RPG | Fighting Evil | Supernatural | Speeltopic 1 - Speeltopics

Vijf jaar lang zijn Sam en Dean gestopt met jagen. Ze wonen in Bobby's huis, Bobby is overleden, maar ze weten dat het kwaad nog lang niet is bestreden en het vuur vanbinnen is bij beiden nog niet gedoofd. Dean haalt Sam over om hunters te gaan werven, ervaren en onervaren, om met een sterke groep hunters verder te gaan met jagen. Ze zullen dan de hunters (vooral de onervaren) trainen zodat ze sterk(er) worden voordat ze daadwerkelijk op jacht gaan. Sam denkt wel dat er een probleem zit in het feit dat de meeste mensen gewoon een rustig leven willen leiden en daarom geen zin hebben in hun leven op het spel zetten (dit zou kunnen verklaren dat er weinig hunters zijn, mochten er maar een paar mensen in deze RPG willen deelnemen).
Sam en Dean vinden een plaats waar iedereen kan verblijven. Mensen die hunters willen worden, of die het al zijn en willen helpen, komen hier bijeen en de Winchesters kunnen hun plan gaan uitvoeren, of in ieder geval; het proberen. Hulp komt uit een onverwachte hoek als Castiel opduikt, aangeeft dat de Winchesters goed bezig zijn en besluit bij hen te blijven.
Hij is dan wel zelf geen hunter, maar hij kan les geven in alle creatures.

De rpg'ers zijn dus Winchesters, Castiel en het grootste deel hunters. Of jouw karakter ervaren of onervaren is, mag je zelf weten. We hopen wel een balans te krijgen.
Men kan zich dus aanmelden in deze lessen/training.
Dit kan in je eentje zijn, maar je kan ook in duo's komen (als je dat doet is het logisch al een beetje ervaren hunters te hebben). Overleg dan met een andere RPG'er wie bij wie hoort.

Regels:


Invullen:


Personages
Leiders:
- Dean Winchester ~ SiriuslyBlack ~ 1.2
- Sam Winchester ~ gereserveerd door Lizor ~ 1.2
- Castiel ~ gereserveerd door WillNotLearn

Hunters:
- Beckett “Beck” Alton Fisher ~ Rollins ~ 1.1
- Connor Sean Vermont ~ Wanderings ~ 1.3
- Man ~ gereserveerd door Philia

- Madelyn 'Lynn' Ava Livingstone ~ Philia ~ 1.1
- Dianna Razia Corleone ~ Zamperini ~ 1.2
- Jacelyn Alexandra Deveraux ~ Chronos ~ 1.3
- Vanessa Bhraonáin ~ Serenata ~ 1.3
- Violet Jove ~ Wanderings ~ 1.5

Dit kan worden uitgebreid, er mogen meer dan zes hunters zijn!

Omgeving


Begin

[ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 22:17 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

