[RPG, 300] The Quiver † Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

22 dec 2014 - 23:42

Vulgrim 37911

“We are the shadow, the smoke in your eyes,
the ghosts that hide in the night.”

T H E Q U I V E R.
Heroes today. Legends forever.

Een groep elite huurlingen, gevestigd in New Orleans, krijgen een aanbod van een man genaamd Moses, die werkt voor de CIA.
Deze aanbod gaat over een softwaremagnaat die is ontvoerd, vanwege een geheime operatie en waaraan hij mee heeft gewerkt – wat zich “Nighteye” noemt. Deze operatie was tijdens de Koude Oorlog uitgevoerd om een nucleair wapen onderdeel voor onderdeel de Rusland in te smokkelen.
De groep huurlingen, dat zich The Quiver noemt, moeten deze veilig stellen voordat iemand anders dit in hun handen krijgen voor slechte doeleinden. Elk van hun is goed in hun werk, maar wie zitten er allemaal achter het nucleaire wapen aan? En waar bevindt deze softwaremagnaat zich? Is hij wel echt ontvoerd?

– Wat voor gevaren kunnen ze onderweg tegen komen? Personen? Of ook andere vallen waar ze in kunnen tuimelen?
Personen, zoiezo. Die kunnen we wel zelf verzinnen als ze aan beurt komen in de RPG. Dat zijn toch geen vaste personages. En andere vallen.. Hm, daar moet ik nog eens goed over nadenken. Ik denk dat ze het vooral druk hebben over het nucleair wapen veilig te stellen en deze ook nog eens eerst te vinden – want ze weten de plek niet waar dit zich bevindt. Daarvoor moeten ze eerst de maker ervan hebben.
– Hoe worden ze gecontacteerd?
Moses, die voor de CIA werkt, heeft hen ingeschakeld. Dit komt doordat ze niet willen dat dit publiek gaat en de mensen ervan weten. Zo kunnen hen een slechte naam krijgen en weten ze ook nog van het nucleair wapen dat vreselijk gevaarlijk is. Wie weet..

Dit idee is afgeleid van The Expendables.

Rollentopic

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, mits je deze niet verwaarloost.
• Niemand buitensluiten. Houdt 't gewoon leuk!
• Geen ruzies, behalve in de rpg zelf.
• Geen perfecte rollen! Wees realistisch. Iedereen heeft minpunten.
• Bestuur elkaars personages niet. Alleen die van jezelf.
• Vermoord geen andere personage zonder toestemming.
• 16/18+ is toegestaan, maar zet er een waarschuwing boven.
• In deze RPG moeten de posts 300 woorden bevatten.
• Let op je spelling en grammatica.

Rollen:
† Tsuchiya – Makani 'Cherry'; 1,2.
† Bederov – Dakota Ellery; 1,6.
† Braniel – Kendra Huntley; 1,5.

† Assassin – Jason Viles; 1,1.
† Ambrose – Roman Roan Tate Archer; 1,1.
† Karabatic – Maxime "Max" Sebastian Parker; 1,8.

Status:
Ze hebben zojuist een missie afgerond. Italiaanse miljonair gered in Italië zelf. Gaan met eigen vliegtuig terug.
Als ze eenmaal terug zijn krijgen ze melding van Wolf, die altijd de missies regelt, voor een nieuwe missie.

[ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 20:10 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.

28 dec 2014 - 23:33

Vulgrim 37911

Karabatic schreef:
Ik wil even zeggen dat ik momenteel niet veel inspiratie heb om te antwoorden, omdat het thuis even niet zo lekker gaat. Ik wil me echter niet uitschrijven, want ik vind in de komende dagen vast wel tijd om te antwoorden. Hopelijk begrijpen jullie het! (:

Het is erg begrijpelijk en ik zal er rekening mee houden. Wil je alleen zulke dingen in het praattopic vermelden? Dit is namelijk speciaal voor de posts en anders denk ik elke keer dat er een nieuwe post is en word deze zo wel vol van alleen gepraat :'D

Don't walk. Run, you sheep, run.

29 dec 2014 - 15:49

Kefe 5051

Roman Roan Tate Archer.

