One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Hoe sneller ik naar beneden ging, hoe sneller dit afgelopen was en hoe sneller ik naar huis kon. En god wat wilde ik graag naar huis. De ochtend was pas net begonnen en ik was er nu al helemaal klaar mee. Ik wist dat het mijn eigen schuld was, maar dat maakte het allemaal niet minder vervelend. De reden dat ik mezelf naar het riool stuurde. Zayn wist hoe het hier ging. Ik niet. Ik hoorde hier niet. De reden dat ik me er verder zo min mogelijk mee te bemoeien. Zayn zou hierboven hopelijk was informatie los kunnen krijgen en misschien al met de ouders kunnen praten. Nadat ik mijn pak ha gepakt pakte ik het mondkapjes over en heel even keek ik Zayn emotieloos aan na zijn excusses. Ik schudden bijna ongezien mijn hoofd en begon me aan te kleden. Zachtjes wenste ik mijn collega nog succes, waarna ik het riool in verdween. Er was gelukkig gezorgd voor licht, maar dat makte het niet minder erg. De lucht was ondragelijk en het zweet brak me eigenlijk meteen uit. Ik wilde zo snel mogelijk klaar zijn, maar ik wilde niets over het hoofd zien. Ik pakte mijn zaklamp om mezel beter bij te schijnen en mezelf naar de plek van waar het lichaam had gelegen te begeleiden. Maar het was hier zo smerig en vies, dat ik moeilijk ondershijt kon maken van gewoon rotzooi en bewijs. Ik deed echt mijn best, maar alles leek erop dat het gewoon enkel de dumpplaats was. Het licht van mijn zaklamp, vond een glinstering en ik wilde bijna weer verder gaan toen ik zag dat het gebroken glas was. Tot ik zag dat het meer was dan dat. Ik pakte de doorbloeden scherven voorzichtig op en stopten ze in een zakje, toen ik besloot dat het me teveel werd. Zo snel als ik kon werkte ik mezelf terug naar boven, waar ik het mondkapjes van mijn gezicht trok en hapte naar frissenlucht, waarna ik toch in de dichtsbijzijnde prullenbak over me nek ging. Wat was dit gigantisch smerig allemaal.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Het was echt een flinke rotzooi rond de dode geit, of dat waren ook belangrijke sporen. Ik begon de bedeltjes, zaden, stukken touw, bloemen en botten in zakjes te stoppen. Ik keek op ervan toen ik iemand over zijn nek hoorde gaan. Ik zag Michael over de prullenbak gebogen staan. Ik liet even alles liggen en liep naar hem toe. Het stonk echt heel erg. Ik deed mijn handschoenen uit en grabbelde in mijn zak om mijn sleutel eruit te halen. "Als je wil gaan douchen kan dat. Ik maak hier het wel af en dan kunnen we zo samen door de buurt, als je het niet erg vind. Ik kan ook wel alleen gaan, als je dat niet wil." zei ik tegen hem, wachtend tot hij even zou stoppen met kotsen. Straks maar even aan de rioolwerkers vragen of ze op wilde letten of ze nog wat vonden. Zacht aaide ik over zijn rug, in de hoop om hem en zijn maag iets te kalmeren. Gelukkig was de rug van zijn pak nog redelijk schoon. Michael was meer dan alleen een collega, ik zag hem zeker als een vriend, hij was dan ook een van de weinigen die bij me over de vloer kwam. Ik had ook eigenlijk daarom niet zo bot mogen reageren op zijn opmerking, want gezien mijn uitgemergelde lichaam had hij het echt niet gemeend. Hij had een goed lichaam, al helemaal in vergelijking met mij. Iedereen zou blij zijn om zo'n lichaam te hebben, of iemand met zo'n lichaam te hebben, maar dat zou mij toch nooit gebeuren. "Het spijt me, Mikey." mompelde ik zacht. Ik hoopte gewoon dat hij zich uiteindelijk wel iets beter zou voelen. Ja, het rook goor en het was goed dat hij het uit zijn systeem kreeg, maar ik hoopte ook dat het niet te lang zou duren, want ik was bang dat hij dan uit zou drogen ofzo. Ik was nu eenmaal niet een aanhankelijk persoon en vaak zelfs wat afstandelijk, maar ik waardeerde Mikey zeker wel en maakte me zo nu en dan ook echt wel zorgen om hem. Hij was mijn collega en mijn partner, dat was dus normaal, of in elk geval dat dacht ik wel. Dat hij ook gay was, maakte me echt geen zak uit. Het maakte het alleen wel iets moeilijker om het er niet gewoon uit te gooien en hem om advies te vragen, want op dat punt had ik veel vaker dan eens al gestaan.