---

JACELYN ALEXANDRA DEVERAUX
Ervaren tot zeer ervaren

---

Met een zucht gooide ik al mijn kleren die ik nodig zou hebben voor de komende tijd in de veel te grote weekendtas. Mijn toilettas, twee paar andere schoenen en mijn opladers van mijn telefoon en mijn laptop gingen er ook in voordat ik de tas over mijn schouder. Ik pakte mijn andere tas waar mijn laptop in zat, van de stoel en keek kort rond in mijn kamer. Voor zover ik het wist, had ik alles bij de hand. Neuriënd klikte ik het licht van mijn kamer uit – die overigens vrij onnodig was en het verspilde energie, maar ik zocht naar mijn ketting van mijn broer. Iets wat ik dus absoluut niet kwijt wilde raken. Ik pakte nog drie pakken sigaretten van de salontafel in de woonkamer, klikte mijn televisie uit en zuchtte kort. Voor een tijdje zou ik hier niet meer zijn en een zwakke glimlach kwam rond mijn lippen. Kort daarna beende ik toch de voordeur uit, deed die op slot en liep naar mijn Mercedes Benz S-Klasse. Met een korte klik op mijn autosleutels deed ik de kofferbak open en gooide mijn weekendtas erin. Mijn laptop zou vertrouwd naast me zitten op de passagiersstoel – een vage gewoonte.
      Zuchtend plofte ik neer in mijn auto en startte die korte momenten later. Ik zocht naar een pak sigaretten in mijn laptoptas en pakte een pakje waarna ik die op mijn schoot gooide. Het was niet dat ik echt verslaafd was – dat zeggen de meeste mensen inderdaad, maar ik deed het meer voor mijn plezier. Ik drukte de radio aan en stak daarna mijn sigaret op. Neuriënd reed ik weg van mijn huis naar de plek waar we onze trainingen zouden krijgen. Mijn GPS vertelde me dat het zo ongeveer anderhalf uur rijden was. Lange ritten was ik onderhand wel gewend en mijn auto was vrij comfortabel. Ik checkte voor de zekerheid of er een pistool zat in de achterkant van mijn broek en knikte kort naar mezelf toen ik voelde dat er eentje in zat.
      Na iets minder dan anderhalf uur reed ik een bos binnen. Ik rolde kort mijn ogen, het was voorspelbaar. Er waren twee andere, zogezegd 'moderne' autos geparkeerd en met die van mij waren het er drie. Nog steeds neuriënd stapte ik mijn auto uit, trok mijn laptoptas mee en gooide de deur dicht. Ik opende de kofferbak en haalde mijn weekendtas eruit voordat ik naar het huisje liep. Zoals verwacht leek het niet bepaald een feestje, maar ach, wat moest je weer verwachten. Ik opende de deur van het huisje en keek naar een groepje mensen wat bestond uit vier vrouwen en drie mannen. Eén man was haast bijna twee meter en kon zo erg makkelijk over mijn 1.63 kijken. Was dat Sam Winchester? De andere man die naast hem stond moest van Dean zijn, oftewel de 'schattige'. Nou ja, ik waardeerde mijn lengte bovenal. ''Jace Deveraux.'' zei ik met een lichte glimlach terwijl ik naar hun toeliep. Dit ging nog eens een interessante tijd worden.

[ bericht aangepast op 1 maart 2015 - 16:04 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Samuel Winchester
"Sam"
Ervaren || Annoyed by his brother
"After we kill it, we can go to Disneyland!"

Ik heb besloten om een stukje te gaan lopen in het bos, even uit te waaien. Als het goed is staat alles al klaar en zullen zo de eerste Hunters komen. Ik kijk er naar uit om aan de slag te gaan, maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje klaar ermee. Echter is het deel van mijn leven en dat zal het altijd blijven en ik ben er vrij zeker van dat het leuk gaat worden, of nou ja, in ieder geval interessant. Na een halfuurtje besluit ik weer richting het huis te lopen. Het is een kleine schuur midden in het bos ver weg van de bewoonde wereld, de perfecte plek om beginnende Hunters te trainen. Net als ik binnen kom en ga zitten, komt Dean ook binnen. Ik kijk op naar mijn broer.
'Dus,' zegt hij. ''Alles is klaar om gebruikt te worden. alles hangt klaar.' Ik knik.
'Ja dat zie ik,' zeg ik, ik wil onderuit zakken, maar op dat moment hoor ik twee stemmen. Een vrouw met een rode bos krullen stelt zich voor als Vanessa en de andere vrouw het Violet. Ik kom overeind en geef ze beide een hand terwijl ik de namen probeer te onthouden, wat waarschijnlijk nu al een verloren zaak is. Nog geen minuut later komt een blondine met een gigantische hamburger binnen gelopen, ze stelt zich voor als Lynn en voor de derde keer stel ik mezelf voor als Sam Winchester. Ik kijk Dean even aan, tot nu toe alleen maar vrouwen, ik vraag me af of Dean daar iets mee te maken heeft, maar voordat ik hem ergens van kan beschuldigen komt er een man binnen gelopen; Connor.
Hij geeft me een klap op mijn schouder, 'goed jullie weer te zien.'
'Hetzelfde,' mompel ik beleefd terug. Opnieuw vliegt de deur open en komt er een vrouw binnen gelopen die zich voorstelt als Dianna. Ik kijk naar de andere drie vrouwen en probeer hun namen voor de geest te halen, maar ik kan me alleen maar herinneren dat één van hen Lynn heet, verder kom ik niet. Dat gaat lekker, Sam.
'Nou, bijna iedereen is er al, maar waar is Cas-,' ik wordt onderbroken door de volgende die binnen komt.
'Jace Deveraux,' stelt ze zich voor. Ik knik en geef haar een hand. Ik heb zo'n idee dat bijna iedereen er is, maar sinds Dean zich bezig gehouden heeft met het uitzoeken van Hunters, kan ik er niet veel over zeggen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Dean Winchester | Very Experienced Hunter | Jerk | Speech-less | Needs a talk with his bro

