The odds are never in our favor || Speeltopic - Speeltopics

Dag 1 zit erop. We hebben allemaal wel een traantje weggepinkt voor de overleden tributen van het bloedbad en ook onze arme Mikah van district 6 heeft ons ook veel te vroeg verlaten. Maar De spele blijven doorgaan en we zijn ook razend benieuwd naar onze tributen. Wie zal dag twee overleven? Wie van hen is een echte strijder? We zullen het zien in Dag 2 . De klok heeft twaalf uur geslagen en twaalf bliksemslagen raken de hoge boom.

[ bericht aangepast op 11 april 2014 - 14:44 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Mijn topics *O* |

Mijn Topics! (:

Hope, it is the only thing stronger than fear

[Ik heb zo'n zin om te starten *O*]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

(mijn topics)

Happy Birthday my Potter!

Jafar schreef:
(mijn topics)

kindness is never a burden.

Castor schreef:
| Mijn topics *O* |

That is a perfect copy of reality.

Intouchables schreef:
Mijn Topics! (:

A friend is someone who knows the song in your heart and can sing it back to you when you have forgotten the words.

{mijn topics}

It just takes one negative comment to kill a dream

Markus Elijah Creeds || District 7 || Startkamer -> Arena

De stilte deed mijn zenuwen toenemen alsof dat ieder geluidje in deze kamer leek alsof er een schot afging. Een schot leek erg op het geluid wat mijn vader beschreef als de gong. Telkens als die afging, was er een leven minder hier op aarde. Een zachte zucht verliet mijn lippen terwijl ik het zwart/grijze pak toe ritste. het geluid deed me rillen en net op dat moment schoof er een deur open waardoor ik geschrokken opkeek. Een gevoel van vreugde, angst en verdriet laaide op toen ik mijn vader zag staan met een rugzak in zijn handen. Nosteeds leek mijn vader zo sterk als altijd, met zijn ruwe baard en brede bouw, het liet me even deze spelen vergeten, maar zodra ik de blik zag in zijn donkere ogen wist ik het weer. Angst om iemand te verliezen, waar je zielsveel van houd dit is hoe ik me nu ook voelde. Hij liep met slome passen naar me toe en zonder dat één woord zijn lippen verliet trok hij me in een bemoedigende en troostende knuffel. Ook ik trok hem dicht tegen me aan en wenste dat ik hem nooit los hoefde te laten, ik wilde hem geen verdriet aandoen, maar toen een ijzige stem vertelde door de speakers van dit gebouw, dat ik over 1 minuut klaar moest staan. Dan liet hij me los en overhandigde me de rugzak. "Hier, ik weet dat je het kunt Markus, ik geloof in je en hou ook zielsveel van je." zei hij met zijn zware bromstem. Mijn bruine kijkers richtte ik op de rugzak, hij van niet erg groot, maar ook niet klein. Aangezien de stem begon af te tellen, wilde ik die tijd niet verspillen aan de rugzak en hees ik hem over mijn schouders. "Ik hou ook van jou pap." waren mijn laatste woorden, voordat ik de buis instapte en deze toeklapte. De ijzige stilte heerste weer en nu begon ik te beseffen dat dit naar mijn dood leidde. Ik sloot kort mijn ogen en hield het kruistekentje van mijn moeder even vast en wreef erover heen. Zodra ik geluiden hoorde, van de wind die om me heen suisde en daarna opende ik mijn ogen. Mijn blik gleed zowel scannend als angstig over de arena heen terwijl ik me probeer de bedenken waar ik ben. Bij het zien van het zeewater, die gevig op en neer klutste, deed ik toch een stap achteruit, maar verder lukte niet. Angstgevoel overheerste me, want ik besefte dat ik totaal niet kon zwemmen. Een hand haalde ik door mijn haar en klemde ik even vast in mijn donkere haren. Dit meende je niet toch. En dan viel mijn blik op de hoorn die stilaan begon af te tellen 45...44...43....Dit word mijn dood.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Mijn topic]


