• Crime Scene Investigation



    Het is zomer 2014 in Perth, een prachtig, aan het water gelegen stadje in Schotland. Het forensisch onderzoeksteam van de nightshift heeft werk zat, de criminaliteit lijkt zich alleen maar op te hopen. Vorige nacht is er een stel jongeren die aan het kamperen waren in een bos, stuk voor stuk vermoord. De verdachten zijn; de nogal boosaardige eigenaar van het bos, die altijd kwaad is op de jongeren omdat hij niet wil dat ze fikkie stoken op zijn terrein, maar die nu stug beweert niet thuis te zijn ten tijde van de moorden en een andere groep kampeerders, maar die daar aanwezig waren voor het filmen van een natuurfilm over de zeldzame vogels in dat bos. Zij hebben alleen nog geen motief. Tot nu toe een normale zaak, een als velen. Geruchten dat het spookt in dat bos vinden de meeste CSI’s lachwekkend. Zal het team deze zaak oplossen, net als vele anderen? En terwijl de telefoontjes binnenkomen van steeds nieuwe moorden en verdwijningen doen ze er alles aan deze zaken tot een goed einde te brengen.

    Personages:

    Teamleider


    Assistent team-leider
    Hinrisath ~ Niet zeker

    CSI Rang 3
    Nog plaats voor een man
    Joshua ‘Josh’, 'Sherlock' Robin Thomson ~ Flitwick
    Sophia Isabel de Moreau ~ Enface
    Maddie Sophia Morrison ~ Hours
    - Man gereserveerd voor Karthus ~ Niet zeker



    CSI Rang 2
    Voorlopig plaats voor drie vrouwen en twee mannen.
    Taylor Mary Livingston ~ CherrySmile
    Cameron Yorkwill ~ Sorridere


    Patholoog-anatoom
    Andrew Scott Sullivan ~ RocketRaccoon

    Assistent patholoog-anatoom
    Elisabeth 'Lizzy' Franklin ~ Eunomia

    Labratten
    Katherine Abigail Raven McQueen ~ MissVendetta
    Joanna, ‘J’, Cattagan ~ Flitwick
    Rafael Julio 'Raf' Santos ~ RocketRaccoon


    Hoofd PPD (Peth’s Police Department)
    Plaats voor 1






    Regels
    - Maximaal twee personages per persoon, maar ik wil geen verwaarlozing. Houd ook rekening met de wil van anderen.
    - Geen OOC ruzie’s in het topic. Die voer je maar lekker in een PB’tje
    - Geen besturing van andere personages. Alleen die van jezelf of na overleg van anderen.
    - Alleen ik open nieuw topic, behalve als ik anders heb aangegeven.
    - Ik zal een praattopic openen om te overleggen, zo kunnen we het speeltopic schoon houden.
    - Minimaal ong. 200 woorden per post. Ik wil het een beetje op niveau houden, dus ik hoop dat je een beetje ervaring hebt.
    - Het is altijd erg verwarrend als de een in de 3e persoon, en de ander in de 1e persoon schrijft. Ik prefereer 1e persoon, dus probeer dit aan te houden. Geef aan als je daar problemen mee hebt.
    - 16+ is toegestaan, maar ga mensen geen nachtmerries bezorgen.
    - Overleg kan natuurlijk altijd! Leve het praattopic (:
    - Probeer met iedereen om te gaan en niet na één dag als man en vrouw bij elkaar zitten en niks anders doen dan zoenen.
    - Ik sta altijd klaar voor vragen of ideeën.
    - Heb vooral heel veel plezier!


    Foto’s
    Er komen foto’s van de omgeving en hopelijk ook het lab e.d. Mocht je daar nog ideeën voor hebben, graag!

    Begin
    We beginnen aan het begin van een zaak (zie hieronder). Iedereen is bezig, of het nou over deze zaak gaat of niet; er is altijd wel iets te doen.

    Crime Scene
    Er is een lichaam van een jong meisje gevonden in het bos. Wat er al is onderzocht is dat ze Emmy heette en 13 jaar oud was. Haar ouders zijn in shock en ze konden niet kalm blijven bij de identificatie van hun dochter. Emmy ligt klaar in de autopsie-kamer terwijl er een soort draad wat op de crime scene lag, naar het lab is gestuurd voor onderzoek.

