One man's death is another man's life • 5 Second Of Summer en One Direction • Speeltopic - Speeltopics

The Crime Scene Investigation unit of Scotland Yard is one of the busiest in the country. Every day new cases come trough the doors. As soon as one case has been solved, 10 more are waiting to be solved. A team of the best specialists work long shifts to solve the most complicated murdercases. Due to the hard work of these men and women the cases get solved one by one and in that way try to serve justice and make the world a beter place every day over again. But murder and death aren't the only things roaming the workfloor. The scientists wouldn't be able to survive if that was the case, if death always won and sadness was the master of the department. They have to find ways to bring brightness into their lifes and to make all the horrible events they deal with at work worthwhile.

Op de afdeling Forensische Dienst van Scotland Yard, het politiecentrum van London en omstreken, de beste in het hele land, heb je verschillende departimenten: Verhoor, Plaats Delict, Lijkschouwing, Aarde, Planten en Dieren, Wapens, Afdrukken, Toxocologie, Bloed en DNA. Deze onderdelen werken hard samen om de moeilijkste zaken van het hele land uit te pluizen en op te lossen. Maar terwijl iedereen hard aan het werk is gebeurt er ook nog van alles onderling op de werkvloer en in de persoonlijke levens van de medewerkers van de Forensische Dienst.


• Rollen •
• Niall Horan • Wapens • LadyStark
• Zayn Malik • Plaats Delict • C_A_L_M_
• Liam Payne • Toxicologie •
• Harry Styles • Aarde, Planten en Dieren • Styford
[R]• Louis Tomlinson • Afdrukken • TateLangdon
• Michael Clifford • Plaats Delict • TateLangdon
• Ashton Irwin • Lijkschouwing • C_A_L_M_
[R]• Luke Hemmings • Verhoor • Hemlinson
[R]• Calum Hood • Bloed en DNA • Fireprooff
• Christan Milano McClair • Verhoor • Shumway


• Regels •
• Minimaal 11 regels, 300 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Je hebt een zaak neit zo maar in 3 tellen opgelost, 1 streng DNA, of plantenmonster kan geen hele zaak oplossen en er is geen enkele mogelijkheid dat je een zaak helemaal in je eentje kan oplossen. Er falen ook zaken en je kan het nooit met al je collega's goed vinden. Veel kan je ook met de computer laten analyseren, maar je zal ook nogsteeds veel met de hand moeten doen en echt opzoeken en nalezen.
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Als alle reserveringen vol zijn kunnen er personages worden toegevoegd
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• 16+ mag
• Alleen C_A_L_M_ of Hemlinson maken nieuwe topics aan
Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!

Het Begin:
Iedereen druppelt binnen voor een 'gemiddelde' werkdag. De meesten zullen nog wel wat werk hebben liggen, maar er is ook een nieuwe zaak. In een riool in een van de getto's van de stad is door een rioolwerker met een hond het lichaam gevonden van een klein jongetje, samen met wat vreemde artefacten die wijzen op Zuid-Amerikaanse hekserij. De zaak begin als niet veel bijzonders, aangezien ze wel vaker meer van dit soort artefacten vinden, maar dan meestal met dode geiten en niet met kinderen. Toch zal de zaak snel een vervelende wending nemen, hierover komt later meer in het speeltopic te staan. Nu is het 8 uur 's ochtends en druppelt iedereen het gebouw binnen.

