Dit krijg je als je je enorm kut en alleen voelt.
Dan ga je schrijven. - En alsnog voelt het niet beter, zoals mensen zeggen. -
Op mijn handen en voeten zocht ik naar iets wat me hou vast gaf. Met tranen in mijn ogen sleurde ik mij op aan een klein muurtje en viel zuchtend neer. Mijn trillende handen probeerden mijn mobiel te pakken, waardoor ik mijn moeder kon bellen. 'Mama, het gaat weer niet.' zoiets zou ik dan zeggen. Daarna zou ik ophangen en wachten tot mijn moeder mij zou ophalen. Maar ik deed het niet, want in de verte zag ik iemand zoekend om zich heen kijken. 'Jessica.' de donkere stem, die ik maar al te goed herkende vulde mijn gehoorgangen. Ik wou dolgraag zijn naam roepen en zeggen dat ik hier zat, maar ik bleef stil. 'Alsjeblieft Jessica.' hij klonk wanhopig. Ondertussen bleven mijn tranen maar lopen, alles wat opgekropt had gezeten kwam er nu uit. En het was niet de eerste keer. Het gebeurde vaak, erg vaak. Ik zou er bijna gewend aan raken. 'Jake.' zei ik zacht, hopend dat hij het niet zou horen. Ook al wou ik stiekem dat hij het wel degelijk kon verstaan. En inderdaad, hij keek mijn richting uit. Langzaam kwam er een glimlach op zijn gezicht en zuchtte hij opgelucht. Zo snel als hij kon rende hij naar me toe, om mij daarna in zijn armen te nemen. Ik legde mijn hoofd in zijn nek, waar de tranen zachtjes tegen aan vielen. Zijn hand, die zachtjes over mijn rug wreef, trilde zachtjes. Ik snapte echter niet waarom. Ik beet op mijn lip en probeerde te stoppen met huilen. 'Jessica.' zei hij zachtjes. Hij duwde me zachtjes rechtop en met zijn wijsvinger tilde hij mijn kin op. Ik zweeg en sloeg mijn ogen neer. 'Wat is er? Vertel me alsjeblieft wat er is?' Ik keek langzaam op en zag de smekende blik in zijn ogen. Zachtjes wreef hij over mijn wang. Hij zette me neer op de plaats waar ik net nog alleen zat en kwam zelf naast me zitten. 'Als ik het zou vertellen, Jake..' zei ik langzaam. 'Je zou me uit maken voor gek.' Hij schudde heftig zijn hoofd. 'Waarom zou ik?' zei hij verbaasd en schudde nogmaals zijn hoofd. 'Omdat ik dat zelf ook vind, Jake.' fluisterde ik. Mijn stem trilde en bibberig verliet een zucht mijn mond. 'Ik snap je niet, Jes. Ik wil je zo graag begrijpen.' fluisterde hij terug en nog net kon ik de trilling horen. Ik keek verbaasd op, om te zien hoe een traan net Jake zijn ooghoek uitgleed. 'Nee, nee, nee. Niet huilen, Jake.' Ik stond op. Ik wou wegrennen. Ik wou net zo lang rennen, tot dat ik op een plek was waar niemand mij kende. Maar zijn sterke hand omklemde mijn pols. Een pijnlijke kreet verliet mijn mond. Ik wist wat er ging gebeuren, maar wou het niet zien. Dus toen Jake zachtjes mijn mauw omhoog trok, keek ik naar het water dat zachtjes golfjes maakte. Ik voelde zijn duim over de littekens gaan. Ik voelde hem zuchten, want zijn hele lichaam trilden mee. Ik voelde hoe hij zachtjes een kus drukte tussen de rode sneeën. Mijn ogen verplichten mij te kijken naar wat deze jongen deed. 'Je bent niet gek.' fluisterde hij. Hij wikkelde zijn vingers om de mijne en duwde mijn arm zachtjes omhoog. 'Ik wil vechten tegen dit. Samen met jou.' hij doelde op mijn littekens, op mijn problemen. 'Je beseft niet hoe erg het is.' antwoordde ik. 'Dat maakt me niet uit, Jes. Ik kan jou zo niet door laten gaan.' Een kleine glimlach stond er op zijn lippen. Maar ik kon zijn verdriet zien. Hij boog voorover en drukte een kus op mijn slaap.
Danmarks Dynamite.
12 jan 2014 - 23:06
