[300] When the dead come knocking | Speeltopic 01 - Speeltopics

‘The drama continuous’
Het is jaar 4 van de Apocalyps. Levens zoals men dat kende, bestaat niet meer. De dagindeling bestaat uit het zoeken naar voedsel, het vinden van een schuilplaats en het overleven van de ronddwalende wezens die ooit je gelijke waren.
Dit moet allemaal gebeuren voor de nacht invalt. Eenmaal de zon achter de huizen is gezakt en het schemer het licht wegneemt wordt het gevaarlijk.
Het leven in een zombie Apocalyps is niet gemakkelijk. Je bent nóóit veilig. Probeer dan maar eens een goede nacht slaap te pakken.

Een groep overlevenden had het zichzelf gemakkelijk gemaakt. Ze hadden een onderkomen, een gemeenschap. Dit werd echter verwoest door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Nu? Nu zijn ze zoekende. Op zoek naar een nieuw onderkomen.
Gaandeweg hebben ze mensen verloren, maar ook verkregen.
De groep is hecht, wat betekent dat ze niet snel mensen toelaten. Dus wat gebeurt er wanneer ze tegen andere mensen aanlopen?

De groep bevindt zich in een dorp, dit dorp heeft welgeteld drie winkels – welke ze nog moeten onderzoeken – een pakhuis en een fabriek. De omliggende woningen bieden daarbij een kans om overlevingsmiddelen te vinden.
De temperatuur is redelijk. Veel zon, rond de 25 graden en een briesje.
De groep is opgedeeld in twee teams: team 1 zoekt naar overlevingsmiddelen, team 2 heeft de schone taak de omgeving te verkennen en uit te zoeken of er een mogelijkheid bestaat voor een nieuw onderkomen.

‘’It's all about survival now.’’

Da rules
-Gelieve geen faceclaims uit The walking dead! Dit om verwarring te voorkomen en om het origineel te houden, maar mocht je echt een goede reden hebben om wel een te voeren, overtuig me!
- Geen oneliners. Posts van minimaal 300 woorden zijn makkelijk te behalen! Als je er niet uit komt dan wil ik je altijd helpen.
- Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s, niemand is perfect dus ook jouw personage niet
- 16+, schelden, vloeken, slaan, het mag allemaal, maar er zijn grenzen. Houd het realistisch!
- Houd rekening met elkaar tijdens het posten en ga er geen sneltrein vaart inzetten. Wacht daarom minimaal twee posten voor je zelf weer een post plaatst.
- Aparte topics worden aangemaakt voor overleggen, doe dit dus niet in het rollen/speeltopic.
- Een nieuw topic wordt alleen aangemaakt door Shachath, tenzij anders wordt aangegeven.
- Naamsveranderingen graag doorgeven in het topic.
- Bij het niet houden aan één van deze regels wordt je na een tweede waarschuwing direct uit het RPG gezet.
- mannen en vrouwen gelijk houden
-Als je personage gebeten wordt door een zombie, overleeft hij dit niet

Invullen:

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Relaties*:
Geschiedenis:
Wapens:
Team(1 of 2):
Extra’s:

Rollen:

Originele groep
Vrouwen: [5/6]
- Cassia "Cas" Zoé Chavez. - Wrestler [1,1]
-Dalia May Forrester - Stygian[1,3]
-Diana Artemis Mikashia - Escobar [1,7]
-Jessica Crimson - Nebthet [1,3]
-Juniper Al'kapur - Yonggook[1,7]

Mannen: [4/6]
-Zevon Brad Lincoln - Stygian [1,1]
- Nathaniel Robin Leaf. - Blurryface [1,2]
-Buddy Marsh -Larkin [1,4]
-Dakota Lennox - Casby[1,8]

Rondzwervende nieuwe groep(deze zijn nog niet bij de originele groep, maar spoedig wel)
Vrouwen[1/2]
- Rosie-Jane Francis - Vluuv [1,9]
-Jessa Taylor Wilkinson - Complexes[1.10]

Mannen
-Lane Rocco Lincoln - Wrestler [1,1]
- Storm Roselix – Jorah [1,7]
-Raymond Sebastian Clement - Archer[1,10]