[ bericht aangepast op 21 nov 2014 - 11:35 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Michael was echt een hele lieve collega en vriend, misschien wel net iets te lief voor mijn en zijn eigen bestwil. Toch kon ik zijn aanbod niet aannemen, hoe lief het ook was. Ik mocht me niet laten leiden door mijn eigen emoties terwijl ik aan het werk was. Als straks alles was afgewerkt, de buurt wist wat te doen als ze iets wisten, dachten te weten of vonden, en als de ouders van Yunayd waren ingelicht, dan kon ik zelf ook de klap eens goed laten doordringen, maar nu moest ik het echt even wegdrukken en een grote jongen zijn. Ik verstijfde dan toch een beetje toen ik een hand op mijn schouder voelde en niet veel later nog een hand op mijn knie. Mijn emoties voor mezelf houden was duidelijk niet gelukt. Misschien ook wel omdat ik normaal nooit echt emotioneel betrokken raakte met een zaak, in elk geval nooit voor we al het mogelijke bewijs hadden veiliggesteld, de buurt en getuigen hadden ingelicht en de familie hadden geïnformeerd. Nu was dat wel anders, waardoor het correct reageren ook erg lastig was. Ik had namelijk al emotioneel in de zaak gezeten voor het een zaak werd. Bij zijn tweede keer aanbieden, wat iets dwingender klonk, schudde ik toch mijn hoofd. "Nee, Mikey. Je bent echt een schat dat je dit wil doen, maar ik mag mijn werk niet laten leiden door mijn emoties, ook niet nu het zo dichtbij komt." zei ik terwijl ik mijn schetsblok dichtklapte en mijn hand, koud en dun, op zijn warme zachte hand legde. Het voelde fijn, maar werd enorm overschaduwd door het rotgevoel wat mijn lichaam had gevuld zodra ik de foto had gezien. Met mijn vrije hand legde ik mijn schetsblok weg en keek toen naar de jongen die dichter bij me zat dan ooit te voren, wat toch een klein beetje verwarring opbracht, en verlegenheid, wat niet hoorde. "Dank je dat je het al deze tijd met me hebt volgehouden. Ik ben geen makkelijke, maar toch blijf je en eerlijk gezegd had ik me geen fijnere partner kunnen wensen." zei ik zacht, maar oprecht. Dit mocht toch ook wel eens gezegd worden en nu ik toch al veels te emotioneel was, kon ik net zo goed bijna al mijn emoties op tafel gooien, bijna allemaal, want sommigen ging ik nooit aan toegeven, zeker niet tegenover anderen, zelfs al hadden diegenen in kwestie er wel mee te maken.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
We wisten allebei dat het niet hoorde, maar iedereen zou het begrijpen als Zayn dit liever aan mij over liet. Het was al moeilijk om zulk nieuws aan iemand te vertellen die je niet kende. Laat staan nu. Heel voorzichtig legde ik een hand op zijn schouder en een hand op zijn kni. Ik wist dat ik waarschijnlijk weer Eems veelte dichtbij kwam, maar hoopte maar gewoon dat hij er verder niets achter zocht. Ik bedoelde het alleen als steun. Moeilijk keek ik de jongen aan. Hij wees het toch af en ik wilde mijn handen weer terugtrekken toen hij zijn ijskoude hand op die van mij legde. Ik slikte moeilijk. Die had ik niet zien aankomen. 'Je weet dat je zowieso van deze zaak afgehaald word als ze er achterkomen dat je het slagtoffer goed kende.' Het was verboden om een zaak te doen waar je bij betrokken was in wat voor zin dan ook. En omdat hij het jongetje goed kende, was hij betrokken. Van mij zouden ze het niet horen, maar misschien gaf hij dan wel toe dat ik het beter in mijn eentje kon doen. Gewoon voor zijn eigen welzijn. Het mocht namelijk best pijn doen. Ondertussen probeerde ik zo normaal mogelijk te blijven doen, maar de neiging om mijn hand in de Zijne om te draaien en onze vingers te verstrengelen was zo groot. En niet alleen kon het niet omdat ik waarschijnlijk zijn fragiele vingers zou breken. Hij zou me een klap geven en me nooit meer willen zien. Ik slikte moeilijk bij Zayn zijn soort bedankje en een prop Voorde zich in mijn keel terwijl het woord partner, als in collega, door mijn hoofd bleef galmen. Even totaal niet meer wetend hoe ik moest reageren bleef ik naar onze handen staren, waarna ik de mijn uiteindelijk wegtrok en mijn mok pakte. Ik moest het uit mijn hoofd zetten. Ik zou nog eerder hoofd van de afdeling worden dan dat dit, wij samen uit zou komen. 'Daar ben ik collega voor.' Ik had het even heel moeilijk met het verbergen van mijn emoties, dus dronk ik snel mijn koffie op en sond ik op. 'Zullen we maar gaan dan?' Ik kuchte even ongemakkelijk en probeerde Zyan te ontwijken, maar toen mijn blik toch die van hem raakte kon ik mijn verdriet niet verbergen. De reden dat ik alvast razendsnel naar de deur liep. Ik schaamde me kapot.