Derek Wintercrest || District 10 || Startkamer


Derek keek Phil aan, ze waren akelig stil tegen elkaar. Derek was niet echt iemand die zijn emoties uitte maar voor nu wou hij wel een uitzondering maken. Hij schraapte zijn keel.
'Ik zal je missen,' er viel weer een stilte.
'Nee...' Phil schudde zijn hoofd.
'Nee? Wat nee!' Derek was een soort van beledigd, een van de weinige keren dat hij iets richting een emotie uitte en dan kreeg hij een nee te horen.
'Nee, je gaat mij niet missen want je komt gewoon terug.' Phil voelde zijn stem trillen, hij wou zelfverzekerd klinken helaas lag dat niet in zijn aard.
'Zeg tegen opa Jack en oma Miley dat ik van ze houd.' Derek merkte zelf dat zijn stem ook niet zo zeker was als dat hij normaal wel was. 'Ook tegen je moeder,' Derek merkte dat er een brok in zijn keel begon te ontstaan. Hij hield hier niet van, maar hij hield wel van zijn familie. 'Veni, Vidi, Vici Phil.' Zei Derek terwijl hij zijn hand op de schouder van Phil legde en keek hem aan.
'Veni, Vidi, Vici!' Zeiden ze in koor, daarna omhelsde ze elkaar - iets wat Derek echt zelden deed. Phil gaf Derek met trillende handen de rugzak.
'Geef ze er van langs Derek,' Phil gaf Derek een schouderklopje, Derek kon er wel om lachen want het was niet iets wat Phil zou doen maar blijkbaar voelde hij zich ongemakkelijk, Phil gaf hem daarna een ferme handdruk en Derek voelde iets in zijn handen gedrukt worden, Phil gaf een knik terwijl ze hun handen loslieten en Derek het voorzichtig in de rugzak liet glijden. 'Het ga je goed,' Phil gaf een scheve grijns en daarna de laatste afscheidsknuffel. Derek haalde diep adem, hees de rugzak op zijn en liep de doorzichtige tube in. Terwijl hij omhoog gleed zwaaide hij nog naar Phil die daarna verdween. Derek voelde een zomerse bries hem tegemoet komen toen hij omhoog kwam, de bries nam de geur van de zee mee en hij voelde spatten water tegen zijn benen.


Akeem Underwood || District 2 || Startkamer

Akeem voelde zich misselijk, zijn moeder kon alleen maar huilen en jammerde dat ze dit niet konden aandoen.
'Rustig mam,' Akeem knielde voor haar neer en keek in haar ogen. 'Het zijt zo als dat het is, we kunnen alleen tot Here Jezus bidden om mijn leven te sparen.'
'Dit kan niet het plan zijn van onze here Akeem, maar ik weet dat de Here het verbied te doden maar...' Zijn moeder zweeg en dikke tranen rolde over haar wangen. 'Wees niet gemeen maar doe het om jezelf te beschermen lieverd.' Ze drukte een kus op de voorhoofd van haar zoon. Akeem vond hem nat maar veegde hem niet weg.
'God test ons op elke manier moeder, ik moet dit aanvaren als een test van de Heer.' Akeem sloeg een kruis en vouwden zijn handen om die van zijn moeder.
'Heer, geef ons de kracht om de dingen te aanvaarden die onvermijdelijk zijn.
Geef ons de moed om de dingen te veranderen die veranderd moeten worden.
En geef ons boven alles de wijsheid om die twee van elkaar te onderscheiden,
Amen.' Akeem en zijn moeder sloegen een kruis.
'Het is tijd moeder,' Akeem wou haar tijdens de knuffel niet loslaten maar wist dat hij moest. Met pijn in zijn hart en tranen die over zijn wangen rolde liep hij naar de tube toe. Hij drukte zijn handen tegen het glas en zijn moeder deed het zelfde, hij hoorde haar nog schreeuwen, huilen en gillen. Akeem ademende toen hij boven kwam een frisse zeelucht in en keek om zich heen. Er kwamen steeds meer tributen omhoog, hij herkende er een paar en zocht naar Jaylee wellicht stond zij achter het grootte gebouw in het midden.

