• Crime Scene Investigation



    Het is zomer 2014 in Perth, een prachtig, aan het water gelegen stadje in Schotland. Het forensisch onderzoeksteam van de nightshift heeft werk zat, de criminaliteit lijkt zich alleen maar op te hopen. Vorige nacht is er een stel jongeren die aan het kamperen waren in een bos, stuk voor stuk vermoord. De verdachten zijn; de nogal boosaardige eigenaar van het bos, die altijd kwaad is op de jongeren omdat hij niet wil dat ze fikkie stoken op zijn terrein, maar die nu stug beweert niet thuis te zijn ten tijde van de moorden en een andere groep kampeerders, maar die daar aanwezig waren voor het filmen van een natuurfilm over de zeldzame vogels in dat bos. Zij hebben alleen nog geen motief. Tot nu toe een normale zaak, een als velen. Geruchten dat het spookt in dat bos vinden de meeste CSI’s lachwekkend. Zal het team deze zaak oplossen, net als vele anderen? En terwijl de telefoontjes binnenkomen van steeds nieuwe moorden en verdwijningen doen ze er alles aan deze zaken tot een goed einde te brengen.

    Personages:

    Teamleider


    Assistent team-leider
    Hinrisath ~ Niet zeker

    CSI Rang 3
    Nog plaats voor een man
    Joshua ‘Josh’, 'Sherlock' Robin Thomson ~ Flitwick
    Sophia Isabel de Moreau ~ Enface
    Maddie Sophia Morrison ~ Hours
    - Man gereserveerd voor Karthus ~ Niet zeker



    CSI Rang 2
    Voorlopig plaats voor drie vrouwen en twee mannen.
    Taylor Mary Livingston ~ CherrySmile
    Cameron Yorkwill ~ Sorridere


    Patholoog-anatoom
    Andrew Scott Sullivan ~ RocketRaccoon

    Assistent patholoog-anatoom
    Elisabeth 'Lizzy' Franklin ~ Eunomia

    Labratten
    Katherine Abigail Raven McQueen ~ MissVendetta
    Joanna, ‘J’, Cattagan ~ Flitwick
    Rafael Julio 'Raf' Santos ~ RocketRaccoon


    Hoofd PPD (Peth’s Police Department)
    Plaats voor 1






    Regels
    - Maximaal twee personages per persoon, maar ik wil geen verwaarlozing. Houd ook rekening met de wil van anderen.
    - Geen OOC ruzie’s in het topic. Die voer je maar lekker in een PB’tje
    - Geen besturing van andere personages. Alleen die van jezelf of na overleg van anderen.
    - Alleen ik open nieuw topic, behalve als ik anders heb aangegeven.
    - Ik zal een praattopic openen om te overleggen, zo kunnen we het speeltopic schoon houden.
    - Minimaal ong. 200 woorden per post. Ik wil het een beetje op niveau houden, dus ik hoop dat je een beetje ervaring hebt.
    - Het is altijd erg verwarrend als de een in de 3e persoon, en de ander in de 1e persoon schrijft. Ik prefereer 1e persoon, dus probeer dit aan te houden. Geef aan als je daar problemen mee hebt.
    - 16+ is toegestaan, maar ga mensen geen nachtmerries bezorgen.
    - Overleg kan natuurlijk altijd! Leve het praattopic (:
    - Probeer met iedereen om te gaan en niet na één dag als man en vrouw bij elkaar zitten en niks anders doen dan zoenen.
    - Ik sta altijd klaar voor vragen of ideeën.
    - Heb vooral heel veel plezier!


    Foto’s
    Er komen foto’s van de omgeving en hopelijk ook het lab e.d. Mocht je daar nog ideeën voor hebben, graag!

    Begin
    We beginnen aan het begin van een zaak (zie hieronder). Iedereen is bezig, of het nou over deze zaak gaat of niet; er is altijd wel iets te doen.

    Crime Scene
    Er is een lichaam van een jong meisje gevonden in het bos. Wat er al is onderzocht is dat ze Emmy heette en 13 jaar oud was. Haar ouders zijn in shock en ze konden niet kalm blijven bij de identificatie van hun dochter. Emmy ligt klaar in de autopsie-kamer terwijl er een soort draad wat op de crime scene lag, naar het lab is gestuurd voor onderzoek.