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik wist niet wat ik smeriger vond. Het riool of het overgeven. Ik klemde mezelf vast aan de rand van de vuilnisbak terwijl ik mijn maaginhoud leeggooide. Het hielp alleen niet, want de geur van riool leek nog altijd mijn neusgaten binnen te drinken. Ik wist dat het mijn pak was, maar ik had nog even geen tijd om deze uit te trekken. De tranen waren in mijn ogen verschenen en ruw veegde ik ze weg. Het ging vanzelf. Ik keek niet op of om toen er iemand op mijn rug klopte en toen ik hoorde dat het Zayn was, had ik enkel de neiging om te katten of hij me überhaupt nog aan durfde te raken. Maar ik zou er niets mee opschieten, behalve de situatie nog erger maken. Toen ik eindelijk uitgekotst was veegde ik ruw mijn mond af en trok ik de rits van mijn pak open, voordat ik langzaam overeind kwam. Ik keek even naar de sleutel in Zayn zijn hand en haalde even mijn neus op. 'Graag.' Ik wist dat de geur nog wel een zou blijven hangen, maar ik wilde niets liever dan nu een warme douche en mijn mond spoelen. Ik trok mijn handschoenen uit en ik wilde de sleutels net aanpakken toen Zayn voor de tweede keer zijn excuses aanbood. Weeral schudden ik mijn hoofd. Ik pakte de sleutels over en trok mijn pak uit, toen ik me bedacht. 'Hier. Het enige wat ik dacht dat echt belangrijk was. De rest was zo'n troep, dat ik niet wist wat ik er mee aanmoest.' Ik overhandigde hem het Pleistoceen zakje met bewijs en stapte onder het lint door. 'Ik zie je zo.' Zei ik nog zacht, voordat ik terug liep naar Zayn zijn huis. Ik was nooit graag alleen in iemand anders zijn huis. Laat staan gebruik maken van zijn douche en al helemaal niet bij iemand die me niet anders zag dan een collega en aanhang. Maar ik kon zo niet heel de dag doorlopen, met al die stank die om me heen hing.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Gelukkig kreeg Michael zich wel langzaam onder controle. Het kotsen werd minder en stopte uiteindelijk. Toen hij omhoog wilde komen liet ik hem los en liet de sleutels bungelen. Sleutels was een groot woord, want het was alleen mijn huissleutel en mijn lockersleutel. Meer had ik niet. Tja, mijn autosleutel, maar die lag thuis. Hij nam gelukkig wel mijn aanbod aan en ik stopte hem de sleutels toe, toen hij zijn handschoenen uit had gedaan. Van mijn verontschuldiging moest hij blijkbaar weer niets hebben, dus ik liet het maar. Dat hij mijn aanbod van de douche en geen werk aannam vond ik al fijn en liet me al minder schuldig voelen. Ik pakte het zakje nog van hem aan. "Ik vraag de rioolmannetjes wel om uit te kijken." zei ik voor ik hem even nakeek en toen toch weer aan het werk ging. Kijk, er was van alles te vinden, maar niet van belang. De putdeksel moest ik nog bekijken en voor de rest foto's maken en nog wat dingen in zakjes stoppen, maar voor een steegje was het toch verrassend schoon. Toen pas herrinderde ik me dat dit een van de steegjes was, die we afgelopen weekend hadden schoongemaakt met de buurt, om het aangezicht te verbeteren. Er was dus amper een peuk te vinden. De peuken en aluminiumfolietjes die ik vond, pakte ik dus wel in, maar het was gelukkig niet veel. Uiteindelijk vond ik nog wat asresten, die ik netjes verpakte, maar toen was ik toch echt klaar. Ik gaf de zakjes mee aan de agent die met de auto was teruggekeerd en besloot de hele putdeksel in een doos naar het bureau mee te sturen. Daardoor besloot de politie de steeg nog niet vrij te geven tot er een nieuwe putdeksel was, maar wij waren klaar. Ik bedankte de mannen en liep daarna terug naar huis. Daar duwde ik de deur open en werd begroet door de twee nogsteeds spelende honden. Zo laat was het nog niet, maar er was ook niet enorm veel te vinden. Zo zou het wel tijd zijn voor lunch, maar eerst borg ik mijn wapen en badge op, voor ik naar de keuken liep om mijn handen te wassen en daarna naar het doosje koekjes te kijken. Ik legde ze op een schaaltje en bracht nog even snel het doosje terug, met een stukje baklava erin wat ik van het weekend met mijn moeder en zusjes had gemaakt. Een ander stuk zou ik vanavond wel meenemen naar het gezin van ons slachtoffer. Dat leek me wel zo netjes. Voor nu liet ik me op de bank vallen en wachtte op Michael. Intussen pakte ik mijn tekenblok en begon rustig te schetsen, om toch wat tot rust te komen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Oke