[300]|| Highway to hell || SpeelTopic || 1 - Speeltopics

Wij zoeken nog steeds rollen, Klik voor het rollentopic

De motorclub The lost ones is al jaren berucht en beroemd in het (fictieve) stadje Cloakson, ze regelen daar de boel beter en anders dan welke autoriteit ook. Zo langzamerhand zijn de bikers in hun leren vesten met patches dan ook geaccepteerd. Afgezien van alle afpersing, drugdeals en wapenhandel brengen deze mensen ook bescherming. Ze houden de stad in het gareel en zorgen dat deze stad hun normen en waarden na leven. The lost ones, zijn buiten een groep gevaarlijke bikers echter ook moraal ridders, ze strijden voor hun waarden en princiepes. En een van deze waarde is de stad, zij bezitten de stad, zij zijn de enige bikers groep die zich hier zou mogen vestigen.
Wanneer er echter een grote groep verplaatst naar hun geliefde stadje Cloakson, breek de hel dan ook los. De motorbende Burned Rubber was van zichzelf een grote club die aast op het vergroten van hun gebied. Ze gaan de strijd dan ook graag aan met The lost ones.

[ bericht aangepast op 29 dec 2013 - 21:13 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
Sloane, oftwel Rain, ons secretary kwam ook binnenlopen. "Hallo mensen, zijn we klaar om te beginnen?" zei ze. Ze keek me recht in mijn ogen aan en ik keek haar recht in haar ogen terug, want dat was wie ik was. Zo was ik eenmaal. "Hallo Sloane. Fijn dat je er ook bent." zei ik tegen haar, voordat ik de vergaderzaal rond keek om te zien wie er al was. Ik zag dat de gehele leiding er was dus konden we beginnen. "Inderdaad Sloane, we zijn klaar om te beginnen. Zoals sommige van jullie al gezien hebben is er een nieuwe motorclub in de stad. Deze is hier niet gewenst. Mede door het feit dat wij hier eerder waren dus de stad van ons is. Wijk bewaken de stad, wij houden orde in de stad. Als er nog een motorclub is zouden we de taken moeten verdelen en dan gaat het mis. Bovendien is het ónze stad. En die laten wij door niemand veroveren, we moeten ónze stad verdedigen, we moeten ónze stad ónze stad laten blijven. Ik wil graag zoveel mogelijk informatie verzamelen, voordat we echt met ideeën aan de slag kunnen gaan. Dus, mensen, beginnen maar. Wie heeft wat gezien? Waar moeten we op letten?"
Ik pakte een pen en een paar blaadjes voor me, klaar om de dingen op te schrijven die de mensen zouden zeggen.
"Zelf heb ik gezien dat de club Burned Rubbers heet en het gebouw leek mij niet zo heel illegaal, dus dat ze alle vergunningen hebben gekregen, wat mij nog al vreemd leek, omdat de burgemeester weet dat wij er zijn en dat wij niet van andere motorclubs houden."
Ik schreef met grote letter BURNED RUBBERS op mijn vel papier en zette er een dubbele streep onder. Daaronder zette ik illegaal met een vraagteken. Ik keek op van mijn blaadje en keek de rest vragend aan.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

"Hallo Sloane. Fijne dat je er ook bent." Begroette de President van The Lost Ones mij, terwijl ik al op mijn plek ging zitten. Iedereen was er, wat hij eveneens zag, waardoor hij verder ging met praten. "Inderdaad Sloane, we zijn klaar om te beginnen. "Zoals sommige van jullie al gezien hebben is er een nieuwe motorclub in de stad. Deze is hier niet gewenst. Mede door het feit dat wij hier eerder waren dus de stad van ons is. Wijk bewaken de stad, wij houden orde in de stad. Als er nog een motorclub is zouden we de taken moeten verdelen en dan gaat het mis. Bovendien is het ónze stad. En die laten wij door niemand veroveren, we moeten ónze stad verdedigen, we moeten ónze stad ónze stad laten blijven. Ik wil graag zoveel mogelijk informatie verzamelen, voordat we echt met ideeën aan de slag kunnen gaan. Dus, mensen, beginnen maar. Wie heeft wat gezien? Waar moeten we op letten?" Hij pakte een pen en papier, wat hij voor zich neer legde, klaar om de verschillende dingen van de members op te schrijven. Kort beet ik op mijn onderlip vanwege wat hij net vertelde, maar ik hield me gedeisd.
"Zelf heb ik gezien dat de club Burned Rubbers heet en het gebouw leek mij niet zo heel illegaal, dus dat ze alle vergunningen hebben gekregen, wat mij nog al vreemd leek, omdat de burgemeester weet dat wij er zijn en dat wij niet van andere motorclubs houden." Ik volgde zijn handelingen toen hij met grote letters BURNED RUBBERS op het vel papier zette met een dubbele streep eronder. Hij schreef nog wat, maar ik besloot me op zijn houding te fixeren. Hierop blikte hij de rest vragend aan. Tijd voor mij om het maar eens de groep in te gooien, dacht ik zo. Eigenlijk had ik gehoopt dat Jonathan geen overhaaste beslissingen zou maken, maar hoe het er nu naar uitzag, besloot hij dat juist wel te doen.
"Baas, met alle respect, maar laten we nu geen overhaaste beslissingen maken," begon ik, op een welgemanierde toon en mijn ogen op hem gericht. "Daarnet heb ik eens met Daniël Rileys gesproken en hij heeft een broertje die lid is van deze bende. Dit broertje heeft een zoontje en als we direct alle riemen losgooien, wil ik er niet eens over nadenken hoe het voor dat kind zou zijn. Het hoeft niet per sé met geweld opgelost te worden, laten we eerst inderdaad informatie vergaren over deze bende," vertelde ik, wat ik wel met hem eens was. We hadden zoveel mogelijk informatie nodig. "We hebben het antwoord nodig waarom ze hier precies zijn. Daarom lijkt het mij verstandiger om eerst een afspraak met de leider van deze bende, die zich de Burned Rubbers noemt, te maken. Dit zal ik zelf doen door er naartoe te gaan en met dit voorstel te komen. Hun zijn ook niet dom, waarschijnlijk hebben zij ook allang door dat er een andere bende hier huist." Eindig ik, mijn blik serieus, maar wel lichtelijk nieuwsgierig naar wat hij zou antwoorden. Ik had alle respect voor onze leider, dit was eveneens mijn soort familie, maar we moesten rationeel met dit conflict omgaan. Niet richting moord en doodslag.

