[Speeltopic] Kostschool Het Hunderen 01 - Speeltopics

Het verhaal speelt grotendeels op de school en het terrein zelf af. Het begint tijdens het kerstgala. Uiteraard is de school vrij streng en zijn alcoholische consumpties alleen toegestaan voor leerlingen boven de zestien jaar. Tijdens het gala wordt door de adjunct-directrice mevrouw De Waard een aankondiging gedaan.
Enkele jongeren uit een paar Engelse internaten zullen in het nieuwe jaar enkele maanden op de kostschool verblijven. Het zijn stuk voor stuk probleemjongeren die uit huis zijn geplaatst, maar zich zo goed hebben gedragen dat de scholen ze een plaatsje op Het Hunderen hebben aangeboden om hun gedrag te belonen en in de hoop dat ze wat van de manieren van de welgestelde, Nederlandse kinderen zullen overnemen.
De Britse jongeren komen bij de Nederlanders in de klas. Veel lessen zullen daarom in het Engels worden gegeven. Zo hoopt Het Hunderen ook de Nederlandse leerlingen het een en ander bij te brengen over de Engelse taal en cultuur.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 22:27 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Mooi.' Colten stond op. 'Dan ga ik ook wat te vreten halen.' Hij liep naar het buffet en legde vijf broodjes op een bord. Hij deed er nog wat beleg bij en vond dat hij toen wel genoeg had meegenomen. Hier kreeg hij zijn buik wel mee vol.
Hij ging weer naast Scarlett zitten en keek nieuwsgierig rond. 'Wat een dooie boel hier, zeg.' Hij nam een flinke hap van zijn broodje en zei toen met volle mond: 'Ik hoop dat het na de vakantie wat beter wordt.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Vast wel. Er zijn nu maar twee leerlingen.' Ze keek even naar de twee onbekende gezichten en vroeg zich af waarom ze niet naar huis waren. Niet dat ze zelf een huis zou hebben om naar toe te gaan, maar het was verpand dat ze enige twee waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Katie liep naar binnen en klopte op de deur van mevrouw De Waard.
'Kom binnen,' riep die door de deur heen, ' come in.'
Katie verbaasde zich over het feit dat ze ook Engels gebruikte. Dat had ze De Waard nog nooit horen doen.
'Hallo Katie,' zei ze verbaasd toen Katie binnenliep. 'Ik dacht dat jij pas na de kerstvakantie weer zou komen.'
'Verandering van plannen,' zei Katie en ze haalde haar schouders op.
'Nou, je zult merken dat je op een speciaal moment binnen komt vallen,' zei De Waard glimlachend. 'Er is een uitwisselingsprogramma bezig met kinderen van een Engels internaat. Misschien kan jij ze helpen wat wegwijs te worden hier. Ik neem aan dat je je nog precies herinnert hoe het hier werkt.'
'Eh ja,' zei Katie overrompeld. 'Op welke kamer slaap ik eigenlijk?'
De Waard bladerde even tussen haar papieren. 'Katie Prins, kamer 4, met Cadeline Cipriane en Charlie Binford.'
'Dankjewel,' zei Katie en sloot daarmee haar gesprek met De Waard af.
Terwijl ze haar spullen naar haar slaapkamer sjouwde, keek ze goed om zich heen. Ze vroeg zich af of sommigen van haar vriendinnen al waren gearriveerd of dat ze allemaal later zouden komen. Ze baalde wel een beetje dat ze niet bij Annie of Nadine op de kamer sliep. Ze herinnerde zich de goede tijden met haar oude vriendinnen nog zeer goed. Nadine, Norah en zijzelf hadden jaren bij elkaar geslapen en toen Annie kwam had Katie bij Norah gelegen, en Annie bij Nadine.
Ze had haar vriendinnen erg gemist op haar toer en ze kon dan ook niet wachten om ze weer te zien. Ze had Annie en Nadine niet verteld dat ze weer terug zou komen na de kerst, dus dat zou een mooie verrassing zijn. Norah was ondertussen van school af, om voor haar oude oma te zorgen, dus Katie zou haar hier niet terugzien.
Ze dumpte haar tas op een mooi bed bij het raam en zag dat een van de andere bedden ook al was bezet. Dat zou dan wel die onbekende Charlie zijn, want Katie herkende geen van Cady's spullen.
Nadat ze haar tassen had uitgepakt, haastte ze zich naar beneden om nog van de lunch te genieten.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Tracey was verbaasd toen ze tussen al die nieuwe gezichten ook opeens een bekend gezicht ontwaarde, ook al had ze die ook al een tijd niet gezien: Katie.
Ze had echter nooit een flitsende band met het meisje gehad, al was het toch fijn iets vertrouwds te zien, maar ze durfde niet haar hand naar het meisje op te steken en deed alsof ze zich weer verdiepte in het gesprek van de meiden om haar heen.

Every villain is a hero in his own mind.

