[200] Revenge • Speeltopic 01 - Speeltopics

Twee families die vechten om de macht van Chicago. Een Spaanse familie en een Amerikaanse familie. De twee families hebben voor jaren, generaties gevochten om de macht van de stad, maar er is nog steeds geen winnaar uit de doos gekomen.
      Het was twee weken stil geweest tussen de twee families, totdat de Amerikaanse familie een drugslading van het buitenland binnenkreeg en die moest vervoeren naar het hoofdkwartier. Door een infiltrant van de Spaanse familie die bij de Amerikaanse was en vertelde ze om zo snel mogelijk te komen om de drugslading te kapen van de familie. De Spanjaarden kwamen al snel, maar de Amerikaanse familie wist dat er een mogelijke aanval was van hun, dus ze waren voorbereid, maar niet zo goed als de Spanjaarden. Alles was blijkbaar voor niets voor de Amerikanen, er kwam een familielid om en de drugs waren gekaapt. Maar ze waren er zeker van dat ze ooit op een dag wraak zouden nemen.

• Rollen

Spaanse familie • Suárez-Castillo [Note: deze naam wordt alleen gebruikt bij de dochters/zonen van de baas. Neven en nichten hebben natuurlijk een andere vader/moeder.
      • Tyler Lorencio - infiltrant bij A Orton
      • Jongen Amaris ?
      • Louis James Rawhide
      • Francesca Lolita C_A_L_M_
      • Noëlia `Nola` Fernanda Amaris
      • Isabelle "Belle" Sempre

Amerikaanse familie • Faragio
      • Jacelyn Amelia - dochter van de 'baas' Sangster
      • Isimat
      •
      • Jeremiah Anthony Faragio Keynes
      • Jongen NecklessOfHope
      • Caith Joél Denys


• Regels
      • Er is een minimum van 250 woorden
      • Er wordt een praattopic aangemaakt, dus gelieve niet OOC praten in het speeltopic
      • 16+ is toegestaan, maar houd het netjes
      • Ruzie IC is toegestaan, OOC natuurlijk niet
      • Alleen Orton of ik maken de topics aan
      • Veel plezier!

• Het begin
Het is een week geleden na de kaping en iedereen doet zijn eigen gangetje. De ander is bezig met de drugs, en misschien is de ander aan het oefenen op de schietbaan. Leef je uit!

[ bericht aangepast op 2 jan 2015 - 19:11 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