wilde gewoon geen sorry horen. Het was altijd achteraf lekker makkelijk praten. Daarbij geloofde ik niet dat Zayn er ook maar iets van meende. Waarom zou hij ook. Ik was niets meer dan iemand waarmee hij verplicht werd te werken. De reden dat ik zijn voorstel eigenlijk wilde afslaan. Maar ik wist dat ik zo niet kon werken. Dat ik dan waarschijnlijk nog wel een paar keer over me nek zou gaan. Dus pakte ik de sleutel over en liep ik naar Zayn zijn huis. Ik liet mijn schoenen bij de deur staan, omdat de zolen nogal vies waren en begroeten de twee honden die in eerste instantie blij waren om me te zien, totdat ze doorkregen hoe erg ik stonk. Zuchtend liep ik naar de badkamer waar ik de douch aandraaide en mezelf begon uit te kleden. Zuchtend sloot ik mijn ogen even en genoot ik van het warme water wat over mijn lichaam liep. Maar ik was niet thuis en dat betekende dat ik geen uren onder de douch kon staan. Daarbij, was ik eigenlijk gewoon aan het werk. Dus ik waste me snel grondig. Maar hoe sterk de geur van douchegel en shampoo ook was. Ik kreeg de geur van riool niet uit mijn hoofd. Het had allemaal geen zin, maar ik voelde me wel wat frisser. Ik draaide de kraan weer uit en droogde mezelf wat vluggig af. Als ik ergens een hekel aan had, was het in dezelfde kleding stappen die ik al aan had gehadna het douche, maar ik handiger ech geen keuze. Ik had mijn boxer en jeans aan toen mijn oog viel op mondwater. Zayn zou het toch niet merken als ik daar iets van gebruikte en ik zou het niet doen als ik die ongelofelijke vieze smaak niet in mijn mond had. Na mijn mond gespoeld te hebben gristen ik nog snel mijn shirt mee, voordat ik naar de woonkamer liep. Gewoon omdat ik niet had verwacht dat Zayn er al zou zijn. Maar ik had het duidelijk mis. Mijn kaken werden wat rood en razendsnel trok ik mijn shirt over mijn hoofd. Na vanochtend kon dit er ook nog wel bij. Ik pakte Ace op en ging op de stoel het ver wegst van de bank zitten en zetten Ace op mijn schoot, die meteen tegen mijn borst op begon te springen om aandacht. Aandacht die ik hem met liefde gaf, zodat ik en niet naar Zayn hoefde te kijken en zelf wat afleiding had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik keek op toen ik het water uit hoorde gaan. Er gebeurde nog niets, dus ik ging maar weer verder met tekenen. Ik tekende de spelende honden. Net toen ik de laatste potloodstreep zette hoorde ik voetstappen deze kant op komen. Ik keek op en zag Michael daar staan, met een beter lichaam dat ik me had bedacht. Blozend keek ik weg door de ongepaste gedachten die door mijn hoofd speelden. Dit mocht echt niet. Ik zag dat hij Ace oppakte, waardoor ik vast mijn tekenspullen weglegde, zodat Harley niet veel later op mijn schoot kon springen. Er hing een ongemakkelijke stilte tussen ons, terwijl we allebei onze eigen hond aaiden. Eigenlijk wilde ik iets zeggen, maar toch ook weer niet. Ik zou het namelijk zeker weer erger maken. Dat gebeurde altijd. Ik pakte mijn tekenblokje maar weer en bladerde naar de sectie waar ik portretten tekende. Ik had er veel van familie, mensen in de wijk, maar ook van collega's. Op de vorige pagina stond nog een tekening van Michael, die had ik een paar dagen geleden getekend toen we ons hadden verveeld op kantoor, omdat we niets hadden om te doen. Ik keek even naar de jongen met de hond en begon te tekenen. Na een grove omtrek pakte ik mijn bril en zette die op, anders zou ik echt koppijn krijgen en kon ik de details niet zien. Ik keek nog even naar de jongen en drukte mijn bril verder op mijn neus. Ik zag er toch al niet uit met mijn pluizige ongetemde haar. "Wil je wat drinken, of gewoon even zitten?" vroeg ik voor ik weer druk verder ging met tekenen. Straks ging ik wel naar de ouders, maar ik wilde eigenlijk niet alleen. Toch wilde ik Michael ook niet vragen, vooral omdat hij zich duidelijk ook niet helemaal prettig voelde. Normaal was hij namelijk een stuk levendiger, zelfs na een nacht die wij hadden gehad. Ik zag hem liever niet zo, maar ik wist echt niet meer wat te doen. Ik hoopte gewoon dat het beter zou gaan, met hem en tussen ons. Hij was meer dan een collega voor mij, maar meer dan een vriend zou hij nooit mogen worden, zelfs al zouden we het allebei willen, hoe onwaarschijnlijk me dat ook leek. Ik wilde namelijk niet uitgestoten worden door mijn familie, dat zou namelijk wel gebeuren als ik met een jongen thuis kwam. Nu was het al een wonder dat mijn ouders me nog binnen lieten, omdat ik wel uit de kast was gekomen, maar dat had al veel moeite gekost en had al veel problemen opgeleverd. Meer kon ik niet aan en wilde ik ook niet meer veroorzaken, zelfs als het me op een ander vlak gelukkig zou maken. Dan maar ongelukkig in de liefde, als ik daarmee mijn familie zou behouden.