    Het meisje had een oppas, omdat haar vader veel moest werken en haar moeder was ook weinig thuis voor haar werk en extra studie. Emmy was een paar dagen vrij van school, ze is wat blijven zitten en zat daarom nog in groep 8. Ze had een groot geheim, ze werd mishandeld en misbruikt door haar oppas, een man die er niet knap uitzag maar wel heel aardig was; op het eerste gezicht. En Emmy was niet de enige; de man, Jackson Therming, past op meer kinderen op. Hij heeft Emmy vermoord door haar neer te slaan met het tennisracket wat in de buurt lag; tennis was de lievelingssport van Emmy, nadat hij haar dagboek open in haar kamer had gevonden waarin alles wat hij met haar deed geschreven stond. Ze wist niet of ze het aan iemand moest vertellen. Het CSI team moet dus opschieten; waar werkt Jackson Therming nog meer? En hoe bang gaat hij worden? Zal hij meer moorden plegen?

    - Bij de autopsie kan er ontdekt worden dat Emmy seksueel is misbruikt en de wonden van mishandelingen kunnen ook worden opgemerkt.
    - Het draad is afkomstig van het tennisracket. Het draad kan worden onderzocht door een van de labratten, Rafael misschien?. Nadat hij dit heeft onderzocht kan hij naar Joshua gaan, die samen met Taylor de Crime Scene had onderzocht. Zij moeten dan waarschijnlijk terug om het tennisracket te vinden in de omgeving, geholpen door anderen.

    Als iemand het hier niet mee eens is kan je dit gewoon aangeven, ik heb wat random namen gezegd. Ik vind het niet erg (!) als jullie zelf ook dingen ontdekken enzo, dit zijn alleen maar ideetjes om het een beetje op gang te helpen. Dit deel kan ook al wel een aardige bladzijde met posts vullen, dus je mag dit heel uitgebreid doen!

    Als pataloog-anatoom en assistent pataloog-anatoom zou ik even met elkaar overleggen in het praattopic o.i.d. Ze kunnen niet allemaal op dezelfde zaak zitten nu. Als straks de spanning stijgt (ze weten dat Jackson Terming elk moment nog een moord kan plegen) dan kan dit natuurlijk wel. Overleg even in het praattopic voor verdere vragen. Je mag zelf initatief nemen, maar maak het niet te vlug! Denk realistisch, je kan niet in één uur weten wie de moordenaar is en waarom.


    Topics
    ~ Praattopic
    ~ Rollentopic

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 10:55 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    First(A)


    Bowties were never Cooler

    {MT :D OMG LET'S GET THIS PARTY STARTED!}


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Dave.      –      23.30 uur.
    Het is half 12 s'avonds en hij maakt zich klaar om naar zijn werk te gaan in zijn oude, vertrouwde en gammele pick-up. Hij was al eerder op het werk geweest, maar hij moest terug om belangrijke dingen op te halen die noodzakelijk waren voor deze zaak – zoals het dossier zelf.
          Er klonk wat gerammel en een geronk, gevolgd door een harde knal toen hij de motor startte, maar dit was na enkele minuten overgegaan naar een effen en goedklinkende motor – al waren de zachte pufjes nog wel af en toe te horen. Met pufjes en al kwam hij in beweging en reed hij de weg op naar zijn werk. Hij had ondertussen de vette hamburger in zijn mond gedouwd en zat nu onbeschaafd met open mond te eten, zo vol dat zijn mond nog zat. Met moeite slikte hij het gekauwde eten door en stopte hij voor het stoplicht. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de mensen, die naast hem in de auto zaten, hem met grote ogen aankeken, waardoor hij een halve grimas op zijn gezicht kreeg en de radio aan dreunde. In The End van Linkin Park knalde uit de speakers en hij haalde vermakelijk zijn wenkbrauwen een keertje op, terwijl hij langzaam zijn hoofd omdraaide naar hen en hen genietend aankeek – hij bewoog zijn hoofd zachtjes mee op de muziek. Hij trapte op het gaspedaal toen het op groen sprong, met de mensen achterlatend die hem nog steeds verbaasd nakeken.
          Hij parkeerde op zijn vaste plek en hij stapte uit, met het dossier in zijn hand, en hij sloeg de deur achter zich dicht. Op een rustig tempo liep hij naar de schuifdeuren toe, waarna hij zijn sigaret uitdrukte op de vuilnisbak buiten en die erin gooide.
          “Emmy – 13 jaar oud. Er is een draad gevonden in haar lichaam, die voor onderzoek is gestuurd naar het lab,” sprak hij zachtjes, terwijl hij het op las en het gebouw binnen liep. Het beste was om de volgende dag terug te gaan naar de ouders en om meer informatie te vragen, zoals met wie ze allemaal omging en of ze de school wilden vertellen – dat soort dingen. Het liefste wilde hij in zijn eentje gaan, maar hij zal vast en zeker niet kunnen ontwijken dat iemand met hem meeging.
          Zijn lange, zwarte jas om hem heen wapperend en hij automatisch naar zijn bureau toeliep, zonder op te kijken van de papieren.

