The A In ExchAnge • Skins Generation Two and Pretty Little Liars • Speeltopic. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 nov 2014 - 18:13 ]

Reality's overrated.

Frederick "Freddie" McClair.

Mijn geduld raakte op en eigenlijk wist ik niet meer zo goed wat ik nu moest doen. Als niemand op zou dagen, zou ik dan naar Effy moeten? Misschien zou dat kunnen? Of misschien kan ik nog naar Naomi. Ik slaakte een zucht toen mijn telefoon begon te rinkelen. Ik haalde hem uit mijn broek zak en zag Effy's naam op het beeld verschijnen. Meteen nam ik op. Haar stem die normaal zo warm en zacht was, was nu kil en bang. Ik wist meteen dat er iets mis was en ik wist ook vrijwel meteen wat er mis was. 'Ze zijn er weer! Ze zijn me gevolgd! Wat moet ik doen, straks pakken ze me.' Ik had moeten weten dat het nooit goed zou kunnen gaan met Effy. Ze kon zo gezellig zijn, maar als het fout ging, ging het goed fout. Ik beet op mijn lip bij het horen van haar bange stem en keek om mij heen. Nog steeds niemand. 'Ef! Effy! Rustig, moet ik naar je toe komen? Moet ik ze wegjagen? Heb je mij nodig, ik kom naar je toe als het moet?' Ik wou haar graag in mijn armen sluiten en laten weten dat diegene die haar achtervolgde haar niet zouden pakken, maar ik was niet bij haar en ik wist dat haar partner nooit te weten zou komen wat er is. Ze zou het hem niet vertellen, want ze wist dat hij niet kon helpen. Ik kon haar helpen en het was vrij logisch dat ik zo snel mogelijk bij Effy in de buurt moest komen. Dat mijn partner er niet was of gewoon niet wil dat ik met haar mee ga, is dan haar probleem. Ik moet nu naar haar toe. 'Vraag waar ik naar toe moet. Ik kom eraan!'

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 16:20 ]

Danmarks Dynamite.

Naomi Campbell.