Iets wat gefrustreerd door Cherry’s gedrag begon ik de touwladder af te klimmen terwijl ik het geweer er achter liet. Het was tijd om haar mee te nemen, dan zou de rest vanzelf wel komen. Ze was goed in wat ze deed, en dat was evenals zichzelf in gevaar brengen. Dat besefte ze echter niet.
Zo snel als ik klom ging ik de touwladder af, en gelukkig was die me de laatste tijd bekend geworden dus dat ging redelijk. Het had me niet al te lang gekost om met beiden voeten op de grond te belanden. Door de rook, al was die een stuk lichter rondom het vliegtuig, maakte ik mijn weg naar Cherry. Ik was nog niet gespot, dus dat kwam goed uit.
In mijn ooghoek zag ik een ander gedaante rennen die niemand anders kon zijn dan Max. Iedereens loopjes en hun manier van rennen had ik goed geobserveerd, dus dat ging me gelukkig al wat makkelijker af. Toen er richting mij geschoten werd begon ik te vloeken, en niet zo’n beetje ook niet. Ik verborg me ook achter een krat en zocht een manier om bij Cherry te komen. Of bij Max, dat zou ook al helpen.
Na een diepe zucht greep ik naar een pistool dat in mijn borstholster zat. Ik was íets beter met pistolen dan met geweren, dus dit moest lukken. Natuurlijk bewoog deze ondergrond niet – op een van de explosieven na. Mijn ogen gleden gelijk naar Cherry en Max, ondanks dat het wat verder weg klonk. Dat moest Jason geweest zijn.
Ik keek om het krat heen, en zag niemand. Ik rende dus snel door naar de volgende, waardoor ik al dichterbij Cherry kwam. ‘Cherry!’
Het duurde niet lang voor ik schoten tegen mijn krat aan hoorde, ik ademde eens goed in en uit, waarna ik opkeek en op iemand schoot. Ik raakte hem in zijn schouder, waardoor hij schreeuwend achterover viel.
De grijns die op mijn gezicht was verschenen liet ik al snel verdwijnen toen ik naar Cherry keek. Ik moest haar eens duidelijk maken dat ze hier weg moest. En als ze niet zou luisteren zou ik haar letterlijk meenemen. Ik lette dus op, voordat ik op haar af rende en me achter dezelfde krat als haar verborg, waar ik mijn rug tegenaan drukte. 'Kom op, tijd om te gaan, Rambo.'

[ bericht aangepast op 29 dec 2014 - 15:51 ]
I'm your little ray of pitch black.

7 jan 2015 - 19:46

Ziegler 20534

Maxime "Max" Sebastian Parker

Ik wist dat ik nog een van de weinigen was die nog niet in het vliegtuig was. Voorzichtig liep ik naar buiten. Zodra ik de buitenlucht voelde, hoorde ik tientallen schoten langs mijn hoofd. Zo snel als ik kon, dook ik ergens achter. Zenuwachtig en met trillende handen herlaadde ik mijn geweer. Ik was nooit goed in verrassingen. Dat klonk raar uit mijn mond, omdat ik, volgens velen, de meest onvoorspelbare persoon ooit was. Dat was mijn kracht, maar ik kon er niet mee omgaan als iemand anders die macht had. Het was niet de bedoeling om mij te verrassen of verwarren, daar diende ik voor.
Even keek ik waar ik achter was gaan zitten - een laag, stenen muurtje. Ik draaide me met mijn gezicht naar het muurtje toe en klom op overeind op mijn voeten. Ik hield me echter wel laag, hoog genoeg om over het muurtje te spieken. De schoten waren niet op mij gericht, dat was duidelijk - of de schutters moesten ongelofelijk slecht in richten zijn. Ik richtte mijn geweer over de stenen en kneep mijn ogen samen om goed te zien. De mannen stonden met hun rug naar mij toe gericht - denkend dat ik er niet was.
'Ik ben nog niet dood,' fluisterde ik beledigd. Ik werd vaker over het hoofd gezien dan me plezierde.
Ik schoot één man door zijn hoofd heen en hij viel meteen neer op de grond. Gek genoeg werd er niet naar hem opgekeken, want de andere mannen waren te druk bezig met vechten voor hun leven. Ik probeerde te begrijpen op wie ze schoten, maar daar hoefde ik niet lang bij na te denken: Cherry. Ik schoot een andere man neer en ook hij viel dood neer. Ik wist dat Cherry het niet graag toegaf, maar ik zag het graag dat ze me nodig had. Misschien zag zij dat niet zo. Ze wilde niet dat ik haar zou helpen, nooit of te nimmer - maar dat deed ik graag. Als er iemand in de problemen zat, wilde ik graag helppen. Zo ben ik.
Ik stond op en kwam achter het muurtje vandaan. Mijn gezicht was gericht op het vliegtuig. Het was nu of nooit.

