RPG || Camp Promise || Speeltopic - Speeltopics

Roman zat achterin de auto. Zijn ouders zaten voorin. Op de radio klonk wat Italiaanse opera. Roman zuchtte. Hij wilde zijn achtergrond niet verloochenen natuurlijk, maar Italiaanse muziek vond hij verschrikkelijk. Hardop uitspreken deed hij dit niet, want dat zou een hem een klap tegen zijn achterhoofd kosten. Zijn vader beweerde dat de jeugd van tegenwoordig verloederde met de muziek die zij luisterden. Toen zijn ouders ook nog een mee probeerden te zingen, was voor Roman de maat vol. Snel pakte hij zijn Iphone en deed de oortjes in zijn oren. Hij startte zijn Itunes op en drukte op het eerste de beste nummer dat hij kon vinden. Tevreden zakte hij wat onderuit. Beter. Veel beter. Roman was haast bijna in slaap gevallen, toen hij zijn Iphone in zijn handen voelde trillen. Hij had een appje gekregen. Van zijn vriendin, Julia. Roman kreunde moeilijk. Hij zou het leuk moeten vinden dat zijn vriendin hem appte, maar dat vond hij niet. Niet nu. Ze had beloofd hem met rust te laten op het kamp. Hij had een pauze nodig. Snel klikte hij haar berichtje dan ook weg en reageerde er niet op.

Een kleine uur later en ze waren er bijna. Tot deze conclusie was hij gekomen toen zijn vader ineens als een gek door de auto was gaan schreeuwen. "Jezus, pap," mompelde Roman. Toch ging hij gelijk een stukje rechter op zitten. Dus ze waren er bijna. Terug op het kamp waar Roman zich een jaar geleden geweldig had gemaakt. Hij was benieuwd of hij nog bekenden tegen zou komen. En natuurlijk was hij ook benieuwd naar de nieuwe kampgasten. Roman zag door het raam dat ze er waren en zijn vader parkeerde de auto ergens aan de kant. Roman stapte uit en liep gelijk door naar de kofferbak, waar hij zijn spullen uit haalde. Zijn moeder kwam als een gek naar hem toe gerend en trok hem in een te strakke knuffel. "Oh picolo mio, let op jezelf," riep ze uit, terwijl ze Roman nog net niet verstikte. "Alsjeblieft mam, doe normaal," mopperde Roman. Hij snapte sowieso niet waarom zijn moeder al die Italiaanse woordjes overnam van zijn vader en dat overbezorgde moest hij ook niets van hebben. Hij gaf zijn vader, die er duidelijk minder moeite mee had dat Roman weer weg was de komende tijd, een high five. "Pas goed op jezelf en de rest," zei zijn vader en Roman knikte. Vervolgens liep hij weg van zijn ouders. "Oh dio, oh dio," hoorde hij zijn moeder nog roepen, waarna hij hoorde hoe zijn vader haar de mond snoerde. Roman rolde met zijn ogen. Hoe hadden zij ooit zoiets moois als hem op de wereld kunnen zetten? Met die gedachte liep hij naar de bus die iedereen naar het kamp zou brengen.