[ bericht aangepast op 13 nov 2014 - 10:49 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik keek Michael doordringend aan toen hij slikte. Ik zag iets van verbazing in zijn ogen, maar al snel verdween die weer toen hij me op de regels wees. Ik wist dat het eigenlijk niet hoorde, en dat dit absoluut niet mocht, maar ik wilde het eigenlijk wel nog aan de ouders meedelen, in plaats van nutteloos op mijn bank hangen of op kantoor verslagen van inbraken uittikken. Daarna zou ik het zelf melden aan de baas, misschien was dat ook wel het beste, want als emotioneel wrak zou ik dingen over het hoofd gaan zien en enorm beïnvloedbaar zijn. Ik wist dat allemaal, maar ik kon het voor vandaag nog even niet loslaten. Ik gaf hem een zacht kneepje in zijn warme hand en bedankte hem. Dat deed ik te weinig, terwijl hij wel altijd met mijn slechte humeur en mijn totale afstandelijkheid wist om te gaan en nog niet gek was geworden. Het duurde nog een tijdje voor de jongen me een antwoord gaf, wat mij tijd gaf om me zorgen te maken over onze samenwerking. Alsof hij me niet meer als partner wilde, wat ik me best kon voorstellen, want echt een goede of makkelijke partner was ik niet. Toen hij uiteindelijk antwoord gaf kreeg ik toch een klein glimlachje heel even op mijn gezicht. Dat hij me niet had opgegeven deed me goed, maar gaf wel weer veel ruimte voor het gemis van Yunayd, wat versterkt werd door de staat van zijn lichaam en de plek waar hij had gelegen. Toen hij opstond keek ik hem even aan. Toen onze blikken elkaar kruisten zag ik een groot verdriet in zijn ogen, een verdriet die hier duidelijk niet mee te maken had. Het leek eerder op de blik die ik wel eens bij een van mijn zusjes had gezien toen haar vriendje het had uitgemaakt. Het was de blik van liefdesverdriet. Ik wilde vragen wat er was, maar hij liep alweer weg. Ik zuchtte en stond op. Ik slenterde naar de keuken. Ik pakte een bakje en sneed een stuk baklava af, die ik met mijn moeder had gemaakt. Ik stopte het in het bakje en slenterde toen naar de gang. "Laten we gaan. Daarna bel ik de baas wel dat ik me terugtrek van het onderzoek." zei ik tegen de jongen terwijl ik mijn jas aantrok. Harley kwam kijken, maar ik schudde mijn hoofd om te zeggen dat hij hier moest blijven. Ik opende de deur en liet mijn sleutels in mijn zak glijden. "Kom, het is niet ver." zei ik zacht, voor ik naar buiten stapte en wachtte tot Michael me zou volgen naar het flatje van de familie. Op dit moment kon ik eigenlijk niet stoppen met denken wat er zou zijn gebeurt als dit een van mijn zusjes was geweest, wat me alleen maar slechter liet voelen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik moest het nu heel snel van me af gaan zetten wilde ik niet dat het deze zaak zou gaan beïnvloeden. Normaal had ik er niet zo'n last van. Kon ik me focussen op ons werk. Ook omdat Zayn altijd zo afstandelijk was en nooit echt iets met me te maken leek te willen hebben. Het was dan makkelijker om te bedenken dat ik hem eigenlijk helemaal niet leuk vond. Maar ik kon dat mezelf op de een of andere manier niet wijs maken. Gewoon door zich enkel anders op te stellen. Te laten zien dat hij misschien toch geen gigantische hekel aan me had. Maar in plaats van dat het mijn hart meer hoop kreeg, leek het te breken. Ik vervloekte mezelf. Ik hoorde hier helemaal niet mee bezig te zijn. De reden dat ik razendsnel opstond en terug aan het werk wilde. Er waren veel belangrijkere dingen aan de hand dan mijn liefdesproblemen. Ik keek hem niet meer aan nadat ik mezelf verade was en trok mijn jas weer aan. Dit lukte me tot Zayn zei dat hij zich van het onderzoek af zou trekken zodra we met de ouders gesproken hadden. Ik wist dat het beter voor hem was, maar was niet heel zeker van het feit dat ik dit dus in mijn eentje moest gaan oplossen. We wisten allebei dat ik daar nog niet goed genoeg voor was. Toch knikte ik langzaam en wende ik snel mijn blik weer af om vervolgens achter hem aan te lopen naar buiten, waar ik mijn handen diep in mijn zakken stak en mijn blik op de grond bleef gericht, terwijl ik Zayn volgde. Ik was moe en voelde me stommer dan ooit. Toch wist ik zeker dat ik vanavond in plaats van slapen een bar op zou zoeken, mezelf lam zou zuipen om alles even te vergeten en ervoor zou zorgen dat de eerste de beste jongen met een knap koppie, met me mee naar huis zou gaan. Het kon me niet schelen dat ik morgen weer moest werken en me voor twee moest inzetten omdat Zayn niet meer zou helpen. Maar het kon me even niet schelen. Ik kon me op deze manier net zo min consentreren en ik had het gewoon even nodig.