Big girls cry when their hearts are breaking

7 jan 2015 - 23:14

Hyonyeo 24572

Kendra Huntley—— Lys

Mijn lichtblauwe kijkers dwalen over de gehele gevechtscene en schatten de stand van zaken in, waardoor ik al snel op het punt besluit te komen om de vliegtuig te laten starten. Ik probeer zo goed als mogelijk is de desbetreffende gevechten als zowel kogels en verschillende wapens te ontwijken. Een aantal keer was ik bijna geraakt, als het niet was vanwege het feit dat ze zich uiteindelijk op iemand anders stortte van mijn groep. Echter, doordat ik zo druk bezig ben met me door de aanvallen te vechten, merk ik niet op waar de leider van de groep is—— Jason Viles. Ik heb namelijk nodig om te laten weten dat ik zijn geliefde vliegtuig onder handen zal nemen, en binnen een minuut of zeven op zal stijgen. Er valt dan ook een bepaalde zwaarte van mijn schouders af als ik hem zie, samen met Dakota.
Een man komt op me afstormen met een — als ik het mag zeggen — erg gewelddadig gezicht, waardoor ik al het idee heb dat hij niet helder nadenkt over zijn bewegingen. De eerste paar seconden dat hij zijn hand tot vuist balt en deze op een harde wijze mijn richting uit laat komen, realiseer ik me om te bukken en haal mijn wapen tevoorschijn, waarmee ik hem hard tegen de zijkant van zijn romp sla. Hij klapt dubbel en ik trap hem weg, jegens de muur, waar hij neervalt. Ik besef dat het niet lang zal duren voor hij weer opstaat, dus ren ik snel verder— we moeten hier immers snel weg.
'Binnen vijf, jongens!' roep ik hard, waarna ik sein richting Jason en me richting ons ritje haast, waarna ik me er zowat behendig in laat rollen en het stuur in handen neem. Het gevaarte gromt, begint gevaarlijk te bewegen en begint al kalm voor te bewegen, waardoor ik de anderen waarschuw door te seinen dat ze op moeten schieten. De meeste mensen van de groep zijn al het vliegtuig ingestormd, maar natuurlijk missen er een paar personen... In dit geval Makani, Max en Roman. Met een diepe zucht probeer ik mijn irritatie weg te werken door enkel op de weg voor ons te richten, en met een laatste waarschuw, schreeuw ik boven het harde geluid uit: 'Twee minuten, nu of nooit!'

[ bericht aangepast op 7 jan 2015 - 23:14 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