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Als ik mijn kop koffie achterover heb geslagen maak ik meteen een kop thee voor mezelf. Waarom? Ik kan niet zo goed tegen cafeïne, ik word er druk van en ja, oké, misschien moet ik stoppen met koffie, of overstappen op decafé, maar dat ene kopje (nog niet eens) koffie per dag moet toch geen kwaad kunnen? Dat is in ieder geval wat ik mezelf voor blijf houden, om daarna water of thee te drinken, want dan doe ik gezond, vind ik. Terwijl ik aan de thee begin en richting bureau besluit te gaan loop ik Ashton tegen het lijf, of eigenlijk hij mij. Hij glimlacht en knikt, waarna hij me meld de uitslagen bijna binnen te hebben, ook vraagt hij hoe het met me gaat.
      Ik glimlach. "Mooi," voor zover de details over het lichaam van een dode jongen goed kunnen zijn, maar het gaat om wat we er mee kunnen doen, deze details helpen wel de zaak op te lossen. "Goed hoor, mijn moeders besloten me onverwachts mee te slepen op een korte trip naar Canada, Rachel had een één of andere shoot en we hebben familie bezocht, vandaar mijn afwezigheid," beantwoord ik zijn vraag. "Soms hebben ze nog het idee dat ik geen eigen leven heb. Maar met jou?" Ondertussen schenkt Ashton een glas water voor zichzelf in, wat hij opdrinkt. Ook ik neem weer een slok van mijn thee, nee, eigenlijk is het niet mijn smaak, maar rondspringen op mijn werk is geen goed idee, dus zal ik het hier maar mee moeten doen. Dat papierwerk kan wel twee minuten wachten, ik ben het persoon dat nooit nee zegt tegen een gesprek en Ashton is het type mens waar ik graag mee omga, vriendelijk en vrolijk, maar ook serieus als dat moet, daarbij is hij ook nog eens erg goed in zijn werk.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Het was blij dat Milano tenminste wel een vrolijk gesprekje kon houden. Ik luisterde erg geamuseerd. Het familieleven van andere mensen was leuk om over te horen, want zelf miste ik mijn familie enorm, maar ik kon niet naar Australië. Ten eerste omdat ik niet genoeg geld had, en ten tweede omdat ik geen vrij kon krijgen voor langer dan een week. Als ik een week vrij had, was ik maar 5 dagen thuis en dat zou gewoon te weinig zijn en het gemis alleen maar erger maken als ik terug kwam. Ik zuchtte even bij zijn vraag en haalde mijn schouders op. "Same old, same old. Een aantal lichamen per dag. Veel standaard doodsoorzaken, af en toe iets interessants of niet natuurlijks. Ik ben nog met Bonnie en Clyde naar het strand geweest, waar ik me weer herrinderde dat jullie stranden echt heel anders zijn als die thuis. Ik ben dus maar snel weer naar huis gegaan, waar ik wel nog even met mijn moeder en broertje heb geskyped." zei ik voor ik een hand door mijn nu echt wel uit de hand gelopen krullen te halen. "Als je niets te doen hebt en het je aan staat kan je wel meekomen naar het mortuarium. Het zal alleen geen prettig gezicht worden, gezien de leeftijd en de vindplek." zei ik voor ik mijn lege glas wegzette. "Anders kan ik nog wel even blijven, maar ik wil het eigenlijk ook kunnen afronden, want deze autopsies zijn nooit erg prettig." mompelde ik terwijl ik zuchtte. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak en zond mijn moeder een weltruste appje. Dat deed ik nogsteeds elke dag. Kijk, ik was 20, volwassen en had een eigen leven aan de andere kant van de wereld, maar alsnog miste ik mijn moeder heel erg en wilde ik graag toch echt voor de kerst naar huis kunnen, maar dat kon vast niet. De kerst was juist een drukke periode, dus ik zat zoizo hier vast. Nog een zucht rolde over mijn lippen en ik stopte mijn mobiel weer terug. Zo aan het werk dan maar, meer kon ik toch niet.