    [ bericht aangepast op 23 juni 2014 - 23:24 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    {      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }
    23:45 London


          Katherine stapte net onder de douche vandaan toen "I Love Rock 'N Roll" hoorbaar was op de radio. Ze hield ervan om haarzelf op te frissen voordat ze aan het werk ging. Ze sloeg een handdoek om haar zandloop-figuur lichaam en liep door naar haar kamer. Ze keek naar de gitzwarte wanden met verschillende duistere schilderijen erop. Ze liep door naar de radio en draaide de volume omhoog. Keihard zong ze mee met de muziek terwijl ze stond te dansen in haar slaapkamer. Katherine was blij dat ze alleen maar onderburen had. Ze had een penthouse op de hoogste verdieping van een hoog gebouw. Katherine deed snel haar ondergoed aan en liep naar haar kast om te kijken wat ze aan zou doen. Ze pakte een zwart strak V-hals shirtje van de bovenste plank en vond daar een bijpassende rip-off jeans met lace erbij. Katherine had altijd al een aparte stijl gehad, maar mensen schenen het te accepteren. Snel trok ze haar boots aan en liep door naar de woonkamer.
          Hetzelfde nummer denderde daar door de boxen. Katherine grijnsde en pakte haar tas. Met de afstandsbediening zette ze de radio uit en liep heupwiegend naar de deur. Ze pakte haar leren jack en haar autosleutels. Ze haastte zich naar beneden en vond haar weg naar haar auto. Het was een zwarte oude lijkwagen, maar hij deed het nog prima en het was echt haar trots. Ze stapte in en gooide haar tas in de bijrijdersstoel en reed op hoge snelheid richting het gebouw van haar werk. Ze parkeerde haar auto in de vak waar haar naambordje stond. Ze rolde met haar ogen en pakte haar tas van de bijrijdersstoel. Op een flinke pas liep ze naar binnen en keek om haar heen. Waarschijnlijk zouden er nog niet veel mensen zijn in het lab, dus ging ze maar een goede beker koffie voor haarzelf halen en een sigaret roken voor het gebouw. Heupwiegend liep ze naar de koffie-automaat en haalde de pak sigaretten uit haar tas. Ze trok even een wenkbrauw op toen ze al iemand binnen zag zitten. Hij leek erg diep in een dossier te zitten, dus liet ze hem maar alleen. Ze zuchtte en ging samen met haar koffie naar buiten, om vervolgens haar sigaret aan te steken. Langzaam blies ze een wolk uit en keek naar de sterren die aan de hemel stond. Vandaag was het volle maan..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †



    Joshua Robin Thomson
    ‘Je gaat je op die zaak storten Thomson en ik wil geen gemaar!’ schalde er door de telefoon.
    ‘Sir, we zijn er al mee bezig! Ik ben echt niet de enige. Het lichaam ligt klaar voor autopsie en er is al bewijs naar het lab. We zitten niet stil.’
    ‘En toch ga je er harder aan werken.’
    ‘Zal ik doen. Fijne nacht nog verder, Sir.’ Ik smeet mijn telefoon op tafel en zuchtte diep. Het hoofd van de FBI was een vreselijk mens, iemand waar ik niet mee kon opschieten als hij in zo’n bui was. Hij ging wel als er geen zaak was waar aan gewerkt moest worden, maar nu kon ik hem wel schieten.
    ‘Laat je dat niet ontvallen waar iemand anders bij is, Josh…’ mompelde ik tegen mezelf. Ik streek door mijn haar en stond op van mijn bureau. Ik zat hier al een uur, ik had eerder op kantoor moeten zijn voor het afmaken van het crime scene rapport en het inleveren bij de baas. Ik ging maar eens kijken of er überhaupt al iemand was. Ik greep het dossier van de laatst afgeronde zaak en bedacht me dat ik die maar eens moest kopiëren en inleveren bij de supervisor van de dayshift, zij hadden immers ook aan de zaak gewerkt.
    Ik bladerde het nog even door terwijl ik langzaam de gang opliep en richting het kopieerapparaat liep. Ik gooide het dossier onder de machine en liet deze het werk doen. Ik liep verder om een kop koffie te halen. Ik goot het zwarte spul in mijn kop en gooide er suiker in; zonder suiker was de koffie hier niet te drinken. Met mijn koffie in de hand liep ik vlug terug naar het kopieerapparaat en greep het kopietje, waarna ik die in het postvak van de dayshift supervisor gooide. Ik liep met het originele dossier en mijn koffie terug naar mijn kantoor, waarbij ik prompt tegen iemand opknalde.
    ‘Shit sorry.’ Zei ik snel en zag dat ik gelukkig mijn koffie recht had gehouden en er niks was gemorst. Ik zag dat het Dave was. ‘Dave, zit jij op die zaak van dat dertien jarige meisje?’ vroeg ik en keek naar mijn mede-CSI.