    Het meisje had een oppas, omdat haar vader veel moest werken en haar moeder was ook weinig thuis voor haar werk en extra studie. Emmy was een paar dagen vrij van school, ze is wat blijven zitten en zat daarom nog in groep 8. Ze had een groot geheim, ze werd mishandeld en misbruikt door haar oppas, een man die er niet knap uitzag maar wel heel aardig was; op het eerste gezicht. En Emmy was niet de enige; de man, Jackson Therming, past op meer kinderen op. Hij heeft Emmy vermoord door haar neer te slaan met het tennisracket wat in de buurt lag; tennis was de lievelingssport van Emmy, nadat hij haar dagboek open in haar kamer had gevonden waarin alles wat hij met haar deed geschreven stond. Ze wist niet of ze het aan iemand moest vertellen. Het CSI team moet dus opschieten; waar werkt Jackson Therming nog meer? En hoe bang gaat hij worden? Zal hij meer moorden plegen?

    - Bij de autopsie kan er ontdekt worden dat Emmy seksueel is misbruikt en de wonden van mishandelingen kunnen ook worden opgemerkt.
    - Het draad is afkomstig van het tennisracket. Het draad kan worden onderzocht door een van de labratten, Rafael misschien?. Nadat hij dit heeft onderzocht kan hij naar Joshua gaan, die samen met Taylor de Crime Scene had onderzocht. Zij moeten dan waarschijnlijk terug om het tennisracket te vinden in de omgeving, geholpen door anderen.

    Als iemand het hier niet mee eens is kan je dit gewoon aangeven, ik heb wat random namen gezegd. Ik vind het niet erg (!) als jullie zelf ook dingen ontdekken enzo, dit zijn alleen maar ideetjes om het een beetje op gang te helpen. Dit deel kan ook al wel een aardige bladzijde met posts vullen, dus je mag dit heel uitgebreid doen!

    Als pataloog-anatoom en assistent pataloog-anatoom zou ik even met elkaar overleggen in het praattopic o.i.d. Ze kunnen niet allemaal op dezelfde zaak zitten nu. Als straks de spanning stijgt (ze weten dat Jackson Terming elk moment nog een moord kan plegen) dan kan dit natuurlijk wel. Overleg even in het praattopic voor verdere vragen. Je mag zelf initatief nemen, maar maak het niet te vlug! Denk realistisch, je kan niet in één uur weten wie de moordenaar is en waarom.


    Topics
    ~ Praattopic
    ~ Rollentopic

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 10:55 ]


    "It's funnier in Enochian." ~ Castiel

    Elizabeth 'Lizzy' Franklin || Assistent Patholoog-Anatoom
    'Koffie gaat er atlijd in.' zei ik lachend, terwijl ik de monsters omwisselde, omdat ik klaar was met de hersenen te onderzoeken, waar ik overigens niets abnormaals gevonden had. Ik legde de monstertjes terug in het kleine koelkastjes, waar ze hun lot konden afwachten of ze bewaard zouden blijven of weggegooid zouden worden. Maar over dat lot besliste dokter Sullivan. Na de hersenen, pakte ik een monstertje van de nieren. Ik bekeek het en zag dat er iets niet klopte. Ik vond het raar dat het mij de vorige keer niet was opgevallen, maar er zat een stof in die ik nog niet eerder had gezien. Ik bekeek het nog een keer beter, sloot de computer aan op de microscoop en maakte een foto ervan, die ik liet uitprinten. Ik liep naar de printer en hield de geprinte foto even in het licht om te zien of de kwaliteit goed was. Ik besloot dat ik het aan dokter Sullivan zou vragen en als die het niet wist dan mocht het lab het gaan onderzoeken. Ik liep naar dokter Sullivan, waarbij ik mijn ogen probeerde af te houden van het meisje wat op de tafel lag. 'Dokter?' vroeg ik. 'Zou u alstublieft even naar deze foto willen kijken? Ik kan niet ontdekken wat deze stipjes zijn, misschien weet u het? En anders zou ik naar het lab moeten gaan.'


