Teach me Something new • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Sevenster High, een dood normale High School. Nou ja, of je het doodnormaal kan noemen is nog de vraag. Iedereen ging zijn gang, tot dat er drie nieuwe leraren arriveerden op de school, en er verschillende emoties zich voor deden bij sommige studenten. De een heeft een hekel aan ze, en de andere is zelfs verliefd. Maar wat als dat ook geheel wederzijds is. Relaties met leerlingen kan toch niet? Of wel, als je het maar goed genoeg verbergt?

[ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 12:40 ]

How far is far

Ross Lennox
Toen ik Louis zag grijnzen wist ik dat zijn gedachten verre van onschuldig waren. Bij zijn woorden glimlachte ik speels en gaf hem een tik op zijn neus. Ik wilde net mijn mond open trekken toen hij er nog een schepje bovenop deed, wat mijn gedachten over zijn gedachten bevestigde. Ik gaf hem nog een zachte tik op zijn neus ervoor. "Je hebt net je eerste kus van me gehad, misschien moeten we dat maar bewaren voor later. Dan heb je nog wat om naar uit te kijken." zei ik met een knipoog. Toch stelde hij al snel voor dat we gewoon weg zouden kunnen gaan. Ik liet direct even mijn ogen naar de klok gaan en mompelde toen zacht dat hij lief was. Zijn woorden deden me blozen en ik hield hem dicht tegen me aan. Het voelde heel fijn, ookal brandde zijn lichaam tegen het mijne, het was een goede hitte, net als de dolle vlinders in mijn buik. De stilte in het lokaal was prettig en ik aaide rustig door de paar plukjes haar die onder zijn beanie uitstaken terwijl we zo zaten. "Laten we anders maar gaan. Zo lang hoef je toch niet meer en dat halen we een andere keer wel in. Het is een rare dag geweest en die kan je niet beter afsluiten dan met een kop koffie samen met een schatje zoals jij." Ik drukte nog een kusje op zijn maffe muts en trok de la van het bureau open om er mijn sleutels, auto sleutels en brillenkoker uit te halen. De rest had ik toch thuis niet nodig. De brillenkoker eigenlijk ook niet, maar goed. Die nam ik voor de zekerheid wel mee. Ik draaide me wat om zonder Louis te verplaatsen mijn tas op het bureau te zetten en om hem heen mijn spulletjes erin te stoppen. Daarna deed ik hem dicht en kneep zacht in Louis zijn overheerlijke bips. Nee, daar ging ik echt niet afblijven zodra we zonder de pottenkijkers van school waren. Of hij moest het echt vervelend vinden, maar dan hoorde ik dat denk ik snel genoeg. "Kom, Louis. Als je nog mee wilt zul je nu toch echt moeten opstaan en je spulletjes pakken, anders zal je moeten lopen." zei ik met een glimlachje. Het was niet alsof niet al zijn spullen op zijn shirt, die over de stoel hing, en pen, die in de prullenbak lag, na alles al in zijn tas gepropt was, maar goed. Het was wel even handig om te zeggen, want ik kon nu ook helemaal geen kant op met de jongen opgekruld als een katje op mijn schoot, wat ook wel weer extreem schattig was.