8 jan 2015 - 19:58

Vulgrim 37911

Cherry.
Totaal niet lettend op wat de rest van haar team deed, was ze opgestaan – klaar om te gooien naar het volgende slachtoffer. 'Cherry!' Hoorde ze ergens op de achtergrond naast al het kabaal van de schoten en een explosie. Ze gaf er geen aandacht aan en gooide de dolk richting het hoofd van een man – echter voor deze geraakt werd, viel hij al neer. Vragend keek ze om zich heen. Hielp iemand haar nou? Een warrig, donkerharig jong stond aan de overkant. Ze zuchtte. Dat moest Max wel zijn. “Max!” Een furieuze blik sierde haar gezicht, enkel als een andere man in het midden van zijn gevarenzone terechtkomt, veranderde haar blik en pakte ze haar andere dolk om op zijn hoofd te mikken. Voordat ze kon mikken werd deze man al in zijn schouder geschoten en viel schreeuwend neer. Roman doemde naast haar op. 'Kom op, tijd om te gaan, Rambo.'
You've got to be kidding me.. dacht ze geërgerd, wanneer ze haar ogen ten hemel sloeg. “Ben je mijn babysitter of zo?” Vroeg ze met een dodelijke blik naar hem gericht. “Dat jij nu eruit ziet als een langharige, jongere versie van Sylvester Stallone, betekend niet dat je mij mag commanderen.” Die kalme oppervlak van haar verdween nu als sneeuw voor de zon. Waarom moest ieder haar mannen vermoorden? Zij wilde hen moorden!
“Guys!?” Ze gaf een blik op het tafereel en stak haar handen vragend op met een onbegrijpelijke blik. “What the heck?” Meerdere mannen lagen verslagen op de grond – maar niet dankzij haar. Ze was dus duidelijk niet de laatste. Haar blik gleed langs de hoofden van Roman, de 'onschuldige' Max vanachter een muurtje, Dakota en toen Jason. “Oh..” murmelde ze, alsof ze het direct begreep. “Natuurlijk.”
'Twee minuten, nu of nooit!' De stem van Lys was herkenbaar, zelfs boven al die herrie.
Haar haren wervelden mee in de wind, haar haarlokken begaven zich het ene moment voor haar gezicht en daarna blies de wind ze naar achteren. Ze trok Roman overeind. “Laten we gaan.” Ze had haar hoofd weggedraaid – ze bloosde lichtjes wanneer haar hand met een lichte aanraking zijn arm aanraakte. “Spierbonk,” een kleine glimlach begon tevoorschijn te komen vanachter haar harde blik.
Een laatste blik gaf ze naar achteren naar Roman en rende hierna naar de touwladder om hier behendig op te springen en met een paar stappen zich in het vliegtuig te bevinden. Ze wenkte naar Roman en keek voor zich – waar ze de donkerharige, stille beauty voor zich zag zitten. “En, Elaith? Iemand omgekomen van je bommen?” Hopelijk wel, dacht ze er moordzuchtig achteraan.

[ bericht aangepast op 8 jan 2015 - 19:58 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.

11 jan 2015 - 23:55

Phylaca 2673

Een grote man kwam op Aurora afgestormd, waardoor ze geen eens nadacht en één van naar messen op hem gooide - het mes kwam precies in zijn borst, waardoor hij met grote ogen naar achteren viel. Aurora sprintte op hem af, zonder op het kabaal van de explosies rondom haar te letten. Snel draaide ze de dolk nog een keer zo om, voordat ze hem uit de man trok - om zeker ervan te zijn dat hij haar niet zomaar in een greep had.
Waarschijnlijk, zelfs als Ro later bij het vliegtuig zou aankomen, was ze zeker niet de laatste. Door de rook kon ze alleen uit kleine afstanden zien, laat staan dat ze ergens haar vrienden zag. Aurora wist dat ze het alleen zouden kunnen vinden, per slot van rekening was dit niet hun eerste missie - daarom zou het onnodig zijn ze nu te zoeken. De stemmen drongen haar wel door, net zo goed het kabaal en schoten van wapens - één grote schietpartij, meer kon je het ook wel noemen.
Opeens zag ze een verdere gestalte voor zich opdoemen, waardoor Ro behendig en net op tijd opzij sprong - voordat er een schot door haar schouder zou kunnen gaan. Dit had ze helemaal niet verwacht, waardoor de ze met twee messen op de gestalte die eerder wat kleiner leek als de andere - naar hem uithaalde. Een krijs liet haar dan ook even grijnzen, ze had hem een diepe kras in de arm gegeven en een mes in de schouder gestoken - alhoewel hij nog 'spring' levend was. De man haalde naar haar uit, waardoor ze met haar rug tegen een kist aanviel. Kuchend kwam ze overeind, om één van haar messen te offeren aan het hoofd van de man - die op zijn knieën en tenslotte zijn plat op zijn buik viel door haar set.
Zo snel Ro kon, sprong ze over de man heen en vond uiteindelijk de touwladder van het vliegtuig - waar ze behendig opklom. Eenmaal aangekomen in het vliegtuig, zag ze Ronan, Cherry en Elaith. Met een zucht liet ze zich zakken op de grond. "Is iedereen er?"