Teams:

Team 1
Lane Rocco Lincoln.
Buddy Marsh
Zev Brad Lincoln(ook bij team 2)
Leaf(ook bij team 2)
Juniper Al'Kapur

Team 2
Cassia "Cas" Zoé Chavez.
Jessica Crimson.
Dalia May Forrester
Dallas York Morales
Ivana Nadezhda Danchev

Het begin:
Het is vroeg in de ochtend. De groep heeft net het dorp achter zich gelaten. Ze stuitten op het verlaten fabrieksgebouw, welke ze tijdelijk als onderkomen zullen gaan gebruiken bij gebrek aan beter. Alles moet opgestart worden, het pand moet worden ontruimd – althans een deel ervan, er zullen kamers moeten worden gemaakt en er moeten overlevingsmiddelen worden gezocht – waarbij ook bedmateriaal moet zitten.

De rondzwervende mensen bereiken net het dorp. Ze proberen hun eigen weg te vinden, waarbij ze allicht op een van de originele groep zullen stuitten.

De temperatuur is +/- 25 graden Celcius. Het is warm, dus water is noodzaak!


Verblijfplaats:
De groep verblijft tijdelijk in een oud fabrieksgebouw net buiten het dorp waar ze zich bevinden. Het pand is zo opgedeeld dat er ook kantoorkamers aanwezig zijn, welke uitstekend zijn om om te toveren tot slaapkamers.

Topics:
Praattopic 01
Rollentopic 01

[ bericht aangepast op 30 juni 2015 - 17:25 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

---

Storm mompelde wat onverstaanbaars bij de eerste woorden van Juniper. Hij had kunnen weten dat de vrouw heel territoriaal was en dat ze het feit dat hij zomaar haar kamer binnenkwam bedreigend vond. Zelf had hij er niet heel veel moeite mee, al moest hij bekennen dat als Juniper dat bij hem gedaan had, hij behoorlijk boos was geweest. Maar hij stelde zich op dit moment eerbiedig en onderdanig op, zij, integendeel, zou de ruimte binnenlopen alsof hij van haar was en hem meteen domineren. De volgende zinnen die Juniper uitsprak maakten dat hij wilde grommen als een wild dier, maar hij was vastbesloten die voldoening niet aan de vrouw te schenken. Vertel hem maar dat hij mag rusten, Nathaniel was zijn hondje niet!
      'Hoewel het naar mijn mening niet gemeend genoeg was: je excuus. Probeer het nogmaals en vertel het op je knieën. Of doe je dit misschien alleen voor je eigen gemoedsrust?' zei ze toen met een valse toon in haar stem. Ze was net een leeuw die met haar prooi speelde, glimlachend om zijn lijden. Nou, dan kon ze lang wachten. Hij hield zijn gezicht in een stalen masker dat hij altijd droeg wanneer andere bankiers weer eens probeerden geld af te troggelen voor hun eigen gewin en keek haar lijzig aan.
      'In dat geval moet ik je teleurstellen,' zei hij kalm. 'want ik kniel niet voor mensen die zich boven anderen verheven voelen. Ik probeerde een volwassen conversatie te voeren, maar ik blijkbaar is het niveau gedaald tot een gesprek tussen een volwassen man en een brutale tiener. Zoek zelf maar uit wie wie is.' Hij voelde een vonkje van trots dat hij dit antwoord had geformuleerd, niet alleen om de volwassen woorden, maar ook omdat hij ze uit had gesproken zonder overslaande stem. Het maakte hem voor nu even niet uit dat zijn keel brandde als vuur.
      Plotseling verliet Juniper de kamer. Hij had niet geluisterd naar haar laatste woorden en enkel ijzig glimlachend toegekeken, maar nu ze de kamer uit was brak zijn masker in stukjes. Hij haalde twee keer diep adem en draaide zich om naar Nathaniel.
      'Mijn Goden, ik ben blij dat ik niet de hele dag met dat mens opgescheept zit. Stel je eens voor, een hele dag met háár. Of met meerdere Juniper's. Jeetje, wat zal een familie-reünie dan verschrikkelijk zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit in de familie zit, net een bende Tokkies.' ratelde hij in zijn opluchting. Hij was eigenlijk wel blij dat ze hem niet aangevallen had, ook al voelde hij de angst daarvoor nu pas. En nu er weer ruimte was in zijn hoofd voor andere dingen liep hij naar het raam, nieuwsgierig naar datgene waar Juniper naar had gekeken. Wat het ook was, datgene had haar de kamer uitgedreven en dan was het vast niets onzinnigs. Eén blik uit het raam leerde hem dat hij het juist had, het was inderdaad niet onzinnig, maar compleet het tegenovergestelde. Met angstige ogen richtte hij zich weer op Nathaniel.
      'Vriend, nu is het moment om te laten zien hoeveel kracht er in dat brandweerlijfje van je zit.' zei hij met dichtgeknepen keel.