''I don't know,'' antwoordde Tyler. ''Oké, een beetje bullshit daar. You know what? I blame Ronaldo.'' Ik rolde met mijn ogen, natuurlijk – Ronaldo. ''Hier... Dat is niet zo moeilijk. Of wel, Lou?'' Tyler had zich naar voren gebogen en de joint perfect gerold, ik keek hem grijnzend aan terwijl ik de joint overpakte en toekeek hoe hij een sigaret pakte. ''En.. Hoelang kunnen we vooruit met deze voorraad?'' vroeg hij en ik haalde mijn schouders op.
      ''Lang genoeg gok ik, weken, maanden.'' Ik zocht naar de aansteker maar werd gestoord door een mok die met een harde klap op het tafeltje belandde en Francesca die door het lint ging. ''Louis James Di'Angelo-Suárez! Heb jij geen eergevoel, jij achterlijk ezelachterste?! Ten eerste vergooi je hiermee enige mogelijkheid om die vuile teringlijers eens in de val te kunnen lokken en af te kunnen maken, maar erger nog breek je de belofte die je aan mama en papa hebt gemaakt, leeghoofdig stekelvarken! Dat Tyler het doet, kan me geen zak schelen, maar ik had mijn bloedeigen broer een stuk hoger ingeschat, onbenullig stuk varkenslende! Je hebt alles en iedereen verraden en verlogend, inclusief jezelf! Als je dat maar weet, jij schurftige hond!"
Ze stapte over het tafeltje heen en gaf me een klap in mijn gezicht waar ik automatisch met mijn hand naar toe ging en over de pijnlijke plek heen wreef. Ik vormde met mijn lippen een duidelijke 'au'. "Ik kan niet geloven dat je jou eigen ouders, je moeder, onze moeder, zo zou verraden, Louis." Ik schudde mijn hoofd en legde de joint op de tafel, ''verdomme Fransesca.'' Mijn ogen schoten naar de deur waar Nola stond. ''Franca, wat hebben die twee nu weer gedaan?'' Vroeg ze waardoor ik fronste en kort een blik op Tyler liet vallen.
      ''Franca, wie speelt? Kan je opzij?'' Nu pas zag ik dat Franca de hele tv had geblokkeerd met haar rondingen. ''Laat ze gewoon met rust, als ze dat zo nodig willen doen dan doen ze dat – het is hun probleem als er iets mis gaat. Bovendien kan een keertje niet kwaad,'' zei Nola vervolgens voordat ze naast Tyler was gaan zitten en ik keek haar dankbaar aan. ''Precies, Francesca. Het is none of your business. Ik heb hem nog niet eens opgerookt,'' zei ik en pakte de joint vast en stond op om Francesca te vermijden en grijnsde speels. ''Ty, paas me is die aansteker,'' zei ik en stak de joint in mijn mondhoek terwijl ik mompelde. ''Moeder hoeft niks te weten.'' Ik keek haar afwachtend aan, ze hoefde geen snitch te spelen op dit moment. Nola en Tyler waren veel meer ontspannen en ik genoot van hun bijzijn maar soms was Francesca echt net mijn – onze moeder. Belle liep ons voorbij en voor ik zelfs kon vragen waar ze naartoe ging was ze verdwenen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Precies, Francesca. Het none of your business. Ik heb hem nog niet eens opgerookt." Oké, was ik nu de lucifer geweest voor een grote, komende vlam? Uit mijn ooghoeken zag ik mijn jongere zusje haast voorbij glippen en voor een moment boeide me vrij weinig wat ze deed, gezien ik waarschijnlijk in een ruzie verwikkeld zat.
"Leuk om jullie weer gezien te hebben, maar ik moest nog van 'mama' boodschappen doen - want anders heb ik weer een preek." Ik klom over de bank heen, waardoor ik perongeluk een trap tegen Tyler's hoofd gaf. "Sorry," grijnsde ik voordat ik nog snel naar de keuken liep.
Het boodschappenlijstje, een mobiel, de sleutels en een klein mesje verdwenen in de grote zakken van mijn leren jas. Messen kwamen altijd van pas, zou iemand je iets willen doen. Ik snelde naar de ingang en schoot in mijn Vans, voordat er in de woonkamer echt een onweer zou los barsten.
De deur liet ik me met een knal achter me dicht vallen, voordat ik over de straat heen liep naar de grote supermarkt. Mijn blik gleed over het boodschappenlijstje. "Aubergines?" Van die groente had ik gehoord, maar hoe het eruit zag wist ik niet. Onze moeder vond het wel leuk om dingen op te schrijven waar ik drie uur naar moest zoeken.
Met zo'n boodschappenwagen, want ik moest heel veel halen, liep ik naar de groenteafdeling. Eens kijken wat hier aubergine kon zijn. Er stond een jongen bij de tomaten, waardoor ik daar gewoon op afliep. "Excusa? Heeft u een idee waar de aubergines zijn?" Hij leek niet op een verkoper, maar ik kon het ook gewoon zo aan iemand vragen.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 16:21 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

