× Speeltopic × The Aftermath × The 1OO - Speeltopics

Even kort iets over de serie:
De serie speelt zich 97 jaar na een nucleaire oorlog af. De enige overlevenden zijn de circa 4000 inwoners van ruimtestations die rondcirkelen boven de Aarde. De ruimtestations hebben zich gebundeld tot een geheel; "De Ark". Hulpmiddelen zijn schaars en op elk misdrijf staat de doodstraf, tenzij de dader de leeftijd van achttien nog niet heeft bereikt. 100 jeugdige bewoners, veroordeeld voor wat op de vooroorlogse Aarde relatief kleine misdaden en misdrijven zouden zijn geweest, worden nu beschouwd als "overtollig" en worden op een missie gestuurd om te testen of het aardoppervlak weer bewoonbaar is geworden.

Deze RPG zal verder gaan waar seizoen 2 gestopt is. Het kan gezien worden als een soort experiment om te kijken hoe erg onze fantasieën en gedachten verschillen met die van de schrijvers van de serie.

Het claimen van bekende personages mag natuurlijk, het zou raar zijn als we opeens met allemaal onbekenden aan komen lopen.

Voor de mensen die de serie van plan zijn te kijken of nog niet helemaal bij zijn is het geen aanrader om mee te doen. Daarnaast zal ik ook stoppen met lezen vanaf hier, aangezien ik hier onder nog informatie neer ga zetten wat enorme spoilers bevat wat het einde van seizoen twee inhoudt.

We kunnen de verhaallijnen oppakken van waar ze gebleven zijn, de overgebleven jongeren zijn uit Mount Weather gered en het leven word weer langzaam opgebouwd.
Hoe komen de jongeren over de gebeurtenissen in de mountain heen? Hebben ze trauma's opgelopen? Helen ze allemaal wel goed of zijn er mensen dodelijk gewond? waar is Clarke heen? Wat is er verder gebeurd met Murphy? De kernbom die Jaha heeft gevonden. De city of light? Waar zijn de Grounders en zijn er nog overlevenden van de mountainmen of misschien zelfs nog wel van de Ark.

Kortom, we mogen onze gedachten loslaten op deze apocalyptische wereld.


×

---

×

---

×

---

×

---

×

---

×

Lijstje om in te vullen:

Naam:
Bekend personage?
Leeftijd:
Groepering: (Skypeople, mountainmen, Grounder, etc.)
Karakter:
Uiterlijk:
Bijzonderheden:


Mannen:
× Jasper Jordan - C6H12O6
×John Murphy - C6H12O6
× Bellamy Blake gereserveerd voor Mechanic
× Monty Green - Dylazing
×

Vrouwen:
× Clarke Griffin - DreamerN
× Raven Reyes gereserveerd voor Mechanic
× Novalee Sarah McDeyes - Pebble
× Alexandria - Dylazing
× Abigail "Abby" Griffin - Pebble
× Octavia gereserveerd voor VladiFerr


Regels:

× OOC tussen {} [] ()
× Ong. 250 woorden per post
× Elkaar niet ernstig verwonden of vermoorden zonder met de ander te overleggen
× Andermans personages niet zomaar besturen
× 16+ is toegestaan, maar hou het netjes (;

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 17:30 ]

---

Credendo Vides

[Met Monty kan ik op zich niet veel, ik weet namelijk niks voor hem. Met Lexa zal ik zo even proberen te reageren.]