[ bericht aangepast op 16 jan 2015 - 16:03 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

12 jan 2015 - 20:11

Ziegler 20534

Maxime "Max" Sebastian Parker

Ik hoorde geen schoten meer. Er liepen geen mannen meer. Het leek voorbij te zijn. Voorzichtig klom ik op het muurtje voor me en keek rond. Zoveel mogelijk probeerde ik in me op te nemen, maar ik zag niemand - alleen het vliegtuig dat hoogstwaarschijnlijk op mij aan het wachten was. Ik grijnste breed en stopte mijn geweer weg. Een heel stel verschillende wapens hing aan mijn riem. Ik sprong van het muurtje af en deed de moeite niet om me gedeinsd te houden. Ik hield van risico nemen, ondanks dat ik zeker wist dat dit geen risico was. Ik nam graag alle scenario's in me op en dit keer wist ik zeker dat alle mannen dood waren. Het team was goed - goede schutters, goede vechters en doorzetters. De mannen waren dood en ik was veilig. Mede dankzij The Quiver.
Op mijn gemak wandelde ik naar het vliegtuig toe. Ik floot een riedeltje dat ik zo snel niet kon plaatsen. Grijnzend zet ik mijn handen op de touwladder en klauterde omhoog. Eenmaal aangekomen in het vliegtuig zag ik niet iedereen. Ik wist dan ook dat de één meer van gezelschap hield na een missie, terwijl de ander liever alleen was. Toen ik iets verder liep, zag ik groene haren van Ro. Ze had zelf een moeilijkere naam voor haar haarkleur, maar ze was het van me gewend dat ik haar haren groen noemde.
'Nog steeds levend?' vroeg ik grijnzend en woelde door haar haren heen. Dat klonk misschien alsof ik teleurgesteld was dat Ro alles overleefd had, maar dat was zeker niet zo. Ro was mijn maatje. Ze was geweldig en een heerlijk persoon om rondom me te hebben. Ik plofte neer op de grond en gooide al mijn wapens van mijn riem af.

Big girls cry when their hearts are breaking

15 jan 2015 - 23:50

Mahoganaea 1551

¤Elaith Marie Darcassan
Wachten duurde me veel te lang. Wat mij part konden we wel vertrekken. Nu ik mijn bommen had geplaatst was ik er zeker van dat mijn deel van het werk was gedaan. Het verschilde toch per keer wat ik deed. Het ene moment mengde ik me in het heetst van de strijd, het volgende hield ik me afzijdig om op een wat doortraptere manier de vijand te grazen te kunnen nemen.
Rustig haalde ik het vuil onder mijn nagels vandaan. Het maken en plaatsen van bommen was interessant, maar als je per ongeluk verkeerd greep, dan zat je zelf ook in de problemen. Vandaar dat ik altijd rustig aan moest doen wanneer het aankwam op de materialen. Maar gelukkig hield dat het ook wel spannend.
Na een tijdje nog geen verandering te hebben vernomen, richtte ik mijn blik op. Het geschiet buiten was gestopt en ik meende wat beweging op te merken bij de touwladders. De rest van de crew kwam langzaam binnendruppelen. Vandaar dat ik mijzelf al iets meer ontspande.
Ik zakte opnieuw iets onderuit op de vliegtuigstoel, welke redelijk comfortabel zat – wat me tevens verbaasde. Roman en Cherry kwamen binnendruppelen. Ik keek op naar de twee en trok mijn wenkbrauwen op. Blijkbaar hadden ze de tijd van hun leven gehad. Precies zoals het moest. Als je deze baan niet met plezier uitvoerde, dan had je een grotere kans dat het mis zou gaan. In dat opzicht hadden we allemaal een psychisch probleem. De liefde voor het gevaar, de wapens en het doden zouden normale mensen immers nooit begrijpen.
‘En, Elaith? Iemand omgekomen van je bommem?” vroeg Cherry mij. Een lach trok mijn mondhoeken omhoog. ‘Inmiddels is er al een af gegaan. Als mijn berekeningen goed zijn, dan is dat de luxeuse auto naast de hangar, waar ik vijf mannen naar toe zag vluchten. De bom gaat niet af tot ze de sleutel omdraaien, dus ik mag aannemen dat er op mijn naam vijf doden zijn. Persoonlijk hoop ik dat het aantal nog oploopt’
De glimlach was niet van mijn gezicht af te krijgen. Ik keek van haar naar Roman, en weer terug. ‘En hoe is het bij jullie verlopen? Aan de twinkeling in jouw ogen en de gedeelde extase was dat vast een goed uitstapje,’

