• Crime Scene Investigation



    Het is zomer 2014 in Perth, een prachtig, aan het water gelegen stadje in Schotland. Het forensisch onderzoeksteam van de nightshift heeft werk zat, de criminaliteit lijkt zich alleen maar op te hopen. Vorige nacht is er een stel jongeren die aan het kamperen waren in een bos, stuk voor stuk vermoord. De verdachten zijn; de nogal boosaardige eigenaar van het bos, die altijd kwaad is op de jongeren omdat hij niet wil dat ze fikkie stoken op zijn terrein, maar die nu stug beweert niet thuis te zijn ten tijde van de moorden en een andere groep kampeerders, maar die daar aanwezig waren voor het filmen van een natuurfilm over de zeldzame vogels in dat bos. Zij hebben alleen nog geen motief. Tot nu toe een normale zaak, een als velen. Geruchten dat het spookt in dat bos vinden de meeste CSI’s lachwekkend. Zal het team deze zaak oplossen, net als vele anderen? En terwijl de telefoontjes binnenkomen van steeds nieuwe moorden en verdwijningen doen ze er alles aan deze zaken tot een goed einde te brengen.

    Personages:

    Teamleider


    Assistent team-leider
    Hinrisath ~ Niet zeker

    CSI Rang 3
    Nog plaats voor een man
    Joshua ‘Josh’, 'Sherlock' Robin Thomson ~ Flitwick
    Sophia Isabel de Moreau ~ Enface
    Maddie Sophia Morrison ~ Hours
    - Man gereserveerd voor Karthus ~ Niet zeker



    CSI Rang 2
    Voorlopig plaats voor drie vrouwen en twee mannen.
    Taylor Mary Livingston ~ CherrySmile
    Cameron Yorkwill ~ Sorridere


    Patholoog-anatoom
    Andrew Scott Sullivan ~ RocketRaccoon

    Assistent patholoog-anatoom
    Elisabeth 'Lizzy' Franklin ~ Eunomia

    Labratten
    Katherine Abigail Raven McQueen ~ MissVendetta
    Joanna, ‘J’, Cattagan ~ Flitwick
    Rafael Julio 'Raf' Santos ~ RocketRaccoon


    Hoofd PPD (Peth’s Police Department)
    Plaats voor 1






    Regels
    - Maximaal twee personages per persoon, maar ik wil geen verwaarlozing. Houd ook rekening met de wil van anderen.
    - Geen OOC ruzie’s in het topic. Die voer je maar lekker in een PB’tje
    - Geen besturing van andere personages. Alleen die van jezelf of na overleg van anderen.
    - Alleen ik open nieuw topic, behalve als ik anders heb aangegeven.
    - Ik zal een praattopic openen om te overleggen, zo kunnen we het speeltopic schoon houden.
    - Minimaal ong. 200 woorden per post. Ik wil het een beetje op niveau houden, dus ik hoop dat je een beetje ervaring hebt.
    - Het is altijd erg verwarrend als de een in de 3e persoon, en de ander in de 1e persoon schrijft. Ik prefereer 1e persoon, dus probeer dit aan te houden. Geef aan als je daar problemen mee hebt.
    - 16+ is toegestaan, maar ga mensen geen nachtmerries bezorgen.
    - Overleg kan natuurlijk altijd! Leve het praattopic (:
    - Probeer met iedereen om te gaan en niet na één dag als man en vrouw bij elkaar zitten en niks anders doen dan zoenen.
    - Ik sta altijd klaar voor vragen of ideeën.
    - Heb vooral heel veel plezier!


    Foto’s
    Er komen foto’s van de omgeving en hopelijk ook het lab e.d. Mocht je daar nog ideeën voor hebben, graag!

    Begin
    We beginnen aan het begin van een zaak (zie hieronder). Iedereen is bezig, of het nou over deze zaak gaat of niet; er is altijd wel iets te doen.

    Crime Scene
    Er is een lichaam van een jong meisje gevonden in het bos. Wat er al is onderzocht is dat ze Emmy heette en 13 jaar oud was. Haar ouders zijn in shock en ze konden niet kalm blijven bij de identificatie van hun dochter. Emmy ligt klaar in de autopsie-kamer terwijl er een soort draad wat op de crime scene lag, naar het lab is gestuurd voor onderzoek.