[Het suckt, maar goed, het is in elk geval iets.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President the Lost Ones
"Baas, met alle respect, maar laten we nu geen overhaaste beslissingen maken. Daarnet heb ik eens met Daniël Rileys gesproken en hij heeft een broertje die lid is van deze bende. Dit broertje heeft een zoontje en als we direct alle riemen losgooien, wil ik er niet eens over nadenken hoe het voor dat kind zou zijn. Het hoeft niet per se met geweld opgelost te worden, laten we eerst inderdaad informatie vergaven over deze bende. We hebben het antwoord nodig waarom ze hier precies zijn. Daarom lijkt het mij verstandiger om eerst een afspraak met de leider van deze bende, die zich de Burned Rubbers noemt, te maken. Dit zal ik zelf doen door en naartoe te gaan en met dit voorstel te komen. Zij zijn ook niet dom, waarschijnlijk hebben zijn ook allang door dat er een ander bende hier huist." zei Sloane.
Ik knikte begrijpelijk.
"Die Daniël toch, arme knul." begon ik. "En ik was zelf ook al met dat idee gekomen, maar ik wilde eerst afwachten of jullie nog andere ideeën hadden. En als je dat dan voor me wilt doen, zonder jezelf in gevaar te brengen, zou ik dat heel fijn vinden. Dan geef ik je een kopietje van mijn publieke agenda en dan als het zo ver is dan zien we wel verder. Is hier het iemand niet mee eens? Want dan zou ik nu graag verder willen gaan met het verzamelen van informatie. Zeg maar tegen Daniël dat ik hem graag een keer zou willen spreken hier over en dat ik het in mijn achterkop houdt. Ik ga ook een afspraak maken met de burgemeester of hij hier meer van weet. Is hier iemand het niet mee eens?"
Ik stond op en liep naar het whiteboard en zette 'burned rubbers' in het midden met een cirkel omheen en daaronder 'illegaal?' met een vragen en daaronder 'Daniël's broer en neef'
"Zo, dat is al wat we hebben." Ik liep naar de ijskast en pakte er een pilsje uit en sloeg de dop ervan af.
"Nog iemand?" vroeg ik.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Bain Lucas || The Lost Ones || Sergeant at Arms
Gelukkig kwam niet veel later ook onze Secretary Rain binnen en begon Jack met praten. Onder zijn en haar woorden nam ik aantekeningen op mijn kleine bloknoteje. Aan de ene kant was ik hier heel blij mee. Eindelijk kreeg ik weer eens wat echte actie te zien en te doen, maar aan de andere kant bracht het me ook terug naar mijn kindertijd. Mijn familie was namelijk bijna compleet gesneuveld tijdens de laatste bendeoorlog. The Lost Ones gingen erin als de leiders van de stad en kwamen er ook zo uit, maar met grote verliezen, waaronder mijn ouders, twee van mijn broertjes en mijn kleine zusje. Het was zekergeen fijne tijd geweest en het had ervoor gezorgd dat ik heel snel had moeten opgroeien. Voor mijn neus was eerst mijn vader geëxecuteerd, wat mij de man des huizes had gemaakt op een heel jonge leeftijd. Een paar jaar later had ik gezien hoe mijn moeder, samen met de drie kleinsten van het gezin door hun hoofd werden geschoten toen ik terug kwam van school. En toen was ik alleen. Ik werd hier opgevangen, maar het was nooit meer hetzelfde. Ik sliep nogsteeds met de lievelings knuffels van mijn broertjes en zusje en de trouwringen van mijn ouders hingen aan een kettinkje om mijn nek. "Afmaken. Voor ze ons afmaken." siste ik zacht terwijl ik zo goed mogelijk verstopte dat ik flink was aangedaan door het feit dat de geschiedenis zich leek te herhalen. Ik bleef dus met neergeslagen ogen naar de tafel en mijn notities kijken. Ik twijfelde er geen seconde over of ik mijn leven hiervoor zou geven, ik had toch niets anders, maar ik wilde niet dat ook deze bendestrijd families zou verscheuren, zoals de vorige had gedaan. Hoe eerder die plaag weg was hoe beter, want dan konden ze minder slachtoffers maken. Als we ze namelijk lieten settelen, hoe legaal ze hier ook waren, dqn zou het weer even bloederig worden als de vorige keer en zouden de huizen en straten van deze stad weer bloedrood kleuren.

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 19:46 ]

Bowties were never Cooler

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
"Afmaken. Voor ze ons afmaken." zei opeens iemand. Ik keek op van mijn biertje en zag dat het Bain was die had gesproken. Ik liep naar hem toe en zei tegen hem: "Even rustig, Bain. Dit is nou niet bepaald wat we willen doen. Waarom zou je dat die mensen aan willen doen? Zij hebben ons nóg niets aangedaan. Dus waarom zouden wij dat wel doen? Je hoeft niet meteen te hard van stapel te lopen, jongen." Ik liep terug naar de ijskast en pakte nog een pilsje, ik klikte het open en liep terug. "Hier, iets te drinken." Ik liep nog een paar keer naar de ijskast en klikte nog een paar biertjes open en gaf iedereen er eentje. Dat konden we misschien iets makkelijker denken. Ik kreeg bijna rillingen over mijn rug van hoe Bain uit zijn ogen keek, bijna moordlustig. Nee, dat moesten we nu vooral niet hebben. Dadelijk werd het weer een bende-oorlog en dat moesten we nou net zien te voorkomen. Er waren de vorige keer, nog niet zo heel lang geleden, vele, ook burger- slachtoffers gevallen en dat wilde ik deze keer voorkomen. Ik wilde niet dat er onschuldige mensen stierven en ik wilde ook niet dat mensen van de Lost Ones zouden sterven. Als er zouden sterven, dan zouden deze verliezen ons heel zwaar liggen, wij waren als motorbende heel erg close met elkaar en hielden ook rekening met elkaar. Dus ik zou Bain's mening in mijn achterhoofd houden, maar ook die van Daniël/Sloane, want ik wilde zeker niet dat er kinderen zouden sterven. Ik dacht aan mijn eigen vrouw en kinderen. Nee, er mochten zeker geen kinderen sterven.

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Bain Lucas || Sergeant At Arms || The Lost Ones
Ik gromde bij zijn woorden en dronk in een keer het flesje leeg. Toen het leeg was sloeg ik het met kracht op de tafel, waardoor die uit elkaar spatte. Ik sprong op en trapte boos mijn stoel naar achter. Normaal was ik heel onderdanig, strikt, stil en disciplinair, maar nu niet meer. Mijn ogen gloeiden vol vuur en een grom rolde over mijn lippen. "Nee, ik doe niet rustig. Als wij er niets aan doen zijn we allemaal zo dood. Niet alleen wij, maar onze geliefden. Ja, Jack. Ook jou vrouw en kinderen. Jullie waren niet bij de laatste bendeoorlog. Ik wel. Ik heb gezien wat er gebeurt als we niets doen. De onschuldigen zullen het zwaarste lijden. Kinderen zullen doodbloeden, vrouwen zullen worden verkracht. We moeten iets doen verdomme. Je denkt nu dat we door mijn plan levens zullen verliezen. Ja, tuurlijk zal dat gebeuren, maar hoe langer we wachten hoe meer doden er zullen vallen. Nu kunnen we het nog beperken tot een paar van ons, maar straks zullen families uit elkaar worden gereten door het geweld. Aan jou de keus, maar jij bent degene met het bloed van je kinderen aan je handen als je het uitstelt." na deze tirade sloeg ik mijn ogen weer neer en greep nog een biertje uit de koelkast. "Sorry." mompelde ik zacht voor ik wegliep met licht hangende schouders richting mijn kamer. Was ik hier de enige die niet wilde dat de geschiedenis zich zou herhalen? Ik voelde me enorm schuldig en slecht voor het schreeuwen tegen Jack en de rest, maar ik wilde gewoon niet weer hetzelfde ondergaan... Of anderen dit laten ondergaan. Jack's kinderen, of wie dan ook. Op mijn kamer zakte ik op mijn knieen en dronk het volgende biertje helemaal leeg voor ik mezelfop de fles whiskey stortte die onder mijn buro stond voor nnoodgevallen.