[Just so you know, Storm weet dus niks van hun familierelatie, anders had hij zijn bek wel gehouden (: ]

[ bericht aangepast op 27 juni 2015 - 22:08 ]

verkeerde haha oops

[ bericht aangepast op 30 juni 2015 - 21:51 ]

Gespannen tuur ik tussen de bladeren door naar de mensen in de verte. Mijn actie is duidelijk niet onopgemerkt gebleven, maar ik zie nog niemand mijn kant op komen. Hoopvol probeer ik mezelf wijs te maken dat ze gewoon even nodig hebben om een tactiek te bedenken om me uit mijn benarde positie te helpen. Ik sluit mijn ogen een moment en probeer mijn ademhaling te kalmeren. De lucht die ik in adem voelt als schuurpapier tegen mijn droge keel. In mijn tas heb ik nog een klein beetje water, maar die ligt een paar meter onder me tussen de zombies op de grond. Mijn greep op de kachelpook verstrakt. Het is me gelukt hem in mijn hand geklemd te houden terwijl ik de boom beklom, en hoewel ik nog steeds hoop op hulp van de vreemdelingen bereid ik me er mentaal op voor om voor mijn eigen redding te zorgen.

Een stofwolk in de verte leidt mijn aandacht voor een moment van de zombies aan mijn voeten af. Ik tuur tussen de bladeren door en zie iemand op een fiets voor een horde zombies wegvluchten. In ieder geval ben ik niet als enige overdonderd door ze. Aandachtig kijk ik naar de fietsende figuur. Nu ik er bij nadenk is een fiets het ideale vervoermiddel in deze omstandigheden. Stom van me dat ik er niet eerder aan gedacht heb. Ik krimp ineen als ik de fietser met een smak zie vallen; dat zal vast pijn hebben gedaan. De figuur strompelt verder en ik richt me weer op de zombies. Een aantal zijn vertrapt in het rumoer en zorgen ervoor dat de overblijvende zombies een opstapje hebben dat ze dichter bij mijn schuilplaats brengt. Wild maai ik tegen hun koppen met mijn pook. Sommigen lijken er even verdwaasd van te zijn en wankelen van de boom weg. Anderen storen zich er niet aan of proberen zich zelfs aan het stuk metaal vast te klampen.

Lichte paniek borrelt op in mijn buik wanneer ik me realiseer dat zelfs de zombies die in eerste instantie weg strompelen, zich na enkele passen weer omdraaien en op het geluid afkomen. Even ben ik geneigd om weer naar de groep mensen verder op te schreeuwen, maar mijn schorre keel weerhoudt me er van. Na nog wat klappen uit te hebben gedeeld besluit ik mijn krachten te sparen. Als ik me stil genoeg houdt druipen die zombies over een paar uur misschien vanzelf wel af, houd ik mezelf voor.