[ bericht aangepast op 26 feb 2014 - 21:46 ]

Chase Jaxon Nolan ll District 9 ll Startkamer

Van de woorden die mijn styliste tegen me sprak, drongen er maar een paar tot me binnen. Haar stem klonk opgewonden als altijd, alsof het een verrukking was mij over een paar uur dood te zien. Ja, dat voorspelde mijn mentor. Volgens hem was mijn doel in de top vijftien te komen, want dan had ik volgens hem al heel wat bereikt. Hij gaf me verdomme niet meer dan een paar uur. Mijn eigen mentor, een districtgenoot. Terwijl ik met trillende vingers het zwarte pak dicht ritste tot het écht niet meer verder kwam, brabbelde mijn styliste verder over mijn kansen. Kansen die in de werkelijkheid onbereikbaar waren. Verzonken in mijn gedachten voelde ik plotseling een hand op mijn schouder. Een hand die uit duizenden herkende. ‘’Mariah,’’ fluisterde ik, en ik draaide me om. Mijn zusje keek me aan zonder iets te zeggen en hees een lichte rugzak over mijn schouders. De blonde krullen omlijstten haar gezicht en in haar groene ogen stonden tranen. ‘’Chase,’’ zei ze met een schorre stem, een stem die verraadde dat ze op het punt stond in huilen uit te barstten. ‘’Je moet winnen Chase, alsjeblieft,’’ jammerde ze. Zonder iets te zeggen trok ik haar tegen me aan en drukte mijn lippen op haar schedel. Ik wilde haar niet loslaten, nooit meer, maar ik wist dat het moest. Ik beet op mijn lip en binnen enkele seconden proefde ik de smaak van bloed in mijn mond. ‘’Zeg Hailey en mama dat ik van hen hou, net zoveel als ik van jou hou’’ zei ik haar zachtjes, en ik schoof een pluk achter haar oor. Haar hand zocht de mijne en op het moment dat hij hem gevonden had, kneep ik er zachtjes in. ‘’Vaarwel,’’ vormden mijn lippen geluidloos, alsof het niet hardop gezegd mocht worden. Ik liet haar hand los en stapte de buis in. Ik voelde hoe de buis langzaam omhoog ging en legde mijn handen hulpeloos op het glas alsof ik het zo weg kon duwen. Mariah was inmiddels huilend in elkaar gezakt en begroef haar gezicht in haar handen. Tijd om met haar mee te huilen had ik niet, want voor ik het wist voelde ik een harde windvlaag tegen mijn gezicht. De geur van het zoute zeewater verspreidde zich binnen mijn neusvleugels, een geur die ik nog maar één keer geroken had. Plotseling besefte ik dat ik me niet op het strand, maar op het water zelf bevond. Een zachte zucht van opluchting rolde over mijn lippen, godzijdank kon ik zwemmen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de andere tributen, sommigen bang anderen strijdlustig om zich heen kijken. Door mijn hoofd galmden de woorden die de laatste paar dagen honderden keren tegen mij waren gezegd. ‘’And may the odds be ever in your favor.’’

[ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 17:39 ]