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Deze dag ging zo nog heel lang duren. Ik moest echt eens stoppen met mezelf voor schut te zetten en daardoorde sfeer nog ongemakkelijker te maken. Normaal kon ik er alleen maar om lachen als ik mezelf weer eens belachelijk maakte zonder dat het de bedoeling was en haalde ik mijn schouders er voor op wat andere er van dachten. Ik wist niet waarom ik dat vandaag niet had. Dat het me vandaag opeens wat deed en waarom ik het me aantrok dat Zayn me steeds minder leek te gaan mogen. Al was het vast mijn eigen schuld. Na mijn shirt razendsnel aangetrokken te hebben pakte ik Ace op en ging op de stoel aan totaal de andere kant van Zayn zitten. Gewoon om het niet nog ongemakkelijker te maken. Zayn bleef met zijn tekenblok bezig en zuchten trok ik Ace tegen me aan, die het door leek te hebben en zijn snuit tegen mijn wang duwde. Ik focuste me totaal op mijn pupie, die er alles aan leek te doen om me weer aan het lachen te maken en glimlachend kroelde ik het hoge beste over zijn kop. 'Ik hoef niets.' Zei ik zacht zonder op te kijken naar Zayn toen hij vroeg of ik wat drinken wilden. Ik voelde me namelijk al teveel door hier enkel aanwezig te zijn. Als we nou gewoon weer aan het werk gingen, hoe sneller ik naar huis kon en hoe sneller Zayn dus van me af was. Misschien moest ik overplaatsing aanvragen? Snel schudden ik het idee van me af. Dat was meteen wel heel wat. Daarbij wilde ik niet ergens overnieuw beginnen en liet ik me niet zomaar op de kast jagen. Ik wilde gewoon dat het me allemaal niets kon schelen wat Zayn over me dacht. Maar ik wilde gewoon dat hij me mocht. Maar waarom wist ik niet.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik vroeg mijn collega of hij wat wilde drinken, maar hij wees het af. Ik zuchtte zacht en ging verder met tekenen. Zo zouden we weer een slecht nieuwsgesprek moeten houden, het verschrikkelijkste aan deze baan. Veel mensen dachten dat de lichamen en alle gore plaatsen waar we kwamen het ergst waren, maar dat was niet zo. Dat waren de gesprekken met de nabestaanden. Zoizo had ik het niet enorm op mensen die ik niet kende, maar om ze dan ook nog een van de ergste dingen in hun leven te vertellen. Ik legde mijn tekenblok weg en drukte een kus op Harley zijn neus, die nu fijn bij me was komen liggen. Ik stond op en keek naar de jongen en zijn puppy. "Ga je zo mee naar de ouders? Of blijf je liever hier?" zei ik zacht. Ik liep naar de keuken en onderweg aaide ik zacht even door zijn gekleurde haren. Die maakten mij altijd erg vrolijk. Ik hobbelde daarna door naar de keuken om twee mokken koffie te maken. Hij zei wel dat hij niets hoefde, maar een kop koffie ging er altijd wel in. Ik pakte ook het schaaltje met de Javaanse koekjes en nam alles mee naar de woonkamer. "Als je je toch bedenkt, is hier nog een kop koffie en wat koekjes van mijn buurvrouw." zei ik zacht voor ik zelf weer op de bank kroop om wat koffie te drinken. We zouden bij Yunayd's ouders waarschijnlijk toch wel weer heel zoete thee krijgen, daarom was het waarschijnlijk juist fijn om nu wat goede koffie te drinken. Ik nam tussendoor een koekje, wat zowel zoetig en kokos-achtig was, maar er zat ook iets van een pepertje in. Ik vond het wel lekker, maar het was niet voor iedereen. Ik hoopte gewoon dat het later vandaag, of morgen, beter zou gaan tussen ons, want ik vond het verschrikkelijk om zo'n spanning tussen ons te hebben. Deze situatie maakte het werk ook niet fijner of makkelijker. Rustig dronk ik mijn koffie, met Harley tegen me aan, terwijl ik begon te bedenken wat ik kon zeggen, waarvoor eigenlijk altijd woorden te kort schoten, maar zeker nu ik het jongetje en zijn ouders persoonlijk kende.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik was erg blij dat ik op dit moment Ace bij me had. Hij maakte dit alles toch nog iets aangenamer en zorgde ervoor dat ik enigszins rustig bleef. Hoe zielig het misschien ook overkwam of was, het beestje was echt mijn steun en toeverlaat. Ik had hem misschien gered van zijn ondergang, nadat hij met 4 weken bij zijn moeder vandaan was gehaald en bij het afval was gedumpt, maar hij gaf me er zoveel voor terug. Vrolijk sporng hij op tegen mijn borst om zijn kopje in mijn gezicht te kunnen duwen. de aandachtsvrager. Glimlachend bleef ik wat met hem kroelen. Zelfs toen Zayn over drinken begon bleef mijn aandacht bij de puppy met twee verschillende kleuren ogen. Ik wees het af, maar toch stond de jongen op. 