---

16 - 09 - '17

Even had ik rondgekeken in ons kamp. Heel wat mensen waren met hun eigen ding bezig. De ene werkte, andere praatte, er was overal wel iets waarmee ze bezig waren. Clarke kwam steeds weer terecht in mijn hoofd. Ergens had ik echt een schuldgevoel om alles wat er gebeurd was. Mijn volk was veilig en ik had haar en haar volk in de steek gelaten. Op dat moment aan Mount Weather zei mijn hoofd wat anders. Naar mijn hart probeerde ik niet te luisteren. Toch deed het wat met me. Clarke bleef wel ergens wat voor me betekenen. Het veranderde weer langzaam, terwijl ik gevoel zou vergeten, het verliefd zijn zou vergeten. Maar alles was makkelijker gezegd dan gedaan.
      Mijn besluit stond vast. Ik had even lopen nadenken, maar het besluit stond nu echt vast. Ik ging naar de Skypeople, naar Clarke. Ik moest met haar praten over wat er gebeurd was. Misschien dat we in de toekomst weer de hulp van haar volk konden gebruiken, ik moest het dus wel goed maken. Indra vond dat ik goed gehandeld had, maar ze kon me ook niet tegen houden om mijn excuses te gaan maken. Ik mocht niet vergeten dat Clarke ooit iemand van ons had geholpen, Anya.
      Terwijl ik probeerde te vergeten wat er gebeurd was, keek ik uit naar het goede in de toekomst. Ik was vastberaden Clarke te overtuigen dat we het goed moesten maken en de fouten moesten vergeten. Iedereen maakte natuurlijk fouten. Ik besloot niemand op de hoogte te stellen van mijn besluit. Ik vertrok dus en liep diep het bos in, op weg naar het kamp van e Skypeople.

---

16 - 09 - '17

Vermoeidheid was toegeslagen na de uren die ik gelopen had, maar ik kon het niet opgeven.
Al had ik het gevoel dat ik in rondjes liep, toch maakte het me niets uit. Ik moest gewoon iets voor handen hebben om te doen.
Ik betrapte mezelf erop dat ik op een aantal momenten de neiging had om me om te keren en terug te lopen. De gedachte van waar ik toch mee bezig was schoot door mijn hoofd heen, maar herinnerde me ook al snel weer aan wat ik gedaan had. Dat was de reden. Dat was de reden dat ik nu alleen moest zijn.
Misschien was het egocentrisch. Misschien was het niet nodig voor hen, maar voor mij is het nodig.
Mijn voetstappen waren amper te horen over de droge bosgrond. Iets wat ik over had gehouden aan mijn tijd met de grounders. Één van de weinige goede dingen die ik eraan over heb gehouden. Na alles wat we ervoor hebben moeten doen om het verdrag te vormen en stand te houden was voor niets geweest. De dood van Finn was voor niets geweest.
Finn... Zijn gezicht spookte voor mijn ogen langs, maar ik kon hem weer niet langer aankijken, net toen ik me een tijdje geleden bij zijn dood neer had gelegd.
En ik had hem vermoord, wellicht om hem van een ergere dood te verhoeden, maar ik had ook Raven haar woorden op kunnen vatten om Lexa te vermoorden. Misschien was ik daarmee beter af geweest. Al was het dan duidelijk dat ik mijn eigen leven ook had moeten laten in het kampement van de toen nog tegenstanders.
Wat is nu de relatie tussen de grounders en de skypeople?
Ik schudde mijn hoofd. 'Focus bij je omgeving Clarke.' Voor ik het wist werd ik hier besprongen door iets en was het alsnog einde verhaal.
Een beetje doelloos liep ik verder het bos door, niet goed wetend waar ik heen moest.
Jaha was verdwenen en had een groep mensen van de Ark meegenomen, misschien kon ik daar achteraan. Ik zou naar de grounders kunnen zoeken om Lexa te confronteren met wat ze heeft gedaan. Ik kon Mount Weather in gaan om te kijken of er nog wat te redden viel. Misschien kon ik Maya dicht in de buurt van kamp Jaha neerleggen zodat Jasper haar kon vinden en haar een eervolle begrafenis kon geven. Nee... Daar was het nog niet het juiste moment voor.
Al die misschien mogelijkheden...
Ik hoorde een harde klank onder mijn voeten en ik keek automatisch naar beneden, waar ik het luik naar de schuilbunker opmerkte dat me maar al te bekend voorkwam.
Ach, ik kon hier wel overnachten voor nu.
Het luik ging knarsend open en een vreselijke walm kwam me tegemoet waardoor ik mijn hand voor mijn mond moest slaan om niet te kokhalzen.
Ik was vergeten dat ze de dode grounder hier hadden laten liggen, dus die moest ik eerst naar buiten slepen voor ik er zelf in zou kunnen trekken.