Ik pakte de mok dankbaar aan en zette gelijk mijn handen er tegen aan om ze te warmen. Nog steeds starend naar de muur, knik ik langzaam bij Aria's vraag. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en slikte één maal. 'Ja, ik denk het wel. Is dat dan je vriend?' vroeg ik langzaam, terwijl ik wees naar de foto die ik al een tijd stond te bekijken. Nadat ik dacht dat ze begreep welke foto het was, haalde ik mijn hand terug en deed een plukje haar achter mijn oor. 'Het ziet er trouwens wel heel knus uit. Jouw familie. Zo hecht en gezellig.' zei ik snel, om niet al de aandacht op haar relatie te focussen. Hoewel ik het enorm interessant vond, moest ik ook begrijpen dat ze echt niet alles zou vertellen. En daarbij, hoefde ik er eigenlijk ook niks van te weten. Het zou mij niks aan moeten gaan. Maar juist daardoor boeide het mij alleen maar meer. Ik neem een slok van mijn warme koffie en richt mijn blik dan weer op Aria. Gerommel aan de deur laat mij verbaasd op kijken. 'Dat zal je moeder zijn?' constateer ik vragend. Een paar seconden later werd de deur inderdaad op gedaan door mevrouw Montgomery. Een glimlach vult mijn gezicht als ik de aardige dame richting ons zie lopen. Ik hoopte dat ze net zo aardig was als haar dochter. Zo zag ze er in ieder geval wel uit. 'Jij bent nieuw.' zei ze grappend, om een hand uit te steken. Ik pakte hem aan. 'Naomi Campbell.' zei ik. Een beleefde knik. 'Ella Montgomery, de moeder van deze lieve meid.' zei ze en liet haar blik naar Aria glijden. Een simpele knik en een 'Leuk om u te ontmoeten.' kon ik opbrengen en de vrouw liet een glimlach zijn. 'Niet zo verlegen zijn.' zei ze lachend. Ik grinnikte en zuchtte. Tja, zo was ik nou eenmaal.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Ik volgde haar hand die wees naar de foto die ze bedoelde, terwijl ik langzaam knikte. Ik voelde een kleine glimlach rond mijn lippen ontstaan, waarna ik haar weer terug aan keek. "Ja, dat is Ezra. In het begin vond ik het eigenlijk geen goed idee dat hij er tussen zou komen, vraag me niet waarom, nu vind ik het wel schattig." Een grinnik rolde over mijn lippen en ik nam een klein slokje van mijn koffie. Ik tikte zachtjes met mijn ring tegen de mok aan, ik knikte lichtjes. "Het is ook wel gezellig. Met de enige ruzies soms, maar dat hoort er nou eenmaal bij." Iedere familie had zo wel de dingen waar ze met elkaar ruzie over konden maken. Ik stop met het tikken tegen mijn mok als ik geluiden vanuit de gang hoor komen, ik knik als Naomi vraagt of dat mijn moeder is, het leek me wel. En inderdaad, zoals Naomi al zei, stond een aantal secondes later mijn moeder ook bij ons in de keuken. "Hi mam," glimlachte ik, om vervolgens weer een slokje van mijn koffie te nemen. Al leunend tegen het aanrecht luisterde ik naar de conversatie tussen Naomi en mijn moeder, lachend schudde ik mijn hoofd toen ze iets zei over dat Naomi verlegen was, in die vijf seconden kon ze dat niet al weten. "Wij gaan naar boven, oké?" Mijn moeder knikte, drukte een kus op mijn voorhoofd, waarna ze ook begon om een kopje koffie voor zichzelf te maken, tenminste dat nam ik aan. "Ga je mee?" Glimlachend keek ik Naomi eventjes aan, voordat ik alvast mijn weg maakte richting de gang, zo groot was dit huis nou ook weer niet dus ze zou me wel kunnen vinden. Ik maakte alvast mijn weg naar boven en liet mijn kamerdeur wagenwijd open staan, om daarna snel de verwarming nog wat hoger te draaien. Boven was het meestal kouder als beneden, dus ik hoopte dat het nog wel wat warmer zou zijn.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Elizabeth "Effy" Stonem.

Er werd gemeld dat haar uitwisselingsbuddy weer naar de woonwagen ging en daar zou wachten, ze reageerde niet. Gelukkig nam Freddie op toen ze hem paniekerig belde. Zijn stem luchtte haar op. Zijn woorden nog meer. Hij zou ze wegjagen, voor even dan, want ze verdwenen nooit helemaal. Toch, hij kwam haar helpen, hij kwam haar beschermen en wild schudde ze haar hoofd op en neer, ze bedacht niet dat Freddie het niet kon zien, noch bedacht ze dat ze in niet zo'n lange tijd misschien naar hem toe zouden gaan. Bij de vraag wat de locatie was dacht ze even verward en desoriënteert na "Een kamp," mompelde ze. "Wagens, veel dieren." Ze stond op en trippelde op haar gestreepte en naar beneden geschoven kniekousen naar de kar waarvan ze dacht dat het de goede was, gelukkig bleek dit ook zo te zijn toen ze naar binnen ging. Ze ging naar binnen, haar telefoon in haar hand geklemd en een paar wilde plukken die uit haar vlecht hingen voor haar gezicht. "Freddie komt. Wat is ...het adres?" ze wiebelde op haar benen heen en weer. "Is het oké?" vroeg ze toen stilletjes. Ze trok de mauwen van de spijkerblouse van haar vriend omlaag, over de muizen van haar handen, zodat haar vingers ermee konden friemelen en dit deden ze ook, terwijl ze de telefoon nog in haar ene hand had. Haar voeten zette ze in het vorm van een dakje, haar tenen tikten tegen elkaar, of botsten, wat dan ook. Haar schouders waren een beetje opgetrokken en haar ogen schoten over de mensen, door de ruimte. De kleine wagen, ze vond de smalle muren benauwd en geruststellend tegelijk. Benauwd omdat ze het gevoel had dat ze op haar aan kwamen, maar geruststellend omdat ze de kon zien waar de boel begon en waar het stopte, zodat het een stuk minder makkelijk verstoppen was.