Bowties were never Cooler

Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Nadat ik mijn mening had laten horen aan de baas, en niet alleen aan hem maar ook de anderen, knikte hij begrijpelijk. Iets wat ik wel fijn vond hoe hij deed, aangezien ik eerst had verwacht dat hij anders zou reageren; het gaat hier immers wel om een andere bende. "Die Daniël toch, arme knul," was hij begonnen en ik kon een zachte grinnik niet onderdrukken - die ik echter wel achter mijn hand verborg. Het klonk simpelweg redelijk vermakelijk hoe hij het vermeldde, alsof Daniël een jong kindje was en geen man van in de dertig. "En ik was zelf ook al met dat idee gekomen, maar ik wilde eerst afwachten of jullie nog andere ideeën hadden. En als je dat dan voor me wilt doen, zonder jezelf in gevaar te brengen, zou ik dat heel fijn vinden. Dan geef ik je een kopietje van mijn publieke agenda en dan als het zo ver is dan zien we wel verder. Is hier het iemand niet mee eens? Want dan zou ik nu graag verder willen gaan met het verzamelen van informatie. Zeg maar tegen Daniël dat ik hem graag een keer zou willen spreken hier over en dat ik het in mijn achterkop houdt. Ik ga ook een afspraak maken met de burgemeester of hij hier meer van weet. Is hier iemand het niet mee eens?"
      Hij stond op en liep richting het whiteboard om hier 'Burned Rubbers' in het midden te zetten met een cirkel erom heen. Hij schreef op wat we al wisten en liep vervolgens naar de ijskast om hier een pilsje uit te pakken. De dop sloeg hij ervan af, waarop hij aan ons vroeg wie er nog iemand wilde. Ik wilde net mijn hand opsteken om wat te zeggen, ook dat ik er wel één lustte, maar dat werd vaag onderbroken door iemand.
      "Afmaken. Voor ze ons afmaken." kwam er zacht sissend uit onverwachte hoek, waardoor mijn blik op degene afschoot. Bain Lucas. Great. Hoewel het niet helemaal onlogisch scheen te lijken, aangezien hij zowat geen gevoelens leek te hebben, voelde ik me ontzet en geërgerd door zijn antwoord. Meende hij dit nu werkelijk? Was hij nu echt zo stom om ons allemaal de dood in te jagen? Mijn tanden knarsten gevaarlijk op elkaar terwijl ik naar de leider blikte; hij had het ook in de gaten gehad, want hij liep al richting hem. "Even rustig, Bain. Dit is nou niet bepaald wat we willen doen. Waarom zou je dat die mensen aan willen doen? Zij hebben ons nóg niets aangedaan. Dus waarom zouden wij dat wel doen? Je hoeft niet meteen te hard van stapel te lopen, jongen." Mijn adem werd zwaarder naarmate Jonathan nog een pilsje pakte, deze opende en terug liep. Ik moest me werkelijk inhouden om geen dingen naar hem te zeggen die wellicht als hard opgevangen konden worden. Dit was gewoonweg dom; kickte hij nu op moord en doodslag? Had hij niet net gehoord wat ik wilde bereiken, wat ik zei en dus niét wilde? Volgens mij doet hij dit verdomme expres! Een beetje boos nam ik wel het biertje van de leider aan, maar mijn blik bleef zowat vijandig op Bain gericht. Ongelofelijk!
      Bain gromde bij zijn woorden en dronk het flesje in één keer leeg. Met kracht sloeg hij het op de tafel, waardoor het uit elkaar spatte en ik met open mond toekeek naar dit tafereel. Niet meer verward, maar eerder geschrokken door het geluid en vervolgens simpelweg pissig. Mijn bloed begon door hem te koken; door hem en zijn beestachtige karakter! "Nee, ik doe niet rustig. Als wij er niets aan doen zijn we allemaal zo dood. Niet alleen wij, maar onze geliefden. Ja, Jack. Ook jou vrouw en kinderen. Jullie waren niet bij de laatste bendeoorlog. Ik wel. Ik heb gezien wat er gebeurt als we niets doen. De onschuldigen zullen het zwaarste lijden. Kinderen zullen doodbloeden, vrouwen zullen worden verkracht. We moeten iets doen verdomme. Je denkt nu dat we door mijn plan levens zullen verliezen. Ja, tuurlijk zal dat gebeuren, maar hoe langer we wachten hoe meer doden er zullen vallen. Nu kunnen we het nog beperken tot een paar van ons, maar straks zullen families uit elkaar worden gereten door het geweld. Aan jou de keus, maar jij bent degene met het bloed van je kinderen aan je handen als je het uitstelt." Nu viel mijn mond daadwerkelijk open van belediging, maar terwijl ik mijn handen met een klap op de tafel zette en opstond, liep hij al met een zacht gemompel weg. Dat vuur in zijn ogen, die blik... Waar dacht hij allemaal aan? Wat wilde hij in godsnaam bereiken?
      "Ben jij gek geworden?" Schreeuwde ik nu wel uit, achter hem aan. Ik nam grote slokken van het pilsje voor ik weer wat riep. "Hey!" Hij was de ruimte echter al uitgelopen. "Hey, loop niet weg! Je kunt dit niet vergelijken met nu; je weet godverdomme niet waarom ze hier zijn!" Kort keek ik toegeeflijk naar de leider. "Het spijt me baas, ik ben zo terug." Toen knalde ik de deur van de vergaderruimte dicht en liep achter hem aan, naar zijn kamer waar ik hem al op zijn knieën zag zitten. "Jij gaat mooi niet drinken," siste ik, terwijl ik de fles whiskey van hem afpakte en deze achter mijn rug hield, zodat hij het niet snel af zou kunnen pakken. "Wij gaan terug naar die vergadering en jij gaat als eerste je welgemeende excuses aanbieden aan de leider," Ik geloofde namelijk niet dat hij het meende. "Heb je enig idee wat voor commotie je hebt veroorzaakt met je ondoordachte redeneringen? Je hebt geen recht dat tegen de leider te zeggen, zeker niet als het over zijn familie gaat!" Begon ik giftig van razernij te schreeuwen. Mijn wangen werden zelfs wat warmer en ik voelde mijn hart tekeer gaan in mijn borstkas. "Heb je net gehoord wat ik daar zei? Het broertje van Daniël heeft een kind, wil je die soms dood hebben? Wil je dat het kind ziet hoe de bendes vechten en zijn vader misschien dood zal gaan?" In het heetst van de strijd, en omdat ik niet helder nadacht over mijn acties, duwde ik hem kort tegen zijn borstkas. "Hé? Wil je zo graag een fucking bende-oorlog?"

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant At Arms || The Lost Ones
Ik negeerde al het gegil wat me achterna werd geslingerd. Zij wisten niet hoe dit af ging lopen. Ik wel. Veel doden en gewonden onder ons, de hang arounds en de burgers van de stad. Hoe konden ze zo blind zijn dat ze dat niet zagen? Ik dronk het pilsje leeg wat ik had meegepikt om wat kalmer te worden. Nu realiseerde ik ook dat ik net tegen de leider in was gegaan. Disloyaliteit van een van de ergste vormen. Ik zou er zelf onder lijden net zo erg als anderen dat zouden doen onder mijn hand, misschien wel erger, maar eerst een goede slok whiskey. Ik nam de fles onder mijn buro vandaan en wilde net een slok nemen toen de fles uit mijn handen werd gegraaid. Ik gromde, sprong op en maakte me breed terwijl ik naar haar luisterde. Ik was nu echt niet helemaal voor rekenings vatbaar. Haar woorden kwamen aan, maar kwamen zeker nog verder onder mijn huid terwijl ze toch zag dat ik nu echt link was. "Ten eerste, geef me die fles terug. Dat is de laatste fles Ierse whiskey van mijn vader. Die is speciaal voor me. Ten tweede, ik sprak de waarheid. De vorige oorlog begon net zo. Wat te doen? Ze doen nog niets. Laten we afwachten. Niet veel later gingen er huizen in vlammen op en werden er volledige gezinnen op gruwelijke wijzen vermoord. Jaren van bloed vergiet en geweld heeft het gekost om de stad weer rustig, veilig en zonder ongedierte te krijgen. En dat kind. Ik weet precies hoe dat kind zich zal voelen: Alleen, achter gelaten, bang. Maar dat kind heeft nog wat, wat ik niet meer had tijdens het opgroeien: Een moeder, een oom en waarschijnlijk nog andere familie. En een oorlog, die komt er zoizo. Daar is geen ontkomen aan. Twee bendes in een stad loopt altijd uit op problemen: Ratten, overlopers, liquidaties, executies. Hoe eerder we het zaakje afhandelen, hoe minder banden ze hier nog hebben, hoe meer er vluchten, hoe minder wapens ze hebben, hoe meer er overleven van ons en van hun. Maar laat ze nu sterker worden, settelen, dapper worden, dan hebben we een probleem en wordt het net als 22 jaar geleden." Mijn ogen waren nat van de tranen maar gloeiden ook vuriger dan ooit te voren. Ondanks dat ik toen pas 6 was, stond alles in mijn geheugen gegrift. De angst, de eindeloze stromen bloed, mijn vader die voor mijn neus door zijn hoofd werd geschoten. De rest van mijn familie. Mijn moeder en de baby. Nee, dat liet ik niet nog een keer gebeuren. Ik deed een stap naar haar toe en greep haar arm stevig, misschien zelfs iets te ruw, vast. "De whiskey. Als jij mij nu laat drinken heb je een goede kans dat je in elk geval vandaag geen last meer van me hebt. Die je dat niet dan kan dit erg vervelend worden." Ik had nog maar weinig van mijn familie, dus als er dan iemand een van de dingen die ik nog had probeerde af te nemen werd ik bloedje link.

