Why do I love you? X One Direction X Speeltopic 2. - Speeltopics

Harry, Louis, Liam Niall en Zayn (De punkversies.) maken al een aantal jaar duidelijk dat in de school hun regels gelden, en als je slim bent houd je je ook aan die regels. Ook al is vrijwel iedereen hun slachtoffer, ze hebben zo hun vaste groepje dat ze het leven extra zuur maken, een groep van vijf meisjes. Het getreiter is op een gegeven moment zo erg, dat de meisjes bijna niet meer naar school durven. Maar op een dag slaat haat over op liefde...

Rollen:

De jongens:
Zayn Javadd Malik: KilliOfDurin
Niall James Horan: Knetterdisco
Louis William Tomlinson: Knetterdisco
Harry Edward Styles: Tenacious
Liam James Payne: Kendizzzzle

De meisjes:
Meisje Liam. Mackenzie Zoë Reaser: Imagines
Meisje Harry. Tauriel Wendy Smith: KilliOfDurin
Meisje Zayn. Nicoletta Hope Martin: Kayal
Meisje Niall. Anna Jane "AJ" Valentine: Whisperings
Meisje Louis. Lily McAllister:CrazyGirlxx

[ bericht aangepast op 10 jan 2014 - 22:51 ]

---

How far is far

(MT)

---

Because I love him, do I need another reason?

(Sorry voor het niet reageren met Louis, dat komt vanavond als ik tijd heb. Zijn posts duren meestal meer dan een half uur en kosten me gewoon teveel tijd vandaag.)

Tauriel Wendy Smith
Harry bleef in een jubelstemming hangen. Nu ik er zo over dacht had ik hem nog nooit echt vrolijk gezien. Zijn sadistische grijns kende ik uit duizenden, maar dit was anders. Dit was echt oprechte pure vrolijkheid. Hij werd uiteindelijk wat rustiger van zijn thee en ik nam ook nog een slokje. Ik bleef thee zuipen en volgens mij was dat niet zo extreem goed voor me. Ik trok een wenkbrauw op bij zijn vraag. Was dit een openingszin of een oprechte vraag. Ik besloot het als het tweede op te vatten. "Nee" zei ik kalmpjes. Dit maakte me eigenlijk niet heel ongemakkelijk. Het was nou eenmaal niet zo. Ik was er niet trots op, maar het was ook niet dat ik het heel erg vond. Met mijn bijna vriendinnetje had ik het nooit gedaan. Als haar ouders het namelijk hadden goedgekeurd zouden we haar tradities hebben gevolgd, maar het liep allemaal even helemaal anders. Maar goed, dat gebeurde vaker. Vandaag zou weer een hele gewone dag worden en ondertussen zat ik nu ook, terwijl ik op school hoorde te zitten, op Harry's aanrecht en was redelijk normaal met hem in gesprek. Het leven was vreemd. Ik dronk nog wat thee en keek hem aan. Deze vraag terug stellen zou echt onzin zijn, want ik had hem vaak genoeg zien bekken met een van de sloeries op school. Ik beet even op mijn onderlip en dacht over een vraag. "Wat is je lievelings vak op school?" Ja, ik wist dat het een lullige vraag was, maar de stilte tussen ons vond ik te ongemakkelijk om niet te breken.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
Zayn had gezegd om half vijf weer terug te zijn, en ik knikte. "Prima. Kom, Lily." Ik trok haar aan haar haren mee door het park. Er was verder niemand, dus ik hoefde me geen zorgen erover te maken dat iemand ons raar zou aankijken. Uiteindelijk ging ik op een bankje zitten en trok Lily naast me neer. "En je waagt het niet weg te lopen, want ver kom je niet," dreigde ik. Ik wist vrijwel zeker dat ze niets zou doen, omdat ze dat niet durfde. Ergens vond ik het wel jammer, want dan was het zo saai.
Ik begon in mijn jaszakken te zoeken naar nog een jointje, maar zoals ik had verwacht waren alle zakken leeg. Toen ik de zak aan de binnenkant voelde vond ik tot mijn grote vreugd toch nog iets, maar het was geen joint. Een sigaret. Helaas. Nou ja, dan maar niet high. Ik zou nog maar.. Weet ik veel, vijf of zes uur zonder wiet? Shit, dat was best lang..
Terwijl ik nadacht over de drugs stak ik de sigaret op. Snel nam ik een trekje en inhaleerde diep, toen drukte ik hem in de handen van Lily. "Rook," beval ik.