'Het hoort erbij nietwaar. Maar ik weet niet of je denkt dat het verstandig is.' Hij kende het hier. Hij wist hoe de mensen hier waren, ik niet. Ik sloot even genietend mijn ogen toen Zayn langs me heenliep en zijn hand door mijn haar haalde. Ik vond het altijd hartstikke fijn als mensen dat deden, maar toch slikte ik moeilijk nadat hij naar de keuken was gelopen. Ik snapte die jongen echt van geen kanten. Alleen ik wist dat ik het los moet laten en mezelf er nogmaals aan moest herinneren dat we enkel collega's waren. Hij me waarschijnlijk ook nooit als meer had gezien dan dat. Hoe erg ik het meestal ook met hem kon vinden. Zo'n dag als deze bewees alleen maar hoe ver we eigenlijk van elkaar afstonden. Ik wist dat het mijn eigen schuld was. Dat ik vaak te losbundig en uitgesproken was. Ik voelde me gewoon snel bij mensen op mijn gemak. Maar ik moest ondertussen weten dat niet iedereen dat waardeerde. Zayn kwam terug met twee koppen koffie en een schaal koekjes. 'Bedankt.' Mompelde ik zachtjes, waarbij ik opkeek naar de jongen. Helemaal in het begin, toen ik net net begon met dit werk en ik bij Zayn geplaatst werd, was ik eigenlijk meteen door hem verkocht. Ik had het idee al vrijwel meteen uit mijn hoofd gezet. Nooit, zou het gebeuren en daar had ik me al heel snel bij neergelegd. Maar ik snapte nog altijd heel goed, waarom ik hem zo aantrekkelijk had gevonden en stiekem eigenlijk nog altijd wel vond.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Er kwam toch eindelijk een goed gevoel over me heen toen Michael wel de koffie van me aannam, die hij in eerste instantie had afgewezen. Ik glimlachte een beetje en liet mezelf weer op de bank zakken bij Harley, maar wel iets dichter bij mijn collega. Een warme gloed vervulde me bij zijn zachte woorden, maar vooral de blik in zijn ogen, die me vanaf dag een al hadden laten smelten. Zeker in het begin had ik dan ook best moeite gehad om normaal met hem om te gaan en al helemaal toen ik leerde dat hij ook op mannen viel. Toch mocht ik het van mezelf niet, hoe graag ik het ook zou willen proberen en hoe nieuwsgierig ik er ook naar was. Ik wilde ook mijn familie behouden en dat ging niet samen. Ik moest dus kiezen en familie ging bij mij altijd voor, jammer genoeg. Ik dronk rustig mijn koffie en knabbelde wat aan mijn koekje terwijl ik in gedachten verzonk. Mijn hoofd begon over eindeloze scenario's te gaan waarin ik het wel zou kunnen combineren, maar de een was nog onmogelijker dan de ander, waardoor ik er alleen maar moedelozer van werd. Eigenlijk als een soort tik pakte ik mijn schetsblok, klapte die open op de half afgemaakte tekening van mijn collega hier voor me met zijn hond, en begon wat met mijn potlood tussen mijn vingers te draaien. Dat Michael zo mijn tekening zou kunnen zien was ik me eigenlijk niet eens echt van bewust. "Waarom moeten wij altijd die verdomde eerste slecht nieuws gesprekken voeren? Waarom kunnen we het niet omstebeurt doen met een mooi Shotland Yard schema? Komen die labratten ook eens buiten en zien wat voor mensen er achter hun data zitten." mopperde ik zacht, voor ik me bedacht dat dit echt enorm ongepast was en ik mijn gevoelens liet spreken, wat ik normaal nooit toeliet. "Sorry, dat meende ik niet. Deze zaak komt me alleen allemaal een beetje te dichtbij." zei ik met verontschuldigende oprecht oogjes tegen de jongen met zijn hond en zijn koffie. Niemand zou dit horen te doen, maar het was nu eenmaal deel van onze baan, dat het nu persoonlijk was, en ik niet gewoon enigsinds emotieloos het mede kon delen en voor de rest Michael het woord kon laten doen, viel me erg zwaar. Ik was niet goed met mensen, hij wel, maar nu voelde ik me verplicht het te doen, maar wilde tegelijkertijd zelf getroost worden, in plaats van iemand anders te troosten. Het enige was wel dat ik dat echt niet zou toegeven, want ik wilde toch ook weer geen medelijden. Dit alles zorgde gewoon dat ik een onstabiele tijdbom was, die van buiten hopelijk nog eng rustig leek.

