[300] When the dead come knocking | Speeltopic 01 - Speeltopics

9 maart 2015 - 18:51 Mahoganaea is offline

‘The drama continuous’
Het is jaar 4 van de Apocalyps. Levens zoals men dat kende, bestaat niet meer. De dagindeling bestaat uit het zoeken naar voedsel, het vinden van een schuilplaats en het overleven van de ronddwalende wezens die ooit je gelijke waren.
Dit moet allemaal gebeuren voor de nacht invalt. Eenmaal de zon achter de huizen is gezakt en het schemer het licht wegneemt wordt het gevaarlijk.
Het leven in een zombie Apocalyps is niet gemakkelijk. Je bent nóóit veilig. Probeer dan maar eens een goede nacht slaap te pakken.

Een groep overlevenden had het zichzelf gemakkelijk gemaakt. Ze hadden een onderkomen, een gemeenschap. Dit werd echter verwoest door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Nu? Nu zijn ze zoekende. Op zoek naar een nieuw onderkomen.
Gaandeweg hebben ze mensen verloren, maar ook verkregen.
De groep is hecht, wat betekent dat ze niet snel mensen toelaten. Dus wat gebeurt er wanneer ze tegen andere mensen aanlopen?

De groep bevindt zich in een dorp, dit dorp heeft welgeteld drie winkels – welke ze nog moeten onderzoeken – een pakhuis en een fabriek. De omliggende woningen bieden daarbij een kans om overlevingsmiddelen te vinden.
De temperatuur is redelijk. Veel zon, rond de 25 graden en een briesje.
De groep is opgedeeld in twee teams: team 1 zoekt naar overlevingsmiddelen, team 2 heeft de schone taak de omgeving te verkennen en uit te zoeken of er een mogelijkheid bestaat voor een nieuw onderkomen.

‘’It's all about survival now.’’

Da rules
-Gelieve geen faceclaims uit The walking dead! Dit om verwarring te voorkomen en om het origineel te houden, maar mocht je echt een goede reden hebben om wel een te voeren, overtuig me!
- Geen oneliners. Posts van minimaal 300 woorden zijn makkelijk te behalen! Als je er niet uit komt dan wil ik je altijd helpen.
- Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s, niemand is perfect dus ook jouw personage niet
- 16+, schelden, vloeken, slaan, het mag allemaal, maar er zijn grenzen. Houd het realistisch!
- Houd rekening met elkaar tijdens het posten en ga er geen sneltrein vaart inzetten. Wacht daarom minimaal twee posten voor je zelf weer een post plaatst.
- Aparte topics worden aangemaakt voor overleggen, doe dit dus niet in het rollen/speeltopic.
- Een nieuw topic wordt alleen aangemaakt door Shachath, tenzij anders wordt aangegeven.
- Naamsveranderingen graag doorgeven in het topic.
- Bij het niet houden aan één van deze regels wordt je na een tweede waarschuwing direct uit het RPG gezet.
- mannen en vrouwen gelijk houden
-Als je personage gebeten wordt door een zombie, overleeft hij dit niet

Invullen:

Rollen:

Teams:

Het begin:
Het is vroeg in de ochtend. De groep heeft net het dorp achter zich gelaten. Ze stuitten op het verlaten fabrieksgebouw, welke ze tijdelijk als onderkomen zullen gaan gebruiken bij gebrek aan beter. Alles moet opgestart worden, het pand moet worden ontruimd – althans een deel ervan, er zullen kamers moeten worden gemaakt en er moeten overlevingsmiddelen worden gezocht – waarbij ook bedmateriaal moet zitten.

De rondzwervende mensen bereiken net het dorp. Ze proberen hun eigen weg te vinden, waarbij ze allicht op een van de originele groep zullen stuitten.

De temperatuur is +/- 25 graden Celcius. Het is warm, dus water is noodzaak!

Verblijfplaats:
De groep verblijft tijdelijk in een oud fabrieksgebouw net buiten het dorp waar ze zich bevinden. Het pand is zo opgedeeld dat er ook kantoorkamers aanwezig zijn, welke uitstekend zijn om om te toveren tot slaapkamers.

Topics:
Praattopic 01
Rollentopic 01

[ bericht aangepast op 30 juni 2015 - 17:25 ]

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

9 maart 2015 - 18:52 Kefe is offline

Kefe 5051

MT. c:

I'm your little ray of pitch black.

9 maart 2015 - 18:53 Karube is offline

Karube 17096

Mt.

Caution first, always.

9 maart 2015 - 18:56 Vanth is offline

Vanth 23147

El Diablo.

