Oké yes, weer zo'n zeiktopic dat waarschijnlijk niemand gaat lezen en niemand interessant vindt, maar ik moet echt even alles van me afschrijven en ik hoop dat er iemand zo gek is dit te lezen. Het is echt allemaal chaotisch waarschijnlijk.
Mijn ouders zijn gescheiden rond mijn 10e, maar ze kunnen nog wel redelijk met elkaar opschieten. Ik woon het meest bij mijn moeder en om het weekend en een keer in de week ben ik bij mijn vader.
Nu wil de familie van mijn vader volgend weekend (niet aanstaand, maar die van volgende week) een soort familieweekend doen. Hier komt het probleem, aangezien ik even heel grof gezegd een hekel heb aan die familie. De nichtjes die ik heb (mijn leeftijd) negeren me het liefst en ik val totaal buiten de boot. Ik hoor gewoon er niet bij en dat is echt overduidelijk. Daarom ga ik liever niet naar hen toe en ben het liefst niet in de buurt van die familie, dus ik heb sowieso al totaal geen zin in dat weekend. Mijn broers kunnen wel gewoon opschieten met de familie en dus ben ik nogal alleen. Ik mag trouwens een van mijn tantes en een van mijn ooms wel, maar daar blijft het eigenlijk ook bij. Dan nog iets. Mijn vader heeft al een tijdje een vriendin, en we hadden een soort van half afgesproken (mijn vader moeder en ik en mijn broer) dat we die nooit zouden zien, of iets wat daar op leek in ieder geval. Nu had mijn vader het leuke idee om haar mee te nemen dat weekend. Eerste keer dat ik haar zie en ontmoet. Ik heb een nogal vervelend gevoel erbij, waarschijnlijk omdat ik liever gewoon niets ermee te maken wil hebben. Wat mijn vader allemaal met zijn leven doet vind ik best, maar laat mij er buiten. Dit heb ik wel duidelijk gemaakt een maand of twee terug. Mijn vader kan dingen heel lichtjes en makkelijk opnemen en kijkt niet zo nauw. Hij snapt ook totaal niet dat ik hem niet wil kwetsen of dat ik gewoon niet gemeen kan zijn over anderen. Hij vroeg gister of ik het erg zou vinden als ze mee zou gaan en hij was zo ontzettend gespannen en angstig dat ik 'natuurlijk niet' gezegd heb. Heel dom, dat weet ik. Maar ik wil niet zo'n irritant puberkind zijn dat haar vader niks gunt en overal om loopt te zeiken, maar van binnen voel ik me nu echt kapot. Mijn moeder gaat er sowieso niet blij mee zijn als ze merkt dat mijn vader nu toch wil dat we haar ontmoeten of zo (ze denkt altijd heel groots en dramatisch), en ik wil gewoon geen ruzie tussen mijn ouders. Mijn moeder gaat al haar woede africhten op mij, mijn vader ook, en dan zit ik daar tussen terwijl ik me al kut voel om allemaal omstandigheden die nu niet relevant zijn maar wel spelen. Het liefst wil ik dus gewoon niet mee dat weekend, maar het is zo ontzettend lullig om 'nee ik ga/wil/kan niet' te zeggen, omdat ik al nooit naar verjaardagen probeer te gaan. Ik heb mezelf echt vastgezet en ik word even helemaal gek. Ik denk dat ik zo maar tegen mijn vader ga zeggen dat ik opzie tegen dat weekend, maar ik ben erg bang dat hij zegt 'dat het wel goed komt' en 'dat het niet zo erg is'. Dat ik het wel overleef of zo. Ugh, ik heb hier echt geen zin in.
Haha, wat een zeiktopic en dit is nog niet eens de helft. Maar ik wilde het even kwijt dus als je het hebt gelezen, bedankt en respect. x
"It's funnier in Enochian." ~ Castiel
