Airplanes || One Direction || Bromance || Speeltopic - Speeltopics

Het vliegtuigongeluk is al geweest en de jongens hebben als enigen het eiland kunnen halen. De een heeft het gered om het eind te kunnen zwemmen, de ander is aangespoeld en wordt gedesoriënteerd wakker. Ze zien elkaar voor de eerste keer - alhoewel ze elkaar misschien wel herkennen van de vlucht - en zijn natuurlijk nog steeds in shock van wat er is gebeurd.

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

MT:Y)

(MT.)

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

"Family don’t end in blood”

[Ik ben nu aan het schrijven, en is het misschien een idee dat iemand ergens anders op het eiland is beland? Dat Connor maar vier mensen ziet en dat ze diegene pas een dag laten of zo zien? Als jullie het niets vinden doe ik wel gewoon dat Connor vijf mensen ziet, het is maar een idee ]

[Thihi]

Bowties were never Cooler

[Op zich denk ik dat het het leukste is als ze meteen als interactie met iedereen kunnen hebben, haha. Ik schrijf vanavond btw ook nog wel denk ik!]

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Connor Franta

Kreunend open ik mijn ogen, niet wetend wat er precies is gebeurd. Een lichte waas is over mijn blikveld verspreid en ik wrijf even in mijn ogen om het weg te halen. Een prikkend gevoel blijft over, maar grotendeels kan ik nu wel zien. Met hulp van mijn armen ga ik overeind zitten en kijk om me heen. Recht voor me zie ik water. Alleen water, water, water en niets anders. Mijn ogen glijden opzij, waarna het water overloopt in zand en later in rotsen, struiken en bomen. Ik draai me nog een beetje om en zie dan achter me een bos. Langzaam kom ik tot de conclusie dat ik waarschijnlijk op een eiland terecht ben gekomen. Ik probeer me te herinneren wat er is gebeurd in de minuten voor ik hier aan ben beland.
Ik weet nog dat ik in een vliegtuig zat en dat er iets werd omgeroepen, heftige turbulentie zeiden ze. We hoefden ons geen zorgen te maken, het zou allemaal goed komen. De minuten daarna zijn in mijn gedachte alleen nog maar onduidelijker. Eerst moesten onze gordels vast, een tijdje daarna moesten we ze weer losmaken en uit het vliegtuig springen, al was dat niet echt een goed geslaagde actie. Voor zover ik me kan herinneren was de helft nog in het vliegtuig toen we in de zee stortte. Ik zelf was er al wel uit, maar ik kan me echt niet meer herinneren dat ik naar een eiland gezwommen ben.
Na nog eens om me heen te hebben gekeken kom ik er achter dat ik niet de enige ben die op dit eiland is beland, om me heen liggen nog vijf mensen. Sommige liggen een beetje te bewegen en bij andere zie ik alleen de borstkas op en neer gaan, een beetje gerustgesteld sta ik langzaam op. Zodra ik op mijn beide benen sta schiet er een felle hoofdpijn door mijn hoofd heen, begin ik me een beetje duizelig te voelen en wankel ik even. Ik leg mijn hand op mijn voorhoofd en voel dat ik best warm ben. Als ik een paar stappen heb gezet proef ik een vieze smaak in mijn mond, niet veel later zit ik op mijn handen en knieën en geef ik over. Ik hoop dat dit maar voor even is, want als ik eenmaal ziek ben -ben ik ook echt ziek.