[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 22:08 ]

Bowties were never Cooler

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Hoe hij op mijn handeling reageerde - het gegrom en hoe hij zich breed maakte - daar lette ik niet eens op, terwijl ik de woorden naar hem toe slingerde. Niet bang voor hem begon ik te knarsetanden en zette zelfs moedig een stap naar hem toe. "Ten eerste, geef me die fles terug. Dat is de laatste fles Ierse whiskey van mijn vader. Die is speciaal voor me." Ik was pisnijdig op hem en dan verwacht hij dat ik maar naar hem zal luisteren? Mooi niet; dan had hij de verkeerde meid voor zich. Minachtend snoof ik naar hem, terwijl ik de fles whiskey nog verder achter mijn rug verborg - deze zou hij niet gemakkelijk terug krijgen mocht hij niet naar me luisteren.
      "Ten tweede, ik sprak de waarheid. De vorige oorlog begon net zo. Wat te doen? Ze doen nog niets. Laten we afwachten. Niet veel later gingen er huizen in vlammen op en werden er volledige gezinnen op gruwelijke wijzen vermoord. Jaren van bloed vergiet en geweld heeft het gekost om de stad weer rustig, veilig en zonder ongedierte te krijgen."
      "Wát?" Riep ik, "Vergelijk jij dit met de vorige oorlog?" O-mijn-God, dat was het enige wat de hele tijd mijn gedachtegang doorging, terwijl ik mijn vrije hand mijn voorhoofd sloeg, om te laten zien dat ik het een stomme gedachte van hem vond. Daarna haalde ik mijn hand door mijn koolzwarte haren heen. Meer tijd om erop te reageren had ik niet, want hij ging al verder. "En dat kind. Ik weet precies hoe dat kind zich zal voelen: Alleen, achter gelaten, bang. Maar dat kind heeft nog wat, wat ik niet meer had tijdens het opgroeien: Een moeder, een oom en waarschijnlijk nog andere familie. En een oorlog, die komt er zoizo. Daar is geen ontkomen aan. Twee bendes in een stad..." Hij praatte nog verder, maar dat kwam er bij mij niet in - mijn hersenspinsels waren ondertussen gefocust op wat hij over het kind had verteld. Onbegrijpelijk schudde ik mijn hoofd een aantal keer, waarbij mijn slanke vingers zich opnieuw een weg door mijn donkere haarlokken baanden, maar dit keer enkele vastgrepen. Dat kind had geen moeder meer, Daniël had mij dat in vertrouwen verteld, en hij en zijn broer hadden ruzie, waardoor hij zijn oom ook niet kon spreken. Roep geen dingen waarvan je geen weet hebt, Bain! Godverdomme, ik zat in een dubio; moet ik hem dit vertellen of het voor me houden? Hij zat helemaal met het idee dat het net zoals toén zou worden, dat de straten rood zouden kleuren en families zouden sterven. Het is niet net zoals toen. Zou hij er nachtmerries van hebben?
      Mijn ogen schoten naar hem; ze waren nat van de tranen, maar door de vurige blik kwam er een brok in mijn keel terecht. Ik opende mijn roodgestifte lippen van elkaar om hem opnieuw wat dingen toe te roepen, het enige wat er echter uitkwam was een zachte pijnkreet. Bain had mijn arm stevig, ruw vastgegrepen en het was zo plots gegaan dat dit over mijn lippen kwam rollen in plaats van wat ik eigenlijk wilde. Ik liet een grom van walging horen. "De whiskey. Als jij mij nu laat drinken heb je een goede kans dat je in elk geval vanavond geen last meer van me hebt. Doe je dat niet dan kan dit erg vervelend worden." Met een hatelijke blik bleef ik hem aankijken, in zijn ogen was niets anders dan razernij te zien. Ik probeerde mijn arm los te wrikken uit zijn greep, waarbij ik mijn hand tegen zijn borstkas aanduwde. Ik werd niet snel boos, maar mocht je mij - op welke manier en reden dan ook - boos hebben gemaakt, had je de poppen aan het dansen. En nu had ik respect voor mijn mede-bendeleden, alleen Bain had momenteel de razernij binnenin mij ontwaakt.
      "Laat me verdomme los, Bain," siste ik giftig. Ik was niet iemand die snel pijn had en dat dan vertelde, maar zijn onverbiddelijke greep werd pijnlijker voor me. "Je doet me pijn, hufter," schold ik. "Laat me los." Riep ik toen, terwijl ik hem hard tegen zijn borstkas begon te slaan. "Je moet eens nadenken voordat je iets zegt; je weet niets over dat kind en ook nog niet genoeg over deze bende! Houdt je er maar buiten en spreek geen woord meer over deze 'bende-oorlog'," snauwde ik, terwijl ik dichterbij kwam. Nog steeds keek ik hem in zijn ogen. "En die whiskey? Die krijg je mooi niet terug; als je iemand wilt bevelen, koop je maar een fucking hond." Ik stond op het punt de fles grofweg kapot te gooien als hij nu niet heel snel normaal ging doen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Bain Lucas || Sergeant At Arms || The Lost Ones
Ze probeerde zich los te wrikken, waardoor mijn grip alleen maar strakker werd. Ze stookte me alleen maar verder op. Ik was niet voor niets weggegaan. De vorige oorlog achtervolgde me nogsteeds. Ik had er nogsteeds nachtmerries van. Waarom kon ze me niet gewoon alleen laten? Maar nee, ze vocht en ze sloeg op mijn borst, maar ik verroerde geen vin. Ik wilde gewoon alleen zijn, whiskey drinken en mezelf er van langs geven voor mijn brutaliteit tegen Jack. Meer niet. Snapte ze dat niet? Toen ze boos tegen me begon te sissen gloeiden mijn ogen nog iets verder op. Dacht ze nou echt dat ik zomaar los zou laten? Dan kende ze me echt nog niet. Het maakte me niets uit of ik iemand pijn deed. Dat hoorde bij de baan, bij de bende, bij mijn leven. Net als het terugvechten van haar. Ik was er allemaal erg ongevoelig voor geworden na al die jaren. Ik leefde al meer dan 20 jaar in een leven gevult met geweld, ik wist niets anders en daar werd je goed bot van. En toen zei ze iets wat mijn bloed liet koken en een rode waas over mijn ogen liet komen. Mijn vrije hand vloog naar haar nek en ik duwde haar zo tegen de isolering van de muur op, zodat haar voeten boven de grond bungelen. Ik drukte vrij stevig tegen haar nek, maar niet hard genoeg om haar echt te verstikken. "Zeg dat nooit meer. Allebei mijn ouders zaten in deze bende, ik heb hier opgegroeid en opgevoed. Ja, misschien ben ik ouderwets in mijn gedachten, maar de kant dat dit op gaat is ook neit goed. Niemand vreest ons meer, Rain. Binnen de bende is iedereen gelijk en niemand heeft meer ontzag voor elkaar of voor de bende. Vroeger was dat wel anders. Mensen hadden respect voor je als je zo'n jackie droeg. Je had respect voor de leider en iedereen had zijn of haar taak. De straffen waren hard maar rechtvaardig. De leider was nog echt een leider. Geen gevergader. Niet gezellig bespreken wat te doen over een biertje. Nee. Je werd naar z'n kantoor geroepen, knikken, zitten, mond dicht en luisteren. Daarna doen wat je gezegt wordt. Zelfs als kind van 10. Zeg echt nooit dat ik niet genoeg over de bende weet. Ik ben opgevoed binnen deze muren, ben hard geworden op de straat en de normen, waarden en regels die binnen dit gebouw golden en nogsteeds horen te gelden zijn nogsteeds mijn standaard. Als jij daar met je normale opvoeding en normale jeugd daar iets tegen hebt, leuk. Maar geloof me. Ik weet meer van deze bende dan dat jij ooit voor elkaar zal krijgen." Nu was ik echt bloed, maar dan ook echt bloedlink. Met mijn hand waarmee ik haar arm vast had haalde ik een mes uit mijn kontzak en hierd die onder haar kaak, net boven mijn wang. "Misschien ben ik wel gestoord ja, volgens jou boekje, maar ik neem niet iemand een van de enige dingen af wat hij nog over heeft van zijn familie." siste ik in haar gezicht. Een verkeerde beweging en ik sneed haar keel door. Ik hoopte dat ze dat zich nu wel bewust was.

