[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Jezebel Marlin Lux (Lux) • Burned Rubber • Sergeant at Arms

Ik rijd mijn motor gemakkelijk de werkplaats van ons nieuwe onderkomen in en steek een sigaret op zodra ik hem op zijn standaard gezet heb. Daarna loop ik terug om de loodsdeur weer dicht te doen en pluk ik de sigaret tussen mijn bloedrode lippen vandaan om de rook uit te kunnen blazen. De helm die ik daarnet ophad hang ik simpelweg aan het stuur en ik strijk mijn kleding glad. Ik draag een strakke, zwarte broek met zwarte enkellaarzen waaronder een hak zit. Mijn strakke leren motorjack zit tot mijn keel dicht geritst, maar die doe ik open als ik naar de bar toe loop en de meute die er zit begroet. Eronder zit een rode top die mijn bleke huidskleur benadrukt. Het zijn al behoorlijk wat mensen en tot mijn verbazing is Ryan er al, over de bar heen getild door Red.
"Hey kiddo," Ik leun over de bar heen en ga met mijn hand door zijn haar heen. "Bear, Damon." grijns ik begroetend voordat ik me op de kruk laat zakken en mijn benen over heen sla. "Oh, je hebt toch van die verschrikkelijke figuren in het verkeer..." begin ik te klagen als ik goed en wel zit terwijl ik afkeurend met mijn hoofd schud. De sigaret is ondertussen zo goed als op en ik druk die uit in de asbak. "Ze zouden ze op rijles moeten doen, met lijfstraffen of zoiets." vervolg ik en ik zucht. Dan bedenk ik me dat Ryan er ook nog is en kijk ik grijnzend naar je. "Jij wordt later vast net zo'n goede rijder als je pa." zeg ik tegen het jochie. Hierna schieten mijn ogen naar zijn vader Damon.
Al snel sta ik weer recht en doe ik het jasje uit om naar de kapstok te lopen en deze op te hangen. Nu is een groot deel van mijn tatoeages zichtbaar geworden. "Tijd voor de plee," mompel ik als ik weer langs de rest loop en de gang doorloop. De eerste van de twee hokjes is voor de vrouwen, waar ik dan ook instap en naar de spiegel toe buig. Ik tuit mijn gestifte lippen naar mijn spiegelbeeld terwijl ik snel mijn lippenstift controleer en werp een blik op mijn witblonde haar dat opgestoken zit. Het is een beetje warrig geworden door mijn helm, maar het kon erger. Met mijn handen probeer ik het een beetje glad te strijken en ik schuif er een speldje opnieuw in.

[Sorry dat ze zo kort is. De rest doe ik later, maar het lukt me niet echt om te schrijven...]

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:38 ]

Your make-up is terrible

||John Richard Ashborne ( Nickname bear)||Vice-President||Burned Rubber||
Red slaakte een gil toen ik haar een tik op dr billen verkocht, waarop een geamuseerde grinnik van mijn kant volgde. 'He John, find someone else to slap on there ass".
Ik keek haar geamuseerd aan voor ik mij naast Damon plaatste, "Sorry hon... zo'n paar zachte billen vragen er gewoon om, om aangeraakt te worden." grinnik ik speels om vervolgens Damon te vragen hoe het met hem was.
"Met mij?" vroeg hij mij en ik knik. "Ja het gaat rustig. Tot nu toe." zegt hij terwijl hij zijn zoontje op de kruk naast hem neer zet. Een brommende lach ontsnapt mij wanneer ik hem waarschuwend zie kijken. Dat kind van hem is zo hyper, maar dat maakte hem ergens wel heel leuk. "Gelukkig maar" glimlach ik hem toe als ik nog eens mijn flesje oppak en een slok wil nemen.
Hij legde zijn sigaretten op de bar, "Gelukkig. Vooral... omdat vandaag...je weet wel, van Tanya" zegt hij waarop ik begrijpend knik. "Maar Ryan heeft nergens last van, en mijn dag is tot nu toe ook rustig verlopen".
Ik zet mijn flesje neer en kijk hem serieus aan, "De memorialhoek is voor clubleden, je meisje was ook familie... dus mijn aanbod geld nog steeds" vermeld ik hem. Ik had hem het voorstel al eerder gedaan.
"Trouwens hebben jullie Lux al gezien vandaag?" vroeg hij mij en direct valt zijn zoontje hem bij. Ja lux was erg geliefd hier, logisch... ook ik had een hoge pet op van haar. Ik haal een hand door mijn baard, "Ach die zal strakjes wel komen..." brom ik met een half oog op Ryan.
Ik begon over posters, 'Nou dat zou gezellig zijn, misschien wat schilderijen erbij' had Red gegrijnsd.
"Mooi klusje voor jou Red... En onthoud dat dit een MC is geen artgallery of iets in die trant" droeg ik haar al grijnzend op. Ik hoorde hoe Damon zijn zoontje aan spoorde om Red te helpen.
Ondertussen was Lux aan de bar verschenen, ik knikte naar haar als verwelkoming. "Lux, de enige goede rijders zijn de lost ones" grijns ik haar toe wanneer ze haar klaagzang over de weggebruikers begon en lachte om haar voorstel om rijlessen met lijfstraffen te beginnen. "Weetje Lux... ik steun je helemaal..." beaamde ik alvorens ze zich naar het toilet verplaatste.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Stephanie Mabel Warrington || -Nicknaam Red in de bende- || Burned Rubber