Reality's overrated.

Naomi Campbell.

Ik volgde Aria naar boven en keek om mij heen. Het was hier groter dan ik had verwacht en toen ik Aria's kamer zag wist ik meteen dat ze een goede kamer had uitgekozen. Of nouja, misschien had haar moeder het wel zo gewild. Ik wist het niet, maar ik vond het in ieder geval een leuke kamer. Ik liep langzaam naar haar bed toe en liet me er zachtjes op neer ploffen. Mijn nog steeds koude handen klemde ik om mijn koffiemok en keek onderzoekend om mij heen. Iets wat ik vaak deed bij andere. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan, simpelweg om het feit dat ik het zo knus vond. Iets wat in mijn kamer niet echt mogelijk was. Het was daar altijd simpel en ietwat kil en het was het niet waard om bij mij te komen. Het zag er niet uit. In tegenstelling tot Aria's kamer al helemaal niet. Een vermoeide geeuw kwam uit mijn mond zetten en daarna grinnikte ik zacht. Ik keek op de klok en zag dat het nog niet eens zo laat was. Ook al voelde ik mij met de seconden meer moe worden, toch probeerde ik wakker te blijven. 'Oh, mijn tas staat nog beneden.' zei ik bijtend op mijn lip. 'Ik ga hem even snel halen.' zei ik daarna en stond op. Ik rende de trap, zo goed als dat mogelijk was, af en rende de gang in. Ik pakte mijn tas en rende weer terug naar boven. Boven aan de trap kwam ik even op adem, om daarna weer Aria's kamer in te lopen. Ik zette mijn tas naast haar kastje neer en ging weer op het bed zitten. Ik zweeg en zocht tegelijkertijd naar woorden. God, ja, ik kon zo awkward zijn op sommige moment. Zo anti sociaal, dat ging nog wat worden deze weken.

Danmarks Dynamite.

Frederick "Freddie" McClair.

Ik hoorde haar iets zeggen over wagens en veel dieren. Echter kon ik er vrij weinig uit op maakte. Ik probeerde het wel, maar het lukte niet. Ik luisterde naar het geruis aan de andere kant van de lijn. Dit was ik gewend van Effy, waarschijnlijk zou ze vragen waar ik heen moest lopen. Ik wou zo graag weglopen, maar zonder enige locatie kon ik geen kant op en dus stond op te wiebelen op mijn benen. Ik had mijn tas al over mijn schouder gegooid en wachtte op een antwoord. Ik hoorde haar praten tegen iemand en ik hoopte dat ze snel zou antwoorden. Ik klemde mijn mobiel tussen mijn oor en mijn schouder en pakte mijn pakje sigaretten. Als ik toch geen partner had, boeide het mij ook niet hoeveel ik rookte. Ik haalde er een peuk uit en stak hem tussen mijn lippen, terwijl ik zocht naar een aansteker. Toen ik die eenmaal had gevonden, stak ik mijn sigaret aan en stopte mijn aansteker weg. Ik pakte mijn mobiel in mijn handen en mijn peuk tussen twee vingers en wachtte af. Ik nam een hijs en probeerde rook kringetjes te maken van de rook die later weer naar buiten kwam zetten. Ik wandelde naar een muurtje en klom er op, om er daarna over heen te wandelen en net te doen alsof ik op een evenwichtsbalk liep. Ik zag verschillende mensen kijken, maar ik moest toch iets doen om de tijd te doden. Ik keek naar mijn sigaret die langzaam afbrandde en dacht aan Effy die nu bezig was met hun over te halen. Tenminste, ik denk niet dat ik daar welkom was. Zomaar. Opnieuw het geruis en stemmen. Ik zuchtte zacht. 'Eff, ben je er nog?' zei ik toen maar en zette toen opnieuw de peuk tussen mijn lippen terwijl ik naar het totaal niet felle zonnetje keek en de koude wind tegen mijn lichaam voelde slaan.

Danmarks Dynamite.

Aria Montgomery.