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik vond het fijn dat hij even zijn mond dicht hield. Ik had genoeg in mijn kop op dit moment om me hor en dol te maken, laat staan als hij nu ook nog zou gaan lullen. Misschien dat ik vandaag zou doen wat ik in geen tijden had gedaan: Uit en mezelf lazarus drinken. Morgen zou ik toch weinig meer te doen hebben dan bonnen invoeren en labels plakken op zakken bewijs die naar de kluis gingen, daarvoor had ik mijn hersens niet echt nodig. Uiteindelijk kwamen we bij de juiste flat, waar in aanbelde. Binnen hoorde ik het bekende rumoer en het lichtelijk hysterische gebrabbel van Malayla, Yunayd's moeder. Niet veel later deed ze open, met duidelijke zorgen in haar ogen en de jongste, van nog geen 2 jaar, op haar arm. Ze begon bezorgd tegen me in het Arabisch te vragen of ik wist waar haar zoon was, omdat hij gister na het buitenspelen niet thuis was gekomen. Ik wilde in het Arabisch beginnen, maar besloot toch het Engels te pakken, omdat Michael dan ook het gesprek snapte. "Daarom ben ik, zijn wij, eigenlijk hier. We hebben Yunayd vannacht gevonden. Mogen we even binnenkomen? Ik weet dat het waarschijnlijk geen goede tijd is, maar ik weet niet wanneer het hiervoor wel een goede tijd is, het spijt me." zei ik tegen haar. Het kostte even voor het tot haar doordrong, maar toen ze zover was begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Eigenlijk direct nam ik het kleine meisje van haar over en nam haar mee naar de simpele woonkamer. Het was zoals altijd druk in het huis. Overal lag speelgoed, er lagen hier en daar wat knuffels en overal lagen tekeningen en schrijfwerkjes. Ik zette de dame neer op haar bank en ging met een arm om haar heen naast haar zitten. Een van de ouderen kwam kijken. Ik keek op en knikte even. Die wist denk ik ook wel wat er was. "Ik haal Yusha even. Papa is zo thuis voor de lunch." hoorde ik haar zacht zeggen. Ik knikte en keek toen naar Michael, terwijl ik de dame met zachte Arabische woorden probeerde te kalmeren, maar het werkte niet heel erg goed. Ik was hier nooit goed in en eigenlijk zou ik graag met haar meedoen, maar dat ging niet. Ik hoopte dat Michael deze situatie kon redden. Ik had het volste vertrouwen erin dat hij dit in zijn eentje aankon, anders zou ik straks niet gaan bellen en hem nu niet hulpeloos aankijken. Huilende mensen wist hij beter mee om te gaan dan ik, hij was nu eenmaal veel beter met mensen en gevoelens.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
De sfeer die er vandaag tussen Zayn en mij hing was niet te harden. Dat het zowieso mijn schuld was, was wel duidelijk, maar dat betekende niet dat ik het prettig vond. Ik wist wanneer ik teveel was en dat was nu zwaar het geval. Maar ik kon alleen niet weg. We hadden werk te doen. En zodra we bij de ouders waren langs geweest zou Zayn zich afmelden voor de zaak en moest ik dus toch terug naar kantoor om vanaf daar verder te werken. Of ik ging naar huis. Maar ik dacht wel
Dat iedereen deze zaak zo snel mogelijk opgelost wilde hebben, dus werd er van me verwacht dat ik door zou werken, totdat de dader achter de tralies zat. Niet dat ik dat kon. Ik kon niet eens zoiets simpels als me normaal gedragen. En het werd alleen maar erger toen we voor het huis stonden en er open werd gedaan en ik meteen wegviel zodra er een andere taal werd gesproken. Ik snapte het wel. Het was makkelijker voor de vrouw, die het meteen al moeilijk genoeg was. En toen Zayn zich ook nog eens versprak door eerst ik te zeggen, was ik al helemaal in staat om door de grond te zakken. Ik hield me wat op de achtergrond. De mensen hier kende Zayn en Zayn kende hun. Ik was niets hier. Ik was degene die er achteraan liep en hopeloos in de woonkamer bleef staan terwijl Zayn en de moeder op de bank gingen zitten. Ik had gedacht dat Zayn dit op zou lossen, zoals hij altijd alles oploste. Maar dit keer keek hij me haast wanhopig aan. Ik slikte moeizaam. Dit kon hij niet van me vragen. Ik sloot mijn ogen even om mezelf te kalmeren en knielde uiteindelijk voor de twee neer. 'We hebben uw zoon middernacht gevonden. Zayn heeft hem geïdentificeerd, omdat hij hem kende. Dus u hoeft niet meer te kijken.' Voorzichtig legde ik mijn beide handen op een van hun knieën. 'Ik weet dat ik geen beloftes mag doen, maar ik zou er alles aan doen om er achter te komen wat er gebeurt is en wie er achter zit.' Ik keek heel even op naar Zayn. 'Zorg in de tussentijd goed voor elkaar.' Ik trok mijn handen terug en stond langzaam op. Ik wilde weg.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[gaat er verder nog iemand reageren of hoe zit dat? Want ik heb ook nog een Louis waar ik nu niets mee kan. En volgend mij bestaat deze rpg uit 7 mensen in plaats van 3. ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Inmiddels komen de bewijsstukken aan op het bureau. Er zijn er een boel van, voor iedereen iets:
(Er kan altijd nog iets bij verzonnen worden, maar zo kan iedereen hopelijk iets doen)
- 1 dode geit(Harry/Ashton)
- Gebroken glas met bloed erop(Niall/Calum/Louis)
- Allerlei zaden(Harry)
- Allerlei kralen en touw(Louis)
- Een aantal peuken(Louis/Calum)
- As en stokjes(Harry)
- 1 putdeksel(Louis/Calum)