    Joanna, ‘J’, Cattagan
    Ik gooide het portier van mijn auto dicht en liep naar de achteringang van het lab. Een bliksemflits lichtte alles even op. De volle maan stond hoog aan de hemel en de wind woei mijn haar door de war. Het regende niet, nog niet in ieder geval. De wind was extreem, en het zou nog wel een tijdje zo blijven. Donder in de verte. Het kon elk moment gaan regenen aangezien het al onweerde. Ik hield van dit soort weer, het gaf spanning en het bracht een avontuurlijk sfeertje. Ik stapte naar binnen en liep naar de kluisjes, waar ik mijn leren jas in mijn kluis gooide en naar het lab liep. Ik zag dat er nog niemand was en er ook nog niks op min bureau lag, ik had dus nog even tijd. Ik controleerde of er niks onder mijn microscoop was gelegd en toen ik zeker wist dat niemand verwachtte dat ik iets zou gaan doen, liep ik weer naar buiten via de hoofdingang. Ik zag Katherine staan met een sigaret en koffie. Ik waardeerde haar eigen stijl altijd en wist hoe ik met haar om moest gaan; net zoals ik dat bij iedereen wist. Het was iets wat ik altijd goed had gekund, mensen inschatten, maar ondanks dat leraren op school zeiden dat ik iets van psychiater moest worden ben ik dit gaan doen; dit vond ik avontuurlijker dan in een luxe huis mensen oppeppen. Ik wist hoe Kath was; koffie en sigaretten waren vaste prik vlak voor shift begon.
    ‘Hey.’ Zei ik rustig. Ik hoefde geen antwoord maar ik ging bij haar staan, een paar meter van haar af en keek omhoog naar de maan en de bliksem die weer door de lucht kliefde. Katherine was heel vriendelijk ookal zou je misschien een beetje afgeleid worden door haar uiterlijk. Ik had haar altijd aardig gevonden, ik kon gewoon met iedereen omgaan blijkbaar.
    ‘Heb je Raf al gezien?’ vroeg ik en draaide me om. Mijn haar woei in mijn gezicht en ik keek naar Katherine tussen mijn haar door, terwijl ik in het nachtdonker probeerde Katherine te zien.

    [ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 13:25 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel



    Elizabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    Ik wist dat ik op moest schieten, maar door het late uur kwam ik nauwelijks onder de warme straal vandaan. Het lukte me pas toen ik de kraan op koud zette en ik er onder uit moest springen, wilde ik niet bevriezen. Ik kleedde me snel aan in comfortabele, maar toch nette kleren. Ik schrokte snel een banaan naar binnen en pakte het eten uit de koeler, dat ik gelukkig voordat ik ging slapen in de koeler had gelegd: een fruitsalade, een pakje boterhammen en wat koude restjes van het avondeten. Ik ging ervan uit dat ik niet snel terug zou zijn dus zette ik het kattenluik open en deed voor in het bakje voor mijn Siamese kat. Ik stapte de deur uit, naar de garage en eenmaal daar aangekomen startte ik mijn motor, die verwelkomend ronkte tegen mij. Ik stapte op haar, ik noemde haar Luci, oftwel Lucifer, ik klopte haar op de motor, toen ze was gestart, zette mijn helm op en reed weg, met mijn tas vol spullen op mijn rug. Een kwartiertje later kwam aan op het kantoor. Ik stalde mijn motor en liep naar binnen, in de hal drukte ik op het knopje voor de lift. Ik ging in de lift naar beneden, naar de ruimte die was bestemd voor de patholoog-anatoom. Zo te zien was Dokter Sullivan er nog niet. Ik zette mijn tas neer waar hij hoorde, ging mijn handen ontsmetten, toen ik de donder hoorde. Gelukkig was ik net op hier. Toen ik klaar was met het ontsmetten van mijn handen deed ik de blauwe latex-handschoenen aan en begon ik alle spullen klaar te leggen voor de autopsie. Verder kon ik nog eventjes niks doen zonder Dokter Sullivan, dus deed ik mijn handschoenen weer uit en gooide deze weg, ik schreef snel een briefje voor dokter Sullivan: Ik ben naar het lab. Als u hier bent kunt u iets laten weten, dan kom ik u helpen. Vriendelijke groet, Lizzy
    Ik liep richting het lab, terwijl ik ondertussen een kop koffie meenam. Eenmaal daar aangekomen, klopte ik aan en zag dat Katherine en Joanna er ook al waren en zei: 'Heey Kath, J. Hebben jullie al iets te doen? Ik moet wachten op dokter Sullivan, dus kom ik maar eventjes bij jullie socializen.'