Terwijl ik nog steeds druk bezig ben de namen te onthouden van deze twee, komt er nog een vrouw binnen die zich voorstelt als Lynn. Ik kijk naar de hamburger in haar hand en voel water in mijn mond lopen, maar ik moet niet dat ding uit haar hand trekken nu. Sam kijkt me aan en ik weet wat die blik betekent, zeker omdat er alleen nog maar vrouwen zijn.
'Hé-' begin ik verdedigend maar dan hoor ik zwaardere voetstappen buiten. Connor komt binnen. Een soort opluchting daalt over me neer als ik zijn sterke hand op Sam's schouder zie vallen. Een bekende, een levende bekende. Een hunter. Iemand waarvan we iets weten, die ons ook kent.
'Goed jullie weer te zien.' Zegt hij.
'Hetzelfde,' hoor ik Sammy mompelen.
'Het is goed om te weten dat je nog leeft,' zeg ik, 'ik had je wel ingelicht natuurlijk, maar nooit geweten of je nog wel zou leven als je mijn bericht kreeg.' Meteen vliegt de Deur weer open en een andere vrouw stelt zich voor als Dianna.
'Hallo.' Zeg ik. Ik voel me nerveus, ik weet niet wat ik van deze vrouwen moet denken. Zijn ze ervaren? Niet? Wat als Connor de enige man is verder? Sammy denkt nu al dat ik hier een soort vrouwenclub ga oprichten of zo. Ik kreun als er nog een vrouw binnenkomt, voor het eerst niet echt blij met nog een vrouwelijk gezicht, hoewel ze allemaal best knap zijn.
'Nou, bijna iedereen is er al, maar waar is Cas-,' hoor ik Sam zeggen. Wat? Denkt hij dat ik Cas heb uitgenodigd? Alsof hij nog bereikbaar is.
De vrouw die binnen is gekomen noemt zich Jace Deveraux en ik raak gestresst als ik merk dat ik nu al niet meer weet wie wie is. Alleen de geur van die hamburger dringt door in mijn neus en is duidelijk op het moment. Ik wil dat ding, of in ieder geval; eten. Sam geeft nog netjes een hand ook. Ik heb hem echt goed opgevoed, eigenlijk.
'Dus, ehm-' zeg ik en kijk om me heen, 'het zal nog wel even duren totdat we elkaar wat beter leren kennen maar eh-' alleen sukkels bereiden een speech voor, maar nu weet ik toch niet wat ik moet zeggen. Het is even stil en ik schraap mijn keel. 'Maar ik ben dus Dean en dit is Sam,' ik leg mijn hand op Sam's schouder terwijl ik hoop dat ik tekst kan bedenken. 'Tja, waarschijnlijk is dit niet alles. Ik had wat mannen verwacht ook, naast Connor, dus ik hoop dat die nog komen. Hoe dan ook, fijn dat jullie er zijn. We hopen dat we- jullie hem v-veel kunnen leren zodat…' Ik wil met Sam praten over dat Cas-gedoe 'zodat er meer creatures verslagen kunnen worden doordat wij als Hunters elkaar kunnen versterken. Denk ik.' Ik kijk niemand aan maar staar naar een kapot stuk hout aan het plafond. 'Het is niet echt luxe hier of zo, maar we hebben best wel comfortabele bedden weten te ronselen. Er zal gewoon iemand soms eten moeten halen bij het dichtsbijzijndste dorp of desnoods schieten we wat.' Ik scan met enige moeite het lijstje van dingen in mijn hoofd. 'Ohja, wonder boven wonder is hier warm water, badkamer zit gewoon in de hutten. Er zijn er genoeg, maar als je zin hebt om bij elkaar in een hut te liggen houdt niemand je tegen. Jullie kunnen je spullen gewoon kwijt in de hutten. Als je wapens hebt kan je ze in de loods kwijt.' Ik vind dat ik genoeg gepraat heb. Ik vouw mijn vingers voorzichtig om de stof van Sam's jas en begin hem naar de deur achter ons te trekken. Eenmaal buiten sla ik die deur dicht. Ik leun tegen de muur en adem diep uit. Met gesloten ogen strijk ik door mijn haar.
'Sammy,' begin ik, 'even voor de duidelijkheid. Ik heb net zoveel mannen op de hoogte gebracht als vrouwen. En iedereen die anderen wist, mocht het aan hen doorgeven. En ten tweede,' ik kijk hem nu aan, 'we hebben al tijden niets van Cas gehoord. Hoe wil je dat ik met hem in contact kom?' Ik slik moeilijk maar wil het niet laten zien, 'hij weet dit niet.' Mompel ik er dan achter aan en staar naar de grond waar blaadjes over mijn schoenen dwarrelen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

