[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Het ogenblik dat ik de damestoilet in stommelde, besloot ik kort tegen de deur aan te leunen zodat ik zeker wist waar Magnus nu was. Maar aan zijn antwoord te horen, bleef hij staan. "Oké, ik wacht hier wel. Geef maar een gil als je hulp nodig hebt of zo," Verdomme, dacht ik, aangezien hij daar bleef staan. Dit waren maar een paar tellen, waarna ik dan ook snel genoeg richting de grote spiegel begaf. Het eerste wat me opviel was het rood in mijn gezicht dat nog altijd niet weggetrokken was, daarna mijn tranende ogen en het rood bij mijn keel. Iets wat ik dus al verwacht had, alleen nu ik het in zijn geheel zag, kwam het wel aan. Nu pas begon ik langzaam te bedaren, hoewel het ongelofelijk traag ging, waardoor het meer impact op me had. Hard beet ik op mijn volle onderlip, terwijl ik op de wasbak steunde met mijn handen en hierbij naar beneden blikte. Mijn spiegelbeeld zag er gehavend uit, niet alleen vanbuiten, vanbinnen deden de woorden over mijn familie pijn wat hij uitgesproken had. Bain had geen flauw idee wat hij gedaan heeft en als hij het wist, kon het hem duidelijk niet schelen. Emotieloze klootzak dat het was, ik kreeg hem nog wel.
      In mijn zicht was het rood op mijn arm nog te zien, waar hij me eerder had vastgegrepen, waardoor ik net zo goed in de spiegel kon blijven kijken. Het zou toch niet werken om te doen alsof dit niet gebeurt was; een bendelid had immers zowat een andere member in elkaar geslagen. Bijna. Dat hij mij vast had gegrepen, tegen de muur had gedrukt en zo mijn keel bijna dichtgeknepen was, waren nog mijn kleine details. Want wie weet wat hij nog meer had gedaan mocht er niemand gekomen zijn? Ik wilde er eigenlijk niet eens bij nadenken, maar het ging als vanzelf. Hij had een mes tegen mijn keel aangezet... De overige tranen veegde ik met de achterkant van mijn bleke hand weg, al was het nog wel te zien dat ik wat tranen gelaten had. Hierdoor waste ik mijn gezicht en was allang opgelucht dat ik weer wat lucht in mijn longen kreeg, met de minuut kon ik beter ademhalen. Soms was het nog wel schokkerig, maar het was iets. Ik droogde mijn gezicht af en gooide het papier in de prullenbak, waarna ik snel naar de toilet ging en vervolgens mijn handen wastte. Nu ik de gebeurtenis van daarnet niet uit mijn hoofd kon krijgen, viel het mij op dat ik een bonkende koppijn had gekregen. Vast vanwege dat hij me tegen de muur had gedrukt en mijn luchtwegen zowat dichtkneep.
Voor een laatste keer blikte ik in de spiegel, haalde mijn koolzwarte, lange haren los uit de strik, waardoor deze rond mijn schouders vielen en bleef kijken.       Het strikje had ik om mijn pols gedaan. Een emotieloze, toch enigszins kwetsbare vrouw staarde terug. Waarschijnlijk was ik zo in mijn gedachten opgegaan, dat ik mijn mobiel eerst niet af hoorde gaan. Pas na eeuwigdurende seconden drong het bij me door, hierdoor haalde ik snel mijn mobiel uit mijn broekzak. Daniël, stond er. Afwachtend bleef ik naar het kleine schermpje staren, waarbij mijn hersenspinsels nogmaals overuren maakte. Opnemen of niet? Mijn stem was nog niet geheel optimaal, ademhalen ging wel, alleen in een toon kon je toch veel halen. En ik was bang, bij gebrek aan betere woorden, dat Daniël dit zou kunnen horen - hij kende mij namelijk ook wel langer dan vandaag. Toch besloot ik op te nemen, maar voordat ik dat deed, hoestte ik een paar keer en dronk wat water. Misschien dat - dat zou helpen? Vervolgens nam ik op.
      "Hoi Daniël," begroette ik hem, mijn toon zo vrolijk mogelijk en een glimlach op mijn lippen, alhoewel hij dat niet zag. Het was een deel van mijn acteerstuk. Het was wel zachter dan normaal, aangezien ik niet wilde dat Magnus het hoorde. "Miste je mij nu al? Ik ben pas net een uurtje weg of zo," probeerde ik grappig, al klonk het eerder zenuwachtig, wat deels kwam door het zachte gegrinnik van mij daarna. "We hebben even pauze, maar de vergadering is nog niet voorbij. Bel je stiekem om vanavond af te bellen?" Ging ik snel verder, voordat hij ook maar iets uit kon brengen. Ik moest zo min mogelijk argwaan op proberen te wekken, anders ging hij ernaar vragen en daar had ik momenteel niet heel veel zin in. Vertellen aan hem dat je toch wel lichtelijk geïntimideerd bent door een mede-bendelid is ook niet zomaar wat. Dus wijselijk hield ik mijn mond.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Damon Rileys ||Treasurer || Burned Rubber