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||


    Taylor Mary Livingston

    Een scherpende toon wekte mij op een vervelende manier. Voorzichtig opende ik mijn ogen, die vervolgens in de donker staarde. Ik werd inmiddels licht geïrriteerd door mijn wekker die nog steeds afging. Met alle kracht die ik had sloeg ik de wekker van mijn nachtkastje waardoor de wekker stil werd zodra hij de grond raakte. Van opluchting zuchtte ik, eindelijk hadden mijn oren rust. Dit was iets wat ik dagelijks meemaakte voordat ik naar mijn werk ging. Mijn bed voelde heerlijk warm aan, maar helaas wist ik dat ik deze moest verlaten. Voorzichtig krabbelde ik overeind. Op gevoel liep ik naar de lichtknop gelukkig had ik via de muur deze snel gevonden. Snel drukte ik hem aan. Mijn oog werden even verblind door het felle licht. Rustig verzamelde ik mijn spullen om vervolgens naar mijn mini badkamer te gaan. Op het zelfde tempo als net kleedde ik me uit en stapte onder de douch. Het ging niet echt snel, maar zodra de koude douchstralen mijn huid raakte was ik klaar wakker.
    Na een heerlijke maar korte douch was ik al snel aangekleed, mijn haren nog nat maar lang bleven deze ook niet nat. Zoals gewoonlijk zouden deze drogen op mijn fiets. Mijn make-up daar deed ik niet lang over simpelweg omdat ik daar geen zin in had. Een simpele eyeliner en mascara hadden mijn ogen versiert. Mijn keuken was het volgende station waar ik zijn moest. Alles stond erg slordig, dus eigenlijk gewoon normaal. Het zag er erg slordig uit, maar toch kon ik alles vinden. Al snel had ik een broodje met kaas en komkommer gemaakt. Het broodje at ik op met een glas melk. Zodra dit op was nam ik een appel in mijn ene hand en de sleutel in de anderen. Snel deed ik mijn jasje aan met daar in mijn gsm. Al snel liep ik mijn appartement uit en liep ik door naar het trappenhuis waar ik mijn oude mountainbike vandaan toverde. Mijn lichtte die ik eergisteren nog had vervangen deden het gelukkig nog prima. Al snel was ik onderweg naar mijn werk, af en toe nam ik een paar happen van mijn appel. Zodra ik er genoeg van had gooide ik hem weg. Sommige vonden het apart dat ik met een fiets naar het werk kwam aangezien ik ook gewoon een motor had, maar het was gewoon gezonder als ik met de fiets ging en het was immer ook een beetje sporten.
    Na een fietstocht van tien minuten was ik op mijn werk gearriveerd. Ik stapte van mijn fiets en deed hem op slot. Mijn haren zaten licht door de war, met behulp van mijn handen deed ik ze weer goed en snel in een staart. Rustig liep ik richting de ingang van het gebouw. Mijn ogen merkte het groepje meiden op bestaand uit: Katherine, Joanna en Elizabeth. Ik besloot om even gedag te zeggen.” Hey hey" sprak ik zo blij mogelijk uit, maar aangezien ik vrij moe was kwam het er niet zo vrolijk als normaal uit. Deze dag hadden vele geluk aangezien ik niet echt de drang voelde om iets te zeggen, maar normaalgesprokken had ik al meteen een verhaal klaar om te vertellen.

    [ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 9:15 ]