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
De speelse glimlach liet me weten dat de jongen me langzaam begon te kennen, liet me hem steeds leuker vinden. Misschien kwam het sowieso ook al deels omdat hij mij al accepteerde als hoe ik was, de snotjoch kant erbij. Ik pakte zijn hand vast, waarmee hij op mijn neus tikte, om onze vingers te verstrengelen nadat ik er een kusje op had gedrukt. Ik kon het niet laten, zeker niet met de gedachten in mijn achterhoofd dat het straks niet kon. 'Er is wel meer waar ik naar uit kijk, Rossi,' verliet onschuldig, zacht, mijn mond, maar wel naar de waarheid. Daarbij was het niet allemaal slecht, maar zaten er ook andere dingen tussen. Niet dat er wat uitstel mocht komen, want dit moment, gewoon dicht tegen de jongen aan gekropen, was al volmaakt en had niets anders nodig. Ik voelde me veilig en een klein verliefde tienerjongetje, ondanks ik dat laatste nog altijd was. Een zacht deuntje verliet onbewust mijn mond terwijl ik me richtte op de aanrakingen van de jongen. Al draaide ik al snel mijn hoofd toen mijn wangen rood kleurde door de woorden van de jongen, om daarna mijn mond pas te openen. 'De volgende keer? Hmmm, hoe weinig zin ik ook heb om terug te komen voor een langere tijd, zeg ik toch dat het goed is. Al blijf jij het schatje hier.' Ik draaide me zo dat ik mijn armen rond zijn nek kon slaan en mijn benen rond zijn middel kon vouwen, zodra hij zo meteen opstond. Pas toen tot me doordrong dat het niet heel handig was, dat het dat duidelijk was hoe of wat, wist ik dat ik zo meteen toch echt op moest gaan staan. Toch bleef ik nog zitten tot het moment dat de jongen zich naar me toedraaide en me weer begon te plagen. 'Jij ook je handjes thuis dan,' mompelde ik zachtjes, mijn gezicht nog verstopt in zijn shirt, waardoor mijn grijns onopgemerkt bleef. Niet dat het heel lang het geval was, want bij zijn laatste woorden kwam eerst een zachte 'meeeeh,' uit mijn mond voor ik langzaam opstond, om mijn spullen in mijn tas te gooien en mijn shirt weer aan te trekken. Ondanks het warm was, had ik het idee dat het wel handiger was. Ik keek even rond, om mijn blik te laten hangen bij het raam en te grijnzen. 'Mag ik? Dan zie ik je zo meteen wel bij de poort,' rolde over mijn lippen, om een kusje op de jongen zijn lippen te drukken en daarna al langzaam die kant op te lopen. Het zou, hoe vreemd het ook klonk, het minste opvallen en daarbij zag niemand ons samen vertrekken, wat ook slimmer was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ross Lennox
Ik grinniket bij zijn woorden en sloeg haast automatisch een arm om hem heen. Met de ander hield ik mijn theebeker vast en name nog een slokje. Ik liet hem toen toch weer los en dronk mijn thee op voor ik mijn spulletjes verzamelde. Toen ik alles had gepakt kneep ik zacht even in zijn bil, wat een zacht gemompel van hem opleverde. Hij vertopte zijn gezicht in mijn shirt, maar zijn grijs bleef me toch niet geheel onopgemekt. Toen ik zei dat hij toch echt zijn spulletjes moest pakken als hij mee wilde hoorde ik een licht protest van zijn kant komen maar hij deed het toch wel, wat me deed glimlachen. Uiteindelijk had hij dan toch echt zijn shirt aan en zijn spullen gepakt toen er iets vreemds uit zijn mond kwam, maar ik had het moeten verwachten. Ik volgde zijn blik en rolde toen met mijn ogen. "Dan zie ik je daar, maar wel opschieten, Louis. Ik wil snel naar huis." zei ik voor ik met plezier zijn kusje in ontvngst nam. Ik keek hoe hij richting het raam liep en stond zelf ook op. Ik gooide de twee theebekers weg en pakte toen mijn tas en jas. Ik pakte mijn sleutels en liep naar de deur. Die draaide ik eerst open om daarna naar het raam te lopen. Ten Louis er eenmaal uit was sloot ik het en liep naar de deur. Daar ging ik uit en ik sloot het lokaal af voor ik naar beneden liep. Ik liep rustig door naar mijn kleine autotje. Ik opende het en gooide mijn spullen achterin voor ik instapte en de motor startte. Eenmaal gestart reed ik naar de poort. Hoopelijk zou Louis er al staan, want ik had weinig zin om te wachten. Daarbij had ik best rustig gedaan en nog een praatje gemaakt met de directeur, dus hij zou er wel staan. Ik had geen idee hoe lang het lopen was van het raam naar de poort, maar zo lang zou hij er hopelijk neit over doen. Ik stopte bij de poort en wachtte daar terwijl ik de radio aanzette en zact op het stuur mee begon te tikken op de maat met mijn vingers. De meeste nummers van de radio kon ik spelen, maar goed. Dat deed er nu niet toe. Nu zou ik gezellig met Louis thuis of in het cafe van Lorezo, wat bijna thuis was, koffie gaan drinken.

Bowties were never Cooler

Zayn Javadd Malik.

"Hmm, goede inzet, voldoendes." Zijn bezicht is strak en serieus, maar zijn ogen verraden een ondeugende twinkeling.
      Ik knik met een bedenkelijk gezicht. "Hm, dat zullen we zien."
      Als ik hem uitdaag voor een serieus potje grijnsd Liam ligt en loopt naar me toe, om de basketbal af te pakken, te dribbelen, ja, ik doe echt mijn best hem af te pakken, maar ik ben nou eenmaal niet zo goed in sport. Maar al voor ik mijn revange kan maken gaat de bel, wat ik dus helemaal niet zo erg vind. De gymzaal is al snel leeg, maar natuurlijk blijf ik hangen. "Dus, wat wou je nou voor die goal?" spreekt hij ditmaal wel hardop, met nog steeds diezelfde grijns.
      Ik loop naar hem toe, leg plat mijn hand op zijn buik, mijn vingers naar beneden. God, wat is hij gespierd, heerlijk afgetraind. Het doet mijn lippen alleen maar verder omhoog krullen. Mijn hand glijdnaar beneden, over zijn navel, naar zijn onderbuik, tot de toppen van mijn vingers op de stof van zijn broek stuitten. "Wat dacht je?" Mijn vingers spelen met de touwtjes van zijn trainingsbroek, krullen deze rond mijn wijs- en middelvinger en trek er zachtjes aan.