    Het meisje had een oppas, omdat haar vader veel moest werken en haar moeder was ook weinig thuis voor haar werk en extra studie. Emmy was een paar dagen vrij van school, ze is wat blijven zitten en zat daarom nog in groep 8. Ze had een groot geheim, ze werd mishandeld en misbruikt door haar oppas, een man die er niet knap uitzag maar wel heel aardig was; op het eerste gezicht. En Emmy was niet de enige; de man, Jackson Therming, past op meer kinderen op. Hij heeft Emmy vermoord door haar neer te slaan met het tennisracket wat in de buurt lag; tennis was de lievelingssport van Emmy, nadat hij haar dagboek open in haar kamer had gevonden waarin alles wat hij met haar deed geschreven stond. Ze wist niet of ze het aan iemand moest vertellen. Het CSI team moet dus opschieten; waar werkt Jackson Therming nog meer? En hoe bang gaat hij worden? Zal hij meer moorden plegen?

    - Bij de autopsie kan er ontdekt worden dat Emmy seksueel is misbruikt en de wonden van mishandelingen kunnen ook worden opgemerkt.
    - Het draad is afkomstig van het tennisracket. Het draad kan worden onderzocht door een van de labratten, Rafael misschien?. Nadat hij dit heeft onderzocht kan hij naar Joshua gaan, die samen met Taylor de Crime Scene had onderzocht. Zij moeten dan waarschijnlijk terug om het tennisracket te vinden in de omgeving, geholpen door anderen.

    Als iemand het hier niet mee eens is kan je dit gewoon aangeven, ik heb wat random namen gezegd. Ik vind het niet erg (!) als jullie zelf ook dingen ontdekken enzo, dit zijn alleen maar ideetjes om het een beetje op gang te helpen. Dit deel kan ook al wel een aardige bladzijde met posts vullen, dus je mag dit heel uitgebreid doen!

    Als pataloog-anatoom en assistent pataloog-anatoom zou ik even met elkaar overleggen in het praattopic o.i.d. Ze kunnen niet allemaal op dezelfde zaak zitten nu. Als straks de spanning stijgt (ze weten dat Jackson Terming elk moment nog een moord kan plegen) dan kan dit natuurlijk wel. Overleg even in het praattopic voor verdere vragen. Je mag zelf initatief nemen, maar maak het niet te vlug! Denk realistisch, je kan niet in één uur weten wie de moordenaar is en waarom.


    Topics
    ~ Praattopic
    ~ Rollentopic

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 10:55 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    [Ik weet niet waar Lizzy heen is gegaan. Misschien Joshua of Joanna? Of ze kan terugkomen naar het mortuarium]


    Bowties were never Cooler

    [ik wacht een beetje op Dave, maar als Lizzy klaar is kan ze wel naar Joshua, Joanne en Dave gaan, maar dan moet ze wel zeker zijn dt ze klaar zijn met onderzoeken.]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    {      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }
    00:34 Perth