"We zien wel" Antwoord Lux op mijn voorstel van het bed. Daarbij haal ik mijn schouders op. Het is niet anders dan ik verwacht had. "Laten we gaan roken, buiten" vervolgd Lux. Ik zie hoe ze haar haar probeert te fatsoeneren terwijl we het kantoor uit loopt. Ik loop achter haar aan en sluit het kantoor af achter me. Buiten knijp ik mijn ogen wat dicht vanwege het felle licht van de zon. "Mag ik er een van jou? Mijn pakje zit nog in mijn jas" vraagt Lux. "Natuurlijk" antwoord ik en houd haar mijn pakje Sigaretten voor. Ze pakt er een en haalt een sigaret uit haar broekzak.
Ook ik pak een sigaret en steek hem aan met een aansteker die ik uit mijn eigen broekzak haal. "Hoe doet Ryan het vandaag?" vraagt Lux plots. "Heeft hij nog ergens last van, ook omdat je zo vroeg met hem hier bent gekomen? Moet hij niet naar school?" Ik frons even terwijl ik een heis van mijn sigaret neem. "Met Ryan gaat alles prima, hij heeft nergens last van" antwoord ik. Terwijl ik het rook uit blaas en ik lik even over mijn onderlip. "Hij moest inderdaad vandaag naar school, en hij was daar ook vanochtend" vervolg ik "Maar ik werd op mijn werk gebeld door zijn Juffrouw. Blijkbaar vond een ander jochie het leuk om Ryan te pesten en in elkaar te slaan omdat hij nieuw is" ik zucht en haal mijn hand over mijn hoofd en neem weer een heis. "En aangezien Ryan weigerde terug te vechten had hij best wel wat klappen op gevangen. De juffrouw en Directrice waren bezorgd dus vroegen of ik hem op kon halen. Daarom waren we al zo vroeg hier. Kost me weer een dag werk waardoor ik wéér geen nieuwe kleertjes voor hem kan kopen. Maar dat maakt niet uit, want blijkbaar is hij de netste en beleefdste peuter die ze ooit in hun hele carrière gezien hadden" Ik laat mijn hand weer omlaag vallen en neem uit frustratie een diepe heis waardoor mijn sigaret veels te snel op is en ik dus nog een op steek na deze weg gegooid te hebben.
Terwijl ik mijn blik over het terrein laat gaan, blaas ik de rook langzaam uit. Ik voel mijn telefoon trillen en hoor zacht uit mijn broekzak rammende gitaren. Als ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal is het geluid een stuk harder en schalt er keihard I Hate Everything About You! Why Do I Love You?!. gelijk met harde gitaren. Ik frons mijn wenkbrauwen even als ik naar het schermpje kijk en Sandy zie staan. Ik neem op en nog voor ik de telefoon bij mijn oor heb hoor ik haar schreeuwen. "IK BEN HET HELEMAAL ZAT DAT GEDOE TUSSEN JOU EN JE BROER!" Zo hard dat het me niet verbaast als Lux dit hoort en ik haal en wenkbrauw op. "WAAROM MOETEN WIJ ZULKE DINGEN TEGEN HEM ZEGGEN?! PRECIES OMDAT JIJ VEELS TE KOPPIG BENT OM JE BEK OPEN TE TREKKEN. IK MEEN HET HOOR DAMON NATHAN RILEYS! JE MOEDER ZOU ZICH OMDRAAIEN IN HAAR GRAF EN TANYA OOK!!" Ik krimp iets in elkaar en neem een heis. "JE GAAT MET HEM PRATEN HOOR JE DAT DAMON?! MORGEN BEN JIJ MET RYAN IN DE IJSSALON OM HALF 1 EN DANIËL OOK EN JULLIE PRATEN HET UIT"
Voor ik antwoord kan geven, heeft Tante Sandy alweer op gehangen. Ik frons mijn wenkbrauwen en stop mijn telefoon terug in mijn broekzak. "Sorry dat je dat moest horen" zeg ik met een verwarde uitdrukking op mijn gezicht. Ik neem een heis. Terwijl ik langzaam de rook uit blaas vraag ik me af of Tanya zich inderdaad zou omdraaien in haar graf door dit gedoe. "Maargoed, zoals ik al zei. Ryan heeft nergens last van. Hij is zoals gewoonlijk zijn vrolijke zelf. Hij heeft ook geen last van de vecht partij op school. Ik zou met stomheid geslagen zijn als hij ook maar érgens last van heeft" Ik kijk Lux aan terwijl ik over mijn onderlip lik en even nadenkend tussen mijn tanden houd. Maar dan stop ik mijn sigaret weer tussen mijn lippen voor een heis. "Hoe gaat het met jou dan vandaag Lux?"

Daniël Blair Rileys || Hangaround|| The Lost Ones||

Het duurt even maar dan word er toch opgenomen. "Hoi Daniël, Miste je mij nu al? Ik ben pas net een uurtje weg of zo," hoor ik Sloane zeggen en ze grinnikt "We hebben even pauze, maar de vergadering is nog niet voorbij. Bel je stiekem om vanavond af te bellen?" Ik frons mijn wenkbrauwen. "Sloane...Wat is er aan de hand?" zeg ik. Ik weet dat ze iets probeert te verbergen, Ze zou oké ze zou wel zo doen, alleen ze zou er niet zo veel moeite voor doen. "nee ik bel niet om af te bellen. Ik bel ook niet om te zeggen dat ik je miste, oké misschien wel een beetje" Ik grijns. "Maar eigenlijk vooral omdat ik het gevoel had dat er iets mis was, en nu ik jou zo hoor ratelen weet ik dat wel zeker" vervolg ik. Ik zwijg even kort. "Wat is er aan de hand Sloane, Moet ik daarheen komen? Om je op te halen? " ik bijt op mijn onderlip. "Schatje is alles wel goed met je? Er is toch niks gebeurd met die achterlijke Bain he? Hij is een aardige kerel, daar niet van maar volgens mij zit er een steekje los bij hem"
Ik zie Theo terug komen van achter met twee kopjes koffie in zijn handen. Ik haal de tas met de boekhouding van de tafel. Theo trekt een angstig gezicht en niet lang daarna komt Tante Sandy van achteren met een gezicht als onweer. Ik zie dat ze op het punt staat wat te gaan schreeuwen dus ik gebaar snel dat ik aan de telefoon ben. Gelukkig bedaard ze wat. Plotseling schrik ik. "Niemand heeft je toch wat aan gedaan he? Want ik zweer het je ik rammel diegene door elkaar, zelfs als het Jonathan is!" Sandy komt er bij zitten met een kopje koffie. Geduldig wacht ik op het antwoord van Sloane en begin te knabbelen op het koekje dat ik bij de koffie kreeg. Theo en Sandy wisselen blikken uit. Zorgen Misschien? Ik kijk ze nieuwsgierig aan en Sandy gebaard dat ze het wel laat weten als ik klaar ben met bellen. Ik knik even en begin aan mijn lip te plukken. God alsjeblieft laat er niks met Sloane gebeurd zijn, zeg alsjeblieft dat ze gewoon rustig aan het pauzeren is, zonder dat er iets aan de hand is.

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 21:03 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Het duurt niet lang voor hij terug antwoord, en het is precies die vraag die ik niet had gewild. "Sloane... Wat is er aan de hand?" Shit, denk ik, hij ziet door me heen, zelfs al probeer ik zo hard om hem het niet te laten merken. Erop antwoorden doe ik echter niet, dan verraad ik mezelf waarschijnlijk alleen maar meer. "Nee, ik bel niet om af te bellen. Ik bel ook niet om te zeggen dat ik je miste, oké, misschien wel een beetje," Hoewel ik niet bij hem was, wist ik gewoon dat er nu een grijns op zijn lippen lag. De charmeur ook. Door dit moet ik wel even glimlachen, het is alleen zwakke die al snel van mijn gezicht verdwijnt. "Maar eigenlijk vooral omdat ik het gevoel had dat er iets mis was, en nu ik jou zo hoor ratelen weet ik dat wel zeker." vervolgt hij. Super, hij kon simpel aan voelen wanneer er iets mis was hier. Dat zou ik hem echter niet zeggen, ik houd er niet van om zo zwak te zijn. Onbewust verlies ik mezelf weer in gedachten, over van allerlei dingen. Voornamelijk Bain en deze bende. Dit is, voorzover ik weet heb, nog niet eerder in deze bende gebeurt. We vechten wel eens met elkaar, maar zo erg is het nog niet geweest. En eerlijk toegegeven, vraag ik mezelf ook wel af of hij dat mes echt gebruikt zou hebben. Zou hij mijn keel doorgesneden hebben? Even voel ik met mijn bleke vingers langs de huid van mijn keel.
      "Wat is er aan de hand Sloane, moet ik daarheen komen? Om je op te halen?" Zijn mannelijke stem had mijn hersenspinsels onderbroken, ik was bijna vergeten dat ik hem aan de telefoon had. Hierdoor schrik ik dan ook als het ware wakker en roep uit: "Nee!" Als ik besef wat ik net gedaan heb, slik ik een brok in mijn keel door en probeer mezelf te corrigeren. "Eh, ik bedoel, nee. Je hoeft niet hierheen te komen. We, eh, we gaan toch straks weer de vergadering in." Mijn lichtblauwe kijkers groeien verdrietig, bijna gekwetst. Het komt niet door Daniël echter, ik had enkel gewild dat ik hem zonder al die poeha had kunnen vertellen. Helaas dat ik niet zo in elkaar zit. Maar verdomme, nu had ik een hele grote fout gemaakt omdat ik even niet op had gelet met mijn botte kop. Gewoon erover heen praten, Sloane, niets aan de had. Dus vervolgde ik: "Het heeft dus geen zin als je komt, hoe lief het ook van je is." Hopelijk hield hij er nu over op. Zeker omdat Magnus nog op de gang stond en ik dacht dat hij sommige dingen wel kon horen. Ik wilde liever niet bekend staan als het watje dat niets aankon.
      "Schatje, is alles wel goed met je? Er is toch niks gebeurd met die achterlijke Bain he? Hij is een aardige kerel, daar niet van maar volgens mij zit er een steekje los bij hem. Niemand heeft je toch wat aan gedaan he? Want ik zweer het je, ik rammel diegene door elkaar, zelfs als het Jonathan is!" Hier reageer ik direct op, lichtelijk geërgerd zelfs. "Alles gaat goed, echt." Ik laat een spottende snuif horen. "Bain..." Zijn naam krijg ik bijna mijn strot niet uit, ik heb het echt gehad met hem nu. Zelfs mijn ogen veranderen naar een donkerder blauw. "Alles gaat prima met hem, werkelijk, hij heeft zijn dag vandaag." Spot ik nog even minachtend, om tegelijkertijd met mijn ogen te rollen. "Nergens om je zorgen over te maken, Daniël, ik houd alleen even pauze," probeer ik hem nog te kalmeren - wat waarschijnlijk allang mislukt is, gezien mijn geërgerde antwoorden. Ik begin nu zelfs te knarsetanden.
      "Laat het nu maar rusten. Ik zie je vanavond wel." Was het laatste dat ik zei. Klik, gesprek weg. Waarom kent hij mij dan ook zo goed? Godverdomme. Als hij maar niets in zijn hoofd haalt. Ik heb geen zin in nog meer drama hier, en ook niet om als zwakke gezien te worden. Ik kan prima voor mezelf zorgen. Mijn vingers haal ik even door mijn lange haren en pak de deurklink al vast om de toilet uit te gaan, terug naar de vergadering. Eerst zet ik mijn mobiel uit, waardoor ik ook niet meer gestoord word, daarna loop ik de gang weer op. Met een gemaakt glimlachje kijk ik Magnus aan. "Ik ben klaar om terug naar de vergadering te gaan." Nogmaals liep ik zonder op antwoord te wachten al weg.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Haar nagels boorden inmiddels in mijn vlees, maar ik gaf geen kik. De woede en emotionele pijn hadden mijn lichaam overgenomen en hadden me bijna laten bevriezen in deze houding. Plots kwam Magnus, onze vice-president en niet veel later ook Jack mijn kamertje binnen. Magnus had mijn mes uit mijn vingers gewrikt, waardoor ik nu twee handen om haar nek had gevouwen, en bij haar de fles uit haar handen genomen. Hij beval me los te laten, maar ik weigerde. Ik begon langzaam uit de woede te zakken, maar heel erg langzaam. Pas toen Jack het me beval liet ik haar los en bleef zelf licht bevend staan met mijn armen in de lucht alsof ik haar nogsteeds om haar nek vast had. Normaal vond ik het maar al te makkelijk straffen uit te delen aan ongedisciplineerde bendeleden en het martelen van anderen, maar dit was anders geweest. Dit was geen koudbloedige afrekening geweest, maar gevoed door woede, verdriet en pijn. Onze leider stuurde Rain en Magnus weg, die gingen, waardoor we alleen over bleven op mijn kleine volle kamertje. Toen de twee echt uit het vizier waren een verdieping naar beneden zakte ik door mijn benen, pakte de fles whiskey van de grond en nam een grote slok terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik luisterde stil naar zijn verhaal. Voor ik iets kon zeggen slikte ik het brok uit mijn keel weg. "Sorry, baas. Het zit me gewoon heel diep. Het zal neit nog eens gebeuren. Sancties zullen er nu ook zijn, want dit kan ik niet door de vingers zien." Misschien was ik door het oude systeem te hard, ouderwets en neerbuigend geworden. Maar geen loyaliteit was geen loyaliteit, zelfs als het van mezelf kwam. Het was onacceptabel en ik zou er voor boeten, of het nou moest van Jack of niet. Hopelijk zou dat ook mijn hoofd wat van al deze gemoederen afhalen. Pijn was namelijk vaak een goede afleiding en uitlaatklep voor emoties en stres. Precies hetgeen waar ik nu problemen mee had.

Bowties were never Cooler

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
"Sorry, baas. Het zit me gewoon heel diep. Het zal niet nog eens gebeuren. Sancties zullen er nu ook zijn, want dit kan ik niet door de vingers zien."
Ik kon mijn grinniken met moeite binnenhouden. Die malle Bain. "Hoe wil je dat dan gaan doen? Die sancties?" vroeg ik hem geamuseerd. Toen kwam iets in mij op en ik zei streng tegen Bain: "Je gaat jezelf geen pijn doen! Daar ben ik absoluut tegen! En je zult helaas je drank ook moeten inleveren bij mij, als ik denk dat je het weer aankunt dan geef ik het je wel weer terug. Maar nu, in deze situatie hebben we je nodig, Bain. En we kunnen het dan niet hebben dat je dronken bent. Begrepen?" Ik pakte zijn fles whiskey en zei tegen hem, terwijl ik me omdraaide: "Kom nu maar tot jezelf, wordt even rustig. Ik ga met de andere praten." Ik liep met grote passen naar de vergaderzaal terug. Ik zette de fles whiskey op tafel neer en zei tegen Sloane: "Meid, je had het aan mij moeten overlaten. Ik snap dat je het wilt opnemen voor Daniël, zijn broer en neef. Maar als Magnus en ik iets later waren gekomen was je misschien wel dood of heel ernstig gewond geweest. En dat is nou ook niet bepaald wat we nu kunnen gebruiken."
Ik begon te ijsberen en dacht heel diep, wat we nu eigenlijk moesten doen. Ik had helemaal geen idee meer.
"Deze vergadering is niet bepaald verlopen hoe ik het in gedachten had." mompelde ik zachtjes. Waar was het misgegaan? Hoe kon ik dit redelijk oplossen? Moest ik Bain toch iets van straf geven? Moest ik Sloane dan ook straf geven? Ik wist het echt niet meer.
Tenslotte zei ik maar: "Sloane, zou je dan alsjeblieft voor mij naar de Burned Rubbers willen gaan en een afspraak maken met de president? Dan komen we denk ik al een heel eind. Ik denk dat dit nu wel het einde is. Jullie kunnen jullie eigen dingen gaan doen."

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Met gebogen hoofd zat ik voor Jack op de grond met de fles whiskey in mijn handen geklemd. Zijn woorden verwarden me. Vooral de geamuseerdheid ervan. "Wat gedaan moet worden, meneer." zei ik zonder enige vorm van emotie in mijn stem. Nu de alcohol een klein beetje begon te werken werden mijn emoties verdrongen en werd ik nog net wat killer dan normaal al het geval was. Ik keek hem net niet aan, dus net naar zijn borst, terwijl hij tot de realisatie kwam en me zei het niet te doen. Wat was dit nou weer? Ik moest er vrede mee hebben dat ik hem zo zwaar had gedisrespecteerd voor de hele bende. Ik had zijn gezag op velen fronten ondermijnt en nu liet hij me gewoon gaan? Daar kon ik echt niet bij met mijn gedachten, al was ik nog lang niet dronken. Ik gromde licht toen hij mijn fles afnam, maar deed niets. Ik kon er niets tegen doen, want het enige wat ik nu wilde werd me verboden. Het feit dat ik Jack's gezag al veels te ver had ondermijnd vandaag liet me hier ook stoppen en gewoon ja en amen knikken zoals altijd. Ik liet mijn hoofd weer hangen bij zijn laatste woorden en hoorde hoe hij weg ging. Toen hij weer beneden was stopte ik mijn mes terug waar het hoorde en ging op mijn bed zitten. Daar pakte ik mijn oudste gitaar en begon wat te tokkelen. Het hout was zwartgeblakerd door een van de eerste branden in dit gebouw, maar het instrument zelf werkte nog prima. Ik begon in stilte een oud nummer wat mijn moeder me had geleerd te spelen. Een lied van onze voorvaderen. Ondertussen luisterde ik naar wat er beneden werd gezegd. Voor nu kon ik er niets anders aan doen dan stil zitten, afwachten en mijn geplande slachtoffer van vanmiddag alle hel geven die hij verdiende om mijn stress eruit te laten.

Bowties were never Cooler

Daniël Blair Rileys ||Hangaround|| The Lost Ones||

""Nee!" Roept Sloane en ik haal verbaast mijn wenkbrauwen op door haar felle reactie."Eh, ik bedoel, nee. Je hoeft niet hierheen te komen. We, eh, we gaan toch straks weer de vergadering in." Ik frons even maar ik laat haar uitpraten. "Het heeft dus geen zin als je komt, hoe lief het ook van je is." Alles gaat goed, echt." Als ik vraag over Bain hoor ik Sloane snuiven, waarschijnlijk geërgerd of spottend. "Bain...Alles gaat prima met hem, werkelijk, hij heeft zijn dag vandaag. Nergens om je zorgen over te maken, Daniël, ik houd alleen even pauze," Ze klinkt geïrriteerd. Ik zucht. "Sloane..." probeer ik nog. "Laat het nu maar rusten. Ik zie je vanavond wel." En Sloane hangt op.
Ik zucht even en knabbel op mijn lip en leg mijn telefoon neer voor ik Theo en Sandy aankijk. "Wat is er aan de hand?" vraagt Theo. "Een vriendin heeft wat problemen, en ze doet een beetje koppig" Ik rol met mijn ogen. Sandy en Theo fronsen en ik drink de koffie vrij snel achter elkaar op. Het is nu toch afgekoeld. "Waar wilde jullie het over hebben?" vraag ik dan. "je moet met Damon praten" antwoord Sandy. "Weet ik maar hij luistert niet" Ik kijk ze beiden even aan. "Dat weten we ook. Daarom heb ik Damon gebeld dat hij hier heen moet komen met Ryan om half een. Dus jij bent er dan ook" Even haal ik één wenkbrauw op maar zodra ik Sandy haar blik zie haal ik het snel weg. "Dat is goed" zucht ik uiteindelijk. "Dan is dat afgesproken. Ga maar snel naar die vriendin van je" glimlacht Theo. "Dank jullie wel" Ik sta op en pak het tasje. Dan geef ik zowel Theo als Sandy een kus op hun kruin.
Eenmaal buiten doe ik de boekhouding in mijn motor tas, stap snel op en doe mijn helm op. Als ik mijn motor gestart heb rijd ik met een brullend geluid weg. Snel op naar the lost ones.
Als ik daar aankom zie ik dat Sloane haar Motor er nog staat. Snel parkeer ik de mijne achter die van haar, zodat ze niet zomaar weg kan rijden. Dan zet ik hem op slot, hang mijn helm aan het stuur en loop naar haar motor toe. Even blijf ik zo staan, maar dan leun ik lichtjes tegen Sloane's motor aan en sla mijn armen over elkaar. Ik weet dat er iets is gebeurd, en ik houd er niet van als er tegen me gelogen word, dus zo snel komt ze niet van me af!