Algauw was ook Naomi naar boven gekomen en plofte ze op mijn bed neer, haar handen omklemde haar warme koffie mok. Ik volgde haar voorbeeld en nam ook nog een slokje. Ik knikte op het moment dat ze zei dat ze haar tas beneden ging halen, binnen een aantal secondes was ze weer terug en had ze haar tas naast mijn nachtkastje gezet, om vervolgens weer op dezelfde plek op mijn bed te gaan zitten. Ik plaatste mijn mok met koffie op mijn bureau, om snel mijn kamer deur dicht te doen, zodat de warmte wat in mijn kamer zou blijven rond hangen, daarna ging ik op mijn bureau stoel zitten en pakte mijn koffie mok weer vast. Ik beet zachtjes op mijn lip en wist eigenlijk niet zo goed waar het over konden hebben. Dat was natuurlijk ook niet zo vreemd, we kende elkaar ook nog geen eens een dag. Met mijn vriendinnen ging het altijd vanzelf, maar dat was ook logisch omdat wij elkaar veel langer kende. Ik was eigenlijk benieuwd wie hun allemaal als 'huisgenoot' hadden gekregen voor zes weken. Ik schudde langzaam met mijn hoofd toen ik weer te lang in mijn gedachtes was en keek terug naar Naomi. "Dus, hoezo heb jij ervoor gekozen om voor zes weken in het spannende Rosewood te komen?" Een zachte grinnik rolde over mijn lippen en met mijn vrije hand maakte ik aanhalingstekens bij het woord spannend, het was hier dan wel alles behalve spannend. Langzaam nam ik mijn laatste slokje van mijn koffie en plaatste daarna de lege mok weer terug op mijn bureau, mijn handen vouwde ik samen om ze toch nog een beetje warm te houden. "Oh, trouwens, als je gewoon wilt gaan slapen, moet je het zeggen, we kunnen elkaar ook nog op een ander moment leren kennen." Ik glimlachte kleintjes naar haar, trapte mijn schoenen uit en trok vervolgens een been bij me op de stoel, om mijn armen daar over heen te slaan.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Seamus Kevin O'Donnal
Ik zag met mijn moeder thee te drinken, en mijn zusje van 16, Milayka, was er ook bij gekomen inmiddels. Het was wel gezellig met zijn drieën en het was goed te zien dat met haar zwangerschap alles goed ging. Toen de deur weer open ging verwachtte ik eigenlijk een van mijn zussen, maar het was Effy. Ze zag er heel ongemakkelijk en nogsteeds best bang uit. Bij haar verhaal keek ik naar mijn moeder, die hier toch wel de baas in huis was. Mijn vader was de baas van de familie, maar als het over gasten ging had mijn moeder het laatste woord. "Natuurlijk mag dat, meiske. Kom nu maar gezellig zitten. Dit hier is Shimmy's zus, Milayka. Ze woont met haar man een paar trailers verderop." zei mijn moeder, waardoor ik wist dat het goed was. Alleen het adres deed me een beetje grinniken. "Effy, we hebben geen adres, daarom moeten we de post ook bij de poort ophalen. Vraag maar of hij naar het woonwagenkamp komt, dan kunnen we hem bij de poort ophalen, want alleen kont hij er niet in. Dat kan ik je nu wel vertellen." zei ik vriendelijk tegen haar. Het was gewoon de waarheid. we hadden niets tegen buitenstaanders, maar we waren er wel wat voorzichtig en argwanend tegen, omdat de meeste keren dat je verteld dat je van het kamp kwam, vaak verkeerd afliepen. Buitenstaanders waren namelijk vaak niet erg vergefelijk tegenover reizigers en zigeuners, door allerlei vooroordelen. Inmiddels had mijn moeder een kopje thee voor haar ingeschonken en het op een schoteltje gezet met een koekje ernaast. Mijn zus begon weer vrolijk wat te kwetteren over hoe ze de meest schattige kinderkleertjes had gevonden. Het was altijd leuk te horen, maar van mij mocht het iets minder. Ik bleef een man en dit interesseerde mij weinig, zelfs al werkte ik met paarden, ik was zeker niet gay en had weinig interesse in kleren. Dat was ook wel te zien aan mijn kledingkast. Toch luisterde ik wel, want ik wilde niet op mijn kop krijgen van de twee dames hier aan de tafel.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Gelukkig stemde de moeder van Seamus in en Effy glimlachte lichtjes, dankbaar. Dat het jong ogende meisje een man had en zichtbaar zwanger was liet haar op het moment niet eens nadenken, al leek ze nog niet eens meerderjarig, op heldere momenten had ze hier zeker wel over nagedacht, waarschijnlijk opmerkingen over geplaatst. Hetzelfde gold voor het adres, natuurlijk had ze geweten van het adres, het was zo logisch en ze had het eerder wel bedacht, had gezien hoe Seamus de post overpakte. Door de telefoon hoorde ze Freddie's liefde accent en ze bracht deze weer naar haar oor. "Ja," antwoorde ze zachtjes. "Geen adres, het is het woonwagenkamp, we wachtten bij de poort." Effy ging voorzichtig zitten nadat ze de boel nogmaals geïnspecteerd had, haar ogen branden even wantrouwig op het zusje, of zus, ze wist het zo goed. Het meisje leek jonger, maar was getrouwd en zwanger, terwijl het haar niet zou verbazen als Seamus nog zo groen als gras was. Hierna keek Effy met lichtelijk samengeknepen ogen naar het kopje thee, als daar gif in zat zou het haar zo kunnen doden en dan hadden ze haar gepakt. Ze wist dat er gif was dat zo op thee leek dat je het niet eens door had. En het koekje, daar zou net zo goed rattengif in kunnen zitten. Effy vergat doei te zeggen en drukte gewoon op het rode hoorntje toen ze bedacht dat ze niet had opgehangen. Daarna deed ze de telefoon weer in de zak van haar leren jack, die ze nog niet uit had getrokken en pakte het koekje, om haar tanden hier voorzichtig in te zetten. Gif! Het zat in haar hoofd, maar op dat moment wist Effy het zeker. Uitspugen, rennen. Ze moest slikken, deze mensen wouden dat ze slikte, Freddie kwam eraan en haar medicijnen begonnen te werken, dit hielp haar lichtelijk te kalmeren, nou ja, kalmeren, ze slikte de kleine beet in ieder geval door.