---

Bowties were never Cooler

michael Clifford
Ondanks dat ik de koffie in eerste instantie had afgewezen, was ik best wel een een kop toe. De reden dat ik hem dan toch ook aannam toen Zayn er mee aankwam. De koekjes liet ik wel staan, want die waren alles behalve goed voor mijn figuur, waar ik zo enorm op moest letten. Echt, ik had het gevoel dat als ik alleen al naar eten keek ik een kilo aankwam. Ik keek op naar Zayn die zijn tekenblok er weer bij pakte en probeerde tegelijkertijd ervoor te zorgen dat Ace er niet voor zou zorgen dat mijn koffie straks op de grond lag. Mijn oog viel op de tekening op het blad en ik slikte even bij het zien van mezelf en Ace. Mijn kaken kleurde wat rood en ik deed maar net of ik het niet gezien had, terwijl ik probeerde er niets achter te zoeken of teveel overna te denken. Het was niet de eerste keer dat Zayn me tekende. Ik wende snel mijn blik af en richt me weer op Ace, die wat druk begon te worden. Ik schok alleen op toen Zayn plots uitviel over het feit dat wij altij het slechte nieuws moesten brengen en grinnikte zachtjes toen hij begon over de labrats. Tot ik me besefde hoe moeilijk hij het hier werkelijk mee had. 'Anders ga ik alleen. Ik snap best dat dit te dichtbij komt.' Natuurlijk deed ik het liever niet alleen, maar ik zou dit zo voor Zayn doen. En niet op de manier hoe ik vaak alles voor hem deed op werkgebied, maar omdat ik hem niet zo wilde zien. Meelevend keek ik Zayn aan, niet goed wetend wat ik moest doen. Bij ieder ander had ik ernaast gaan zitten en een hand op hun schouder gelegd. Maar ik wist niet wat Zayn dan over me zou denken. Wat kon het me ook schelen. Ik zetten mijn koffie op tafel en Ace op de grond en ging naast Zayn op de bank zitten. Heel voorzichtig legde ik mijn hand op zijn knie en probeerde ik zo rustig mogelijk te blijven. Iets wat nogal moeilijk ging als je hart bijna uit je borstkas kwam zetten. 'Blijf hier. Ik doe het wel.' Volgens mij was dat veel verstandiger. Zayn had het er duidelijk moeilijk mee en ik wilde niet dat hij het zichzelf nog lastiger maakte.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Christan Milano McClair.