          Katherine grinnikte zachtjes even toen ze de bijnaam van Raf hoorde. Ze vond het altijd erg schattig vinden als hij het zo zei. "Tuurlijk kan ik helpen met je verslag! Zeg het maar en ik help je wel. Tenzij het echt niet lukt, dan kom ik wel even langs." Zei ze met een glimlach, terwijl ze verder typte aan haar verslag. Voor het verslag liet ze het DNA maar nog eens door de database halen, terwijl ze de andere preparaties maakte voor de microscoop. Ze beet op haar lip in draaide even een rondje op haar stoel en stopte haar stoel toen ze Raf zag. Ze grijnsde en keek hem aan vanuit haar hok. Ze zag dat hij aardig na zat te denken. Als hij serieus aan het nadenken was, verschenen er van die serieuse rimpels in zijn voorhoofd. Het gebeurde niet vaak dat ze hem zo zag nadenken, alleen als het echt nodig was.
          Ze keek echter verbaasd op toen ze hem dat hoorde vragen. "M-meen je dat?" Vroeg ze eerst onzeker en keek naar zijn gezicht door het glas. Die leek erg serieus, alsof hij geen grapje maakte. "Tuurlijk wil ik mee! Lijkt me hardstikke leuk!" Zei ze uiteindelijk en glimlachte naar hem. "Nou, over dat verslag. Ik help je er graag mee zelfs." Antwoordde ze en likte even langs haar lippen. Haar blauwe ogen keken hem aan, terwijl de glimlach nog steeds op haar gezicht getoverd stond. Het was misschien moeilijk, maar ze wilde hem zeker beter leren kennen! Ze spraken elkaar nou ook weer niet zo heel vaak, dus was dit de perfecte kans om de echte hem eens te leren kennen. Ze glimlachte nog even en draaide toen terug richting haar laptop..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Het was heel fijn dat Kath me altijd wilde helpen. "Gracias." zei ik terug voor ik verder ging met waarmee ik bezig was. Toch bleef het spoken om haar uit te nodigen voor vanavond. Uiteindelijk besloot ik haar maar uit te nodigen, ondanks dat ik nogsteeds erg bang was dat dit mis zou lopen. Ik glimlachte een beetje bij haar verbazing en knikte. "Natuurlijk." zei ik in de telefoon voor ik opkeek en haar recht in haar prachtige ogen keek. Ik glimlachte wat breder bij haar entausiasme. Ik schonk haar een knipoog en haalde een hand door mijn krullen. "Klinkt geweldig. En muchos gracias." zei ik voor ik even naar mijn pc keek. Het was nog lang niet klaar. Ik ging dus maar verder met het tikken van mijn verslag. "Als je langs kan komen als je tijd hebt zou dat heel fijn zijn." zei ik nog onder het typen. Mijn gedachten waren er nogsteeds niet helemaal bij, maar bij vanavond. Toch moest ik me echt concentreren op het typen, want er lag alweer een nieuwe zaak klaar. Nu snapte ik niet wat een draad in mijn lab deed, maar goed. Misschien was er een betere reden voor, maar dat zag ik dan wel weer. Eerst deze zaak afsluiten. Ook moest ik Lizzy even hebben. Doctor Sullivan kon ik vaak moeilijk verstaan, waardoor ik liever met Lizzy een zaak besprak, al kon het soms ook niet anders. Ik rekte me even uit en keek even naar Kath's rug. "Ik moet Lizzy nog bellen voor informatie. Ik spreek je zo weer. Adios signorita." zei ik voor ik ophing. Bijna direct erna draaide ik het nummer van het mortuarium, opzoek naar Lizzy voor de informatie die ik nodig had.


    Bowties were never Cooler

    {      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }
    00:44 Perth


          Katherine glimlachte en knikte kort. Ze werkte haarzelf uit haar stoel, door haar handen op het bureau te zetten en haarzelf daardoor omhoog te drukken. Haar rode haren veerde en belandde daarna weer rustig op haar rug. Ze draaide om op haar hielen en liep haar kamertje uit. Met een glimlach liep ze richting Raf. Ik klopte even aan en keek hoe hij de telefoon tegen zijn oor gedrukt hield. Ze beet op haar onderlip en trok haar hand weg van het glas. Wie weet wat vanavond zou brengen. Misschien iets leuks en interessants? Ze fronste licht en keek nog steeds naar de brede rug van Raf. Ze haalde diep adem en draaide haarzelf om. Ze zou later wel terug komen.
          Katherine
    liet een briefje achter met;
    'Ik ben zo terug. Even koffie halen.
    - Kath
    ' achter. Ze liep het lab uit en liep naar buiten met de sigaretten in haar broekzak. Ze zuchtte diep en stopte er eentje in haar mond, terwijl ze richting de ingang liep. Zo te horen onweerde het nog steeds buiten en regende het flink. Katherine knikte licht en stond op een gegeven moment on het afdakje buiten voor de ingang. Ze stak haar sigaret op en blies de witte rook langzaam uit. Het rommelde flink en felle lichtflitsen verschenen aan de hemel. Het maakte haar niks uit. Dit was alleen maar beter voor haar dan dat zonnige gedoe. Ze nam een hijs van haar sigaret en sloeg een arm om haar middel heen, om haar andere arm te ondersteunen. Ze beet op haar lip en keek zo naar de donkere hemel. Ze genoot van momenten alleen. Ze niet veel mensen nodig, om haarzelf te vermaken of om haarzelf gelukkig te voelen. Ze sloot haar ogen en blies de rook in een dikke wolk uit. Ze slikte en dacht na over dat Raf nog naar haar knipoogde voordat hij ophing. Zou dat wat menen of was het gewoon niks? Ze wist het niet, dus haalde ze maar haar schouders op en keek weer naar de flitsende hemel en luisterde naar het luide gerommel van de onweer. Er was storm op komst..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Ik schrijf me uit. I'm sorry.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Helianthus schreef:
    Ik schrijf me uit. I'm sorry.