''Lang genoeg gok ik, weken, maanden.'' antwoordde Louis en ik knik goedkeurend. Drugs deed ik niet vaak. Ik had veel liever mijn sigaretten en alcohol, dat laatste heeft toch niet zo snel invloed op mij. Ik kijk op als ik een mok hard op een tafeltje hoor landen en ik kijk op naar Francesca. Ik kijk weer naar Louis en ik lach. Nu ging hij het krijgen hoor. Ik leun naar achter en kijk geamuseerd naar de twee.
''Louis James Di'Angelo-Suárez! Heb jij geen eergevoel, jij achterlijk ezelachterste?! Ten eerste vergooi je hiermee enige mogelijkheid om die vuile teringlijers eens in de val te kunnen lokken en af te kunnen maken, maar erger nog breek je de belofte die je aan mama en papa hebt gemaakt, leeghoofdig stekelvarken! Dat Tyler het doet, kan me geen zak schelen, maar ik had mijn bloedeigen broer een stuk hoger ingeschat, onbenullig stuk varkenslende! Je hebt alles en iedereen verraden en verlogend, inclusief jezelf! Als je dat maar weet, jij schurftige hond!".
Ze stapte zo over de tafel en ik probeer nog wat van de wedstrijd mee te krijgen. Een harde klap belande al snel op Louis zijn gezicht. 'Oeh..' mompel ik zachtjes en ik schud mijn hoofd. Poor guy. "Ik kan niet geloven dat je jou eigen ouders, je moeder, onze moeder, zo zou verraden, Louis." zei ze. ''verdomme Fransesca.'' zei Louis. ''Franca, wat hebben die twee nu weer gedaan?'' Vroeg iemand opeens en ik draai me om. Ik zie Nola al snel en grijns. 'Ik ben onschuldig. Soort van.' mompel ik met een kleine grijns. ''Franca, wie speelt? Kan je opzij? Laat ze gewoon met rust, als ze dat zo nodig willen doen dan doen ze dat – het is hun probleem als er iets mis gaat. Bovendien kan een keertje niet kwaad,'' zei Nola voor ze naast mij plaats nam.
'Real tegen Atletico..' grijns ik. ''Precies, Francesca. Het is none of your business. Ik heb hem nog niet eens opgerookt,'' zei Louis en hij stond op. ''Ty, paas me is die aansteker,'' zei Louis en hij stak de joint in zijn mondhoek. ''Moeder hoeft niks te weten.'' mompelde hij nog.
Lachend schudde ik mijn hoofd en gaf hem de zwarte aansteker die naast me lag. 'Chill Fran.. Het is maar een jointje, it makes you happy.' grijnsde ik. Kom op. Er zou een lading coke voor onze neus kunnen liggen, of heroïne. Weet ik veel. Waarom maakt ze zich zo druk om een beetje wiet? Ik neem zelf nog een trek van de sigaret die tussen mijn vingers rust en blaas de rook rustig uit. 'Kom op... Doe niet zo moeilijk en move. Sommige mensen willen een wedstrijd volgen..' klaag ik terwijl een kleine grijns op mijn lippen blijft. "Leuk om jullie weer gezien te hebben, maar ik moest nog van 'mama' boodschappen doen - want anders heb ik weer een preek." zei Nola waarna ze over de bank klom. Ze gaf perongeluk een trap tegen mijn hoofd "Sorry," grijnsde ze voordat ze snel naar de keuken liep. Ik laat even een pruillipje zien en schud mijn hoofd. Wederom probeer ik het scherm te zien, wat nog niet heel makkelijk is..

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 16:37 ]

---

El Diablo.