Reality's overrated.

Frederick "Freddie" McClair.

Het woonwagenkamp, dat was mijn bestemming. Eindelijk kon ik opstaan, eindelijk kon ik naar Effy. Ik begon te lopen, terwijl ik alsnog niet precies wist waar het was. Ik besloot bordjes te volgen en te vragen naar de weg als dat nodig was. Ik pakte een aangebroken flesje cola en draaide de dop eraf. Ik nam een slok en keek naar de huizen in deze buurt. Ze zagen er oud en duur uit, ik zou er graag in willen wonen. 's Avonds laat op de veranda zitten en kijken naar de onder gaande zon of naar de sterren. Ja, dat zou ik fijn vinden, want dat kon in mijn huis niet zo. Het was mogelijk, maar niet op zo'n mooie manier. Ik mistte thuis al wel een beetje. Niet mijn zus over vader, maar mijn kamer, mijn schuurtje en de foto van mijn moeder. Ik had een foto in moeten pakken, maar zo dom als ik was, was ik dat vergeten. Toch dacht ik vaak aan haar en hoopte ik dat het wel goed kwam. Ik keek naar een bordje en zag tot mijn opluchting dat het park aangegeven stond en dus volgde ik het bordje. Er werd wel gezegd dat Rosewood een klein dorpje was en dat iedereen elkaar kende, maar ik vond het nu al enorm groot en was pas net onderweg. Mijn benen werden langzaam moe. Logisch na zo'n lange bus reis en dan ook nog eens dit stuk lopen. Ik vroeg mij af wat voor families hier woonde en hoe zij hun dagelijks leven leefde. Ook vroeg ik mij af waar ik überhaupt nu had moeten zijn, als ik niet naar Effy was gegaan. Het was voor mij een vraag, voor mijn partner een weet. Gelukkig kwam er nog een bordje in beeld en was ik binnen een paar minuten op mijn bestemming. Ik moest en zou Effy zo snel mogelijk in mijn armen nemen. Ze moest kalmeren. Haar partner moest wel denken. Ben ik opgescheept met een raar mens, maar zo zat het toch echt niet in elkaar. Ik nam nog een slok van mijn cola en stopte deze terug in mijn tas. Nu was het wachten op Effy en de rest.