    [Kut, de enige met wie beide van mijn personages praatten :') Maar als jij je uit wil schrijven is dat oke, ik zal je van de lijst halen.]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Andrew Scott Sullivan
    Ik zuchtte en ging weer aan het werk. Mijn bril zette ik weer op en ik rolde naar de plek waar ik moest zijn met de set die Rafael me was komen brengen. Ja, dit was moeilijk, maar ik moest dit doen, want ik wilde dat er gerechtigheid kwam voor dit meisje. Ik pakte de kit en werkte die met precisie af, terwijl mijn bril weer tot op het puntje van mijn neus was gezakt. Ook alles was ik hierbij vond en deed legde ik vast. Het kostte even, maar jammer genoeg was dit wel een routine klusje, al was het meestal niet met meisjes van deze leeftijd. Toen ik wat bloed zag kleven bij haar lies kon ik wel uitsluitsel geven dat dit meisje niet alleen was mishandeld en vermoord, maar ook was misbruikt. Toen ik klaar was legde ik de test op mijn buro. Die zou ik zo zelf naar het lab brengen. Lizzy hoefde dit niet te weten. "Hierna wordt het een beetje knoeierig, Maddie." zei ik voor ik naar de zijkant ging om gereedschap te pakken. Ik besloot eerst de rest van haar lichaam te onderzoeken, voor ik naar haar hoofd keek. Eerst maakte ik van elke wond en blauwe plek een foto, net als van haar hoofdwond. Ook keerde ik haar met wat moeilijk op haar zij om haar rug te kunnen bekijken. Ook daar waren blauwe plekken, maar het meest opvallende was het oneven patroon van de lijkvlekken. Ze was dus zoizo verplaatst na haar dood, wat betekende dat er een primaire moordlocatie was, niet het bos. Ik schreef weer alles op, documenteerde alles en nam foto's voor ik haar weer neerlegde. Ik drukte nog een keer mijn bril op mijn neus voor ik met een scalpel netjes een y sneed en de huid openlegde voor ik weer een foto maakte. Ik zou alles afgaan, zodat ik alles kon uitsluiten. Wel zag ik direct een aantal gebroken ribben en al geheelde breuken van haar ribben. Dit was allemaal niet goed. Dit meisje was echt zwaar mishandeld. Weer schreef ik het op en maakte betere foto's van de ribben. Hoe niemand dit ooit had gemerkt snapte ik niet, maar het was echt heel ernstig, al waren gebroken ribben meestal niet dodelijk.


    Bowties were never Cooler



    Joshua 'Sherlock' Robin Thomson

    Na Joanna gedag gezegd te hebben, ze liep richting Andrew volgens mij, bedenk ik me dat ik wel wat frisse lucht kan gebruiken. Ik loop naar mjn kantoor, leg het dossier neer, grijp mijn koffie van de plank in de kast waar ik hem had neergezet en loop naar buiten. Als ik de achterdeur opendoe zie ik in het flikkerende licht het onmiskenbare knalrode haar van Katherine. Liever wil ik alleen zijn, maar nu sta ik al in de deuropening en het is onzin om me om te draaien en weg te rennen als een klein kind. Daarom stap ik de kou in en gooi de deur dicht.
    'Kath.' groet ik en ga ondanks dat ik liever in mijn eentje had willen zijn naast haar staan. Terwijl ik met mijn ogen de bliksemflits in de verte volg, breng ik mijn koffiekopje naar mijn mond en neem een slok. De warme vloeistof glijdt door mijn keel en zorgt ervoor dat ik iets minder kou voel. Mijn ijzige vingers sluiten zich om het kopje zodat ook die wat verwarmd worden.
    'Hoe gaat het?' zeg ik onhandig en mijn schotse accent is zelfs in dit kleine zinnetje duidelijk te horen. Ik heb geen idee hoe je normaal gesproken een nonchalant gesprek begint aangezien ik een anti-sociale sukkel ben. Daarom neem ik nog maar een slok koffie waarna een extra luide donder die nog wel even aanhoudt door de lucht rommelt. Terwijl mijn gedachten even afdwalen naar de zaak waar we mee bezig zijn verwacht ik half een antwoord, half dat Katherine me verbaasd aankijkt en beledigd wegloopt. Ik heb vaak die invloed op mensen en dan heb ik geen flauw idee wat ik heb gedaan, maar nu heb ik alleen maar gevraagd hoe het met haar ging.