Caith 'Cai' Joél Faragio

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 17:46 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Francesca Lolita Di'Angelo-Suárez
Louis was echt de grootste ontrouwe ezel die ik kende. Ik had echt medelijden met de arme stakker die zich later zijn vrouw zou noemen. Ik was dan zelfs ook wel blij dat die klap pijn deed. Hij moest weten wat kon en wat niet, zelfs als onze moeder er niet was om hem erop te wijzen. Intussen kwam Nola binnen en begon dingen te vragen. Haar woorden gingen grotendeels langs me heen, maar uiteindelijk knapte er ook iets door haar woorden. Je moest niet proberen met me te redeneren als ik woest was, dan was ik net een losgeslagen stier in de smalle straatjes tijdens het stierenrennen. "Een keertje?! Een keertje?! Denk je echt dat dit zijn eerste keer is, Noella?! Ik zie gewoon liever niet dat die laveloze lapzwans van een broer van me zijn toekomst vergooid! Is dat soms fout?!" beet ik haar toe en natuurlijk kon de bovengenoemde lapzwans zijn kanes niet voor een keer pienter gesloten houden. Dat deed wiet dus met je. Ik gaf hem nog een harde klap tegen zijn achterhoofd, waarvoor ik op mijn tenen moest staan. Soms was klein zijn toch niet zo handig. Na die klap pakte ik mijn mok weer en keek naar Tyler met een blik die kon doden. Daarna richtte ik me weer op mijn broer en pakte de joint uit zijn mond. "Als jij niet rookt, hoeft moeder niets te weten, want dan is er niets om te weten." zei ik, met een gevaarlijk zoete glimlach, die ik ook aan Nola schonk. Dit was misschien nog wel gevaarlijker dan als ik compleet uit mijn doen liep te tieren. Tyler zijn opmerking was ik ook niet vergeten, maar die jongen zat volgens mij altijd wel onder invloed van het een of het ander. "En als jullie me willen excuseren. Ik moet mijn wapens nog schoonmaken." zei ik weer zo poeslief, voor ik de joint in het haardvuur gooide en naar mijn hoekje liep. Ik liet me zakken en ging weer in kleermakerszit zitten. In stilte dronk ik mijn beker warme vloeistof, terwijl ik mijn broer en zijn vriend in de gaten hield. Misschien moederde ik hem soms een beetje te veel, maar dat kwam omdat ik van hem hield en hem niet af wilde zien glijden door de drugs. Daarvoor was mijn broer me veel te dierbaar. Ik uitte het misschien een beetje vreemd, maar ik was een sluipschutter, geen psycholoog.

---

Bowties were never Cooler

Het duurde even voor ik Cait had gevonden en ik glimlachte opgelucht dat hij nog niet weg was. Ik verheugde me altijd de keren dat we ergens afspraken en gezien het steeds lastiger werd door onze familie's die elkaar steeds meer het vuur aan de schenen legden. Het was niet makkelijk om met Cai om te gaan, maar ik had het er voor over, het was fijn om iemand te kunnen vertrouwen buiten mijn familie.
"Nee, ik was aan het koken." Gaf ik als antwoord op zijn vraag en vervolgens drukte ik mijn lippen op zijn wang als begroeting waarna ik een stap achteruit deed.
Op zijn volgende vraag reageerde ik niet direct, ik had niet veel meegekregen maar ik wist wel van zijn familielid en ik voelde me schuldig, ondanks dat ik er niet bij was geweest.
"Het spijt me Cai, ik had nooit gewild dat het zo zou lopen," zei ik voorzichtig waarna ik wegkeek. Ik begreep dat hij boos was, maar de beledigingen maakten dat ik me wat ongemakkelijk voelde. "Ik weet niet wat ze met de drugs gaan doen. Verkopen, waarschijnlijk."
"Was je erbij?" Was wat ik vervolgens vroeg. Het was een vraag die ik mezelf al de hele dag had gesteld en ik realiseerde me weer hoe gammel onze vriendschap was. Het was dat ik me overal buiten probeerde te houden, maar als Cai iemand van mijn familie zou doden.. Nee, dat zou ik niet kunnen accepteren, wat lastig was aangezien dat risico er altijd was.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 17:17 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Caith 'Cai' Joél Faragio

---

That is a perfect copy of reality.