Naomi Campbell.

'Neejoh, ik kan nog wel even wakker blijven. Tenminste, waarschijnlijk zal ik snel genoeg wel inkakken, maar dat is ook niet leuk voor jou. Misschien kunnen we toch iets gaan doen? Ik bedoel.. tja.' Ik kwam amper uit mijn woorden, waarna ik zuchtend mijn hoofd schudden. Ik nam een slok en praatte door. 'En over de uitwisseling. Het was dit of bergen huiswerk en dit leek mij toch iets leuker.' Ik grinnikte zenuwachtig en keek naar Aria. 'Ik had alleen wel moeite met het feit dat het zes weken was. Het was bijna mijn reden om niet te gaan. Maar mijn vriendinnen hebben mij overgehaald en ik denk dat dat ook wel fijn is dat ze dat hebben gedaan. Anders had ik hun ook zes weken niet gezien en wat ik op het plein zag, zijn jouw vriendinnen ook de ergste niet.' Het was een gok geweest, want zodra ik Aria had gezien, had ik geen oog gehad voor de andere meisjes. Het was niet dat ik ze niet wou kennen, maar ik was gewoon blij dat Aria naar mij toe kwam en wou zo snel mogelijk weg van de kou. Maar goed, ik ging er wel vanuit dat als Aria zo was, de rest van haar vriendinnen ook wel een leuk karakter hadden. Ik legde mijn benen over elkaar en zette mijn lege koffie mok aan de kant. Ik voelde dat mijn handen al aardig warm waren geworden en dat de kamer ook lekker warm was. Het maakte het nog knusser dan het al was.

Danmarks Dynamite.

Seamus Kevin O'Donnal
Het meisje zei nog wat tegen haar vriendje aan de telefoon, voor ze zich toch bij ons voegde. Het leek alleen zeker niet van harte en ze leek ons nog erger te wantrouwen dan de politie. Ook hoe ze keek was ronduit respectloos en beledigd, alsof ze niet gewoon thee met een koekje werd voorgeschoteld. Ik wilde eens flink tegen haar uitvallen, haar eens erop wijzen dat ze dankbaar mocht zijn dat ze een bed had, een dak boven haar hoofd en dat ze zo goed en lief werd behandeld, zeker na haar onbeleefde gedrag en compleet gestoorde uitspatting van net. Nee, misschien was onze levensstijl niet normaal voor velen, maar het was die van hem ons en ze had het te respecteren en zich te gedragen. Toch deed ik het niet, door een strenge blik van mijn moeder. Ik nam nog een slok en stond toen op. Ik ging de jongen wel even van de poort ophalen, terwijl hopelijk mijn zusje en moeder iets voor elkaar kregen qua beleefdheid. Eerst had ik het gewoon door de vingers willen zien, ze was hier toch als buitenstaander, maar zo reageren op thee en koekjes, nee, dat schoot er bij mij echt helemaal verkeerd in. "Ik ben zo terug." zei ik rustig voor ik de deur opende en buiten mijn schoenen aantrok. We hadden wel wat schoenen binnen, maar als je er overdag mee rondbanjerde bleven ze buiten en ze gingen s avonds aan de hand mee naar je kamer. Het was fijn om dit soort waarden en normen te hebben. Je wist namelijk altijd waar je aan toe was. Er werd wel streng op toegekeken, maar zoizo was ik als jongen vrijer dan de meisjes, maar ik had wel de taak, als oudste zoon in huis, om een oogje op mijn ongehuwde zusjes te houden en als chaperone te dienen tijdens feestjes. Nee, geen enkele jongen zou met zijn pootjes aan mijn zusjes komen tot er een rong om hun vinger zat. Nu liep ik naar de poort, wat best een stukje was, met Muppet naast me, die ik had meegenomen voor een wandelingetje. Bij de poort liet ik hem grazen en wachtte zelf op Effy haar vriendje.