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Andrew Scott Sullivan || Patholoog-Anatoom
    Ik glimlachte een beetje toen Lizzy instemde met de koffie. Ik had er best veel zin in om een kop koffie te halen. Toch concentreerde ik me weer op het meisje op mijn snijtafel. Ik schreef veel op en keek heel precies naar alles aan dit meisje. De blauwe plekken waren het meest opvallend. Ik was wel benieuwd of er meer zaten bij haar ribben en schouders, waar je het ook vaak zag met mishandelingen. Voorzichtig deed ik haar kleren uit en stopte die in zakken voor het lab, wat ervoor zorgde dat ik pas echt de schade zag. Dit meisje was over de tijd hard toegetakelt. Nu was alleen geen tijd voor medelijden, want dan ging het mis. Net wilde ik Lizzy vragen of ze de zakken naar het lab wilde brengen toen ze naar me toe kwam met een blaadje. Ik keek ernaar door mijn bril op het puntje van mijn neus. "Het ziet eruit als een effect van methamphetamine. Is dit dezelfde man als van die hartaanval?" vroeg ik terwijl ik mij iets wegrolde van de tafel zodat zij het lichaam niet hoefde te zien. "Kan jij trouwens dee zakken met kleren naar het lab brengen? Dan kan je direct een monster laten testen op drugs." De methamphetamine had ik niet verwacht, al kon het ook de hartaanval verklaren. Wel goed dat ze dit een keer had gezien. Ik zette de zakken naast het koelkastje en ging terug naar mijn zaak. Alle zichtbare verwondingen moesten aangegeven worden, en dat waren er nochal wat. Ik begon bij haar hoofd en onderzocht alles aan de bloederige kleverige wond wat ik zo kon voor ik langzaam haar lichaampje afwerkte. Het was vrij duidelijk dat zij in elk geval niet gestorven was aan drugs, of het moest in een keer een overdosis zijn geweest, maar de hoofdwond was een betere optie. Toch zou het ook nog iets heel anders kunnen zijn. We zouden wel zien, of ik in dit geval. Lizzy wilde ik dit koste wat het kost nog besparen.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Franklin
    Ik knikte. Het was best dom van mij dat ik de methamphetamine, oftewel crystal meth, niet had herkend. Ach ja, had ik vandaag weer wat bij geleerd. Ik ging met het monstertje en de zakken met kleren op weg naar het lab. Een minuutje later duwde ik de klapdeuren open met mijn ellebogen en zei ik: 'Ladies and Gentlemen. Bij deze de zakken met kleren van het slachtoffer en een monstertje van de nier van de man van de vorige zaak. Die moet getest worden op drugs, met name methamphetamine. Hoe gaat het met de draad wat was gevonden bij de plaats delict? Hebben jullie al iets gevonden?' Ik had altijd interesse in de dingen die het lab en het rechercheteam onderzochten. Ik wilde graag het hele verhaal horen en niet alleen het deel van de patholoog-anatoom. Ik ging op de dichtstbijzijnde kruk zitten om weer eventjes te socializen. Ik wist wel dat ik aan het werk moest, maar gezellig doen met je collega's moest eventjes kunnen. Zo veel werk had ik toch niet aan die oude man, die zou ik vanavond vast en zeker al af hebben. Maar ik kon het ook langer trekken, zodat ik niet hoefde te helpen bij het kind. Ik moest me toch over mijn zelfmedelijden of het medelijden voor het meisje heen zetten als ik een goede patholoog-anatoom wilde worden, dus ik ging niet pietepeuterig doen en gewoon helpen als dokter Sullivan mij nodig had.


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    Dave.
    Het kon mij niks schelen wat mijn werkgever ervan vond als ik, zonder toestemming, toch alleen ging naar de ouders voor een ondervraging. Maar de gedachte dat ik hier verdere gezeik over zou krijgen en moet aanhoren, waar ik niet gemakkelijk onderuit kwam, zat me tegen. Ik was dan wel lui en dat was ook precies de reden dat ik hardop zuchtte. Ik zag zichzelf er namelijk voor aan om onder de preek van mijn werkgever, te gaan slapen – zo lui dat ik was. Of gewoon moe van al de preken die ik al eens had gehad.
          De koffie was hier, cru gedacht, niet te zuipen. Ik vertrok er altijd mijn bek van en daarom ging ik altijd eerst naar de winkel om koffie te halen, maar omdat het nu laat in de avond – bijna nacht, was – zou het mij verbazen als ze nog ergens goede koffie verkochten. Ik zou later wel gewoon naar de bar gaan – waar ze me een goede Schotse koffie voor me konden inschenken. Wat vooral Whiskey is.
          Het was redelijk druk op de werkvloer en het getyp op toetsenborden en voetstappen op de vloer vervaagden dan ook naar de achtergrond, toen ik naar het dossier keek en naar mijn bureau liep. Echter, toen ik nog een paar meter van mijn bureau vandaan was, knalde iemand tegen me op – waardoor ik chagrijnig opkeek naar de desbetreffende persoon.
          "Wat moet dat?" Kwam er nukkig uit mijn mond, omgeven door een stoppelbaard.
    Mijn lange, leren zwarte jas was gestopt met het meewaaien – omdat ik stopte met lopen. Hij omringde nu stilletjes mijn lichaam en kwam bijna tot de bodem.
          'Shit, sorry.' Er was niks gemorst van de koffie die hij in zijn hand hield.
          "Thomson," mopperde ik zachtjes met een brommende toon, toen ik de persoon in kwestie voor me zag staan. "Geen ogen in je doppen?" Ik liet een hoorbare zucht en klikte een keer met mijn tong, afkeurend, waarna ik mijn blik kort naar zijn dossier richtte en toen weer naar Thomson.
          'Dave, zit jij op die zaak van dat dertienjarige meisje?' Was Thomson verstandig over een ander onderwerp gegaan. Zijn ogen hadden waarschijnlijk de zaak al gezien.
          "Jij niet?" Ik liet een schampere lach. Al mocht ik eigenlijk niet te vroeg juichen, straks werd Thomson mijn partner. "Het lijkt er op."