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Ik vond het jammer dat het moment van genieten snel voorbij was, ik mijn energie op moest gaan maken, maar zo had ik nog meer om naar uit te kijken en hoefde we niet bang te zijn om betrapt te woorden. Dit samen maakte dat ik al snel mijn shirt aandeed en alles in mijn tas had gekieperd, om nog stiekem te vragen of ik via het raam weg mocht. Iets wat zorgde dat de jongen met mijn ogen rolde, maar wel toestemden. 'Ik schiet op, Rossi, want je bent echt niet de enige en daarbij laat ik je niet wachten,' zei ik voor ik hem een kusje gaf, om vervolgens richting het raam te lopen. Mijn tas gooide ik naar beneden in de bosjes, om me daarna in het venster te zetten. 'Tot zo,' rolde over mijn lippen, om me vervolgens makkelijk eruit te wurmen en naar beneden te klimmen. Met beide voeten weer op de grond, na bijna op de grond gevallen te zijn, pakte ik mijn tas, om langzaam richting de poort te lopen. Wel nadat ik nog een blik omhoog had geworden en daarna over het schoolplein. Mijn tas hing ik over mijn schouder, om eenmaal bij de poort te stoppen met lopen en rustig te wachten op de jongen, ondertussen in de gaten houdende of er niemand aankwam. Gelukkig niet, want de eerst die ik pas zag, was Ross uiteindelijk in zijn autootje. Ik liep om, om nog een keer rond te kijken en erna in te stappen. 'Heb je me gemist?' vroeg ik grijnzend, om het kusje nog maar achterwege te laten voor onze eigen veiligheid. Je zou net zien dat iemand dat wel zag, al moesten we hier dan ook nog een verklaring over afleggen, ook al was dat wel makkelijker. 'Maar laten we gaan,' zei ik daarna, wetende dat ik me anders alsnog niet in kon houden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Toen Louis instapte glimlachte ik naar hem en veegde een plukje haar uit zijn ogen. Een kusje was nu niet zo slim. "Ik hield het nog maar net vol, Lou." zei ik met een scheve glimlach voor ik een plukje haar voor mijn bril vandaan probeerde te plaatsen. Ik knikte bij zijn woorden en reed rustig weg. Onderweg werd ik langzaam wat losser en rustiger omdat we verder van de school kwamen en dus minder hadden om voor uit te kijken. Het was een kleine 10 minuten rijden voor ik in de buurt parkeerde en uitstapte. Nee, ik woonde zeker niet in een hele goede wijk. Velen noemden het de maffiawijk, maar zolang je er zelf woonde en deel was van de buurt was het echt heel gezellig. Tuurlijk gebeurde er genoeg waarover gezwegen werd en wist je zeker dat er een aantal erg gevaarlijke figuren hier woonden, het was een fijne buurt met een hechte warme burengemeenschap waar kinderen veilig op straat konden spelen. Ik liep om het wagentje heen en opende Louis' deur voor hem. Aan de overkant zwaaide een vrouw in een vrolijk gekleurde jurk uit het raam van de tweede verdieping met een kind op haar arm. "Ciao Rossi." riep ze vrolijk. "Hey Julia." zei ik vrolijk terug terwijl ik even zwaaide voor ik me weer op Louis richtte. "Kom, dan gaan we naar het cafe. Je kan je tas in de auto laten liggen. Het is hier veilig genoeg. Er gebeurt hier veel, maar voor de inwoners is het veilig." zei ik met een glimlach. Ik deed mijn auto en deur dan wel op slot, maar ik maakte me nooit zorgen. Zolang je de gemeenschap niet tegen je kreeg was je er heel veilig en werd je ook beschermd als deel van de familie. Het har even geduurt voor ze me hadden vertrouwd, een rosbol uit het noorden, maar nu ze dat eenmaal deden was het net alsof ik een tweede hele grote familie erbij had gekregen, wat heel erg fijn was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Nonchalant leunde ik wat tegen het bord achter me aan, maar wel zo dat de geschreven woorden niet zouden afgeven op mijn shirt. De jongen die ik had aangewezen leek daar niet al te blij mee te zijn, toch begon hij te vertellen. Ik knikte lichtjes in beleefdheid, en ook een beetje omdat ik echt geïnteresseerd in deze blonde Ier was. Hij had iets vrolijks over zich heen hangen, dat zag je tegenwoordig niet vaak meer. Niall stootte zijn buurman aan, waarna die ook begon te spreken, al waren zijn woorden een stuk minder vriendelijk. Dat was nou het leuke aan mij, ik kom best tegen een geintje, maar echte brutaliteit bestrafte ik direct. "Wat zijn we weer grappig," begon ik. "Weet je wat ook grappig is? Dat je een opstel mag schrijven van vijf kantjes over de Amerikaanse Revolutie, en als je doorgaat, mag je dat zes keer over doen," zei ik met een vriendelijk, schuin glimlachje. Er viel niet met mij te spotten, al was ik redelijk jong en nieuw in dit vak, als ik dat met harde hand duidelijk moest maken twijfelde ik geen seconde. Aan de gezichten van de overige leerlingen te zien had ik indruk gemaakt, wat goed was. Rustig stelde iedereen zich zo voor en luisterde ik aandachtig. Nadat dat voorbij was scheef ik het thema van de aankomende periode op het bord. Een andere revolutie die ik de brutale jongen had opgegeven, maar minstens zo belangrijk. De wetenschappelijke versie ervan, uit de zeventiende eeuw, schreef ik op samen met een paar niet zo lastige opdrachten uit het boek. Als er vragen waren mochten ze altijd het bij me komen stellen.