      De langere broer – Sam, als ik het goed heb, schudt beleefd mijn hand nadat ik mijzelf heb voorgesteld. Plotseling komen er steeds meer mensen binnen druppelen en ik haal geïrriteerd mijn neus op als een meisje een vette hamburger naar binnen werkt. De geur van het ding bomvol calorieën bezorgt mij een misselijk gevoel waardoor ik een sterke drang krijg om weg te lopen uit het huisje. Maar ik doe het niet. Enkele momenten later stapt er een man naar binnen die kort wat woorden uitwisselt met de twee heren. Aangezien ik wat verder sta hoor ik enkel dat ze wat zeggen over levend zijn. Met een scheve glimlach op mijn gezicht rol ik met mijn ogen – typisch. Al snel vertrekt mijn mond weer in een rechte streep wanneer Dean begint te praten. Ik bekijk iedereen in het hutje snel terwijl ik mijn aandacht bij Dean’s woorden houd. Al snel kom ik tot de conclusie dat de meesten van ons er erg ervaren uit zien. Ik zucht zachtjes en wrijf over mijn slapen heen. Weer heb ik het gevoel dat ik niet ergens bijhoor – een gevoel waar ik inmiddels wel gewend aan ben. Toch laat ik mij dit keer niet uit het veld slaan.
      ‘. . . kwijt in de hutten. Als je wapens hebt kan je ze in de loods kwijt.’ Mijn aandacht wordt getrokken door Dean, die nerveus zijn speech afsluit. Het is duidelijk dat hij hier ook nieuw in is. Ik denk even na over zijn laatste woorden terwijl ik mijn mes, dat in mijn been holster zit, tegen mijn huid aan voel branden. Kan ik ze wel vertrouwen? Voordat ik het doorheb zijn Sam en Dean verdwenen – waardoor ik een beetje verloren de groep rondkijk.
      Uiteindelijk besluit ik om maar een hutje op te zoeken. Ik loop het pand uit naar mijn lichtblauwe Opel. Met de sleutel in mijn hand, open ik vlug de achterbak waarna ik snel mijn sweater uit trek die ik vervang door een rode vest. Die sweater moet nodig gewassen worden. Ik sluit de achterbak en pak mijn zwarte rugzak van de bijrijdersstoel af. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Sam en Dean verwikkelt zijn in een gesprek maar uit beleefdheid luister ik die niet af. We moeten elkaar immers kunnen vertrouwen, toch? De zwarte rugzak gooi ik over één schouder waarna ik begin te lopen richting de andere huisjes. Ik vestig me in het dichtste woonhuisje dat bij het hutje ligt waar we net verzamelde. Om eerlijk te zijn ruikt het naar oud hout en dennenbomen. Een combinatie die me doet denken aan vroeger. Met een zuinige glimlach op mijn gezicht verken ik het kleine huisje. Het is niet veel maar er staat een bed en ik heb een functionerende badkamer. Ik gooi mijn rugzak op het bed neer en verwissel mijn groene jegging door een zwarte. De groene jegging en zwarte sweater neem ik mee naar de badkamer – waar ik ze geduldig onder de kraan houd. Het is al vier dagen geleden sinds ik me heb kunnen wassen; iets wat mijn vettige haren en vieze huid wel verraden. Ik draai de knop van de douche om en wat koud water klettert eruit. Ik trek snel mijn kleding uit waarna ik onder de douche stap. Ik zucht opgelucht als ik me eindelijk schoner begin te voelen. Er ontstaat een grimas op mijn gezicht wanneer ik zie dat het water onder mij letterlijk bruin wordt van de modder die van mij af wordt gespoeld. Ik heb nu geen shampoo of iets dergelijks bij me dus dat moet ik wel zo snel mogelijk kopen anders stink ik alsnog een uur in de wind. Ik draai de knop weer om en droog me af met een oud vest. Uit mijn rugzak pak ik schoon ondergoed dat ik aantrek waarna ik de kleding pak die ik net al uit had gekozen – een rode vest en zwarte jegging. Het douchen heeft me minder dan vijf minuten gekost – iets wat ik vroeger als onmogelijk beschouwde. Mijn vieze kleding laat ik in het water weken waarna ik mijn weg vervolg naar buiten. Mijn natte haar kam ik behendig door met mijn vingers en vervolgens maak ik er een staart van. Ik ga even op de veranda van het huisje zitten terwijl ik genietend mijn ogen sluit. Voor het eerst in een paar jaar voel ik me eindelijk rustig.

