Toen Emily de volgende ochtend wakker werd, was Baiel al opgestaan. Maerle zat rechtop in haar wieg en huilde en Emily liep naar haar toe om haar op te tillen. Ze liep even rond met haar kleine dochtertje, die al snel weer gekalmeerd was, en zette haar toen op het kleed. Haar oog viel op een briefje dat op tafel lag.
Em, ik ben aan het zoeken naar een baantje. Meller komt straks oppassen. Tot vanavond. Kus, Baiel.
Ze was blij dat hij eindelijk het initiatief nam om geld te gaan verdienen en glimlachte daarom. Misschien moest ze vanavond wat leuks voor hem doen. Ze kon een extra lekker gerecht voor hem maken! Ze hoopte dat ze met hem kon vieren dat hij een baantje had en anders kon ze het doen om hem te troosten.
Ze moest straks zelf werken, maar misschien wilde Meller wat langer blijven en kon Emily met Maerle gaan zwemmen. Ze nam er de laatste tijd niet veel tijd voor en het was hoog nodig dat Maerle het genot van het bewegen in het water zou ondervinden, want Emily miste het soms wel. Baiel ging ook nauwelijks mee en als hij wel mee was, dan wilde hij het liefst zo snel mogelijk weer het water uit. Alsof hij er niet van hield.
Meller wilde vanzelfsprekend best een uurtje langer op het ei passen, dus kon Emily met een gerust hart naar haar werk gaan. Ze zou Maerle daarna ophalen en dan zouden ze samen naar de zee gaan. Haar angst dat Venomis daar op zou duiken, was behoorlijk afgenomen nu ze niks meer van haar hadden gehoord de laatste tijd.
Ze was echter niet uit Emily's hoofd verdwenen. Ze bleef zich afvragen wat er achter het monster schuilging dat zoveel vreselijke dingen had gedaan. Ze wilde graag weten waarom zij die edelstenen nodig had en waarom ze al die wezens weliswaar had gegijzeld, maar ze ook weer terug had gebracht. Ze had ze zelfs te eten gegeven. En hoe kon Ariana plotseling zijn ontsnapt, net op het moment dat Baiel haar nodig had? Het was natuurlijk geweldig en Emily was Ariana ongelooflijk dankbaar, maar ze begreep het nog steeds niet. Ze wilde haar vriendin er ook niet naar vragen, want die wilde vast niet herinnerd worden aan die vreselijke tijd, maar Emily's nieuwsgierigheid werd wel steeds groter en ze wist niet of ze het er niet uit ging flappen binnenkort.
Het café was gesloten. Emily trok verbaasd haar wenkbrauwen op en probeerde door het raam naar binnen te kijken. Ze kon zien dat er wel degelijk anderen binnen waren en leek even Athiabbe te herkennen. Ze vroeg zich af waarom haar niet was verteld dat het café gesloten was en wilde de deur open doen, maar die was op slot.
'Ben je aan het inbreken?' Ze draaide zich om en zag een dwerg, die ze wel eens in het dorp had gezien, wantrouwend naar haar kijken.
'Nee, nee, ik moest werken maar de deur is op slot.'
De uitdrukking van de dwerg veranderde. 'Ja, jij bent die zangeres!' Hij kreeg rode blosjes op zijn wangen toen hij zei: 'Als ik naar je luister, zit ik altijd in een soort - soort trance.'
Emily glimlachte en knikte even kort naar hem, maar keek toen weer door het raam naar binnen.
'Het café is gesloten,' zei de dwerg overbodig.
'Goh.'
'De vader van de sater is overleden. Ferapyle.'
'Wat?' Emily vergrootte haar ogen en zakte door haar knieën, zodat ze op ooghoogte van de dwerg was. 'Wat? Hoe bedoel je, overleden?'
'Hij is gedood, heb ik gehoord. Op bloeddorstige wijze.' De dwerg scheen het leuk te vinden dat hij plotseling haar volle aandacht had.
'Wát? Satyrs vader? Door wie? Wanneer?'
'Gisteravond. De dader is nog niet duidelijk.' Het kleine mannetje ging even met zijn hand door zijn baard. 'Ze hebben hem vanmorgen in zijn huis gevonden. Morsdood.'
Emily ging weer rechtop staan en keek nogmaals door het raam, waar ze nu duidelijk een sater herkende. 'Jeetje...' Wat een verschrikkelijk nieuws. En angstaanjagend, ook. Ze legde haar handen tegen het raam en drukte haar voorhoofd er even tegenaan, terwijl ze zich zo weinig mogelijk probeerde voor te stellen hoe het voor Satyr - en zijn hele familie - moest zijn om zijn vader kwijt te zijn. Zijn moeder leefde ook al niet meer en dat maakte de hele familie wezen. 'Jeetje,' zei ze nog een keer. Ze wilde Satyr graag troosten, maar wist dat ze daar niet de aangewezen persoon voor was omdat hij anderen beter kende dan haar. Ze sloeg haar armen over elkaar en liep met gebogen hoofd terug naar het hotel, maar bedacht zich toen. Ze wilde met iemand praten.
Baiel was ergens een baantje aan het zoeken, al wist ze niet of dat nu zo goed zou lukken nu waarschijnlijk het hele dorp in rep en roer was. Daarom liep ze richting Kato en Cordelia's huisje, maar daar bleek niemand thuis te zijn. Ze staarde even naar het water en liep toen toch maar terug naar het hotel. Toen ze vlakbij haar kamer was, draaide ze zich echter weer om. Ze klopte op de deur van Ariana's kamer en wachtte tot er open werd gedaan.
[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 15:32 ]
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