Bowties were never Cooler

Jezebel Marlin Lux (Lux) • Burned Rubber • Sergeant at Arms

"Je wilt..." herhaalt hij zacht mompelend en hees. "dat ik je neuk." Hij maakt mijn bh los en kijkt me aan. Zijn handen zet hij achterop het bureau en leunt naar voren waardoor hij dicht bij me staat. Zijn lippen drukt hij plagerig en kort op de mijne, waardoor ik naar meer begin te smachten. "Wat nou..." vervolgt hij, zijn handen laat hij naar mijn heupen glijden en hij haakt zijn vingers in mijn ondergoed. Ik ril onder zijn aanraking. "als ik zeg..." Mijn ondergoed wordt naar beneden getrokken. "dat ik dat..." Hij spreid mijn benen en kijkt naar me, terwijl ik smekend terug kijk. "een heel goed idee vind." Ik grijns lichtjes en hij zet zijn handen weer achter me op het bureau. Mijn mond zakt een stukje open.
"En wat nou..." mompelt hij hees en drukt weer een kusje op mijn lippen. "als ik zeg..." Hij vervolgt zijn kusjes op mijn kaaklijn, naar mijn oor en daarna over mijn hals. "Dat ik dat ook ga doen." Ik laat een zachte, tevreden kreun horen. Achter me duwt hij iets aan de kant en hij trekt zijn boxer naar beneden. Ik grijns lichtjes naar zijn erectie die duidelijk en mooi overeind staat. Zijn handen legt hij op mijn heupen en hij trekt me iets naar voren, waarna hij mijn lichaam naar achteren op het bureau duwt. Ik voel het koude hout tegen mijn rug aan. Zijn ademhaling schiet al omhoog voor er iets gebeurd, maar dan duwt hij zich bij me naar binnen en kreunt hij. Ik laat een opgeluchte zucht horen, eindelijk. Hij weet altijd precies hoe hij me moet pesten.
Zijn hand gaat naar me heup en als hij begint met stoten kreun ik zachtjes. Ik sluit mijn ogen als zijn handen over mijn borsten heen glijden. Zijn andere hand voel ik naast me steunen waarna hij versneld en ik luider kreun, hoewel ik me iets probeer in te houden om het niet al te lawaaierig te maken. Ik probeer mee te bewegen, maar het lukt niet erg door de houding waarin we liggen. Het bureau is hard, maar dat deert me niks. Ik heb wel minder comfortabele posities gehad dan dit. Ik til mijn handen op om ze op de onderarmen van Damon te kunnen leggen. Mijn rood gelakte nagels zet ik in zijn huid van het genot, terwijl ik ondertussen ook op mijn lip bijt om me in te houden.
Voorspel hebben wij nooit nodig gehad, ook niet omdat we er graag spontane vluggertjes van maken. Omdat hij me altijd op de juiste manier kort plaagt ben ik er altijd klaar voor. Hij weet precies welke knopjes hij moet indrukken, waardoor we uiteindelijk toch altijd samen eindigen. Ook nu stoot hij op het perfecte tempo waardoor mijn kreunen en mijn gezucht luider wordt omdat ik het niet meer in kan houden en ik mijn hoogtepunt snel voel naderen. Mijn nagels dringen dieper door in zijn vlees als ik hem uiteindelijk bereik en mijn spieren zich samentrekken met een luide kreun.

Magnus James • The lost ones • Vice-President

Ik ben in het gezamenlijke kantoor van mij en Jack aan het rondbellen, waarin ik mezelf erg verlies omdat ik behoorlijk wat informatie binnenkrijg. Hierdoor zijn die dertig minuten behoorlijk snel voorbij en zelfs nog meer. Ik word echter gestoord door lawaai, schreeuwende stemmen en andere dingen. Ik raak geïrriteerd en sta op om uit het kantoor te lopen. Ik sluit de deur zachtjes, mijn voetstappen zijn geruisloos als ik over de vloer loop richting de luide stemmen. Ik ben niet het type om overal zomaar tussen te springen, maar dit is wel heel erg. Het komt van boven, ik ga de trap op en kom uit bij de kamer van Bain, degene die hier in het clubhuis woont vanwege zijn verleden.
Ik stap door de deur heen en aanschouw het tafereel. Bain heeft Sloane vastgegrepen, haar hoofd is rood aangelopen en haar wangen zijn nat. In haar hand heeft ze een fles, maar ik denk niet dat ze die voor lang vast zal hebben. Hij heeft namelijk een mes tegen haar keel aangezet. "Misschien ben ik wel gestoord ja, volgens jou boekje, maar ik neem niet iemand een van de enige dingen af wat hij nog over heeft van zijn familie." sist hij tegen haar. Het kan me weinig schelen wat hier aan de hand is, dit is niet hoe we hier in de club met elkaar omgaan. We horen hecht te zijn, familiair zelfs.
"Zijn jullie nou helemaal besodemieterd!" grom ik als ik de kamer binnenstap. "Dit is níet hoe we hier met elkaar omgaan. Bain, laat Sloane los." Ik ruk de fles los uit de slanke vingers van haar en hou die stevig vast. Ik ga geen van beide de schuld geven, of allebei. Niet één persoon, want zo te zien doen ze beide mee. Ik gris het mes uit de vingers van Bain en hou die in mijn andere hand. "Een verklaring, nu meteen." eis ik daarna. Het is niet zo dat ruzies niet vaker voorkomen, het komt zelfs redelijk vaak voor. Maar zo heb ik het nog nooit gezien, meestal worden ze opgefokt door anderen en zijn er meer mensen bij.

