Normaal gesproken maak ik nooit topics over mijn liefdesleven, maar mijn familie begrijpt me niet en ik heb dringend wat tips nodig. En het van me afschrijven, zal misschien al voor enige opluchting kunnen zorgen.
Ik heb een vriend. We zijn pas anderhalve maand officieel samen, en dat maakt alles nogal pril, maar ik merk nu al dat ik tegen verschillende dingen aan begin te lopen. Denk nu niet meteen dat ik al aan onze relatie twijfel, want dat doe ik zeker niet. Er zijn gewoon enkele dingetjes waarvan ik snel nerveus word, en mijn vriend heeft nou net een eigenschap die -die nervositeit kan prikkelen. Ik zie dat niet als iets negatiefs, zeker omdat iedereen anders is en ik nooit hét perfecte vriendje kan creëren, maar er knaagt wel een onprettig gevoel aan me.
Die ene eigenschap die verschrikkelijk met de mijne botst, is zijn spontaniteit. Hij is altijd omringd met vrienden en wilt mij óveral in betrekken. Zijn uitgaansleven, de feestjes die zijn vrienden geven en de uitjes met zijn collega's. Zo ga ik bijvoorbeeld morgen met hem, een collega van hem en de vriend daarvan naar de bioscoop, en ik word al stiknerveus bij de gedachte dat ik alwéér nieuwe mensen moet ontmoeten en ergens heen moet waar ik me niet bepaald comfortabel voel.
Ik heb me nooit kunnen ontspannen wanneer ik nieuwe mensen moest ontmoeten, of wanneer ik in een onbekende omgeving was. En toch heb ik toegestemd om met hem mee te gaan, omdat ik niet weer de spelbreekster wil zijn die niet uit haar schulp durft te kruipen. Ik kan alleen maar denken aan de dingen die eventueel mis zouden kunnen gaan, en ik zou wel kunnen huilen omdat ik me hier hartstikke onzeker over voel. Niemand in mijn directe omgeving begrijpt mijn angst, en zelfs mijn vriend lukt het niet om me te begrijpen, waardoor ik het maar heb opgegeven om hem duidelijk te maken hoe bang ik me wel niet voel. Ik ben bang om iets fout te doen, en de onzekerheid maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Ik weet niet of er iemand is die zichzelf in deze tekst herkent, maar ik zou enkele tips wel prettig vinden. Ik wil namelijk ook wat spontaner kunnen zijn, en me niet zo'n zorgen hoeven te maken voor zoiets simpels als een filmavond. Een doodnormale filmavond, waardoor ik in staat ben om over mijn toeren te geraken. Ik schaam me ervoor dat ik me zo'n zorgen over zoiets kleins kan maken, maar ondertussen vreet het me vanbinnen op en kan ik maar geen oplossing ervoor vinden. En hoe vaak ik ook maar tegen mezelf zeg dat het máár een film is - het lukt me niet om er kalm onder te blijven. Dus, heeft iemand misschien advies voor me? Ik zou alle hulp heel erg op prijs stellen.
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."
sterkte ermee xxx