Zayn Malik
Al snel zat iedereen in de auto. Ik merkte dat Nica een sigaret opstak en maakte aan haar kant het achterraampje open, zodat Harley het niet binnen zou krijgen. Ja, ik hield heel erg van die hond. Hij was mijn steun en toeverlaat en ik liet niets met hem gebeuren. Toen iedereen zat klapte ik de stoel terug en deed mijn hond vast in zijn tuigje, voor ik de deur sloot en de auto startte. Direct klonk harde rockmuziek door de auto. Harley begon vrolijk te blaffen en ik tikte rustig mee met mijn vingers op het stuur. Als de rest hier moeite mee had hadden ze pech. Mijn auto, mijn regels en mijn muziek. Na een minuut of 5 kwamen we bij het grote stadspark. Ik parkeerde en zette de motor af. Rustig stapte ik uit en liep om de auto heen om Harley en daarna de anderen eruit te laten. Ik maakte Harley los en pakte zijn riem. Hij sprng vrolijk uit de wagen en bleef naast me staan kwispelen. Ik aaide even over zijn bol en klapte toen de stoel weer naar voren. "Nica, met mij mee. Lou, om half 5 weer bij de auto want ik moet om 5 uur thuis zijn." Dan was mijn vader net klaar met werken en mijn moeder was dan mijn zusjes van de opvang halen, dus dan kon ik nog optijd veilig mezelf op mijn kamer opsluiten voor ze thuis waren.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ze trok een wenkbrauw op maar gaf toch antwoord, wat me eerlijk gezegd niet echt verbaasde. Al had ik heel misschien eentje verwacht, vanwege dat vriendinnetje waarover ze verteld had. Zelf had ik het vaak genoeg gedaan, dronken en stoned of niet. Meestal kwam omdat ik onder invloed van een of ander goedje was, maar als ik volledig bij verstand was deed ik het bijna nooit, tenzij ik toevallig op dat moment een vriendinnetje had. Ik beet even op mijn lip. 'Zou je het willen?' vroeg ik met een suggestieve wenkbrauw wiebel, waarna ik begon te lachen. 'Nee, grapje,' zei ik al lachend, om het daarna met wat zacht gegrinnik van me af te gooien. Ze dronk nog wat thee, en vroeg vervolgens zelf wat. 'Dat zou dan Muziek moeten zijn, denk ik zo.' Het was niet een belangrijk vak, maar toch de leukste van alles wat ik in mijn vakkenpakket had. Tijdens Gym dook iedereen weg als er trefbal gespeeld, omdat ik, al zei ik het zelf, aardig hard kon gooien. Met Wiskunde viel ik meestal half in slaap, omdat het zo saai was en het meeste toch makkelijk was. Dan bleef Muziek voor mijn gevoel over, en dat was het enige vak waar ik mezelf echt in kwijt kon. Zuchtend keek ik haar aan, een nieuwe vraag bedenkend. 'Wat is er nou eigenlijk zo intimiderend aan mij? Als je langs de tattoos en piercing kijkt dan.' Dat was een vraag die me al een tijdje interesseerde, want ik had namelijk geen idee.

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Bij zijn vraag werden mijn ogen groot. Meer van verbazing en schok dan van ongeloof dat hij het echt wilde. Ik hoefde zijn lippen namelijk echt niet op de mijnen. Gelukkig zei hij dat het een grapje was en relaxte weer. Ik nam een slokje thee en vroeg toen maar naar zijn favourite schoolvak. Ik kon ook niets beters verzinnen. Ik dronk nog wat thee en luisterde. Ik had toch verwacht dat hij gym zou zeggen. Daar was hij altijd de beste van de klas bij trefbal... Iets wat we erg vaak deden. Dat was een andere reden waarom ik altijd maar bang wegrende en hoopte door een ander geraakt te worden als ik niet bij hem en zijn vriendjes in het team zat. Toch zag ik hem ook wel genieten bij muziek, voor zover ik had gezien. Ik dronk mijn kopje leeg in de pauze tussen zijn woorden en zette het weg. Zijn vraag had ik niet verwacht. Toch keek ik hem aan en gaf hem eerlijk antwoord. "Je blik, toon en postuur. Het zorgt gewoon voor de rillingen op mijn rug. Intimiderend, koud, kil en gevult met woede en sadisme. Meestal tenminste als je me op komt zoeken." Ik pakte voorzichtig een krul die voor zijn gezicht hing en liet hem uit mijn vingers springen. "Wat kan ik doen om niet elke keer het doelwit te zijn?" vroeg ik. Tuurlijk, ik was preuts, maar dat kon de reden toch niet zijn?