[ bericht aangepast op 15 jan 2015 - 23:51 ]
The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

16 jan 2015 - 16:17

Phylaca 2673

• Aurora Laurelie Wegde -- Ro

Aurora haalde de overige messen van de grote riem die zich strak om haar heupen bond. Eén voor een legde ze haar messen zorgvuldig op haar schoot, een zucht verliet ook haar mond toen ze het missende mes zag van de zes geliefde messen. Als het aan haar zou liggen, zou ze nu weer beneden geweest zijn voor haar mes -- maar de tijd om hier weg te komen was gewoonweg te kort.
"Nog steeds levend?" Automatisch verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht toen Ro de bekende stem van Max in haar oren hoorde. Echter voordat ze kon opkijken, ging er een hand door haar lokken en daarna voelde ze de aanwezigheid van Max naast zich.
"Als je zou willen spring ik nu wel uit het vliegtuig," zei Aurora met de welbekende, zwakke grijns om haar lippen. Haar humor was meestal na een missie niet het beste, wat je aan de slechte grap kon concluderen. Ro was meer een droogkloot en had af en toe wel is van die trekjes dat ze alles totaal grappig vind, al komt zoiets eerder vrij weinig voor. Haar humor was niet de beste, zeker niet als zijzelf het nog grappig vond.
"Jij bent er ook wel van afgekomen, hè?" Even bestudeerde ze Maxime, hij leek haast geen schrammetje te hebben. Meestal was dat ook wel zo bij Ro, alhoewel de val tegen het krat een behoorlijke schram op haar rug zou opleveren. Natuurlijk zou ze nooit veel pijn hebben, iedereen van deze groep had wel is een schrammetje opgelopen en Ro had er ook niet al te veel problemen mee.
"Eindelijk klaar met deze missie," zuchtte ze dan ook. Waarschijnlijk zou er weer een nieuwe aankomen, maar nu was er gewoon even rust voor iedereen -- al was het maar voor even.

[ bericht aangepast op 3 feb 2015 - 20:04 ]
"Satan's friendship reaches to the prison door."

23 jan 2015 - 0:18

Hyonyeo 24572

Kendra Huntley—— Lys

Sommigen waren ellendig geduldig op de figuren die zich nog in het vliegtuig hoorde te hijsen, daar was ik er geen van. Mijn geduld kon eindeloos zijn, mits we daar de tijd voor hebben. Echter, wanneer we in zo'n dergelijke situatie zitten, heb ik liever dat de personen op tijd zullen zijn. Ik wil er niet langer rondhangen dan überhaupt nodig is, waardoor ik al duidelijk heb aangegeven dat de resterende mensen op moeten schieten. Het geruis van het vliegtuig komt boven de meeste geluiden heen, waardoor ik amper wat hoor en meestal op situatie let. Desalniettemin besluit ik nog even op de laatste te wachten, het verbaast me niet dat Max dit is. Hij begeeft zich op zijn gemak richting het vliegtuig en met een diepe zucht houd ik mezelf in. Toch kan ik het niet laten uitdagend zacht te wiegen met het toestel en met een scherpe bocht richting ons onderkomen te gaan. Hij kan er wel tegen, dat was te bewijzen als hij uiteindelijk neerzakt en de deur dichtslaat.
We eindigen keer op keer bij deze zaak, nadat we een missie - voldaan ofwel onvoldaan - afgerond hebben. Ik richt me niet op de gesprekken die de groep alweer met elkander heeft, dat is mijn doel niet nu. De vlucht gaat hierdoor sneller dan gepland, waardoor ik binnen plusminus een halfuur het toestel laat zakken. Mijn tengere vingers klikken verschillende knopjes aan, terwijl ik woorden over mijn rozige lippen laat dwalen.
'We zijn er, hopelijk hebben jullie van de vlucht genoten,' grijns ik cryptisch en tegelijkertijd verdwijnen de lichtjes die eerst te zien waren. De deur gaat open en ze springen eruit, maar ik wacht totdat iedereen eruit is en stop de sleutel in de zak van mijn broek. Mijn lichtblauwe poelen laten een zachte glinstering zien als ik de kroeg zie en me hier naar binnen begeef. Ik denk terug aan de eerste paar keer dat ik met deze personen om moest gaan, dat ging toen niet zo gemakkelijk. Zelfs nu erger ik me nog weleens aan enkele zaken en volgens mij is dat precies hetzelfde bij hun. Desondanks begin ik me al meer te wennen, al is dat vaak niet te merken.