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Andrew Scott Sullivan
    Toen Lizzy wegliep ging ik terug naar mijn lichaam. Ik ging precies verder met het onderzoek. Een aantal gekneusde ribben, heel veel blauwe plekken, maar hetgeen wat me het meest opviel waren de kneuzingen op haar heupen. Ik maakte er aantekeningen van en ging verder. Het was best lastig om een meisje zo te zien, bont en blauw en dood. Pas bij haar benen kwam er echt een klap en verstarde mijn kaak. Er zat wat bloed aan de binnekant van haar dijen. Het kon niet betekenen, maar ook een gruwelijke mogelijkheid zijn. Ik rolde me naar de telefoon en belde het lab. Zij hadden namelijk de spullen die ik nu nodig had. Ik wachtte ongeduldig tot er op werd genomen. Ik wilde gewoon heel graag verder en zo snel mogelijk meewerken aan gerechtigheid voor dit meisje en haar familie. Mijn benen verzette ik was tijdens het wachten, als een soort vreemde tik, en drukte mijn bril op mijn neus. Zonder spullen uit het lab kon ik niet echt verder. Misschien zat er nog iets aan haar voeten of was we een aanwijzing in de lijkvlekken, maar dit was toch erg belangrijk. Als mijn vermoedens zouden kloppen was dit niet alleen een moordzaak en moest ik het zo snelmogelijk aan mijn baas doorgeven. Ook gaf het me een extra reden om Lizzy eruit te houden, want een mishandelt en vermoord kind was extreem erg, maar een verkracht, mishandelt en vermoord kind was zelfs voor mij iets wat me nog lang zou achtervolgen. Ik had maar weinig van dat soort zaken, maar sommigen bleven lang bij je. Ik wiebelde wat ongemakkelijk in de rolstoel. Dit was nu al een verschrikkelijke zaak, al wist de rest van de mensen het hier nog niet.

    [ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 13:42 ]


    Bowties were never Cooler

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik had het zo koud van de regen dat ik nu echt stond te bidderen en klappertanden. Ik had een jas aan moeten doen vandaag. In de regen zelf tijdens het lopen had ik alleen last gehad van kippenvel, wat hier niet meer dan normaal was voor me, maar nu is stil stond had ik het echt ijskoud. Op Kath's vraag voor koffie knikte ik, wat waarschijnlijk slecht zichtbaar was door mijn gebibber. "Por Favor." bibberde ik voor ik toch naar binnen liep om me om te kleden in de trui en broek die ik hier altijd voor de zekerheid had liggen. Bij de kluisjes droogde ik me af en wisselde schaamteloos mijn kleren om. Ik had een goed lichaam, maar het was hier veels te koud om ermee te pronken. De droge kleren deden me goed, maar het was nogsteeds erg koud in het lab. Ik liep dus maar naar mijn hok en zette de straalkachel aan, zodat het hier straks lekker 25 graden was, misschien nog iets warmer. Ik had het gewoon even nodig, want ik wilde niet onderkoelt raken, wat me al 3 keer was gebeurt hier in de zomer. Iedereen liep toen in t-shirtjes, maar het bleek maar 10 graden te zijn en dan de hele weg naar het lab lopen was een foute inschatting geweest. Ondanks de verschrikkelijke kou hier, verdiende ik hier wel goed en werd ik geaccepteerd, wat erg fijn was. Ik liet mezelf recht voor mijn straalkacheltje op de grond zakken en probeerde zo veel mogelijk warmte op te nemen. Echt te warm had ik het niet snel, maar koud wel. Nu begon ik me toch langzaam minder koud te voelen, maar een kop koffie zou er zeker wel in gaan. Van binnen was ik namelijk nog wel heel erg koud.