Bowties were never Cooler

Elizabeth "Effy" Stonem.

Ze voelde de sfeer om zich heen, het benauwde haar, verschrikkelijk. Ze verkrampte, haar hele lichaam, dus ook haar tenen en haar vingers om het koekje. Voorzichtig nam ze nog een hapje, een grotere ditmaal. Het smaakte best lekker. Zo ging ze door tot het koekje op was en keek toen met een voorzichtige en ietwat schuwe glimlach, geen echte glimlach, opnieuw dat Effy lachje waarin iedereen zijn eigen betekenis zag te vinden, maar deze eigenlijk nooit wist, hoe zeker ze ook van hun zaak waren. "Lekker," zei ze zachtjes. Dat Seamus weg was gegaan merkte ze pas toen hij al lang en breed de wagen uit was en ze kroop nog verder in elkaar om nu met haar grote ogen, die nog groter werden, naar de twee overgebleven mensen te kijken, daarna naar het kopje thee en daarna weer naar de mensen. Ze haalde diep adem, in via haar neus en uit via haar mond, de thee moest toch ook goed zijn dan? De koekjes leken niet dodelijk, nog niet. Maar die thee was het grote gevaar. Ze pakte voorzichtig het kopje vast, was bang het te laten vallen en bracht het naar haar lippen, zo snel mogelijk weg, als het giftig was, was ze toch wel dood. Ze slurpte het nog net niet weg, klokte het nog net niet achterover. Ze wou eigenlijk gewoon naar buiten, naar de poort, zodat ze zo snel mogelijk bij Freddie kon zijn. Freddie moest haar bedreigingen, haar monsters, wegjagen, Freddie moest haar beschermen. Ze voelde zich er niet prettig bij dat Seamus in zijn eentje Freddie op ging halen, al was het maar zo'n klein stukje. Daarbij wou ze niet bij deze twee onbekende vrouwen achter blijven, in haar episode's vond ze het doodeng. Terwijl ze vroeger dan nou wel erg gesloten was met haar emoties, persoonlijke Effy, maar verder eigenlijk alles en iedereen aan haar liet zitten.

Reality's overrated.

Aria Montgomery.

"Zeker weten? Ik vind het totaal niet erg als we een film kijken, of iets in die richting. Het is sowieso veels te koud om buiten iets te doen, tenzij je dat graag wilt." Met mijn kin leunde ik op mijn knie, om zo naar Naomi te kijken. Ik knikte langzaam. "Ja, dat snap ik wel, persoonlijk zou ik dat zelf ook niet zo gauw doen, helemaal ergens anders heen, waar je niemand kent... Ik zou ook liever hier veilig blijven." Een zachte grinnik rolde over mijn lippen. "Maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel weer leuk om andere personen te ontmoeten." Een kleine, haast onhoorbare, zucht rolde over mijn lippen, ik vond het nog altijd lastig waar ik het met haar over kon hebben. "Wil je misschien de kamer zien waar je slaapt? Als je het leuker vind, dan kunnen we ook het matras van dat bed halen en hier neer leggen." Ik wist voor honderd procent zeker dat mijn moeder dat geen probleem zou vinden, sowieso was een eerste nacht alleen in een vreemd huis niet iets wat iedereen graag deed, misschien vond Naomi het wel fijner als we samen op een kamer konden slapen en bovenal, was dat ook nog is veel gezelliger. Gisteren had m'n moeder alles al klaar gemaakt in de gastenkamer, dus we konden alles zo over verhuizen als Naomi dat eventueel zou willen. Het kon ook zijn dat ze veel liever in haar eentje sliep, omdat ze toch al de hele dag met mij 'opgescheept' zat. Ik hoopte zo dat we best wel goede vriendinnen konden worden en ergens was ik ook wel reuze benieuwd naar haar vrienden. Een rilling ging over mijn rug heen en ik duwde me omhoog van mijn stoel, om daarna de verwarming op zijn hoogst te zetten, ik was altijd al een koukleum geweest. Gauw viste ik een vest uit mijn kledingkast, trok deze aan en ging weer terug op mijn stoel zitten.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Naomi Campbell.