[ bericht aangepast op 1 maart 2015 - 23:27 ]

      ‘Het is goed om te weten dat je nog leeft, ik had je wel ingelicht natuurlijk, maar nooit geweten of je nog wel zou leven als je mijn bericht kreeg.’
Een zeldzame glimlach verschijnt op mijn gezicht. ‘Ik was bezig met drie weerwolven dus het duurde even voordat ik je bericht binnenkreeg.’ Ik zeg het nonchalant maar om eerlijk te zijn was het nog een moeilijke klus om te klaren en ik weet zeker dat deze zaak mij bij zal blijven – vooral omdat ik de arm van een oude man heb moeten amputeren. Ik was namelijk in een gevecht verwikkeld met de overgebleven weerwolf die al behoorlijk wat wonden had opgelopen en zelfs in zijn verzwakte staat probeerde hij iemand nog te bijten met zijn mensengebit. Misschien had hij de kracht er niet voor om zijn gebit te veranderen? Al vind ik dat een rare optie. In ieder geval beet hij hard genoeg zodat er een grote wond ontstond bij de arme man. De weerwolf heb ik gedood maar daarvoor moest ik, geheel improviserend, iemands arm amputeren. Hoewel de weerwolf hem niet met zijn wolvengebit had gebeten wist ik niet zeker of de man ook zou veranderen. Uit voorzorg heb ik zijn arm eraf gehakt en tot nu toe is hij nog steeds niet verandert. Iets wat me hoop geeft. Deze keer heb ik in ieder geval goed gehandeld.
      Met moeite volg ik Dean’s speech, die erg nerveus lijkt te zijn. Het is niet iets wat ik bij hem vind passen maar hij zal er zijn redenen wel voor hebben. Wanneer hij over de hutjes begint te praten twijfel ik sterk of ik niet beter in mijn eigen auto kan verblijven. Ik doe het immers al jaren. Maar de hutjes hebben een douche en een bed – een gegeven dat veel aanlokkender is dan in een auto te slapen. Ik frons lichtjes wanneer ik besluit toch in een huisje te slapen – alleen. Nadat een meisje het huisje verlaat besluit ik maar hetzelfde te doen. De zware tas, die ik net eventjes op de grond had geplaatst, pak ik nu weer op. Vlug verlaat ik het de groep en neem het huisje wat het verst weg staat zodat ik nog het gevoel van rust heb. Tegenwoordig heb ik moeite om in groepen te functioneren. Vooral als het een luidruchtige groep is. Dan krijg ik duizenden prikkels binnen en verlies ik mijn focus. Het is heel irritant en waarschijnlijk een bijwerking van minstens twintig jaar alleen te zijn. Of in ieder geval, het meeste deel van de tijd ben ik alleen, in mijn auto vooral. Omdat ik soms wel ritten maak van vijf dagen of meer dagen vind ik het daarna altijd moeilijk om weer mensen tegen te komen. Daarbij ben ik ook liever op mezelf aangewezen; een gegeven dat soms als anti–sociaal overkomt.
      Ik zucht opgelucht als ik bij het huisje aan kom en nieuwsgierig stap ik naar binnen. Als ik op het bed ga zitten hoor ik hoe het gevaarlijk kraakt onder mijn gewicht. Hiermee zal ik het moeten doen de komende dagen.
      Na een aantal minuten was ik mijn gezicht bij de wasbak in de badkamer. Mijn baard is redelijk gegroeit sinds de laatste keer dat ik mezelf in de spiegel zag. Toch besluit ik hem niet te scheren want daar heb ik nu geen zin in. Ik keer terug naar het bed toe en zet me er voorzichtig op neer. Ik ga languit liggen en voel mezelf binnen een paar seconden wegdommelen.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