Hope, it is the only thing stronger than fear

Atlas Hale - District 4 - startkamer
Ik had er zin in. Diep van binnen wist ik dat dat niet normaal was, maar daar besteedde ik niet veel aandacht aan. Eindelijk had ik de kans om anderen te laten zien wie ik echt was. Uiteraard had ik me tijdens de trainingen voorbeeldig gedragen; ik was constant de vriendelijke, sociale Atlas die altijd wel een leuk grapje klaar had liggen. Toch had ik diep van binnen iets gevoeld. Ik voelde opwinding, iets wat ik - net als andere andere emoties - nog nooit eerder gevoeld had.
De deur van de startkamer ging open en er liep een lange, ietwat bleke jongen naar binnen. Het was mijn broer, of eigenlijk een jongen die ik op mijn zesde aangenomen had als mijn broer. Dat was het moment waarop mijn biologische gezin, de rotzakken, me afgestaan hebben. Gelukkig kan ik me niets meer van ze herinneren, maar dat maakt mijn haat voor alles uit district zeven niet minder.
'Atlas,' Begon mijn broer, waarna er een traan over zijn wang rolde. Hoe jaloers hij af en toe ook kon zijn, we waren erg hecht - tenminste, zo hecht als ik kon zijn met iemand, wat niet erg veel is - en ik wist dat hij het verschrikkelijk vond om mij te zien gaan.
'Cliff, niet doen.' Hij mocht niet gaan huilen, want ik zou niet mee kunnen huilen.
'Succes,' Mompelde hij, terwijl hij zijn best deed niet te huilen. Hoewel ik wist dat het moeilijk was voor hem, snapte ik niet waarom hij zich zo voelde. Waarom zou iemand huilen als iemand anders sterft? Dood zijn leek me heerlijk, veel beter dan leven, dus waarom houden we geen feestje als iemand sterft?
Cliff gaf me een rugzak aan en precies op dat moment vertelde een koude stem dat ik nog tien seconden had om in de buis te stappen.
'Bedankt Cliff,' Ik bedankte hem niet voor de rugzak, maar voor alle keren dat hij er voor me was geweest. Cliff knikte met een hartverscheurende blik in zijn ogen en deed een stap naar achter. Ik liep vastberaden richting de buis die zich meteen als ik naar binnen loop sluit. Mijn hart ging als een gek tekeer. Niet omdat ik bang was, maar omdat ik opgewonden was.
De buis ging omhoog en Cliff's ogen volgden me omhoog, tot ik hem niet meer kon zien. Mijn ogen werden bijna verblind toen ik boven de grond uit kwam. Er stond een redelijk stevige wind en er klotste water tegen mijn voeten omhoog. Toen ik de arena beter bekeek herinnerde ik me vaag de verhalen van mijn opa. Het zag er precies zo uit als de arena van de vijfenzeventigste spelen, als ik het me goed herinnerde.
Mijn ogen gleden langs de andere tributen. Ik moest Ona zien te vinden, aangezien we samen een bondgenootschap hadden gesloten. Tenminste, als zij het daar nog steeds mee eens was. Ze was me tijdens de trainingen opgevallen omdat ik haar al van district vier kende en ze leek me een prima persoon om als bondgenoot te hebben.
Toen mijn ogen Ona gevonden hadden, lieten ze haar niet meer los. Binnen een paar seconden moest ik zorgen dat ik goede spullen kreeg, Ona kon vinden en daarna kon zorgen dat ik makkelijk weg kon komen. Gelukkig kon ik goed zwemmen.

[ bericht aangepast op 27 feb 2014 - 12:00 ]