Hij zucht even en haalt zijn schouders op, waarna hij verteld dat er niet echt iets speciaals is, maar als ik uit zijn woorden ophaal hoeveel heimwee hij eigenlijk heeft voel ik met hem mee en dat meen ik. Ik ken niet anders dan mijn moeders dichtbij me, ik kan ook niet zonder ze, om toe te geven, ik word al half gek als ik twee weken op vakantie ga, terwijl ik ze dan ook nog gewoon dagelijks spreek. Natuurlijk woont de rest van mijn familie uit de buurt en woon ik niet meer in het land waar ik opgegroeid ben, wegens Rachel's werk heb ik in meerdere landen geleefd en is mijn accent ook een mix van Canadees, Brits en een tik Tsjechisch en Frans, maar als ik hem zo hoor kan ik zijn heimwee en verlangen naar thuis wel begrijpen. Ashton haalt een hand door zijn haar, de fluffy krullen, het is grappig, we hebben een beetje hetzelfde haar, dat van hem is alleen iets langer, waardoor het iets meer alle kanten op gaat, maar ook dat van mij zal zo reageren weet ik uit ervaring. Ik knik op Ashton's vraag. "Is goed." Het is niet mijn hobby en ik benijd hem er niet om, maar het is niet dat zijn werk me onsmakelijk maakt. Als ik hem zo zie, ook de manier waarop hij zijn telefoon uit zijn zak haalt, iets verstuurd en weer terugdoet, heb ik niet het idee dat hij zo'n grote vriendengroep heeft hier, zijn eerdere woorden sluiten hier bij aan, het brengt me op een idee. Het verbaasd me namelijk, wie zou er namelijk geen vriendschap willen sluiten met zo iemand. "Hey Ashton, wat dacht je er van als je meekwam naar een liefdadigheidswedstrijd voetbal dit weekeinde? Ik kan je zelfs nog inschrijven als je wilt. De mensen zijn erg aardig en het is altijd gezellig, ook als je niet van voetbal houd zijn er nog andere activiteiten en er hangt gewoon een fijne sfeer," vraag ik hem dan. Het gaat mijn eerste wedstrijd in een tijd zijn en ik hoop maar dat het een beetje goed komt, er is dan ook natuurlijk rekening gebruikt met het feit dat het zeker is dat ik de wedstrijd niet vol kan maken en ja, ik weet wat ik mezelf aandoe. Maar voor het goede doel heb ik het over, daarbij ben ik ook gewoon gek op voetbal en om dit te combineren vind ik geweldig. En Ashton mag dan wel een collega zijn, ik zie er geen kwaad in een beetje een vriendschap op te bouwen met iemand met wie je toevallig werkt. Zolang het maar klikt, toch? En zolang het maar niet te ver gaat, tenminste.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Op een of andere manier kreeg ik Milan zo ver dat hij wel mee zou gaan naar het mortuarium. Ik snapte niet goed waarom, maar ik vond het ook wel heel fijn om de jongen mee te hebben als ik aan het werk moest. Het mortuarium kon namelijk flink eenzaam zijn, zeker op duistere dagen en als ik mijn familie al tijden niet had gesproken. Toen de jongen voorstelde dat ik mee zou gaan naar een voetbalwedstrijd beet ik iets ongemakkelijk op mijn lip. Eigenlijk wilde wel, maar kon niet voetballen. Ik wist er ook eigenlijk niets van. Ik hield wel van sporten, maar dan vooral sporten uit het warme Sydney, niet het koude Engeland, of Canada van mijn part. "Ach, waarom niet. Eens kijken of een Joey dat ook kan. Op het WK zeiden ze wel dat door het vuur we een pittige tegenstander waren, volgens mij." zei ik met een kleine glimlach. "Ik wil alleen wel graag rond 11 uur thuis zijn, want dan heb ik een afspraak met mijn familie." zei ik tegen hem voor ik nog een keertje door mijn krullen woelde. Ik moest zo echt aan het werk, want ik wilde deze zaak niet te lang laten liggen. Ik waardeerde Milan zijn gebaar echt heel erg, dat hij me toch ergens in probeerde te betrekken. Ik had hier maar weinig, ja mijn hondjes en mijn werk, maar weinig meer om me hier te houden, maar ook om me echt gelukkig te maken hier. Ik zuchtte zacht. "Ik ga vast naar de kelder. Als ik aan het eind van de dienst even langs kan komen voor meer informatie over dat voetbaldingetje zou het fijn zijn." zei ik tegen de andere krullenbol, die zijn haren iets meer onder controle had. Ik hobbelde daarna naar het mortuarium, wat gelukkig niet meer klinisch wit was, maar wat op mijn vraag bij de geplande verfbeurt in warmere kleren, zandgeel en mosgroen, was geverfd. Het gaf me toch nog een klein beetje het gevoel van thuis. Ik liep naar de kapstok om daar mijn tas en mijn jas op te hangen en mijn gevoerde labjas aan te doen. Daarover gingen een schort, handschoenen en een mondkapje voor de zekerheid. Omdat het lichaam in een riool was gevonden wist ik niet precies wat ik in het licht zou aantreffen. Daarna liep ik naar de koeling om het lichaampje eruit te rijden en over te brengen op een van de snijtafels. De vriezerbrancard zette ik daarna weer terug en maakte uiteindelijk de bodybag open, om die in het biohazardvat te gooien. Het laatste wat ik deed om me klaar te maken was het klaarleggen van papieren voor het autopsiedossier. Ik was nu klaar om te beginnen, wat ik dan ook deed door als eerste alle sporen op zijn ongewassen lichaam te noteren, te fotograferen en er monsters van te nemen, want niets mocht verloren gaan door het wassen. Alles kon namelijk een aanwijzing zijn, hoe klein ook, zeker met dit soort zaken, dat had ik wel geleerd.

---

Bowties were never Cooler