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane “Rain” Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Er klonk nog een zucht aan de andere kant van de lijn, maar ik reageerde er niet op. ‘Sloane…’ probeerde hij, wat ik al direct afkapte door te vermelden dat hij het moest laten rusten en dat ik hem vanavond zou zien. Hopelijk zal hij verder ook niets in zijn hoofd halen, want zo nu en dan had hij nogal wat koppige buien. Ik wil er grofweg niet over praten, klaar, daar zou hij maar mee moeten leven.
      Terug in de vergaderzaal, neem ik plaats op mijn gewoonlijke plek, terwijl ik erachter kom dat ik net op het juiste moment binnen kom wandelen. De President van The Lost Ones komt namelijk ongeveer vijf minuten later aan, waarna hij de fles whisky op tafel neerzet. Afwachtend blik ik mijn lichte kijkers naar hem op als hij tegen mij begint te praten.
      ‘Meid, je had het aan mij moeten overlaten. Ik snap dat je het wilt opnemen voor Daniël, zijn broer en neef. Maar als Magnus en ik iets later waren gekomen was je misschien wel dood of heel ernstig gewond geweest. En dat is nou ook niet bepaald wat we nu kunnen gebruiken.’ Hij begint te ijsberen en ik bijt kort op mijn lip, gedurende dat ik mijn hoofd afwend. Hij had gelijk, alleen soms deed ik dingen impulsief. En Bain had me zo pissig gemaakt, dat ik wel hem achterna ging.
      ‘Dat is… waar,’ besloot ik te beginnen, waarbij ik hem nogmaals aankeek. ‘alleen hij viel een member van dezelfde bende aan, dat is precies hetgeen wat niet zou moeten gebeuren.’ Onopvallend beet ik op de binnenkant van mijn wang, ik hield me voor nu stil.
      ‘Deze vergadering is niet bepaald verlopen hoe ik het in gedachten had.’ Mompelde hij. ‘Sloane, zou je dan alsjeblieft voor mij naar de Burned Rubbers willen gaan en een afspraak maken met de president? Dan komen we denk ik al een heel eind. Ik denk dat dit nu wel het einde is. Jullie kunnen jullie eigen dingen gaan doen.’
      ‘Natuurlijk, meneer,’ Ik stond op terwijl ik dit zei en liep naar hem toe om een kopietje van zijn publieke agenda te maken. Na dit gaf ik het vanzelfsprekend terug en bekeek het kort, alvorens mijn spullen te pakken. ‘Ik zal u zo snel mogelijk laten weten wat het is geworden, baas.’ Hierna gaf ik hem nog een laatste knikje voor ik wegliep, richting de buitenlucht en mijn motor. Als ik echter bij mijn motor aankom, zie ik Daniël tegen mijn motor aangeleund staan. Geërgerd en met stomheid geslagen blijf ik stokstijf stilstaan, dan probeer ik de blauwe plekken en striemen zo goed mogelijk te verbergen, alvorens een hand door mijn koolzwarte, lange haren te halen. Ik negeer hem, terwijl ik op hem – of eigenlijk mijn motor – afloop en nog niets zeg. Het kost me in feite moeite hem weg te duwen van mijn motor, waardoor ik wel genoodzaakt ben tegen hem te praten.
      ‘Daniël, ik had je nog zo verteld dat je het moest laten voor wat het was,’ zuchtte ik geërgerd, en ging snel verder voor hij wat kon zeggen, ‘Ga bij mijn motor vandaan, ik moet een afspraak maken met de President van Burned Rubbers en dat lukt niet als jij in de weg staat, samen met je motor.’ Het sleuteltje steek ik er wel alvast in, zodat ik in elk geval direct weg kan rijden mocht hij het toch weg zetten. Wat hij denk ik niet gaan doen, ik ben niet de enige halsstarrige. ‘Daarbij moet ik nog tegen je zeggen dat Jonathan je graag eens zou willen spreken.’ Mijn gezicht had ik de hele tijd van hem afgewend, ik wilde dan ook niet dat hij mij zo zag. Ik wilde eigenlijk helemaal niet over het voorval praten of ook maar wat laten merken, het heeft best een impact op mij gemaakt – en geen goede.

[Het is niet veel, maar goed, het is wat.
@ Vita; Als je het niet erg vind, heb ik erbij geschreven dat ze een kopie van de publieke agenda had, voor het afspraak maken. Dat is gemakkelijker. Maar als je dit erg vindt, dan haal ik het weg en probeer ik wel wat anders te verzinnen.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

(Maakt niet uit)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Daniël Blair Rileys ||Hangaround|| The lost ones||

Het duurt niet lang of Sloane komt naar buiten. Even blijft ze staan maar komt dan deze kant op. "Daniël, ik had je nog zo verteld dat je het moest laten voor wat het was" zucht Sloane geërgerd. "ga bij mijn motor vandaan, Ik moet een afspraak maken met de president van Burned Rubbers en dat lukt niet als jij in de weg staat, samen met je motor. Daarbij moet ik nog tegen je zeggen dat Jonathan je graag zou willen spreken" Zegt Sloane terwijl ze het sleuteltje in het contact van de motor steekt. Wat me opvalt is dat ze de hele tijd haar gezicht afgewend houd. Ik zet me af tegen de motor, waardoor ik weer overeind kom te staan, maar in plaats van weg te lopen leg ik mijn hand op Sloane haar schouder en duw haar een paar passen achteruit, dan leg ik mijn hand tegen haar kin en kijk en duw het op zo een manier aan de kant dat de striemen zichtbaar worden.
Ik laat haar zo snel los alsof ik me aan haar brand. "Je kan zo veel zeggen, maar Ik laat pas iets voor wat het is, als er niet over liegt. Aangezien mijn gevoel me weer eens eerlijk tegen me is geweest en jij weer eens niet. Is het niet raar dat ik hier sta." zeg ik. Ik loop naar mijn motor. "prima Sloane. Wil je het lekker in je eentje oplossen, dan los je het toch lekker in je eentje op. Maar dan hoef je ook niet meer op mij te rekenen als je het een keertje wél wilt. Ik ben dat liegen over dit soort dingen zat. Ik heb niet voor niets gezegd dat ik er voor je was, wat er ook was. " Ik stap op mijn motor. "Jonathan kan wel even wachten. Ik neem van de week wel contact met hem op, Ik heb nu geen tijd, ik moet iets naar mijn broertje brengen van pleegmoeder" Ik zet mijn helm op en zoek mijn sleutel, klaar om weer weg te gaan.

[t is niet veel maar me inspiratie laat me een beetje in de steek]

[ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 18:29 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Sloane ‘Rain’ Monroe • Secretary • The Lost Ones