Your make-up is terrible

Jonathan Abraham Yates || Jack the Ripper || President Lost Ones
Ik sta dit hele gebeuren te bekijken, als uit mijn trans wakker schrik en me realiseer wat er net is gebeurd. Bain had net een directe aantuiging tegen mij gemaakt. Dit kon ik niet toestaan. Ik liep ook de vergaderzaal uit en loop direct naar het kamertje van Bain. Wat ik daar zie, is ook niet niets. Bain heeft Sloane vastgegrepen en volgens mij wil Sloane hem gaan slaan met een Whiskeyfles, terwijl Magnus om een verklaring vraagt. Ik zie het nu al dat dit fout gaat gaan.
Ik haal heel even diep adem en schreeuw: "RUSTIG IEDEREEN! NU METEEN! BAIN, LAAT SLOANE LOS. MAGNUS, GEEF DIE FLES HIER. SLOANE, NIET SLAAN." Ik dacht heel even na wat ik nu ging doen.
"Godverdomme, ik heb ook echt veel aan jullie. Als ik echt op jullie aan moet dan beginnen jullie met elkaar te vechten. Dit vind ik niet kunnen. Sloane, Magnus, ga terug naar de vergaderzaal. NU! Geen tegenspraak! Ik kom dadelijk wel met jullie praten. Ik wil eerst met Bain, hier, praten."
"Bain." zei ik, geheel rustig nu. "Je bent niet de enige die de vorige bendeoorlog heeft meegemaakt, je bent niet de enige die familieleden of vrienden heeft verloren toen. Ik ben ouder dan jou, weet je nog? Wat dacht je van mijn moeder? Wat dacht je van mijn zus? En daarom moet ik nu zo snel mogelijk met de bendeleider van Burned Rubbers gaan praten, om zeker te weten dat ze geen oorlog willen. En als ze oorlog willen, dán maken we korte metten met hen en zijn ze binnen de kortste keren de stad uit, we laten onze vrouwen, kinderen en dierbaren evacueren. Begrijp je het nu? We kunnen niet zomaar aanvallen, want dan gebeurt er juist wat er de vorige keer is gebeurd." Zo ik had mijn zegje gedaan en ik hoopte dat Bain me nu eindelijk zou begrijpen.
"En ik zie het voor deze keer door de vingers wat je tegen me gezegd hebt, ik weet dat jij dat normaal nooit zou doen, maar als je het nog een keer doet dan zullen er gevolgen zijn."

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

      Sloane "Rain" Monroe | Secretary | The Lost Ones.

      Zijn greep werd alsmaar strakker, waardoor ik wist dat - wanneer hij mij uiteindelijk los zou laten - ik rode plekken zou hebben vanwege zijn ruwe handgreep. Morgen vast en zeker blauwe plekken, fijn - dank je, Bain. Daar had ik echt om gevraagd. Hoe harder ik vocht om los te komen, hoe pijnlijker het eigenlijk werd, want hij verroerde niets. Waarschijnlijk had ik iets fout gedaan want abrupt schoot zijn vrije hand naar mijn nek, om mij vervolgens snel tegen de isolering van de muur op te duwen. Ik laat een snak naar adem horen, wat deels onverwacht is, aangezien ik dit in mijn huidige bui niet aan zag komen. Hoewel eigenlijk alles erop wees dat Bain zoiets wel kon doen. Met een teer gekuch komen mijn voeten boven de grond te bungelen. Ondanks dat hij me niet hard genoeg tegen mijn nek aandrukte om me te laten verstikken, gelukkig - anders had hij echt een probleem, merkte ik hoe mijn ademhaling minder werd. Hakkelige stoten adem kwamen over mijn lippen vandaan terwijl ik hem wel aan moest horen.
      Hij begint te vertellen over dat zijn ouders in deze bende zaten, hij hier opgegroeid en opgevoed was. Bla bla bla. Hij is ook ongelofelijk ouderwets, dit zijn nieuwe tijden en vrees betekent niet altijd iets goeds. Ikzelf zou geen leider volgen omdat hij vrees aanjaagt, hij moet juist het respect verdienen en door die domme redenen van Bain zal dat niet lukken. Wat hij dan echter zegt, raakt mijn aandacht weer. Hij verteld over dat ik degene ben die niet genoeg weet over deze bende, dat ik een normale opvoeding en jeugd heb gehad en dat ik er daarom iets tegen heb. Eerlijk gezegd boeit het mij geen ene flikker over wat hij zegt dat hij 'meer zou weten over deze bende', mijn aandacht gaat voornamelijk uit naar mijn familie. Ondertussen was mijn vrije hand richting zijn pols geschoten, waar ik aan trok om nog enig soort van lucht binnen te krijgen - ik zette mijn nagels diep in zijn huid, wat al snel schaafwonden opleverden. Het bloed, de roestige geur kwam mijn neus tegemoet. Ademen werd lastiger door het weinige lucht, waardoor mijn gezicht rood aanliep en er tranen in mijn kristalblauwe ogen sprongen. Niet alleen vanwege dit, maar ook doordat ik zo pissig was, nog erger dan voorheen, eigenlijk ook wel deels gekwetst.
      "Hoe durf je zo over mij te praten... terwijl je niets van mij en mijn familie af weet?" kwam er moeilijk mijn keel uit. Hoewel het zacht klonk, was het alsnog te horen en mijn ogen vlamden dan eveneens duivels op. Mijn ouders had ik verloren, wellicht niet aan een bende-oorlog, maar heengegaan is nu eenmaal overleden. Ze komen niet terug. De lef die hij dan heeft om... Ik begon te rochelen, om hem in zijn gezicht te spugen, totdat er opeens iemand anders binnen kwam. "Misschien ben ik wel gestoord ja, volgens jou boekje, maar ik neem niet iemand een van de enige dingen af wat hij nog over heeft van zijn familie." Bain had een mes tegen mijn keel aangezet en mijn slanke vingers lieten langzamerhand de fles losser, aangezien ik steeds minder lucht kreeg. Ik minacht hem en op een dag zin ik op wraak. Het deerde hem niet om iemand pijn te doen, zelfs niet als het een bendelid was? Hij kon mijn reet kussen, nu heeft hij een vijand erbij uit zijn eigen bende.
      "Zijn jullie nou helemaal besodemieterd!" gromt Magnus, de Vice-President, als hij de kamer binnenstapt. Wat moeilijk blik ik zijn richting op, maar aangezien ik al een redelijke hoofdpijn begin te krijgen, knijp ik ze dicht. "Dit is níet hoe we hier met elkaar omgaan. Bain, laat Sloane los." Nee goh, denk ik sarcastisch, vertel dat vooral aan die hufter hierzo. Hij rukt de fles los uit mijn hand, wat ik dan ook loslaat, aangezien ik de kracht niet meer heb om tegen te sputteren. Daarna grist hij het mes uit de vingers van Bain en houdt die in zijn andere hand vast. Jonathan was ondertussen ook binnen gekomen en zegt dat Bain mij ook los moet laten. Wanneer Bain mij loslaat, val ik op hard hoestend op de grond, verlangend naar lucht. Ik steun op mijn handen en voel hoe de tranen over mijn bleke wangen lopen. Magnus eist om een verklaring, alleen kan ik hem dat - happend naar lucht - niet echt geven.
      De leider breekt los en zegt dat Magnus en ik terug naar de vergaderzaal moeten, wel direct. Ik besluit er wel naar te luisteren, alleen werp nog een laatste hatelijke blik naar Bain, waarbij ik "klootzak" mompel binnensmonds en probeer op te staan. Wat mislukt, waardoor ik op de grond val. Met een diepe, woedende grom probeer ik nogmaals op te staan en strompel zo het kamertje van de hufter uit. Hoewel het lastig lopen gaat, omdat ik eerst bijna geen adem meer kreeg en nu opeens heel veel, kwam dat als een stoot aan, blijf ik doorlopen. De muur gebruik ik echter wel als een soort steun. Jonathan heeft vermeld dat we naar de vergaderzaal moesten, alleen ik wilde eigenlijk eerst naar de toilet om me 'op te frissen'. Ik wilde zien hoe ik eraan toe was, sowieso naar de wc, en de 'schade wat beperken'. Mijn keel zal vast wel rood zijn door die greep van hem. Hierdoor blik ik even naar Magnus. "Ik eh, ben even snel naar het toilet, maar het duurt niet lang - ik beloof het." Zonder dat hij nog wat kan zeggen, verdween ik al de damestoilet in.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Damon Rileys ||Treasurer || Burned Rubbers.