'Fijn dat je er bent, Vanessa.' zegt de ene broer. Ik denk dat het Dean is. Dean is lang, maar zijn broer is nog langer. Ik voel me opeens heel klein bij hen in de buurt. Ik zet een vriendelijke glimlach op. Ik hoor achter me nog iemand binnen komen. Ik kijk op om te zien we het is.
'Hey, ik ben Lynn. Sorry, ik heb net zo'n vier uur gereden, ik had honger,' verontschuldigt ze. In haar handen heeft ze een extra grote burger met veel vlees en kaas. Volgens mij zelf dubbel vlees en dubbel kaas! Ze ziet er vrij dun uit en ik vraag me af hoe ze zo'n grote burger naar binnen kan werken. Alles hier is groot. Auto's zijn groot en zelfs hun burgers. Elke keer vraag ik me af hoe Amerikanen zoveel voedsel in één keer kunnen eten. Mij zal het niet lukken!
Meer hunters komen het hutje binnen. Een man stelt zich voor als Connor Vermont. Connor is een een lange man, maar niet zo lang als Sam. Na hem kotm er een vrouw binnen die zichzelf voorstelt als Dianna. Dianna is ongeveer mijn lengte Ik kijk om me heen. Ik ben zeker weten de kleinste hier. Dat is geen probleem: Kleiner zijn dan het gemiddelde heeft zo'n zijn voordelen. Thuis ben ik gelukkig wel op het gemiddelde lengte. Ik zal moeten proberen iedereen naam te onthouden. Dat ga denk ik wel lukken, want ik ben goed in namen onthouden. Ik kijk weer naar de deur. Is dit iedereen? Een vriend van mij zou toch ook komen? Ik kijk weer weg van de deur en richting Sam en Dean. 'Nou, bijna iedereen is er al, maar waar is Cas-,' hoor ik Sam zeggen. Hij stopt bij de naam Cas als iemand anders hem onderbreekt. 'Jace Deveraux,' stelt een vrouw met blond haar voor. Wie is Cas? Misschien is Cas net zoals ons een hunter. Je weet maar nooit. Misschien missen we nog een paar hunters. 'Dus, ehm- het zal nog wel even duren totdat we elkaar wat beter leren kennen maar eh- Maar ik ben dus Dean en dit is Sam' Ik heb het dus goed. De lange is Dean en de nog langere broer is Sam. Ik kijk weer naar de deur, maar ik zie niet iemand aankomen die ik verwacht. Doordat ik naar de deur kijk, raak ik even kwijt wat Dean aan het zeggen is. '... Ohja, wonder boven wonder is hier warm water, badkamer zit gewoon in de hutten. Er zijn er genoeg, maar als je zin hebt om bij elkaar in een hut te liggen houdt niemand je tegen. Jullie kunnen je spullen gewoon kwijt in de hutten. Als je wapens hebt kan je ze in de loods kwijt.' Dean's speech gaat moeizaam. Hij lijkt nerveus. Na Dean's speech lopen er twee mensen weg. Ik doe hetzelfde.
Ik loop met mijn rugzak en katana op min rug naar een huisje toe. Ik doe voorzichtig de deur van het huisje open. Binnen ziet het er comfortabel en knus uit. Ik weet dat mijn wapen ergens anders moet neerzetten, maar dat doe ik niet. Ik ben te gehecht aan mij katana, het is van mijn moeder geweest. Ik leg al mijn spullen op een leeg bureau. Even ga ik op bed liggen. Het bed ligt oké. Ik heb genoeg ruimte. Ik ben bang dat ze wat grote mensen onder ons niet genoeg ruimte hebben voor hun voeten. Ik bekijk nog even nieuwsgierig de badkamer. Alles ziet er best goed uit.
Ik loop vervolgens mijn huisje uit. Ik wil ben nieuwsgierig hoe de rest van het terrein eruit ziet.

[ bericht aangepast op 2 maart 2015 - 15:56 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Samuel Winchester
"Sam" "Sammy"
Ervaren || Confused
"After we kill it, we can go to Disneyland!"