      Gelukkig luistert hij wel naar me, want hij zet zich af tegen de motor, om zo recht te staan. Of het lijkt maar dat hij mijn bevelen opvolgt, aangezien hij in plaats van weg te lopen zijn hand op mijn schouder legt. Zo duwt hij mij een paar passen achteruit, om zijn hand tegen mijn kin te leggen waardoor hij mijn striemen op mijn nek wel kan zien. Mijn tanden knarsen op elkaar wanneer dit gebeurt, nu kan ik er niet meer onderuit, omdat hij het gezien heeft. Ik weet niet hoe hij hierop gaat reageren, dus staar ik hem enkel afwachtend in zijn ogen aan. Mijn hand leg ik wel op die van hem neer, die ik in eerste instantie weg wilde duwen, maar het zo laat. Hij laat me al zo snel los als dat hij me aan had geraakt, alsof ik één of ander monster was, waardoor er een gekwetste blik in mijn lichte kijkers ontstaan, die ik afwend van hem, zodat hij het niet ziet.
      ‘Je kan zo veel zeggen, maar ik laat pas iets voor wat het is, als er niet over liegt. Aangezien mijn gevoel me weer eens eerlijk tegen me is geweest en jij weer eens niet is het niet raar dat ik hier sta.’ Kort bijt ik op mijn lip vanwege dit. Ik wéér eens niet eerlijk ben geweest? Snapt hij dan niet dat ik dit doe om iedereen te beschermen? Om mezelf met die muur te verdedigen zodat ik niet als zwak eendje wordt gezien? Erop reageren doe ik niet, hij loopt immers al naar zijn motor, iets dat ik gewild had. Toch? Beter dat hij zijn mond er verder over houdt dan mij te helpen… toch? Maar waarom wist ik het niet zo zeker meer nu dan? Wat was dat knagende gevoel binnenin me, alsof ik een fout had gemaakt? ‘Prima Sloane. Wil je het lekker in je eentje oplossen, dan los je het toch lekker in je eentje op. Maar dan hoef je ook niet meer op mij te rekenen als je het een keertje wél wilt. Ik ben dat liegen over dit soort dingen zat. Ik heb niet voor niets gezegd dat ik er voor je was, wat er ook was.’
      Hij stapt op zijn motor. ‘Jonathan kan wel even wachten. Ik neem van de week wel contact met hem op, ik heb nu geen tijd, ik moet iets naar mijn broertje brengen van pleegmoeder.’ Steeds harder bijt ik op mijn lip, om het huilen tegen te gaan, toch komen er lichte opwellingen in de hoeken van mijn kijkers – die ik haastig wegveeg, alsof ik een vuiltje heb en niets meer. Prima, ik heb hem niet nodig, ik heb niemand nodig! Ik kan dit prima alleen af, dat ben ik de meeste jaren toch wel gewend. Iedereen loopt van me weg, zelfs als ik het wel vertel, dus wat heeft het allemaal voor zin? Wat deert het als ik het wel of niet vertel? Ik… Er kwam een diepe zucht over mijn kapotte lippen gerold, die ik ondertussen kapot had gebeten. Daniël had zijn helm al op gedaan, nu zocht hij naar zijn sleutel om weg te gaan. Mijn blik dwaalt naar mijn eigen motor, waar het sleuteltje al inzat en ik de helm ook al had gepakt, maar ik zette het nog niet op. Hij had gelijk, ergens, hij had mij immers ook verteld van zijn problemen, hij heeft wel meerdere dingen dan alleen maar naar mijn gezeur te luisteren.
      ‘Daniël, het… het spijt me,’ murmel ik, ongelofelijk zacht, waardoor het een wonder zou zijn als hij dit überhaupt had gehoord. Mijn nagels zette ik in mijn handen, mijn knokkels werden wit van het knijpen, terwijl mijn ogen naar mijn motor keken – het lef om nu zijn richting op te kijken was even uit varen. Ik houd er niet van om over mezelf te praten, laat staan al mijn excuses aan te bieden. Alleen Daniël, hij was een uitzondering van deze mensen, wie weet wie me nog meer aan zou vallen in de bende? Nu is Bain al een heethoofd, maar dat is geen excuus om iemand in dezelfde bende aan te vallen, ik had immers wel dood kunnen zijn. Dit liet me overstag gaan, waardoor ik met kleine stappen naar hem toeliep om mijn beide handen op zijn onderarm te leggen. Mijn onderlip zoog ik kort naar binnen, het zag er nogal onderdanig aan hem uit. ‘Ga nog niet weg,’ probeerde ik, fluisterend, en om hem over te halen fluisterde ik verder, ‘Alsjeblieft…’
      Mijn lichte poelen zochten die van hem op, om tegelijkertijd mijn beide armen om zijn ene gespierde arm te slaan en hem dichter naar me toe trok. Of eigenlijk ging ik dichter tegen hem aanstaan. Mijn hoofd legde ik op zijn borstkas. ‘Er is wel wat gebeurt; hij – Bain – heeft wat gedaan en nu… Ik vraag me telkens af wat er zou gebeuren mocht niemand gekomen zijn, of hij dan alsnog…’ Ik kon de zin niet afmaken, maar verwachtte dat Daniël wel wist waar ik het over had. Een gepijnigde blik lag intussen in mijn ogen, terwijl ik langzaam overeind kwam en zijn helm langzaam afzette, die ik voor hem op de motor legde, waarna ik zijn arm weer vastpakte. ‘Ik heb je wel nodig, meer dan ik in feite wil toegeven…’

Quiet the mind, and the soul will speak.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround|| The lost Ones||