Katie keek de kantine eens rond. Er zaten verscheidenen mensen, maar op het eerste gezicht herkende Katie er geen een. Dat kwam misschien ook wel omdat haar blik eerst werd getrokken door een aantal jongens, waarbij een jongen zat met roze haar. Dit soort types kwam je doorgaans niet tegen op het Hunderen, en Katie vroeg zich af van wat voor internaat deze mensen afkwamen. Ze hoopte maar dat die Charlie een beetje normaal bleek te zijn.
Toen ze nog eens goed keek, zag ze Tracey bij een groepje meisjes zitten. Tracey was nou niet echt een van haar beste vriendinnen, maar ze waren kamergenoten geweest, dus Katie vond best dat ze bij het groepje kon aanschuiven.
'Hey Tracey,' groette ze het meisje. 'Hoe gaat het?'

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Colten bekeek het onbekende meisje nieuwsgierig. 'Is zij Nederlands?' vroeg hij zacht aan Scarlett. Die haalde haar schouders op. Nou ja, dan moest hij het maar aan het meisje zelf vragen. 'Kom jij hier vandaan?' vroeg hij langzaam, omdat hij geen idee had hoe goed haar Engels moest zijn.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Tracey bevestigde dat ze hier vandaan kwam en glimlachte voorzichtig toen Katie haar aansprak.
‘Hé…’ antwoordde ze. ‘Het gaat wel oké, hoor.’
De decembermaand was altijd een periode waarin ze wat gevoeliger was en de gezelligheid van vroeger miste, toen ze nog thuis woonde en haar moeder nog leefde.
‘Waar ben jij zolang geweest?’
Ze nam de moeit niet om de vraag in het Engels te formuleren, ook al was het misschien een beetje onaardig tegenover de jongen die haar net aangesproken had. Haar Engels was echter niet zo goed dat ze zich op haar gemak voelde als ze de taal sprak en ze was blij dat er nu eindelijk iemand was met wie ze in haar moedertaal kon communiceren.

Every villain is a hero in his own mind.

Het gesprek aan tafel drong niet echt tot Toby door en toen hij zijn ontbijt naar binnen had gewerkt, stond hij op en liep hij naar buiten. Hij pakte een bal uit het daarvoor bestemde hok en liep naar het basketbal veld toe.

Every villain is a hero in his own mind.

Colten trok zijn wenkbrauwen op. Nou, die was ook lekker asociaal. 'Weten jullie ook waar die andere is?' vroeg hij aan de andere drie meiden bij wie hij zat. Hij was toch wel nieuwsgierig geworden naar die Nederlanders en Scarlett had gezegd dat er twee waren.
'Buiten, dacht ik,' antwoordde Cooper.
Colten knikte en pakte twee broodjes. Eén at hij in twee happen op en de andere nam hij mee. 'Eet smakelijk,' zei hij, wijzend op de andere broodjes. Toen liep hij het gebouw uit, waar hij langzaam zijn broodje op begon te eten en om zich heen keek. Hij zag verderop een onbekende jongen schieten op een basket en liep erheen. Omdat Colten hem nog nooit eerder had gezien, moest dat de andere Nederlander zijn. 'Hé! Kun je een tegenstander gebruiken?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Katie keek haar meelevend aan. 'Ik heb met een dansgezelschap door Amerika getoerd,' vertelde ze. 'Het was echt een ongelooflijke ervaring. Maar ik moet natuurlijk wel gewoon mijn school afmaken en dergelijke. Zijn er nog bijzondere dingen gebeurd afgelopen jaar?' vroeg ze.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Toby knikte, blij dat hem wat gezelschap geboden werd door iemand met een beetje een normaal uiterlijk. ‘Ja, tof.’
Hij liet de bal op zijn vinger ronddraaien en gooide hem toe naar de jongen toe.

-

Voor Tracey was er veel veranderd, gezien haar broertje op school was gekomen, maar ze zag niet in waarom ze dat zou moeten delen Katie.
‘Ik weet niet of je Myrtle nog kent, ze zat een jaar onder ons. Ze is een paar maanden terug spoorloos verdwenen. Alleen haar been is teruggevonden bij een eilandje in het meer.’

Every villain is a hero in his own mind.

Colten hoorde direct aan zijn accent dat zijn vermoedens juist waren. Hij schoot de bal de lucht in, die de een rondje om de basket draaide en er toen weer uit rolde. 'Het moet vast even wennen zijn, tussen al die Britten,' veronderstelde hij terwijl hij de bal naar de jongen gooide.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Echt waar?' zei Katie geschrokken. 'Wat luguber.'
Ze herinnerde zich Myrtle nog goed, omdat die altijd ongelooflijk veel at en echt een bezienswaardigheid op zich was.
'Zijn ze er nooit achtergekomen hoe dat is gebeurd?' vroeg Katie.
Het leek alsof het veilig oord van haar vroege jeugd was veranderd in een school die elk jaar opgeschrikt zou worden door een nieuw drama.

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

‘Eerlijk gezegd zitten er nogal wat excentrieke figuren tussen,’ antwoordde hij, terwijl hij de bal ving en op de grond liet stuiteren. Hij was op zich wel wat opvallende types gewend, gezien zijn zus in de wandelgangen cycloop werd genoemd en Stef graag oogpotlood op deed, maar de mensen die hij net had ontmoet, sloegen alles. Vooral die travestiet.

Every villain is a hero in his own mind.

Colten grijnsde. 'Klopt. Je raakt eraan gewend.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain