[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

(Allright, sorry, ik ben nogal ongeduldig^^)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

(Jongens dit moet in het praattopic)

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones

Mijn blauwe die de poelen als licht ijs hebben, glijden over de notities die ik eerder geschreven had. Ik moest het door nemen omdat enkele dingen nog door elkaar stonden, met zoveel personen wil je ook zeker weten wie wat gezegd heeft en wat er afgesproken is. Dan moet het orderlijk zijn en dat zou niet lukken wanneer het zowat allemaal door elkaar stond.
Ik zucht diep en vol even aan het warrige knotje op mijn hoofd, wat ik bij elkaar had gedaan in een strik omdat het dan niet langs mijn gezicht zou dwalen. Terwijl ik met mijn wijsvinger over mijn lippen ga, lees ik de zinnen over, waarna ik al de woorden netjes op schrijf. Dit is eveneens een goede manier om de vergaderingen nog eens in je hoofd te stampen, als iemand dan iets vroeg erover, wist ik het. Daarna start ik de computer op om enkele dingen op te zoeken, die ik dan weer in het notitieblok opschrijf. De kladpapiertjes verscheur ik en gooi deze in de prullenbak. Het begint nu wel een beetje lang te worden, ik ben hier al zeker twee uur mee bezig, als het niet meer is. Alsof het een teken is, begint mijn maag te grommen, waardoor ik mijn diep, donkerrode gestifte lippen pers ik iets op elkaar door dit feit. Fijn, dan maar even snel wat te eten pakken.
Net op het moment dat ik op stond, kreeg ik een berichtje binnen dat er een vergadering was. Ik frons even, maar zet me erover heen en begin me ervoor klaar te maken. Eerst ren ik snel naar beneden om een paar druiven te eten, een glas water achterover te slaan, maar daarna pak ik de sleuteltjes van mijn Harley Davidson. Ik trek mijn leren jack aan, zet de helm op en sluit de deur van mijn huisje, waarna ik op de motor stap. De motor komt tot leven als ik de sleutel erin steek en met een grijns rijd ik weg. Na een aantal minuten begin ik echter langzamer te rijden, ik dacht iemand te zien die ik herkende. Wat doet Daniël? Vraag ik in mezelf af, terwijl ik naast hem tot stilstand kom. Ik haal de helm van mijn hoofd en kijk vreemd naar hem.
"Wat -" Ik volg zijn blik en zie de grote letters 'BURNED RUBBER'. "You kidding me?" murmelde ik.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||Lost Ones||

Ik sta niet lang voor het gebouw van The Burned Rubber als ik een motor hoor aankomen. Ik kijk op en zie de motor naast me stoppen. Zodra ze haar helm af doe glimlach ik als ik. Sloane zie. "Wat,-" ze volgt mijn blik. "You kidding me?" Ik schud mijn hoofd. "Ha die Sloane" begin ik. "En nee, het is echt zo" ik zucht. "En dat is het leukste nog niet van deze grap" Ik knik naar het gebouw. "Mijn broertje en drie-jarig neefje zijn daar nu" ik knik vervolgens naar de motor die buiten staat. "Dat is zijn motor" Ik slaak een diepe zucht en schud even mijn hoofd voor ik mijn armen over elkaar sla.
"Maar... dit hoeft niet te betekenen" ik zwijg eventjes voor ik verder praat. Goed nadenkend hoe ik het ga zeggen. "Dat dit met geweld opgelost moet worden weetje" ik kijk Sloane even aan. Ik houd mijn armen over elkaar en kijk weer naar het gebouw. "Misschien zijn ze hier niet eens om ruzie te zoeken. Maar gewoon om hier van hun hobby te genieten.. zoals wij doen. En zoals dit pand er uit ziet, hebben ze het gewoon netjes gekocht met de juiste vergunningen. Het is in veels te goede staat voor iets anders. Dus volgens de wet zitten ze niet fout"
Ik slaak nogmaals een diepe zucht en wrijf met mijn handen over mijn gezicht. "Sloane" zeg ik voor ik haar weer aankijk. "Ik weet dat je zo naar die vergadering moet" zeg ik "Dit hoeft niet met geweld te gaan. Alsjeblieft. Het gaat om mijn broertje en neefje. Dat jochie heeft zijn moeder al verloren... En.." Ik twijfel weer even over hoe ik het zeg. "En ik ben bang dat ik het the lost ones, en dan vooral Jonathan heel heel erg kwalijk ga nemen als er iets met hen gebeurd omdat jullie boos worden vanwege een andere club" Ik wrijf over de achterkant van mijn nek. Ik voel me ineens heel vermoeid. "Ik houd niet van partij trekken, en ik ga graag met jullie om. Ik geef jullie graag de info die ik weet. En ondanks dat ik geen contact met hem heb, het blijft me broer. En ik heb het te doen met me neefje als er iets met hem zou gebeuren." Ik kijk Sloane even zijdelings aan. "Ik heb besloten me er buiten te houden. Buiten Jonathans Haat voor iedere club die langs dit stadje komt. Maar als er iets met die twee gebeurd, dankzij het geweld van the lost ones..."
Ik kijk Sloane nu recht aan. "Rain, je kent me lang genoeg om te weten dat je me niet boos moet maken. Maar dan.." ik schud mijn hoofd weer. "Dan ben ik klaar, en boos, heel boos" Ik zucht en sla mijn armen over elkaar voor ik Sloane weer aankijk met een van die charmante glimlachjes. "Nou maar hopen dat het niet zo ver hoef te komen. Hoe is het verder met jou Schat? Beetje kunnen slapen vannacht?"

[ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 20:14 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones

Daniël schudt zijn hoofd op mijn vraag, hoewel hij me eerst begroet. 'En nee, het is echt zo.' Hij zucht even alvorens hij verder gaat. 'En dat is het leukste nog niet van deze grap,' Ik kijk naar hem als hij richting het gebouw knikt. 'Mijn broertje en drie-jarig neefje zijn daar nu.' Dit is het moment waarop mijn gezicht wat verstrakt en mijn poelen wat donkerder schijnen te worden. 'Dat is zijn motor,' vertelt hij, waar hij naar knikt. Kort kijk ik naar de motor die er staat, wel een mooi ding op zich. Hij slaakt een diepe zucht, schud opnieuw met zijn hoofd en slaat dan zijn armen over elkaar. Ik zeg er niets op, ik weet niet precies wat ik dan moet zeggen. Sowieso ben ik niet iemand die hele verhalen aan elkaar door lult.
'Maar... dit hoeft niet te betekenen,' Hij zwijgt eventjes, waardoor ik niet meer naar de motor staar maar langzaam en nogal nieuwsgierig naar Daniël kijk. De helm houd ik beter vast, nu ik weet dat dit een heus gesprek is geworden. Die vergadering haal ik nog wel als ik dit schatje eens flink op z'n staart trap. 'Dat dit met geweld opgelost moet worden, weet je.' Mijn blik wend ik even af hierdoor, maar kijk hem dan weer aan en merk dat onze blikken elkaar kruizen. Ik blijf naar hem kijken als hij weg kijkt. 'Misschien zijn ze hier niet eens om ruzie te zoeken. Maar gewoon om hier van hun hobby te genieten... zoals wij doen. En zoals dit pand er uit ziet, hebben ze het gewoon netjes gekocht met de juiste vergunningen. Het is in veels te goede staat voor iets anders. Dus volgens de wet zitten ze niet fout.'
'Dat zou prima zijn, mocht dat het geval zijn.' Vermeld ik hem enkel, aangezien ik eerst maar eens de vergadering wil afwachten. Ik inspecteer het clubhuis voor ons weer, de letters, de motor van zijn broertje blijkbaar. Naast me hoor ik een diepe zucht, maar ik kijk niet op of om en blijf kalm.
'Sloane,' zegt hij, met zo'n stem dat ik hem wel aan moet kijken, dus doe ik dat ook. 'Ik weet dat je zo naar die vergadering moet. Dit hoeft niet met geweld te gaan. Alsjeblieft. Het gaat om mijn broertje en neefje. Dat jochie heeft zijn moeder al verloren... En...' Opnieuw blijft hij even stil. Het is al wel duidelijk dat dit hem ongelofelijk aangaat, hij zit ermee en ik neem het hem niet kwalijk. Waarschijnlijk zou ik hetzelfde gereageerd hebben als ik in zijn schoenen stond, maar dat is alsnog lastig zeggen, want ik doe dat niet. 'En ik ben bang dat ik het the lost ones, en dan vooral Jonathan heel heel erg kwalijk ga nemen als er iets met hen gebeurd omdat jullie boos worden vanwege een andere club. Ik houd niet van partij trekken, en ik ga graag met jullie om. Ik geef jullie graag de info die ik weet. En ondanks dat ik geen contact met hem heb, het blijft me broer. En ik heb het te doen met me neefje als er iets met hem zou gebeuren.' Hierop kijkt hij me even zijdelings aan en ik kijk terug. 'Ik heb besloten me er buiten te houden. Buiten Jonathans Haat voor iedere club die langs dit stadje komt. Maar als er iets met die twee gebeurd, dankzij het geweld van the lost ones...' Oh god, kan ik alleen maar denken, terwijl hij verder gaat. 'Rain, je kent me lang genoeg om te weten dat je me niet boos moet maken. Maar dan...' Hij schud zijn hoofd nogmaals, ik wrijf mijn lippen wat over elkaar terwijl ik afwacht. Ja, dan gaat hij flippen en niet zomaar. 'Dan ben ik klaar, en boos, heel boos.' Daarnet ben ik een gehele tijd zwijgzaam gebleven, om naar hem te luisteren, maar nu open ik mijn mond om hem mijn gedachten te vertellen erover. Als ik praat, doe ik het eerlijk.
'Familiebanden gaan voor alles, Daniël,' vertel ik hem serieus, wat ik de helft van de tijd ben. Maar als ik zo'n gezicht trek als nu, is het menens. 'Ik snap hoe je er tegenaan kijkt, maar wanneer het op een rel aankomt, weet je dat ik voor The Lost Ones moet kiezen,' Kort bijt ik op mijn onderlip. 'Zij zijn mijn familie, ik heb verder niemand.' Ik kijk niet van hem weg. 'Laten we eerst maar eens afwachten wat er in de vergadering gezegd wordt, het hoeft niet direct herrieschopperij te worden.'
Hierop zucht hij en slaat zijn armen over elkaar, voor hij me weer aankijkt met een charmant glimlachje. Ik ga beter staan en stap nu zelfs van de motor af om het op een standaart te zetten. 'Nou maar hopen dat het niet zo ver hoef te komen. Hoe is het verder met jou Schat? Beetje kunnen slapen vannacht?' Ik sla nu ook mijn armen over elkaar en kijk hem met een klein glimlachje aan. 'Voor zover dat gaat als je zowat de hele nacht door werkt. Zie je de wallen onder mijn ogen niet?' Grijns ik lichtjes. 'Hoe gaat het met jou, behalve dit gedoe?' Ik knik even mijn hoofd richting het clubhuis.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||Lost Ones||

"Familiebanden gaan voor alles Daniël" zegt Sloane op een serieuze manier. "Ik snap hoe je er tegen aan kijkt, Maar wanneer het op een rel aan komt, weet je dat ik voor The Lost Ones moet kiezen" Ze bijt op haar onderlip en ik glimlach enkel. "Zij zijn mijn Familie, ik heb verder niemand. Laten we eerst maar eens afwachten wat er in de vergadering gezegd wordt. Het hoeft niet direct Herrieschopperij te worden" Mijn glimlach word breder. "Dat weet ik Sloane, En ik neem het je ook niet kwalijk. Ik vraag ook niet dat iemand mijn kant zou kiezen. Ik.." Ik kijk even naar mijn voet, die even over de grond schuif. "Ik weet dat ik slechts een Hangaround ben. Maar ik hoop dat Jonathan enig respect voor me kan op brengen en dit te laten weetje." Ik zucht weer. "Maar ik kan niet bij de vergadering komen, en je bent een goede vriendin Sloane, we kennen elkaar lang. Ik weet dat ik het jou kon vertellen"
Als ik vraag hoe Sloane geslapen heeft, is ze inmiddels van haar motor af gestapt. Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt me met een glimlach aan. "Voor zover dat gaat, als je zowat de hele nacht door werkt. Zie je de wallen onder mijn ogen niet?" Sloane grijnst en ik lach even. "Hoe gaat het met jou, Behalve dit gedoe?" Ze knikt naar het clubhuis. Ondertussen pak ik Sloane haar pols en trek haar naar me toe. "Wallen? Waar?" Ik knijp mijn ogen wat dichter en doe alsof ik haar gezicht bestudeer. "Ik zie niks. Behalve je prachtige gezicht Sloane" zeg ik Geamuseerd, maar ik meen het wel. "Nee serieus. Je ziet er goed uit, dus maak je over die wallen maar geen zorgen" Ik knipoog.
Ook ik stap van mijn motor en zet hem op zijn standaard. Dan leun ik er lichtjes tegenaan terwijl ik mijn armen over elkaar sla. "Hoe het met mij gaat?" Ik haal mijn schouders op. "Sinds ik weet dat Damon -Mijn broertje- Weer terug in dit stadje is, ben ik op mijn hoede. De vorige keer waren we niet vriendelijk uit elkaar gegaan, dus ik zou niet weten hoe hij zou reageren" Ik haal mijn schouders nogmaals op. "Naast dat gaat het prima. Ben een weekje vrij dus kan lekker doen en laten waar ik zin in heb" Ik kijk Sloane met een charmante glimlach en, die mijn ogen ook bereiken."Ik ben blij je weer eens te zien. We moeten weer eens wat drinken. Veels te lang geleden."

[ bericht aangepast op 14 jan 2014 - 21:25 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones

Gelukkig heeft hij een glimlach op zijn gezicht nu, dat is beter dan al het serieuze gedoe. De wereld is al zo kil, als dit er allemaal nog eens bij komt, weet ik niet precies wat ik zal doen. Echter, ik zal voor The Lost Ones kiezen, ik was al zo lang bij ze dat ik mijn tijd daarvoor nauwelijks nog kan herinneren. Maar dat kan wellicht ook wel komen dat ik er liever niet aan wil denken.
'Dat weet ik Sloane, en ik neem het je ook niet kwalijk. Ik vraag ook niet dat iemand mijn kant zou kiezen. Ik...' Ik knik even op wat hij zegt, een teken dat ik hem wel begrijp, maar simpelweg dat ik eerlijk moet zijn. Hier ga ik al helemaal niet op liegen. 'Ik weet dat ik slechts een Hangaround ben. Maar ik hoop dat Jonathan enig respect voor me kan op brengen en dit te laten weet je. Maar ik kan niet bij de vergadering blijven, en je bent een goede vriendin Sloane, we kennen elkaar lang. Ik weet dat ik het jou kon vertellen.'
'Geen probleem,' reageer ik erop, 'Als het goed is, weet je dat ik niet erom heen zal draaien en je de waarheid vertel. Maar ik zal eerst eens de vergadering straks bijwonen. Zeg eh,' Ik houd even stil voor ik hem met zo'n zelfde serieuze blik aan kijk. 'Wil je anders dat ik dit voorzichtig ten spraken zal brengen in de vergadering? Ik begrijp het als je dit voor jezelf wilt houden, maar ik probeer met je mee te denken.'
Hierna begon het gesprek al wat luchtiger te worden, waardoor er ook een glimlachje op mijn lippen zweefde. Hij lacht even op mijn antwoord, maar terwijl ik door praat, pakt hij mij ondertussen bij de pols en trekt zich naar zich toe. Aangezien we redelijk dicht bij elkaar staan door de motoren die vlak naast elkaar stilstaan, knal ik bijna tegen hem aan, maar hield voor hem stil. Thank God. 'Wallen? Waar?' Daniël knijpt zijn ogen wat dichter en doet alsof hij mijn gezicht bestudeerd. Ik begin te gniffelen, wat vervolgde in het zachte lachen. 'Doe normaal Daniël,' lach ik nu wat harder, waarbij ik even zachtjes tegen hem aanduw. 'Het is duidelijk te zien!' Ik wijs er even grappend naar, maar hij praat verder.
'Ik zie niks. Behalve je prachtige gezicht Sloane,' zegt hij geamuseerd. 'Nee serieus. Je ziet er goed uit, dus maak je over die wallen maar geen zorgen.' Hij knipoogt en ik grinnik nog wat na. 'Ja, bedankt voor het compliment Daniël, ik zal het maar aan moeten nemen dan.' Glimlach ik. Hij stapt ook van zijn motor af en zet 'm op de standaard. In tegen stelling tot mij leunt hij er nu tegenaan. 'Hoe het met mij gaat?' Ik knik kort als hij zijn schouders ophaalt. 'Sinds ik weet dat Damon -Mijn broertje- Weer terug in dit stadje is, ben ik op mijn hoede. De vorige keer waren we niet vriendelijk uit elkaar gegaan, dus ik zou niet weten hoe hij zou reageren.' Nogmaals haalt hij zijn schouders op. 'Naast dat gaat het prima. Ben een weekje vrij dus kan lekker doen en laten waar ik zin in heb.' Mijn hoofd kantel ik even en wil net mijn mond open trekken om er wat op te zeggen als hij opeens weer een charmant glimlachje op zijn lippen krijgt. Deze bereikt eveneens zijn ogen. O, o, dit gaat wat worden, bedacht ik me als ik mijn zwarte, lange haren uit het stomme strikje haal, waardoor ze nu los hangen. Ik drapeer mijn donkere haar over mijn schouder, waarna ik het strikje om mijn pols doe. Om mijn haren wat beter te laten vallen, haal ik er mijn hand doorheen.
'Ik ben blij je weer eens te zien. We moeten weer eens wat drinken. Veels te lang geleden.' Ik antwoord eerst niet, maar glimlach even kort en haal mijn wijsvinger over mijn lippen heen. Dan reageer ik er pas op.
'Sure, meneer Rileys, zodat ik je net als de vorige keer de kroeg uit kan tillen zeker?' Ik lach even en kijk hem weer aan met pretoogjes. 'Een kleine dame zoals ik kan maar zoveel hebben, hoor. Of je deed net alsof, om me te plagen, zodat je kon peilen hoeveel ik kon dragen.' Kort bestudeer ik hem, hoe hij staat, maar leun dan ook tegen mijn motor aan. 'Alleen momenteel komt het niet uit; ik ben bedolven onder het werk.' Ik pruil er iets bij en zet grote, schattige oogjes op. Liever had ik hem niet willen afwijzen, want dat was het eigenlijk, maar anders loop ik te ver achter. En in feite kon ik me niet eens herinneren wanneer ik met iemand naar de kroeg was gegaan, of in elk geval uit. Zeker met dit geval krijg ik het nu drukker.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround || The Lost Ones ||

"Geen probleem," Reageert Sloane, als ik haar de redenen vertel waarom ik haar dat alles vertelde. "Als het goed is, weet je dat ik niet erom heen zal draaien en je de waarheid vertel. Maar ik zal eerst eens de vergadering straks bijwonen. Zeg eh" Ik knik ten teken dat ik inderdaad weet dat ze er niet omheen zal draaien, maar kijk haar vervolgens vragend aan. "Wil je anders dat ik dit voorzichtig ten spraken zal brengen in de vergadering? Ik begrijp het als je dit voor jezelf wilt houden, maar ik probeer met je mee te denken." Even heel kort glijd er een verbaasde uitdrukking over mijn gezicht, maar dit word al snel vervangen door opluchting. Even weet ik ook niet wat ik moeten zeggen. "Dat...dat zou geweldig zijn Sloane" zeg ik uiteindelijk. "Ik zou het erg waarderen als je dat zou doen. Dankjewel" Zeg ik en ik glimlach oprecht naar haar.
"Ja, bedankt voor het compliment Daniël, ik zal het maar aan moeten nemen dan." Glimlacht Sloane op mijn compliment en ik grijns. Sloane haalt het strikje uit haar haar waardoor het over haar schouder valt. Vervolgens haalt ze haar hand door haar haar, en met haar vinger gaat ze even over haar lippen. " Sure, meneer Rileys, zodat ik je net als de vorige keer de kroeg uit kan tillen zeker?" Lacht Sloane. "Een kleine dame zoals ik kan maar zoveel hebben, hoor. Of je deed net alsof, om me te plagen, zodat je kon peilen hoeveel ik kon dragen." Ik kan niet anders dan in de lach schieten bij deze herinnering. "Hey! Dat is maar één keer geweest" protesteer ik lachend. "Ik ben al lang niet meer zo dronken geweest, en ik drink ik ook niet zo veel meer" ik grinnik nog wat na. Sloane kijkt me even een tijdje aan en leunt dan tegen haar motor aan. "Alleen momenteel komt het niet uit; ik ben bedolven onder het werk." Ze zet grote schattige ogen op en pruilt. Ik trek ook een pruillipje en grote oogjes. "Maar maar" probeer ik nog. "Oké ik ben niet goed in die act" ik grijns.
"wat nou als ik Vanavond even langs jou huis kom, met een flesje wijn. Neem ik mijn laptop mee, moet toch nog de boekhouding doen van deze week, van de ijssalon van mijn pleegouders, Dan werken we alle twee én genieten we van elkaars gezelschap" stel ik voor. En ik knipoog. "Goed idee of goed idee?" Ik sla mijn armen weer over elkaar en grijns.

[ bericht aangepast op 16 jan 2014 - 18:52 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Daniël kijkt me kort verbaasd aan, al wordt het snel vervangen door opluchting. Hierdoor komt er iets meer van het kalme in mijn ijsblauwe poelen door, die eerder serieus waren geweest door de vraag die ik aan hem stelde. Ik meende het ook werkelijk, ik wilde het wel voor hem doen; hij zat er ongelofelijk mee en als dit wat zou helpen. Waarom niet? Ik kon het in elk geval proberen.
'Dat... dat zou geweldig zijn, Sloane,' zegt hij uiteindelijk. 'Ik zou het erg waarderen als je dat zou doen. Dankje wel.' Vermeldt hij mij en glimlacht dan oprecht naar mij, waardoor er eveneens bij mij voor luttele seconden een glimlach te bemerken is. 'Geen probleem, mocht je dat kunnen helpen, wil ik het graag voor je bespreekbaar maken.' Reageer ik erop, waarna ik alweer zeg dat ik zijn compliment dan maar aan neem. Ik lach terug bij de herrinnering waar ik aan denk; Daniël dronken en ik die hem moest ondersteunen. Het is nog een geluk dat ik niet omviel met die brede gozer tegen me aan, jezus zeg. Echter, ik ben niet de enige die erom moet lachen, want ook Daniël zijn lach klinkt opeens.
'Hey! Dat is maar één keer geweest,' protesteert hij lachend, waarop ik even door grinnik. 'Ik ben al lang niet meer zo dronken geweest, en ik drink ook niet zo veel meer.' Hij grinnikt nog wat na, en ik denk aan die avond dat het gebeurde. De helft van de nacht kan ik me ook niet eens meer herrinneren, het was best wat.
'We hadden inderdaad ook wel wat op, ja.' Grijns ik, instemmend. 'Al had ik het wel ongelofelijk naar mijn zin, zeg. We zaten daar wel zeker een paar uur.' Lach ik en leun dan tegen mijn motor aan. Hij probeert ook een pruillipje en grote oogjes te acteren, maar het ziet er enkel vermakelijk uit bij hem dus bijt ik zacht op mijn onderlip. 'Maar, maar,' probeerde hij. 'Oké, ik ben niet goed in die act.' Hij grijnst.
'Ik merk het,' antwoord ik erop. 'Je zag er wel aandoenlijk uit zeg. Een grote vent met een pruilbekkie,' glimlach ik, grappend, waarbij ik mijn hand kort over zijn wang laat gaan, voor ik ze allebei in mijn broekzakken doe. Als ik niet met mijn motor hoefde, dan droeg ik jurkjes en rokjes, maar op de motor was dat niet handig. Ik voelde zijn kleine baardje nog onder mijn vingertoppen, wat redelijk grappig aanvoelde, beter dan een babyface in elk geval.
'Wat nou als ik vanavond even langs jou huis kom, met een flesje wijn. Neem ik mijn laptop mee, moet toch nog de boekhouding doen van deze week, van de ijssalon van mijn pleegouders. Dan werken we alle twee én genieten we van elkaars gezelschap.' Stelt hij voor. Hij knipoogt en voor een seconde denk ik erover na, maar het klinkt te aanlokkelijk, dus knik ik eigenlijk al. Het is veel beter dan in mijn uppie thuis zitten! 'Goed idee of goed idee?' Daniël slaat zijn armen weer over elkaar en grijnst.
'Nou, goed, als het dan maar rode wijn is,' knipoog ik. 'Het is beter gezelschap te hebben, jou van alle mensen zelfs, dan in mijn eentje te mokken.' Geef ik hem gelijk. Hierop herinner ik me ineens aan de vergadering, daar moet ik zo snel mogelijk naartoe! Haastig zoek ik naar mijn mobiel in één van mijn zakken en vind het in de linker zak van 't jack dat ik aanheb. Nog ongeveer tien minuten, ik moest zo wel gaan, anders dan waren de rapen gaar! 'Daniël, dan verwacht ik je rond acht uur, oké?' Ik stop mijn mobiel in mijn jaszak, en werp hem een nieuwsgierige blik toe.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Stephanie Mabel Warrinton || Red || Secretary || [Burned Rubbers||

Ze was rustig bezig om de af was schoon te maken. Tuurlijk hadden ze een afwasmachine, maar ze deed het liever met de hand. Haar blik gleed naar de leider die opeens binnen kwam, ze grijnsde naar hem. Tuurlijk hij wou gaan feesten. Ze schudde even lachend haar hoofd. Haar blik gleed al snel naar Black Swan toen ze haar hoorde. 'Nou er is nog was die moeten gevouwen worden en nog gewassen, als je dat zou willen doen' zei ze tegen haar. Het was geen bevel, maar gewoon en vraag. Ook al had ze een hogere positie, ze zag sommige als haar gelijke en daar zat Black Swan ook bij. Al had ze wel een vaag vermoeden dat ze soms niet lekker in haar zat en Red kon niet begrijpen waarom, ze vond dat Black Swan een prachtige dame was. Bear reageerde niet op wat ze had gezegd en dud ging ze maar niet meer op hem in. Ze keek naar Ryan die een beetje zat te klooien met de viltjes -onderzetter's-. 'Hoe was je dag' vroeg ze aan Black Swan en grijnsde naar haar. Ze bleef Ryan goed in de gaten te houden. Ze hield enorm van Ryan net als Damon. Damon was een goede vriend van haar geworden, natuurlijk hadden ze wel een meningsverschillen. Dat had iedereen vast wel in de bende.
Nadat ze klaar was met afwassen, begon ze te drogen. Dit was haar familie, ze wou niet meer terug naar haar luxe leven. Dat leven was een hel voor haar en als iemand haar niet meer wou hebben in de bende omdat ze dachten dat ze een snob was en terug moest. Dan zou ze liever zichzelf doden of terug alleen op de straat leven. Gelukkig de enige die weten van haar luxe leven is de leider, Bear en Damon. Verder weet niemand van haar luxe leven af en dat wilt ze zo houden.

[ bericht aangepast op 23 jan 2014 - 1:23 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||The Lost Ones||

"Geen probleem, mocht je dat kunnen helpen, wil ik het graag voor je bespreekbaar maken." Antwoord Sloane op mijn bedankje, met een kleine glimlach. "We hadden inderdaad ook wel wat op, ja." Grijnst Sloane instemmend op mijn protest dat ik maar één keer zo dronken was. "Al had ik het wel ongelofelijk naar mijn zin, zeg. We zaten daar wel zeker een paar uur." Sloane lacht en leunt tegen haar motor aan. Ik knik. "het was ook heel leuk" beaam ik.
Op mijn pruil act reageert Sloane niet anders dan ik had verwacht; een beet op haar lip "Ik merk het, Je zag er wel aandoenlijk uit zeg. Een grote vent met een pruilbekkie," Glimlacht Sloane met een grap. Dan voel ik even kort haar hand over mijn wang, net zo kort sluit ik mijn ogen even. Het is heel lang geleden dat iemand me zo heeft aangeraakt. Net zo lang geleden dat iemand mijn wang aanraakte. Op mijn pleegmoeder na dan. Het zal nu wel minstens vijf jaar geleden zijn.
"Nou, goed, als het dan maar rode wijn is," Knipoogt Sloane, op mijn idee om bij haar langs te komen en samen wat te gaan werken. "Het is beter gezelschap te hebben, jou van alle mensen zelfs, dan in mijn eentje te mokken." Ik knik. "Red wine it is" antwoord ik met een knipoog. Sloane begint opeens in al haar zakken te voelen en kijkt dan op haar mobiel. "Daniël, dan verwacht ik je rond acht uur, oké?" Sloane stopt haar mobiel in haar jaszak en kijkt me nieuwsgierig aan. "Ik sta rond acht uur bij je huis" zeg ik geamuseerd. Dan kijk ik op mijn horloge. "Ga maar snel naar de vergadering Sloane, anders krijg je nog op je donder omdat je te laat bent" zeg ik. nog steeds lichtelijk geamuseerd. "Al weet ik zeker dat je hen er meer van langs zal geven dan zij jou" Grinnikend ga ik overeind staan. "Doe voorzichtig oké? Dan zie ik je vanavond" voeg ik er aan toe. Ik sla mijn armen even over elkaar een glimlach. Ik heb zo veel redenen om weg te gaan hier. Maar ik wacht even tot Sloane weg is. Ik ga zo wel even naar de Ijssalon. Ik moet nodig met Tante Sandy en Oom Theo praten. Mijn pleegouders.
Het zijn goede mensen, lief. De enige échte Familie die Damon en Ik nog hebben. Tante Sandy is namelijk een nicht van mijn moeder. Toen die hoorde dat Damon en ik telkens van pleeg gezin naar Pleeg gezin verhuisde hebben ze ons geadopteerd. Ons met alle liefde opgevoed. Zelfs toen Damon zo opstandig werd hebben ze altijd achter hem gestaan. Ik weet dat ze contact met hem hadden, ook toen ik dat niet had. Gewoon omdat er een geboortekaartje van Ryan ineens op de schoorsteen mantel stond. Ook kwamen er foto's van Ryan tussen die van ons te hangen. Maar ik vind het niet erg, Ik ben er zelfs een beetje blij om. Maar dat betekend dat ze ook al wisten dat Damon hier was, voor dat ik dat wist. Dát vind ik wel erg.
Ik knipoog nog een keer naar Sloane. "Succes" zeg ik als laatste. Ik glimlach naar haar en werp dan een blik op het gebouw en slaak een zucht. Ik kan hem beter maar niet hier tegenkomen.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Verkeerd gedaan.

[ bericht aangepast op 23 jan 2014 - 13:47 ]

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Stephanie Mabel Warrington - Red - Secretary - Burned Rubbers

Heel even keek ze uit het raam en voor je het wist hoorde je een gekletter op de grond. De bord die ze aan het afdrogen was lag nu aan scherven. Nee dit kan niet, dat is onmogelijk? Dat kan hem niet zijn? Nee. Haar blik bleef op de man gericht die buiten stond voor het huis. Waarom is hij hier? Wat doet hij hier op deze plek? Ze begreep helemaal niks. Ze voelde dat haar hart heel hard aan het kloppen, ze stond echt gewoon aan de grond genageld en haar blik week niet af van de man. Ze slikte gewoon. Haar ogen keken nog steeds erg geschokt. Ze schudde even snel haar hoofd omdat ze niet wilt geloven dat hij er stond. Langzaam draaide ze haar hoofd weg. Hopelijk heeft hij me niet gezien. Wat zal hij opeens gaan denken als hij me ziet? Hopelijk heeft hij me gewoon niet gezien, dan is alles goed. Hij zal toch niet binnen komen of wel? Hoop zo van niet dan zou er echt chaos worden.
Langzaam draaide ze terug naar het raam en toen schoten haar ogen rechtstreeks in de zijne. O nee, hij heeft me gezien? Wat zal er nu gaan gebeuren? Wat zal hij gaan doen? Stephanie je denkt echt belachelijk nu? Jij bent bij hem weg gegaan? Maar waarom slaat mijn hart nog steeds op tilt? Zou het komen door de verschrikking? Ja dat moet het gewoon zijn. Of is het gewoon dat je nog steeds iets voor hem voelt? Nee nee daar moet je niet aan denken. Haar lippen en keel voelde zo droog aan dat het moeilijk was om te slikken, maar met moeite was het haar wel gelukt. Wat moest ze doen? Moest ze naar buiten gaan? Moest ze gewoon hier blijven? Nee nee het was beter dat ze bleef. Ze was helemaal weg van de wereld, ze zou niet eens iets horen als iemand iets tegen haar zei. Hij heeft haar echt tot stilstand gebracht.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Flora Margret Smith || Black Swan || Burned Rubbers
"Nou er is nog was die moeten gevouwen worden en nog gewassen, als je dat zou willen doen." zei Red op mijn vraag.
"Is goed. Zal ik gaan doen." zei ik meteen. Ik stond meteen op en wilde weglopen toen Red mij vroeg: "Hoe was je dag?"
Ik was verbaasd van deze vraag, niet veel mensen vroegen dit mij. Ik bleef even aarzelend staan en dacht na, hoe was mijn dag eigenlijk?
Ik antwoordde: "Mijn dag was wel oké. Dankje." Ik had eigenlijk geen zin om weder te vragen, dus liep ik weg om de vuile was in het wasmachine te stoppen en de schone was mee terug te nemen en te strijken en vouwen. Toen ik de vuile was in het machine had gedaan en aangezet, liep ik terug met de mand vol met vuile was, het strijkijzer en strijkplank. Toen ik weer bij Red kwam zag ik dat ze een bord op de grond had laten vallen. Ik zette alles neer en pakte meteen, zonder te aarzelen, een blik en veger en begon alles op te vegen. Ik zag dat ze naar buiten aan het staren was. Ik vroeg niets. Als ze iets kwijt zou willen bij mij, dan zou ze dat wel willen. Ik ruimde de scherven op en pakte een schoon glas en vulde dat met water en duwde dat in haar handen, dat zou haar wel goed doen. Ik zette de strijkplank op en begon met strijken. Red zou wel verder gaan met de afwas als ze er klaar voor was en als ze dat niet was dan zou ik het dadelijk wel doen als ik klaar was met de was.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

Wanneer ik mijn hand kort over zijn wang laat gaan, en zo de stoppels voel, sluit hij even zijn ogen, waardoor ik wat verbaasd kijk. Voor deze luttele seconden bestudeer ik hem, maar trek mijn gezicht dan weer in een normale glimlach. Het laat me wel afvragen waarom hij zo deed, of hij wellicht geen tedere aanrakingen meer had gehad. Hij zal het wel missen, waarschijnlijk. Ernaar vragen deed ik in feite niet, het ging me niet aan en anders zou hij het uit zichzelf wel vertellen.
Daniël knikt op mijn opmerking over het gezelschap. 'Red wine, it is.' Antwoord hij met een knipoog, waardoor ik kort grijns en vervolgens mijn mobiel uit mijn jaszak vis. 'Ik sta rond acht uur bij je huis.' Zegt hij, waardoor ik het idee heb dat hij nogal geamuseerd is. Waarom begrijp ik niet, maar ik moet er eigenlijk wel om glimlachen. Even knik ik er dan ook op, voordat ik mijn haar in een losse knot doe met het strikje dat nog om mijn pols zat. Ondertussen had Daniël op zijn horloge gekeken. 'Ga maar snel naar de vergadering Sloane, anders krijg je nog op je donder omdat je te laat bent,' vermeldt hij mij, nog altijd met dat vermakelijke toontje. 'Al weet ik zeker dat je hen er meer van langs zal geven dan zij jou.' Grinnikend gaat hij overeind staan, waarop ik eveneens grinnik.
'Dan heb je gelijk, inderdaad,' glimlach ik, mijn lippen daarna speels op elkaar gedrukt, waardoor het eerder op een half grijnsje lijkt. 'Maar om dat toch voor te zijn, zal het handig zijn als ik op tijd kom.' Beaam ik, waarop ik mijn helm al vast pak, maar het nog niet op zet. 'Doe voorzichtig, oké? Dan zie ik je vanavond. Succes.' Hij slaat zijn armen over elkaar, glimlacht en ik werp hem een blik toe.
'Dat zou ik eigenlijk tegen jou moeten zeggen,' doel ik op het gesprekstopic "Burned Rubbers" en zijn broertje. 'Het was fijn om weer even met je gepraat te hebben, tot vanavond Daniël.' Glimlach ik, waarna ik nog even naar hem toe stap om op mijn tenen te staan en hem zo een kus op zijn wang te geven. Ik grinnik wat speels omdat het kietelt en stap dan op mijn motor, om vervolgens mijn helm wel op te zetten. Hierna laat ik de motor grommen en rijdt weg richting het clubhuis, waar de vergadering zal zijn.
Na flink op z'n staart getrapt te hebben, kom ik voor het clubhuis terecht en houd halt om de motor naar mijn eigen plekje te rijden en hier op slot te zetten. Veel members deden dit niet en over het algemeen ik ook niet, maar nu wilde ik het in elk geval zeker weten. Mijn voetstappen klonken door de gang heen toen ik eerst naar de wc liep om me hier op te frissen, waarna ik de vergaderruimte betrap. 'Hallo mensen, zijn we klaar om te beginnen?' Ik ga op mijn plek zitten en strengel mijn vingers in elkaar, maar eerst knik ik naar de leider, waarbij ik hem in zijn ogen aankijk. Oogcontact was belangrijk voor me.

Quiet the mind, and the soul will speak.