'Ja, we kunnen straks wel een filmpje kijken. Lijkt mij wel leuk of misschien een spelletje. Het maakt mij echt niet uit.' zei ik lachend. Ik snapte Aria wel, ik zou ook niet hier weg willen. Maar het was duidelijk dat de huizen hier een stuk mooier waren dan in mijn kleine stad. 'Oh, ja, dat lijkt me wel leuk! En ja, misschien sowieso voor de eerste nacht. Ik ben niet zo'n goede slaper als het gaat om nieuwe huizen.' Ik was vaak bang in het donker en ik voelde me heel onrustig als ik dan alleen in een nieuw huis lag. Geluiden die ik hoorde en bewegingen lieten mij stijf in mijn bed liggen. Ik was blij dat Aria het voorstelde, want nu hoefde ik het niet te vragen als ik echt bang was. Ik stond op. Ik was nieuwsgierig waar mijn kamer was en hoe die eruit zag. 'Wil je het mij laten zien, dan?' vroeg ik nogmaals. Ik stak mijn handen in mijn zakken en speelde met de stof. Ik keek naar het meisje dat in de stoel zat en keek toen naar de spiegel die aan de andere kant van mij stond. Er zaten wallen onder mijn ogen en mijn haar zat erg door de war. Ik probeerde mijn haren goed te kammen met mijn hand, maar tevergeefs. Ik zuchtte en zette mijn capuchon. 'Heb ik er de hele tijd zo bij gelopen.' klaagde ik. Ik beet op mijn lip en trok mijn vest nog één keer goed, voordat ik mij omdraaide naar Aria. Het was tijd om mijn kamer te bekijken.

Danmarks Dynamite.

Frederick "Freddie" McClair.

Ik zag een jongen van mijn leeftijd mijn kant op komen. Hij had, wat ik dacht, een paard bij zich. Zelf hield ik daar niet van. Ik vond de meeste veel te groot en de kleintje de pony's, zelfs die vond ik maar eng. Nee, ik had het niet op die dingen, hoe graag ik ook zou willen. 'Jij moet de partner van Effy zijn. Ik ben Freddie.' zei ik, terwijl ik naar hem toe liep en mijn hand uitstak. Ik voelde de ruwe wind er meteen tegen aanslaan. 'Is ze nog steeds zo erg als daar net? Ze heeft het al vaker gehad, het is een lang verhaal. Maar ik snap dat het er nogal raar uit heeft kunnen zien. Ik hoop dat je niet te erg bent geschrokken.' brabbelde ik, terwijl ik zuchtend naar het kamp achter hem keek. De jongen zag er aardig uit. Niet zoals de meeste jongens, die populaire deden en dachten dat ze alles waren. Nee, hij leek eerder rustig en ietwat tot zichzelf gekeerd, met overduidelijk een passie voor paarden of veulens of pony's of wat dan ook. Ik haalde die beesten nooit uit elkaar. Ik beet op mijn lip. 'Mooi paard.' zei ik en knikte naar het beest. Hij graasde en ik moest toegeven dat hij er van dichtbij niet eens zo eng uitzag. Misschien krijg ik toch nog een haat liefde verhouding met paarden. Een grinnik gleed over mijn lip en mijn ogen werden groot, voordat ik begon te lachen. Binnen pretjes die per ongeluk naar buiten kwam, dat was iets wat ik haatte. Ik deed mijn tas weer goed om mijn schouders en richtte mijn blik opnieuw naar alles om mij heen. Het was een mooi park. Misschien niet zo rijk of wat dan ook, maar ik vond het niet lelijk en het leek er gezellig uit te zien.

Danmarks Dynamite.