Een tevreden glimlach glijd over mijn gezicht als ik Lux zacht hoor kreunen en zuchten op mijn gestoot. Het is goed voor een mans ego, dus ook van die van mij, om te horen dat er genoten word van wat je doet. Dat Lux er van geniet doet het nog een beetje extra goed. Ik voel hoe ze mijn onderarmen pakt en geniet van de manier hoe ze op haar onder lip bijt. Ik bijt ook op mijn lip als haar nagels in mijn vlees dringen en ik haar luider hoor kreunen en zuchten. Ik leg mijn hand op haar bovenbeen en knijp iets als ik het tempo op voer. En zoals gewoonlijk grijns ik iets als ik merk hoe haar spieren samen spannen en ze klaar komt met een luide kreun. Ik stoot nog een paar keer om tot mijn eigen hoogte punt te komen en kom dan ook met een luide kreun.
Even blijf ik zo staan. Mijn handen op haar boven benen en haar handen op mijn onder armen. Ik kijk naar haar, haar gave huid met de tattoeages, haar geweldige volle borsten. Haar prachtige gezicht. Dan maak ik haar handen los van mijn armen, schuif een hand op haar onderrug, en de andere tussen haar schouderbladen en til haar op die manier tot ze overeind zit. Eventjes kijk ik naar haar in dezelfde stilte. "Als je toch eens wist hoe heerlijk je er uit ziet als ik je geneukt hebt" mompel ik. Ik breng mijn hoofd naar haar oor. "om op te vreten" fluister ik zacht voor ik een kus in haar hals druk. Dan buk ik me eigen en trek ik mijn boxer en broek weer omhoog en maak de riem vast.
Vervolgens pak ik haar onderbroek en BH van de grond. Ik schuif de onderbroek op dezelfde manier omhoog en terug aan, als dat ik het bij haar uit had gedaan. Traag en plagerig. Vervolgens haal ik haar armen door de BH bandjes en schuif mijn handen met de sluiting er in, om haar middel naar haar rug om ze vast te maken. Terwijl ik de sluiting vast maak druk ik een kus op haar schouder. Ik pak haar rode blousje van de stoel en ook met dat help ik haar met aan doen. Pas als ik het laatste knoopje heb vast gemaakt kijk ik haar weer aan.
Met mijn hand pak ik voorzichtig haar kin vast waarmee ik er voor zorg dat ze me weer aankijkt. Ik kus Lux weer, Maar niet op de manier dat ik haar eerst zoende, maar op een manier dat laat zien dat ik niet een of andere ongevoelige kerel ben dat haar alleen gebruikt voor seks. Zacht en op een manier toch liefdevol. Maar dit is niks nieuws. Dit doe ik al zo sinds het begin dat we iets hebben, Sinds ik iets voor haar ben gaan voelen. Maar alleen na de seks, verder niet. Puur omdat ik niet wil dat ze me zo laat vallen als de andere kerels.
Ik doe een stap naar achteren. Alleen haar broek en haar schoenen liggen nog op de grond, en mijn shirt op de stoel. Ik raap haar broek van de grond. Ik kleed elke dag een klein jongetje aan, dus ik stop haar benen in de broek, terwijl ik haar een speelse blik toe werp. Ik trek het aan omhoog tot het niet meer verder kan omdat ze zit. Dan til ik haar van het bureau en terwijl ik haar neer zet heis ik gelijk haar broek over haar billen. Dicht doe ik het nog niet. Ik pak mijn shirt van de stoel en kijk Lux dan maar weer aan, nog steeds met dat speelse van net. "Ga je mee een sigaretje roken buiten?" vraag ik terwijl ik het pakje uit mijn broekzak pak, terwijl ik in mijn andere hand nog steeds het shirt vast houd. Dan gooi ik het even over mijn schouder, loop weer naar Lux toe en laat mijn hand over haar heup naar haar kont glijden en trek haar daarmee naar me toe. "We moeten dit echt vaker doen, je bent echt heerlijk" fluister ik in haar oor. Ik knijp in haar kont en laat haar dan weer los. "Wat dacht je van in een bed de volgende keer" Ik haal mijn wenkbrauwen even op en trek mijn shirt aan. "Als ik je op een bureau, in een toilet en achter het gebouw al zo kan laten genieten, wat dacht je dat ik in een bed allemaal met je kan doen" Ik knipoog en grijns even.

Daniël Blair Rileys ||Hangaround||the lost ones||

Ik kijk Sloane even na en kijk dan terug naar het raam. Ik zie een flits van rood haar, en geschokte ogen. Ik slaak een diepe zucht. Nog meer reden voor mij om hier weg te gaan. Ik heb nu helemaal geen zin om Stephanie te zien, Niet na de laatste keer dat ze zomaar is vetrokken, zonder enig reden waarom. Ik doe mijn helm op en stap op mijn motor. Ik start het en rijd met volle snelheid weg. Automatisch ga ik naar de ijssalon van mijn pleeg ouders. Ik parkeer mijn motor. Het hele terras is helemaal vol met mensen die genieten van een ijsje.
Als ik naar binnen loop zie ik Tante Sandy al staan. Ze staat de werkbank achter de vitrine schoon te maken. In de zaak is er helemaal niemand. "Dag Tante Sandy" zeg ik als ik eenmaal voor de vitrine sta. Ze draait zich om. "Daniël schat! goed om je te zien!" Ik loop door het kleine klapdeurtje op heup hoogte en geef Tante Sandy een kus op haar wang. "Alles goed?" vraagt ze terwijl ze me met pret oogjes aankijkt. Ik haal mijn schouders op. "Kan beter. Wist je dat Damon terug is?" Tante Sandy knikt. "ja, Theo heeft nog geholpen met een huis voor hem te regelen" Ik knik even, wat teleurgesteld . "Lieverd, het is niet onze plaats om dat aan jou te vertellen" zegt ze. "Ik weet het" antwoord ik. "Ryan is gegroeid he?" vraagt Sandy dan. Ik haal mijn schouders weer even op. Sandy pakt een pakje en stopt er twee bolletjes met mijn favoriete ijs smaak in ; Mango/Ananas party. Dan geeft ze die aan mij. "Nou waar hebben we dit bezoek aan te danken?" vraagt ze vrolijk. Ik neem een hap. "Ik kom de boekhouding halen, bedankt" antwoord ik voor ik weer een hap neem. Sandy knikt me vrolijk toe. "Ik zal Theo halen" ze loopt naar achteren, ik loop weer terug door het klapdeurtje en ga aan een tafeltje zitten.
Niet lang daarna komt Sandy terug met Theo. "Daniël, wat goed om je te zien!" zegt hij. "Eensgelijks" antwoord ik. Theo legt twee mappen en een stapeltje post voor me neer. Ik kijk hem even kort aan, dan grijnst hij en stopt het in een stoffen tas, waar het altijd in zit. "Dankje" antwoord ik dan. "Graag gedaan mijn jongen. Hoe is het met je, het is al een tijd geleden dat ik je heb gezien" zegt Theo. "Ach ik heb het druk gehad, Het gaat wel goed." vervolg ik. Theo knikt. "Blijf nog even. Ik maak even het ijs af en dan kom ik bij je zitten met Sandy" Ik knik weer en Theo verdwijnt weer naar achteren.
Ik twijfel even maar pak toch mijn telefoon. Er zit me gewoon iets niet lekker. Ik toets het nummer van Sloane in en houd het tegen mijn oor.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Jezebel Marlin Lux (Lux) • Burned Rubber • Sergeant at Arms