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik wist dat ik dit eigenlijk niet kon maken, maar ik kon het zelf niet over mijn lippen krijgen. Mijn lichaam trilde inmiddels al een beetje en ik wist dat ik zo zelf ook zou zitten huilen, in elk geval als ik het verhaal zou moeten vertellen, anders hield ik het misschien net bij elkaar tot ik weer thuis was. Michael kwam naar ons toe en net voor hij sprak zag ik de twee meisjes in de deuropening verschijnen. Hij deed het verrassend goed, maar toch kwam het hard aan, niet alleen bij de meiden en hun moeder, maar ook bij mij. Ik had inmiddels een groot brok in mijn keel en had echt moeite om me sterk te houden. Bij zijn woorden knikte ik en keek de jongen nog een keer aan. Ik stond zo diep bij hem in het krijt op dit moment. Dit was grotendeels nieuw voor hem om dit te doen, en ik was echt vol bewondering voor hem hoe goed hij het deed. "Je kan het Mikey, echt. Ik geloof in je." Ik pakte zijn hand en gaf er een zacht kneepje in. "Ik vertel het zo wel aan de rest. Als je toch vragen hebt ofzo, kan je me bellen. Zorg goed voor jezelf." zei ik tegen hem, met een duidelijke brok in mijn keel. Ik zag dat hij weg wilde, dat was wel duidelijk. Daarom hield ik mijn emoties dus altijd voor mezelf. Anders gebeurden er dit soort dingen en kwamen er spanningen naar boven. Ik liet hem los en hield mijn andere arm open voor de meiden, terwijl ik mijn andere arm nogsteeds om hun moeder heen hield. De kleintjes zouden wel slapen, inclusief de ene die ik in de box in de kamer had gezet. Hopelijk zou hun vader zo thuiskomen, zodat die de rol van man des huizes over kon nemen. Dan kon ik naar huis en mezelf opsluiten met Harley. "De sleutel ligt onder de mat." zei ik nog even voor ik me weer richtte op het troosten van de ontroostbaren. Dat was vaak wel wat ik aan anderen overliet, omdat ik er heel slecht in was. Nu was het eigenlijk zo ver dat zij mij evenveel troostte als ik hen, niet veel dus, maar we zochten steun bij elkaar. Als Rafi thuis zou komen, kon hij hopelijk zijn vrouw en kinderen troosten, want mij ging het in elk geval niet lukken.