---

---

Zuchtend haalde ik mijn pistool uit mijn riem en keek de kartonnen man aan met in zijn hart de roos. Ik humde wat en richtte mijn pistool op de roos. Het was een gewone dag, net anderhalve week na de mislukte lading drugs en het overlijden van ons familielid. Opnieuw een zucht mijn lippen, maar kort daarna haalde ik de trekker over. Mijn ogen volgden de kogel totdat die net de roos niet raakte. Ik kreunde gefrustreerd en liet de pistool daar liggen op een tafeltje – ik had er wel genoeg van voor een dag. Rust was wat ik nodig had.
      Neuriënd liep ik naar huis, keek om me heen en voelde daarna of mijn eigen pistool in mijn broek zat – die zat daar voor het geval dat één van de Spanjaarden me aan zou vallen. Niet dat de kans groot was, maar alsnog. Ik pakte de sleutel van het huis uit mijn broekzak en stak die in het slot. De deur ging open en binnen een paar seconden stond ik in het huis en was de deur alweer op slot. ''Mam, ik ben thuis!'' schreeuwde ik voor het geval dat mijn moeder zich afvroeg wie hier was. Ik liep naar de koelkast toe en pakte het laatste stukje pizza, waarna ik die in de magnetron legde op een bord. Het was opvallend stil in het huis, maar ik haalde enkel mijn schouders op.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 18:39 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

''Chill Fran, het is maar een jointje. It makes you happy. Kom op. . . Doe niet zo moeilijk en move. Sommige mensen willen een wedstrijd volgen..'' Grijnsde Tyler en ik gaf hem geen ongelijk want ik stond volledig aan zijn kant. "Leuk om jullie weer gezien te hebben, maar ik moest nog van 'mama' boodschappen doen - want anders heb ik weer een preek." Nola ontsnapte uit de discussie en ik keek Francesca beledigd aan door de klap tegen mijn achterhoofd.
      "Een keertje?! Een keertje?! Denk je echt dat dit zijn eerste keer is, Noella?! Ik zie gewoon liever niet dat die laveloze lapzwans van een broer van me zijn toekomst vergooid! Is dat soms fout?!" Ik rolde met mijn ogen natuurlijk had ze ergens een punt maar alsjeblieft zeg. "Als jij niet rookt, hoeft moeder niets te weten, want dan is er niets om te weten." Daar had ze een punt maar het zou een lage streek zijn als ze het door zou vertellen.
      "En als jullie me willen excuseren. Ik moet mijn wapens nog schoonmaken." Ze had een zoete glimlach op mijn gezicht en voordat ik het zelfs doorhad had ze mijn joint in de openhaard gegooid. Ik maakte een geërgerd klak geluid met mijn tong en keek haar na, ''je bent zo egoïstisch,'' zei ik tegen haar en keek hoe ze haar wapens schoonmaakte en zakte weer naast Tyler op de bank. ''Vreselijk, ze is toch niet mijn moeder?'' Zei ik tegen Tyler en ik verhief mijn stem wat zodat zij het ook kon horen. ''Een beetje de voorraad verspillen,'' zei ik nu half-lachend en pakte het andere pakje wiet – nog netjes verpakt. Dat kwam nog wel dan.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Dat begrijp ik ook wel Belle, maar er is nu helaas niks meer aan te doen. Ik geef jou de schuld ook niet," zei Cai tegen me, iets wat me wel opluchtte. Het was lastig voor ons allebei om geen wrok tegen elkaar te koesteren, families waren nu eenmaal belangrijk en het was dan ook een wonder dat we beiden het riskeerden om toch met elkaar af te spreken.
Ik liep naar een bankje wat verder op toen waar ik ging zitten. "Alsof jouw familie uit allemaal lieverdjes bestaat," kaatste ik terug terwijl ik een wenkbrauw optrok. Onze families waren precies hetzelfde alleen stonden ze tegenover elkaar. Wat zijn familie deed, deed de mijne ook en andersom.
"Gelukkig," was wat ik zei toen hij reageerde dat hij er niet bij was geweest. Toen hij vroeg of ik erbij was geweest keek ik hem recht aan. "Nee, natuurlijk ben ik er niet bij geweest. Je weet toch dat ik hier liever buiten blijf?"
Een stilte viel even tot hij overging op het onderwerp waar ik eerder nog aan had gedacht.
"Ik begrijp het wel Kai, het is lastig. Zelfs al zijn we allebei volkomen te vertrouwen, dan nog kunnen we gevolgd worden. Het is gevaarlijk." Bij mijn laatste zin grinnikte even, niet dat het zo grappig was, maar gezien onze families beiden wel voor heter vuur hadden gestaan was het ronduit belachelijk dat onze ontmoetingen zo gevaarlijk waren.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Caith 'Cai' Joél Faragio