    Bowties were never Cooler


    Maddie. - CSI Rang 3

    'Half twaalf, dat is toch eigenlijk geen tijd voor een blanke,' Mompelde ik toen ik me met enige tegenzin uit haar comfortabele positie op de sofa wurmde. Na enkele jaren bij PDP ben die nachtelijke avonturen nog steeds niet helemaal gewend.
    Met stramme passen stapte ik naar de spiegel die in de hal van haar appartement hangt. Mijn appartement ligt in de outskirts van Perth; ver weg genoeg van alle heisa van de stad, dichtbij genoeg om binnen een normale tijd op haar werk te komen. Met een vlugge blik bekeek ik mijn gezicht, dat er verassend genoeg niet al te vermoeid uitzag, in tegenstelling tot hoe ik me voelde. Gelukkig.
    Ik stak haar haren op in een paardenstaart, griste mijn autosleutels van de salontafel en beende naar de voordeur, die ik zachtjes achter me sloot om haar buren van de galerij niet te wekken. Die heb ik al veel te vaak op mijn nek gehad. Ik liep de lift in en stapte daar pas weer uit toen een zachte pling! aangaf dat ik op de begane grond was beland. Zelfs in het donker was mijn zorgvuldig onderhouden Jeep goed te onderscheiden van alle patserige auto's die de parkeerplaats vulden. Ik stak de sleutel in het slot, startte de auto en reed binnen de kortste keren op de rondweg richting het hoofdkantoor.
    De tonen van Ghosts van Kensington spookten nog rond in mijn hoofd wanneer ze de auto parkeerde. Wetende dat ik deze niet snel uit mijn hoofd zou kunnen zetten gooide ik het portier dicht en liep naar de ingang van het kantoor. Het licht op mijn afdeling was aan, dus dat moest betekenen dat ik niet de eerste was. Toen ik de glazen deur opende werden mijn vermoedens bevestigd; Joshua en Dave stonden op een gedempte toon met elkaar te praten. Ik groette ze beiden met een korte glimlach waarna ik mijn jas over mijn bureaustoel legde en vrijwel meteen doorliep naar het koffiezetapparaat. Toen het pruttlen was gestopt pakte ik het bekertje, blies de rook weg en nam een kleine slok. Nog zoiets waar ik nog steeds niet aan kan wennen- de verschrikkelijke koffie.


    What’s tasty in Busan?

    Rafael Julio 'Raf' Santos
    Ik zat rillend in mijn hok met de straalkachel hoog aan. Ik was dan wel weer droog, ik had het nogsteeds heel erg koud. Kath zou koffie voor me halen zei ze, maar ze was het vast vergeten. Ik stond dus maar op en liep door het koude gebouw naar de koffiekamer. Daar maakte ik een grote mok koffie en nam een slok, die me van binnen erg lekke warm maakte. Na nog een slok keek ik rond en zag Maddie staan. "Ola signorita." zei ik met een scheve glimlach. Nu de kou langzaam uit mijn lichaam trok kreeg ik mijn flirterige gedrag terug. Ik moest mijn zaak nog afmakrn. Er waren nog wat dingen die ik moest vaststellen. Het gif was biologisch gebleken, nu was het dus aan mij om uit te zoeken wat voor gif het was. Ook was er nog wat emeer biologisch materiaal wat onderzocht moest worden. Een hand haalde ik door mijn nog wel natter zwarte krullen en keek naar het meisje. "Is er nog nieuws, of niet. Anders heb ik voor je binnen een uurtje denk ik wel uitsluitsel over het gif en niet veel later ook over de andere monsters." zei ik tegen haar. Ze bleef mijn meerdere. Niet perse mijn baas, maar wel iemand die dieper in elke zaak kwam te zitten dan dat ik meestal deed. Voor mij waren het grotendeels alleen namen en nummers, meer niet. Nu weet ik ook niet of ik het had gekunt als het anders was geweest. Nu kon ik nog redelijk afstand nemen, al was het vaak wel dat ik wist wat voor een afgrijselijke lijdensweg de slachtoffers hadden gemaakt als ik foto's uit het mortuarium of buisjes met bloed erin voor me kreeg om uit te zoeken waar het precies door kwam. Dit keer had ik een voorgevoel dat het een rana venenosa geweest moest zijn. Weinig gif, veel verwoesting. Maar dat zouden de tests straks wel uitwijzen.


    Bowties were never Cooler

    [Iemand?]


    Bowties were never Cooler

    (Ik ben terug van vakantie)


    ~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

    [Yes!!!]


    Bowties were never Cooler

    Ik ben ook terug van vakantie (: (Sorry dat ik niks heb gemeld dat ik überhaupt weg was!)


    What’s tasty in Busan?

    [Reacties (hoera)]


    Bowties were never Cooler

    [Ben al bezig! Maar pfft, hoe ga ik in op Raf haha.]


    What’s tasty in Busan?

    [Ghehehe. Thanks]


    Bowties were never Cooler