9 maart 2015 - 18:59 Keynes is offline

Keynes 5267

Zamperini schreef:
MT

9 maart 2015 - 19:19 Linkle is offline

Linkle 45596

[Hastalapasta]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

9 maart 2015 - 19:35 Vulgrim is offline

Vulgrim 37906

Rollins schreef:
MT. c:

Don't walk. Run, you sheep, run.

9 maart 2015 - 19:36 Kefe is offline

Kefe 5051

Cassia "Cas" Zoé Chavez.

• • •

Ik veegde mijn bezweette voorhoofd af terwijl ik naar het grote gebouw voor me keek. Het was gigantisch, en overduidelijk enkelen jaren terug een fabriek – al zou ik eerder zeggen dat hij daarvoor ook al gesloten was. Ik stelde mezelf even de vraag hoe lang het zou gaan duren voordat de planten het in zouden gaan zien als een nieuw inkomen – of in hoeverre het er daarbinnen al uit zou zien.
Met grote passen liep ik op het gebouw af terwijl ik toch even omkeek naar de rest van de groep, hoe zij het volhielden in deze hitte. Er waren over het algemeen al minder kledingstukken op te merken dan enkele maanden geleden, en ikzelf was hier even schuldig aan als de rest met mijn outfit. De rugzak die ik op mijn rug had hangen haalde ik er even vanaf om te zien of ik misschien nog enkele druppels water over had.
Tot mijn spijt zaten er hooguit twee druppels water in, die mijn tong nog niet eens nat wisten te maken. Ik was er zeker van dat ik zuinig aan had gedaan, dus het frustreerde me. Kwaad schopte ik een steentje weg terwijl ik de bidon weer in de rugzak stopte en hem opnieuw over mijn rug hing. De banden waren in mijn schouders aan het branden, en ook dat was een aandachtspuntje waar mijn frustraties me haast door over begonnen te nemen. ‘Wat is nou precies te bedoeling?’ Mijn blik gleed naar niemand in het bijzonder, ik wilde enkel weten of we nou eindelijk eens de schaduw op zouden zoeken, want ik denk dat we daar allemaal wel naar verlangde met al dat watertekort en de brandende zon op onze hoofden.
Mijn haren greep ik wat moeizaam bij elkaar – vooral omdat ze natuurlijk zoveel plakten – en deed ik in een snelle knot, wat had ik er immers aan mezelf voor op te dirken? Het was niet zo dat mensen nu nog voor hygiëne of verzorging gingen.

Lane Rocco Lincoln.

• • •

Ik rekte me eens uit terwijl ik door de bossen tuurde. Zonet had ik zeker wat gehoord, maar ik had niets gezien. De bedreiging lagen niet enkel bij de zombies, maar ook mensen konden je grootste vijand zijn – dat had ik op de harde manier geleerd. Mijn ogen gleden dan ook naar mijn pols, waar iemand had geprobeerd mijn slagader door te snijden enkele dagen geleden. Een zucht verliet mijn lippen.
Even liet ik mijn ogen over de rest van de groep leiden om vooral te checken of iedereen er nog was, en of er niemand in gevaar was. Alles zag er vredig uit, maar ze leken alert – ook zij hadden het geluid gehoord. Ik had niet precies kunnen plaatsen wat het was, dus had erover gezwegen. Het klonk haast als een kreun, wat voor wat onzekerheid zorgden. Was het een zombie? Was het een mens? En na die vraag kwam uiteraard de vraag of het een bedreiging zou zijn. Mijn ogen gleden naar Razia, in de hoop dat zij iets meer informatie kon verschaffen.
Voordat ik er echter verder over na kon denken begon er weer wat te kreunen. Met grote passen liep ik er dan op af, zo stil als ik kon althans. Het werd wat beter hoorbaar naarmate ik begon te lopen, en al snel spotte ik enkele zombies die vast leken te zitten in wat modder. Fronsend keek ik naar ze. ‘Hier,’ ik seinde de overige groepsleden.
Ondertussen haalde ik mijn ijsbijl al van mijn riem af en hakte ik de scherpe punt in het hoofd van de dichtstbijzijnde zombie die ik kon zien. Vervolgens telde ik ze terwijl ik met mijn ogen de rest van de omgeving scande. Er leek verder niets aan de hand, enkel deze gekken die vast waren komen te zitten in de modder.

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 21:42 ]

I'm your little ray of pitch black.