Mogelijk sarcastische antwoorden? Dat deed Zev vrij weinig. Als zij zich daar goed bij voelde, dan moest ze het vooral gebruiken. Hoewel Jessica graag wilde dat ze overkwam als iemand die het allemaal niet zoveel kon schelen, keek hij toch dwars door haar heen.
Het verleden van hen samen was iets wat bij hem in de vergetelheid was geraakt. Het was net zoiets als een vage herinnering. Hij wist dat het er was, maar hij sprak er niet meer over.
      Zev's aandacht werd teruggetrokken naar de stofwolk. Een groep walkers die zonder meer hun kant opgestormd kwamen, dat kon niet goed zijn. Maar de ondoden kwamen niet zonder reden in groepen bijeen. Ze moesten door iets zijn gealarmeerd. In dit geval het meisje – was het een meisje? – dat in de boom klom. Zij had deze ophef weten te veroorzaken.
Hoe idioot!
Zevon vroeg zich af hoe zij het al die tijd had volgehouden als ze zichzelf op deze idiote manier in de problemen had weten te werken. Moesten zij de rommel daarvan gaan opruimen?
Hij zuchtte diep. Het was wat ze deden en hoewel hij er weinig voor voelde, ging hij het toch doen.
      In de uitkijktoren deed hij zijn best om door de stofwolk heen te kijken. Zev had daarvoor een verrekijker tot zijn beschikking. Deze had hij eens gevonden tijdens een zoektocht naar overlevingsmiddelen. Eerst had hij gedacht dat het van weinig nut zou zijn, maar het voorwerp was elke keer weer een handigheid wanneer een vervelende situatie zich aandiende.
      Gek genoeg was het meisje niet hetgeen waar hij zich zorgen om maakte. Hij was meer bezorgd om het feit dat het terrein ontdekt kon worden en ze een gevecht aan moesten gaan met de zombies. Dat wilde hij niet. Over de afgelopen tijd hadden ze al wat mensen verloren en dat wilde hij niet nogmaals meemaken. Als leider van een groep mensen - welke probeerden een soort van samenleving op te bouwen - was het zijn taak om rationele beslissingen te nemen. Mensen in gevaar brengen om een buitenstaander te redden hoorde er niet bij.
      Door de verrekijker kon hij niet meer zien dan de silhouetten van de aanstormende doden. Het frustreerde hem.
‘Zev! Buddy! Zien jullie wat?!” hoorde hij de stem van Jess.
Hij duwde zich af van de houten steunbalk en leunde over de zijkant heen om haar te kunnen zien. ‘Vrij weinig, maar er zit een dame in de boom en..’
Hij onderbrak zichzelf door het intreden van een nieuw geluid. Wat in de vredesnaam kon dat nu weer zijn?
Na een korte inspectie merkte hij op dat er een tweede persoon in het spel was. Deze probeerde met alle macht over het hek heen te klimmen. Aan zijn kleding te zien was hij net goed onderuit gegaan. Zev's blik gleed iets af naar beneden, waar hij het ronddraaiend wiel van een fiets zag.
      ’Er is daar iemand die bijna over het hek heen is! Ga hem halen,’ riep hij naar Jessica. Vreemde mensen vertrouwde hij voor geen centimeter, echter was het voor Zev niet ongewoon om mensen in nood te helpen. Hoe groter de groep werd, hoe beter. Je moest alleen wel in de groep passen, anders dan werd het niks. Voor elk leven dat ze met elkaar redde, verwachtte ze ook wat terug.
Dat was niet meer dan logisch in zijn ogen.
      “Ik denk dat ik maar voor Wonderwoman ga spelen, Care to join me or somebody else?”
Kort trok hij zijn wenkbrauwen op alvorens hij over de zijkant van de uitkijktoren heen sprong. Er stond tenminste een iemand op de uitkijk dus deze zou de boel voor hen in de gaten houden.
‘Als jij die gozer helpt, dan kijk ik of ik de dame daar kan helpen’ knikte hij haar toe.
      Zev had nog geen idee hoe hij dat doel moest behalen, maar het was op zijn minst een poging waard.
Op een drafje liep hij naar het hek toe. Via een stel oude pallets kon hij er met een gemak overheen kijken. Nu was hij dichter bij de betreffende boom.
De walkers waren afgeleid door de heisa die werd gemaakt bij het hek. Hierdoor durfde hij het aan over het hek te springen en naar de boom te hollen.
De walkers die daar nog stonden haalde hij neer met een kapmes. Dat maakte niet zoveel geluid.
‘Kom je die boom uit of hoe zit dat?” zei hij met een gehaaste toon in zijn stem.
Zev was niet bang voor walkers, maar een confrontatie voorkomen was beter dan daadwerkelijk een gevecht aangaan.
      Alles aan deze situatie was vreemd. Zo zagen ze geen mens in een paar week, en nu hadden ze twee binnen twee minuten.
      Nogmaals keek hij omhoog naar de boom. ‘Schiet op!’

[ bericht aangepast op 9 juli 2015 - 12:33 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

De spanning en angst mengen zich tot een misselijk gevoel in mijn buik. Hoewel de wereld nu al een paar jaar naar de klote is zijn er maar een paar momenten geweest dat ik echt gevreesd heb voor mijn leven. Hoewel ik het hier in de boom nog wel even uithoudt, zijn de zombies slechts het eerste probleem. Mocht ik hen overleven, dan volgt er vrijwel zeker een confrontatie met de groep mensen verderop, en die hebben geen enkele reden om me goed gezind te zijn. Behalve misschien het feit dat ik de zombies van hun schuilplaats afleidde, maar in hun ogen ben ik natuurlijk ook degene die ze hier in de eerste plaats heeft gebracht. Mijn keel kriebelt van de droge lucht en onwillekeurig begin ik te hoesten. Het geluid daarvan zorgt er slechts voor dat de zombies nog wilder bij me proberen te komen.

Mijn zicht is wazig door de tranen die het gehoest in mijn ogen heeft laten schieten, maar door die wazigheid heen onderscheid ik in de verte wel een figuur die mijn kant op komt. Met de rug van mijn hand veeg ik langs mijn betraande ogen en wangen, en ik knipper een paar keer om mijn beeld weer helder te krijgen. Het is een redelijk lange man die met een machete in de aanslag mijn kant op komt. Ik slik; hopelijk is die machete exclusief voor de zombies bedoelt. Wanneer hij nog een meter of wat weg is van de zombies pak ik mijn kachelpook weer vast en begin tegen de bast van de boom aan te slaan en probeer zo goed en zo kwaad als het gaat met mijn schorre stem tegen de zombies te schreeuwen. Zo zullen ze er minder snel acht op slaan dat hun achterste kameraden door machete-man neer gehaald worden.

Verbazingwekkend vlug heeft hij het kluitje zombies afgeslacht, en in een bloederig hoopje lichamen liggen ze aan de voet van de boom. Stilletjes kijk ik er een moment naar, terwijl ik een manier probeer te bedenken om de boom uit te klimmen zonder mezelf of mijn kleren te besmetten. Een machete mag dan effectief zijn, erg hygiënisch is al dat besmette vlees en bloed overal niet. Mijn redder begint ongeduldig te worden en zonder op te kijken hoor ik zijn vraag aan. 'Eh..,' stamel ik, en ik mompel iets over de groteske berg lijken die mijn pad versperren. Behendig klim ik naar een tak iets lager en meer aan de zijkant van de boom, en na er een stukje op geklommen te zijn gooi ik mijn pook richting de grond. Ik neem een moment om te bepalen hoe ik mezelf van de tak af zal laten glijden, maar wanneer ik machete-man me gehaast aan spoort om op te schieten besluit ik me maar gewoon te laten vallen. Ik kom neer in een soort gehurkte positie en vang mezelf op met mijn handen. Nog geen halve meter van me af liggen de zombies. Ik trek mijn neus op, pak mijn pook van de grond en kom vlug overeind.

De man is ruim een kop langer dan ik en kijkt me enigszins afwachtend, wellicht zelfs dreigend, aan. Ongemakkelijk kijk ik een moment in zijn donkere ogen, voordat mijn blik op mijn rugzak valt. Die ligt enkele meters achter hem in het stof. Mocht de man slechte bedoelingen hebben, dan krijg ik hem nooit op tijd te pakken. Mijn blik schiet weer richting machete-man. 'Bedankt,' zeg ik, ietwat ongemakkelijk. 'Ik hoop dat je begrijpt dat het niet mijn bedoeling was die ondingen jullie kant op te leiden.' Het liefst loop ik langs hem heen om mijn rugzak te pakken, maar ik besluit nog een moment af te wachten wat hij zal doen. Voor hetzelfde geld valt hij mij nu aan, en dan is die rugzak niet mijn eerste zorg.

Scott Miller

Scott haalde een hand door zijn donkere, warrige haar om het uit zijn gezicht te halen. Ondertussen liep hij flink door, sinds hij Laura had moeten achterlaten was hij constant onderweg geweest. Zijn tijdsbesef was al lang geleden verdwenen. Hoelang hij nu al op zichzelf aangewezen was wist hij dus niet precies, ook vond hij het zinloos om de dagen te tellen. Aan gisteren had je immers niet meer zoveel.
Wel wist hij dat het tekort aan voedsel, Slaap en water hem minder alert maakte. Voor nu was het nog wel te doen maar hij was zich ervan bewust dat hier snel verandering in moest komen. Hoewel het bosgebied waar hij doorheen had gelopen voor beschutting zorgde maakte het ook dat hij eventuele passanten niet altijd op tijd kon zien. De verharde weg waar hij nu op liep gaf hem dan ook een goed gevoel na al die tijd in het bos. Scott keek om zich heen en nam het dorpje waar hij net was aangekomen in zich op. In eerste instantie zag het er verlaten uit. Het was voor hem wel de moeite waard om het te verkennen, misschien lag er ergens nog iets wat van pas kon komen. Ondanks alle tegenslagen bleef Scott tot hoever dat mogelijk was optimistisch. Toegeven aan de pijn in zijn lichaam en de eenzaamheid zouden hem nu alleen maar tegen werken en daar was hij zich bewust van.
Op andere overlevende in het vervallen dorp durfde hij niet eens meer te hopen, zelfs als het zo was wist Scott dat hij goed op zijn hoede moest zijn. Tegenwoordig draaide het bij veel mensen alleen nog maar om overleven. Dit maakte ze in zijn beleving vaak kil en onbetrouwbaar. Scott kon het ze niet kwalijk nemen maar vond het moeilijk om te zien dat de wereld zo grijs leek te worden.
Hij had echter wel behoefte aan sociaal contact, aan mensen die nog wel dat stukje optimisme en humor konden bewaren. Mensen zoals Laura.
Voor nu besloot Scott eerst een korte pauze te nemen voordat hij de huizen vanbinnen zou inspecteren. Het zag er voor zover hij nu kon zien veilig uit in het dorp. Zijn kleren plakte aan zijn lijf van het zweet en hij had er alles voor over om zich nu op te kunnen frissen. Hij liet zijn rug leunen tegen een van de huizen en trok zijn schoenen uit zodat de blaren op zijn voeten wat lucht zouden krijgen. Een diepe zucht verliet ondertussen zijn mond.
Nogmaals keek hij goed om zich heen om de nieuwe omgeving in zich op te nemen. "Tien minuten" mompelde hij tegen zichzelf om de lengte van zijn pauze te bepalen. Daarna zou hij ergens binnen gaan kijken.


[Ik heb geen laptop tot mijn beschikking nu dus hoop dat het een beetje oké is zo haha]

[Leeft dit nog? Ik heb wel zin om nog verder te gaan, maar ik weet niet hoe iedereen in de vakantie enzo zit? ]

[Ik ben hopeloos, ja dat weet ik, maar ik wil het toch nog eens proberen Zijn hier ergens nog mensen die eventueel verder willen?]

Ik wil best verder, al kwam ik er eigenlijk net pas in haha (':

[Ik wil ook nog wel verder, alleen ik weet niet hoe druk ik het ga hebben vanaf de zevende. c;]

---

Caution first, always.

[Ik wil ook graag verder, ook al heb ik voorlopig alleen een intropost (: ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

[Natuurlijk wil ook ik nog verder (: Het heeft geen haast en iedereen doet het op zijn eigen tijd]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Mahoganaea schreef:
[Natuurlijk wil ook ik nog verder (: Het heeft geen haast en iedereen doet het op zijn eigen tijd]

Gewoon verder waar we gebleven waren dan?

Mahoganaea schreef:
[Natuurlijk wil ook ik nog verder (: Het heeft geen haast en iedereen doet het op zijn eigen tijd]

Yes, this. Haha.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Willen jullie verder waar we gebleven zijn?
You tell me

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.