Jaylee Hazelle Hawthorne || District 2 || Startkamer/Startplaats bloedbad

'Pap!' Een vreugdevolle kreet verliet mijn lippen, toen ik het oude vertrouwde gezicht van mijn vader zag. Ik snapte niet wat hij hier deed. Er was nooit familie bij het moment dat de tributen de arena ingingen. Althans, dat had ik toch onthouden van de verhalen van mijn vader. Het kon mij echter weinig schelen of het nu wel of niet hoorde en ik vloog hem om de hals. Meteen kreeg ik dat veilige gevoel dat de meeste kinderen hadden wanneer hun vader hen omhelsde. Het gevoel dat mij nu niks kon gebeuren en ik in warmte was gehuld. Het liefst zou ik hier zo een eeuwigheid blijven staan, maar dat kon niet en dus liet ik hem weer los, wetend dat dit -voor nu dan in ieder geval, ik had nog steeds iets van 4% kans om uit deze arena te komen- onze laatste omhelzing zou zijn. Vanaf nu zou het zakelijk worden en dit bracht mij ook tot mijn volgende vraag. 'Waarom ben je hier, wat heeft dit te betekenen?' Op mijn vaders voorhoofd ontstond een grote frons.
'Ik weet het niet, Little Jay. Het enige dat ik weet is dat Snow overduidelijk wraak wil, dus wees voorzichtig en blijft altijd oplettend.' Ik knikte gehoorzaam en volgde zijn blik naar de outfit die ik de gehele tijd in de arena zou dragen. Er leek iets van herkenning in zijn blik te zijn, maar die vervloog snel. Eigenlijk wilde ik weten wat hij dacht, maar ik had zo het idee dat als hij het niet uit zichzelf zou zeggen, ik het toch niet uit hem zou krijgen. 'En maak goed gebruik van al je kennis. Een aantal van deze kinderen kennen de spelen nog niet, maar jij kent ze uit mijn verleden. Ik had altijd spijt wanneer ik je weer betrokken had bij mijn pijn, belast had met mijn zorgen, maar misschien zal het toch nog iets goeds teweeg hebben gebracht,' voegde hij er nog als laatste ietwat mysterieuze tip aan toe. Ik knikte een tweede keer en maakte mij klaar de arena in te gaan. Mijn vader gaf mij de rugzak die alle tributen blijkbaar kregen en stopte mij mijn door hem gekozen aandenken toe. Zorgvuldig stopte ik het klokje onder het wetsuit-achtige pak. Bij het zien ervan, overviel een gevoel van onmacht, boosheid en tegelijkertijd verdriet mij.
'Het is zo oneerlijk!' bracht ik gefrustreerd uit en sloeg met mijn vuist hard tegen de muur, waardoor er een pijnscheut door mijn arm schoot. Snel greep mijn vader mij vast, bang dat ik mijzelf erger zou verwonden. Ik worstelde mij echter los en begon heen en weer te ijsberen. 'Al die kinderen en jong volwassenen verdienen het niet om te sterven. Kijk naar Akkeem. Hij is veel te jong en zijn familie is hartstikke lief. En uit district dertien is een jongen die verdomme al ten dode is opgeschreven. Moet die dan per se eerst nog even een arena ingestuurd worden waar zijn nachtmerries werkelijkheid worden. Het is ronduit belachelijk!' Verhit richtte ik mij weer tot mijn vader. Hij zei niks, maar zijn gezicht sprak boekdelen; hij was het volledig met mij eens. Hoe kon het ook anders. Hij had voor vrijheid gevochten, waarbij hij zijn grote liefde is kwijtgeraakt aan Mellark en nu waren we weer terug bij af. Alles was voor niks geweest.
Er werd omgeroepen dat ik binnenkort in de buis moest gaan staan en op dat moment verscheen er plots een grote spottende glimlach op het gezicht van mijn vader. Ik keek hem voor een seconde onbegrijpend aan, maar zijn woorden verklaarden alles. "Happy Hunger Games, and may the odds be ever in your favor,' klonk het uit zijn mond, het accent van de maffe capitolisten nabootsend. Ik lachte zachtjes en stapte in de buis. Hij boog zich nog even naar voren, zodat zijn lippen zich naast mijn oor bevonden. 'Make them pay for it, Little Jay,' fluisterde hij, zodat als we afgeluisterd werden, dit alleen voor mij te horen was. Ik nam een vastberaden houding aan, terwijl de buis afgesloten werd.
'Natuurlijk,' was het laatste dat ik zei voor ik omhoog ging de arena in. Mijn vinger ging even over de bobbel op mijn borst, waar mijn district aandenken zich bevond. Ze zouden er spijt van krijgen.

Voor een seconde verblindde het zonlicht mij voor ik de arena in mijn vizier kreeg. Met een schok besefte ik dat deze plaats mij bekender voorkwam dan zou moeten, maar ik kon er niet opkomen waarvan. De grote ronde zee, door stenen verdeelt in vakken en met midden in de hoorn des overvloeds. De zee was omrand door een dun stuk strand, wat overging in jungle. Aan mijn getrainde plantenkennis, wat voornamelijk over gewoon bos ging, had ik dus sowieso weinig wat hoogstwaarschijnlijk een probleem zou vormen bij het zoeken van voedsel. Een ander probleem was dat we moesten zwemmen en ik háátte zwemmen. Ik kon het wel, maar ik moest mijzelf altijd over een zeer hoge drempel tillen om het daadwerkelijk te doen, daadwerkelijk dat water in te gaan en daar had ik nu vrij weinig tijd voor.
Mijn ogen zochten naar Akkeem, maar ik kon hem vanaf hier niet zien. Ik had niks met hem afgesproken, wat zeer verstandig was, want ik zou hem nooit kunnen doden en straks bleef je wel met z'n tweeën over. De enige waar ik tot nu toe eigenlijk op zat te wachten als bondgenoot was Ozias. Ik vond hem tijdens de trainingen zeer prettig gezelschap en ik had er geen zin in dat hij door een moordlustige tribuut kapot gemaakt zou worden. Ik liet mijn blik even langs hem gaan, voor het aftellen tot mij doordrong en ik mijzelf moest dwingen mij klaar te maken voor een duik in het donkere koude water om wapens te verkrijgen. Ik was immers als inwoonster van het wapen district niet van plan ongewapend de jungle in te trekken.