Ik vind het fijn om zijn hand op mijn bovenbeen te voelen terwijl hij het tempo wat opvoert. Nadat ik klaar ben gekomen, stoot hij nog enkele keren stevig door tot hij zelf ook kreunt en klaarkomt. Ik voel me weer eens zo tevreden, helemaal ontspannen hierna waardoor ik wat dromerig naar hem glimlacht terwijl hij naar me kijkt en zo blijft staan. Dat moment is altijd even fijn, ik probeer mijn ademhaling op pijl te krijgen en wacht tot hij onze armen van elkaar los maakt. Dit tot hij zijn hand onder mijn onderrug schuift, zijn andere tussen mijn schouderbladen en me overeind tilt tot ik zit. Het blijft stil. "Als je toch eens wist hoe heerlijk je er uit ziet als ik je geneukt hebt," mompelt hij. "om op te vreten" fluistert hij zacht waarna hij een kus in mijn hals drukt. Ik ril en glimlach vaagjes om zijn compliment.
Hij bukt om zijn eigen boxer en broek om hoog te trekken en zijn riem weer vast te maken. Als hij mijn ondergoed traag en plagerig weer bij me aantrekt spartel ik niet tegen dit keer, ik laat hem. Hij kust me op mijn schouder terwijl hij mijn bh weer vastmaakt. Ik besef me dat hij vandaag die liefde nodig heeft, ook om te geven. Daarom laat ik hem mijn rode blouse ook weer aantrekken, waarvan hij mijn knoopjes weer vastmaakt. Hij kijkt me aan, pakt mijn kin vast zodat ik hem ook aan moet kijken en kust me liefdevol. Normaal voel ik me er ongemakkelijk onder, maar dit keer kus ik hem even teder terug. Als hij een stap naar achteren doet glimlach ik naar hem, we zeggen beide geen woord. Dat is ook niet nodig.
Hij pakt mijn broek en steekt mijn benen in de pijpen met een speelse blik die me laat glimlachen. Hij trekt mijn broek omhoog en tilt me dan op om me op mijn voeten neer te zetten zodat hij hem verder omhoog kan trekken. Zijn shirt pakt hij op en kijkt me speels aan, ik vraag me af wat hij van plan is. "Ga je mee een sigaretje roken buiten?" vraagt hij, terwijl hij een pakje sigaretten uit zijn broekzak haalt, zijn shirt over zijn schouder gooit en terug naar mij loopt. "Natuurlijk, lekker," antwoord ik. Hij laat zijn hand van mijn heup over mijn kont glijden en trekt me tegen zich aan. "We moeten dit echt vaker doen, je bent echt heerlijk," fluistert hij in mijn oor. Door de adem in mijn nek moet ik rillen. Hij knijpt in mijn kont en laat me daarmee los. "Wat dacht je van in een bed de volgende keer?" Zijn wenkbrauwen trekt hij omhoog en hij doet zijn shirt aan. Ik maak ondertussen mijn broek vast en trek ook mijn wenkbrauwen omhoog. "Als ik je op een bureau, in een toilet en achter het gebouw al zo kan laten genieten, wat dacht je dat ik in een bed allemaal met je kan doen." Hij knipoogt en grijnst.
Aan de ene kant maakt hij me nieuwsgierig naar wat hij in bed met me zou doen waar we de tijd zouden hebben, maar aan de andere kant is het teveel van het goede, het komt daarmee allemaal te dichtbij. "We zien wel," antwoord ik er daardoor op terwijl ik mijn hoog gehakte laarsjes weer aantrek. "Laten we gaan roken, buiten." Ik probeer mijn haar enigszins te fatsoeneren terwijl we het kantoor weer verlaten. Ik hou ervan om na de seks even naar buiten te gaan, waardoor ook de geur van onze sekspartij weer verdwijnt. We verdwijnen door de voordeur en blijven voor het gebouw staan. "Mag ik er één van jou, mijn pakje zit n mijn jas?" vraag ik aan hem. Ik pak zijn sigaret uit en haal een aansteker uit mijn broekzak. Ik heb ze overal zitten, in de zakken van al mijn kleren en tassen.
"Hoe doet Ryan het vandaag?" vraag ik geïnteresseerd in zijn zoontje. "Heeft hij nog ergens last van, ook omdat je zo vroeg met hem hier bent gekomen? Moet hij niet naar school?" Het is misschien ook wel om de aandacht van andere dingen af te leiden, ik wil Damon niet afwijzen, vooral vandaag niet. Maar ik weet ook dat als ik hem dichterbij laat komen, het voor mij enkel veel angst zal opleveren en daar ben ik nog lang niet klaar voor.

Magnus James • The lost ones • Vice-President

"RUSTIG IEDEREEN! NU METEEN! BAIN, LAAT SLOANE LOS. MAGNUS, GEEF DIE FLES HIER. SLOANE, NIET SLAAN," roept Jack plotseling waardoor ik achterom kijk. "Godverdomme, ik heb ook echt veel aan jullie. Als ik echt op jullie aan moet dan beginnen jullie met elkaar te vechten. Dit vind ik niet kunnen. Sloane, Magnus, ga terug naar de vergaderzaal. NU! Geen tegenspraak! Ik kom dadelijk wel met jullie praten. Ik wil eerst met Bain, hier, praten." Ik knik en Bain laat Sloane los, waardoor ze hoesten op de grond valt. Ik zet de fles neer bij Jack in de buurt terwijl Sloane tweemaal op probeert te staan, waarna het haar uiteindelijk lukt. Ik hoor haar nor wat mompelen ondertussen. Ze strompelt zowat de kamer uit en ik loopt achter haar aan, klaar om te helpen als het fout gaat. Ik wil haar niet helpen als ze het zelf kan, waarschijnlijk neemt ze mijn hulp toch niet aan voordat ze halfdood neervalt.
Als we beneden aankomen kijkt Sloane naar mij. Eigenlijk ziet ze er niet meer uit, ze heeft rode striemen om haar keel en haar wangen zijn nog nat. Ik kan niet geloven dat zoiets binnen onze muren gebeurd is. "Ik eh, ben even snel naar het toilet, maar het duurt niet lang - ik beloof het." Gelijk hierop verdwijnt ze het damestoilet in. Ik voel me lichtelijk ongemakkelijk in deze situatie omdat ik me niet al te goed raad weet met wat ik nu moet doen. Moet ik wachten of moet ik gelijk naar de vergaderzaal en daar op haar wachten? Ik besluit hier te wachten, ik wil niet dat Jack terug komt en mij alleen in de vergaderzaal aantreft. Samen of gewoon niet.
"Oké, ik wacht hier wel. Geef maar een gil als je hulp nodig hebt of zo," zeg ik door de deur heen, waarna ik naar de muur loop en ertegenaan loop. Ver genoeg om haar alsnog de nodige privacy te bieden, maar dichtbij genoeg om het te merken als er iets fout gaat. Ik sla mijn armen over elkaar en sluit mijn ogen terwijl ik op mijn gehoor vertrouw. Ik hoor het clubhuis bijna zuchten en steunen onder de gebeurtenissen die zich net binnen haar muren afgespeeld hebben.

Your make-up is terrible