    Andrew Scott Sullivan
    Ik werd wakker van het altijd irritante gepiep van mijn wekker. Zuchtend deed ik die uit en hees mezelf rechtop in bed. Het was weer tijd voor werk. Ik hield van mijn werk, echt waar, maar niet van het medelijden en de goede bedoelingen die daar nog wel eens over me heen kwamen. Met mijn handen legde ik mijn benen over de rand van het bed voor ik mijn krukken pakte om op te staan. Na een korte wc stop kleedde ik me aan in een simpele jeans met een iets te grote trui en borstelde mijn haren voor ik ze weer haast ontembaar op mijn hoofd liet liggen. Toen dat alles gebeurt was moest ik echt even zitten, wat betekende dat ik ging ontbijten. Gewoon een kom met cornflakes en een kop thee was meer dan genoeg voor mij. Na het ontbijt liet ik de spullen maar gewoon staan, de afwas deed ik later wel en er was toch niemand anders waarmee ik rekening hoefde te houden. Ik strompelde naar de badkamer om nog even mijn tanden te poetsen voor ik me naar de deur begaf waar mijn rugzak en rolstoel zich bevonden. Onderweg haalde ik een pakje instandnoodles uit een kast voor mijn lunch, die ik in mijn rugzak bij allerlei papieen die erin zaten kieperde. De tas ging dicht en ik liet mezelf in de rolstoel zaken. Zoals altijd was het nog even hannesen met mijn benen en de krukken die ik achterop bij mijn tas kon klikken, maar toen kon ik toch mijn jas aantrekken en vertrekken. Ik rolde de deur uit rihting de lift. Toen ik daar kwam rolde er een zee aan Iers gescheld over mijn lippen. De lift werkte niet en ze zouden hem pas na mijn werk maken. Ik had dus ook geen idee hoe ik op of neer kwam, want ik woonde nog best hoog en 1 trapje ging, maar niet zo veel. Op mijn gescheld waren twee van mijn buren af gekomen. Toen ze het bordje zagen keken ze me meelijdend aan. Juist daarom wilde ik geen hulp vragen, maar ik moest, wilde ik naar mijn werk komen. En zo stond ik dus 10 minuutjes later beneden door twee sterke buren. Ik bedankte ze en ging snel op weg naar het mortuarium. Ik rolde mezelf via de zijingang naar binnen en vond op mijn buro een dossier en een briefje. Het dossier was van de nieuwe zaak en het briefje van Lizzy. Die zou ik zo wel bellen. Nu hing ik eerst mijn rugzak aande rand van het buro en haalde er een aantal belangrijke papieren uit. Daarna ging ik naar de ruimte om mijn handen goed te wassen en handschoendjes, een mondkapje en een schort te halen. Ook rolde ik de wielen van de rolstoel door een speciaal badje en ontsmette de handvaten van mijn krukken. Daarna rolde ik me naar de telefoon om het lab te bellen op zoek naar Lizzy.


    Bowties were never Cooler

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik eindigde mijn werk bij het asiel met nog een laatste paar kopjes van de katten en een lik over mijn gezicht van een van de honden. Ik zou hem adopteren als ik meer tijd had voor hem. Ik waste mijn handen en zei tegen de rest van de staf tot morgen voor ik op weg ging naar het lab. Mijn dag was veel eerder begonnen dan van de rest van mijn collega's. De meeste hadden nog een deel van de dag over na hun werk. Ik ging erna direct naar bed, omdat ik dat dagdeel nu al had gehad in het asiel. Ik wandelde fluitend over de straten naar mijn werk terwijl ik de haren van mijn kleren af plukte. Mijn tas hing nonchalant over mijn schouder en ondanks het pokkeweer waar ik doorheen liep was ik vrolijk, zoals altijd. Al redelijk snel kwam ik bij het lab en zag een aantal mensen staan. Ik kwam binnen en schudde mijn wilde krullen uit voor ik ze met een charmante glimlach begroette. "Ola signoritas." zei ik tegen ze. Ik had geen idee wat me vandaag weer te wachten stond, maar daar kwam ik vast snel achter. "Is er al iets duidelijk over vandaag? Ik ga me zo wel eerst even omkleden, want een natte hond is niets bij mij nu." zei ik met een vrolijk Spaanstalig accent. Ik vond het altijd erg gezellig met mijn collega's, al waren sommige woorden die ze gebruikten nog wereldvreemd voor mij. Ik veegde de natte stengen, die normaal gesproken lange vrolijke wilde krullen waren uit mijn gezicht. Even rekte ik me uit en kraakte mijn knokkels. Ik wist dat het slecht was, maar het voelde zo goed. Ik begon nu echt te bibberen en te klappertanden, ondanks mijn jas en trui. Extreem koud zouden ze het hier niet vinden, maar ik was nat, het woei aardig hard en ik was nogsteeds het klimaat gewent wat overdag nooit koeler werd dan 20 graden. Ik bleef wel zo goed mogelijk vrolijk, maar ik had het nu echt heel erg koud, en straks stond waarschijnlijk in mijn lab een straalkachel aan om bij te warmen. Die draaide in de winter hier zoizo overuren, maar ook als ik het gewoon koud had ging die aan, wat al vrij snel was, zelfs in de zomer hier.