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Haar reactie vond ik echt geweldig, maar gelukkig relaxte ze toch snel weer. Ze dronk haar thee terwijl ik op haar vraag inging, en toen ik klaar was had zij het op en zette het kopje weg, wat me eraan deed denken dat ik zelf het ook nog niet op had. Ik zette de kop aan mijn lippen en sloeg de warme vloeistof in een keer achterover. Ze keek me aan toen ze antwoord gaf, en bedenkelijk beet ik op mijn lip terwijl ik het antwoord op me liet inwerken. Zo had ik mezelf nog nooit bekeken, ja, ik had zeker mijn lengte mee, maar de kilheid was me nooit opgevallen. Dat moest dan een blinde aanval van woede zijn, waar ik soms nog last van had. Ik was er al voor in therapie geweest, wat achteraf allemaal voor niets was geweest. Het had me geen stap verder geholpen, en daarom sloeg ik soms mensen zonder enkele reden in elkaar. Meestal had ik er daarna dan spijt van, maar op dat moment had ik dan gewoon iets nodig om me op af te reageren, wat in het overgrote deel van de gevallen Tauriel dus was. Ik werd uit mijn gedachten geholpen toen het meisje een krul vastpakte die voor mijn ogen hing en haar vraag stelde. 'Meestal ligt het niet eens aan jou, ik heb af en toe last van woedeaanvallen en ben jij het makkelijkste doelwit. Maar andere keren is het ook hoe je erbij loopt, afhangende schouders, gebogen hoofd. Dat geeft aan dat je niet wil opvallen, je probeert te verstoppen, en juist dat trekt me aan. Ik ga altijd voor de meest zwak lijkende en onschuldigen.' Het leek zo simpel om uit te leggen, terwijl ze waarschijnlijk nog steeds niet begreep waarom. Ik gromde gefrustreerd in mezelf en deed de deur naar de kleine achtertuin open, om zelf door de deur naar buiten de gaan en ergens een sigaret vandaan te vissen. 'Vind je het erg?' vroeg ik terwijl ik het ding omhoog hield, ik had nu echt iets nodig om mezelf te kalmeren, anders zou ik gaan flippen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Tauriel Wendy Smith
Ik luisterde in stilte naar zijn woorden. Het was waar. Ik wilde niet opvallen, gewoon verdwijnen in de gangen tussen het school meubileur en met de jaren was dat alleen maar erger geworden. Het leek zo simpel om rechtop te gaan lopen, maar zo makkelijk was het niet. Zo was ik namelijk op school niet. Hoe makkelijk het voor mij was tijdens het sporten, zo moeilijk was het thuis en op school om zelfverzekerd te zijn. Ik probeerde wat rechter te gaan zitten, maar toen hij gromde dook ik toch weer in elkaar van angst. Ik zag hem naar de buitendeur lopen en ontspande wat. Toen hij vroeg of ik er iets op tegen had als hij buiten zou roken schudde ik mijn hoofd. Zolang hij het maar ver uit mijn buurt hield. Dat hij zijn gezondheid ermee wilde verkloten, prima, maar ik wilde dat niet. Ik bleef dus maar op het aanrecht zitten en probeerde zelfverzekerder en meer rechtop te gaan zitten. Het theewater kookte ondertussen weer. "Jij nog een kopje?" vroeg ik. Zelf hoefde ik niet meer. Ik moest ook niet weer te veel gaan drinken want dan ging het ook mis. Ik haalde even een hand door mijn nu droge licht pluizige haren en keek naar de jongen bij de deur. Nu bleef ik weer wel liever uit zijn buurt. De blik in zijn ogen voorspelde namelijk neit veel goeds en ik wilde het niet ontgelden. "Het is trouwens weer jou beurt." zei ik zacht terwijl ik met een plukje haar speelde. Ondanks dat ik nu best wel bang was, voelde ik me toch meer op mijn gemak bij Harry... Als hij tenminste zachte Harry was in plaats van kille Harry. Dat scheelde namelijk heel erg veel. Het impulsieve en aanhankelijke gedrag vond ik nogsteeds helemaal niets, maar het was veel beter dan fysiek en mentaal afgeranselt worden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Door mijn opmerking probeerde ze gelijk iets rechter te gaan zitten, maar kromp weer in elkaar toen ik gefrustreerd had gegromd. Ik liep naar buiten een pakte de laatste sigaret die ik nog had uit mijn zak en klemde die tussen mijn lippen, om vervolgens mijn aansteker te zoeken en het ding aan te steken. Bij haar vraag schudde ik mijn hoofd terwijl ik diep inhaleerde, wat me meteen een stuk rustiger maakte. Als het zo even door was gegaan, met die bepaalde dingen waar ik over moest praten was ik vast en zeker doorgeslagen. Het was niet goed voor me, dat wist ik ook wel, maar ik kon gewoon niet meer zonder, anders kreeg ik die afkickverschijnselen die ik vanmorgen ook had. Mijn handen trilden nog steeds ietsje, ook al was het nu bijna weg. Ze haalde even een hand door haar haren en merkte op dat het mijn beurt weer was. Ik knikte en blies de rook weer uit. 'Heb je huisdieren?' Een beetje een onbenullige vraag, maar mijn inspiratie was foetsie. Ik gniffelde toen ik besefte dat ik vandaag eigenlijk een van de schools bekendste sletten "bijles" thuis zou geven voor muziek. Voor gitaar, ik kon het wel spelen, maar Niall was vijftien keer zo goed als ik, dus dan kon je wel raden waarom ze mij wou. En hoe fantastisch haar uitdrukking zou zijn als ik niet kwam opdagen. Een zachte zucht verliet mijn mond en ik nam nog een trekje, om vervolgens het meisje aan te kijken terwijl ik wachtte op het antwoord.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Late MT]