Because I love him, do I need another reason?

[KiliOfDurin -> LouisPan]

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Zayn knikte met een bedenkelijk gezicht. "Hm, dat zullen we zien." zei hij, en ik grinnikte licht. Ik pakte de basketbal uit Zayn zijn handen, begon te dribbelen, en scoorde. Nog voordat hij zijn revange kon maken ging de bel, wat we volgens mij beiden niet erg vonden. De gymzaal liep al snel leeg, en Zayn bleef zoals ik al verwacht had hangen. Toen ik vroeg wat hij voor die goal wou, liep hij naar me toe, en legde zijn hand plat op mijn buik met zijn vingers naar beneden. Ik volgde hoe zijn hand naar beneden gleed, over mijn navel, naar mijn onderbuik, tot dat zijn vingertoppen de stof van mijn broek bereikten. "Wat dacht je?" vroeg hij terwijl hij met de touwtjes van mijn trainingsbroek aan het spelen was, welke hij rond zijn wijs- en middelvinger wikkelde, en er zacht aan trok. Mijn mondhoeken krulden nu weer iets omhoog, en ik keek hem aan. 'Hmm, ik heb wel zo mijn ideeën, maar of ze juist zijn moet jij maar zeggen.' zei ik, met een licht uitdagende blik in mijn ogen. Ik had zo natuurlijk inderdaad wel mijn vermoedens, maar ik ga echt niet zo gauw toegeven.

How far is far

Niall James Horan
"Wat zijn we weer grappig," begon Harry na Julian's grappig bedoelde opmerking - die overigens helemaal niet grappig was en eerder brutaal - en gooide er meteen al een straf achteraan. "Weet je wat ook grappig is? Dat je een opstel mag schrijven van vijf kantjes over de Amerikaanse Revolutie, en als je doorgaat, mag je dat zes keer over doen," zei hij namelijk, in combinatie met een schuin glimlachje. Ik grinnikte zachtjes en had ergens wel respect voor Harry. Hij was in ieder geval niet zo'n typische nieuweling die bang was om streng op te treden en over zich heen liet lopen, wat zeker goed was, want leerlingen maakten vaak misbruik van leraren die amper iets durfde te zeggen.
Het voorstelrondje ging verder en niemand waagde het nu nog iets brutaal's te zeggen. Ik mocht deze nieuwe leraar wel. Hij was net misschien wat streng geweest, maar Julian had dat ook wel echt verdiend na die opmerking en ik vermoedde ook dat hij dat niet nog een keer zou proberen, want hij baalde zo te zien flink.
Toen het rondje compleet was schreef Harry het thema op het bord. Ook iets over een revolutie, maar niet dezelfde als bij Julian's strafwerk. Ondanks dat ik de geschiedenisles leuker vond dan ooit tevoren, raakte ik al snel mijn concentratie kwijt en begon wat tekeningetjes in mijn schrift te krabbelen. Tja, mijn favoriete vak zou het nooit kunnen worden.

"Family don’t end in blood”