    Bowties were never Cooler


    {      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }
    23: 56 Perth


          Katherine nam een grote slok van haar koffie, toen ze het hoorde donderen en zag hoe de buurt een beetje werd verlicht door de flits. In de verte kon ze iemand zien aankomen. Een grijns stond op haar gezicht toen ze J aan zag komen. Zij en Joanna konden het altijd wel goed vinden, ondanks hun verschil qua muziek-keuze en kledingstijl. "Hey, J." Antwoordde Katherine tegen Joanna en nog voor de kon antwoorden, hoorde ze de deur open gaan en zag 2 mensen binnen komen. Raf en Lizzy. Katherine glimlachte kort. "Nou, speaking of the devil." Grinnikte Katherine en tikte Joanna kort aan.
          Vervolgens keek Katherine naar Lizzy toen ze iets zei. Ze glimlachte kort en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb nog niks gehoord, hoewel ik wel Dave met een nieuw dossier zag zitten en een nieuw pakje binnen was voor het lab." Antwoordde ze op Lizzy en haalde een hand door haar rode haar. Ze zuchtte diep en knikte kort naar Raf, die binnen was gekomen. Ze zag hoe hij klappertandde en ze kneep haar ogen even licht samen. "Wil je koffie, Raf? Waarschijnlijk moeten we toch wachten op meer info voordat we aan het werk kunnen." Zei Katherine en keek de anderen even aan. Het was altijd wat frisser in het lab, maar daar was Katherine al snel aan gewend geraakt. Ze zuchtte nogmaals diep en vertrok al naar de koffiekamer. Ze liep met een grijns op haar gezicht rond zodra ze meer donder hoorde. Ze klikte wat lichten aan op de gangen en zette koffie voor meerdere mensen. Katherine fronste toen ze geluid hoorde op de gang. "Oke, wie is de idioot die probeert op me te sneaken?" Zei ze op een botte toon en keek boos de gang op. Ze trok een wenkbrauw op en luisterde goed naar de omgeving. Ze wist zeker dat ze iemand had gehoord. Ze pakte een blad en zette de koffiemokken op het blad neer. Toch vond ze het maar raar. Ze was zeker niet gek en had geluid op de gang gehoord..

    [PAM PAM PAAAAAAAM! Sorry kon het niet laten XD]

    [ bericht aangepast op 26 juni 2014 - 11:29 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †



    Elizabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    'Nou ja.' zei ik tegen Katharina. 'We zullen wel zien wat er bij ons op de tafel ligt en wat jullie voor je kiezen krijgen.' Net op dat moment ging mijn telefoon af en ik nam op: 'Franklin? Ik kom er aan.' Ik zwaaide naar J en Kath toen ik de deur uitliep richting de sectie Autopsie. Toen ik langs de het koffieapparaat kwam zette ik mijn lege mok koffie bij de gebruikte mokken en liep ik door. Ik zag dokter Sullivan al voordat ik de kamer binnenkwam. Ik zwaaide ook naar hem en begon weer het ritueel van handen ontsmetten en handschoenen aantrekken. Toen ik hiermee klaar was deed ik de deur open, waar met grote letters AUTOPSIE ALLEEN BEVOEGD PERSONEEL opstond, en liep naar binnen. Ik knikte groetend naar dokter Sullivan terwijl ik een schort omdeed en vastbond. Toen ik hier mee klaar was ging ik bij de patholoog-anatoom staan, wachtend op het bevel dat ik iets kon gaan doen, ik had namelijk geen zin om deze kostbare tijd, wat ik ook slapend had door kunnen brengen, te verdoen aan niks doen. Ondanks dat ik zo kort had geslapen was ik toch opgewekt, dankzij de koffie, en vroeg aan dokter Sullivan: 'Hoe was uw avond? Heeft u nog een beetje kunnen genieten?' Ondanks dat dokter Sullivan gehandicapt was, deed ik zo normaal mogelijk tegen hem, tenminste ik probeerde niet overdreven aardig te zijn, behalve wat mij dan eigen was, want ik was, tenminste vond ik zelf, een beleefd persoon met een eigen mening.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Andrew Scott Sullivan
    Ik wilde net het lab bellen toen ik Lizzy zag zwaaien. Ik legde vast het rapport en een papier voor aantekeningen met een pen op mijn schoot. Toen ze eenmaal klaar was rolde ik mezelf naar het bord om te zien waar het lichaam lag van vandaag. Het was een kind, dat waren de lastigste zaken. Ik keek op toen ze vroeg hoe mijn avond was. "Het is al slecht begonnen. De lift doet het niet, dus mensen moesten me helpen." Ze wist hoe rot ik het vond als ik me hulpeloos voelde. "Kan jij het lichaam uit koelcel 17c halen? Daarna kan je misschien kijken of je de microscopie van de zaak van een dag of wat terug kan afmaken." zei ik tegen haar voor ik mezelf wat uit de weg zette en vast het medische dossier van het slachtoffer door begon te nemen. Als eerste pakte ik mijn bril van mijn buro achter me en zette die op om te kunnen lezen. Ik las zorgvuldig, want ik wilde niets over het hoofd zien. Kinderen wilde ik Lizzy nog niet aandoen. Die waren al heel erg zwaar op mij. Ik wilde het niemand anders laten ondergaan. Zij mocht dus de zaak van een dag of wat terug afmaken. Deze deed ik wel. Ik wist niet precies wat het zou zijn, maar huiselijk geweld lette ik wel op met het oog op het medisch dossier, waar vaak kneuzingen en schrammen werden aangegeven bij observaties tijdens bezoekjes aan de doctor of ggd. Daar moest ik extra opletten. Voor de rest zag ik niets echt raars. Ze leek een gewoon meisje geweest te zijn. Voor de rest wilde ik niets weten, want dat kon mijn ideeen beïnvloeden en daarmee mij fouten doen maken.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    Ik luisterde geduldig naar wat ik moest doen en ik knikte toen dat ik het begrepen had. Ik liep naar koelcel 17c en trok de lade open. Tot mijn schok zag dat het een jong meisje was, misschien een jaar of 12 à 13. Ik tilde haar op de tafel met wieltjes en rolde de tafel naar dokter Sullivan. Ik was hem diep binnen in dankbaar dat ik dit niet hoefde te doen, want ik wist diep binnen in dat ik dit nog niet aankon. Maar hier liet ik niet van merken, hij mocht niet weten dat ik zwak was, dus zei ik tegen hem: 'Mij maar weer met de oude zaken opschepen, hè? Zo kan ik het ook.' Ik liep naar de tafel, waar de microscopen klaar stonden voor gebruik. Ik pakte het dossier van de vorige zaak erbij. Het was een oude man, rond de 65, flink, die was gestorven aan een hartinfarct. Ik liep naar het kleine koelkastje wat bij de tafel stond en pakte de monsters eruit om ze nog eens te onderzoeken of wij iets gemist hadden. Ik legde alles klaar, zodat ik kon beginnen met een deel van zijn hersenen te bestuderen. Voordat ik mijn oog hierop richtte zei ik nog tegen dokter Sullivan: 'Als u mijn hulp nodig hebt, dan hoor dat wel.' Ik richtte mijn oog op het stuk hersenen in de microscoop en schreef alles wat ik zag nauwkeurig op.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Andrew Scott Sullivan
    Ik las geconcentreerd, maar hoorde aan de voetstappen van Lizzy dat ze toch wel schrok. Ik deed dit al iets langer, maar kinderen, zelfs eigenlijk alle zaken met slachtoffers onder de 20 waren heel erg zwaar, maar het bemoedigde je wel om te zorgen dat de dader voor z'n leven in de cel terecht kwam. Ik keek op toen ik de tafel naast me zag staan. Ik zette hem omlaag, zodat ik erbij oon en keek naar Lizzy. Ergens hoorde ik dankbaarheid, maar dat was erg ver weg. "Tja, dat moet ook gebeuren en die microscopen staan te hoog voor mij." zei ik met een scheve grijns. Ik las rustig nog even de laatste details door en pakte toen mijn set instrumenten om die open op mijn buro te leggen. "Dat is goed." zei ik tegen Lizzy voor ik begon aan het onderzoek van het lichaam van het meisje. Ik zag inderdaad flink wat blauwe plekken, vooral rond haar nek, haar bovenarmen en bovenbenen. De rest van haar lichaam zag ik nog niet door de kleren die ze aan had. Opzich zag ze eruit als een gezond en sportief meisje. Wel zat er veel bloed in haar haren. Ook wat blaadjes, maar niet veel. Ik maakte overal kriebelige Ierse aantekeningen van. Straks moest ik ook nog wat aantekeningen vertalen voor het rapport van de zaak waaraan Lizzy nu werkte. "Zullen we na het uitwendige onderzoek koffie halen?" vroeg ik met een duidelijk accent terwijl ik verder keek en schreef. Ik wilde dit nog beter doen dan normaal, gewoon omdat het zo'n jong meisje was. Als dit een onopgeloste zaak bleek zou ik daar echt niet mee kunnen leven.


    Bowties were never Cooler

    [Even hier een vraagje: waarom staat er bij sommige personages dat ze in London zijn terwijl t zich in Perth afspeeld?

    Sorry als dit t verkeerde topic hiervoor is.]


    Bowties were never Cooler