Ze zag dat Bear geamuseerd was en toen ze hem speels hoorde, schudde ze grijnzend haar hoofd. 'Well, de volgende keer wel een waarschuwing als je het weer doet John' ze grijnsde speels nu naar hem. In hun bende was altijd wel iets te beleven en dat was heerlijk. Al snel hoorde ze Bear weer en keek hem weer grijnzed aan. 'You know me John, I'm not some kind of rich girl' zei ze. Eigenlijk was dat best ironisch wat ze had gezegd, want zij was namelijk in werkelijkheid wel een rijk meisje, nou ja, geweest. In haar jeugd had ze een hele luxe leven, maar blij was ze zeker weten niet. Ze heeft ook geen enkele contact meer met haar ouders en heeft geen idee hoe het met ze gaat en eigenlijk boeit dat haar helemaal niet.
Haar grijns werdt breder toen ze Lux hoorde komen en ging even met haar hand over het bolletje van Ryan. Zoals gewoonlijk was Lux weer lekker aan het klagen. 'Nou Lux, nietalles kan opgelost worden' zei ze tegen haar voordat Lux de wc in dook. De tosti was eindelijk goed gaar en legde op het bord. Ze had gewoon kaas opgedaan, als Damon of Ryan toch ham en kaas wou, dan deed ze gewoon ham bovenop de tosti. Zo was ze wel weer.
Ze hield ervan om lol te maken, maar dat is ze meestal wanneer Ryan erwas.
'Hap maar lekker toe' en legde beide borden op de bartafel. 'Zal ik jou maar weer op een goede stoel zetten' zei ze tegen Ryan en pakte uit de kast een stoel waar je makkelijk gewoon op kon wippen zonder er vanaf te vallen. Ze zette Ryan op de stoel zodat hij gewoon bij de bartafel kon zitten en lekker kon eten.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Elena Alicia Abernathy || Member || The Lost Ones

Ik knikte even vriendelijk naar Yes en keek daarna Bain even kort aan. Hij was altijd een man weinig woorden geweest, wat ik eigenlijk wel fijn vond. Geen lastige vragen, gewoon recht voor zn raap. Yes vroeg me of ik zin had om mee te gaan om een bezoekje te brengen aan Jan van de wapenhandel. Toen ze vertelde dat hij misschien wel afgeperst was fronste ik mijn wenkbrauwen. 'Tuurlijk ga ik mee' zei ik dan maar terwijl ik de laatste trek van mijn sigaret nam. Toen ze zei dat ze niet meteen zn hersens eruit wou knallen grijnste ik even. Dat zou wat zijn. Ik zag Yes even op haar horloge kijken, en ze zei dat hij nu wel open moest zijn. Mijn ogen gleden even over Bain, en hij keek Yes licht nieuwschierig aan. Ze hadden nog nooit problemen gehad met Jan. Hij was altijd aardig en wou ons graag te vriend houden. Wat ik ergens wel snapte. Want niemand wou ruzie met ons hebben, hier gold namelijk een voor allen, allen voor een. Daar hield iedereen zich in de club aan. Even gleden mijn ogen over mijn motor. Ik wou er vanavond maar weer even aan gaan sleutelen. Ik was dan wel een meisje, maar ik hield echt van mijn motor. Mijn auto gebruikte ik eigenlijk alleen als we iets moesten verplaatsen. Of als ik even zin had om hem weer eens te wassen bij de wasstraat. De ogen van de mensen als ik eruit stapte waren geniaal. Ik kon er altijd om lachen. Ze zouden vast denken wat ik met zo'n auto moest. Ik heb er lang voor gespaard, en het is het meer dan waard. Dan vallen mijn ogen weer op Yes die zo te zien graag weg wilt.

Bain Lucas || Sargeant at Arms || The Lost Ones
Ik schudde rustig mijn hoofd bij Yes haar antwoord. Neuj, ik was alleen nieuwsgierig. Een zacht grinnikje kwam over mijn lippen bij haar stootje tegen mijn schouder en ik gaf haar er zacht een terug tegen haar arm. Elena kwam aanlopen en ik knikte even naar haar. Ik hees rustig aan mijn sigaret terwijl Yes begon over een probleem met de financiën. Een nieuwsgierige grijns verscheen op mijn gezicht. Dit betekende werk voor mij. Geweldig. Ik verveelde me echt dood. Ze begon over het niet uit knallen van zijn hersens. Nee, subtiel was ze niet. Ik ook niet altijd, maar meestal was een pistool pas mijn laatste keus. Ik had liever een mes of mijn blote handen, zeker met bedreigingen. Elena stemde direct in om mee te gaan, terwijl ik nog even nadacht. Vanmiddag... Ik had een 'afspraak' om 7 uur. Daarvoor had ik 2 uur nodig om voor te bereiden. Als we dus vroeg in de middag gingen kon ik wel mee. Ik nam een laatste hijs aan mijn sigaret en liet hem toen vallen om hem uit te trappen. Nu was het niet zo nodig om de ene aan de andere aan te steken, zoals het soms wel was. Ik luisterde naar Yes haar volgende woorden. Het was waar. Volgens mij hadden we nog nooit problemen met hem gehad. Niet in de jaren dat ik op deze post werkte of hield met deze post bedienen. Dat was dus zeker al 7 jaar. Ik knikte toen ze zei om nu te gaan. "Helm" zei ik kort, waarmee het laatste beetje rook uit mijn longen verdween. Het was gewoon een teken dat ik meeging en even mijn helm ging pakken. Ik mocht opgegroeid zijn achterop een motor, ik deed wel altijd een helm op. Met snelle passen liep ik naar mijn kamer om mijn sleutels en helm te pakken. Ik liep snel weer naar beneden en ging weer bij de meiden staan. Met mijn vingers speelde ik wat met mijn sleuteltjes terwijl ik in mijn hoofd bezig was met een plan van aanpak. Dit was toch wel mijn werkveld. Net toen ik buiten kwam zag ik Daniel aankomen. Ik knikte ook naar hem en haalde een hand door mijn haren. Hem wilde ik ook wel mee hebben. Alleen om wat mee te drijgen, want ik vertrouwde hem niet genoeg om echt wat te doen.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 16:48 ]

Bowties were never Cooler

Damon Rileys||Treasurer||Burned Rubber||

Red had Ryan over de bar getilt. Ryan genoot van alle aandacht die hij hier kreeg. Hij was gek op iedereen. Nog ietsie meer op de vrouwen die hem alsmaar kusjes en knuffels gaven, maar eigenlijk gewoon op iedereen. "De memorialhoek is voor clubleden, je meisje was ook familie... dus mijn aanbod geld nog steeds" Antwoord Bear als ik hem vertel over Tanya. Ik blijf even stil en mijn honger is als sneeuw voor de zon verdwenen. "Dat weet ik. Maar ik zou het mezelf onnodig moeilijk maken" antwoord ik. Ik hoor Bear nog met Red over de posters praten maar ik luister al niet echt meer. "Hey kiddo," Hoor ik plots en ik zie dat Lux naast me over de bar heen leunt en Ryan over zijn bol aait. Hij straalt terwijl hij "Hoi Lux!" zegt. "Bear, Damon." grijnst Lux voor ze zich op de barkruk laat glijden. Ik grijns terug. "Lux" antwoord ik met een knipooh. "Oh, je hebt toch van die verschrikkelijke figuren in het verkeer..." Begint Lux haar klaagzang. Ik luister niet echt maar hoor iets over lijfstraffen. Ik grijns maar dan kijkt ze naar Ryan "Jij wordt later vast net zo'n goede rijder als je pa." Ze kijkt me kort aan en ik antwoord alleen door mijn wenkbrauw op te halen.
Zo snel als dat Lux gekomen is, is ze ook weer naar de plee en ik slaak een diepe zucht als Red de tosti's voor mij neer zet, en Ryan zijn stoeltje uit de kast haalt en hem er in zet. Hij begint meteen te knabbelen aan de tosti. "Thanks Red" mompel ik somber. Met drie grote happen heb ik de tosti alweer bijna op. Het laatste restje leg ik bij Ryan op zijn bord. Ik ben blij dat ik de Burned Rubber heb. Ik ben blij dat ze zo gek zijn op Ryan. Zo kan ik af en toe rustig aan het werk, of gewoon even alleen zijn en weet ik dat er goed op hem gelet word. Ik sta op en stop mijn sigaretten in mijn zak evenals mijn telefoon.
"Sorry jongens. Ik heb gewoon even een moment voor mezelf nodig" zeg ik zacht. "Vinden jullie het heel erg om even op Ryan te passen? Ik ben in mijn kantoor" Ik loop naar Ryan en geef hem een kusje op zijn wang. "Lief zijn he, want papa hoort alles." zeg ik. Ryan knikt braaf. "Goed luisteren naar Red en Bear Oké? Doe wat ze zeggen" ik geef Ryan nog een kus. "Als hij vervelend is, of als er iets is geven jullie maar een gil." Zeg ik "Zijn fristi staat in de koelkast" Ik glimlach lief naar Red en geef Bear en klopje op zijn schouder. "wat zou ik zonder jullie moeten" En met dat loop ik weg.
Als ik langs de dames toiletten loop, besef ik me dat ik helemaal niet alleen wil zijn. Vanaf dat ik op stond vanochtend en besefte welke dag het was vandaag merkte ik dat ik niets anders wilde dan seks. De deur is niet op slot. Ik gooi hem dan ook open. Twee tellen nadat ik Lux zie staan heb ik haar al tegen de muur gedrukt en mijn lippen ruw, dwingend maar niet hard op die van haar. Mijn vingers voelen langs haar middel door over haar heup naar haar billen. Dan stop ik abrupt. "Je weet dat die broek je geweldig staat, maar hij is nou niet wat je noemt praktisch" zeg ik fronsend. "Niet voor een toilet iniedergeval" Ik kijk haar aan en grijns licht. "Kom naar mijn kantoor" Met dat draai ik me om, kijk nog een keer over mijn schouder en grijns voor ik naar me kantoor loop.
Ik ben er snel. Het is niet groot maar ruim genoeg. Een buro met een dicht geklapte laptop, een post vakje en een buro stoel met daarachter de deur naar het archief. Ook staat er een bank. Niet omdat ik die luxe nou zo graag wilde hebben, maar omdat ik hier heel vaak ben met Ryan en ik niet wil dat hij zijn dutje op de grond doet. Ik Grijns licht in mezelf. Tijd om de bank en of de buro in te wijden...

Daniel Blair Rileys || Hangaround|| The Lost Ones||

De enige die echt wat zegt, of me opmerkt is Bain, die enkel naar me knikt. Nu zijn alleen de meiden nog over. "Yasmin" zeg ik snel. "We moeten even praten, het is belangrijk" voeg ik er aan toe. Ik kijk om me heen, maar zie verder niemand, Op Elena na. Ik weet niet zeker of het wel verstandig is dat zij het weet. "Excuseer" zeg ik beleefd en ik glimlach vriendelijk naar haar. Maar dan pak ik zachtjes Yasmin haar arm en trek haar iets mee naar achter, zodat Elena buiten gehoorsafstand is. "Sorry dat ik je zo meetrek Yasmin, het is echt belangrijk" zeg ik zachtjes. "Er is iets aan de hand... In de stad bedoel ik" Ik merk dat ik onrustig begin te worden, op de manier waarop ik om me heen kijk. Snel stop ik mijn handen in mijn zakken. "Heb ik je ooit verteld dat ik ruzie had met mijn jongere broertje, waar ik nu geen contact meer mee heb?" vraag ik. Vast wel, velen van the lost ones wisten het wel. Iniedergeval de president, vice president. Yasmin en volgens mij weet Bain het ook. Dat weet ik alleen niet zeker. Ze weten ook de reden er achter. Ik slaak een diepe zucht. "Ik zag Damon, mijn broertje, vandaag. Bij de basisschool" voeg ik er aan toe. "Je zou denken; wat is daar vreemd aan. Nou dat zal ik uitleggen" ik zoek naar de juiste woorden. "Laat ik het zo zeggen; Damon en ik hebben hier lang bij een pleeggezin gewoond, en Damon zou nóóit op vrijwillige basis, of in ieder geval, nóóit zonder reden terug gaan naar deze plaats. En ik durf mijn Harley te verwedden dat ik niet de reden ben" Ik krab ongemakkelijk in mijn nek, over mijn stoppelbaard. "en ik wil weten wat die reden wél is, ik wil weten wat hij hier doet."

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 17:29 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Stephanie Mabel Warrington || nickname - Red in de bende || Burned Rubber

De sombere toon in Damon's stem was haar zeker niet ontgaan. Een licht bezorgde gevoel bekroop haar, maar dat laten zien aan hem? Nee dat deed ze niet. 'Nee, maak je niet druk. Wij lette wel op onze kleine rakker' zei ze met een grijns richting Damon. Ze zag hoe hij lief naar haar had geglimlach en ze moest een glimlach onderdrukken, inplaats daarvan grijnsde ze weer. Ze hoorde nog net nog iets wat Damon zei en toen was die weg.
Net als andere andere bend leden ontfermde ze over Ryan. Toch ze voelde zich beschermend over hem, ze was een soort tweede moeder voor hem geworden. Ze zou Ryan leren om netjes en beleefd te zijn, probeert hem met twee woorden te spreken. Het belangrijkste was om Ryan het goede pad op te laten gaan en niet de pad volgen zoals Damon en de rest van hun bende.
'Goed eten he jochie, je moet groot en sterk zijn net als je vader' zei ze tegen Ryan en grijnsde weer. Even richte ze haar ogen op Bear en vroeg zich even af wat er in zijn hoofd omging. Bear was voor haar altijd een mysterieuze persoon geweest, ze kon nooit echt goed plaatsen wat hij wou doen en wat hij dacht, hij was altijd eem raadsel voor haar geweest. Ze pakte de bord vam Damon en begon die meteen af te wassen. Ze wou gewoon even iets doen. Ze zou straks de fristi uit de koelkast halen voor Ryan, als hij erom zou vragen. Voor een seconde slaakte ze even een zucht en voor een seconde dacht ze aan haar ouders. De enige die wisten van haar rijkeluis leven bestaan was Bear en later Damon. Aan de rest had ze dit niet verteld, omdat ze haar zouden veroordelen.

Ze wist ze zou de moeder van Ryan nooit kunnen vervangen, maar ze zou alles op alles zetten op een goed voorbeeld te zijn voor hem, als vrouwelijke persoon dan. Tanja de moeder van Ryan, ze was een bezonder persoon vond ze. Op haar begravenis had ze voor het eerst echt gehuild, maar dat was ook de laatste keer dat het was gebeurd. Haar brekeb lukt niet snel, maar toch zoiets had haar echt geraakt. Tanja was als een soort zusje die ze nooit eeder had gehad.
'He John, wil jij misschien iets eten?' vroeg ze aan hem en grijnsde weer even. 'Je moet echt eten, wat straks wordt je slap en futloos en dat moeten we niet hebben' ze onderdrukkte een kleine gegrinnik en knipoogde licht naar hem.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 18:28 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

||Yasmin Evy Stormland (Yes)||Treasurer||The lost Ones|| - Outfit

'Tuurlijk ga ik mee' was Elena haar antwoord waardoor ik vriendelijk glimlachte. "Dat is een." grijnsde ik waarnaar ik Bain "Helm" hoorde zeggen. "En dat is twee." vervolgde ik tevreden. "Thanks guys" momelde ik opgelucht. Het waren juist de twee die ik het liefst voor dit soort klusjes bij mij had.
"Yasmin" Ik keek wat vreemd op bij het horen van mijn gewone naam. "Daniel?" aan zijn houding kon ik al merken dat er iets was. Hangarounds... vaak kwamen die lui wel met goede informatie of echte problemen. Ze mochten dan nog niet heel veel weten van het clubleven, maar ze waren er op gebrand alles zo goed mogelijk te doen. We waren immers toch belangrijk te vriend te houden en ook van nut als hun ooit iets dwars zou zitten. Wat enkel maar goed was, want anders liepen we een hoop informatie mis. Je zou nou vreemd op kijken wanneer ik zou vertellen hoeveel informatie afkomstig was van oplettende hangarounds.
"We moeten even praten, het is belangrijk" er leek aan zijn houding te zien echt iets aan de hand te zijn. Maar eigenlijk had ik daar nu helemaal geen tijd voor. "Excuseer" zei hij tegen Elena voor ik abrupt word mee getrokken.
"Verdomme Daniel! Mag ik eerst zelf bepalen of ik naar je wil luisteren of niet..." gromde ik al had ik ondertussen al besloten dat ik hem zou aan horen.
"Sorry dat ik je zo meetrek Yasmin, het is echt belangrijk" aan zijn verlaging van zijn stem volume kon ik nu echt aflezen dat er iets mis was. Ik zucht zachtjes, "Kom maar op dan..." zeg ik, maar dit keer wel met meer zingeving in mijn stem. Ik was immers nog steeds vertrouwenspersoon en ik zou afbreuk doen aan mijzelf als ik niet naar anderen zou luisteren.
"Er is iets aan de hand... In de stad bedoel ik" zei hij waarna ik hem bedenkelijk aan keek. "Oke... je hebt mn aandacht." vermelde ik hem. Onrust he, hmm misschien had dit iets te maken met jan of hield het gewoon verband met de vreemde gaten in de financiën.
Ik merk de onrust in zijn lijf op voor hij zijn handen in zijn broek stak, "Heb ik je ooit verteld dat ik ruzie had met mijn jongere broertje, waar ik nu geen contact meer mee heb?" vroeg hij waarop ik knikte.
"Ik zag Damon, mijn broertje, vandaag. Bij de basisschool" toen hij het zei trok ik mijn wenkbrauwen op en wilde hem net vermelde dat familie vete's nu even niet in mijn planning paste toen hij verder ging. "Je zou denken; wat is daar vreemd aan. Nou dat zal ik uitleggen" hij zocht even naar woorden zag ik, maar ondertussen moest ik mijn ongeduld onderdrukken. "Laat ik het zo zeggen; Damon en ik hebben hier lang bij een pleeggezin gewoond, en Damon zou nóóit op vrijwillige basis, of in ieder geval, nóóit zonder reden terug gaan naar deze plaats. En ik durf mijn Harley te verwedden dat ik niet de reden ben" hij krapte ongemakkelijk zijn nek en baard voor hij afsloot, "en ik wil weten wat die reden wél is, ik wil weten wat hij hier doet.".
Ik haalde diep adem en liet mijn adem in een bedenkelijke zucht weg glijden. "Hmmm..." begon ik terwijl ik mijn lippen likte. "Ik heb onregelmatigheden ontdekt bij Jan... ik heb zelf dus al iets gemerkt van de onrust. Ik wilde nu bij Jan een bezoekje brengen en achter wat informatie komen... De telefoon staat rood gloeiend, maar dat kan wel tot morgen wachten... Ik stel voor om eerst langs Jan te gaan en dan een patrouille te rijden... kijken of we nog iets tegen komen." brom ik uiteindelijk. Ik kijk hem even peilend aan, "Ik neem aan dat je mij daarin ondersteund, Bain gaat mee... dus dit kan allemaal geregeld worden" glimlach ik tenslotte mijn ongeduld alweer helemaal vergeten.

||John Richard Ashborne ( Nickname bear)||Vice-President||Burned Rubber||

"Dat weet ik. Maar ik zou het mezelf onnodig moeilijk maken" antwoordde Damon mij. Ik knikte en gaf hem een bemoedigend kneepje in zijn bovenarm, "Daar heb ik respect voor... Weet dat als de club iets voor je kan doen je het alleen hoeft te vragen" glimlachte ik naar hem.
Lux was ondertussen binnen gekomen en zo snel als dat ze kwam was ze natuurlijk weer verdwenen. Natuurlijk na een klaagzang over de weggebruikers in Cloakson. Ik moest eigenlijk altijd wel om haar lachen, ze had een hoop humor en ze was eigenlijk het leukste als het er zo onbehouwen uitkwam.
"Sorry jongens. Ik heb gewoon even een moment voor mezelf nodig" zei Damon die van zijn kruk stapte. "Vinden jullie het heel erg om even op Ryan te passen? Ik ben in mijn kantoor". Ik knikte alleen maar met een vriendelijk gezicht.
Hij gaf zijn zoontje een kus op de wang en vermeldde wat instructies. "wat zou ik zonder jullie moeten" zei Damon die mij een klopje op mijn schouder gaf. Als automatisme pakte ik even zijn schouder vast, "We zijn er voor je broeder..." brom ik laag en liet hem toen los zodat hij zijn weg kon vervolgen. Ik voelde met hem mee, pijn binnen de club werd gedeeld en al was niet iedereen in staat om dat te tonen, het was er wel. Ik had respect voor zijn kalmte en ik zou hem de tijd geven om bij te komen.
Ik gaf Ryan een aai over zijn bol, "Opa Bear gaat straks even weg met de motor, wees jij lief voor Red?" grinnikte ik terwijl ik opkeek naar Red.
He John, wil jij misschien iets eten?' vroeg zij mij op bijna het zelfde moment, 'Je moet echt eten, wat straks wordt je slap en futloos en dat moeten we niet hebben'.
Ik grinnikte toen ik de laatste van mijn bier achterover kapte. Ik pakte mijn buikje beet, "Het enige wat slap en futloos word is mijn buik. Maar dat lost een bierbuik wel weer op" grapte ik naar haar met een kleine knipoog. "Dankje Red, maar ik heb thuis stevig gegeten." zei ik en stond op van mijn kruk. Mijn hand gleed door mijn baard, "Red... ehm, kijk maar even wat je doet met die posters, Ryan gaat voor... Ik ga straks even de stad in, gewoon even een rondje rijden" glimlachte ik.

[ bericht aangepast op 30 dec 2013 - 21:58 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President The Lost Ones
Ik had me net neergezet op mijn luxe bureaustoel. Ik had net mijn orders gegeven en ik wist niet wat ik nu zou gaan doen. Misschien mijn motor poetsen of door de stad flaneren. Ik stond weer op van mijn bureaustoel en liep het clubhuis uit. Buiten bleef ik even staan, niet wetend wat ik zou gaan doen. Toen bedacht ik me dat ik het beste naar een van de andere leden zou kunnen gaan om te zien hoe de zaken er voor stonden. Ik liep door het stadje wachtend tot ik iemand tegen zou komen. Misschien zou ik niemand tegenkomen en zou ik gewoon het stadje verkennen. Ik bekeek het eens goed. Het zag er wel oké uit. Toen ik de hoek van de straat omdraaide viel mijn oog op iets. Het zag eruit als een clubhuis, maar het was niet ons clubhuis. Ik liep behoedzaam dichterbij en zag dat het het clubhuis was van The Burned Rubbers, ik bleef kijken en mijn oog viel op het embleem. Ik schrok eerst, nog een motorbende, wat hier waarschijnlijk al langer zat. Ik had geen idee wat te doen. Toen herpakte ik me. Ik zou hen een kopje kleiner maken, zodat zij hun biezen konden pakken en in een of ander duf dorp hun ding gaan doen. Ik had er nu al zin in, het verjagen, het kleineren, misschien ook wel het vechten. Misschien moest ik wel een verpleger of verpleegster aanstellen binnen onze benden. Wie weet, misschien zou dat ons wel eens kunnen helpen. Of zou dat duf overkomen? Ik moest een nodig met de andere leden overleggen. Ik liep gehaast terug naar ons clubhuis, hopend dat daar meer mensen zouden zijn, met wie ik kon praten over de stand van zaken, en of zij meer wisten hiervan. Ik draaide me een beetje afwezig om toen ik binnen was en gaf Daron, mijn hond, een aai over zijn hoofd.

Flora Margret Smith || Black Swan || Burned Rubbers
Ik liep een beetje afwezig door ons nieuwe clubhuis, niet wetend wat te doen in deze vreemde situatie. We waren net ingetrokken in een nieuwe stad, genaamd Claokson. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wist dat er iets niet pluis, maar ik verzette het gevoel en ging op weg naar mijn motor en auto om hen weer eens een goede beurt te geven. Misschien zou ik vanmiddag eens een beetje gaan toeren door de stad om de stad te verkennen. Ik wist het nog niet, ik zou wel zien waar ik zin in had. Ik wist zelfs niet of ik alleen wilde zijn of in gezelschap. Ik voelde me vandaag niet lekker, ik was mezelf niet vandaag. Het vreemde gevoel in mijn buik trok maar niet weg. Ik wist dat het niet mijn periode was, maar toch voelde het niet pluis. Het leek alsof ik zenuwachtig was, maar ik wist niet waarvoor. Ik had zin om te huilen, maar het kwam niet, zoals al die andere keren dat de tranen op waren. Ik wist me geen raad en duwde oortjes in mijn oren en deed de muziek aan. Ik concentreerde me op de muziek en het poetsten van mijn motor, zodat ik alle gedachtes opzij kon zetten. Meestal hielp dit wel, maar vandaag hield zelfs dit niet van mijn nare gevoel af. Ik stopte en ging terug naar het clubhuis om een pintje te drinken. Misschien zou dat helpen, ik wist dat het niet gezond was om je zorgen weg te drinken, maar toch ik had het nu nodig. Ik nam een teug van mijn bier en voelde me meteen een stukje beter. Het was fris, lekker bier. Daar hield ik van.

(Iemand voor Black Swan of Jack The Ripper?)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Jezebel Marlin Lux (Lux) • Burned Rubber • Sergeant at Arms

Ik moet lachen om de reacties die ik krijg op mijn klaagzang over andere weggebruikers en mijn voorgestelde lijfstraffen, ze zorgen altijd dat ik gelijk in een beter humeur terecht kom. Eigenlijk ga ik bijna altijd meteen naar het toilet als ik binnenkom om alles even na te kijken. Mijn haar, mijn make-up, alles even fatsoeneren. Deze toiletten zijn wel beter dan de oude, beter licht, minder vuile spiegels en het ruikt hier een stuk beter. In het licht van de vorige leek mijn huid altijd bijna doorschijnend te zijn, in tegenstelling tot hier. De laatste jaren ben ik toch behoorlijk ijdel geworden, maar heel erg vind ik dat niet eens. Het is goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ineens zwaait de deur open en zie ik in een waas Damon naar binnen komen. Voor ik het weet drukt hij me hardhandig tegen de muur aan wat voor een golf opwinding zorgt. Zijn lippen drukt hij ruw en dwingend op die van mij waardoor ik begerig terug zoen. Zijn handen voel ik over mijn lichaam naar mijn billen glijden, ik hou van zijn graaiende handen, maar even snel als hij me hierin meesleepte stopte hij ook weer waardoor ik hem vragend en teleurgesteld aankijk. "Je weet dat die broek je geweldig staat, maar hij is nou niet wat je noemt praktisch," zegt hij fronsend waardoor ik schaapachtig grijns. Ik had hier niet op gerekend, niet vandaag in ieder geval. "Niet voor een toilet in ieder geval. Kom naar mijn kantoor." grijnst hij commanderend, waarna hij zich omdraait, nog eens over zijn schouder naar me grijnst en wegloopt.
Ik blijf enkele seconden staan om even te herstellen en op adem te kijken, waarbij ik een paar keer knipper en dan ook het toilet uitloop. Ik kan Damon nooit weerstaan als hij zo dominant doet, hij neemt altijd de leiding over, ook als ik hem probeer te nemen. Toch vind ik het heerlijk. Ik maak mijn broek al open als ik over de gang loop en het kleine kantoortje inloop met een grijns en rode wangen. Mijn blik valt op het bureau, dat zou nog eens lekker makkelijk zijn. Ik sluit de deur achter me en loop verder terwijl ik mijn broek een stuk naar beneden schuif en mezelf tegen Damon aanduw om mijn rode lippen op die van hem te drukken, waarmee ik vraag om meer.

Magnus James • The lost ones • Vice-President

Ik rijd rustig wat rond op mijn motor, iets wat ik normaal gesproken heerlijk vind om in alle rust te doen. Ik ben vaak erg teruggetrokken en als ik alleen rondrijd voel ik me helemaal op mijn plek. Vandaag voel ik me niet zo rustig, ik heb een naar voorgevoel, een gevoel die constant bevestigd wordt door de extra motors die plotseling in de stad opgedoken zijn en die ik rond zie rijden. Ik herken deze mensen helemaal niet en ik vraag me af wat ze hier in hemelsnaam moeten. Hen volgens lijkt me een niet al te slim plan waardoor ik besluit dat het beter is om de clubleden erover in te lichten, met name de president, Jack.
Ik scheer over een rotonde en trap mijn motor flink op de staart om terug naar het clubhuis te racen. Ik hou wel van een beetje snelheid maar op het moment vind ik het lastig om ervan te genieten. Ik kom snel aangereden en zet mijn motor niet eens op slot als ik hem voor ons pand laat staan om door de hoofdingang naar binnen te racen. Ik negeer iedereen voor de rest als ik naar het kantoor doorloop die ik samen met Jack deed als de vice president en open de deur snel, waarbij ik bijna buiten adem ben als ik Jack en zijn hond op een haar na mis omdat bijna tegen ze aanloop in mijn haast.
"Jack, we hebben een flink probleem volgens mij," mompel ik waarna ik mezelf weer bij elkaar raap en eens diep ademhaal, waardoor deze weer normaal klinkt. "Ik reed net door de stad heen met een naar gevoel en ik weet niet wat er aan de hand is, maar het lijkt net alsof het aantal motorrijders ineens in verdubbeld, geen bekenden van ons in ieder geval." vertel ik hem nu rustig. Nu ik het aan hem vertel komt het misschien een beetje paniekerig over, maar ik heb er nog steeds een heel slecht gevoel over.

Aiden Dante Halliway • Burned Rubber • Hangaround

Een beetje suf word ik wakker en open ik mijn open slaperig. Het is licht en ik wrijf in mijn ogen met een zucht terwijl ik omhoog kom. Mijn rug is stijf geworden van de harde ondergrond waar ik in slaap gevallen ben. Ik heb gisternacht tot behoorlijk laat doorgewerkt en kon geen slaapplaats meer vinden waardoor ik op een ijzeren bankje ben beland waar ik nu warrig overeind kom. Mijn hand haal ik door mijn slordige haar heen en fatsoeneer het een beetje, waarna ik mijn kleding glad strijk voor zover dat lukt. Ik heb mijn schoenen nog steeds dus ik ben wel tevreden. Ik rek me uit en strek mijn rug goed waardoor er enkele botten in protest kraken.
Met een doffe glimlach op mijn gezicht begin ik mijn weg naar het nieuwe clubhuis te sloffen. Een nieuwe baan vinden hier was best moeilijk om hoe ik eruit zie, maar gelukkig helpen de mensen bij Burned Rubber me altijd. Ik sta nu wel weer onder aan de ladder en krijg de slechtste tijden om te werken, maar het geld heb ik nodig als ik ooit wat anders wil worden van Handaround en mijn eigen motor wil kopen. Onderweg vis ik een gekreukelde sigaret uit de zak van mijn broek en vraag ik een vuurtje aan iemand op straat die me even raar aankijkt, waardoor ik glimlach en vriendelijk bedank.
Als ik aankom ga ik niet gelijk naar binnen. In plaats daarvan ga ik in de zon staan en leun ik tegen de muur tussen de ingang en de loodsdeur in. In mijn mondhoek hangt de sigaret te bungelen als ik mijn hand tegen mijn voorhoofd zet zodat ik richting de blauwe lucht kan kijken. Dan laat ik mijn hand weer zakken en rook ik rustig het laatste beetje van de sigaret op. Ik ben niet echt verslaafd meer ergens aan, maar toch rook ik af en toe graag. Het uiteinde gooi ik op de grond en trap ik uit met de hiel van mijn schoen.
Ik ben goed om in het niets te staren als ik nog niet zo lang wakker ben, net zoals nu. Het is enkel lastig om ondertussen nergens aan te denken waardoor ik ook echt aan dingen begin te denken. Het gaat al enkele jaren beter met me, maar helaas valt het verleden niet te ontkennen en blijft het altijd om een hoekje gluren om te zorgen dat ik het niet vergeet. De dingen die ik me nog kan herinneren dan, sommige zijn gewoon zwarte gaten geworden. Vandaag is weer zo'n dag dat ik me warrig voel en teveel terug denk.