Happy Birthday my Potter!

Ozias Tobiah Caverly - District 13 - Startkamer
Er stroomden tranen over mijn wangen maar ik maakte geen geluid. Het was een talent geworden van mij, om te huilen zonder geluid te maken. Ik deed het zo vaak thuis, want mijn vader zou het nooit goed vinden als ik als jongen huilde. Nu kon het me niet meer schelen wat mijn vader - of de hele wereld - van me dacht. Binnen nu en een paar dagen, misschien wel uren, zou ik dood zijn en kon niemand meer iets van me denken.
Het zwarte pak dat ik droeg zat erg ongemakkelijk, het was veel te strak en mijn niet erg indrukwekkende lichaam viel zo nog meer op. Mijn kennis over de Spelen was erg beperkt en ik had geen idee van wat me te wachten stond. Ik had wel eens filmpjes gezien van de Spelen waarin Katniss Everdeen meedeed, maar er werd me ook verteld dat elke Spelen anders was. Ik, als iemand uit district dertien, had waarschijnlijk nog het minste kennis van alle tributen.
Ik schrok van de deur die openging en zag dat mijn zus, Sine, binnen kwam lopen. Haar ogen waren rood en helemaal opgezwollen maar ze was niet meer aan het huilen. Ze hield zich in voor mij.
Ik rende naar haar toe en nam haar in mijn armen. Ze was maar een heel klein beetje groter dan mij dus mijn kin paste perfect op haar schouder. We hielden elkaar stevig vast en langzaam maar zeker begonnen we allebei te snikken. We wisten allebei dat ik niet meer terug zou komen, als ik niet zou worden vermoord door een andere tribuut, zouden mijn kanker en slechte immuunsysteem me de strop omdoen.
'Ozias ik ga je zo missen,' Fluisterde Sine zachtjes. 'Maar het is goed zo.' En ik knikte, het was ook goed zo. Hoe gruwelijk mijn dood ook zou zijn, het zou niet onverwachts komen en mijn zus kon nu alvast beginnen met rouwen zodat het makkelijker voor haar zou zijn.
'Ik ga jou ook missen. Maar ik zie je wel weer, in de hemel.' We waren niet gelovig, maar het idee van een hemel was fijn en het hielp me om tot rust te komen. Ooit zou ik haar weer zien.
Sine maakte zich los uit onze omhelzing en gaf me een rugzak. De rugzak voelde erg licht en ik had niet het idee dat er iets in zat. Waarschijnlijk was het gewoon om de spullen, die je bij de Hoorn te pakken kon krijgen, makkelijk mee te nemen. Daarna gaf ze me iets anders. Het was een soort brochure waarbij ze me vertelde dat ze die zelf had gemaakt. Ik knikte haar dankbaar toe en deed de broche op mijn borst.
'Nog tien seconden,' Zei een ijzige stem en meteen begon mijn hart tien keer zo snel te kloppen.
'Onthoud dit Ozias, je redt iemands leven doordat je meedoet,' De woorden waren zo bemoedigend dat ik de angst langzaam voelde wegebben. Ze had gelijk: ik was toch al ten dode opgeschreven dus ik redde iemands leven door simpelweg mee te doen.
Ik deed een paar stappen naar achter om Sine zo lang mogelijk te kunnen zien en draaide me toen om. Zodra ik de buis in stapte sloot die zich en ging hij omhoog. Het laatste wat ik zag van Sine was haar bemoedigende glimlach.
De buis bracht me naar boven en al snel werd ik overvallen met licht. Ik bevond me in de arena, die bestond uit veel water, een strandje en een jungle. Alleen al bij het zien van het water kreeg ik een paniekaanval. Ik kon niet zwemmen.
Mijn ogen zochten paniekerig naar Jaylee. We hadden afgesproken dat we een bondgenootschap zouden voeren en ik was niet bang dat ze die afspraak zou verbreken. Waar ik wel bang voor was, was dat ik al dood zou zijn voor ik de Hoorn zou bereiken.

[MT]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''