'Het is goed om te weten dat je nog leeft,' zegt Dean tegen Connor, 'ik had je wel ingelicht natuurlijk, maar nooit geweten of je nog wel zou leven als je mijn bericht kreeg.' Opnieuw komt er iemand binnen - alweer een vrouw - en ik zucht zachtjes. Dean...
'Dus, ehm- het zal nog wel even duren totdat we elkaar wat beter leren kennen maar eh. Maar ik ben dus Dean en dit is Sam,' ik voel Dean zijn hand op mijn schouder en glimlach naar de groep voor ons. Dean klinkt absoluut niet zijn vertrouwde, zelfverzekerde zelf en ik vraag me af waardoor dat komt. Is het mijn vraag over Castiel? Kwam die dan zo onverwacht.
'Tja, waarschijnlijk is dit niet alles. Ik had wat mannen verwacht ook, naast Connor, dus ik hoop dat die nog komen. Hoe dan ook, fijn dat jullie er zijn. We hopen dat we- jullie hem v-veel kunnen leren zodat…zodat er meer creatures verslagen kunnen worden doordat wij als Hunters elkaar kunnen versterken. Denk ik.' Ik frons lichtjes en kijk Dean aan terwijl ik mijn armen over elkaar sla en mijn wenkbrauw optrek naar mijn broer.
'Het is niet echt luxe hier of zo, maar we hebben best wel comfortabele bedden weten te ronselen. Er zal gewoon iemand soms eten moeten halen bij het dichtsbijzijndste dorp of desnoods schieten we wat. Ohja, wonder boven wonder is hier warm water, badkamer zit gewoon in de hutten. Er zijn er genoeg, maar als je zin hebt om bij elkaar in een hut te liggen houdt niemand je tegen. Jullie kunnen je spullen gewoon kwijt in de hutten. Als je wapens hebt kan je ze in de loods kwijt.'
Plotseling voel ik Dean's vingers om mijn jas klemmen. Hij trekt me mee naar buiten en voordat ik tegen kan spartelen slaat hij de deur dicht waardoor het geluid van de hunters binnen gedempt wordt.
'Sammy,' begint hij als hij plaats genomen heeft tegen de muur. Ik trek mijn jas goed en kijk mijn broer lichtelijk verstoort aan. 'Even voor de duidelijkheid. Ik heb net zoveel mannen op de hoogte gebracht als vrouwen. En iedereen die anderen wist, mocht het aan hen doorgeven. En ten tweede we hebben al tijden niets van Cas gehoord. Hoe wil je dat ik met hem in contact kom? Hij weet dit niet.'
'Oh,' mompel ik. Ik haal mijn schouders op, 'nou ja, ik dacht dat je misschien nog apart contact met hem zou hebben of zo. Ik bedoel ik weet dat je er niet over praat, maar-.' Ik kap mijn zin af zodra ik Dean's uitdrukking zie.
'Laat maar,' mompel ik snel. 'Dus,' zeg ik om het onderwerp te veranderen, 'hoe gaan we beginnen?'

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Dean Winchester
Experienced | Sad | Undecidable

"Fight the fairies! You fight those fairies!"

'Oh,' mompelt Sammy. Ik kijk hem aan terwijl ik zo nonchalant mogelijk tegen de ruwe koude muur aan leun. Sam's haar beweegt mee in de wind, 'nou ja, ik dacht dat je misschien nog apart contact met hem zou hebben of zo.' Ik wend mijn blik weer op Sam en kijk hem half kwaad, half verdrietig aan. Ik heb er veel voor over om weer met Cas in contact te zijn. 'k bedoel ik weet dat je er niet over praat, maar-'. Denkt hij sirieus dat Cas het niet druk genoeg heeft? Dat hij nog contact nodig heeft? Het is een angel of the lord, die heeft betere dingen te doen. 'Laat maar,' mompelt Sam er achter aan. Waarschijnlijk heeft hij mijn vertrokken gezicht gezien. 'Dus, hoe gaan we beginnen?' Ik lach.
'Ah, grote broer mag zeker het moeilijkste doen he, het begin.' Zeg ik maar ik kijk vriendelijk. 'Je zag hoe goed mijn,' ik aarzel, 'zogenaamde welkomstspeech ging, dus als je mij laat beginnen zonder enige voorbereiding dan gaat dat net zo gesmeerd. Niet dat het me iets kan schelen wat ze er van vinden, maar dit is belangrijk dus het moet goed gaan.' Ik strijk door mijn haar en zucht. 'We kunnen ze wel eerst even laten wennen aan het idee en aan elkaar, lijkt me. We kunnen anders wel beginnen zodra het donker is met de eerste training, zodat we anderen nog de kans geven zich te komen melden.' Er valt een lange stilte waarin ik me afzet tegen de muur en rustig met Sam naast me in de richting van het bos slenter. De wind is het enige wat ik hoor en mijn gedachtes malen door mijn hoofd. 'Sammy?' zeg ik dan plotseling en blijf staan. 'Waar in hemels naam beginnen we aan? Ik weet dat we raardere dingen hebben gedaan. Ik bedoel, we hebben met demonen samengewerkt, vreemder kan niet. Maar dit- heeft dit wel nut?' Ik zucht moedeloos. Op het moment heb ik geen zin. Ik wil jagen, dingen doen. Mensen die het wel of niet kunnen leren hoe het moet… het lijkt me wel een goed idee, maar of ik er echt naar uitkijk? Het voelt alsof ik er niets mee opschiet, maar het jagen de afgelopen tijd heeft dat gevoel ook niet echt opgewekt dus zoveel verschil zal er niet zijn. Ik hoop alleen maar dat het snel gaat zodat we echt op pad kunnen, mensen rondsturen, mogelijke zaken opsporen, enzovoort. Dan ga ik me pas echt weer nuttig voelen, waarschijnlijk.