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Tauriel Wendy Smith
Bij zijn vraag trok ik een wenkbrauw op. Wat was dat nou weer voor een vraag? Ik was blij dat hij niet zulke persoonlijke vragen meer stelde, maar toch. Dit was wel een hele random vraag. Ik keek hem toen echt recht in zijn ogen aan. "Een pikzwarte kwat met felblauwe ogen, Sherlock." Ook dit vond ik een onbenullige vraag om terug te stellen. Als hij een huisdier had gehad, had ik dat nu wel gewerkt. Ofwel aan voerbakken in de keuken of een kattenluikje of het dier zelf. Ik plukte even aan mijn haren. "Heb je er nooit eens aan gedacht om tijdens een woedeaanval in de gymzaal een van de stootzakken er vanlangs te geven?" Ik wist dat ze er hingen en als hij die eens als boksbal ging gebruiken, hoefde ik me over in elk geval de helft van de pakken rammen hopelijk geen zorgen meer te maken. Die zakken hingen er neit voor neits volgens mij, en het was nou neit dat het zo ver lopen was. Het lag gewoon middenin de school. Ik sprong uiteindelijk toch van het aanrecht en streek mijn jurkje weer recht. Heel langzaam liep ik een paar stapjes naar hem toe. Niet te ver en nogsteeds ver van zijn cigaret, maar wel wat dichterbij. Rustige Harry begon langzaam te zorgen dat ik iets minder voorzichtig werd. Ietjes minder. net genoeg om bij hem in de buurt te komen en niet te vluchten. Al zou ik zodra hij plots wat deed waarschijnlijk wel weer rennen of bevriezen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Dat was een vraag die ze duidelijk niet had verwacht, aangezien ze een wenkbrauw optrok en me recht aan keek. Mijn ogen lichtten op toen ze het vertelde, katten waren altijd al mijn lievelingsdieren geweest. Ze waren zo slim en onafhankelijk, en dan nog vonden ze het fijn om af en toe opgekruld op de schoot van het baasje te liggen. Ik fronste even bij haar opmerking die volgde, er waren inderdaad een aantal boksballen in de gymzaal. Soms bedacht ik me dat -dat inderdaad misschien een betere optie was, maar als het punt daar was dat ik ook echt een aanval had, liep dat alles gelijk de mist in. Dan leek alsof ik totaal geen controle meer had over mijn woorden en daden, wat meestal als uitkomst gaf dat ik toch opzoek ging naar het meisje. 'Erover nagedacht: ja. Werkte het: nee, absoluut niet,' zei ik lichtelijk bot, wat ik eigenlijk niet zo bedoelde. 'Sorry,' mompelde ik er nog snel achteraan, om weer een trek van de sigaret te nemen. Ze sprong van het aanrecht af en streek haar jurk even recht, en liep daarna voorzichtig naar me toe. 'Ik heb er wel medicijnen voor die me rustig houden, maar die geven me altijd zo'n depressief gevoel waardoor ik mezelf dingen aan ga doen die ik niet wil,' legde ik uit, en terwijl ik sprak liet ik de rook mijn mond verlaten. 'Moet ik anders een keertje meekomen naar jouw huis en een hartig woordje gaan spreken met je ouders over gelijke rechten?' vroeg ik met een grijns, me voorstellend hoe ze zouden kijken als iemand als ik voor hun neus stond.