9 maart 2015 - 20:20 Keynes is offline

Keynes 5267

Diana Artemis Mikashia

Met elke minuut die passeert lijkt er meer haar aan mijn gezicht te kleven. Zuchtend veeg ik het zweet weg. We moeten snel water gaan vinden – willen we niet uitdrogen. Mijn witte hemdje dat ik aanheb is na al die weken bruin geworden en is op dit moment ook doorweekt. Mijn normaal lichte huid begint ook een donker tintje te krijgen. Toch krijg ik het voor elkaar om een glimlachje op mijn gezicht te toveren wanneer we voor een grote fabriek staan. “Wat is nou precies de bedoeling?” Cassia staat redelijk ver weg – aangezien ik aan het einde van de groep loop, maar toch kan ik haar verstaan. Ik kijk even om mij heen maar er komen geen Walkers af op het geluid. Ik zucht even opgelucht maar wat niet is kan nog komen.
“Doorzoeken, denk ik?” Zeg ik dan. Eigenlijk weet ik wel dat het geen zin heeft om me ermee te bemoeien. Er wordt toch niet zo vaak naar mij geluisterd maar ik vind het belangrijk dat mensen ook mijn mening weten. Ik loop dichter naar het gebouw toe en haal mijn dolken uit de riem. Ik ga niet het voortouw nemen, absoluut niet, maar de schaduw van het gebouw ziet er erg aanlokkend uit. En daar kunnen we toch ook overleggen? Wanneer ik eindelijk in de schaduw sta slaak ik een zucht van opluchting. Het is niet alsof het in de schaduw heel koud is maar er is gelukkig verschil. Daarbij doet mijn hoofdhuid minder pijn.
Uit mijn leren tasje haal ik een oud waterflesje dat ik laatst vond. Er zit nog één dop water in maar dat ga ik nog niet gebruiken. We moeten rantsoeneren. Anders zullen we sterven van de honger of van de uitdroging. Dat tweede vormt nu de grootste bedreiging.
Ik wrijf even over het litteken op mijn been die ik heb opgelopen toen iemand mij neerduwde in de chaos van vier jaar geleden. Het litteken is nog steeds te zien door de scheuren in mijn broek. Om de een of andere reden doet hij af en toe nog steeds pijn – iets dat niet erg handig is wanneer we lange afstanden moeten lopen. In het EHBO–tasje heb ik vier, nu zeldzame, pijnstillers zitten. Die ik absoluut niet hier voor zal gebruiken. Die zullen we namelijk nog hard nodig hebben wanneer er iemand wordt gebeten door een Walker. Zuchtend veeg ik het haar uit mijn gezicht. Wat gaan we doen wanneer we dit pand hebben doorzocht? Er verblijven? Hoe lang zal het duren voordat we weer weggedreven worden door iets?
[/13]

[ bericht aangepast op 7 april 2015 - 16:22 ]

9 maart 2015 - 21:01 Karube is offline

Karube 17096

Nathaniel Robin Leaf

Ik keek met een wantrouwende blik naar het gebouw voor me terwijl ik inschattingen probeerde te maken. Hoe sterk zouden de vloeren en muren nog zijn? Waar waren eventuele nooduitgangen? Na vier jaar zat dit nog steeds zo in mijn systeem, dat het automatisch ging. Ik voelde een druppel zweet over mijn rug naar beneden glijden en ik weerstond de neiging om te fronsen. Door mezelf kwaad maken zou mijn gevoel van ongemak alleen maar erger worden. Gewoon proberen om kalm te blijven, zoals ik het geleerd had.
Ik wist dat we het gebouw niet zomaar in konden rennen, maar het verlangen om even in de schaduw te zitten en te kunnen rusten was bijna te verleidelijk. Toch hield ik mezelf in. Onvoorzichtigheid kon slachtoffers maken en ik had weinig zin om er een te worden. Pas als we de boel hadden uitgezocht zou er tijd zijn voor ontspanning.
Toen ik zag dat Cassia geen water meer had, ging er een vlaag van bezorgdheid door me heen. Met deze temperatuur was het belangrijk om gehydrateerd te blijven. De manier waarop ze teleurgesteld haar fles terug in haar rugzak stak, maakte al duidelijk dat ze er aardig doorheen zat. Zonder er echt over na te denken haalde ik een flesje uit mijn rugzak. Er zat nog een paar slokken water in, maar ikzelf had nog geen erge dorst. Cas kon daarentegen duidelijk wat water gebruiken.
‘Wat is nou precies te bedoeling?’ vroeg ze en het viel me op hoe vermoeid ze klonk. Ik had geen antwoord voor haar, dus ik zweeg en strekte mijn hand uit.
'Cas,' zei ik voordat ik het flesje water aan gaf.
'Doorzoeken, denk ik?' kwam het stemgeluid van Diana. Ook daar zei ik niets op. Het was aan de leider om te beslissen hoe we het gingen aanpakken. Vurig hoopte ik dat het een redelijk plan zou zijn. Ik had geen zin om een probleem te veroorzaken, maar ik kon niet tegen onhandige planning en het nemen van onnodige risico's.