---

Bowties were never Cooler

michael Clifford
Het maakte niet uit hoe dit nieuws verteld werd, het zou altijd hard aankomen. Voelen alsof iemand een mes in je rug stak. Daarbij was er al duidelijk wat er aan de hand was toen we voor de deur stonden. Je wenste niemand dit toe. Zelfs mij deed het pijn en ik had het jongetje niet eens gekekend. En het feit dat alle druk nu op mijn schouders rusten deed me absoluut niet goed. Maar ik moest het doen. Voor de ouders en voor het jongetje zelf. Voor Zayn. Ik probeerde het echt, maar ik zou altijd de boosdoener blijven die enkel het slechte nieuws kwam brengen. Het maakte niet uit wat ik zei, het zou in deze situatie nooit goed zijn. De reden dat ik na mijn zegje ook zo snel mogelijk weg wilde. Ze hadden me hier verder niet nodig. Na de aanmoediging van Zayn wist ik dat ik er nu alleen voor zou staan. Dat ik niemand meer had om op terug te vallen als ik er niet uitkwam. Ik knikte langzaam. 'Het beste.' Fluisterde ik zacht met een brok in mijn keel, waarna ik me razendsnel omdraaide en het huis uit vluchte. Zodra ik buiten stond rolde de eerste traan over mijn wang en ik maakte dat ik wegkwam. Ik was hier niet voor gemaakt. Ik jongeren riool in zonder over te geven en geen slecht nieuws brengen zonder zelf in tranen uit te barsten. Ik zou nooit zo goed worden als Zayn. Ik griste de sleutel onder de mat vandaan zoals Zayn me verteld had en opende de deur. Ik liep strak voorbij de twee opgewonden honden en zocht naar pen en papier waarna ik een briefje voor Zayn neer legde. het spijt me. ik meende het. Het speet me dat hij met me opgezadeld zat. Dat ik niet goed genoeg was en ik mezelf opdrong. Dat ik had gedacht dat we vrienden waren. Dat ik zo'n mislukkeling was. Ik pakte ace op en maakte dat ik wegkwam. De sleutel legde ik weer op zijn plaats en ik stapte in mijn auto. Iedereen bekeek het maar, ik zou langs kantoor gaan om alles op te halen en thuis gaan brainstormen over hoe dit had kunnen gebeuren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik keek de jongen nog even na, maar toen hij echt weg was, was ook de laatste die niet compleet in zak en as was door het verlies van het jongetje. Eigenlijk altijd was ik kil en zakelijk en was Michael de emotionele steunpilaar, wat goed werkte. Nu hadden de rollen omgedraaid moeten zijn, en dat werkte dus voor geen ene meter. Ik kon niet god en duidelijk met emoties omgaan, niet met mijn eigen, laat staan die van anderen, en Michael was gewoon niet afstandelijk genoeg. Normaal was dat een goede kwaliteit en ik wilde ook eigenlijk niet dat hij het af zou leren of zichzelf er slecht om zou voelen, maar nu was het even niet van pas gekomen. Het duurde nog even, maar toen kwam toch de man des huizes binnen. Ik vertelde hem zo goed en zo kwaad als het ging wat er aan de hand was en hoe het verder zou gaan. Het was duidelijk dat hij ook moeite had met het onderdrukken van zijn emoties, maar het ging hem net iets beter af dan mij. Hij nam mijn plaats over en bedankte me. Nog even vertelde ik dat ze langs moesten komen als ze iets nodig hadden, maar dat ze het bureau zouden moeten bellen als ze iets wisten, omdat ik niet meer op de zaak mocht zitten. Hij knikte nog een keer en bedankte me nog eens, voor ik dan toch ook verdween om ze alleen te laten met hun verdriet en gemis. Dat was zo iets persoonlijks, dat zelfs een buitenstaander, die eenzelfde soort gemis had, er niet bij hoorde te zijn. Ik slenterde naar huis en stapte binnen in mijn stille flatje. Michael en Ace waren natuurlijk al weg, waardoor het enige leven in dit huis nu Harley was. Ik schopte mijn schoenen uit en hing mijn werkriem op. Mijn pistool gooide ik achteloos in het kluisje en sloot dat voor ik mezelf met kleren en al op mijn bed liet vallen. Eigenlijk wilde ik het liefst niet meer opstaan, maar wist dat als ik vandaag niet uit bed zou komen, dat de komende tijd niet ging gebeuren, en ik moest wel voor Harley zorgen, die nu naast me was komen liggen. Ik pakte mijn mobiel nog even om de baas te smsen dat ze me van de zaak moest halen, omdat ik het slachtoffer en zijn familie goed kende. Daarna verstopte ik mijn gezicht in de warme vacht mijn hond en liet de tranen van verlies en verdriet komen.

---

Bowties were never Cooler

Mischael Clifford
Vanaf nu was het enige waar ik me nog op focusten, de moord. Ik moest dit hoe dan ook oplossen. Bewijzen dat ik het ook kon en niet alleen meeliep op het succes van Zayn. Ik wist alleen niet hoe. Ik had nog maar weinig ervaring en werd altijd de goede kant opgestuurd door mijn collega. Maar nu ik er alleen voor stond, wist ik eigenlijk meteen al niet meer welke kant ik op moest zoeken. In de auto was ik een gevaar op de weg en het was eigenlijk een wonder dat ik heelhuids bij het kantoor aankwam. Het kon me niet schelen dat dieren verboden waren, ik zou Ace nooit in de auto maten zitten. De reden dat ik het beestje gewoon op mijn arm nam en naar binnen liep. Bij de ingang kreeg ik meteen een waarschuwing, maar deze negeerde ik, om vervolgens meteen door te lopen naar het kantoor van de baas, waar ik alles op tafel gooide over de zaak. Hij noemde het mijn vuurdoop en wenste me nog succes, waarna ik er toch echt helemaal alleen voor stond. Tuurlijk had ik de jongens in het lab, maar dat was niet hetzelfde. Ik verzamelde alles wat te maken had met de moord en besloot thuis in rust verder te werken. Mijn auto liet ik staan, omdat het toch tijd was voor Ace zijn wandeling en ik wel wat frisse lucht kon gebruiken. Ik hoopte dat Zayn mijn briefje had gelezen en het ook snapte, maar er verder niets mee zou doen. Ik wilde het enkel even laten weten en het niet nog kutter tussen ons maken dan het al was. Thuis maakte ik Ace zijn riem weer los en gooide ik alles op tafel. Ik pakte er een biertje bij, terwijl ik al de informatie aan de muur hing en sorteerde. Om er vervolgens uren naar te staren en tot een oplossing te komen, die op dit moment nog heel ver te zoeken was. Ik hoopte echt dat de mensen van het lab iets aan onze monsters en bewijzen had en me iets konden geven, waar ik iets aan had.