---

That is a perfect copy of reality.

[Iemand voor Jace misschien? Ik ga zo even een praattopic aanmaken c:]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

[Ik heb Ally?]

---

- God only knows

_______________________________________________________________________________________________________________
Ik zuchtte toen ik nogmaals op de telefoon keek die naast me op de bank lag. Nog steeds geen berichtjes of gemiste oproepen. Ik verveelde me en was net wakker geworden. Vanmorgen was ik vroeg opgestaan om naar de schietbaan te gaan en mijn schiettechniek te oefenen. Daarna was ik thuisgekomen en op de bank in slaap gevallen. Ik was het echt niet gewend om vroeg op te staan.. Ik drukte verveeld op de knopjes van de afstandsbediening in mijn hand en het ene na het andere extreem saaie programma kwam voorbij. Ik wist dat er nog genoeg te doen was maar toch had ik geen enkele zin om van de bank te komen. Even dacht ik terug aan het incident van een week terug. Hoe konden we zo stom zijn en niet door hebben dat er een infiltrant bij ons was. Door alle domme fouten die we gemaakt hadden was er nu gewoon een familielid dood. Ik baalde en nam het mezelf kwalijk. We waren allemaal stom geweest maar ook ik had gewoon door kunnen hebben dat er een infiltrant was. Even dacht ik na over waar de rest van de familie was maar al snel kwam ik erachter dat ik geen idee had. Ik pakte mijn telefoon nogmaals op en besloot om maar een stom spelletje te spelen. Alles om mijn gedachten van de gebeurtenis van een week geleden af te zetten en alles om maar een beetje afgeleid te worden.

[ bericht aangepast op 8 jan 2015 - 21:01 ]

---

- God only knows

      Met gemak schoof ik wat spullen in de binnenkant van mijn spijkerjas. Een aansteker, wat snoep enzovoorts. Ik zou natuurlijk wel wat dingen afrekenen — anders zou het verdacht overkomen. Peinzend keek ik naar het schap dat volstond met spaghettistokjes. Om eerlijk te zijn had ik altijd gedacht dat er niet zoveel verschillende waren. Uiteindelijk pakte ik er maar een, om me daarna te realiseren dat ik nog geen tomaten had. Geïrriteerd liep ik terug naar de afdeling waar ik me een paar minuten eerder ook had bevonden.
      “Excusa? Heeft u een idee waar de aubergines zijn?”
Ik draaide me om naar het meisje en rolde met mijn ogen. Ik, een verkoper? Plotseling kwam ze me erg bekend voor en even kreeg ik de neiging om mijn glock te pakken, die veilig tussen mijn rug en riem zat. Voordat ik antwoord gaf bekeek ik haar even maar ik kon me niet herinneren waar ik haar gezien had.
“Ten eerste: ik ben geen verkoper. En ten tweede: lijk ik echt zo oud dat je me aanspreekt met u?” Het laatste zei ik met een vleugje sarcasme. Vierentwintig jaar en mensen spraken me al vaker aan met ‘u’. Alleen wanneer ik zaken deed vond ik het niet erg, het gaf gevoel van macht. Maar nu niet.

[ bericht aangepast op 7 jan 2015 - 16:52 ]