Caution first, always.

9 maart 2015 - 21:06 reguluswife is offline

reguluswife 37248

To the stars who listen — and the dreams that are answered

9 maart 2015 - 21:18 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Iparis schreef:
MT

•

9 maart 2015 - 21:18 Mahoganaea is offline

Mahoganaea 1551

Zevon Brad Lincoln
• • •
Vijf pijnlijke uren waren voorbij gekropen. Hier stonden ze dan. Zev kon niet helemaal bevatten wat hij zag. Sinds het moment dat ze waren verdreven waren ze op zoek geweest naar een onderkomen zoals dit. Het pand stond te blinken in het zonlicht. Het werd bij elkaar gehouden door ellende, de ramen waren aan diggelen, de stenen leken hier en daar wat verzakt, maar het was meer dan ze in lange tijd hadden gezien. Het belangrijkste element waren de hekken. Het terrein werd omgeven door ijzeren hekken, wat betekende dat, zodra ze de walkers hadden uitgeschakeld, ze zo goed als veilig waren. En dan te bedenken dat ze hier bij toeval terecht waren gekomen.
Bij het krieken van de dag was de groep aangekomen bij het dorp. Het had niet op de planning gestaan om hier een stop te maken, maar door het gebrek aan voedsel en schoon drinkwater hadden ze geen andere keuze gehad. Zev had er zwaar de pest in gehad dat ze bij zo’n klein dorpje moesten stoppen. Hoewel je zou verwachten dat het daar veiliger was dan de grote steden, dan had je het mis. In steden moest je niet komen. En juist in deze dorpjes ontstonden de meeste ongelukken. Zev had daar genoeg ervaring mee.
De hitte was storend. Ieder normaal mens zou reizen wanneer het heetste punt van de dag was geweest. Die kans hadden zij echter niet doordat ze dan de kans liepen om te worden uitgeschakeld.
Zev keek peinzend naar het gebouw. Dit was precies wat ze nodig hadden.
Hij trok zijn natte shirt van zijn buik af. Belachelijk dat er allerlei vloeistoffen uit gaatjes uit zijn huid kwamen. Hier zat hij absoluut niet op te wachten.
‘Wat is nou precies te bedoeling?’ viel Cassia met de deur in huis. De dame was altijd zo lekker direct.
“Doorzoeken, denk ik?” was Diana’s weerwoord. Uitstekend, daar hoefde ik niets meer aan toe te voegen.
‘Precies. We zullen het gebouw nemen waar ze de kantoren hebben opgesteld. Dit zodat wij allen een kamer krijgen en kunnen genieten van privacy. Hiervoor moeten we consequent zijn. Haal alles neer wat beweegt, check een ruimte twee keer voor je hem ‘schoon’ verklaart en laat nooit iemand alleen,’ somde hij de regels op. ‘We kunnen dit in minder dan twee uur klaar hebben, ‘
De fabriek was op het formaat van het dorp: groot, maar niet immens. Met een beetje geluk hadden ze dit klusje geklaard voor de nacht inviel.
Zev liep naar het hek toe, welke hij met een beetje kracht open brak. ‘Let’s go, we hebben niet de hele dag meer,’
Hij wilde niet de persoon zijn die straks de rommel van een ander op moest ruimen; of nog erger, een ander op moest ruimen omdat deze persoon niet voorzichtig genoeg was geweest.