Met kleine stapjes komt Sloane mijn kant op. Ze legt haar handen op mijn onderarm. "ga nog niet weg, Alsjeblieft" fluistert ze nadat ze heel even haar onderlip in haar eigen mond had gezogen. Sloane haar diep blauwe ogen kijken in mijn grijze ogen en slaat haar armen om mijn arm en gaat dichter tegen me aanstaan. Daarna legt ze haar hoofd op mijn borstkast. "Er is wel wat gebeurd, Hij -Bain- heeft wat gedaan en nu... Ik vraag me telkens af wat er zou gebeuren mocht niemand gekomen zijn, of hij dan alsnog" Ze kijkt me gepijnigd aan. Ze komt overeind en haalt dan de helm van me af en legt het voor me neer op de motor. Dan pakt ze mijn arm weer vast. "Ik heb je wel nodig, Meer dan ik in feite wil toegeven."
Even zwijg ik nog, geïrriteerd en koppig. Maar dan laat ik mijn koppigheid varen. Ik zucht en haal haar handen van mijn arm, Maar alleen maar om mijn arm om haar schouders te slaan en naar me toe te trekken, waardoor haar hoofd weer op mijn borstkas ligt. Ik druk een kus op haar hoofd. "Bain..." mompel ik. " wie weet waar hij toe in staat is, dus het is níét raar dat je er aan denkt, of er aan denkt wat als. Dat je je bang en verward voelt. Dat is niet raar, en daar hoef je je niet te schamen. Ik kan me niet voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben, Laten we vooral gewoon blij zijn dat er iemand tussen is gekomen. Daar ben ik erg blij om" zeg ik zacht. Ik druk een kusje op haar voorhoofd. Ik duw Sloane weer even aan de kant, maar alleen om van mijn motor af te stappen en op de standaard te zetten.
Dan sla ik beide armen om haar een, gewoon omdat ik het gevoel heb dat ze dit nodig hebt, deze tederheid, en het gevoel van veiligheid wat een omhelzing kan geven. "Je hoeft, nee je móét je niet schamen dat je je zo voelt Sloane. Het is heftig als iemand je keel dicht knijpt, vooral als je er zelf niks aan kan doen. Bain die is niet helemaal goed in zijn hoofd. Hij had je kunnen vermoorden Sloane." Ik kijk Sloane even aan, met mijn heldere grijze ogen die bezorgd maar ook eerlijk staan. Voorzichtig glijd ik met mijn duim om de zijkant van haar hals, waar ook de striemen te zien zijn. "het is niet erg om bang te zijn. En het is niet erg om dat toe te geven. Daar ben ik voor, Ik ben hier voor jou. Ik geef heel veel om jou Sloane, Ik wil je helpen, ik wil er voor je zijn, ik wil er voor je zijn als je je angsten ondekt en onder ogen komt. Maar dan moet je me wel toelaten." Dit zeg ik iets ernstiger, maar niet onvriendelijk.
Dan kijk ik even weg. "ik heb jou ook nodig Sloane." fluister ik. "Ik had je heus niet laten vallen. Ik.. Ik was gewoon boos. Ik vind het niet eerlijk als je tegen mij liegt. Ik lieg ook niet tegen jou" Ik kijk haar langzaam weer aan. Ik zucht zachtjes. Ik haal mijn hand voorzichtig door haar zijde zachte zwarte haren. "Ik ben er altijd voor je Sloane, altijd, voor wat dan ook. Maak er dan gebruik van, Ik zeg dit niet tegen iedereen, en ik ben er ook niet voor iedereen" mompel ik terwijl mijn ogen iets droevig staan. Ik kan er heel slecht tegen als ik er voor iemand ben en mijn diensten alle uren van de dag open stel en het niet gebruikt word. Ik ga me daa heel rot over voelen. Zo doende voel ik me ook nog steeds rot over Damon.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper|| President Lost Ones
Nu iedereen zijn eigen weg was gegaan stond ik op en liep naar de ijskast, ik pakte nog een pilsje en opende hem. Ik liep naar mijn kantoortje en zette me in mijn relaxstoel. Ik dronk het biertje terwijl ik de vergadering en deze dag nog eens herbeleefde. Ik vroeg me af wat er fout was gegaan. Toen bedacht ik me dat ik het beste even naar huis kon gaan om het thuisfront in te lichten over deze situatie. Ik dronk mijn biertje leeg en stapte naar onderen. Ik startte mijn motor in de garage en reed met vol gas naar buiten. Ik trapte hem flink op de staart om snel thuis te zijn. Ik keek even op mijn horloge, om zeker te zijn dat mijn vrouw al thuis was. Toen ik thuis aangekomen was zette ik mijn motor neer en sloot hem af. Ik hing mijn helm over het stuur en liep het tuinpaadje af. Ik zag mijn vrouw in de tuin de was ophangen en ging achter haar staan.
"Hé lekkerding. Druk bezig?" zei ik tegen haar.
Ze draaide zich om en zag mij staan. Ze gaf me een zoen en vroeg: "Wat doe jij hier zo vroeg?"
"Kunnen we even praten?" vroeg ik deze keer ernstig.
"Ja, hoor." zei ze verbaasd.
"Nou, het zit dus zo. Er heeft zich een andere motorbende in de stad gevestigd en wij, Lost Ones, zijn hier niet blij mee, dat snap je wel. We proberen zoveel mogelijk een oorlog te voorkomen, omdat Daniël ook een broer en een neef bij die bende heeft. Sloane gaat voor mij een afspraak maken bij de president van de andere bende."
"Wie is Sloane ook al weer?" onderbrak Marie me.
"Rain." zei ik tegen haar.
"Maar, maar... schatje, dat is toch niet veilig. Doe dat nou niet!"
"Ik weet wat ik doe, wil je soms dat er een oorlog komt?"
"Neenee, tuurlijk niet."
"Maar als er toch een oorlog uitbreekt wil ik dat jij met de kinderen naar je moeder in Engeland gaat, begrepen?"
"En jij dan?"
"Ik red me wel. Ik kan nooit mijn bende in de steek laten. Beloof het?"
"Goed ik beloof het."

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain" Monroe • Secretary • The Lost Ones.