[ bericht aangepast op 31 dec 2013 - 20:51 ]

Your make-up is terrible

|| Naamsverandering Candira - Snowqeeun||

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Damon Rileys ||treasurer|| Burned Rubbber||

Ik stop net de laptop in de lade van het bureau, als ik een klik van de deur hoor. Ik kijk op en zie Lux, ze had de deur achter zich gesloten en ik grijns als ik zie dat ze haar broek alvast een stukje omlaag schuift terwijl ze naar me toe loopt en zich tegen me aan drukt. Ik sla als reflex mijn armen om haar heen en pak haar billen vast in mijn handen voor ik haar lippen gewillig opvang. Ik til Lux een stukje op en zet haar neer op het bureau.
Ik doe haar enkellaarsjes uit en daarna haar broek voor ik mijzelf tussen haar benen plaats. Ik trek mijn t-shirt uit en gooi die op het bureau stoel. Ik kijk Lux even doordringend aan met mijn licht blauwe ogen voor ik kort over mijn lippen lik. Ik weet precies wat ik moet doen om Lux opgewonden te krijgen. Ik weet precies op welke knopjes ik moet drukken, welke plekjes ik moet wezen om haar tot haar hoogte punt te brengen.
Dat mag ook wel, vanaf een paar weken nadat Tanya overleed, was ik alweer samen met Lux. Maar echt 'samen zijn' kun je het niet noemen. We hebben geen relatie. Lux wil dat niet, ik kan het niet. Maar op de een keer of andere manier hoeveel andere vrouwen of mannen we ook doen en nemen, we komen telkens weer terug bij elkaar. Als magneten, alsof het een betovering is. Ik vind het niet erg, ik ben om haar gaan geven, ook dat vind ik niet erg. Ik heb het geaccepteerd en dit is beter dan niets.
Ik neem Lux haar gezicht tussen mijn handen. Ik kus haar weer, gewillig, ruw en dwingend. Zodra ik er een tongzoen van maak, beginnen mijn handen de knoopjes van haar rode blousje open te maken en komt haar melk witte huid tevoorschijn, tegelijk met haar heerlijke volle borsten in de BH. Ik schuif het blousje van haar schouders en neem een stapje terug om haar te bekijken terwijl ik over mijn lippen lik. Dan maak ik mijn riem en broek los en stap weer tussen haar benen. Ik laat mijn handen vanaf haar knieën naar haar heupen kietelen. Ik laat mijn rechterhand op haar heup en haak mijn vingers om haar string. Mijn linkerhand laat ik via haar zij, nog even over haar borst, door naar haar schouder, haar nek en pak haar wit blonde haren vast. Daarmee trek ik haar hoofd zachtjes naar achteren zodat ik haar kan aankijken met mijn licht blauwe ogen die vol lust staan. "Zeg me wat je wilt" mompel ik, terwijl er achterin mijn keel een geluid borrelt wat zowel een grom als een kreun kan zijn.

Daniël Blair Rileys ||Hang around|| The Lost Ones ||

"Ik heb onregelmatigheden ontdekt bij Jan... ik heb zelf dus al iets gemerkt van de onrust. Ik wilde nu bij Jan een bezoekje brengen en achter wat informatie komen... De telefoon staat rood gloeiend, maar dat kan wel tot morgen wachten... Ik stel voor om eerst langs Jan te gaan en dan een patrouille te rijden... kijken of we nog iets tegen komen. Ik neem aan dat je mij daarin ondersteund, Bain gaat mee... dus dit kan allemaal geregeld worden"  ik knik even goedkeurend. "Dat vind ik een goed idee" Antwoord ik Yasmin. "En uiteraard ga ik mee" voeg ik er aan toe. "Het is niet dat ik iets tegen mijn broer heb" zeg ik " ik vind het alleen erg verdacht dat hij hier is, ik snap er ook helemaal niks van." Ik haal mijn handen door mijn bruine haren. Ik slaak ook een diepe zucht. Ik was opzich wel blij dat ik Damon zag, hij zag er goed uit, gezond. Ook zijn zoontje zag er gelukkig en gezond uit. Ik ben blij voor hem dat dat goed gaat. Maar waarom moet hij hierheen komen? Hij schopt alles door de war! Had hij niet kunnen bellen? Desnoods schrijven of emailen!! Weer zo een egoïstische actie van hem, wat mij weer in tweeën scheurt.
Ik kijk Yasmin aan. "Wilde jullie nu gaan?" Vraag ik aan haar terwijl ik mijn handen in de zakken van mijn motor jack stop. "Dan ga ik gelijk met je mee" voeg ik er aan toe. Stiekem hoop ik hem te zien, misschien even te spreken. Ik mis hem. Ik glimlach charmant naar Yasmin. "Nogmaals Sorry dat ik je zo mee trok, daardoor heb ik je niet eens gecomplimenteerd op je uiterlijk vandaag" ik bekijk haar even en knik goedkeurend. "Je ziet er goed uit". Uit mijn zak haal ik een rolletje mentos fruit. Ik frons even. Helemaal vergeten dat ik die had. Ik neem er eentje van en biedt Yasmin er dan ook een aan.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
Ik was druk aan het nadenken over wat te doen en hoe het te doen, toen Magnus James binnen kwam stormen. Ik had hem nauwelijks gezien totdat hij tegen mij op botste en begon te ratelen: "Jack, we hebben een flink probleem volgens mij. Ik reed net door de stad heen met een naar gevoel en ik weet niet wat er aan de hand is, maar het lijkt net alsof het aantal motorrijders ineens in verdubbeld, geen bekenden van ons in ieder geval." Ik knikte geruststellend naar hem toen hij was uitgepraat en ik antwoordde: "Ik weet het, ik heb het ook gezien. Ik heb ook een ander clubhuis gezien van een andere motorbende, genaamd de Burned Rubbers. Ik denk dat we het beste een spoedvergadering kunnen opzetten en als we daar een besluit hebben gemaakt, dat we dan alle andere members, prospect en hangarounds informeren en tot actie overgaan. Wat denk jij?" Ik was overdreven rustig, maar dit kwam omdat ik de hele tijd met mijn hand over Daron's hoofd streek. Hij liet mij begaan en begon zachtjes te janken, alsof hij aanvoelde wat gebeurde.
"Rustig maar, Daron. Er is niets aan de hand." zei ik ook geruststellend tegen hem. Het leek wel alsof ik mezelf aan het geruststellen was.
"Misschien moeten we direct de confrontatie aangaan met die andere motorbende. Of moet ik een één op één gesprek vragen met de president van The Burned Rubbers. Ach ja, we bespreken het wel allemaal in de spoedvergadering. Vind je niet? Als je het er niet mee eens bent moet je het zeggen, hoor."
Ik hield er niet van om de vice-president buiten te sluiten in mijn ideeën. Als hij betere ideeën had mocht hij die best brengen hoor. Het werd alleen maar beter op, hoopte ik altijd.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