Dalia May Forrester
• • •
Groot, half vergaan, doch veelbelovend. Was dit het pand dat hen bescherming zou gaan bieden? Eindelijk een nacht goed slapen, zonder angst? Dali wilde maar wat graag geloven dat dit hun geluk zou zijn. En dat te bedenken dat Dali niet deed aan hoop en geluk – niet met dit soort situaties in elk geval.
Je moest rationeel nadenken. Wat waren hun kansen met dit pand? Het zag er stevig uit en het had hekken. Al met al was dit het beste wat ze in tijden waren tegen gekomen.
Dali keek met een schuin oog naar Zev, die blijkbaar had beslist dat dit de plek was waar ze zouden verblijven. Prachtig. President zelfverzekerd had het allemaal al weer gezien.
Als de groep haar toch niet zo dierbaar was, dan zou ze hem misschien allang weer zijn ontvlogen. Ze lag namelijk vaak met meneer de leider overhoop.
Hoofdschuddend keek ze naar het pand, gevolgd door een blik op de lucht. Het was rond drie uur in de middag. Dat betekende dat ze ongeveer vier a vijf uur hadden voor het helemaal duister zou zijn. Het was een redelijke tijd om iets voor elkaar te krijgen, maar of het hen ook zou lukken? Hoeveel mensen hadden zich wel niet verscholen bij het uitbreken van het virus? Wie weet stikte het binnen van de walkers.
‘Laten we er maar voor zorgen dat we het zo snel mogelijk geklaard hebben, dan kunnen we vanavond eens ‘goed’ slapen,’ bromde ze met een lage stem.
Als een van de eerste stapte ze langs Zev het terrein van de fabriek op. ‘Wie gaat er met me mee wat levenslustige walkers neerhalen?” wierp ze naar de groep. Dali haalde haar kruisboog tevoorschijn. Doordat ze veel tijd om handen had, had ze twee kokers met pijlen. Korte, houten pijlen die genoeg kracht bezaten om de schedel van en walker aan gort te krijgen. Precies hoe ze het graag had.
Zoals Zev al had aangegeven, was het niet handig om alleen de ruimtes te gaan verkennen, maar zij voelde weinig voor zijn gezag. Ze werkte graag in haar eentje, zo kon ze het beste presteren. Doch zoals zij het zag. Iedereen die met haar mee liep, liep met haar mee.
Als ze zo naar het pand keek, dan kreeg ze het idee dat er eigenlijk helemaal niet zo heel erg veel werk in zat. Bijna alsof iemand hen al was voor gegaan, maar de plaats inmiddels had achtergelaten.
Het was maar afwachten.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

9 maart 2015 - 21:26 Linkle is offline

Linkle 45596

[Als iemand Buddy even ergens bij wil betrekken dat komt morgen mijn post (: ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

9 maart 2015 - 21:29 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24572

Mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

9 maart 2015 - 22:36 Vulgrim is offline

Vulgrim 37906

Jessica Crimson.
Al een lange tijd was de groep aan het rondzwerven; weliswaar aan het zoeken voor een verblijfplaats. Het verlaten fabrieksgebouw – het zag er verlaten uit, maar Jessica had twijfelingen – torenden boven hen uit; een angstaanjagende uitstraling, zelfs met de felle zon die erop scheen.
'Wat is nou precies de bedoeling?' Had de jonge vrouw op kunnen vangen van iemand anders in de groep. Daar had ze een perfect antwoord voor klaar gehad, als ze niet zo'n asociaal type was. Jessica was niet bepaald het enthousiaste, sociale typetje die voor de hoop in de groep zorgde. Ze was meer.. de botte bewaking.
De vrouw die dit vroeg, noemde zichzelf Cassia. Ze had geen negatieve gevoelens jegens de vrouw, omdat ze soms de dingen wel snapte die ze ondernam. Daar herkende ze zichzelf dan weleens in.
Zev daarentegen. Daar had ze meerdere gevoelens voor. En niet alleen positieve.
'Precies. We zullen het gebouw nemen waar ze de kantoren hebben opgesteld. Dit zodat wij allen een kamer krijgen en kunnen genieten van privacy.' Sarcastische opmerking 1 borrelde op omhoog in haar buik. 'Hiervoor moeten we consequent zijn. Haal alles neer wat beweegt –' Sarcastische opmerking 2. '.. check een ruimte twee keer voor je hem 'schoon' verklaart en laat nooit iemand alleen.' Sarcastische opmerking 3.
Ondertussen was ze erachter gekomen dat ze zo hard op haar lip aan het bijten was, voor de nodige hatelijke opmerkingen tegen te houden, dat ze bijna het bloed kon proeven. ‘We kunnen dit in minder dan twee uur klaar hebben.'
Een enkele blik naar de man van haarzelf zei genoeg.
“En wat krijg ik als beloning?” In de tussentijd maakte hij het hek open. “Nog meer dankbaarheid?” De sarcasme droop er vanaf. En voor iemand nog een beweging kon maken, was ze al voorbij Zev gelopen – haar schouder schampte zachtjes de zijne – en ook de rest van de groep.
Ze zuchtte. “Minder praten, meer actie.” En met die woorden brak ze de deur open met de onderkant van haar vlammenwerper. Die droeg ze op haar rug, met nog een schoudertas waar de belangrijke dingen in zaten.
“Het eerste waar ik naar op ga zoeken is water of een douche..” Murmelde ze tegen zichzelf, waarna ze de linkerkant nam van de gang.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Index RPG Actieve Topics Zoek