Ik ben niet echt een praatpersoon, maar ik heb het nu echt nodig. Sorry als dit verkeerd staat.
De laatste tijd gaat het helemaal fout hier in huis. Ik woon in een heel klein appartementje waar nauwelijks vier personen in passen, maar toch wonen we er. Ons huis is een troep. Alles zit onder het stof, als iemand knoeit, wordt het niet opgeruimd en er staat meubels van meer dan één jaar geleden die nog in elkaar moeten worden gezet. Ik kan daar heel slecht tegen. Ik ben een structuurmens en ik wil graag alles geordend hebben. Dat gaat niet, want als je ook maar één ding opruimt, komen er tig andere dingen voor terug. Ik kan ook geen meubels in elkaar zetten en als ik het voorstel om het samen te doen, is het 'daar heb ik geen tijd voor' of 'ik ben moe'. Mijn moeder doet nooit iets in het huishouden. Meestal eten we ovenmaaltijden, het huis is dus een zooi en als ze thuis komt van haar werk (dat overigens het minimumloon is. Dit appartement kunnen we ook maar net betalen) gaat ze meteen op de bank liggen. Dit is ook echt al jaren zo, maar mijn moeder wil niet toegeven dat ze een probleem heeft. 'Daar heb ik geen tijd voor,' is dus altijd het argument. En dus in plaats van er wat aan te doen, wordt het alleen maar erger. Ze rookt en ze drinkt heel veel. Dat wordt ook steeds erger en erger. Er zit helemaal geen rem op. Ik probeer soms om flessen uit de koelkast te halen of haar erop te wijzen dat het wel heel veel is wat ze doet, maar dan zegt ze dat het maar 'voor even' is en dat 'dit de laatste keer zal zijn'. Dat is al zo'n drie jaar het excuus. Grootste fout is dat mijn broer het dus ook is gaan doen, dus stimuleren ze elkaar onbewust de afgrond in. Ik heb de laatste tijd ook echt een verschrikkelijke hekel aan hem. Hij is gestopt met zijn studie en zit de hele dag thuis FIFA te spelen en te vloeken en te zeiken, ga zo maar door. Hij is ook heel agressief. Net begon hij bijvoorbeeld weer te zeuren over iets en ik zei - waarschijnlijk weer veel te eerlijk en betweterig - dat hij, als het niet naar zijn zin is, er zelf iets aan moet doen. Loopt-ie heel dreigend en agressief op me af en mijn reactie daarop is standaard om zelf in de aanval te schieten, of in ieder geval mezelf te verdedigen. Ik haalde dus uit en hij trapte me tegen mijn voet, die nu helemaal dik is. Ik werd dus kwaad en schreeuwde dat hij een studie moest gaan zoeken en een aansteller is. Nou, bord spinazie op het tapijt van mijn moeder. Was blijkbaar iets dat haar wel interesseerde in het huis-over-hoop, want ze schreeuwde dat ik het op moest ruimen. Weer een hele ruzie, nummer 200 in een nieuwe week. En zo gaat het altijd. Mijn broer die altijd moet klagen, en als je zegt dat hij zelf maar actie moet ondernemen, wordt-ie kwaad. Mijn moeder wil alle lieve vrede bewaren, maar zit zelf aan de drank en de tabak en ze luistert niet naar ons en steunt ons in niets, ook al wekt ze de illusie bij zichzelf dat ze een hele goeie moeder is 'omdat ze altijd haar kinderen naar de psycholoog brengt'. Ik haat het zo hier. Ik wil gewoon een normaal gezin en een normale familie, maar alles is gewoon teveel gevraagd. We krijgen van niemand hulp. Vader is een lang verhaal, familie is een langer verhaal en mijn moeder heeft eigenlijk helemaal geen vrienden of zo. En ik wil niet naar jeugdzorg, want daar hebben we in de vijf jaar hulpverlening nooit iets aan gehad. Ze lijken zich gewoon niet te realiseren dat we één groot klotegezin zijn en we nooit normale gesprekken met elkaar kunnen voeren zonder dat het eindigt in drama. Ik voel me zo klote, want ik lijk áltijd de boeman, omdat ik eerlijk ben. Ik wil het liefst gewoon uit huis, maar ik kan niet naar mijn beste vriendin (die doet een opleiding en heeft het veel te druk) en eigenlijk heb ik ook niet zoveel écht goeie vrienden. En ik wil ook niet echt vluchten, ik wil gewoon dat het hier goed gaat, want het gaat een deze dagen nog eens mis. Weet iemand wat ik kan doen?
Searching heavens for another earth