[ bericht aangepast op 14 nov 2014 - 16:14 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Het kostte me wat moeite om mezelf na een tijdje van mijn bed te hijsen. Ik moest Harley uitlaten, hoe kut ik me ook voelde. Ik liep naar de keuken om een glaasje water te drinken. Ik zou er wel als een wrak uitzien, met bloed doorlopen ogen en een verschrikkelijk onverzorgd uiterlijk. Het maakte me niets uit, want ik voelde me ook als een wrak. Ik liep naar de tafel om Harley's riem te pakken toen mijn oog viel op een klein briefje. Ik pakte het op. Er stond niet veel op, maar het was genoeg voor mij om mijn telefoon te pakken. De grijze pitbull zat intussen al voor de deur te wachten. Ik zocht Michael op en smste hem. Ik durfde nu echt niet te praten, bang voor hoe mijn stem zou klinken. Veel meer dan een schraperig en brekend gefluister rekende ik nu niet op. Je hoeft nergens sorry voor te zeggen, Mikey. Ik had alles op een rijtje moeten houden. Dit was niet eerlijk of netjes tegenover jou. Het spijt me heel erg dat je er nu alleen voor staat, maar ik geloof in je dat je het zelf kan. xZayn Over dat laatste was ik heel onzeker. Ik wiste het nog een paar keer en typte het weer terug, tot ik het uiteindelijk verzond. Daarna kreeg ik eigenlijk direct spijt. Ik was dan wel gay, maar wilde het niet zijn, laat staan het uiten. Dit kon nog wel eens de eerste stap zijn naar uit de kast komen, waar ik eigenlijk wel prettig in zat. Gefrustreerd gooide ik mijn telefoon door de kamer, waar die hard tegen de muur kwam, uit elkaar sprong en op de grond viel. Daarna pakte ik Harley's riem en trok mijn gympen aan. "Kom bollie." zei ik voor ik de deur opende en met Harley al hardlopend richting het park vertrok. Ik wilde gewoon mijn hoofd leegmaken en mijn magere lichaam aan het werk zetten. Dna kon ik mogelijk vanavond, in combinatie met wat drank, wel slapen. Slapeloosheid en nachtmerries vreesde ik het meest voor. Nu had ik Harley die ik hopelijk in mijn armen kon houden tegen de nachtmerries, maar ik zou wel eerst in slaap moeten kunnen vallen.

---

Bowties were never Cooler

Christan Milano McClair.

Waarom ik meega met Ashton? Ten eerste had ik niks te doen, ten tweede vind ik het interessant. Daarbij vind ik het ook nog eens niet erg aardig om nee te zeggen, dit vind ik over het algemeen, misschien heb ik een beetje een probleem met nee zeggen, maar dit keer zeg ik niet enkel ja uit beleefdheid, maar ook gewoon omdat ik het echt wil, maar dit is wel eens anders. Als ik hem de liefdadigsheidswedstrijd voetbal voorstel bijt hij een beetje ongemakkelijk op zijn lip en even denk ik dat hij het af zal slaan, maar na zijn twijfeling stemt hij toch toe. Ik glimlach en knik. "Komt voor elkaar." De wedstrijd is dan natuurlijk voorbij en er zal dan nog een feestje zijn, niet veel, gezien we het simpel willen houden en deze wedstrijd niet voor aandacht is. Natuurlijk komen er journalisten en fotograven op af, maar doordat Rachel toch wel het gezicht is komt er altijd meer aandacht op af en die extra aandacht zorgt wel voor meer geld voor de goede doelen. Ashton zucht zacht en meld dat hij vast naar het mortuarium gaat, waarbij hij ook vraagt of hij later langs kan komen voor meer informatie. "Natuurlijk ben je welkom. Ik berg nog even wat dossiers op, maar dan kom ik achter je aan." Ashton vertrekt richting zijn werkplek en ik richting mijn bureau, waar ik op zoek ga naar de stapels papier die ik voor de korte trip in een la heb gekwakt en die ergens anders moeten, daarbij moet Luke ergens wat nieuwe papieren hebben liggen op mijn werktafel. Als ik eenmaal de dossiers en losse blaadjes heb gevonden bekijk ik het even snel, maar berg het daarna op in de juiste la, die ik daarna weer vergrendel, één dun dossier bewaar ik wel om mee te nemen, zodat ik daar wat mee kan, ik denk namelijk niet dat Ashton het prettig vind als ik de hele tijd tegen hem sta te lullen en om nou maar op zijn vingers te blijven kijken lijkt me ook niet fijn, al ben ik natuurlijk ook niet van plan hem compleet te negeren, maar het is maar wat hij fijn vind werken. Persoonlijk moet ik eigenlijk zeggen dat ik me totaal niet kan concentreren zodra het ook maar een beetje gezellig word, sowieso vind ik het al lastig me te focussen, maar toch hou ik er enorm van als mensen tegen me praten, sterker nog, ik kan niet zo goed tegen stiltes, oké, een prettige stilte dan misschien. Hierna ga ik naar het mortuarium en eenmaal daar aangekomen klop ik even zodat Ashton niet schrikt en vraag of ik misschien een jas, of iets anders aan moet trekken. Ik weet niet, misschien is het handig, dat kan ik me in ieder geval goed voorstellen. Want ik kom wel vaker hier binnen, maar dit is eigenlijk altijd om uitslagen te halen, vragen te stellen of dergelijke. Maar al ga ik niet met het lichaam werken, wat betreft bacteriën en alles lijkt het me toch niks om gewoon zo hier te gaan zitten of rond te lopen of whatever.