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    XY390 schreef:
    (...)

    [Kut, de enige met wie beide van mijn personages praatten :') Maar als jij je uit wil schrijven is dat oke, ik zal je van de lijst halen.]


    Ik heb mijn personage vrij (assistent patholoog-anatoom)


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||


    {      Katherine "Kath" Abigail Raven McQueen      •      27      }                  00:44 Perth

    Katherine klemde haar vingers om de grote mok met koffie erin. Ze slikte en hoorde de deur open gaan. Ze keek niet eens op of om. Voor haar was het wel vaker normaal dat mensen gewoon even naar buiten gingen. Ze grijnsde toen ze het schotse accent hoorde van Joshua. Katherine had echter een zwak voor mannen met accenten. "Joshua." Zei ze en knikte kort in zijn richting toen ze even naar hem keek. Zij en Raf praatte niet heel vaak, maar het minst praatte ze met Joshua. Toch had ze het gevoel dat zij en Joshua nog best goede vrienden konden worden. Ze beet op haar lip en glimlachte even naar hem om de sfeer minder awkward te maken. "Het gaat goed hier en met jou?" Zei ze met een glimlach en keek hem even met een schuin hoofd aan. Ze likte langs haar lippen en fronste even.
    Katherine merkte al dat Joshua van niet veel woorden was, maar toch had ze niet echt het gevoel dat hij een vreemde was. Ze kneep haar ogen even licht samen toen de volgende felle lichtflits de stad verlichtte. Ze beet op de binnenkant van haar wang en keek hem aan. "Het is verbazend hoe die nieuwe zaak is. Ik had het kort met Raf erover gehad, maar het geeft me de kriebels aan alle kanten." Zei ze en wreef de kippenvel van haar armen af toen ze er al over begon. Ze begreep echter niet hoe mensen zoiets konden doen. Katherine zag vaak het goede in de mensheid, maar dit kon ze gewoon niet begrijpen en met haar gedachtes niet bij komen. Misschien dat Joshua haar meer uit kon leggen over de zaak. Ze zat zo diep in haar gedachtes, dat haar mond zelfs begon te bewegen omdat ze zo diep nadacht. Het was een vreemde tik van haar, maar ze kon het nooit stoppen..


    [omg die boys hier he! ik word gek!! ik zit te fangirlen over elke jongen o.o ]

    [ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 16:37 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Elisabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    Ik liep weg uit het kantoortje en de crystal meth, waar ik te dom voor was, op weg naar mijn tweede kop koffie van die avond die ik hard nodig had. Toen ik het koffie-apparaat bereikt had, voelde ik mijn telefoon trillen en hoorde ik het bekende deuntje van de Kill Bill theme-song. Ik zette mijn kop koffie onder het koffie-apparaat en pakte mijn telefoon uit mijn zak en drukte op de groene knop en zei: 'Hi. It's Lizzy. Wat kan ik voor je doen?' Zo nam ik altijd op. Terwijl ik dit zei drukte ik op het startknopje voor het koffie-apparaat en terwijl de koffie in mijn mok begon te stromen verspreidde de geur van koffie zich door de gang. Toen deze klaar was pakte ik mijn mok eruit en deed mijn gebruikelijke scheut melk en twee lepeltjes suiker erin en begon te roeren. Toen ik vond dat ik genoeg geroerd had pakte ik de mok en ging met mijn rug tegen de muur staan, want ik was bang dat ik zou knoeien als ik nu met een overvolle mok koffie en met mijn telefoon in mijn andere hand terug zou gaan lopen naar de microscoop waar ik mee bezig was.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik las onder het wachten het briefje wat Kath voor me had neergelegd. Ik knikte even en wachtte verder terwijl ik intussen op de computer wat nazocht terwijl de analyse doorging. Gelukkig nam Lizzy uiteindelijk op. Ik glimlachte een beetje en pakte er een blaadje en een pen bij. "Ola Liz. Ik heb een vraagje voor je. Waaraan is de man overleden wiens bloed ik hier heb? Zou het een hartstilstand kunnen zijn?"vroeg ik voor ik een hand door mijn krullen haalde en eens naar mijn planten keek. Ze hingen wat slapjes. Onder het wachten op Lizzy's antwoord liep ik met mijn telefoon aan mijn oor naar het kleine aanrecht om mijn gietertje te vullen. Daarna begon ik rustig mijn plantjes water te geven. Tja, het leek hier meer op een oerwoud dan op een lab, maar zou hoefde ik niet steeds naar botanische tuinen te bellen voor monsters. Daarom had ik ook allemaal dieren op sterk water en onderdelen van dieren liggen voor vergelijkingsmateriaal. Ik hield van de sfeer die er hing op dit moment in mijn lab. Het was toch iets van een huiselijk sfeertje, niet zo erg kil en koud als een normaal lab. Toch was alles wat perfect en steriel moest zijn dat meer dan zeker. Ik hield dan wel van gezelligheid en groen, maar het mocht mijn werk niet comprimeren. Mijn werk ging voor alles. Daarom kleedde ik me ook altijd om als ik hier kwam van het asiel, om ook de dierenharen uit het lab te houden. Daarbij was ik vaak kletsnat door de pokkeregen hier. Gelukkig was ik nu weer bijna droog. Nu was dat alleen allemaal weer niet belangrijk. Ik wilde gewoon graag deze zaak kunnen afsluiten, want er lag alweer een volgende klaar... Zoals altijd, jammer genoeg.