Zayn Malik
Als ik de adem had gehad om te praten, had ik gevloekt met alle woorden die God ooit verboden had. Daar was ik echter te vermoeid voor. Alles deed pijn van de lange tijd die ik noodgedwongen moest zwemmen, maar mijn lichaam had krampachtig geprobeerd grond te vinden onder zijn voeten. En uiteindelijk had ik dan mijn redding gezien. Reliëf, iets anders dan het water. En dat had me net dat laatste beetje kracht gegeven om te kunnen zwemmen. Pas toen mijn knieën het zand raakten stond ik op, met trillerige benen. Ook het lopen hield ik niet lang vol. Mijn ademhaling was zwaar en onregelmatig, ik was duizelig en de steken in mijn zij waren niet om uit te houden. Ik zakte door mijn benen heen en bleef zo even liggen; niet bewusteloos, maar gewoon te moe om rond te kijken.
Ik kon niet geloven dat dit was gebeurd. Al voor het vliegtuig was vertrokken had ik een raar voorgevoel gehad, maar ik had het genegeerd. Toch was het deze keer geen vals alarm geweest, zoals het normaal was. De stem die omroep dat we het vliegtuig met spoed moesten verlaten, het geschreeuw van mensen, het gehuil van kinderen; het weergalmde allemaal nog in mijn oren.
Minutenlang deed ik mijn best op adem te komen, wat moeilijk ging. Mijn conditie was niet slecht, maar zo enorm lang zwemmen had ik nog nooit gedaan en ik was er dan ook helemaal niet op voorbereid. Toen mijn ademhaling weer relatief rustig was, ging ik rechtop zitten. Waar was ik? Het was dus een strand. Ook was er bos te zien, dat voornamelijk bestond uit palmbomen. Het zag er niet bewoond uit. Niet ver van mij af waren er nog vijf andere mensen, waarvan er maar één in beweging was.
'Verdomme,' fluisterde ik, me beseffend wat dit betekende. Ik was met vijf vreemden gestrand op een onbewoond eiland. 'Godverdomme.'

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

(MT)

How far is far

Louis William Tomlinson.
Versuft open ik mijn ogen en knipper tegen het felle licht. Ik lig in het water, mezelf amper bewegen kunnend, maar mijn kont raakt de bodem. Ik weet mijn hoofd iets te draaien en zie dat ik aan het strand van een eiland lig. Ik kom iets overeind, maar grijp dan direct naar mijn hoofd, waar bij elke kleine beweging al pijnlijke steken doorheen schieten. Als ik mijn hand langzaam terughaal, is deze voor de helft rood gekleurd. De conclusie dat mijn achterhoofd open ligt is al snel getrokken als ik ook bloed in het water zie, en op de rots waar ik net tegen aanlag en waarschijnlijk met mijn hoofd tegenaan ben geknald. Ik scheur de onderste rand van mijn witte t-shirt af en bind deze om mijn hoofd. Vermoedelijk zit er nu al een grote rode vlek op, maar het is in ieder geval iets om de wond zo goed mogelijk mee dicht te drukken zodat ik niet nog meer bloed verlies.
Ik druk mijn handen tegen de grond en weet mezelf op deze manier staande te krijgen. Zodra ik één stap heb gezet, zak ik bijna meteen weer in elkaar van de pijn, maar weet mezelf nog net overeind te houden. Mijn been heeft duidelijk ook een flinke klap gehad. Ik hink verder het strand op en ga daar voorzichtig tegen een palmboom aanzitten. Wat er met mij gebeurd is, lijkt compleet uit mijn geheugen verdwenen te zijn, maar in ieder geval weet ik dat -dat niet zomaar iets is, als ik hier gewond en al in het water bij een voor mij onbekend eiland ligt, dat ook nog eens compleet onbewoond lijkt.
'Hallo, is daar iemand?' pers ik met schorre, hese stem uit mijn keel.

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Ik werd wakker met een knallende koppijn en een verschrikkelijke pijn in mijn slechte knie. Het enige wat ik me nog kon herrinderen was extreem veel paniek en veel koud zout water. Voor de rest was alles erg vlagerig en zwart. Ik opende langzaam mijn ogen en keek om me heen. Voor me zag ik mijn gitaarkoffer liggen. Ik wilde er naartoe kruipen, maar het lukte niet door de pijn in mijn knie. Ik draaide me om en keek ernaar. Mijn onderbeen stond naast mijn bovenbeen en van mijn knieschijf was geen spoor. Ik keek er in shock naar en piepte in blinde paniek. Ik keek om me heen en zag nog een paar mensen rond me op het zand liggen. "Help." piepte ik. Ik had al tijden geleefd met een slechte knie, maar nu had ik geen verdomme knie meer. Ik sleepte me naar mijn gitaar toe, wat echt verschrikkelijk veel pijn deed, maar goed. Eenmaal bij de koffer keek ik erin en was heel erg blij dat die waterdicht bleek en mijn gitaar ongeschonden was. Ondanks dat een van mijn ledenmaten onbruikbaar was, deed mijn gitaar het ten minste nog. Dat ding was voor mij heel erg belangrijk. Ik klikte voor de zekerheid hem weer dicht. Ik wilde niet dat er iets met mijn gitaar gebeurde. "Kan iemand helpen? Is iemand een doctor ofzo?"riep ik. Ik wist echt niet wat ik moest doen met mijn been en was eigenlijk doodsbang. De shock hield het alleen nog wat van mijn angst en hysterie onderdrukt. Ook dat ik me vanalles niet kon herrinderen maakte mijn paniek alleen maar erger. "Help." piepte ik nog eens terwijl de tranen begonnen te stromen van pijn en paniek. Ik wilde gewoon naar huis, meer niet. Dat mijn moeder me geruststelde en instopte voor we de volgende dag naar de doctor zouden gaan. Was dat nou zo veel gevraagd?