---

Reality's overrated.

Ashton Irwin
Ik had me goed voorbereid voor ik aan de autopsie wilde gaan beginnen. De handen waren nog ingepakt en de jongen had zijn schoenen al niet meer, maar dat klopte. Ik noteerde alles wat ik zag en verzamelde alle kleine dingetjes die van belang konden zijn. Uiteindelijk knikte ik de zakken van de handen af en verzamelde de viezigheid van onder de nagels en vanaf de huid in gelabelde petrischaaltjes, die ik daarna dicht tapete. Die zou ik zo naar het lab sturen, of Milano het laten brengen als hij op kwam dagen. Daarna beschreef ik nog wat dingen op de papieren die ik had en richtte me op de wond. Daar begon ik met een pincet wat in te wroeten, na nog meer foto's te hebben genomen natuurlijk, opzoek naar nog meer stukjes glas, maar ik vond niet heel veel. Ik vond twee stukjes glas, wat zaadjes en drie kraaltjes. Ook die gingen in een petrischaaltje, wat gelabeld en dicht getapet op mijn bureau werd verzameld. Net toen ik mijn handschoenen weggooide in het biohazard vat, om met schone de kleren uit te trekken, kwam Milano binnen. Ik stak mijn hand even naar hem op en trok toen nieuwe handschoenen aan. "Hey, mate. Doe wel even een mondkapje om, want ik weet niet wat er nog meer aan de hand is met dit jongetje." zei ik tegen de man, voor ik zelf mijn mondkapje voor bond en met een paar zakken naar de jongen op mijn tafel liep, om die snel en precies te ontdoen van zijn kleren en die in de zakken te stoppen en die te labelen. Uiteindelijk legde ik die zakken ook weg en pakte de douchekop om het lichaam van het kind schoon te spoelen en zijn wonden bloot te leggen. Het was allemaal een precies en misschien bizar werkje. Hierna zou ik de wond nog eens goed vastleggen. "Praat maar, hoor, of zet de radio aan. Ik hou niet zo van stilte, maar ik vond het ook weer zo onbeleefd om al muziek aan te hebben staan als je binnen kwam." zei ik voor ik de camera weer pakte en nog een paar goede foto's van de wond maakte. Dat was dan ook het punt dat ik mijn scalpel pakte en de camera naar mijn collega uithield. "Als ik zo vrij mag zijn om je te vragen foto's te maken waar nodig? Anders wordt dat ding weer zo vies en ik heb ook weinig zin om elke keer mijn handschoenen uit te doen. Soms zou het wel fijn zijn om hulp te hebben, maar aan de andere kant ook weer niet." mompelde ik terwijl het gesprek met mezelf in mijn hoofd voortzette. Zo nu en dan vond ik iemand in het mortuarium wel fijn, maar zeker niet altijd. Ik vond het ook wel fijn om af en toe alleen te zijn met mezelf. Daar had ik dan echt meer dan genoeg aan: Mezelf en de doden. Zeker in mijn grootste tijden van heimwee en eenzaamheid. Dan was ik toch liever alleen met mijn eigen pijn en verdriet. "Als je het niet wil, mag je ook nee zeggen, hoor." zei ik nog even tegen de jongen, wachtend op een antwoord, zodat ik door kon gaan met mijn werk en deze jongen zo snel mogelijk kon vrijgeven aan de familie.

---

Bowties were never Cooler