[Ja, het is een korte post. Ja, het is een klotepost. Maar het is althans iets. Anders wist ik niet wat ik moest schrijven, dus ik ga het niet veranderen.]

[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 0:22 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.

27 jan 2015 - 23:02

Vulgrim 37911

Cherry.
Lys was de piloot en hoewel ze zelf daar geen problemen mee had, soms, had ze gemerkt dat Lys het dit keer wel echt gehad had. Wat wil zeggen, dat kwam door de scherpe bochten in het sturen van het vliegtuig. Ze had bijna naar voren willen roepen dat ze rustig aan moest doen met het vliegtuig, omdat het niet echt één van de nieuwste meer was – maar daarentegen hield ze toch haar volle lippen op elkaar gedrukt. Het mocht dan wel een oud ding zijn, maar het kon zeker tegen een stootje. Hoe kon het anders al die jaren meegaan in de missies die zij deden? Elke keer leek dit oude krat het wel te overleven.
'Inmiddels is er al een af gegaan. Als mijn berekeningen goed zijn, dan is dat de luxueus auto naast de hangar, waar ik vijf mannen naar toe zag vluchten.' Prachtig hoe Elaith elke keer weer die perfecte calculatie kon maken – want wanneer zij het terrein verlieten, kwam er een grote explosie tevoorschijn; dat eruit kwam te zien als een vergrote, vurige bloem. 'De bom gaat niet af tot ze de sleutel omdraaien, dus ik mag aannemen dat er op mijn naam vijf doden zijn. Persoonlijk hoop ik dat het aantal nog oploopt.' De glimlach op haar gezicht leek er niet af te gaan – en terecht ook, ze mocht trots op zichzelf zijn vond ze. Het was zeker een prachtig staaltje werk.
Ze sleep haar mes met een andere en bewoog ze zo tegen elkaar in dat het enkele vonken afgaf, terwijl ze met een relaxte houding tegen de wal van het vliegtuig zat. “Elke keer trappen ze erin..” Er klonk een honende snuif, glimlach; hoe je het ook wilde noemen. “Stelletje suckers.” Haar hoofd had ze opgericht naar de vrouw tegenover haar. “Kostelijk werk, Elaith, kostelijk.”
'En hoe is het bij jullie verlopen?' Haar ogen leken van Roman naar haar te schieten. 'Aan de twinkeling in jouw ogen en de gedeelde extase was dat vast een goed uitstapje.' Er klonk een grom uit haar keel – direct was ze gestopt met het slijpen van haar messen en keek bars, met op elkaar geklemde kaken, naar Elaith. Nu kwam het haar weer boven. Ze had hulp gekregen. “Goed? Ha!” Kundig stak ze een mes in haar laars. “Hulp? Een grapje! Ik vroeg er niet om.” Liet ze bars klinken en weten, met een blik naar Roman, vervolgens naar Max – waar ze wat langer op bleef hangen, hij was immers degene met de rookbommen – en toen weer naar Elaith.
“Ze zijn doof geworden vanwege al die bommen en het lawaai. Koppig, koppig..” Mompelde ze, waarna ze een andere dolk uit haar laars haalde en deze ook sleep.