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Hoestend en met een brandende keel opende ik mijn ogen, er was vast zeewater in mijn longen gekomen. Ik wist nog flarden van de afgelopen gebeurtenissen, wat vooral bestond uit gegil, paniek en veel pijn. Een gepijnigde kreun rolde over mijn lippen terwijl ik overeind ging zitten. Zodra ik dat deed schoot een immense pijn door mijn schouder heen en ik keer ernaar, de stof van het shirt dat ik aanhad was daar helemaal weggebrand en mijn huid was vuurrood. Verbrand, geweldig, het deed achterlijk veel pijn en ik kon er niks tegen doen. Ik kon in ieder geval hier niet in de zon blijven zitten, dus ging ik met de grootste moeite staan en strompelde in de richting van de bomen, waar ik mezelf weer klakkeloos liet vallen. Van mijn shirt was sowieso al niet veel meer over, dus maakte het ook niet uit dat ik er nog een stuk vanaf scheurde om die rond mijn schouder te binden. Ik gromde uit pijn en keek voor de eerste keer eens goed om me heen, het vliegtuig was in ieder geval niet in open zee geland, dan waren we nu allemaal dood, in plaats van dat ik nog een paar mensen zag. Volgens mij waren we in totaal met z'n zessen, waren wij dan echt de enige overlevenden? Zo'n twee palmbomen verderop zat een jongen die net zoals ik een stuk van zijn shirt om een wond had gebonden. "Fantastisch weer, niet?" vroeg ik sarcastisch. Hoe erg het er nu ook uitzag, we moesten op zijn minst een beetje positief blijven en proberen te overleven hier. Het moest mogelijk zijn, anders zaten er geen vogels in de bomen, die moesten ook eten. Het kon alleen lastig worden om ervoor te zorgen dat de brandwond niet zou infecteren, ik had geen zin om dood te gaan, en al helemaal niet daaraan.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Zwaar ademend werd ik wakker, nou ja, wat je wakker kon noemen. Werkelijk mijn hele lichaam deed pijn, en ik wist niks meer. Ik wou niks meer weten, het enigste wat ik wou was van de pijn af, en gewoon thuis in bed liggen. Ik ging voorzichtig rechtop zitten, om vervolgens in een hoestbui uit te barsten. Toen ik gestopt was met hoesten keek ik om me heen. Het bestond uit zand, zee, bomen, en in de verte waren er ook bergen te zien. Is dit nou serieus zo'n onbewoond eiland verhaal wat je normaal gesproken alleen maar in films tegenkomt? Waar was ik in vredesnaam? Dat wou ik wel eens weten. Ik keek nog een keer om me heen, en ontdekte nog vijf jongens, die er volgens mij ook niet al te best aan toe waren. Ik zette me af op de grond om op te staan, wat niet lukte, en ik zakte door mijn polsen. Het deed verschrikkelijke pijn, en ik keek er dan ook naar of er iets mis mee was, wat dus het geval was. Over een van mijn armen liep een diepe snee tot aan mijn pols die steeds dieper werd naarmate hij naar beneden liep. Ik ging zacht met mijn vingers over de nog steeds bloedende wond, maar bij de minste aanraking trok ik mijn hand al terug van de pijn. Gelukkig had ik een blouse met lange mouwen aan, waarvan ik de omhoog gevouwen had, welke ik nu weer naar beneden vouwde om tenminste iets voor de open snee had zodat er zo min mogelijk vuil in zou kunnen komen. Zelfs nu ik met vijf andere jongens op dit eiland zat, en hun waarschijnlijk de enigste zouden zijn met wie ik zou kunnen praten, was ik niet degene die naar iemand toe zou gaan. Ik was nogal verlegen, en dat zal ook wel zo blijven, en ik wou eerst zelf nog een beetje nadenken over wat er in vredesnaam nou gebeurd zou kunnen zijn, want ik wist werkelijk niets meer.

How far is far