---

Credendo Vides

"Maar ik ben er nog." De woorden drongen moeilijk tot haar door. Was hij er echt nog? Ze kon het allemaal zo moeilijk bevatten. Zo veel mensen waren dood en hij was er nog. De enige persoon die ze eigenlijk vertrouwde. Het was om gek van te worden.
. "En jij bent er ook nog, O." Bij die woorden kijkt ze hem recht aan. Was dat echt zo? Was het echt zo rechtvaardig dat ze hier nu was. Ze haatte het soms dat ze hier inderdaad nog was.
Ze veegde haar tranen weg en keek hem verbitterd aan.
'En wat waren de kosten daarvan?' Ze spuugt de woorden haast uit en kijkt hem nog steeds aan. Waarom had zij het recht om hier te staan. Om hier te zijn. Ze had zo veel levens op haar naam nu staan. Zo veel moorden had ze gepleegd en de mensen die ze het liefst wou redden waren nu allemaal hier. Toch waren er ook zoveel dood.
'Besef je dan niet wat we allemaal hebben gedaan. We hadden dat level niet open hoeven te doen. We hadden moeten praten. Al die onschuldige mensen, ze wouden helpen!'
Ze beseft dat ze schreeuwt en kwaad staart ze naar de grond.
Ze wist niet of hij haar begreep. Of hij haar ooit zou begrijpen. Hij had de dingen niet vanuit haar punt gezien.

---

"Rebellion's are build on hope"

Abby keek mij onderzoekend aan en knikte toen ik klaar was met mijn smeekbede.
"Je bent niet de enige," antwoordde ze en ik richtte mijn ogen op de grond. "Bijna het hele kamp zit met slapeloosheid." Dat wist ik, dat kon ik haar ook wel vertellen, maar ik wilde het niet verkloten door iets verkeerds te zeggen. Ik maakte nog kans op de medicijnen zolang Abby geen nee had gezegd.
"Vooruit, voor deze keer dan. Maar maak er geen gewoonte van hier rond te neuzen, we kunnen niet iedereen de bevoegdheid geven om over de medische spullen te beheren, dan houden we niet genoeg over voor noodgevallen." Ik knikte, iets te wild voor mijn eigen gevoel, maar dat maakte mij even niets uit. Ik had het voor elkaar gekregen en dat was wat telde. Ik volgde Abby en keek waar ze de pilletjes vandaan haalde. Ik glimlachte lichtjes toen ik ze in mijn handen gedrukt kreeg.
"Pak er twee een uur voordat je gaat slapen, dat moet genoeg zijn." Ik knikte en sloot mijn handen, zodat de pilletjes niet zouden vallen. Toen Abby bleef staan vatte ik dat op dat ik weg moest.
"Bedankt," zei ik met een kort knikje en draaide me om, waarna ik snel de ruimte uit liep. Ik snelde naar de ziekenboeg terug. Terwijl ik terug liep dacht ik na over de woorden van Novalee; Je hebt je vrienden nodig. Ik wist alleen niet wie ik mijn vrienden nu kon noemen. Ik kon aan Monty zien dat hij er echt, écht spijt van had, maar het was echt moeilijk. Misschien moest ik toch gaan praten. Voor ik het wist stond ik naast het bed van Novalee.
"Hé, ik heb het." Ik pakte haar hand vast en legde er twee van de vier pilletjes in. De andere twee stopte ik in mijn zak. "Neem deze en ga slapen, het zal je rust geven." Ik glimlachte lichtjes en beet op mijn onderlip. "Heb jij Monty nog gezien?" vroeg ik toen zachtjes.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mijn ogen dwaalden rond in de ziekenkamer, waar nog drie anderen lagen. Jasper was nog steeds niet terug om medicijnen te gaan zoeken, waarschijnlijk kon hij ze niet vinden of kreeg hij ze niet mee. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn ouders, die beiden al langer dan twee jaar geleden overleden zijn. Dat ze tenminste samen waren was de reden dat ik me over hun dood heen heb kunnen zetten, maar ook de afleiding van overleven op aarde was een grote reden. In de gevangenis waar ik twee jaar opgesloten zat was ik langzaam aan het weg kwijnen geweest, nu was ik constant bezig met om me heen kijken naar voedsel of gevaar, hoewel ik dat eigenlijk niet meer hoefde te doen in kamp Jaha.
Een verzorger had ondertussen het verband rond mijn heup vernieuwd en raadde me af om veel te bewegen, maar ik weigerde om de hele dag te blijven liggen in deze kamer. Ik zat dan ook rechtop en wiegde mijn benen op en neer om te testen hoe ik makkelijker en met minder pijn kon lopen, toen Jasper weer binnen kwam.
Mijn groenblauwe ogen vonden de zijne. 'Hé, ik heb ze.' Ik glimlachte naar hem toen hij mijn hand greep en ik twee pilletjes erin voelde vallen. 'Neem deze en ga slapen, het zal je rust geven.' Ik knikte en beantwoordde zijn glimlach met een nieuwe van mezelf, een dankbare. 'Dank je wel Jasper, je bent een goede vriend.' Ik liet me voorzichtig op de grond zakken. 'Ik wil alleen nu nog niet slapen. Ik heb het een verzorger gesproken en hij zei dat ik gewoon mag lopen, als ik voorzichtig en rustig doe,' vertelde ik hem, een zacht enthousiasme in mijn stem. Ik zag hoe Jasper op zijn onderlip beet, waarvan ik wist dat het een teken was dat hij ergens mee zat, maar voor ik het hem kon vragen vertelde hij het me al. 'Heb jij Monty nog gezien?' vroeg hij zachtjes, waardoor ik mijn glimlach niet meer in kon houden. Knikkend leunde ik tegen het ziekenbed. 'Ja, ik heb hem buiten ergens bij een tent zien zitten.' Ik bleef even stil. 'Jasper, ik vind echt dat je een goede stap maakt om met hem te gaan praten, ik ben trots op je.' Ik glimlachte hem bemoedigend toe.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