• •

De uitdagende hakken die aan haar parmantige voetjes zaten, kwamen met een klakkend geluid op de grond terecht. Ze stopte en keek op naar het opdoemende gebouw recht voor haar. Zodra ze de missie hadden gehoord van Wolf stond ze erop dat ze meeging om de ontmoeting aan te gaan met de man achter de missie. De 'opdrachtgever' kon je het weliswaar noemen. Wolf was de man die de telefoontjes aannam elke keer als ze een missie deden. Niet dat Cherry daar zelf altijd al te blij mee was; op de een of andere manier vond hij het altijd leuk om haar te plagen. Degenen die niet mee wilden of iets anders belangrijks hadden, hoefden niet mee.
Een vrouw kwam op hen af met een enorm bekakt accent en wees hen de plek waar ze moesten zijn. Een wat oudere man rond de 40 met een grijzig, kalend hoofd, maar duidelijk wel wat leven (en actie) in zijn ogen bezat ging staan toen ze hen binnen zag komen. Het was niets speciaals waar ze zich op dit moment bevonden. Een warenhuis, niets meer en niets minder dan dat. Ze bevonden zich op een van de bovenste verdiepingen (het was een gebouw van 22 verdiepingen), dus als Cherry de klus niks vond – kon ze de man gewoon naar buiten gooien. In dat opzicht was haar humor best morbide, maar zij noemde het vermaak.
Hij ging zitten, gebaarde niet dat hun ook moesten zitten, dus plofte ze asociaal zelf neer tegenover de man en ritste haar leren jack iets open. 'Laten we de zaken beginnen,' begon hij direct van start toen hij ietsjes naar voren boog. 'Mijn naam doet er niet toe, maar noem mij maar...' Hij keek even bedenkelijk. 'King.' Ze proestte en keek vervolgens emotieloos. Meende hij dit nu? King reageerde er niet op en ging verder. 'Kent iemand van jullie 'Nighteye'?' Hij keek naar haar en vervolgens de rest van de groep.
“Hell if I know,” antwoordde ze vrijwel onbeschroomd.

[ bericht aangepast op 27 jan 2015 - 23:03 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.

3 feb 2015 - 20:21

Phylaca 2673

• Aurora Laurelie Wegde -- Ro

Het geluid van een gesprek, ontging Ro niet -- integendeel. Een paar zinnen ving ze op van de conversatie tussen Elaith en Cherry, maar op dit moment was het niet werkelijk interessant voor haar. De verslagendheid werd om de minuten groter, zeker toen Lys het oude vliegtuig wat veel stuurde. Echter werd ze er niet misselijk van, of benauwd. De groep rees vaker met dit prachtexemplaar, het vliegtuig was ondanks de jaren nog geweldig, daarmee was Aurora ook het vliegen gewend en de term 'vliegangst' stond niet haar mijn woordenboek.
Een zucht rolde over de zalmroze lippen van Ro, voordat ze haar hoofd naar achteren leunde. Haar vermoeidheid was niet aan te merken, tenminste was het een wens, maar ze is zeker moe. Missie's waren haar ding, het deed haar ergens goed, wat je zou kunnen beschrijven als psychopatisch, maar het maakte je enigzins moe en ook Ro raakte er vaker verslagen van. Ze snoof even en stopte uiteindelijk haar messen weer in de holsters van haar riem, waarna ze de riem weer wat beneden trok - het resultaat vormde zich de riem strak om haar heupen. Even kneep Ro ontspannend haar ogen toe, rust was iets wat weinig bij de meid met blauwe haren voorkwam.

•••

Net als Cherry, had ook Ro hakken aan -- al kwamen ze niet op een erg grote hoogte en de kleur was zwart, zwart gewoon. Tevens had ze haar blauwe haren in een vlecht gestoken, die netjes tussen haar schouderbladen zat. Dit was één van de weinige waar het meisje met de piercings er netter uitzag - afgezien van de zwarte jeans en de gekreukelde blouse.
Aurora besloot gewoon Cherry te volgen en kwam uiteindelijk in stilstand voor een man. De man liet zich zakken, waarna gauw de lengte van Cherry voor Ro's ogen verdween. Echter sloeg Ro simpelweg haar armen over elkaar. "Laten we de zaken beginnen," even liet Ro een zucht los - waarschijnlijk zou hij haar als een 'punk' of zo zien door haar simpele kleur en de piercings, maar ach.
Aurora leek weg te zijn, gezien ze pas weer iets meekreeg van 'Nighteye.' Ze moest echt is haar snel verveelde manieren aanpassen. "Hell if I know," antwoorde Cherry vrijwel direct. Ro knikte langzaam, geen idee gold ook voor haar. "Nope," antwoordde ze ook vrij kortaf.

"Satan's friendship reaches to the prison door."

10 feb 2015 - 5:59

Kalinda 10484

-> Slotje op aanvraag.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Index RPG Actieve Topics Zoek