||Yasmin Evy Stormland (Yes)||Treasurer||The lost Ones|| - Outfit

"En uiteraard ga ik mee" had hij gezegd. Ik had al eerder tegen Magnus gezegd dat Daniël club materiaal was en hoopte dat hij binnenkort ook het aspirant lidmaatschap zou aangeboden krijgen. "Het is niet dat ik iets tegen mijn broer heb" zei hij " ik vind het alleen erg verdacht dat hij hier is, ik snap er ook helemaal niks van." zei hij en ik geloofde hem. Daniël was niet het type dat ons zomaar optrommelde voor een beetje ruzie, volgens mij was hij oprecht nieuwsgierig.
"Komt wel goed... ik ben eigenlijk best wel nieuwsgierig hoe de zaken zullen lopen, er klopt gewoon iets niet" mompelde ik bedenkelijk.
"Wilde jullie nu gaan?" vroeg hij mij terwijl hij oogcontact maakte. Ik knikte meteen. "Dan ga ik gelijk met je mee". Ik merkte zijn charmante glimlach op, oh jeej daar kwam de Daniël die we allemaal goed kende hier.
Er vormde een glimlach op mijn gezicht, "Ja ik wilde meteen gaan zodra Bain zijn helm heeft gehaald" zei ik tegen hem.
"Nogmaals Sorry dat ik je zo mee trok, daardoor heb ik je niet eens gecomplimenteerd op je uiterlijk vandaag" ik grinnik even als hij mij bekijkt. Ik was dan niet het magere typje, als je mij vergelijkt met de andere dames van de club. Maar aan aandacht kwam ik niets te kort. "Je ziet er goed uit" zei hij tenslotte.
"Altijd charmant... dankjewel" lachte ik. "Maar het is goed... je hebt mn tijd goed benut, dus het is je vergeven..." grapte ik en gaf hem een klopje op zijn bovenarm. Zijn aanbod voor een snoepje sloeg ik af en liep toen terug naar Elena.
"Ik stel voor dat we ons klaar maken voor vertrek Bain zal zo wel terug keren" glimlachte ik en liep door naar mijn eigen motor. Hij stond hier nooit op slot, niemand zou het in zijn hoofd halen een motor te jatten van club terrein. Zowel zou die gene wel een kopje kleiner worden gemaakt. Ik vlocht mijn lange haar slordig en snel in een lange vlecht om vervolgens mijn helm op mijn hoofd te drukken.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Stephanie Mabel Warrington || Secretary || Red || Burned Rubber

Ze hoorde een laag gebrom vanuit Bear komen voordat Damon verdween. Een grijns sierde haar gelaatst trekken toen Bear iets zei tegen Ryan. 'John hij is altijd lief' en grinnikte zachtjes. Ze hoorde de grap van Bear en kon het niet laten om toch een lichte kleine glimlach aan hem te schenken. Glimlachen waren bij haar zeer zeldzaam en zag je niet vaak eigenlijk. 'Oke' mooi zo. Want anders ga ik achter je broek aan zitten dat je moet eten' grapte ze meteen terug en schonk hem ook een knipoog. 'Maak je daarom geen zorgen, dat komt wel dik in orde en tuurlijk Ryan gaat altijd voor. Je kent me' Ze grijnsde weer breed naar hem.
'Als je straks even de stad in gaat, zou je voor mij dan ook zo lief zijn om maandverband voor mij te kopen. Ik had zelf niet echt tijd omdat zelf te halen' vroeg ze aan hem. Meestal wou ze liever zelf haar benodigheden ophalen, maar nu zou dat niet lukken omdat iemand even echt op Ryan moest passen, tuurlijk er waren wel de andere leden. Toch ontfermde ze zich erg over Ryan.
Ze keek met haar lieve, beetje sprankelende, ontschuldige -al was ze alles behalve ontschuldig- naar Bear en grijnsde zwakjes. Ze hoopte natuurlijk dat die het voor haar zou doen, en als het niet zo was. Dan zou ze aan hem vragen of hij op Ryan kon passen terwijl zij het even snel zou gaan halen.
Rustig gaf ze het kleine ventje een aai over zijn bol en zag dat hij heel zijn bordje leeg had, ook het stukje dat Damon aan hem had gegeven. 'Flink' erg flink. Je word latet sterk' zei ze tegen Ryan en keek even naar Bear. Als ze hem niet had gehad was ze nog steeds door de straten aan het slenteren in haar eentje en winkels beroven en kapot maken. Ze is hem gewoon zeer dankbaar voor. Ze zag hem echt als een soort van grote broer.

[ bericht aangepast op 2 jan 2014 - 17:45 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.