Hoe hard ik het gevoel van het tjilpende vogeltje aan mijn raam en de blijdschap die ik erbij voelde ook probeerde vast te houden, het lukte me vandaag niet. Drie uur 's middags - ongeveer. Ik kijk even op facebook naar het groepsgesprek over het groepswerk dat we moesten doen. Normaal werken we met twee samen en doe ik praktisch altijd bijna alles, nu werken we met z'n zevenen samen en had ik laten weten dat ik voor het praktijkgedeelte niets kon doen omdat ik op vakantie was wanneer zij wilden afspreken - vandaag. Nu ben ik vandaag nog niet op vakantie, maar ik moest alles klaar maken om te vertrekken en ik had gewoon echt geen tijd. Ik heb, om even klaar en duidelijk te zijn, net zoals de anderen wél mijn werk gestoken in het theoretisch gedeelte.
Kom ik vandaag op facebook, zie ik in het groepsgesprek allemaal berichten staan dat "ze eens drie keer moesten raden wie weer niets deed" "wie weer al het werk moet doen", etc. Dus ik zeg dat ik al van in het begin gemeld had wat en waarom, maar dan "kon je theoretisch ook niets doen, zeker". Met een "x" erachter. Wow, dat kwam overtuigend over. Probeer ik vriendelijk uit te leggen dat ik al mijn materiaal om te determineren aan iemand anders had gegeven die dag omdat alles dan bij elkaar lag, dus gezien ik geen glazen bol had kon ik die gewoon niet determineren. Wat doet men? Mijn de huid vol beginnen te schelden dat alles een excuus was om niets te doen en toch goede punten te halen, dat ik mijn excuses moest aanbieden dat zij alles moesten doen nu (wat ik overigens niet gedaan heb, want ik bied heus mijn excuses niet aan voor iets dat ik van te voren had laten weten en waar ik niets aan kon doen) etc. Beginnen ze over het feit dat mijn theoretisch deel van 't verslag ook te laat was (kwam, ter attentie, omdat ik de verkeerde datum had doorgekregen, maar uiteindelijk was alles op tijd ingeleverd EN ik was niet de enige EN iemand die me daar de huid vol zat te schelden, had me die verkeerde datum doorgegeven), maar beginnen ze alles te ontkennen. You know it, wanneer je niets meer weet terug te zeggen, begint men te ontkennen.
Ik kan niet ontkennen dat ik ook boos was, maar ik heb het naar mijn mening beschaafd gehouden. Ik geloof dat het ergste wat ik zei was dat ik op het moment echt geen nood had aan haar kusjes, want die stuurde ze na elk bericht. Op een bepaald moment zij ik dat als ze wat ik wél ingebracht had wilden vergeten, dat niet mijn schuld. Wat krijg ik dan naar mijn oren? Dat mijn punten wel mijn probleem zouden zijn omdat ik toch wéér een buis ging hebben (alweer: met kusjes erachter). Ik heb uiteindelijk gezegd, toen ze zeiden dat ik 'niet moest negeren', vroeg ik wat ze verwachten. Dat ik stuurde "Sorry, allerliefste E, dat ik mijn excuses niet aanbied voor iets waar ik niets aan kan doen en wat ik lang op voorhand gemeld had"? Had ik misschien niet moeten doen, maar ik was ook kwaad en ik moest op een bepaald moment toch communiceren met hen, dus ja.
Is er uiteindelijk op neergekomen dat ze niet zo galante foto's van mij in dat groepsgesprek plaatsten (omdat ik op dat moment niet op had dat ze foto's aan het trekken waren en ik iets aan het eten was, zijn nooit erg mooie foto's). Ik heb daarna niet meer gereageerd, maar ik ben vet kwaad.
Ik dacht dat ik eindelijk vrienden gevonden had die me niet op zo'n manier zouden laten zitten, maar ik geloof dat dit een levensles mag zijn. Mensen gaan je altijd laten zitten voor hun eigen imago en eer te redden. Dat helpt echter niet bij het feit dat ik super teleurgesteld ben in hen van wie ik dacht dat ik op hen kon rekenen.
Sorry voor het zeuren, maar het moest er even af.
Honek aukera edozein, maitea bat pean irakur daiteke. Ez diotenez, beraz. Da, nahiz itzulitako oker.
moraal van het verhaal: jullie doen vast geen communicatie opleiding, want deze mensen weten niet hoe je effectief communiceert