anders,' zei Katie. 'Alles moet daar maar groter en fantastischer zijn, dus we stonden continue in grote theaters en we hadden altijd van dat uitzinnige publiek die alles "wonderful" en "amazing" vonden. Verder hebben ze er niet zoveel geschiedenis, dus veel is erg nieuw en modern, maar de natuur is geweldig en omdat het zo'n groot land is, hebben ze ook zo veel verschillende landschappen. Het was echt heel geweldig. En het dansen was heel fijn. Ik denk dat ik daar mee verder ga, na de middelbare school.'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

'Gaaf zeg! Ik wil straks een uitgebreid verslag!' glimlachte ze. 'Waar heb je de feestdagen gevierd? Hier op school?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?