[ bericht aangepast op 31 maart 2015 - 17:05 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Uhm. Beckett is bij Dean en Sam? Hij heeft zelfs gesproken. Word ik nou gewoon genegeerd?

---

I'm your little ray of pitch black.

Wrestler schreef:
Uhm. Beckett is bij Dean en Sam? Hij heeft zelfs gesproken. Word ik nou gewoon genegeerd?

(Whut ik heb jouw post verkeerd geiterpreteerd. Sorry. Is het goed dat we Beck in volgende post betrekken? Ik lees echt niet goed, ugh -.-)

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Samuel Winchester
Sam • Sammy • Ervaren • Eh?

      'Ah, grote broer mag zeker het moeilijkste doen he, het begin. Je zag hoe goed mijn,' Dean aarzelt, 'zogenaamde welkomstspeech ging, dus als je mij laat beginnen zonder enige voorbereiding dan gaat dat net zo gesmeerd. Niet dat het me iets kan schelen wat ze er van vinden, maar dit is belangrijk dus het moet goed gaan.We kunnen ze wel eerst even laten wennen aan het idee en aan elkaar, lijkt me. We kunnen anders wel beginnen zodra het donker is met de eerste training, zodat we anderen nog de kans geven zich te komen melden.'
      Er valt een stilte en Dean begint langzaam richting het bos te lopen. Op een drafje haar ik hem in. Dean lijkt duidelijk met iets te zitten, alleen kan ik mijn vinger er niet precies op leggen.
      'Sammy?' Dean blijft ineens staan waardoor ik bijna tegen hem op knal. 'Waar in hemels naam beginnen we aan? Ik weet dat we raardere dingen hebben gedaan. Ik bedoel, we hebben met demonen samengewerkt, vreemder kan niet. Maar dit- heeft dit wel nut?' Ik frons lichtjes.
      'Natuurlijk heeft dit wel nut,' zeg ik, 'jij was altijd degene die mij vertelde hoe belangrijk ons werk was, weet je nog? Toen ik niet verder wilde gaan ermee. Dit is belangrijk, we redden mensen, het is onze taak en diegene daar binnen,' ik gebaar naar het gebouwtje, 'willen hetzelfde doen. Het wordt tijd om door te geven wat wij weten en geleerd hebben. Kom, laten we maar terug gaan.' Ik pak Dean bij zijn arm en loop terug naar de hut, op dat moment, echter verschijnt er een gestalte voor onze neus.
      ‘Er is volk!’ Een grote, gespierde man komt op ons afgelopen, instinctief maak ik me een beetje groter.
      ‘Dean en Sam, neem ik aan?’ Ik knik en knipper even met mijn ogen om terug naar de werkelijkheid te komen. ‘Beckett Fisher.’ Hij schudt beide onze handen en ik schenk hem een geforceerde glimlacht.
      'Welkom... Beckett. We waren net van plan om weer naar binnen te gaan naar de andere, goed dat je er bent.'

[Sorry sorry sorry it took so long ;c but here you go!]

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 9:16 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.