    Bowties were never Cooler

    Elisabeth 'Lizzy' Franklin
    Toen ik Raf's bekende stem hoorde moest ik automatisch lachen. Ik mocht Raf wel. 'Jup, daar lijkt het wel op.' zei ik. 'Maar ik zou graag willen dat je het bloed alsnog zou willen onderzoeken, want in de nieren zijn sporen van methamphetamine gevonden. Misschien is de hartaanval niet de oorzaak, maar het gevolg. Snap je wat ik bedoel? Maar deze man ziet er eerlijk gezegd niet uit als een drugsverslaafde, eerder een eet-, rook-, of drankverslaafde. Maar was dat alles waar je voor belde?' Zo eindigde ik mijn riedel van antwoorden op z'n vraag, maar ik voegde er snel aan toe: 'Ik ben nu toe bij de koffie, zal ik je een mok meenemen? Of iets anders als je dat liever hebt.' Ik had wel zin om weer eventjes langs het lab te gaan. Ik vond het een prettige plaats. Ik hoopte dat hij geen vragen zou stellen over de huidige zaak, want daar wilde ik me eigenlijk liever niet met bemoeien. Hij zou daar zeker ook druk mee bezig zijn. Ach ja, deze zaak was zeker niet onvermijdelijk, zodra ik klaar was met onze oude vriend zou ik me er ook vast en zeker op moeten storten, of ik nou wilde of niet, dat was nou het nadeel van assistent patholoog-anatoom zijn.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik luisterde naar Lizzy en maakte een paar keer een instemmend geluidje. Ik had allerlei sporen gevonden, maar dat kwam allemaal in mijn, nu nog half Spaanse, rapport. Zoals altijd zou weer mijn expertise worden betwijfelt in de rechtzaal, dus die datum stond alweer in mijn agenda. "Ja, eigenlijk wel, signorita." zei ik bij haar vraag, maar nog voor ik kon afsluiten ging ze verder met kwebbelen, waar ik vrolijk naar luisterde onder het watergeven van mijn plantjes. Ik dacht even na over haar vraag. "Geen koffie, dank je. Misschien een glaasje water. Ik heb al 3 koppen op." zei ik met een glimlachje. "Maar als je even langskomt kan ik je alles even laten horen en zien als je wil. Ik wacht zozo nog op el Correo voor uitsluitsel." zei ik voor ik het laatste plantje water gaf en de gieter weer in het gootsteentje zette voor ik weer achter mijn buro ging zitten. Daar wiebelde ik wat heen en weer terwijl ik op haar wachtte en op de post. Als ik de monsters had kon ik alles afmaken. Ik pakte mijn rapport er dus maar weer bij en ging verder met typen, met mijn telefoon tussen mijn oor en mijn schouder geklemt. Hierdoor ging het typen nog wat moeizamer, want 2 dingen tegelijk, die mijn concentratie vergden, kon ik maar heel lastig, tot niet. Ik bleef een man en zeker op dit gebied.


    Bowties were never Cooler