{Please people, laat het niet doodbloeden.}

---

Credendo Vides

[Sorry, ik kan verder nergens heen en heb het nogal druk met werk en zo.]

---

16 - 09 - '17

Het had langer geduurd om het lijk van de Grounder naar buiten te krijgen. Het gegeven dat zijn lichaam al was begonnen met rotten en daardoor de stank mijn zintuigen zo goed als kort sloot hielp ook niet mee, maar de vermoeidheid was het ergste. Alles wat zich afgespeeld had de afgelopen 24 uur begon jammer genoeg eindelijk diens tol te eisen.
Dit alles zorgde ervoor dat mijn maag zich samenspande en ik moest kokhalzen. Gelukkig bij een ongeluk had ik al niets meer in mijn maag zitten, zoveel had ik niet binnen gekregen de afgelopen dagen. Al maakte dat het zuurgehalte in mijn keel niet prettiger.
Doodop liet ik me tegen de muur aan naar beneden glijden, de overige vloeistoffen van de Grounder zou ik morgen wel opruimen.
Maar eerst slapen, slapen klonk goed. Voor mijn gevoel had ik al dagen zonder slaap doorgebracht. Alle plannen die we hadden gepland voor de Mountain Men en om verraden te worden precies op het moment dat het plan goed begon uit te pakken.
Lexa, elke keer wanneer ik aan haar dacht voelde ik niet meer de woede die eerder bij me op kwam. Nu ik de rust om me heen had zat ik eerder vol met vragen, al was alles nog zo duidelijk. Ik moest het van haar kant horen voor ik echt een oordeel kon vellen.
Het oordeel of ik haar enkel een klap in het gezicht moest geven of dat ik mijn wraak dieper uit moest voeren dan enkel dat.
Wie weet zou ze me zo weer verraden of in de steek laten, hoe kan ik haar nu eigenlijk ooit nog vertrouwen?
Ook dat was iets wat ik moest achterhalen voor mezelf, met of zonder de hulp van Lexa.

---

Credendo Vides