Gespannen wacht ik af tot hij eindelijk reageerd, wat pas na enkele ellenlange minuten lijkt te zijn. Hij zucht en haalt mijn handen van zijn arm af, om vervolgens zijn arm om mijn schouders te slaan en me naar hem toe te trekken. Mijn hoofd ligt weer op zijn borstkas, waardoor ik me tenminste wat veilig voel. Beter als voorheen, in elk geval. Ik voel zijn lippen op mijn hoofd als hij hier een kus drukt.
"Bain...Wie weet waar hij toe in staat is, dus het is níét raar dat je er aan denkt, of er aan denkt wat als. Dat je je bang en verward voelt. Dat is niet raar, en daar hoef je je niet te schamen. Ik kan me niet voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben, laten we vooral gewoon blij zijn dat er iemand tussen is gekomen. Daar ben ik erg blij om." Zegt hij zacht. Hij duwt me kort aan de kant zodat hij van zijn motor kan stappen en deze op de standaard zet. Ik weet niet precies hoe te antwoorden, mijn hersenspinsels zijn nog steeds bij dat incident en ergens kan ik gewoonweg niet geloven dat het gebeurt is. Het is wel duidelijk dat Bain nogal een opvliegend temperamentje heeft, alleen dat hij het ook op een mede-bendelid zou uiten...
Ik schrik kort als ik opeens armen om me heen voel, zíjn armen, waardoor ik al wat kalmeer. Ik was alweer te diep in gedachten verzonken. Traag leun ik tegen hem aan, aangezien ik me ook zwakker begin te voelen, het voelt alsof Bain direct bijna al het leven uit me heeft gezogen. Mijn armen sla ik om hem heen, terwijl mijn handen zich in zijn jack klauwen, het is ook wel helder dat ik deze tederheid en gevoel van veiligheid nodig heb. "Je hoeft, nee, je móét je niet schamen dat je je zo voelt Sloane. Het is heftig als iemand je keel dicht knijpt, vooral als je er zelf niks aan kan doen. Bain die is niet helemaal goed in zijn hoofd. Hij had je kunnen vermoorden Sloane."
Als hij mij aankijkt met zijn heldergrijze ogen kan ik het niet aan, niet vanwege de kleur, maar vanwege het feit wat ze uitstraalden. Hierdoor wend ik mijn blik ook af en bijt kort op mijn onderlip als hij voorzichtig met zijn duim over de zijkant van mijn nek glijdt. Het was al tot me doorgedrongen, maar toch - op de één of andere manier - schrik ik nu al helemaal en hierdoor sluiten mijn ogen zich direct en laat ik hem los. Ik wil niet dat hij eraan zit, het doet pijn. Niet eens zozeer nog van het gevecht, gewoon op de manier hoe hij het doet.
"Het is niet erg om bang te zijn. En het is niet erg om dat toe te geven. Daar ben ik voor, Ik ben hier voor jou. Ik geef heel veel om jou Sloane. Ik wil je helpen, ik wil er voor je zijn, ik wil er voor je zijn als je je angsten ondekt en onder ogen komt. Maar dan moet je me wel toelaten." Hoewel het ernstiger klinkt, is het niet onvriendelijk, mijn ogen blijven echter nog gesloten. Volgens mij moet ik zo huilen en dat wil ik niet, sowieso niet in de buitenlucht - voor het clubhuis nog wel. Bij zijn volgende woorden schieten mijn ogen open, omdat ik niet had verwacht dat het zo zou zijn.
"Ik heb jou ook nodig Sloane." Het klonk als een zachte fluistering over zijn lippen heen, ik staar er kort naar en vraag me af of het werkelijk uit zijn mond was gekomen. Of ik het wel goed gehoord had. Zijn blik had hij afgewend. "Ik had je heus niet laten vallen. Ik.. Ik was gewoon boos. Ik vind het niet eerlijk als je tegen mij liegt. Ik lieg ook niet tegen jou." Nu kijkt hij me weer aan, waarop hij een hand door mijn zwarte haren haalt, wat goed voelt als hij het doet. Het voelt teder, bijna, iets wat ik lang niet gevoeld had. "Ik ben er altijd voor je Sloane, altijd, voor wat dan ook. Maak er dan gebruik van, Ik zeg dit niet tegen iedereen, en ik ben er ook niet voor iedereen." Zijn ogen staan iets droevig terwijl hij dit zegt en dit is dan ook het moment dat het me te binnen schiet dat ik een enorme puinhoop ervan heb gemaakt. Ik onderdruk de tranen die ik eigenlijk over mijn wangen wil laten rollen, het staat zo zielig anders, alleen ik krijg er wel een ongelofelijke hoofdpijn van.
"Daniël..." Begin ik nu pas met mijn woorden, voorzichtig. Toch kom ik voor een lange minuut niet verder dan enkel zijn naam, zoekend naar woorden begin ik maar ergens gewoon: "Hij... Het..." Een diepe zucht. "Het begon allemaal toen ik het voor jou ter spraken bracht, Bain zei dat de andere bende afgemaakt moest worden voor ze dat bij ons deden. Hij was weggelopen van de vergadering, dus ik volgde hem," Kort schud ik mijn hoofd alvorens weer verder te praten. Mijn blik zoekt die van Daniël op. "Hij leeft nog teveel in het verleden, hij vertelde over hoe hij was opgegroeid en hoe de bende toen anders was. Hij zei dat ik niet genoeg over deze bende wist, dat ik een normale opvoeding en jeugd heb gehad, maar..." Bij de gedachte aan mijn ouders, oma en het verleden kan ik het niet langer droog houden en schieten de tranen in mijn ogen, waardoor ik ze direct weer wegveeg. "Ik mis ze zo erg, Daniël, elke dag weer opnieuw..." Ik gooi me zowat tegen hem aan, waarbij ik mijn armen om hem heen gooi om mijn gezicht in zijn shirt te begraven. "Iedereen die dichtbij mijn hart was, is weg, ze verlaten me allemaal... I-ik wil niet dat jij ook weggaat, ik denk niet dat ik dat aankan." Huil ik zachtjes, schokkerig. "Daarvoor, spijt het mij, ik wilde je niet zo laten voelen en ik wilde ook niet tegen je liegen, maar... het gaat allemaal zo lastig."

[Oh, hij is nog best lang geworden. Dat had ik niet verwacht, lol.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant at Arms || The Lost Ones
Het gitaar spelen hielp een beetje, maar verre van genoeg. Ik voelde me nogsteeds verschrikkelijk. Ik zette mijn gitaar dus maar weer weg en liet me achterover op mijn bed vallen. Ik staarde naar het schuine witte plafond. Ik wist echt niet wat ik moest doen. het liefst sloeg ik nu mijn hoofd zo hard tegen de muur tot ik black-out ging. Maar dat kon niet. Jack had me verboden mezelf pijn te doen. Dit voelde allemaal zo tegenstrijdig. Ik wist dat ik het verleden gewend was, en ik dat moest laten rusten, maar wat als ik dat niet kon? Ik zuchtte. Op dat moment hoorde ik een bekende motor. Ik keek uit het miniscule raampje in het dak en zag inderdaad Jack wegrijden. Zou ik het kunnen? Zijn orders nog eens negeren. Niemand die me nu kon betrappen of stoppen. Niemand die het zou merken als ik niet te ver over mijn eigen grenzen ging. Zoizo ging ik met bendeleden vaak tot de grenzen en net een stap erover, maar nooit meer. net als met Rain daarnet. Ik had het niet mogen doen, dat zeker neit. Maar echt haar keel doorsnijden had ik neit gekunt. Zelfs niet in die woede. Ik liet me van mijn bed zakken en deed de deur dicht. Op slot kon die niet. Daarna trok ik mijn shirt uit en haalde een netjes opgerolde zweep van het haakje. Hij was oud en ik gebruikte hem heel erg weinig. Alleen bij ongehoorzaamheid en dat was al heel lang niet voorgekomen... Tot nu. Ik rolde hem af en gaf hem een zwiep naar achter, waar hij met een knal tegen mijn blote rug kwam. De tranen sprongen in mijn ogen terwijl ik het contactvlak voelde branden. Toch hield ik niet op. Ik zat nog niet eens in de buurt van mijn grens. Mijn kamer vulde zich weer met het geluid van een klappende zweep. Niemand zou het horen. Niemand zou het merken, behalve als iemand me straks een schouderklopje zou geven. Zo ging het klappen van de zweep door tot mijn armen zo trilden van de pijn dat ik het ding niet meer op kon tillen. Op dat punt maakte ik het trillend schoon, rolde de zweep op en hing het op het haakje voor ik plat op mijn buik op mijn bed viel en daar snikkend bleef liggen terwijl mijn rug brandde van de pijn van de zweepslagen. Het snikken kwam niet van de pijn. De brandende snijdende pijn verlichtte juist het schuldgevoel en de emotionele pijn. Ik voelde me wel schuldig dat ik het had gedaan, maar het had te goed gevoeld om er extreem veel spijt van te hebben. Straks zou ik nog door het stof moeten voor Jack en Rain en dat zou ik ook zonder morren of tegengestelde gevoelens doen, want ik had echt berouw. Maar nu bleef ik liggen tot de wonden stopten met bloeden. Langzaam begon ik met, met tranen gevulde ogen, in slaap te soezen terwijl de straatkat die hier vaak ronddwaalde in het clubhuis mijn wonden begon te likken. Ik liet hem maar, al deed zijn ruwe tong wel pijn in de rauwe wonden, hij had geen huis, net als ik. Langzaam maar zeker zakte ik in een diepe slaap vol flashbacks en nachtmerries over het verleden.

[Ja, ja hij is wat psycho. Als het te psycho is pas ik het aan.]

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 20:01 ]

Bowties were never Cooler