---

Because I love him, do I need another reason?

Anna Jane "AJ" Valentine

'Het eten is koud geworden," klaagde Niall toen we weer op de stoep stonden. "En de ijsjes warm.." Ik lachte even. 'Het eten stop je in de oven en de ijsjes in de koelkast.' antwoordde ik logisch. Ik verwachtte wel dat Niall's ouders rijk waren, de jongen droeg tevens de nieuwste kleding van het moment. 'Gaan we nu dus naar jouw huis?' vroeg ik. Niall knikte en stapte op, waarna ik dat ook deed en samen fietsten we weg.
'Getver, misschien zitten we zometeen midden in die regenbui!" zei de jongen toen we al een tijdje opweg waren. Ik keek omhoog en zag de grijze lucht die de zon liet verdwijnen. "Laten we sneller fietsten," stelde Niall voor, waarna hij wat harder ging fietsen. Om hem te plagen, en omdat ik hem anders niet bij kon houden, hield ik de bagagedrager weer vast en liet me meetrekken.

Een kwartiertje later stonden Niall en ik voor het huis, een prachtig huis wat je bijna een villa kon noemen. Mijn gedachtes klopten, Niall's ouders waren echt behoorlijk rijk. 'Wat vind je ervan?' vroeg Niall. 'Het is… prachtig.' begon ik, alsof ik in een trance was. De jongen opende de poort, die naar de enorme tuin toeleidde en nam me mee naar binnen. 'Wauw…' vervolgde ik. Het was niet eens een tuin, meer een klein paradijsje. Zomers zouden de vlindertjes hier zeker rondvliegen, alsof het hun thuis was.

---

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Tauriel Wendy Smith
Bij mijn vraag zag ik hem fronzen en zijn stem klonk heel bot. Zo voelde ik me opeens een heel stuk minder prettig. Toch hielp zijn sorry wel weer een beetje. Ik sprong van het aanrecht en liep uiteindelijk toch langzaam naar hem toe terwijl hij me uitleg begon te geven. Ik snapte ook weer dat hij zich niet depressief wilde voelen. Dat was namelijk echt verschrikkelijk en ik wenste het niemand toe, zelfs mijn grootste duivel niet. Bij zijn voorstel werden mijn ogen heel groot. Zowel van verrassing als angst. "Nee, alsjeblieft niet. Ik wordt levens gevilt... Jij trouwens ook. Ze hebben iets tegen al het 'onnatuurlijke', 'ongepaste' en 'duivelse'. Niet alleen geestelijk, maar ook qua uiterlijk. Niet alleen piercings en tatoos, maar hoe denk je dat ik zo preuts ben geworden? Ik wil af en toe ook wel een broek aan, of een jurkje waarin je iets meer van me ziet, maar dat mag ik neit eens in mijn kast hebben. Blijf alsjeblieft bij ze uit de buurt." Nee, Harry was nogsteeds neit mijn beste vriend, maar zelfs zijn oude zelf verdiende niet wat mijn ouders voor hem waarschijnlijk in petto hadden. Ik haalde een hand door mijn haren en keek even naar zijn cigaret die toch al ver op begon te raken. "Gaat het weer, of niet?" vroeg ik weer voorzichtig. ik stond nu bijna naast hem en voelde me weer heel klein. Ik keek omhoog naar hem en zijn toch wel vrolijke krullen. Dat was echt het enige niet intimiderende aan hem. Zijn krullen waren altijd zacht pluizig en onschuldig, al enige aan zijn gehele uiterlijk.

---

Bowties were never Cooler